bandwpanda - Tumblr blog

[bandwpanda]

piece of work

[...]

“Jake?” Lottie said, looking at his soft eyes and the bright smile, whereas he was dying inside.

“Yes?”

“I thought you were sleeping.”

“No, Sam said I’d slept for fourteen hours, it was enough for me.”

“How long do you usually sleep?”

“Well, that depends, but at most nights I sleep for like... maybe three hours, sometimes I don’t sleep at all.”

“Jake, you know that it’s wrong, right?”

“Yeah, I tried to change it, but I couldn’t, I can’t sleep.”

“Oh, baby.” Lottie said with tearful voice, pushing Jake’s weak body closer to hers, and hugging him tighter. “Please, don’t do that to yourself.”

“I don’t do anything, I just have severe sleeping issues.”

“You’re too thin, Jakey. Your cheeks are more... concave? When did you eat anything last time? And, please, don’t lie, I’m here to help you.”

Inside his broken heart and lost soul he knew that Lottie, the love of his life, was right. He could not keep lying about his eating disorder, self-harm, depression and suicidal thoughts that he has been having for about two years. Suddenly he felt guilty, what his eyes showed.

“Jakey?” she attracted his attention. “Tell me, what’s really going on?”

“I- I don’t know.”

“Jake, please.”

“I’m serious, Lottie.” Jake tried to hide his tearing up eyes, as he knew that it was not a good move to cry in the front of Lottie, because in that case she would find the truth about him out. “Everything is just fine.”

“Oh, honey, then why are you crying?” she wiped the tear streaming down his pale face. “Please, don’t lie. This one time, please.”

“I just- it's too complicated... And I- I don’t know what’s ha- happening to me.” Jake closed his eyes, and so many tears appeared on his concave cheeks.

Lottie kept holding his tiny body in her arms, but when she saw the first tears, she wanted to cry, too. For her it was a broken-hearting view. Lottie swayed him carefully, as she knew that it was one of the things that were able to calm him down, especially if she was with him during the cry, panic attacks or something even worse.

“Baby, you’re safe.” she whispered to Jake, when he tightened his fist on the material of her shirt.

“I know.” he barely said. “Just take this pain away from me.” he muttered.

“Shh, you’re safe, I’m here.” Lottie kept rocking him in the way like she was rocking a baby to sleep.

It took Jake a long time to calm down, what ended up him falling asleep in Lottie’s arms. He was, finally, breathing peacefully, even though the skin around his eyes, nose and cheeks was flushed and swollen. Lottie covered him with a warm, light blanket.

Around 6PM Lottie went to Sam’s and Danny’s room, leaving Jake alone in his bedroom.

“How’s Jake?” Sam asked when he noticed Lottie coming in.

“Well, he’s sleeping. He’s been crying for over three hours and couldn’t calm down so let him sleep.” the girl explained. “He’s very tired, thin and weak. Does he even eat anything?”

“Mostly, I think so. If he doesn’t... Well, he’s good at hiding emotions and feelings in that case... I don’t know, he usually eats something, especially when he’s with us.” Josh said after a moment of thinking.

“Oh, okay, well, he’s too skinny and small, that’s why I’m asking.”

“I know, we’re all worried about him.”

“I know. I just... I could feel and see his ribs and hips. He looks literally like a walking corpse. God... I don’t want to go to his funeral.”

“None of wants it to happen.” Sam said, looking at Ariana. “That’s the last thing I want to attend to.”

“Me neither.” Josh agreed with his younger brother. “Well, let’s talk about something different than this.”

“Let’s talk about music!” Ariana said louder than she should, what only highlighted her attitude.

“Sure, why not.” Danny nodded. “So, the Grammys?”

“Don’t tell me! No, stop right there.” Ariana moved her hand on Sam’s. “No, no, no.”

“Why? You wanted to start it?” Josh was surprised but not disappointed that much.

“She has a huge crush on Ariana Grande.” Lottie explained. “That’s why. She couldn’t stop talking about her and the Grammys two days ago.” she laughed lightly.

“I see.”

Ariana’s cheeks became flushed.

~~~~

Three days later Josh, Jake, Sam, Danny, Ariana and Lottie were to Los Angeles. It was because of the situation connected to Jake and his bad mood and mental health, of course Lottie was very concerned about it. She would never let him to go anywhere alone, which he understood. Her company was making him happier than he could ever imagine.

At boys’ house Lottie helped Jake to unpack his bags, and after it, when he was in the bathroom doing bathroom toilettes, she began preparing a meal, light enough for his damaged stomach.

“I’m back.” Jake came to the spacious kitchen. “What are you doing?”

“You have to eat something, so I’m preparing a very light meal for you.”

“I told you already, I don’t want to eat.”

“But you have to.”

“No, Lottie.”

“Yes, Jake, you’re too skinny, I can see your ribs and hips, and to be honest, your condition scared me.” she responded with a very harsh tone of voice. “If you won’t eat, then I’m fucking out, because I really can’t stand your talking about not being hungry, even if I fucking can hear your stomach, the fuck are you thinking about?! Do you seriously want everyone to be worried about you and your shitty condition?! What dream are you living in?! I’m fucking out if you won’t touch this meal. Not everything is about you! I’m trying to make you feel better and you still can’t look at the fucking food. I cared about you, I stayed up all night with you, just because you wanted to talk about some stupid things that don’t even matter to me even though I all I wanted to do was going to sleep. I paid you all my fucking attention, just because you can’t notice that you’re important to me. And still, you keep acting like a whole dick and can’t understand that we’re also scared. They won’t tell you that, they don’t want you to know that they’re scared to a fucking death of losing you.”

Jake looked down on his bare feet, as his hands were playing with each other. He knew Lottie was right, but could not admit it. His eyes teared up.  

“I’m tired of your shit. Keep doing that and you’ll going to end up dead in the fucking bath.” she added and left the kitchen.

Jake was guilty. He felt like this, but he would never use his friends or brothers to feel sorry for him. It was the right time to rebuild his mental health, and health in general.

The boy sat down on the chair, thinking about his best friend’s words. And now, because of him she was gone. Of course, not out of his life, although he had that feeling.

Lottie sat on the cold floor in the bathroom and hid her face in her hands. He overreacted, and accidentally hurt one of the most important people in her life, but she was right.

Twenty minutes later she came downstairs to the kitchen, noticed Jake sitting on one of the chairs in the dining room.

“Can we talk?” she asked, coming up to him.

“I think you’ve done it for both of us...”

“Jake, no, you know that I’m never tired of you.”

“Actually... I know, you’ve said enough. There’s nothing we can talk about.”

“There is. Well, firstly, you deserve an apology. I shouldn’t have said those words, I didn’t mean it.”

“I know you, Lottie, I’ve known you for a solid part of my life. Now just... leave me alone.”

“Jake...”

“I said something. I don’t want to talk to you for now.”

Jake got up and went upstairs straight to his bedroom, laid on the bed and covered his whole body with a blanket, which smelled like Lottie, what caused him to think about her. He took an album full of their pictures, some of them were took surprisingly out of nowhere when none of them expected it, some were like those amazing photoshoots for Calvin Klein. He felt that little spark called happiness inside his broken heart, and he smiled. That was a beautiful moment.

“Jake?” Lottie stood in the doorpost, watching his behaviour.

“What do you want this time? Yell at me? Well, do it.” he responded sarcastically, and she rolled her eyes.  

“I don’t want to yell at you, not again, you didn’t deserve it.”

“Nevermind. What do you want?”

“I just wanted to check on you.”

“I’m still, somehow, alive.”

“You know I didn’t mean this.” she sat next to him on his bed. “Why are you looking at our old pictures?” she took a peek at one of the mentioned pictures. In this one was her and Jake in the middle of the woods, taken probably in their high school. “I remember this.”

“Really?”

“Yeah, you were fifteen then.” she laughed.

“So were you, honey.”

“I know, I’m not that old.”

“I missed this.” he claimed after few seconds of silence between them.

“What? The laugh?”

“Yes, I missed your laugh.”

“That’s so cute.”

“I know.” he laughed again.

Jake pushed her closer to him, and she wrapped her arms around Jake’s waist and lied her head on his chest.

“Do you have more albums of us?”

“I have some pictures of us with Ariana, Sam, Josh and Danny.”

“Aww that’s sweet.”

She looked at Jake’s bright eyes. The sparks were dancing in their eyes, while looking at each other. He kept her close to him, and she did not take her arms. Jake placed his hand on her cheek, and kissed her very gently. Lottie kissed him back. They opened their eyes in order to look at each other, once again. Bright smiles were true ones, without faking any second of this delicate moment. Jake wished this moment could last forever.

“You’re sweet.” Jake whispered against her face.

“Aww, no, you’re sweeter.”

“No.”

��You’re sweet when you’re trying to deny some facts.”

“Okay, let’s be it.” Jake smiled.

“Can we talk?”

“We’re talking now.”

“Yeah, I know, but seriously... Like... Serious talk?”

“Okay.”

“Are you making yourself starve?”

Jake’s eyes became more serious than barely seconds before, and darkened.

“Wha- What do you mean?”

“Well, at the hotel, two days ago, I was thinking about it, and I connected the facts in my mind. You’re very skinny, I can see and feel your ribs and hips, literally a lot of your bones, and you don’t want to eat anything, despite the fact that I can hear your stomach, but also, you’re weak and boys told me that you keep passing out after a lot of psychical effort, including playing on the stage and that sometimes you have to hold on to something in order not to fall down on the floor.”

“Oh.” he did not have enough bravery inside to admit that Lottie was right. Lowkey he hoped she will not notice his uncertainty. However, he did not want to disappoint her.

He looked down on his hands wrapped around Lottie’s waist, hugging her, but his mind and thoughts were somewhere far away than Los Angeles. On the other hand, she was staring at his scared eyes. In that moment she found out the truth and answers to her questions she had been asking long, long before.

“Uhm... I- Well...” he started slowly, as he could not find the proper words to say something, and his eyes were showing the lost.

“You don’t have to answer to my question if you don’t want to.” Lottie placed her hand on his left cheek, what caused Jake to look at her. “I can see that you feel lost.”

“I just... I had some problems.”

“That’s alright. I won’t push you to your limits. I know that damaged people need some time to admit that there’s something wrong with themselves. You need time, I see.”

“No, Lottie. I need you, you know? It’s always been you.” he said on one breath. “It’s always been you.” the boy repeated his own words. “I just- Well, I- It all is connected to you.”

“What? Why?”

“Remember that one day in our high school when we went to San Francisco instead of going to our classes?” Lottie nodded gently, still looking at the boy, who kept talking. “Then we almost kissed on that bridge. I didn’t forget. Then I knew... I fucking knew that I- I actually loved you.” a single tear ran down Jake’s pale cheek only to be wiped by the girl, who was listening very carefully.

Lottie opened her eyes wide, not being able to say anything. That was too much for her to take at once. It was not only the fact that he admitted to having eating disorders, being depressed, but also that he loved her. The girl who was always independent, cared only about herself, excluding important people in her life, but still, she would not find this secret out if she were not sitting right here on the bed with the right person after talking to other people, even if it was on the phone or texts. Her face was showing surprise, a big one. That confession was not exactly the one she has ever expected.

“You... Jake...” Lottie whispered, trying to find right words to say.

“I love you, Lottie.”

[bandwpanda]

2. (YTO)

Wspólnie spędzony czas już niestety dobiegał końca, kiedy Sam po dwóch godzinach stanął z Riley pod drzwiami jej domu, w którym mieszkała z mamą i młodszą siostrą. Bardzo nie chciał, żeby to się już kończyło, zwłaszcza, że oprócz braci i Danny’ego, z nikim mu się tak dobrze nie rozmawiało, jak właśnie z nowo poznaną dziewczyną. Mógł z nią porozmawiać na każdy temat bez żadnych nieprzyjemnych uczuć niezręcznej atmosfery czy jakiegoś hamowania niektórych swoich opinii, chęć bycia szczerym sama z niego emanowała. Ona natomiast, wiedząc, że zaraz będą musieli się rozstać na czas nieokreślony, ponieważ Sam wspomniał, że muszą się zobaczyć, lecz nie podał dokładnej daty ani godziny, specjalnie przedłużała niektóre wątki rozmów, próbując zatrzymać go przy sobie jeszcze dłużej. Czuła się przy nim swobodnie na tyle, że jej bycie ostrożną trochę się zablokowało.

Stanęła na pierwszym schodku, aby wejść na taras, po czym odwróciła się przodem do Sama, który stał przed samymi schodami. Były cztery stopnie do pokonania, żeby znaleźć się na betonie tarasu, a następnie wejść do domu lub usiąść na bujanej huśtawce. Cały czas na nią patrzył, a kiedy ona odgarnęła jeden kosmyk włosów za ucho, uśmiechnął się automatycznie. Na szczęście nie padało już od momentu, kiedy mieli wychodzić z kawiarni, co jednak podziałało też na samopoczucie dwójki nastolatków.

- Chcesz wejść? - zapytała z nadzieją w głosie, patrząc na jego rozświetloną przez promienie słoneczne twarz.

- Chciałbym, ale niestety muszę już zmykać. - odparł, powodując delikatny smutek na jej twarzy, ale na swojej także. - Bracia na mnie czekają w domu i musimy jechać do babci.

- Rozumiem, nie musisz się tłumaczyć. - zaśmiała się lekko, co jednocześnie rozluźniło smutniejszą atmosferę. - W takim razie ja muszę iść. - spojrzała na drzwi wejściowe, po czym na chłopaka.

- Jasne. Miłego dnia, Riley. - uśmiechnęli się do siebie, a brunetka weszła po schodkach i powoli zmierzała w stronę brązowych drzwi.

- Wzajemnie, Sam. - odpowiedziała, zamykając je.

- Riley? - zatrzymał ją w ostatniej sekundzie, a ona wyjrzała na dwór. - Zobaczymy się jeszcze?

- Tak, Sammy. - zdrobnienie samo wyrwało się z jej ust, czego nie poprawiła, a jedynie uśmiechnęła się szeroko.

W taki sposób uśmiechnięty i szczęśliwy Sam wrócił do domu, całą drogę myśląc o Riley, jej pięknym uśmiechu oraz niesamowitych oczach. Oczywiście, kiedy tylko zdążył zamknąć drzwi, dookoła niego utworzyło się kółeczko złożone z Josha, Jake’a oraz Danny’ego, którzy domagali się odpowiedzi na dręczące ich pytania.

- Wiesz, że zaraz mamy jechać?! - Jake nie wytrzymał i pisnął.

- Wiem i nie zachowuj się jak dziecko. - zaśmiał się najmłodszy.

- Będę się zachowywał, jak będę chciał!

- Co z ciebie wyrosło... - pokiwał głową, po czym zniknął na piętrze w swoim pokoju.

W tym czasie Riley siedziała na kanapie w salonie i odpowiadała na wszystkie pytania jej mamy, w większości składające się z takich o Sama. Po którymś pytaniu z kolei dziewczyna miała dość, więc jej odpowiedzi stały się zdawkowe, jakby sama zdystansowała się do zaistniałej wcześniej sytuacji. Najgorsze dla niej było to, że sama nie przemyślała tego spotkania na spokojnie w swoim pokoju pod kołdrą, a już milion pytań się znalazło, co sprawiało, że czuła się dziwnie i niekomfortowo. Ale, z drugiej strony, kto czułby się komfortowo podczas przesłuchania policyjnego zaraz po czymś, co zwą randką, mimo że randką nie było? Chciała stamtąd zwinąć się jak najszybciej.

Około godziny czternastej Sam, Josh, Jake i Veronica w raz z rodzicami pojechali do babci ze strony taty. Po drodze oczywiście nie obeszło się pytań, co Sam robił tak długo sam na mieście. O najwięcej szczegółów wypytywał Jake, co niesamowicie denerwowało najmłodszego. Veronica też zadała kilka pytań, właściwie ona zaczęła cały temat brunetki w samochodzie. Chłopak opowiedział wszystko.

- Więc Sammy ma dziewczynę. - podsumował Josh.

- Czy ja wiem, bardziej dziewczynę, która mu się podoba. - Jake zakrył bratu usta dłonią, aby ten nic nie mówił.

- Zachowujecie się jak dzieci. - Veronica odwróciła się do nich. - Jake, weź tą rękę, bo jak nie weźmiesz, to dobrze wiesz, że Josh cię ugryzie. - zaśmiała się na widok tego, że faktycznie Josh ugryzł bliźniaka w dłoń. - Mówiłam. Mamo! Oni się pogryzą zaraz.

- Chłopcy, spokojnie tam z tyłu! - Karen zabrała głos, który rozszedł się w aucie pomimo włączonej muzyki w radio. - Bo inaczej was wysadzę i będziecie szli na pieszo.

- No dobrze... - mruknął Josh, a Jake usiadł wygodnie na swoim miejscu. - Już jesteśmy grzeczni. Ale że Sammy znalazł sobie dziewczynę?!

- Josh, spokój tam! - przekrzyknęła go rodzicielka, na co chłopak zamilkł.

- Sammy, zjesz może coś? - Gretna podeszła do wnuczka i delikatnie dotknęła jego ramienia. - Obiadu zjadłeś tylko trochę. Nie możesz się głodzić, już wystarczająco szczupły jesteś.

- Babciu, on się zakochał, nie myśli o jedzeniu. - powiedział Jake.

- Nie zakochałem się, ale też głodny nie jestem.

- Mhmmm... - mruknął przeciągle młodszy bliźniak. - Już ci wierzę. Sam, masz coś zjeść.

- Nie chcę jeść, ale z chęcią pójdę i zrobię sobie herbatę. Ktoś może też chce?

- Ja! - krzyknął Josh z drugiego końca jadalni.

Sam wstał z wygodnego krzesła, poszedł do kuchni i po wstawieniu wody na gaz, aby się zagotowała, usiadł na jasnym blacie i bawił się telefonem.  W tym samym momencie przypomniał sobie, że kiedy odprowadzał Riley do jej domu, ona dała mu swój numer telefonu. Na liście kontaktów znalazł wcześniej wspomniany numer dziewczyny pod nazwą kontaktu “Znajoma”, co użył jako aluzja do sytuacji z przedstawianiem się, pomyślał chwilkę o treści wiadomości, po czym zebrał się na odwagę i napisał.

Od: Sam Treść: hej x

[bandwpanda]

1. (YTO)

Na dworze padało, niebieskie i czyste niebo było zakryte ciemnoszarymi chmurami. Było naprawdę blisko burzy, jednak jeszcze grzmieć nie zaczęło. Riley szła ze spuszczoną głową, patrząc na własne nogi, żeby się nie poślizgnąć lub po prostu nie wdepnąć w kałużę, których na chodniku było niewiele. W czarnych nausznych słuchawkach leciała jedna z jej ulubionych piosenek o tytule Chlorine wykonawcy Twenty One Pilots. Ceniła sobie ich twórczość, zaś album Trench był jej ulubionym ze wszystkich, które zespół ten wypuścił do tego czasu. Następną piosenką było Lover, Leaver (Taker, Believer), należąca do jej najbardziej ulubionych, lecz innego zespołu, bo wykonawcą był amerykański zespół Greta Van Fleet. Czasami zerknęła spod gęstych, czarnych rzęs na przechodniów, aby przypadkiem na kogoś nie wpaść. Smukłą dłonią poprawiła kosmyk czarnych, ale krótkich włosów, kiedy wysunął się z wsuwki prosto przed jej zielone oczy. W czasie trwania spaceru minęła wielu ludzi, znajomych i nieznajomych, kompletnie zapominając o otaczającym ją świecie, a jedynie była skupiona na muzyce, która poprawiała jej zwykle smętny humor. W pewnym momencie, kiedy chciała skręcić w inną stronę zaraz po przejściu po zebrze, wpadła na kogoś, czego skutkiem było to, że jej słuchawki zsunęły się z kruczo-czarnych włosów na jej szyję. Podniosła zielone, trochę zagubione oczy na osobę, którą okazał się być wyższy od niej chłopak.  

- Nic ci się nie stało? - zapytał, wystawiając dłoń, żeby się upewnić, że nieznajoma nie upadnie o własne stopy.

- Wszystko w porządku. - odpowiedziała.

- Na pewno? - jego uwagę przykuło wrażenie zagubienia się dziewczyny, widoczne w jej oczach i spojrzeniu.

Prawda była jednak taka, że uczucie zagubienia i spokoju przynosiła jej muzyka, co dostrzegł już po kilku sekundach. Im dłużej na nią patrzył, tym większe wrażenie sprawiała, że może skądś ją zna. Nic bardziej mylnego. On jej, co prawda, nie znał, ale ona jego już tak, czego nie wiedział. Mógł jedynie się domyślać. Po niecałej minucie i trzech wypowiedzianych zdaniach do siebie nawzajem wrażenie zagubienia zniknęło z jej oczu i na jego miejsce wskoczyło jakby szczęście.

- Tak. - uśmiechnęła się lekko do chłopaka.

- To dobrze. - odrzekł, odwzajemniając miły gest. - Nie jest ci zimno? - spojrzał na cienką kurtkę jeansową okrywającą jej szczupłe ramiona.

- Nie, wcale nie jest tak zimno, jak niektórzy myślą.

- Dobrze. - nie potrafił oderwać od niej wzroku.

- A tobie?  

- Mi właśnie też nie jest zimno. Masz może ochotę na kawę lub herbatę?

- Teraz? - szatyn przytaknął na jej słowo. - Jasne, czemu nie. - na jej bladą twarz wszedł większy uśmiech.

Chłopak zaprowadził Riley do pobliskiej kawiarni, w której, jak wytłumaczył, siedział razem z braćmi i ich przyjacielem przed graniem w garażu i po lekcjach w szkole, kiedy jeszcze chodzili do liceum.

Riley powiesiła trochę przemoczoną kurtkę na wysokim wieszaku, ówcześnie zabierając z jej kieszeni kilka drobnych monet i telefon, co wrzuciła do niewielkiej czarnej torebki wraz ze swoimi słuchawkami. W tym czasie nieznajomy zamówił sobie i Riley kawę i kawałek sernika, bo podobno mieli najlepsze w mieście, a przynajmniej tak jej powiedział, po czym usiadł obok niej przy stoliku, z którego był idealny widok na zabieganych ludzi na chodniku, ale też takich, którzy szli wolno i nigdzie im się nie spieszyło.

- Tutaj jest ślicznie. - powiedziała nagle, rozglądając się dookoła siebie.

- To prawda, dlatego przychodziłem tutaj z braćmi i ich kumplem.

- Przychodziłeś? - delikatnie zmarszczyła brwi w geście niezrozumienia jego słów.

- Nadal przychodzimy, lecz trochę rzadziej, zazwyczaj wtedy, kiedy jesteśmy w mieście.

- Teraz rozumiem, nieznajomy. - napomknęła, jedząc kawałek sernika, zaraz po tym, kiedy kelnerka przyniosła ich zamówienia, na co chłopak się uśmiechnął szeroko, pokazując rządek idealnie białych zębów.

- Zaraz tam nieznajomy. - zaśmiał się, co spowodowało u niej lekkie rumieńce na policzkach. - Ale dobrze, niech ci będzie. Jestem więc nieznajomy, a ty, znajoma? - teatralnie podniósł lewą brew, nie spuszczając wzroku z jej bladej, ale ślicznej i delikatnej twarzy.

- A może tak być. Jestem Riley. - uśmiechnęła się do nieznajomego.

- Jestem Sam. - odwzajemnił gest. - Co tu robisz?

- W mieście? Mieszkam, chodzę do liceum. - niedokładnie o to mu chodziło, ale taka odpowiedź również go usatysfakcjonowała.

- Miałem bardziej na myśli czemu chodzisz sama po ulicach i to jeszcze podczas deszczu i możliwej burzy?

- A too... Lubię spacery, szczególnie z muzyką, a deszcz mnie uspokaja i wtedy na spokojnie mogę pomyśleć o wszystkim i niczym i odpocząć.

Sam mimowolnie uśmiechnął się na jej słowa. Było w niej coś takiego, że nie potrafił przestać na nią patrzeć, czy to jej dłonie, czy idealnie zielone oczy. Jej lekko zadarty nosek dodawał jej uroku i bezbronności.  

- Rozumiem, każdy chyba ma takie momenty, że musi pomyśleć o tak naprawdę niczym ważnym, a na przykład o wacie cukrowej i o tym, jak ona słodka jest. - zaśmiała się. - Albo o tym jak zielone są drzewa.

- To nie ma sensu, ale tak, o tym lubię myśleć. - jej delikatny śmiech rozbrzmiał w kąciku, gdzie mieścił się ich niewielki stolik. - Często widzę wiewiórki, szczególnie na obrzeżach miasta.

- To aż tam cię ponosi? - w jego głosie można było usłyszeć zadziwienie.

- Tak, czasami. To aż takie dziwne?

- Nie, po prostu jesteśmy w samym centrum, stąd moje zdziwienie. - wyjaśnił.

- Okay. - odpuściła i się uśmiechnęła na widok dwóch niewielkich kropel deszczu, które urządzały sobie właśnie wyścig o pierwsze miejsce o spłynięcie na sam dół szyby.

W takiej sytuacji można sobie pomyśleć, że Riley jest całkowicie bezbronną, nieśmiałą dziewczyną, może nawet trochę dziecinną, jednak w rzeczywistości wcale taka nie była. Wiedziała, komu może ufać, komu lepiej nie, znała się na ludziach, poznawała cechy danej osoby dosyć szybko, czasami na podstawie gestykulacji oraz sposobie mówienia. Mimo swojego młodego wieku, bo miała tylko, można powiedzieć, osiemnaście lat, była w niejednej złej sytuacji, przeszła dużo złych chwil.

Sam wpatrywał się w dziewczynę już kolejną minutę, dla niego niesamowitą minutę życia, kiedy ona spojrzała na niego swoim delikatnym spojrzeniem. Mimowolnie się uśmiechnął, chcąc zapamiętać jej niesamowite oczy oraz uśmiech na dłużej, kiedy pójdą w swoje strony i dopóki nie spotka jej po raz kolejny, a miał nadzieję, że jeszcze chociażby raz się zobaczą.

[bandwpanda]

lovely - oneshot / jtk

Słodki głos radosnej dziewczynki rozniósł się po salonie, gdzie siedział Jake ze swoim młodszym bratem, Samem. Sam szukał jakiegoś programu z bajkami dla małych dzieci, kiedy starszy sprzątał zabawki małej. W pewnym momencie mała Josie podbiegła do szafki, w której albumy ze zdjęciami były ułożone estetycznie.

- Znalazłem Scooby-Doo, myślisz, że się nada? - powiedział Sam po kilku minutach poszukiwania odpowiedniego programu dla trzyletnich dzieci. - Wiesz, kreskówka, sami się na tym wychowaliśmy.

- Sam, nie. Josie jest za mała na takie rzeczy, potem będzie bała się spać. - Jake wyrwał bratu pilota z dłoni, po czym znalazł bajki dostosowane dla niej, kolorowe zwierzątka żyjące w bajkowym świecie.

- Serio jednorożce?

- Tak, Sam, mała ma trzy latka dopiero, nie będzie oglądała różnych przebieranych istot.

- No dobra, idę po herbatę.

- Jasne.

Młodszy z rodzeństwa wstał z jasnej kanapy i skierował się do kuchni, z której po chwili było słychać charakterystyczny dźwięk gotowanej wody w elektrycznym czajniku. Josie stała przy szafce, jakby próbowała coś wyjąć stamtąd.

- Josie, chodź tu, bo telewizor na ciebie spadnie. - powiedział ostrzegawczo Jake, podchodząc wolno do dziewczynki. Ta spojrzała na niego dużymi roześmianymi oczami. - Słodziutka jesteś.

- Taa-taa. - roześmiała się, na co Jake się uśmiechnął szeroko i usiadł przy niej.

- Co tam moja dziewczynka szuka? - Josie owinęła swoje małe rączki dookoła szyi swojego taty, po czym jedną rączką pokazała na jakiś album ze zdjęciami. - Chcesz obejrzeć zdjęcia?

Sam postawił dwa kubki pełne parującej herbaty na stole z przezroczystym blatem. Chwilę potem wskoczyła obok niego mała Josie, która uśmiechała się szeroko i patrzyła na Sama ze szczęściem w oczach. Ten w zamian delikatnie potargał jej włoski zawiązane w kucyka. Ponownie rozległ się śmiech córeczki starszego, który po chwili znalazł się obok niej z kolorowym albumem ze zdjęciami. Sam spostrzegł który dokładnie to jest.

- Myślisz o niej, co? - zapytał, nie spodziewając się odpowiedzi ze strony starszego brata.

- Czasami.

- Josie bardzo ją przypomina.

- Jest tak samo urocza i słodka.

Jake otworzył na pierwszej stronie, a brązowe oczka małej wpatrzone były w zdjęcie przedstawiające jego i Julie w dniu ich trzeciej rocznicy związku, podczas której oświadczył się jej.

Wtedy Jake uklęknął na kolano, wyjął z marynarki małe, lecz urocze pudełeczko, otworzył je drżącymi dlońmi, po czym spojrzał na Julie. Zakryła usta dłońmi, a oczy zaszły łzami. Szczęśliwymi łzami. - Wiem, że mieliśmy wzloty i upadki, czasami mnie nienawidziłaś, ale mimo wszystko cię kocham i czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? - Tak, tak! - krzyknęła przez łzy, a chłopak założył na jej delikatną dłoń wymarzony pierścionek zaręczynowy, po czym przytulił ją i pocałował czule, co ona odwzajemniła.

- Wiesz, Josie, to jest twoja mamusia. - pokazał córeczce Julie na jednym ze zdjęć.

Dziewczynka przyłożyła malutką dłoń do fotografii, wpatrując się w kobietę na niej jak na obrazek. Jake spojrzał na Josie.

- Piękna, prawda? - przytaknęła wolno główką. - Ty też taka będziesz. Tak samo piękna jak twoja mamusia, a nawet piękniejsza.

Sam przyglądał się ich dwójce z pewnego dystansu, mimo że wiedział, że Jake nie wytrzyma długo, opowiadając o Julie, swojej pierwszej i jedynej miłości. Nie chciał, żeby jego brat tak cierpiał, nawet jeśli minęło dużo czasu. Ale po czymś takim nie da się w całości pozbierać. Był z nim od początku, pomagał mu w najgorszych momentach życia, po śmierci Julie także. Po pogrzebie zostawał z nim w domu, na noc, można powiedzieć, że robił za jego nianię, kucharza, sprzątacza. Znał własnego brata lepiej niż zdawał sobie z tego sprawę.

- Tata. - powiedziała cicho Josie, spoglądając na swojego tatę.

- Tak, skarbie, tata tu jest i będzie, zawsze, słoneczko. - drżącymi ustami pocałował ją w czółko, a ona oparła swoją niewielką główkę o jego bok. - Wiesz?

- Tata. - jeszcze cichszy szept wydobył się z jej ust, po czym pokazała paluszkiem inne zdjęcie Jake’a i Julie w towarzystwie Sama, jego ówczesnej dziewczyny, teraz już żony, Josha ze swoim tamtejszym chłopakiem, Danny’ego oraz rodziców chłopaków.

- To zdjęcie. Okay, więc tutaj jestem ja, tutaj mamusia, tutaj wujek Sammy z ciocią Natalie, wujek Josh ze swoim wcześniejszym chłopakiem, którego imienia nie pamiętam, wujek Danny i babcia z dziadkiem. - popatrzyła chwilę na zdjęcie, po czym wskazała inne, a Jake w tym czasie starł z policzków łzy. - A tutaj jest twoja mama w dniu ślubu.

- Wyglądasz ślicznie! - pisnęła Natalie, oglądając Julie dookoła i poprawiając ewentualne zagięcia. - Jake padnie jak cię zobaczy. - Ej, nie chcę zostać wdową jeszcze przed ślubem. - zaśmiała się panna młoda. - Nie zostaniesz, obiecuję. - Julie odruchowo położyła dłonie na dole brzucha, wpatrując się w odbicie w lustrze. - Powiedziałaś mu? - Nie, jeszcze nie. Zrobię to po ślubie. - Na pewno się ucieszy. Dużo mówił o dzieciach. Sam mówił, że był bardzo podekscytowany, kiedy mu powiedział, że ja jestem w ciąży. - Aww, to jest słodkie.   - No wiem, Sammy jest słodki. - zaśmiała się Natalie. - Ale teraz nie mówmy o mnie i Sammym, to jest wasz wieczór. Właściwie to noc. Jestem z ciebie dumna. - mocno i ostrożnie przytuliła przyjaciółkę. - Wyglądasz jak prawdziwa księżniczka. Boże, naprawdę, księżniczka Julie i książę Jake. Co ja mówię, królowa Julie i król Jake, a w brzuszku książę lub księżniczka. - Przestań, bo się rozpłaczę i popsuję makijaż. - zaśmiała się Julie na dopiero usłyszane słowa. - Ale masz rację, jesteśmy rodziną królewską.

- Jake? - Sam powiedział po chwili. - Jake? - powtórzył, lecz wolniej.

- C-co? - przetarł twarz dłonią i momentalnie spojrzał na brata. - Żyję, tak, słucham.

- Odpłynąłeś. - patrzył na starszego z troską wymalowaną na twarzy, którego nie starał się nawet ukryć. - Znowu.

- Możliwe... Po prostu brakuje mi jej. - Josie usiadła Jake’owi na kolanach i się do niego przytuliła. - Spokojnie, księżniczko, tata nigdzie się nie rusza. - przytulił ją do siebie, a mała pokiwała główką na tak. - Tata tęskni za mamą, wiesz?

- Jake, wiesz, że to nie wróci jej życia.

- Wiem, ale zawsze będzie w moim sercu, niezależnie co się stanie.

Julie usiadła obok Jake’a, nerwowo bawiąc się dłońmi. Mężczyzna na nią spojrzał trochę zaniepokojonym wzrokiem, próbując zgadnąć, o co chodzi. - Coś się stało? - położył dłoń na jej dłoniach. - Wiesz, że ze mną możesz być szczera. - Wiem, ja tylko... nie chcę nic zepsuć... - Skarbie, nie zepsujesz. - Jestem w ciąży. - powiedziała cicho, poniekąd bojąc się reakcji swojego męża. - C-co? - Będziesz tatą, Jake. - Naprawdę? - kobieta pokiwała głową na tak. - To cudownie! Tak się cieszę! - wziął ją na ręce i mocno przytulił, na co ona się zaśmiała i przytuliła się do niego. - Który tydzień? - Dziesiąty.  

- Kocham ją, Sam. - szepnął cicho. - Zawsze kochałem i zawsze będę. - po lekko zaróżowionych policzkach spływały mu łzy, które za wszelką cenę próbował powstrzymać. - Nie wiem, co bym bez niej zrobił... - głos mu się złamał i mocniej przytulił do siebie swoją kruszynkę. - Bez Julie, bez Josie... To ona mnie uratowała, Sa-am... Kiedy byłem na dnie... Kiedy nie było nadziei... Była ona... Nikogo tak nie pokocham, jak ją...

- Oh Jake. - Sam przysunął się bliżej brata i go przytulił. - Wiem, że jest ci ciężko, ale będzie dobrze. Masz Josie, nas, stoimy za tobą murem.

- Wiem, Sammy, wiem...

Jake przez kilka najbliższych chwil nie potrafił się uspokoić. W jego głowie cały czas kręciły się wspomnienia związane z Julie. Serce go bolało, chciał zrobić wszystko, żeby ona znowu tam z nim była i żeby oboje mogli wychować Josie. Jednak, nic nie można było zrobić. Z kolei Samowi serce łamało się na widok tak pokruszonego brata, chciał zrobić coś, żeby mu pomóc w cierpieniu, ale niewiele mógł zdziałać. Jedyne co mógł zrobić to pilnowanie go, aby nic sobie nie zrobił oraz pomoc w opiece nad malutką Josie. Na szczęście Natalie rozumiała sytuację młodszego o pięć minut bliźniaka Josha.

Po policzkach Jake’s spływały łzy mimo że chciał je zatrzymać. Dopiero potem, po długim czasie ciszy, a jedyny dźwięk dobiegał z telewizora, Sam usłyszał spokojne i wyrównane oddechy. Przykrył Jake’a i Josie kocem, na co dziewczynka mocniej wtuliła się w czarny tshirt taty. Sam uśmiechnął się pod nosem i ściszył bajkę.

[bandwpanda]

youre the one - sfk

Na dworze padało, niebieskie i czyste niebo było zakryte ciemnoszarymi chmurami. Było naprawdę blisko burzy, jednak jeszcze grzmieć nie zaczęło. Riley szła ze spuszczoną głową, patrząc na własne nogi, żeby się nie poślizgnąć lub po prostu nie wdepnąć w kałużę, których na chodniku było niewiele. W czarnych nausznych słuchawkach leciała jedna z jej ulubionych piosenek o tytule Chlorine wykonawcy Twenty One Pilots. Ceniła sobie ich twórczość, zaś album Trench był jej ulubionym ze wszystkich, które zespół ten wypuścił do tego czasu. Następną piosenką było Lover, Leaver (Taker, Believer), należąca do jej najbardziej ulubionych, lecz innego zespołu, bo wykonawcą był amerykański zespół Greta Van Fleet. Czasami zerknęła spod gęstych, czarnych rzęs na przechodniów, aby przypadkiem na kogoś nie wpaść. Smukłą dłonią poprawiła kosmyk czarnych, ale krótkich włosów, kiedy wysunął się z wsuwki prosto przed jej zielone oczy. W czasie trwania spaceru minęła wielu ludzi, znajomych i nieznajomych, kompletnie zapominając o otaczającym ją świecie, a jedynie była skupiona na muzyce, która poprawiała jej zwykle smętny humor. W pewnym momencie, kiedy chciała skręcić w inną stronę zaraz po przejściu po zebrze, wpadła na kogoś, czego skutkiem było to, że jej słuchawki zsunęły się z kruczo-czarnych włosów na jej szyję. Podniosła zielone, trochę zagubione oczy na osobę, którą okazał się być wyższy od niej chłopak.  

- Nic ci się nie stało? - zapytał, wystawiając dłoń, żeby się upewnić, że nieznajoma nie upadnie o własne stopy.

- Wszystko w porządku. - odpowiedziała.

- Na pewno? - jego uwagę przykuło wrażenie zagubienia się dziewczyny, widoczne w jej oczach i spojrzeniu.

Prawda była jednak taka, że uczucie zagubienia i spokoju przynosiła jej muzyka, co dostrzegł już po kilku sekundach. Im dłużej na nią patrzył, tym większe wrażenie sprawiała, że może skądś ją zna. Nic bardziej mylnego. On jej, co prawda, nie znał, ale ona jego już tak, czego nie wiedział. Mógł jedynie się domyślać. Po niecałej minucie i trzech wypowiedzianych zdaniach do siebie nawzajem wrażenie zagubienia zniknęło z jej oczu i na jego miejsce wskoczyło jakby szczęście.

- Tak. - uśmiechnęła się lekko do chłopaka.

- To dobrze. - odrzekł, odwzajemniając miły gest. - Nie jest ci zimno? - spojrzał na cienką kurtkę jeansową okrywającą jej szczupłe ramiona.

- Nie, wcale nie jest tak zimno, jak niektórzy myślą.

- Dobrze. - nie potrafił oderwać od niej wzroku.

- A tobie?  

- Mi właśnie też nie jest zimno. Masz może ochotę na kawę lub herbatę?

- Teraz? - szatyn przytaknął na jej słowo. - Jasne, czemu nie. - na jej bladą twarz wszedł większy uśmiech.

Chłopak zaprowadził Riley do pobliskiej kawiarni, w której, jak wytłumaczył, siedział razem z braćmi i ich przyjacielem przed graniem w garażu i po lekcjach w szkole, kiedy jeszcze chodzili do liceum.

Riley powiesiła trochę przemoczoną kurtkę na wysokim wieszaku, ówcześnie zabierając z jej kieszeni kilka drobnych monet i telefon, co wrzuciła do niewielkiej czarnej torebki wraz ze swoimi słuchawkami. W tym czasie nieznajomy zamówił sobie i Riley kawę i kawałek sernika, bo podobno mieli najlepsze w mieście, a przynajmniej tak jej powiedział, po czym usiadł obok niej przy stoliku, z którego był idealny widok na zabieganych ludzi na chodniku, ale też takich, którzy szli wolno i nigdzie im się nie spieszyło.

- Tutaj jest ślicznie. - powiedziała nagle, rozglądając się dookoła siebie.

- To prawda, dlatego przychodziłem tutaj z braćmi i ich kumplem.

- Przychodziłeś? - delikatnie zmarszczyła brwi w geście niezrozumienia jego słów.

- Nadal przychodzimy, lecz trochę rzadziej, zazwyczaj wtedy, kiedy jesteśmy w mieście.

- Teraz rozumiem, nieznajomy. - napomknęła, jedząc kawałek sernika, zaraz po tym, kiedy kelnerka przyniosła ich zamówienia, na co chłopak się uśmiechnął szeroko, pokazując rządek idealnie białych zębów.

- Zaraz tam nieznajomy. - zaśmiał się, co spowodowało u niej lekkie rumieńce na policzkach. - Ale dobrze, niech ci będzie. Jestem więc nieznajomy, a ty, znajoma? - teatralnie podniósł lewą brew, nie spuszczając wzroku z jej bladej, ale ślicznej i delikatnej twarzy.

- A może tak być. Jestem Riley. - uśmiechnęła się do nieznajomego.

- Jestem Sam. - odwzajemnił gest. - Co tu robisz?

- W mieście? Mieszkam, chodzę do liceum. - niedokładnie o to mu chodziło, ale taka odpowiedź również go usatysfakcjonowała.

- Miałem bardziej na myśli czemu chodzisz sama po ulicach i to jeszcze podczas deszczu i możliwej burzy?

- A too... Lubię spacery, szczególnie z muzyką, a deszcz mnie uspokaja i wtedy na spokojnie mogę pomyśleć o wszystkim i niczym i odpocząć.

Sam mimowolnie uśmiechnął się na jej słowa. Było w niej coś takiego, że nie potrafił przestać na nią patrzeć, czy to jej dłonie, czy idealnie zielone oczy. Jej lekko zadarty nosek dodawał jej uroku i bezbronności.  

- Rozumiem, każdy chyba ma takie momenty, że musi pomyśleć o tak naprawdę niczym ważnym, a na przykład o wacie cukrowej i o tym, jak ona słodka jest. - zaśmiała się. - Albo o tym jak zielone są drzewa.

- To nie ma sensu, ale tak, o tym lubię myśleć. - jej delikatny śmiech rozbrzmiał w kąciku, gdzie mieścił się ich niewielki stolik. - Często widzę wiewiórki, szczególnie na obrzeżach miasta.

- To aż tam cię ponosi? - w jego głosie można było usłyszeć zadziwienie.

- Tak, czasami. To aż takie dziwne?

- Nie, po prostu jesteśmy w samym centrum, stąd moje zdziwienie. - wyjaśnił.

- Okay. - odpuściła i się uśmiechnęła na widok dwóch niewielkich kropel deszczu, które urządzały sobie właśnie wyścig o pierwsze miejsce o spłynięcie na sam dół szyby.

W takiej sytuacji można sobie pomyśleć, że Riley jest całkowicie bezbronną, nieśmiałą dziewczyną, może nawet trochę dziecinną, jednak w rzeczywistości wcale taka nie była. Wiedziała, komu może ufać, komu lepiej nie, znała się na ludziach, poznawała cechy danej osoby dosyć szybko, czasami na podstawie gestykulacji oraz sposobie mówienia. Mimo swojego młodego wieku, bo miała tylko, można powiedzieć, osiemnaście lat, była w niejednej złej sytuacji, przeszła dużo złych chwil.

Sam wpatrywał się w dziewczynę już kolejną minutę, dla niego niesamowitą minutę życia, kiedy ona spojrzała na niego swoim delikatnym spojrzeniem. Mimowolnie się uśmiechnął, chcąc zapamiętać jej niesamowite oczy oraz uśmiech na dłużej, kiedy pójdą w swoje strony i dopóki nie spotka jej po raz kolejny, a miał nadzieję, że jeszcze chociażby raz się zobaczą.

Wspólnie spędzony czas już niestety dobiegał końca, kiedy Sam po dwóch godzinach stanął z Riley pod drzwiami jej domu, w którym mieszkała z mamą i młodszą siostrą. Bardzo nie chciał, żeby to się już kończyło, zwłaszcza, że oprócz braci i Danny’ego, z nikim mu się tak dobrze nie rozmawiało, jak właśnie z nowo poznaną dziewczyną. Mógł z nią porozmawiać na każdy temat bez żadnych nieprzyjemnych uczuć niezręcznej atmosfery czy jakiegoś hamowania niektórych swoich opinii, chęć bycia szczerym sama z niego emanowała. Ona natomiast, wiedząc, że zaraz będą musieli się rozstać na czas nieokreślony, ponieważ Sam wspomniał, że muszą się zobaczyć, lecz nie podał dokładnej daty ani godziny, specjalnie przedłużała niektóre wątki rozmów, próbując zatrzymać go przy sobie jeszcze dłużej. Czuła się przy nim swobodnie na tyle, że jej bycie ostrożną trochę się zablokowało.

Stanęła na pierwszym schodku, aby wejść na taras, po czym odwróciła się przodem do Sama, który stał przed samymi schodami. Były cztery stopnie do pokonania, żeby znaleźć się na betonie tarasu, a następnie wejść do domu lub usiąść na bujanej huśtawce. Cały czas na nią patrzył, a kiedy ona odgarnęła jeden kosmyk włosów za ucho, uśmiechnął się automatycznie. Na szczęście nie padało już od momentu, kiedy mieli wychodzić z kawiarni, co jednak podziałało też na samopoczucie dwójki nastolatków.

- Chcesz wejść? - zapytała z nadzieją w głosie, patrząc na jego rozświetloną przez promienie słoneczne twarz.

- Chciałbym, ale niestety muszę już zmykać. - odparł, powodując delikatny smutek na jej twarzy, ale na swojej także. - Bracia na mnie czekają w domu i musimy jechać do babci.

- Rozumiem, nie musisz się tłumaczyć. - zaśmiała się lekko, co jednocześnie rozluźniło smutniejszą atmosferę. - W takim razie ja muszę iść. - spojrzała na drzwi wejściowe, po czym na chłopaka.

- Jasne. Miłego dnia, Riley. - uśmiechnęli się do siebie, a brunetka weszła po schodkach i powoli zmierzała w stronę brązowych drzwi.

- Wzajemnie, Sam. - odpowiedziała, zamykając je.

- Riley? - zatrzymał ją w ostatniej sekundzie, a ona wyjrzała na dwór. - Zobaczymy się jeszcze?

- Tak, Sammy. - zdrobnienie samo wyrwało się z jej ust, czego nie poprawiła, a jedynie uśmiechnęła się szeroko.

W taki sposób uśmiechnięty i szczęśliwy Sam wrócił do domu, całą drogę myśląc o Riley, jej pięknym uśmiechu oraz niesamowitych oczach. Oczywiście, kiedy tylko zdążył zamknąć drzwi, dookoła niego utworzyło się kółeczko złożone z Josha, Jake’a oraz Danny’ego, którzy domagali się odpowiedzi na dręczące ich pytania.

- Wiesz, że zaraz mamy jechać?! - Jake nie wytrzymał i pisnął.

- Wiem i nie zachowuj się jak dziecko. - zaśmiał się najmłodszy.

- Będę się zachowywał, jak będę chciał!

- Co z ciebie wyrosło... - pokiwał głową, po czym zniknął na piętrze w swoim pokoju.

W tym czasie Riley siedziała na kanapie w salonie i odpowiadała na wszystkie pytania jej mamy, w większości składające się z takich o Sama. Po którymś pytaniu z kolei dziewczyna miała dość, więc jej odpowiedzi stały się zdawkowe, jakby sama zdystansowała się do zaistniałej wcześniej sytuacji. Najgorsze dla niej było to, że sama nie przemyślała tego spotkania na spokojnie w swoim pokoju pod kołdrą, a już milion pytań się znalazło, co sprawiało, że czuła się dziwnie i niekomfortowo. Ale, z drugiej strony, kto czułby się komfortowo podczas przesłuchania policyjnego zaraz po czymś, co zwą randką, mimo że randką nie było? Chciała stamtąd zwinąć się jak najszybciej.

Około godziny czternastej Sam, Josh, Jake i Veronica w raz z rodzicami pojechali do babci ze strony taty. Po drodze oczywiście nie obeszło się pytań, co Sam robił tak długo sam na mieście. O najwięcej szczegółów wypytywał Jake, co niesamowicie denerwowało najmłodszego. Veronica też zadała kilka pytań, właściwie ona zaczęła cały temat brunetki w samochodzie. Chłopak opowiedział wszystko.

- Więc Sammy ma dziewczynę. - podsumował Josh.

- Czy ja wiem, bardziej dziewczynę, która mu się podoba. - Jake zakrył bratu usta dłonią, aby ten nic nie mówił.

- Zachowujecie się jak dzieci. - Veronica odwróciła się do nich. - Jake, weź tą rękę, bo jak nie weźmiesz, to dobrze wiesz, że Josh cię ugryzie. - zaśmiała się na widok tego, że faktycznie Josh ugryzł bliźniaka w dłoń. - Mówiłam. Mamo! Oni się pogryzą zaraz.

- Chłopcy, spokojnie tam z tyłu! - Karen zabrała głos, który rozszedł się w aucie pomimo włączonej muzyki w radio. - Bo inaczej was wysadzę i będziecie szli na pieszo.

- No dobrze... - mruknął Josh, a Jake usiadł wygodnie na swoim miejscu. - Już jesteśmy grzeczni. Ale że Sammy znalazł sobie dziewczynę?!

- Josh, spokój tam! - przekrzyknęła go rodzicielka, na co chłopak zamilkł.

--------------

Tego samego wieczoru, kiedy Sam z rodzeństwem siedzieli w domu ich dziadków, Riley odwiedziła swoją najlepszą przyjaciółkę, z którą znają się około pięciu lat. Była niesamowicie podekscytowana faktem, żeby podzielić się z nią sytuacją z przedpołudnia. Nastolatka otworzyła drzwi wejściowe na zaledwie kilka sekund po usłyszeniu dzwonka.

- Boże, co tak długo?! - Riley prawie pisnęła.

- Boże, Boże, nie mogę się doczekać aż mi powiesz, co to za wielki news!

Laura, bo tak było na imię przyjaciółce Riley, wpuściła ją do środka, a po niespełna minucie obie siedziały już na zadbanym i pościelonym łóżku, stojącym pod samym oknem.

- Więc mów, proszę. - powiedziała niemal błagalnym głosem, chcąc usłyszeć historię.

- Nie zgadniesz, kogo poznałam.

- Mmmm jakiegoś chłopaka, bo cię znam.

- Punkt dla ciebie, zgaduj dalej.

- Umm... dobra, masz mnie, nie wiem.

- Kojarzysz może ten zespół taki, co nagrał piosenkę You’re The One?

Początkowo Laura nie zrozumiała aluzji swojej przyjaciółki, lecz po chwili otworzyła szeroko oczy i spojrzała na nią. Jej spojrzenie było pełne zdziwienia, szoku oraz w pewnym stopniu przerażenia, zupełnie jakby zobaczyła ducha.

- Tak! - powiedziała entuzjastycznie Riley, patrząc na przyjaciółkę. - Spotkałam Sama.

- Opowiedz mi wszystko! Po kolei, co i jak, krok po kroku.

- Zapowiada się dłuuugi wieczór. - zaśmiały się na słowa wyższej, którą oczywiście była szatynka.

- I tak po prostu?!

- Tak, był bardzo miły. Cały czas się patrzył na mnie, jakby nie potrafił wzroku oderwać. To było... niesamowite i jednocześnie wspaniałe przeżycie. Jego oczy były takie... zafascynowane. Ani razu mi nie przerwał w środku zdania. No co ja mogę więcej mówić, wszystko było idealne. Nawet deszcz padał w idealnym momencie.

- Tak się cieszę, że go poznałaś! Tak! To jest ekscytujące! Umówiliście się na kolejną randkę?

- Laura, spokojnie, to nie była randka, a on mi się nie podoba.

- Tak, na pewno. - prychnęła Laura. - Uważaj, bo już ci uwierzę. A kiedy tylko usłyszysz zaledwie początek gry na basie to już umierasz od samego patrzenia. Jakim cudem tam nie umarłaś?

- Próbowałam oddychać, ale kiedy położył dłoń na mojej, na moment przestałam oddychać.

-~-

- Sammy, zjesz może coś? - Gretna podeszła do wnuczka i delikatnie dotknęła jego ramienia. - Obiadu zjadłeś tylko trochę. Nie możesz się głodzić, już wystarczająco szczupły jesteś.

- Babciu, on się zakochał, nie myśli o jedzeniu. - powiedział Jake.

- Nie zakochałem się, ale też głodny nie jestem.

- Mhmmm... - mruknął przeciągle młodszy bliźniak. - Już ci wierzę. Sam, masz coś zjeść.

- Nie chcę jeść, ale z chęcią pójdę i zrobię sobie herbatę. Ktoś może też chce?

- Ja! - krzyknął Josh z drugiego końca jadalni.

Sam wstał z wygodnego krzesła, poszedł do kuchni i po wstawieniu wody na gaz, aby się zagotowała, usiadł na jasnym blacie i bawił się telefonem.  W tym samym momencie przypomniał sobie, że kiedy odprowadzał Riley do jej domu, ona dała mu swój numer telefonu. Na liście kontaktów znalazł wcześniej wspomniany numer dziewczyny pod nazwą kontaktu “Znajoma”, co użył jako aluzja do sytuacji z przedstawianiem się, pomyślał chwilkę o treści wiadomości, po czym zebrał się na odwagę i napisał.

Od: Sam Treść: hej x

Początkowo bał się odpowiedzi, ale też reakcji Riley na jego wiadomość, bo tak naprawdę nie wiedział, jak ona mogłaby zareagować od jakiegoś pierwszego lepszego chłopaka, którego poznała przedpołudniem na ulicy. Bał się, że zrobił coś źle i już więcej ona nie odezwie się do niego. W oczekiwaniu na odpowiedź, zalał dwa kubki gorącą wodą, żeby torebki z herbatą już się parzyły. Następnie spojrzał na ekran telefonu, nic oprócz godziny, daty, nazwy operatora i napisu przeciągnij, aby odblokować nie było. Schował urządzenie do tylnej kieszeni spodni, kubki w dłonie i przyszedł do jadalni, gdzie na stole tuż obok talerza, z którego Jake ciągle jadł, postawił biały kubek pełen parującej herbaty.

- Widzisz, babciu, mówiłem ci. - odezwał się Josh. - Ale on zaprzecza.

- Chłopcy, dość. - uciszyła bliźniaków Karen. - Niech sam pomyśli nad tą kwestią.

- O właśnie, wasza mama ma rację. - Gretna dopowiedziała swoje.

W tym samym czasie w pomieszczeniu rozległ się dźwięk przychodzącej wiadomości. Josh był szybszy i ruchem dłoni zgarnął telefon młodszego brata, po czym zerwał się z krzesła.

- Oddawaj to, idioto! - Sam ruszył za nim.

- Nie! - starszy uciekał dalej, dopóki młodszy nie potknął się o próg, wtedy ten zaczął głośno się śmiać. - Widzisz, karma cię dopadła.

- Jezus, Josh, jesteś idiotą. Oddawaj mój telefon!

Starszy odblokował ekran palcem, gdyż Sam nie miał żadnej blokady ekranu przed właśnie takimi osobami jak starsi bracia i w tym dokładnie momencie tego pożałował. Wstał z podłogi i zabrał bratu swoją własność.

- Jego dziewczyna napisała! - wykrzyknął Josh, poszedł do jadalni i usiadł na swoim krześle, popijając gorącą herbatę.

- Nie jest moją dziewczyną. - Sam przeczesał włosy z uśmiechem, następnie usiadł na swoim miejscu tak, jak Josh.

- Jeszcze. - odezwał się Jake, stukając się kubkami soku i herbaty z bliźniakiem.

- Możliwe, że jeszcze. Zresztą, co wam do tego?

Nikt mu nie odpowiedział, więc na spokojnie przeczytał wiadomość od Riley.

Od: Riley Treść: hejka x

Uśmiechnął się szerzej. Przypomniał sobie jej śliczne oczy i z jaką fascynacją na niego patrzyła, kiedy on opowiadał o muzyce. Momentalnie poczuł ciepło na sercu.

Od: Sam Treść: co tam? X

Od: Riley Treść: siedzę z przyjaciółką, a u ciebie? : ) (emoji razem ale system mi poprawia)

Od: Sam Treść: siedzę z braćmi

Od: Riley Treść: brzmi fajnie!

- Sam się zakochał.

- Nie. Daj spokój.

-~-

[bandwpanda]

prolog (YSD)

Podobno przypadkowe osoby mogą zmienić najwięcej w naszym życiu. W niektórych przypadkach to prawda, w jeszcze innych się to nie sprawdziło. A w przypadku kompletnie przeciwnych charakterów? Michael Clifford i Luke Hemmings różnią się od siebie wszystkim, nawet kolorem włosów.

[bandwpanda]

epilog (YSD)

Kłótnie się zdarzają. Często, rzadko, zależy od osób, które biorą udział w kłótni. W przypadku Michaela i Luke'a kłótnie miały inny cel, niż wymienić swoje opinie w krzykliwy sposób, ale, żeby odrzucić siebie nawzajem. Oczywiście, Luke nigdy pod tym względem go nie posłuchał. Jednak, poza tymi złymi, są te dobre, zwykle urządzane dla zabawy. Ten rodzaj był częściej stosowany przez Michaela i Luke'a w późniejszej fazie ich związku. A potem pojawiła się Annie i byli szczęśliwą rodziną, o czym marzyli od samego początku.

[bandwpanda]

25; annie’s a sunshine (YSD)

Michael obudził się przerażony, siadając na łóżku. Jego oddech był bardzo szybki, a serce bijące można było usłyszeć z drugiego końca pokoju. Przetarł oczy oraz spoconą twarz, po czym rozejrzał się dookoła. Ten sam pokój, ciepły kolor ścian, odcień o nazwie latte, jasne, niemal białe meble oraz białe żaluzje w oknach. Musiał się uspokoić. Spojrzał na śpiącego obok niego Luke'a, przytulającego małą trzyletnią kruszynkę do siebie, upewniając się, że jest jej ciepło. Serce mu zwolniło, na co się uśmiechnął. Tak bardzo cieszył się, że wtedy Luke zaakceptował jego oświadczyny i niedługo potem zostali małżeństwem, dokładnie półtora roku wcześniej, a trzy miesiące wcześniej szczęśliwie zostali adoptowanymi rodzicami malutkiej Annie. Dziewczynka powoli otworzyła jasnoniebieskie oczka, spoglądając na Michaela. Przysunęła się do niego. - Czemu nie śpisz? - zapytała cicho, aby nie obudzić Luke'a i weszła tacie na kolana. - Tata miał zły sen. - przytulił ją mocno do siebie, a Annie owinęła ręce dookoła szyi chłopaka, a właściwie już mężczyzny. - Wszystko dobrze? - Tak, skarbie, a ty czemu już nie śpisz? - A nie wiem. - lekko się zaśmiała, powodując wielki uśmiech na twarzy starszego. - Chyba głodna jestem. Po chwili Michael zaczął łaskotać Annie, a ona śmiała się w głos. Co jakiś czas próbowała coś powiedzieć, lecz nie miała jak. Jej oczy były pełne szczęścia. - Ciszej mała, bo obudzisz tatę. - śmiał się Michael. - Kiedy tata już nie śpi. - powiedziała mała po chwili spokoju. - No patrz, oczy ma otwarte. - O, Lukey już nie śpi. Dlaczego? - nadal się śmiał. - Booo usłyszałem pewne urocze śmiechy i się obudziłem. - pogłaskał Annie po jej platynowoblond włosach, z których każdy włos szedł w inną stronę. - Głodna? - TAK! - Michael pierwszy pobiegł do kuchni, zaraz za nim Annie, a na końcu Luke. - Przegryw, Luke, na końcu jesteś! A to znaczy, że robisz śniadanie! - No ej! Nie taka była umowa! - zaśmiał się młodszy. - Annie, powiedz coś tacie, ostatnio coś bardzo rozrabia. - Nie-e Luke, robisz śniadanie. - Nooo dobra, niech będzie. Annie, chcesz obejrzeć bajki? - dziewczynka pokiwała głową na tak, więc Luke posadził ją na kanapie wygodnie, dał jej ulubioną poduszkę z Myszką Mickey i włączył Scooby-Doo, czyli ulubioną kreskówkę. - Mikey? - przygotował potrzebne składniki na jajecznicę. - Co ja? - Czemu tak wcześnie dzisiaj wstałeś? Z tego co wiem masz dzisiaj wolne, Annie nie idzie do przedszkola ani ja też nigdzie nie idę, bo jest sobota. - błękit oczu Luke'a był pomieszany z troską. - Coś się stało? - Mm wiem, że dzisiaj jesteśmy w domu i nic takiego się nie stało, miałem zły sen. - Koszmary wracają? - Nie, raczej jak... jakbym zobaczył alternatywną przyszłość z punktu widzenia mnie... jak zaczęliśmy być razem i zacząłem się potem dogadywać z twoim tatą i potem ty nagle zniknąłeś, a mnie zamknęli w psychiatryku, bo ciebie nie było i już powoli wariowałem i później w ogóle ciebie nie było. Pamiętam, że w tym śnie napisałem do ciebie list, żebyś do mnie wrócił, a no i twoja kuzynka Kate była moją pielęgniarką. Luke mocno przytulił swojego męża, a ten się do niego przytulił, wtulając twarz w zagłębienie szyi wyższego. Dzięki pomocy Hemmingsa, który przyjął nazwisko Clifford, Michael wyszedł z depresji, odzyskał normalną wagę. Może, co prawda, nie wyglądał jak model Versace, ale dla Luke'a wyglądał idealnie, dla niego taki był. Luke był z niego bardzo dumny, że w końcu jest w pełni sobą, że rozumie swoje błędy, niepotrzebne kłótnie między nimi sprzed kilku lat oraz to, że jego wszelkie blizny i rany na ciele się zagoiły. - Wszystko dobrze? - miękki głos młodszego wypełnił kuchnię. - Tak, po prostu cieszę się, że cię mam, że nam się udało, że mamy Annie. - Tak. - uśmiechnął się szeroko, a w jego policzkach zagościły dołeczki. - Annie to słoneczko. - Cieszę się także z tego, że twoja mama dała nam szansę. - Ja też, miałem dość kłótni z nią, nie było innego tematu między nami tylko ciągle ale jak to mój syn jest gejem?! albo związek chłopaka z chłopakiem nie jest naturalny! a ja już w pewnym momencie nie odpowiadałem. W sumie... mój tata zawsze mnie wspierał, Ben stwierdził, że jego nie interesuje moje życie miłosne i erotyczne, dopóki jestem szczęśliwy, a Jack, cóż, on od początku chciał, żebyśmy byli razem, kiedy przyznałem mu się, że cię pocałowałem. - Wtedy jak zgubiłeś się w Sydney. - zaśmiał się Michael. - Pamiętam ten wieczór. Wtedy dowiedziałeś się o tym, że cię tnę, potem mnie pocałowałeś i poszedłeś, twierdząc, że wolisz dziewczyny. Wow, teraz z perspektywy czasu to brzmi dziwnie, ale wtedy, te kilka lat temu, naprawdę się tym przejąłem. - Wiem o tym i widziałem nawet. Ale, zmieniając temat, dlaczego wybrałeś mnie? - Byłeś ze mną mimo wszystko, niezależnie, co się ze mną działo, ile razy cię odrzucałem, ty wracałeś jak przysłowiowy bumerang, pokazując, że ci zależy i że się nie poddasz. Pokazałeś mi, że mnie można kochać. Szczerze to nawet nie wiem, kiedy dokładnie się w tobie zakochałem, to się tak po prostu stało. W tym momencie Michael poczuł usta chłopaka na swoich, łącząc ich w pocałunku pełnym uczucia, co on odwzajemnił. - Dzisiaj wigilia. - szepnął Luke. - Wiem. - uśmiechnął się Michael szeroko. - Niedługo trzeba będzie się szykować, bo mama do mnie napisała, żebyśmy przyjechali troszkę wcześniej, skoro Annie około dwudziestej pierwszej już będzie spała. - No dobra, Annie, jedziemy na wigilię do babci Liz? - nie musiał nawet kończyć zdania, kiedy mała główka wyjrzała zza oparcia kanapy. - TAK! - krzyknęła i przybiegła do chłopaków. - Teraz? - Teraz, skarbie.

~•~

Luke założył na siebie czarne spodnie i białą koszulę, a w dłoni trzymał czarną marynarkę. Michael - czarne spodnie, które o dziwo nie były przetarte na kolanach oraz granatową, niemal czarną koszulę z długim rękawem. Annie była ubrana w uroczą, czerwoną sukienkę oraz wygodne buciki. Punktualnie o siedemnastej trójka przyjechała do rodzinnego domu Hemmingsów. Michael trzymał Annie na rękach, a dziewczynka owinęła ręce dookoła jego szyi. - Dobry wieczór! - powiedział Luke. - Dobry wieczór. - odpowiedziała tym samym Liz, witając się z synem, Michaelem i Annie. - Siadajcie już. Tak, jak kobieta im poleciła, tak zrobili, kiedy przywitali się ze wszystkimi. Annie była zbyt zajęta zabawą i śmieszną rozmową z Jackiem, żeby zauważyć jedzenie. Od samego początku ta dwójka się dogadywała. Michael szczęśliwy spojrzał na wszystkie twarze osób siedzących przy stole i uśmiechnął się na ten widok. Luke położył dłoń na jego dłoni. Wiedzieli, że w końcu byli szczęśliwi, że osiągnęli swój od dawna upragniony cel. W końcu. Po tylu złych kłótniach, które niemal za każdym razem przekreśliły ich związek, po cichych dniach, jakie były. Zasłużyli na dobre zakończenie. Byli szczęśliwym małżeństwem, mieli trzyletnią Annie. Ta wigilia była pierwszą, od kiedy zaadoptowali dziewczynkę. Wiedzieli, że mając siebie nawzajem, mają wszystko.

[bandwpanda]

24 (1); he did not say anything (YSD)

- Things not what they used to be, missing one inside of me. - szepnął Michael jakby do siebie, mając w głowie twarz Luke'a. - Michael, powiedz mi, dlaczego nie nosisz już bransoletek? - lekarz poprawił okulary na nosie. - Znudziły mi się. - mruknął, bawiąc się nadgarstkiem. - Tak, znudziły mi się. - znowu mruknął. - Dobrze. - mężczyzna zapisał niebieskim długopisem w notesie. - Deathly lost, this can't be real, cannot stand this hell I feel. - Clifford ponownie szepnął cicho, kiedy nikt na niego nie patrzył. - Słucham? - Nic... To tylko tak...

~•~

- Luke, nie możesz tak po prostu mnie zostawić! - krzyczał zdenerwowany Michael na cały głos, czując łzy pod powiekami. - Nie chcę, dobrze o tym wiesz, ale nie mam wyjścia! - Masz wyjście. Możesz zostać. Sam mi to obiecałeś. - A to moja kurwa wina, że nie możesz kurwa ze mną jechać?!

~•~

Michael schylił głowę, zacisnął powieki. Nie chciał o tym pamiętać. Chciał zapomnieć o tym wydarzeniu. Palce swoich drobnych dłoni splótł na karku. Po chwili jednak podrapał się w tym miejscu. Nienawidził lewej strony swojej szyi. Luke zawsze kładł tam dłoń, kiedy go całował. - Wszystko dobrze? - mężczyzna imieniem Max zapytał po raz kolejny w ciągu ostatnich kilku minut. - Nie. - pociągnął nosem głośno. - Nie jest w porządku! - krzyknął, gwałtownie wstając z krzesła, które przewróciło się oparciem w dół. - Jak wy kurwa możecie myśleć, że wszystko jest w porządku? Nic kurwa nie jest zajebiście. NIC! - patrzył na lekarza. Zielone oczy przepełnione były furią, zdenerwowaniem oraz złością. Max cofnął się trochę i zawołał dwóch ochroniarzy, którzy stali przed drzwiami od strony korytarza. - Nie wiecie jak to jest stracić wszystko w życiu! - nadal krzyczał, niebezpiecznie przybliżając się do Maxa. - Jak to jest stracić jedyną ważną osobę w waszym pieprzonym życiu! Tą jedną, jedyną, na której w chuj wam zależy! Pierdolicie głupoty o byciu dobrym, nieważne, że ktoś jest martwy w środku już w chuj długo, że nic nie czuje! Pierdolicie dalej. Mam dość waszego pieprzenia! - zanim zdążył cokolwiek zrobić, ochroniarze złapali go za obie ręce, sprowadzając do pozycji leżącej. W jego oczach pojawiły się łzy, strach, ból tęsknota. Został wyprowadzony. Jeden z dwójki spiął nadgarstki Michaela kajdankami, tuż za jego plecami. Patrzył się w podłogę oraz swoje przetarte na palcach buty. Nie mówił nic.

~•~

Listopad. Minęło pół roku od wydarzenia w gabinecie psychiatry, a rok od cudownego pierwszego dnia związku z Luke'iem. Michael został umieszczony w lokalnym ośrodku psychiatrycznym mimo swoich protestów. Nie miał swojego głosu w tej sprawie. Cała rodzina Clifford miała go dość. Nikt nie potrafił wytrzymać jego ignorancji, nacyzmu. Jednak, prawda wyszła na jaw. Wiedzieli, co chłopak przeszedł. Samookaleczanie się, ciągłe głodówki, zrywanie z siebie skóry.

~•~

Michael zadzwonił dzwonkiem do drzwi, które po chwili otworzyła je ciocia Dolores, średniego wzrostu kobieta ubrana tradycyjnie w różowy komplet niemal identyczny, jaki miała na sobie Jackie Kennedy. Wszedł do środka bez żadnego słowa. Rodzinne kolacje nie należały do jego ulubionych, jednak nie mógł ciągle odmawiać, bo wiedział, że jeśli będzie tak dalej robił, domyślą się czegoś. A to nie mógł pozwolić. Mimo wszystko, było widać, że jest z nim źle. Był chudszy niż zaledwie dwa miesiące temu.

~•~

Nienawidzili Michaela, ale on nienawidził siebie bardziej, dlatego umieszczenie go w psychiatryku było dobrym rozwiązaniem. Siedział na swoim łóżku, trzymał na wychudzonych nogach notes i pisał lub rysował. Czasami były to fragmenty swoich ulubionych piosenek, bądź tych, których słuchał z Luke'iem, a czasami rysował jego portrety. Wszystkie jego myśli kręciły się wokół blondyna.

Drogi Luke. Nie mam pojęcia, co teraz robisz, gdzie jesteś, ale chcę cię z powrotem. Nigdy o tobie nie zapomniałem, nie potrafię w ogóle, w przeciwieństwie do ciebie. Pewnie nawet nie pamiętasz o takim czymś jak ja. Poniekąd masz rację. Nikt nigdy o mnie nie pamięta. Tęsknię za tobą. Odezwij się kiedyś, jeśli chcesz. Nie mam już nadziei na to, że w ogóle wrócisz, bo rok temu powiedziałem ci, że i tak każdy mnie zostawia. Ty byłeś przy mnie dłużej niż myślałem, że wytrzymasz. Byłeś jedyną rzeczą, osobą, która potrafiła mnie uszczęśliwić na tyle, że aż chciało mi się żyć. A teraz nie mam nawet czym się zabić, bo serce mi pęka, nie potrafię już tego wytrzymać. Proszę o jedno, wróć do mnie.

Długopis wypadł mu z dłoni, wbił plecy w szarą ścianę, lekko się zsuwając i schował twarz w dłonie. Jego klatka piersiowa unosiła się w niebezpiecznym tempie. Nie potrafił wytrzymać tego bólu, jaki czuł w tamtym momencie. Nie potrzebował leków, igieł, opinania jego drobnego ciała pasami lub zawijania go w kaftan bezpieczeństwa, on potrzebował tylko i wyłącznie Luke'a Hemmingsa. Po jego zniknięciu Luke Hemmings stało się jego przekleństwem. Działało jak czerwona płachta na byk Kiedy chłopak spał, wymęczony płaczem, tęsknotą i bólem, jedna z pielęgniarek znalazła tę kartkę na podłodze. W niektórych słowach literki były ze sobą pomieszane za sprawą łez, które spływały mu po policzkach, kiedy pisał list. Kate, bo tak było jej na imię, wiedziała, o co chodzi. W końcu to ona wysyłała wszystkie listy Michaela do Luke'a.

[bandwpanda]

23; i saw you’d hit him! (YSD)

- Jeśli myślisz, że cokolwiek mnie to interesuje, to się grubo mylisz. Dbam o twoje dobro, Luke! - wykrzyknęła Liz po raz kolejny. - Jakbyś dbała o moje dobro, nigdy byś nie kazała mi zakończyć szczęśliwego związku z Michaelem, którego kocham! - chłopak wyrzucił ręce w powietrze. Miał dość kłótni z matką, niezależnie od przyczyny. Chociaż teraz jest ona poważniejsza, bo chodzi o miłość. Już nie chciał nic mówić, nie chciał w ogóle zaczynać tej kłótni, został przyparty przez Liz do muru i nie mógł nic zrobić innego niż po prostu kontynuować krzyk. - Nie interesuje mnie to, Luke. Normalny związek to mężczyzna i kobieta, której najwyraźniej brakuje w twoim życiu. - Nie brakuje. Mam Michaela. - odrzekł spokojnie i stanowczo, co podburzyło Liz i uderzyła syna w policzek, wzmacniając ślad po poprzednich dwóch razach. W tym samym momencie Andy i Michael weszli do domu, śmiejąc się z jakichś żartów, po angielsku określanych jako dad jokes. Luke spojrzał na nich i ich świetne dogadywanie się, bo po ostatniej kolacji w domu Hemmings, Andy i Michael zbliżyli się do siebie, Andy kompletnie popierał wybór własnego syna, zaakceptował ten fakt. Uznał także, że fajnie będzie poznać wybranka syna, dlatego poszli do knajpy następnego dnia po kolacji. - Liz? - Andy się odezwał, kiedy obaj weszli do salonu, mijając półścianek. - Co ty robisz? - Ja?  Ależ nic. Właśnie mówiłam, jak bardzo cieszę się ze szczęścia naszego syna. - Nie. Widziałem, jak go uderzyłaś. - stanął między ich dwójką, lecz przodem do żony. - Nadal nie potrafisz zaakceptować faktu, że Luke nie chce dziewczyny? - Andy, jaki ty ślepy jesteś! - krzyknęła. - Normalny związek to kobieta i mężczyzna a nie chłopak z chłopakiem! - Wiesz co? Mam dość. Wyjdź stąd. W tym domu nikt nie będzie obrażał mi syna. Nawet jeśli jesteś to ty. Liz już nic nie odpowiedziała. Mężczyzna spojrzał na Luke'a, który, zanim zdążył się odezwać, pobiegł do łazienki. - Luke! - Michael ruszył za nim. Luke upadł na kolana i od razu zwrócił całą zawartość żołądka. Oparł się na łokciach na desce, spuścił wodę kilkukrotnie i zamknął oczy. Michael ukucnął obok niego i delikatnie położył dłoń na jego plecach. - Luke, kochanie, jak się czujesz? - zapytał Michael po chwili. - Dobrze. - nie wiedział, czy kłamał, czy mówił prawdę. - Nawet dobrze. Clifford delikatnie dotknął palec zaczerwieniony policzek blondyna, po czym spojrzał w jego oczy. - Mama cię uderzyła. - Tak. - Dlaczego? - Bo cię kocham, Michael. - Rozumiem, pocałuję cię dopiero jak umyjesz zęby. Od samego zapachu chce mi się wymiotować. - Jasne.

~•~

Luke i Michael wrócili do domu starszego z nich, z racji, że Hemmings wolał nie przebywać w rodzinnym domu, głównie przez jego matkę. Wolał nie nadstawiać drugiego policzka mimo tego że Andy był po stronie chłopaków. Luke przebrał się w wygodne ubrania, czyli czarne, przylegające do ciała jeansy, w których często zasypiał, pilnując Michaela, oraz szary tshirt zamiast koszuli, a włosy związał w jakiegoś nieudolnego koczka przy samym karku. Michael, z kolei, założył czarne dresy i swoją domową, czarną bluzę, która była już wyblakła. Obaj usiedli przy kominku, po ówczesnym napaleniu w nim, a w dłoniach trzymali kubki gorącego kakao. Miauczek usiadł po lewej stronie Clifforda, a Luke po jego prawej. - Czemu wymiotowałeś? - zapytał starszy. - Z nerwów, zawsze po kłótniach tak mam. - Zaraz coś zjesz, daj żołądkowi chwilę odpocząć. - Wiem, skarbie. Nie musisz się o mnie martwić. - Wiem, ale będę. Ty się mną opiekowałeś, to ja tobą też. - Michael odgarnął włosy z czoła chłopaka. - Martwię się o ciebie, zawsze. Pamiętasz, jak się zgubiłeś w Sydney, zadzwoniłeś do mnie, ja po ciebie przyjechałem, zabrałem do domu, a ty mnie pocałowałeś i chwilę potem wyszedłeś? - Pamiętam. - Wtedy też się martwiłem. O ciebie. Bo wyszedłeś tak nagle. I potem myślałem o tym, wiesz, pocałunku, długo. Chciałem z tobą pogadać, ale mnie ignorowałeś. - Nie ignorowałem cię, musiałem na spokojnie uporządkować myśli, siedziałem w domu po prostu. Wtedy do mnie doszło, że mi się podobasz, potem, że się w tobie zakochałem, a teraz, niedawno, że cię kocham. Zauważyłem, że jestem na twoje każde zawołanie, kiedy do mnie dzwonisz, to znak, że czuję się do ciebie coś więcej niż zwykła przyjaźń. No i teraz jesteśmy razem. - Rozumiem, ja od początku coś do ciebie czułem, dlatego dzwoniłem do ciebie po głupie prośby lub coś. Nie umiem mówić o uczuciach. Wolę pisać. Wtedy nikt nie widzi mojej twarzy w wiadomości. - Wiem o tym, kochanie, ale teraz mówisz o swoich uczuciach mi. Widzisz, otworzyłeś się przede mną chociaż na te kilka sekund. - Otworzyłem się przed tobą już na samym początku. Przy tobie zachowywałem się tak, jak nikt inny mnie nie widział. Jack przecież nic nie wie, że mam depresję, że się tnę i głodzę. Przy nim zachowywałem te pozory. Dopiero tobie mogłem w pełni zaufać. Przez to wszystko się w tobie zakochałem. - Zawsze cię wysłucham, zawsze wysłuchałem. Mimo zmęczenia z tobą siedziałem, bo wiedziałem, że ty nie zaśniesz, poświęcając się. Nie chciałem, żebyś był sam. Zawsze, kiedy siedzimy w nocy, kiedy nie możesz spać, najczęściej pijemy kakao i ty się do mnie przytulasz. Przez takie nocki wiedziałem, że czujesz się ze mną bezpiecznie. - Bo z tobą czuję się bezpiecznie, zawsze. Pomogłeś mi uporządkować myśli, dzięki tobie te głosy w mojej głowie ustały. - wtulił twarz w zagłębienie szyi Luke'a. - To dobrze, skarbie, cieszę się, że ci pomogłem chociaż tyle. - Luke pocałował chłopaka w czoło. - Pomogę ci dalej. - Dziękuję, Luke.

[bandwpanda]

22; thank you, luke (YSD)

Ciemność. Pustka. Czasem pojawia się światło, które sekundę potem znika i znowu jest czarno. Michael ruszył się niespokojnie na łóżku, zacisnął powieki jeszcze mocniej. Dłoń zacisnął na białym prześcieradle, ściągając je. Jego oddech przyspieszył. Czoło pokrywało się coraz to nowszymi kroplami potu. Drugą dłonią przeczesał we śnie włosy, próbując nie krzyczeć. Ciemność, która się pogłębia. Nagle pojawia się krew. Michael spojrzał na swoje zakrwawione dłonie. Siedział na białej podłodze w łazience, która od krwi była czerwona. Jego ubranie również. Spojrzał przerażony w lustro nad umywalką. Na twarzy były czerwone ślady, końcówki włosów też. Próbował się opanować, uspokoić. Krzyknął przestraszony, kuląc się na podłodze, jeszcze bardziej się brudząc. Obok niego leżał Luke. W jego sercu widniał sztylet. Po jego policzkach spływały łzy, nic nie mógł na to poradzić. Kręcił się na łóżku bardzo niespokojnie, raz z jednego boku, raz z drugiego. Nogami ściągnął całą swoją kołdrę na podłogę. Wbił paznokcie w uszkodzoną skórę brzucha, co jakiś czas wbijał je głębiej. Co chwilę szeptał lub krzyczał imię chłopaka. Kiedy dostrzegł Luke'a, miłość swojego życia, na podłodze, krzyknął głośno, siadając na łóżku. Od razu zerwał się na równe nogi mimo protestów blondyna, leżącego tuż obok niego, zapalił światło i patrzył przerażony na niego. - Michael... - szepnął Luke, wstając z łóżka. Po wychudzonym brzuchu Michaela spływała krew. Podszedł do niego. - Michael, kochanie. - mocno go do siebie przytulił, widząc zapłakane oczy. - Jesteś już bezpieczny. Co się stało? Co ci się śniło? - Że ty... - pociągnął nosem. - Że ja... Ja cię chyba zabiłem- - głos mu się złamał. W oczach Luke'a pojawiło się przerażenie. Mocniej przytulił chłopaka, a Clifford wtulił się w niego i schował twarz w zagłębieniu szyi Hemmingsa. Jego wdechy stały się rzadsze, co pokazywało, że chłopak się powoli uspokajał. Delikatne mizianie go po karku i dolnej linii włosów działało na niego jak zaklęcie, a Luke doskonale o tym wiedział. - Już jest dobrze. - szepnął do niego. - Żyję i nigdzie się nie wybieram. A teraz chodź, opatrzę ci brzuch. Kilka minut później Michael miał nowy opatrunek na brzuchu, Luke poprawił całe łóżko, na którym usiedli. Clifford wziął swojego chłopaka za rękę, czując odrobinę strachu. - Mikey? - cichy szept opuścił usta blondyna. - Wiesz, że ja już nie zasnę? - Jest trzecia w nocy. - Wiem... Wiesz, że ja tak mam. - Raz zasnąłeś. - Luke przeczesał mokre po prysznicu włosy Michaela. - Zanim w ogóle byliśmy razem, pamiętasz? Też miałeś koszmar. - Pamiętam, ale boję się, że będzie to samo. - Nie będzie tak samo. - szepnął Luke. - Jesteś ze mną, jesteś bezpieczny. - Wiem, pamiętam, tak się też czuję. Dziękuję, Luke. - mocniej wtulił się w chłopaka, zamknął oczy, a ten mocno go przytulił. - Nie masz za co, skarbie. Jednak Michael nie odpowiedział nic, bo zasnął wykończony.

~•~

- Luke, czy ty w ogóle jesteś normalny?! - wykrzyknęła Liz, wyrzucając ręce w powietrze. - Luke, do cholery! - Mamo! Ty naprawdę nie widzisz, że jestem szczęśliwy?! - Luke miał taki sam ton głosu jak jego matka. - To naprawdę jest aż takie trudne do zrozumienia?! - Synu! Kochanie chłopaka przez chłopaka nie jest normalne! Takie rzeczy się leczy! - krzyknęła jeszcze głośniej, co spowodowało u niego łzy w oczach. - Wymyślasz kolejne rzeczy! Tak naprawdę kochasz dziewczynę tylko do tego nie chcesz się przyznać! - Kocham Michaela! - Nie kochasz go! Wymyśliłeś sobie niestworzoną rzecz i się jej trzymasz! - Wcale nie! - prawie pisnął. - Widzisz! Właśnie dlatego nie chciałem wam nic mówić! - krzyczał przez łzy. - Kocham Michaela całym sercem, aż tak trudno to zrozumieć?! W tym momencie Liz uderzyła Luke'a w policzek z całej siły. Schylił głowę, w jego oczach zebrało się jeszcze więcej łez. - Jeszcze raz to zrobisz... Jeszcze raz! - pogroziła mu palcem. - Tylko spróbuj się z tą wywłoką tu pokazać! Jeszcze raz! Chłopak przełknął głośno ślinę. Kochał Michaela, najmocniej na świecie. Bolał go fakt, że najważniejsza kobieta w jego życiu, jego własna matka, nie potrafiła zaakceptować tego, że kochał osobę tej samej płci, co on. Jack i Andy okazali się być najbardziej tolerancyjni. Ben stwierdził, że jeśli chodzi o życie miłosne i erotyczne najmłodszego brata, on nie ma to żadnego wpływu. - Masz z nim zerwać. - powiedziała ostro. - Nie interesuje mnie twoje zdanie, czy kochasz go - wzdrygnęła się na te słowa. - czy nie. Masz z nim zerwać. W sumie mam jego problemy, czy się tnie, głodzi, chuj wie co jeszcze! - A ja nie mam tego w dupie! - sprzeciwił się blondyn. - Zależy mi na nim! Przestań na mnie naciskać! Mam dość! Nie pozwolę mu się ani ciąć, ani głodzić, już i tak jest chudy i zniszczony. Sam powiedział, że gdyby nie ja, już dawno by go tu nie było. - Luke spowolnił swoją wypowiedź, jakby złagodniał. - Zależy mi na nim, jego szczęściu i jego zdrowiu psychicznym. - Nie interesuje mnie to. - ścięła. - Masz skończyć tę chorą relację. Natychmiast. Dzwoń do niego i kończ. Nie ma nie. Luke nie zamierzał dzwonić. Nie chciał kończyć tego związku, w którym w końcu był w pełni szczęśliwy. Prawda, Michael wymagał uwagi, jego choroba była niebezpieczna dla jego życia, dlatego Luke poświęcał mu mnóstwo czasu, starając się, aby pokonał ją. Od ich poznania się, kiedy otworzył drzwi zamiast Jacka, coś go poruszyło w sercu. - Nie zrobię tego. Nie zerwę z nim. - powiedział, zarabiając od Liz kolejne uderzenie w policzek z całej siły. - Nie zranię go. Liz, z kolei, przerażało to, jak Luke mówił o chłopaku, który w jej oczach mógł zostać maksymalnie kimś na poziomie mega super bycia niebiologicznymi braćmi po wsze czasy. Nie potrafiła wyobrazić sobie syna uprawiającego seks z innym mężczyzną. Całowanie, tak, ale nie seks. To było dla niej kompletne obce wyobrażenie jej ukochanego Lukisia. Lukiś, jednak, dorósł, zrozumiał wiele rzeczy, między innymi siebie, błąkając się przy tym jak w labiryncie, ale znalazł prawdę o sobie. Poznanie Michaela mu w tym pomogło.

[bandwpanda]

21; jack is right (YSD)

- Chłopcy? - odezwała się Liz niepewnie, jakby bojąc się prawdy, kim tak naprawdę jej najmłodszy syn jest. - Nic wam nie jest? Czerwone ślady krwi na śnieżno białej koszuli Michaela, jego czerwone od mrozu policzki na bladej cerze, przestraszone oczy, ale jednocześnie szczęśliwe oraz to, że Luke obejmował go ramieniem. Luke także miał czerwone policzki z tego samego powodu. Uważny wzrok Liz spoczywał na dwójce chłopaków. - Mamo, mamy jakiejś bandaże? - spytał Luke, nie zwracając nawet uwagi na ich szok spowodowany jego nagłym wyznaniem. - Umm... mamy... co się stało? Michael niepewnie schował się za Lukeiem. Nie chciał, aby prawda wyszła na jaw. Chociaż może tak było lepiej. - Michael się potknął i się skaleczył w rękę. - wyminął prawdę sprytnie. Andy poszedł do łazienki, zaraz za nim chłopcy. Michael od razu podłożył przedramię pod kran z zimną wodą, a po przygotowaniu odpowiednich rzeczy, jak płyn dezynfekujący oraz bandaż, blondyn wziął się do pracy, aby zrobić opatrunek. - Jak będzie szczypało to powiedz. - Jasne. - przytaknął szatyn. Po zaledwie kilku minutach opatrunek był gotowy, nawet bez najmniejszego bólu. Michael ruszył ręką, żeby zobaczyć, czy bandaż nie jest za mocno zawiązany, ale wszystko było w porządku. Od razu zmienił koszulę na czystą, która była na niego za duża, była w rozmiarze jego chłopaka, więc zmuszony był podwinąć rękawy, jednak na taką wysokość, żeby nie naruszyć opatrunku oraz żeby mu nie przeszkadzały.

~•~

- Ale Luke? Poważnie? - Liz chodziła w kółko, co chwilę powtarzając te same słowa. - Poważnie? Nasz syn? - Liz, spokojnie. Trzeba go wspierać. Dobrze wiesz, co przechodzą takie osoby w dzisiejszych czasach. A widać po nim, że jest szczęśliwy. - Andy stanął za żoną, odwrócił ją przodem do siebie i położył dłonie na jej ramionach. - Jest naszym synem i trzeba go wspierać, kimkolwiek nie byłby zainteresowany. - Ale Andy, nasz syn?! Nikt w rodzinie Hemmings nie był homoseksualny! - Liz podniosła ręce do góry, strzepując dłonie męża. - To nie jest normalne! Michael go zmienił! Wiedziałam, że jest z nim coś nie tak! Andy, przecież Luke taki nie był! Coś z Michaelem jest nie tak, widzę to. - Mamo, on dużo przeszedł w życiu, głównie złych rzeczy. - Jack wtrącił. - Luke mu pomógł z tego się podnieść. - Skąd ty to możesz wiedzieć, co? - Michael i ja przyjaźnimy się jakieś kilka lat już, to przeze mnie poznał Luke'a i teraz są razem. Poza tym, Michael nigdy nikomu nie ufał, nawet, jeśli myślałem, że mi ufa w stu procentach. Po prostu nie naciskałem, żeby powiedział mi wszystko nagle na raz. A Luke zawsze był otwarty na ludzi, lubił zawierać nowe przyjaźnie. Jeszcze jest to, że Luke od początku, jak się poznali, co chwilę, albo patrzył w jego stronę, albo robił cokolwiek, żeby z nim posiedzieć i pogadać. - Jack... - Liz zaczęła, lecz Andy jej przerwał: - Kochanie, Jack ma rację. Pozwólmy naszemu synowi być szczęśliwym. To, że woli chłopaków, nie znaczy, że jest złym człowiekiem, nikogo nie zabił. Jack zna Manfreda- - Michaela. - poprawił środkowy syn. - Tak, Michaela, dłużej niż my, więc wie, co się dzieje. - dokończył Andy, patrząc na żonę. - Spokojnie, kochanie. Idealnie w tym momencie do jadalni przyszedł Luke i odświeżony Michael, trzymając się za rękę. Liz spojrzała na ich dłonie. - Michael, wszystko z tobą dobrze? - kobieta zapytała szatyna. - Jesteś blady. - Jestem naturalnie blady, pani Hemmings. - uśmiechnął się lekko. - Chodź, zrobię ci gorącą herbatę. - poszła do kuchni, a Michael po przytaknięciu blondyna, poszedł za nią w wyznaczone miejsce, gdzie oparł się o blat. - Więc ty i Luke... - Tak, ja i Luke, proszę pani. - Mów mi Liz. - Dobrze. Kobieta przeleciała wzrokiem po bandażach na rękach chłopaka. - Jeśli chcesz coś zjeść to możesz iść do stołu, przyniosę ci herbatę. - powiedziała ciepło, patrząc na jego postać. - Um... Ja dziękuję, poczekam tutaj. - chłopak położył dłoń do brzucha, próbując powstrzymać się od wbicia paznokci w skórę. - Dobrze. - spojrzała na opięte biodra przez spodnie. - Dobrze. - powtórzyła i po krótkiej chwili dała chłopakowi kubek z parującą herbatą. - Proszę, to na rozgrzanie. - Dziękuję. - zaczął wolno pić. W międzyczasie w jadalni odbywała się rozmowa Jacka, Luke'a i Andy'ego na temat Australii oraz Luke jak nakręcony mówił o Michaelu, jak się poznali oraz o tym, że on ma kota. Michael przyszedł do nich, trzymając kubek w obu dłoniach i usiadł Luke'owi na kolanach, a ten objął go w brzuchu obiema rękami. Liz usiadła obok męża. - No i kotek ma kotka. - zaśmiał się Luke, powodując na twarzy swojego chłopaka delikatne rumieńce. - Mam kotka, czarnego. Jest ze mną od kilku lat, to jest ostatni prezent, jaki dostałem od rodziców, przed ich wypadkiem. - głośno przełknął ślinę. - Przykro mi. - odrzekł Andy, nie bardzo wiedząc, co ma w tej sytuacji zrobić. - Jest dobrze. Chociaż tak naprawdę Luke mi pomógł kompletnie się po tym podnieść, a nie było to łatwe. Nadal się dziwię, że on ze mną wytrzymuje. - No co ja mam powiedzieć, od początku byłem, do końca będę. Nie zamierzam zostawiać cię na lodzie, kiedy potrzebujesz pomocy. - odpowiedział blondyn. - A teraz musisz coś zjeść. Michael spojrzał na niego ze strachem i stresem w oczach. Nie chciał nic jeść. Położył dłoń na dłoniach chłopaka, które splatały się na jego brzuchu. Pokręcił przecząco głową. - Musisz, skarbie. - szepnął do niego, nie chcąc informować rodziny o jego problemach psychicznych. - Coś lekkiego. - nadal utrzymywał cichy ton głosu. - No dobrze. Liz wiedziała. Domyśliła się, że Michael, chłopak jej najmłodszego syna, się głodzi. Nie było to trudne do zauważenia przez jej czujne oko. Skojarzyła od razu, dlaczego chłopak nosi tyle bransoletek oraz ma bandaże na rękach. Prawda była przerażająca, a ona sama wolała myśleć, iż się zwyczajnie myli, jednak miała rację. Przez głowę przemknęła jej myśl o tym, co Jack powiedział, że Luke go uratował. Uśmiechnęła się mimowolnie pod nosem. Luke na czysty talerz nałożył szatynowi trochę makaronu, co ten zaczął od razu jeść. Miał odpowiednio dostosowaną dietę do siebie, z tego względu, że młody sam zaprowadził go do dietetyka, aby wykonać chociaż jeden, mały kroczek w stronę jego dobrego samopoczucia i przezwyciężenia choroby.

[bandwpanda]

fragment #1 (YSD)

- Wszystko dobrze? Trzęsiesz się. - Tak, jest dobrze. Tylko trochę mi zimno. - Chodź, dam ci koc i gorące kakao. - Możemy jechać do domu? Obojętnie, twojego, mojego, chcę do domu. - głos mu się powoli łamał. - Nie chcę tu być. - Możemy, oczywiście, jeśli chcesz. - Luke przytulił Michaela mocno, uspokajając go nieco. - Aby na pewno wszystko w porządku, Mikey? - Tak, Luke, po prostu chcę do domu i mi zimno. Pożegnali się z rodziną Hemmings i pojechali do domu Michaela, gdzie czuł się najlepiej. Po drodze wstąpili do sąsiadki po Miauczka, który potem od razu pobiegł do swojego pana, wtulając się w jego brzuch. Michael wziął szybki prysznic, założył czyste ubranie, na które składały się czarne, ulubione bokserki, czarne spodnie i czarna bluza przez głowę z logo adidasa i oczywiście skarpetki, bo bez tego Luke nie wypuściłby go z łazienki. Chłopak owinął się kocem i przyszedł kuchni, gdzie krzątał się blondyn. - Pomóc ci w czymś? - usiadł na jednym z krzeseł. - Nie, ale marsz do łóżka, robię ci, nam, kakao. - do ręki wręczył mu termometr. - Idź na łóżko pod kołdrę, weź Miauczka i się przytulajcie, ja przyjdę za kilka minut. - Lukeeey - jęknął przeciągle. - Nie chcę się kłaść, nic mi nie jest, nie musisz się tak martwić. - dreszcze przeszły po jego plecach, kiedy zdjął koc z siebie. - Luke, proszę, chodź. - Michael, będę się o ciebie martwił, zawsze, bo cię kocham, więc mam zaprowadzić cię za rączkę do sypialni? - Nie mamusiu, już idę.

[bandwpanda]

20; i won’t leave you alone (YSD)

Liz spojrzała na Luke'a znad talerza, Andy i Ben zamilkli, przerywając rozmowę o łowieniu ryb i oglądaniu różnych programów. Jack wiedział dokładnie, co chodzi jego młodszemu bratu, a Michael łagodnymi zielonymi tęczówkami wpatrywał się w wysokiego chłopaka. Na twarzy blondyna w pewnym momencie pojawiło się zwątpienie, ale wziął głęboki oddech i uczucie to przeszło po sekundzie. Rozejrzał się po wszystkich twarzach. - Jestem gejem. - powiedział, patrząc w stół. Liz otworzyła usta, zakryła je dłonią. Andy usiadł prosto, opierając plecy o oparcie. Ben natomiast wstał. Na twarzy Michaela widoczny był uśmiech. - Wiedziałem. - odezwał się Ben. - Wiedziałem. I widziałem. - Więc ty i Michael jesteście razem? - zapytała Liz. Michael spojrzał z pustego talerza, gdyż jedzenia w ogóle nie tknął, na Luke'a, który usiadł. Młody spojrzał na szatyna. Jednak, zwlekał on za długo z odpowiedzią, a Clifford wstał z krzesła, wziął kurtkę z wieszaka i wyszedł. Luke wstał i poszedł za nim. - Michael? - zbiegając po schodach o mało się nie potknął. - Co? - chłopak nawet nie odwrócił się do niego przodem. - Co się stało? - Nic. Zostaw mnie w spokoju. - Michael przyspieszył kroku. - Poczekaj chwilę. O co ci chodzi? - Powiedziałem, zostaw mnie w spokoju. Nie chcę z tobą rozmawiać. - Dlaczego? Co zrobiłem nie tak? Bo powiedziałem, że jestem gejem? Serio? Ty też jesteś i co? - Zostaw mnie, nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. Żegnam. Luke jednak go dogonił i zatrzymał, kładąc dłonie na ramionach niższego. W powietrzu było widać wydychane powietrze z uwagi na to, że było zimno. - Powiedz mi, gdzie popełniłem błąd. - Luke błądził wzrokiem po twarzy chłopaka. - Powiedz, a sobie pójdę. - Wow, ty się naprawdę nie domyślasz. - zaśmiał się szatyn. - Jesteś głupi. - Może i jestem, ale powiedz mi. - Nie. Zostaw mnie, chcę iść do domu. - zrzucił z siebie ręce Luke'a i kontynuował spacer, o ile to tak można nazwać. - Ty też powinieneś. - Michael, nie bądź takim chujem. Chłopak odwrócił się do niego przodem, nadal idąc i pokazał mu dwa środkowe palce, po czym szedł już normalnie. - Michael! - krzyknął blondyn i od razu ruszył biegiem za nim. Złapał go za nadgarstek, zmuszając jednocześnie do zatrzymania się. - Co?! Puść mnie. - Nie puszczę cię, dopóki mi nic nie powiesz. - palce młodego bardziej zacisnęły się na nadgarstku pełnym świeżych nacięć, o czym on nie wiedział, że Michael to naprawdę zrobił. - Zostaw mnie, to boli. - Powiedz, Michael. - Ty naprawdę tego nie widzisz? - Michael powiedział to z urazą i bólem w głosie. - Aż tak jesteś ślepy? - popchnął Hemmingsa do tyłu. - O co ci teraz chodzi? - Właśnie dlatego nie ufam ludziom, dlatego się ich boję, dlatego kurwa jestem, jaki jestem! Nienawidzę siebie wystarczająco już, ale jednak przychodzi ktoś i jednak sprawia, że jest jeszcze gorzej! - oczy szatyna zaszły łzami, które próbował powstrzymać, ale kilka z nich spłynęło po jego policzkach. - Może ty siebie nienawidzisz, ale ja ciebie nie. - Luke starł łzy z jego policzka. Chłopak momentalnie ją strącił. - Zostaw mnie, Luke. - Dlaczego? - Bo tak. Zostaw mnie, nie potrzebuję cię. - na te słowa Michaelowi ścisnęło gardło, bo wiedział, że tak naprawdę go potrzebuje, że mu zależy. - Nie. - sprzeciwił się Hemmings. - Nie zostawię cię. Nie w tym stanie. Nic nawet nie zjadłeś, dlaczego? - Wow, teraz ci nagle zależy! - zaśmiał się blondynowi w twarz. - Wiesz co, jesteś dupkiem, jesteś moim przyjacielem, więc mi zależy, ale rób co chcesz. Mnie to już nie interesuje. - Luke rozłożył ręce w geście poddania się, powoli odchodząc od szatyna, ostatecznie się odwracając i idąc w stronę domu, ręce schował do kieszeni spodni. Michael jednak tam stał. Nie ruszył się ani o krok. Wpatrywał się w oddalającą się sylwetkę wysokiego. Zależało mu. I to bardzo. Kochał go. Dlatego zbyt długi namysł blondyna na pytanie Liz go zraniło. Liczył, że Luke powie tak, jesteśmy razem, szczególnie patrząc na wydarzenia w klubie jak i przed kolacją. Po jego policzkach spływało coraz więcej łez. Chciał go dogonić, ale czuł, jakby jego stopy przymarzły do ulicy. Wyjął telefon z kieszeni, odchylił etui, skąd wypadła żyletka, którą zawsze miał przy sobie, o czym Luke nic nie wiedział, podwinął rękaw i zwyczajnie rozciął zagojone rany i tworzył nowe nacięcia na przedramieniu. Usiadł na krawężniku, schował twarz w dłonie, a krew spływała ku łokciom opartym na wychudzonych udach chłopaka, brudząc jego śnieżno białą koszulę. Luke, będąc w połowie drogi do domu od miejsca, gdzie stał z Michaelem, odwrócił się, aby zerknąć na niego. Spojrzał, zobaczył bałagan, płaczącego chłopaka na krawężniku, w jego dłoni dostrzegł też żyletkę, tę, o której nie wiedział, co spowodowało, że pobiegł do niego. Usiadł obok niego. - Zostaw mnie. - Clifford nieudolnie próbował odepchnąć chłopaka od siebie, ledwo mówiąc przez łzy. - Wystarczająco już mnie zraniłeś. - Nie zostawię cię. - Luke pomógł mu wstać z zimnego krawężnika, zauważając nowe rany na rękach. - Dlaczego to sobie robisz? - Bo tak. - burknął niższy. - A teraz powinienem iść do domu, pa. - jednak Luke zdążył go zatrzymać. - Nie idziesz nigdzie w tym stanie. Chodź ze mną, opatrzę ci te rany i dam czystą koszulę, ta jest cała we krwi. - Nie potrzebuję twojej pomocy. - Potrzebujesz, chodź. Michael westchnął i poszedł razem z Lukeiem do domu jego rodziców, gdzie nadal trwa kolacja. Szatyn pociągnął go za rękę, zanim weszli do środka. - Co tam? - zaczął mówić, jednak w tym samym czasie poczuł jego usta na swoich, odwzajemnił pocałunek. - Powiesz mi, o co chodzi? Póki jesteśmy sami? - Wiesz... To wcale nie jest takie trudne do zauważenia. - powiedział cicho szatyn. - Ale co? - Twoja mama się zapytała, czy jesteśmy razem... - No tak, zapytała się. Co jest takiego złego w tym pytaniu? - Luke nie potrafił zrozumieć perspektywy postrzegania świata, jaką posiadał Michael. - Liczyłem, że powiesz tak. - Oh... Rozumiem. - Kocham cię. - Michael puścił dłoń chłopaka, przeczuwając, że ten go wyśmieje. - Ja ciebie też kocham, Mikey. - Luke go pocałował czule, co ten odwzajemnił, podczas gdy oboje się uśmiechnęli. Po krótkiej chwili wrócili do środka domu, gdzie zastały ich zdziwione spojrzenia członków rodziny Hemmings.

[bandwpanda]

19; they should know (YSD)

Jack spojrzał na ślady na szyi Luke'a, który nieudolnie zakrył jedną, reszty oczywiście nie było widać przez koszulę. Ale jedna, pod samą żuchwą, mocna i dosyć mocna, była widoczna. Chłopak nic nie powiedział głośno, dopiero po chwili przysunął się bliżej niego. - Chodź na słowo. - Po co? - Chodź. Luke wstał z krzesła i poszedł za Jackiem do kuchni, gdzie byli sami. Michael bawił się jedną z wielu bransoletek na nadgarstku, siedząc grzecznie. Czuł się trochę niekomfortowo, zostając sam, bo tak naprawdę oprócz Jacka nikogo z towarzystwa nie znał dosyć dobrze. Liz i Andy Michaela w ogóle nie znali, co powodowało u niego chęć pokazania się od tej dobrej strony. Jak na razie szło mu dobrze. - Więc o co ci chodzi? - Luke zapytał, stając naprzeciwko Jacka. - Widać ci malinki na szyi. - powiedział po prostu. - Nawet ich nie zakryłeś. - Miałem więcej, te najwyraźniej zostały takie jakie są. A co? - Wiem, że zrobił je Michael. - No bo on... Co chcesz, Jack? Do rzeczy. - blondyn poprawił włosy i odwrócił się w stronę długiego stołu, przy którym siedział Michael, bawiący się bransoletką. - Rodzice wiedzą? - O czyym? - przedłużył znudzony Luke. - O tobie. No wiesz, że wolisz chłopaków, a właściwie jednego. - Jeszcze nie wiedzą, ale się dowiedzą. Kiedyś... może. - Luke, pamiętasz co ci powiedziałem, kiedy przyznałeś się do tego, że go pocałowałeś? - Yhm... Chodzi, że to, że wolę chłopaków, nie czyni mnie złym człowiekiem? - To też, ale nie to. - Że byłem, jestem i będę akceptowany w rodzinie mimo tego? - Tak! O to mi chodziło. Więc niezależnie od preferencji, a rodzice już zauważyli, że trzymacie się za ręce, jesteś akceptowany. - Ja wiem, Jack, ale... - przerwał na ułamek sekundy. - Co? Widzieli? - Tak, trudno było nie zauważyć. Dlatego sądzę, że powinieneś powiedzieć im o prawdziwym sobie. Tata nadal jest przekonany, że masz gdzieś ukrytą dziewczynę i jakieś nieślubne dziecko. Sam mi to powiedział jeszcze przed kolacją. - Znam te słowa na pamięć, powtarzał to z milion razy jak nie więcej.  Ale dobra, myślałem nad tym i szczerze, Michael mi się podoba i nie chcę tego zepsuć, a my nie jesteśmy razem, więc jak powiem, że jestem homo to od razu on ucieknie. - Czekaj, to on o tym nie wie? - Ummm... Wieee - mówił podwyższonym tonem głosu Luke. - Wie, no oczywiście, że wie, przecież go pocałowałem wtedy. Sam widziałeś na imprezie co było. - No najgorętsza część mnie ominęła, Luke. - zaśmiał się Jack. - Nie zmienia to faktu, że powinieneś to powiedzieć. - Wiem, jak tu jechaliśmy myślałem o tym. Ale co jak uznają, że nie chcą mieć takiego syna i mnie wydziedziczą? - Luke, zaraz cię walnę w twarz. Nie panikuj, ogarnij dupę, popraw włosy, koszulę i jazda. - Dobra. - jęknął Luke. - Powiem. Powinni wiedzieć. Mimo swoich słów, Luke tak naprawdę wewnątrz siebie panikował bardziej, niż po pierwszym pocałunku z Michaelem, po którym wyszedł twierdząc, że woli dziewczyny. Wyrzuty sumienia, jakie przeżywał jakiś czas potem, były dla niego istną torturą. Już wtedy coś było na rzeczy. Wtedy Michael przyszedł do nich i stanął obok Luke'a. Założył bransoletkę na pocięty nadgarstek, o którym Jack nie miał pojęcia. - Co tam? - młody objął szatyna, przyciągając go bliżej. - Mmm twoja mama zadawała dziwne pytania, więc powiedziałem, że idę do toalety a przyszedłem tutaj. - Clifford wtulił twarz w lewą pierś blondyna. - Jest dobrze. - Luke delikatnie przejechał dłonią po karku chłopaka, uspokajając go nieco. Jack oparł się o blat plecami i łagodnymi oczami patrzył na brata i swojego kumpla. Michael podniósł lekko głowę i zielone, iskrzące się tęczówki wpatrywały się w niebieskie. Sekundę potem ich usta się spotkały. Clifford uśmiechnął się podczas pocałunku, który był delikatny. Chłopak, stojący przy blacie, uśmiechnął się na ten widok. Wówczas, czując na sobie jego wzrok, Michael lekko zarumienił się na policzkach, uśmiechając się szerzej. - Gotowy, żeby tam iść? - Luke spojrzał na chłopaka do niego przytulonego. - Jeśli chcesz. - No ja pytam ciebie, gotowy, czy potrzebujesz jeszcze chwili? - Jest lepiej, możemy iść. - Na pewno? - Tak, Luke. - Michael spojrzał na Jacka i na policzkach stał się jeszcze bardziej czerwony. - Umm... Jack? - Taak? Co tam? - uśmiechnął się chłopak. - Mmm nic... Co tu robisz? - Przyszedłem z Lukeiem porozmawiać. - Ja też. - Więc już was zostawiam. - Jack się uśmiechnął do chłopaków i poszedł do jadalni, zajmując swoje miejsce. - Więc, Mikey, o co chodzi? - Luke spojrzał w zielone oczy. - Mmm mi? Nic. Jack chciał się zapytać o kawę. - mimo że wiedział, co tak naprawdę miał powiedzieć, nie zrobił tego i skłamał. - O kawę. - powtórzył się. - Kawa czy coś innego? - Kawa. Wracajmy do stołu. - ściął krótko. - Luke, o co chodzi? Coś się stało? - Michael złapał go za rękę. - Możesz być ze mną szczery, jak ja z tobą. - Właśnie... Rodzice nie wiedzą. No wiesz, że wolę chłopaków. Jack tylko wie, bo mu powiedziałem. - Będzie dobrze, skarbie, na pewno zareagują pozytywnie. Nie myśl o tym źle. - Wiem. Chodźmy, póki nie zmieniłem zdania. - uśmiechnął się promiennie i wrócili oboje do jadalni. Usiedli na swoich miejscach, blondyn położył dłoń na kolanie starszego, powodując u niego uśmiech. Liz właśnie zagadywała Jacka na temat jego pracy w firmie przyjaciela Andy'ego oraz Celeste na temat jej pobytu w Stanach. Ben siedział, pił herbatę i co jakiś czas dodawał komentarz. Minęło trochę czasu zanim Luke wewnątrz siebie zebrał się na odwagę i wstał, stukając widelcem w szklankę delikatnie tak, że zwrócił na siebie uwagę wszystkich domowników. - Więc mam ważną informację, wiadomość, zwał jak zwał, ale to jest ważne. Dotyczy mnie.

[bandwpanda]

18; hi! (YSD)

Michael przygryzł wargę, nie spuszczając wzroku z Luke'a. Miauczek zeskoczył na podłogę i poszedł wolno do salonu na kanapę spać dalej. Luke z kolei siedział i nie wiedział, co ma robić. Pierwszy raz był w takiej sytuacji. Poprzedniej nocy jego pewność siebie była jeszcze większa przez wypity alkohol, a tutaj siedzi kompletnie trzeźwy z kompletnie trzeźwym Cliffordem. Jednak nie potrafił się powstrzymać. Zerknął na prawie czerwone usta chłopaka. Jednak zanim zdążył cokolwiek zrobić lub powiedzieć, poczuł usta szatyna na swoich. Odwzajemnił, jednocześnie kładąc dłonie na jego udach, kiedy ten siadał na kolanach Hemmingsa. Spojrzał na niego. - Teraz możemy dokończyć. - szepnął pewnie Michael, robiąc aluzję do ich bliskiego momentu na imprezie. - Chcę. - blondyn wpił mu się w usta. Dłonią sięgnął do paska spodni Michaela, łatwo je odpinając, na co ten jęknął mu w usta. Uśmiechnął się dumny, nie przerywając pocałunku. Clifford naparł swoim kroczem na krocze drugiego, powodując cichy i słodki jęk, po chwili ocierając się o niego. Hemmings położył dłoń na biodrze chłopaka, zjeżdżając powoli do jego bokserek, bawiąc się ich paskiem, co jeszcze bardziej podniecało Michaela i nie potrafił już wytrzymać. Odpiął i trochę zsunął spodnie i bokserki Hemmingsa, biorąc go w dłoń i ruszając po całej długości. Luke jęknął przeciągle, odchylając głowę do tyłu. Pocałował go mocno, przechodząc przez policzek, żuchwę aż do szyi, gdzie zostawiał mocne malinki o różnej wielkości. Po kilku ruchach rękami, wziął go do ust, językiem przejeżdżając po główce, po chwili biorąc go głębiej i ruszał głową dosyć szybko. W kuchni rozległ się głośny jęk Luke'a, co spodobało się Michaelowi, który nie przerwał pieszczenia go. - Mikey - pisnął Luke, będąc blisko szczytowania, na co wymieniony zaprzestał jakikolwiek ruch dłońmi lub ustami. - Proszę. Jednak nie było tak łatwo Michael odczekał krótką chwilkę i dopiero po niej z powrotem wziął go do ust, na co Luke jęknął z przyjemności. Minęła kolejna krótka chwila i blondyn doszedł w usta szatyna, krzycząc. Clifford ładnie wszystko połknął, uśmiechając się chytrze. - Teraz ty. - Hemmings próbował uspokoić oddech, jednocześnie się trzęsąc. - Zaraz. - wyprostował plecy, sięgając wysoko i pocałował go. - Czy ty...? - Co ja? - No wiesz. W tyłek? - Teraz? Nie. Chyba, że chcesz. - Na razie nie. Potem. Kiedy Luke zdążył się uspokoić, zmienili się i po niespełna dziesięciu minutach Michael złapał się kantu stołu i plecy wygiął w łuk, krzycząc imię blondyna. Uśmiechnął się z siebie dumny. Michaela aż zamroczyło. Zdecydowanie mógł wrócić do klubowego życia. Hemmings wziął go za rękę. - Powinniśmy się już zbierać. - Wow, Luke... To było... Świetne... -  po kilku minutach chłopak dopiero się uspokoił, w ogóle nie mogąc zebrać myśli. - Naprawdę. Luke pocałował chłopaka, podnosząc się z klęczek. Zielone oczy wpatrujące się w niego były bardzo roziskrzone. - Prysznic? Ja czy ty najpierw? - Hemmings się uśmiechnął dumny z siebie, że jego praca ręczna zostawiła taki skutek na chłopaku. - Obojętnie. Idź pierwszy, bo ja nie dam rady. - zaśmiał się szatyn. Blondyn zaśmiał się pod nosem, po czym poszedł do łazienki, gdzie wziął szybki prysznic i się ubrał oraz wykonał podstawową toaletę, głównie przez wydarzenia sprzed kilkunastu minut. Zaraz po nim wszedł Michael, wykonując te same czynności. Kiedy Luke na niego czekał, bawił się z Miauczkiem na kanapie w salonie, mówiąc do niego różne rzeczy zupełnie tak, jakby zwierzątko potrafiłoby zrozumieć jego słowa. - Jestem. - powiedział Michael, podchodząc do kanapy. - Okay, to idziemy? - Tak. - wziął kotka na ręce i wyszli z mieszkania, które uprzednio Clifford zamknął na klucz. - Teraz muszę zanieść go do sąsiadki i możemy jechać do ciebie. Niespełna pół godziny później Michael i Luke pojawili się przed drzwiami wejściowymi rodzinnego domu Hemmings, w którym obecnie mieszka Liz z Andym i okazjonalnie przyjeżdża Ben, gdyż on większość czasu spędza w Stanach, a Jack mieszka z Luke'iem w osobnym domu w innej dzielnicy miasta. Luke zadzwonił dzwonkiem, jednocześnie łapiąc starszego za rękę, aby dodać mu otuchy, na co ten się uśmiechnął ciepło. Założenie białej, eleganckiej koszuli zamiast czarnego tshirtu było jednak dobrym rozwiązaniem. - Hej, synku. - rozległ się wesoły głos Liz, otwierającej drzwi szeroko. - Oh, witajcie. - zupełnie nie spodziewała się, że Michael także przyjdzie, nawet biorąc pod uwagę to, że Jack jej o tym napisał w smsie kilka godzin wcześniej. - Cześć mamo, to jest Michael. - powiedział zadowolony Luke, kiedy kobieta wpuściła ich do środka domu. - Dobry wieczór, pani Hemmings. - uśmiechnął się szeroko Michael, sprawiając wrażenie zupełnie przyjaznej i otwartej osoby, którą najzwyczajniej w świecie nie był, ale uśmiech był jak najbardziej szczery. - Dobry wieczór, Michael. Luke nic o tobie nie wspomniał, że się pojawisz. - Liz zmarszczyła brwi. - Mamo, pisałem ci o tym. Luke'owi rozładował się telefon i zdążył mi wspomnieć, że przyjdą obaj. - Jack stanął obok Liz, ratując sytuację. - Oh, tak, pamiętam już. - zaśmiała się kobieta. - Więc siadajcie. Chłopcy wykonali polecenie. Luke zajął miejsce po prawej stronie Jacka, Michael po prawej stronie młodego i jednocześnie po lewej stronie babci Hemmings o wdzięcznym imieniu Eleanor. Michael nie zdjął ani jednej bransoletki, przez co długi rękaw jego koszuli czasami zahaczał o zapięcie jednej z nich. Jednak, nie zwracał na to większej uwagi. - Więc, Michael, czym się zajmujesz? - zapytała Liz. Przez głowę chłopaka przemknęło kilka różnych odpowiedzi na to pytanie. Rujnuję sobie życie, chcę się zabić, a pani? - Pracuję w sklepie muzycznym. - odpowiedział nagle, wymyślając coś na poczekaniu. - Rozumiem, czasami sama tam bywam. - uśmiechnęła się kobieta promiennie. - Michael, jedz, śmiało, nie krępuj się. - Wiem, ja tylko... jadłem niedawno. - słaby uśmiech wszedł na jego bladą twarz. Luke spojrzał na niego i od razu zauważył, jak palce blondyna bawią się nerwowo ze sobą. Położył dłoń na jego dłoniach, zwracając na siebie jego uwagę. Luke przecież znał prawdę. Jack ani reszta rodziny Hemmings, oprócz najmłodszego członka rodziny, jej nie znała, nie domyśliliby się. Aż do tego momentu.

[bandwpanda]

17; what do you remember? (YSD)

Ranek nie należał do łatwych, szczególnie po tym, co było poprzedniej nocy. Michael otworzył oczy, spojrzał w odsłonięte okno, po czym na śpiącego na nim Luke'a. Położył głowę na miękkiej poduszce znowu, wzdychając cicho. Ulżyło mu, że blondyn jest obok niego. Przeczesał dłonią jego włosy, kładąc ją na jego karku. Nie chciał wstawać z wygodnego łóżka, gdzie leżał także jego przyjaciel. Ale czy aby na pewno tylko przyjaciel? Przecież przyjaciele nie zachowują się tak, jak oni poprzedniej nocy, gdzie prawie doszło do czegoś więcej niż całowanie się i ocieranie się o siebie, zwłaszcza gdy oboje tego chcieli. Ciągnęło ich do siebie, nawet jeśli nie uświadomili sobie tego jeszcze. W tym czasie, kiedy Luke spał spokojnie przytulony do Michaela, wtykając nos w zagłębienie jego szyi, Miauczek przyszedł do sypialni i wskoczył z gracją na łóżko, po czym skulił się w kuleczkę w bok swojego właściciela. Clifford pogłaskał go po karku, spotykając się z przyjemnym mruczeniem zwierzaka. Luke otworzył oczy, podniósł lekko głowę, przetarł je i najpierw spojrzał na chłopaka, a potem na kota i znowu na niego. - Dzień dobry. - Michael się uśmiechnął mimo bólu głowy. - Dzień dobry. - blondyn odwzajemnił uśmiech. - Miauczek też z nami spał? - Nie. - zaśmiał się Clifford. - Przybiegł tu chwilę temu. - Okej. - Luke próbował podnieść się i usiąść, jednak nie mógł tego zrobić i od razu przystawił dłoń do czoła. - Czy my...? - spojrzał na siebie, Michaela, kołdrę i ich ubrania leżące na podłodze. - Co? Nie. - odpowiedział krótko szatyn. - Nie, no coś ty. Co pamiętasz jako ostatnie? - Hemmings usiadł na łóżku i myślał o tym, co faktycznie się stało poprzedniej nocy. - No... Pamiętam, że byliśmy w klubie, był Jack i Ben i piliśmy wódkę, nasze rozmowy i potem oni gdzieś poszli, nie pamiętam tylko gdzie i w tym czasie mnie pocałowałeś i prawie do czegoś doszło, ale oni przyszli. Pamiętam wszystko, wypiłem za mało, żeby film mi się urwał. - Pytam, bo siedziałeś w łazience pół godziny. - Michael zmienił temat z tej sytuacji na inną, czyli zwykła, szybka zmiana tematu, jak to ma we krwi. - Co? Ja?! Że ja? - Luke otworzył szeroko oczy. - Coooo?! - prawie pisnął. - No ty, ty. Tylko, że to było gdzieś nad ranem, jakaś piąta chyba. Potem położyłeś się na mnie i zasnąłeś. - Serio? Przepraszam, nie chciałem. Znaczy... - podrapał się nerwowo po karku. - Jaa... Chciałem, ale... nie chciałem... ci, no wiesz, przeszkadzać... - zająknął się. - No wiesz... - Spokojnie, Luke, dam ci tabletkę i coś zjemy. - Ciebie nic nie boli? - Mnie nic. Oprócz biodra. Kaca nie mam. - chłopak wstał z łóżka, lekko się chwiejąc, ale ostatecznie utrzymał równowagę. Nad paskiem od bokserek Michaela widać było stare, ciemne blizny na jego bolącym biodrze. Na kilkadziesiąt takich, były tylko dwa świeże ślady, z czego Luke był dumny. W zasadzie to Hemmings pomógł mu chociaż zwolnić tempo cięcia się, chcąc w końcu dotrzeć do jego końca. Blondyn spojrzał w to miejsce. - Goi się. - powiedział spokojnie, przenosząc wzrok na jego twarz i oczy. - Jeszcze chwila i nie będzie tego w ogóle. - Możliwe, że tak. Nie mam pojęcia, bo nigdy nie czekałem tyle czasu, żeby to się zagoiło. Nigdy nie miałem aż takiej przerwy w... wiesz... - palcem delikatnie przejechał po bliznach na rękach, wpatrując się w nie jak zahipnotyzowany. - Cięciu się. - dokończył zdanie. - Wszystko dobrze? - Co? Tak. Po prostu... Jeszcze się nie przyzwyczaiłem, że wiesz o tym. Wymienili wesołe uśmiechy, oboje się ogarnęli po zjedli śniadanie przyrządzone przez ich obu. Jajecznica zrobiona przez Michaela, a tosty z dużą ilością sera żółtego - przez Luke'a i do tego gorąca herbata. Blondyn wziął tabletkę przeciwbólową na ból głowy. Miauczek także zjadł śniadanie, czyli kocią karmę w swojej miseczce w rogu kuchni, gdzie ostatni blat stykał się ze ścianą. Znajdowała się tam także miska na mleko lub wodę, w zależności od tego, czego ostatnio więcej pił. Kotek wskoczył Luke'owi na kolana, łaszcząc się do jego brzucha, ostatecznie zwijając się w kulkę i zamykając śliczne, niebieskie oczy. Chłopak delikatnie zaczął go głaskać. - Widzisz? Lubi cię. - powiedział z uśmiechem Clifford. - A tak panikowałeś, że jednak nie. - Wiem i w sumie niepotrzebnie. - zaśmiał się blondyn. - Teraz to widać. - Tak. Co robimy? Chyba, że chcesz wracać do domu, to mogę cię odprowadzić. - Michael trochę nerwowo bawił się palcami swoich dłoni. - No wiesz... od razu wyszedłbym z Miauczkiem na spacer. - Nie chcę iść. Mogę zostać, jeśli chcesz. - Chcę. Nie chcę, żebyś nigdzie szedł. - uśmiechnął się szczęśliwy. - To zostanę. Napisze tylko Jackowi, że jestem u ciebie, bo może się martwić.

Od: Luke Treść: zostałem na noc u Michaela i dzisiaj też zostanę. Być może na noc przyjdę do domu. Jeszcze zobaczę. Nie musisz się martwić o nic. Ben jest z tobą?

Od: Jack Treść: okej i tak. A co tam?

Od: Luke Treść: pytam, bo nie pamiętam w ogóle momentu, kiedy wyszliście. Myślałem, że poszedł do siebie.

Od: Jack Treść: nie no, wrócił ze mną taksówką. A ty bądź tam grzeczny. W klubie już wystarczająco was poniosło jak zostaliście sami.

Od: Luke Treść: ha ha ha ha ha. Nie żartuj z tego. Wcale nie jesteś taki śmieszny, jak ci się wydaje.

Od: Jack Treść: jestem. Cicho bądź tam, młody. Poza tym, jeśli ty chcesz to tak zrób. Nie będę cię powstrzymywał.

Od: Luke Treść: okej. Zobaczę jak to wyjdzie. A i powiedz mamie, że przyjdę z Michaelem na rodzinną kolację dzisiaj jeśli bd z nią rozmawiać. MIŁEGO!!

Luke odłożył telefon na stół i spojrzał na zapatrzonego w niego szatyna. Młodszy przełknął głośno ślinę, wiedząc, że poprzedniej nocy zaczęło się od tego samego spojrzenia. Ich bardzo bliski moment został przerwany przez Jacka i Bena.