auduraudur

[auduraudur]

Endilega panikkið: það sem allir þurfa raunverulega að vita um „Momo challenge“, kúkandi Elsur og hysteríska foreldra

Fyrir rétt tæpum 10 árum síðan varð ég ólétt að syni mínum.

Það var mikil gleði. Ég var týnt „young adult“ sem var búin að leggja af stað í heimsreisu og snúa við á miðri leið, komast inn í Listaháskólann en hætta við á síðustu stundu og prófa nokkrar greinar í hinum háskólanum án þess að mæta nokkurn tímann í lokaprófin, milli þess sem ég starði út í tómið eða fór á djammið.

Baunin í maganum mínum var aldeilis verkefni sem ég gæti einbeitt mér að til frambúðar!

Vinkona mín eignaðist barn á svipuðum tíma, og ég man að ég fór einu sinni í heimsókn til hennar þegar strákanir okkar voru bara nokkurra vikna gamlir. Vinkona mín sýndi mér Ipadinn sem þau voru nýbúin að kaupa. VÁ EN SNIÐUGT hugsaði ég. Við töluðum um hvað þetta væri næs með brjóstagjöfinni, að geta skrollað aðeins um internetið og tekið þátt í nútíma lífi án þess að þurfa að hafa tölvu ofan á barninu.

Jæja, snúður byrjaði að vaxa úr grasi og ekki leið á löngu þar til við skröpuðum saman fyrir svona Ipad. Pabbi hans gat notað hann í skólanum, við gátum tekið myndir og vídjó á hann, snúður gat horft á barnaefni eða spreytt sig á (afar þroskandi) tölvuleikjum.

Youtube var náttúrulega löngu komið til sögunnar, og þegar orðið uppfullt af myndskeiðum af öllu sem hægt er að ímynda sér og ekki ímynda sér. Á þessum tíma höfðu margir líka tekið sig til og byrjað að framleiða vandað efni fyrir börn.

„TuTiTu Toys come to life“, var t.d. fallegt og litríkt og dáleiðandi (á góðan hátt), meira að segja fyrir foreldrana. Önnur myndbönd kenndu snúðinum litina eða að telja, á meðan ég gat nælt mér í nokkrar mínútur af afar sjaldgæfum morgunsvefni.

Stuttu síðar fæddist okkur dóttir.

Ipadinn reyndist einmitt sérlega handhægur með brjóstagjöfinni (ég sko eignaðist ekki snjallsíma fyrr en fyrir tveimur árum). Langar setur í sófanum með blæðandi sár á geirvörtum urðu jafnvel bærilegri.

Lífið með tvö lítil börn var krefjandi, ekki síst þar sem við foreldrarnir vorum bæði í námi (og hljómsveit). Það var mikið að gera, við vorum blanka námsmannaklisjan holdi klædd, auk þess sem áföll dundu yfir innan fjölskyldunnar og við vorum stundum á hálfgerðum autopilot, að komast í gegnum hversdaginn. Sækja á leikskólann, versla í matinn, taka til, elda, ganga frá, hátta, svæfa, bugast. Endurtakið. Þið þekkið þetta!

Oft var fínt að geta rétt börnunum Ipadinn, meðan ég eldaði eða tók til (nú eða hékk sjálf í tölvunni eða starði út í tómið - ég viðurkenni það fúslega).

Þangað til dag einn.

BÚMM. Dóttir mín situr við eldhúsborðið og er að horfa á myndband af fullorðnum manni frá einhverjum smábæ í Hollandi sem er klæddur í Spiderman búning, að þykjast kúka á fullorðna konu í Elsu úr Frozen búning, sem þar að auki er að þykjast vera ólétt, og svo gubbar hún á kúkinn og svo mætir maður með jóker grímu og gyrðir niður um þau öll.

Hvað er ég búin að gera barninu mínu? Ég hef brugðist. Hún er skemmd til lífstíðar. Hugsaði ég. Ég er hræðilegt foreldri. Hvernig gat ég sofið svona á verðinum? BRENNUM ÞENNAN IPAD! BRENNUM ALLT!

Ég fékk semsagt áfall.

Ég var vissulega komin með mínar efasemdir um ágæti Youtube á þessum tímapunkti. Ég var búin að gera tilraunir til að taka það úr umferð og bi��ja nánustu ættingja að takmarka notkun þess með börnunum. En það var of seint.

Við tóku dagar, jafnvel vikur, af reglulegum, klukkutímalöngum öskrum yfir því að mega ekki horfa á Elsu og Spiderman. Þið sem þekkið dóttur mína ættuð að vita að hún er með úthald á við blettatígur og hljóðstyrk á við górilluhjörð, þegar svo ber undir.

Það hægðist um á endanum, en ef okkur varð það á að setja á eitthvað áhugavert Youtube myndband í tölvunni og hún kom auga á Elsu eða Spiderman vídjó í „suggestions“, þá vorum við komin beint aftur á byrjunarreit.

Ég reyndi ýmsar útgáfur af „restricted view“, „kids youtube“, hinar og þessar síur og ég veit ekki hvað og hvað. En ekkert af því virkaði í raun eða til lengdar, og eina lausnin var að gera heimilið (og heimili ömmu og afa o.s.frv.) alveg Youtube laust.

Nú, þið munið að ég á líka son sem er rúmum þremur árum eldri en dóttirin. Heili hans var þremur árum þroskaðri, og því ekki jafn útsettur fyrir þessum sturluðu Elsu og Spiderman vídjóum. Hann var ekkert sérstaklega sáttur við að mega ekki nota Youtube inni á heimilinu. Hann var auðvitað búinn að uppgötva að á Youtube er alls konar áhugavert og spennandi efni, og honum er treystandi upp að vissu marki til að láta ekki leiða sig út í einhverja vitleysu á internetinu.

Mér er samt sem áður mjög illa við að hann sé á Youtube eða svipuðum efnisveitum eftirlitslaus, því sama hversu vel ég kenni honum „umferðarreglur internetsins“ þá get ég ekki gert þá kröfu að hann haldi sig frá öllu á internetinu sem getur verið skaðlegt fyrir hann. Hvernig get ég krafist þess af honum ef að meira að segja ég læt stundum internetið leiða mig á slóðir sem ég hefði helst ekki viljað vita af?

Og hvernig, HVERNIG get ég ætlast til þess af honum, þegar ég veit að það eru einhver helvítis fífl einhversstaðar í Hollandi og mun víðar, sem munu ganga MJÖG LANGT til að græða á og manipjúlera börnin mín, með sinni fullkomlega útfærðu algóritmastrategíu, sem ég hef sjálf ekkert vit á hvernig virkar, og það inni á mínu eigin heimili?

Það er óþægilegasta tilfinning í heimi að geta ekki einu sinni tryggt öryggi barna sinna inni á sínu eigin heimili.

Við það bætist samviskubitið yfir að hafa brugðist, leyft börnunum að fá of mikinn „skjátíma“, að hafa ekki kennt þeim nógu vel að umgangast internetið og fylgjast ekki nógu vel með, og síðast en ekki síst, að hafa ekki verið nógu góð fyrirmynd þegar kemur að snjallsímum og tölvum.

Víkur nú sögunni að þessari Momo fígúru, sem foreldrar (líklega fyrst og fremst) hafa verið að deila og vara hvor aðra við.

Sprettur þá upp fólk sem vill ólmt bæta við samviskubiti: „díses foreldrar, lesið ykkur til um staðreyndir áður en þið deilið svona vitleysu og takið þátt í þessu hysteríska hæpi“.

Við þau, og ykkur öll, vil ég segja þetta:

Ég hef ekki mestar áhyggjur af þessari tilteknu fígúru. Mér er ekki í mun að vita nákvæmlega hversu mörg dauðsföll eða glataðar sálir má sannanlega rekja til hennar. Ég er ekki einu sinni viss um að þessi tiltekna fígúra myndi hræða mín börn eitthvað sérstaklega, þau hafa ábyggilega teiknað meira krípí fígúrur sjálf. Ég ákvað samt að deila þessu, sem eins konar ákalli um hjálp.

Staðreyndin er sú að Youtube er ekki öruggur staður fyrir börn. Þetta er aldeilis ekki eina dæmið um það. Ég, og margir aðrir foreldrar, erum nú þegar brennd af því að einhver kríp hafi komist inn í heila barna okkar. Hysterísk viðbrögð eru eðlileg þegar þú upplifir vanmátt og óttast um öryggi barna þinna.

Þannig að kæra fólk, í staðinn fyrir nota öll tækifæri sem gefast til að gera lítið úr foreldrum fyrir allt sem þeir gera þegar kemur að „skjánotkun“ sinna eigin barna, getum við þá frekar í sameiningu unnið að því að gera internetið að öruggari stað fyrir börn (og konur...alla)? Það er jú komið til að vera, og innan um allan viðbjóðinn er auðvitað rosalega mikið af uppbyggjandi, gagnlegu og skemmtilegu efni.

Aðstæður barna eru líka mismunandi. Á Íslandi þurfa flestir foreldrar að vinna fullt starf eða meira til að hafa í sig og á, margir eru einstæðir, sumir glíma við veikindi eða aðra erfiðleika. Sjálf er ég í ágætis stöðu eins og er, en mér fallast samt oft hendur og langar að grenja þegar kemur að Internetinu og öryggi barna minna. Hversdagslífið er nógu krefjandi fyrir.

Yfirleitt leggja samfélög sig fram um að vernda öll börn fyrir hættum - ekki bara sín eigin. Afhverju á það sama ekki við um internetið?

Ef ég hljóma eins og biturt, hysterískt og örmagna foreldri, þá er það vegna þess að það er einmitt það sem ég er.

Takk og bless.

[auduraudur]

“Jara” = orrusta

Þetta stelpuskott mætti öskrandi í heiminn fyrir sléttum þremur árum í dag. Hún hefur ekki þagnað síðan, heldur þvert á móti eflst stórkostlega bæði að hljóðstyrk og aflsmunum. (Það er vissulega ekki um annað að ræða fyrir okkur sem eigum stóra bræður.) En hún er blessunarlega líka eitt fyndasta, skemmtilegasta og knúsvænsta barn hér á jörð, svo henni fyrirgefst flest, ef ekki allt. Á endanum.

Síðasta tveggja ára daginn hennar var blíðviðri hér á Skáni og ég og börnin (húsbóndinn að vinna) skunduðum með lestinni í Lund til að fara í garðinn og versla í afmæliskökuna. Fyrsta stopp var ís á kaffihúsinu í Stadsparken. Þar stóð ég, ekki í fyrsta og líklega ekki í síðasta skiptið, frammi fyrir nokkuð snúnu systkinauppeldisvandamáli. Það byrjar á því að sytkinunum býðst ad velja sér ís (eða eitthvað annað matar eða nammikyns). Jara kemur strax auga á Frozen ís og velur hann, að sjálfsögðu, án nokkurrar umhugsunar. Þorri velur sér smartís ís. Þarna eyði ég dágóðum tíma og sannfæringarkrafti í að fá Jöru til að velja sér það sama og Þorri og/eða öfugt, án árangurs. Ég veit nefnilega að þegar þau eru u.þ.b. hálfnuð með góðgætið snýst Jöru hugur og girnist ís Þorra, og krefst þess að ég kaupi annan svoleiðis handa henni. Og þá er ekki aftur snúið og við stefnum hraðbyri inn í skapofsakast a la Jara Hrafnsdóttir. Sem er einmitt það sem gerðist í gær.

“Æi kauptu bara þennan ís” sagði Þorri í uppgjafartón, en ég ákvað að taka slaginn í þetta skiptið. Ég flýtti mér ad koma okkur úr huggulega kaffihúsagarðinum og á opið svæði þar sem enginn gæti slasað sig og færri hljóðhimnur myndu springa. Að þessu sinni leyfði sérhæfð og háþróuð líkamsbeiting barnsins hvorki tjóðrun í kerru, né að ég héldi á henni, svo það eina í stöðunni var að stíga tvö skref aftur á bak og leyfa henni að velta sér öskrandi upp úr möl, greinum og laufblöðum í friði. Á meðan spjölluðum við Þorri um daginn og veginn og tókum brosandi á móti skelfingar/vorkunnar/”gvuði sé lof að þetta er ekki barnið mitt” augnaráðum vegfarenda.

Þangað til allt í einu komu upp að okkur móðir og hrokkinhærð dóttir á mjög svipuðum aldri og Jara. Dóttirin var með tvær litlar, fagurlega skreyttar bollakökur í sitthvorri hendi, og mamma hennar sagði mér að hana langaði svo að gefa Jöru aðra þeirra, hvort það væri í lagi. “Við höfum svo oft lent í þessu” bætti hún við. Athygli Jöru náðist snarlega, hún þagnaði, tók við kökunni og meira að segja hughreystandi knúsi frá litlu stelpunni. Við þökkuðum þessum dásamlegu mæðgum (sem ég held að hafi verið frá Bandaríkjunum) fyrir að bjarga deginum okkar og kvöddum þær með fingurkossi. Jara settist sátt í kerruna, maulandi á kökunni sinni, og við skunduðum á leikvöllinn.

Síðasta tveggja ára skapofsakast Jöru endaði því eins fallega og hægt er. Einhverntímann mun hún ná að beisla þennan fítónskraft sinn og afreka eitthvað stórfenglegt.

Afmælisbakstur.

Handbragð meistarans.

Sátt með afraksturinn.

Girl on fire.

Fékk afmælisóskina uppfyllta: Nammikaka í kvöldmatinn.

[auduraudur]

Ammælis

Þessi maríuhæna heiðraði mig með nærveru sinni í tilefni dagsins.

Það er langt síðan ég fagnaði afmælisdeginum annars staðar en á Íslandi. Ísland hefur iðulega boðið mér upp á öll möguleg veðrabrigði þennan dag. Rigningu að morgni, sól í hádeginu, snjóstorm um kaffileytið, smá kvöldsól og svo hressilegt haglél í lok dags.

Hér í Svíþjóð er þetta allt hins vegar mjög fyrirsjáanlegt. Síðasta sunnudag kom sól, og það hefur verið sól síðan. Við ákváðum því að við skyldum hjóla í nágrannastrandbæinn, Lomma, á afmælisdaginn minn. Vikuna nýttum við til að undirbúa okkar kríthvítu íslensku húðir fyrir herlegheitin, því ekki vildum við eiga á hættu að leika eftir afrek Egils frænda í þeim málum. Það kom á daginn að Jara hefur ekki mikið sólarþol, og Nivea sólarvörn nr. 30 gerði afar takmarkað gagn. Ég skundaði því í apótekið og bað um “the strongest sun screen for the most sensitive skin. For my Icelandic child”. Apótekarinn græjaði það, og reyndist svo eiga íslenskan vin sem heitir Torfi og er tónlistarpródúsent. Ég kannaðist ekki við kauða, og apótekarinn virtist ekki hissa á því. Ég var hins vegar hissa á því.

Mér sýnist franska 50+ sólarvörnin fyrir ofurviðkvæma húð hafa dugað. Börnin minna hvorki á humar, tómat né danska fánann. Þau sofnuðu sæl og glöð eftir langan dag við Eyrarsundið (og ofaní því). Jara sofnaði reyndar í hjólasætinu á leiðinni heim, sem var ekki sérlega hentugt, því skömmu áður hafði henni, í bræði sinni yfir að mega ekki labba heim, tekist að losa sig úr beltinu. En það fór þó allt saman vel.

Annars erum við voða ánægð með að hafa gefið Jöru nafn sem útlendingar geta með góðu móti borið fram. Hún er því núna forsvarsmaður fjölskyldunnar, t.d. þegar við þurfum að gefa upp nafn til að panta mat á veitingastað. Hrafn hefur gefist upp á sínu, eftir að hafa ítrekað þurft að leiðrétta fólk sem kallar hann “Crap”. Ég hef síðan komist að því að fólk greinir víst ekkert hljóð þegar ég segi nafnið mitt. Ég hef ekki ennþá gefist upp á því að endurtaka mig, sannfæra fólk um að það sé ekki eitt um að geta ekki borið fram nafnið mitt, og ef það vill, kenna því “au” og “eð” og “err” og hvernig þetta rennur svo allt ljúflega saman í þetta hljómfagra og gamalgróna íslenska nafn. Sumum gengur betur en öðrum. Það kemur þó mögulega að því að ég hætti þessu og velji mér gervinafn, en þá fyrst og fremst vegna þess að þegar öllu þessu ferli er lokið, þá man ég aldrei nafn hinnar manneskjunnar. Og ég vil jú ekki spyrja aftur. Then the joke’s on me.

Forsvarsmaður fjölskyldunnar matar föður sinn.

Þessi er glaður.

Og þessi.

Slímugt sjóslím vekur kátínu.

Ber að ofan í skyrtu. Meira töff er ekki hægt að vera.

Það tók svona 30 tilraunir að ná sómasamlegri mynd af þeim þarna. Þegar því var lokið áttaði ég mig á að eitthvað fólk á nálægu borði hafði verið að horfa á og hlæja allan tímann. “Hæ krakkar, hallóóó, kíkið á mömmu, hææææææ....halló, Jara kíktu upp, Þorri hæ má ég sjá þig, ein tveir oooog...Já flott, nei bíddu Jara...”

Og Þorri tók þessa fínu mynd af afmælis-móður sinni.

[auduraudur]

VEN

Eftir að hafa gert lítið annað síðastliðna viku en að fylgjast með spillingar-, siðrofs- og vitfirringarfréttum frá Íslandi og óska þess að geta tekið þátt í mótmælunum, ákváðum við að skella okkur í “utflykt” að hætti Svía. Samgöngufyrirtækið Skånetrafiken gaf okkur nefnilega í einhverskonar innflutningsgjöf samgöngupassa fyrir alla Skåne í tvær vikur. Til að nýta það sem best varð dagsferð á eyjuna Ven á Eyrarsundi fyrir valinu (því bátsferðin var meira að segja innifalin). Ferðin var þvílík hvínandi lukka, sól og fuglasöngur. Hér koma nokkrar myndir.

Beðið eftir bátnum sem siglir frá Landskrona.

Gaman á bát. Þorri hafði ekki tíma til að snúa sér við fyrir myndavélina.

Skandinavía býður upp á ��msar hjólreiðaútfærslur.

Fjaran er töfraveröld

Tilraun til fjölskyldumyndatöku með self timer. Jara mátti ekki vera að þessu.

Þessi var frekar sætur. 

Þessi einnig.

[auduraudur]

Amma

Í gær var þessi fallega kona á myndinni jarðsungin. Ég er svo heppin að hún var amma mín. Ég man þegar ég uppgötvaði að það ættu ekki endilega allir svona ömmu eins og ég. Þegar ég var lítil hélt ég nefnilega að það fylgdi bara lífinu. Ljúf og góð amma, jafnvel tvær. 

Elsku amma sem tók alltaf á móti mér með brosi, átti alltaf ís í frystinum handa mér, leyfði mér alltaf að gista, kenndi mér að synda í Breiðholtslaug, kenndi mér faðirvorið, fór með mér í gönguferðir um Elliðaárdalinn og í sumarbústaðaferðir út á land. Það var líka alltaf best að gista hjá ömmu og afa þegar jólasveinarnir voru á ferli, þeir voru rausnarlegri þar og gáfu alltaf nammi. Amma fór líka með mér í fyrsta skipti á skíði. Það var þegar skíðaferð 10. bekkjar í Hagaskóla var framundan og ég var svo stressuð um gera mig að fífli í ferðinni því ég kunni ekkert á skíði.

Amma var líka alltaf svo jákvæð og uppörvandi. Hún leyndi því aldrei hversu stolt hún var af börnunum sínum og okkur barnabörnunum. Hún var líka afskaplega hrifin af fyrsta langömmubarninu sínu, en Þorri fæddist stuttu áður en hún veiktist af alzheimer. Hún var orðin ansi veik þegar Jara fæddist, en hún ljómaði alltaf eins og s��lin þegar ég kom með hana í heimsókn. Ég veit að þær hefðu átt vel saman. 

Svo var amma mín ekkert bara amma mín. Hún áorkaði miklu í sínu lífi, menntaði sig sem íþróttakennari og naut þess að umgangast börn og unglinga og veita þeim leiðsögn. Hún kenndi líka þjóðdansa og sund. Hún ól líka upp þrjú stórkostleg börn. Seinna varð hún kennari í Breiðholtsskóla og kenndi lengi 6 ára börnum. Þangað fékk ég að koma í hvert skipti sem það var starfsdagur eða frí í mínum skóla, og það var eitt það skemmtilegasta sem ég vissi, að vera “aðstoðarkennari”. En þá sá ég líka að margir fleiri en bara ég fengu að njóta góðvildarinnar og hlýjunnar sem ég átti alltaf vísa á 5. hæð D, í Dúfnahólum 2.

Hvíldu í friði elsku amma mín, ég á þér svo óskaplega margt að þakka.

[auduraudur]

Sænski draumurinn

Melodifestivalen var að byrja (eða Mello, eins og innfæddir kalla það). Ég ætla þó að taka mér tíma í að skrifa nokkrar línur og setja inn örfáar myndir um reynslu okkar af millilandaflutningum hingað til, fyrir forvitna. Örfáar myndir segi ég, vegna þess að myndavélin hefur ekki verið í mikilli notkun hingað til. Mér tókst að týna myndavélahleðslutækinu í flutningunum, og síðan hvarf myndavélasnúran um svipað leyti og ég keypti mér nýtt hleðslutæki.

Að týna hlutum getur verið hvimleitt þegar staðið er í millilandaflutningum. Ég týndi líka debetkortinu mínu á öðrum degi eða svo, og lét loka því 10 mínútum áður en ég sá á facebook að einhver hafði fundið það og látið íslenskan vin sinn vita, sem póstaði því á Íslendingagrúppu Lundar. En jæja, nýja kortið kom í pósti viku síðar, og með miklu flottara pinnúmeri (MIKLU flottara). Svo þetta var allt saman þess virði.

Í dag fórum við sumsé í Nova Lund (sem er mjög undarlegur verslunarkjarni í Lundi) með bæði börnin og ég keypti mér nýja myndavélasnúru. Að fara með bæði börnin í verslunarmiðstöð er náttúrulega óðs manns æði en það er ekki mikið annað í boði hér þar sem við höfum ekki aðgang að 10+ ókeypis barnapíum eins og á Íslandi. En þá gildir bara að skipta yfir í mér-er-alveg-sama-um-almenningsálitið gírinn, troða bómull í eyrun og taka með nógu mikið af mútunammi. Þá ætti að vera eitthvað eftir af geðheilsu við heimkomu.

Annars hefur þetta gengið stóráfallalaust fyrir sig og við njótum þess að búa í 113 fermetrum á tveimur hæðum. Með tvö baðherbergi (já - sturta á einu og bað á hinu!) og svo marga eldhússkápa að ég er ekki búin að kíkja í þá alla ennþá. Hér hefur heldur ekki komið ein einasta stormviðvörun. Ein mestu forréttindi sem fylgja því að vera Íslendingur er hinn gríðarlega lági veðurstandard. Mér finnst alltaf vera gott veður, en bekkjarfélagar mínir eru því sjaldnast sammála. Þau fá áfall þegar ég segi þeim að á Íslandi komi fyrsti snjórinn stundum í október og að vorið komi ekki fyrr en seinnipart maí - ef við erum heppinn. (Samt eru þau flest frá Norður-Evrópu).

Þau fengu líka öll einhverskonar áfall þegar þau komust að því að ég ætti tvö börn. Það virðist ekki vera normið meðal háskólanema utan Íslands. En ég held að þeim finnist ég töff. Og það er nú fyrir öllu.

Blessuð börnin eru hress og þeim líður vel. Þau byrjuðu í leikskóla í byrjun febrúar. Þetta er frekar lítill skóli á yfirgefnu iðnaðarsvæði hér tveimur mínútum frá miðaldabænum sem við búum í (sem var engu að síður byggður á 8. áratug síðustu aldar). Þorri var elstur á leikskólanum og eftir smá tíma sáu kennararnir að hann myndi líklega njóta sín betur í forskolaklass. Það er 6 ára bekkur hér og einhverskonar millistig milli leikskóla og skóla, og þar byrjaði hann í þessari viku. Sjálfur var Þorri mjög ánægður (enda var hann búnn að ákveða sjálfur að hann ætlaði að byrja í skóla í Svíþjóð en ekki einhverjum helv. leikskóla). Hann söng þetta lag alla leiðina í skólann fyrsta skóladaginn:

(Ég er ekki að djóka - já, ég á ógeðslega fyndin börn).

Jara er líka að höndla þetta allt einstaklega vel og er þegar byrjuð að tjá sig á sinni eigin sænsku, sem ég verð að segja að er mjög sannfærandi.

Jæja ég ætla að snúa mér að Melló. Börnin virðast vera búin með godisið sem ég og Þorri keyptum í tilefni kvöldsins - á fyrsta lagi. Og jafnframt búin að missa áhugann á söngvakeppninni og farin að berja hvort annað.

Hér eigum við heima - komiði öll í heimsókn! Segir Jara.

Jara sér nefnilega um sína.

Á leið í leikskólann á sólríkum degi - yfir stærsta bílastæði allra tíma.

Í um 10 mínútna göngufjarlægð er grunnskólinn í Hjärup, og þar er líka bókasafn og hinn fínasti skatepark og bandívöllur og fleira. Þar er líka þessi affallstjörn sem dregur börnin að sér eins og segull en veldur móðurinni töluverðum áhyggjum, aðallega vegna hins einstaklega illviðráðanlega tveggja ára barns sem hún ber ábyrgð á. Þorri skilur hins vegar ekki afhverju - það er jú björgunarhringur á svæðinu...

Í Lundi er líka mjög næs leikvöllur. Eftir að ég varð móðir met ég umhverfi mitt nær einvörðungu út frá gæðum og skemmtanagildi leikvalla í nágrenninu. Við erum bara vel sett hér!

[auduraudur]

Afrakstur myndbandavinnusmiðju í Mengi!

[auduraudur]

Amsterdam er luvlí.

[auduraudur]