barefootprince - Tumblr blog

[barefootprince]

Η εθνική κλίμακα θα παραμείνει ως υποδομή του παγκοσμίου συστήματος· από ορισμένες απόψεις θα ενισχυθεί. Η εισαγωγή της ιδιωτικο-οικονομικής λογικής στη λειτουργία του κράτους θα υποχωρήσει, καθώς η επίδρασή της απεδείχθη αρνητική σε περίοδο κρίσης. Η αναβάθμιση του κύρους των κρατικών λειτουργών, όπως οι υγειονομικοί, οι εκπαιδευτικοί, οι αρμόδιοι για τη δημόσια τάξη, μπορεί να συμβάλει σε αξιακούς μετασχηματισμούς. Όμως, η εθνική οντότητα δύσκολα μπορεί να επανέλθει στη λειτουργία την οποία είχε πριν από την μεταψυχροπολεμική εποχή. Κάτω από την επίδραση της τεχνολογίας, η κλίμακα του κόσμου έχει αλλάξει. Ταυτοχρόνως, η «υπαρκτή» παγκοσμιοποίηση, χωρίς να εξαφανιστεί τελείως, θα υποχρεωθεί να υποχωρήσει. Ένα τόσο ευρύ διασυνδεδεμένο σύστημα δεν είναι βιώσιμο. Αυτό απέδειξαν διαδοχικά η οικονομική κρίση του 2008 και η υγειονομική του 2020.

https://www.dianeosis.org/2020/04/apo-tin-pagkosmiopoisi-stis-mega-perifereies-i-ygeionomiki-krisi-os-geopolitikos-katalytis/?utm_source=newsletter&utm_campaign=0493a48f82-EMAIL_CAMPAIGN_2020_04_23_06_08&utm_medium=email&utm_term=0_5bd715c0d4-0493a48f82-128744377&fbclid=IwAR33zb52gGw1arP9a60FMkmqu16jLRrYNU_LrP-QAkcP0PuAc_vYd_xRfCQ

[barefootprince]

Artists Rebuild Refugees’ Emotional Memories of “Home” Inside Suitcases

[barefootprince]

Badiou addresses “the contemporary fate of boys,” and it doesn’t look great. One of the traditions that Badiou sees evaporating into thin air is the initiation ritual whereby boys become men. Without a clear transition, we are condemned to infinite adolescence in three different forms: the piercings, tattoos, and drugs of the deadened “perverted” body; the extreme discipline and self-renunciation of the “sacrificed” body; and the normie career-and-music-festivals pursuit of the meritocrat “deserving” body. The critique is almost a synthesis of the opposition between MTV and Jerry Falwell: careerism is the “hole-plugger of meaninglessness,” but pornographic sexuality is “the marking of the body in the repetition of inertia.” Thinking beyond these impoverished forms of life is a challenge. Like boys, Badiou sees girls as deprived of their traditional initiation ritual: specifically, marriage and motherhood. That isn’t to say women don’t get married or have children, but their lives are no longer automatically structured around men. Unlike boys, Badiou doesn’t see girls as stuck in childhood. Rather, they are always already adults. “Basically, the idea is that not only can women do everything men do, but, under the conditions of capitalism, they can do it better than men,” Badiou writes, “They’ll be more realistic than men, more relentless, more tenacious. Why? Precisely because girls no longer have to become the women that they already are, while boys don’t know how to become the men that they are not. To our dialectical guide, this could go one of two ways. The first possibility is on Wall Street, glaring at the Bull. “The girl-woman is being urged to provide a tough, mature, serious, legal, and punitive version of competitive, consumerist individualism,” Badiou writes, while the boys provide a “weak, adolescent, frivolous, lawless, or even borderline criminal” version. “Bourgeois, authoritarian feminism” calls for “the world as it is to be turned over to women power.” Badiou warns young women away from this offer, and the future vision of “a herd of stupid adolescent boys led by smart career women” shouldn’t sound appealing to anyone involved. [...] Badiou is politically excited at the idea of what the abolition of gender inequality would mean: “What is a woman philosopher?” he asks, jumping out of his shoes, “And, conversely, what do creative politics, poetry, music, cinema, mathematics, or love become—what does philosophy become—once the word ‘woman’ resonates in them in tune with the power of symbol-creating equality?” Nothing else in the book seems to excite the author like the idea of women’s collective self-determination beyond capitalism. The gender binary splits like an atom. They will invent a new girl, he writes, and she will universalize the symbolization of reproduction “so childbearing and childcare will never again mean being a servant.” Men and women will share in “a new universal symbolization of birth and all its consequences.” The book ends with “the girl, as yet unknown but who is coming” proclaiming to “the sky empty of God” in the words of Paul Valery: “Beautiful heaven, true heaven, look how I change!”

https://newrepublic.com/article/142695/french-philosopher-considers-kids?fbclid=IwAR3yWSpROic1VxUNi81Fn9JG_gVEuqfnLohLXA94miQxVvq46lTS6WgxOPw

[barefootprince]

Πόσο Ελληνίδα ένοιωθε; Εντελώς Ελληνίδα. Ήταν η απόλυτη Ελληνίδα! Στο πνεύμα, στη συμπεριφορά, στις συνήθειες. Είχε προσωπικότητα που στηριζόταν ακριβώς στην ελληνική της καταγωγή και παιδεία. Δεν έπαυε να μας το θυμίζει αυτό. Δεν είναι τυχαίο ότι μία από τις σημαντικότερες ερμηνείες της είναι αυτή της Μήδειας. Η Κάλλας αποτελούσε συνέχεια του μεγάλου ελληνικού πολιτισμού. Μια γυναίκα αντάξια των μεγάλων γυναικών του Ευριπίδη και του Σοφοκλή. Τις κουβαλούσε μέσα της, στην καταγωγή της. Ήταν μεγάλη οραματίστρια. Δεν θα μπορούσε να μην είναι Ελληνίδα! Και ο κυριότερος λόγος που υπήρξε μεγάλη δεν έχει να κάνει μόνο με τη φωνή της αλλά με την ψυχολογία της και με τη φυσιολογία της. Γι’αυτό ήταν Ελληνίδα. Ήταν θέμα ήθους. Είχε μέσα της την αίσθηση του δικαίου, τι είναι σωστό και τι λάθος. Να ερμηνεύεις το θείο και να το υπηρετείς. Είχε πάντα αυτήν την αίσθηση της άλλης διάστασης. Μιας ξεχωριστής ηθικής.

https://www.lifo.gr/articles/cinema_articles/241288/to-taksidi-moy-sto-voykoyresti-na-synantiso-ton-franko-tzefireli-kai-tin-kallas-toy

[barefootprince]

Στην περίπτωση της Αθήνας τα διαθέσιμα στοιχεία δεν συνηγορούν στην ύπαρξη διαδικασιών εξευγενισμού άξιων λόγου, εκτός ίσως από την περίπτωση της Πλάκας, τη δεκαετία του 80, με την ανάπλαση ιστορικών κτιρίων και τον εκτοπισμό διαφόρων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων συνδεόμενων με τη νυχτερινή διασκέδαση. Η έλλειψη ζήτησης κατοικιών στο κέντρο της Αθήνας, η επιλογή των προαστίων ως τόπου κατοικίας των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων, η απουσία χώρων κι εκτάσεων προς εξευγενισμό, η επενδυτική απροθυμία του κατασκευαστικού κεφαλαίου, η υπερτροφία της πολυκατοικίας συνετέλεσαν ώστε ο όρος εξευγενισμός μάλλον να τυγχάνει πολύ μεγαλύτερης προβολής ή χρήσης σε σχέση με την πραγματική του παρουσία σε στεγαστικές/οικιστικές πρακτικές. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η κατάχρηση του όρου έχει οδηγήσει στην απώλεια της εννοιολογικής του στιβαρότητας καθώς και σε μεθοδολογικές παρανοήσεις καθώς μια διαδικασία άμεσα συνδεόμενη με το νεοφιλελεύθερο πρότυπο αστικής ανάπτυξης, χρησιμοποιείται για να περιγράψει διαδικασίες σε εντελώς διαφορετικά ιστορικά και κοινωνικοοικονομικά περιβάλλοντα.

https://marginalia.gr/arthro/anatomia-mias-notioeyropaikis-mitropolis/?fbclid=IwAR2xca7QtwZ_PtH27G-8-nNkecFtZX2cRL3sq0tFTPDiLpRYMnxXDXe-td0

[barefootprince]

Περίεργος ο πωλητής αγνόησε –δόξα τω Θεώ– ό,τι είχε απομείνει στην κούπα και με ρώτησε αμέσως –αναπόφευκτη ερώτηση, οι ξένοι είναι ελάχιστοι στα μέρη εκείνα, το είπαμε αυτό– από πού είμαι. Μόλις είπα τη μαγική λέξη, Γκρέτσια, χαμογέλασε και άδραξε την άκρη της μύτης μου. Το έκανε απροσδόκητα και λίγο άγαρμπα, είναι η αλήθεια. Δεν αντέδρασα, δεν είμαι γυναίκα και δεν το εξέλαβα ως σεξουαλική παρενόχληση. Περίμενα δυο τρία δευτερόλεπτα. Έπιασε με το άλλο χέρι αλλά με τον ίδιο άγαρμπο τρόπο και τη δική του. Μείναμε έτσι για μερικά δευτερόλεπτα. Πριν αρχίσω να νιώθω έντονη αμηχανία, άφησε τη μύτη μου και χρησιμοποίησε το ελεύθερο τώρα χέρι του για να μου δείξει το χωριό. Για να μου εξηγήσει πως δεν ήταν όλοι εκεί Ουζμπέκοι όπως πιστεύεται (δεν το ξέρουν όλοι τους βέβαια, σκέφτηκα… κάτι που συχνά συμβαίνει με κάτι τέτοια θέματα), έτοιμοι να πιαστούν στα χέρια με τους Κιργίσιους. Ήταν απλώς αδέρφια του και… αδέρφια μου. Αφού είχαμε ίδιες μύτες! Που όντως έμοιαζαν, οφείλω να το ομολογήσω· η δικιά μου με τη δικιά του τουλάχιστον, με τις άλλες δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ, τον πίστευα. Ήταν όλοι τους σχεδόν εκεί Γκρέτσι (το λέω σωστά;), ήταν σαν και μένα, ήταν μακρινοί απόγονοι του Ισκαντάρ, του Μεγαλέξαντρου δηλαδή (ο πωλητής, για την ακρίβεια, τον είχε αποκαλέσει Ισκαντάρ Μακεντόνσκι… no comments!) και των ανδρείων ανδρών του. Τα κατάλαβα όλα αυτά γρήγορα, όχι χάρη στα ελάχιστα ρωσικά μου ή/και τα ακόμη πιο ελάχιστα αγγλικά του. Τα κατάλαβα γιατί τα είχα διαβάσει, μου είχαν ξανακάνει κουβέντα στα μέρη εκείνα για εκείνον τον κοινό πρόγονο Ελλήνων και Κεντροασιατών τινών. Ο πωλητής, στη συνέχεια, μου εξήγησε πως για τον λόγο αυτό οι κάτοικοι στο χωριό εκείνο ήταν χαρόσι, όμορφοι δηλαδή (στα ρωσικά). Είχε εξανεμισθεί πλέον κάθε πρόθεση διαφωνίας από μέρους μου. Αφού ήταν όλοι ωραίοι σαν Έλληνες, σαν και μένα δηλαδή! Χώρια που είναι και ηθικά ωραίο να είμαστε όλοι αδέρφια. Μπήκα στο κλίμα και κατάφερα, με ελάχιστα ρωσικά και πολλά νοήματα, να ρωτήσω τι άλλο, πέρα από την ομορφιά, είχε κουβαλήσει στον ευλογημένο εκείνο τόπο ο Ισκαντάρ (παρέλειψα το Μακεντόνσκι… όχι παίζουμε!). Και πήρα την (πληρωμένη) απάντηση: τον πολιτισμό και το Ισλάμ! Όχι παίζουμε!

https://www.hartismag.gr/hartis-2/pyxides/steppe-by-steppe-0

[barefootprince]

[barefootprince]

[barefootprince]

These exchanges and mutual enrichment between Greek and Oriental traditions continued during the Sasanian period. The persecutions of paganism and heresies by the Byzantine emperors led to the exile of many learned men and philosophers, who found refuge in the Sasanian Empire. Among them were Christian Nestorians, who established monasteries all over the empire and played an important part in spreading Greek medicine in Persia. They made up a body of scholars learned in Greek, Syriac, and Middle Persian; and they translated a large number of treatises, notably some of the works of Aristotle. Their relationships with the Byzantine empire did not cease, and in 6th-century Sasanian Persia the scholars disseminated the works of the schools of Constantinople and Alexandria. They also enjoyed the support of several Sasanian kings. According to the Dēnkard, Šāpūr I had embarked upon gathering all the Greek learning spread over India and the Byzantine empire. He wanted to reconstruct the corpus of scientific texts contained in the Avesta which Alexander the Great was supposed to have acquired and ordered to be translated into Greek before destroying the original versions. The works were collected, preserved in the imperial libraries, and translated. This explains the influence of Greek thought on the religious literature written in Middle Persian, and especially the Dēnkard (q.v.). King Ḵosrow I also supported these scientific activities and even received at his court the philosophers expelled by Justinian, especially those of the Athens school, which was closed in 529 (Hartmann, 2002). The Sasanian period was thus an important period for the conservation of Greek knowledge and its transmission to the Arabs. The work of translation was continued during the Arab period, especially under the Abbasids, who resumed the policy of the Sasanian kings of collecting ancient texts.

http://www.iranicaonline.org/articles/hellenism?fbclid=IwAR3IrC3-3DPJj0nLO98cFLeExRgs6-itDhy-JujUIQGWsJjoH7JC60fbG5Q

[barefootprince]

Έχοντας γράψει τόσα βιβλία μέχρι σήμερα, αλλά και σενάρια, έχεις πιάσει τον εαυτό σου να αντιλαμβάνεται τη ζωή, σε επίπεδο καθημερινότητας, κάπως σαν λογοτεχνικός ή κινηματογραφικός ήρωας; Για να το πω πιο απλά, κάποιοι λένε ότι αυτόν τον καφέ που πίνουμε εμείς τώρα, ένας συγγραφέας μπορεί να τον αντιληφθεί διαφορετικά από έναν άνθρωπο που κάνει μια πιο «κανονική», χειροπιαστή δουλειά. Δεν το πιστεύω. Έχω συναντήσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους κι έχουν μια πολύ ενδιαφέρουσα και διεισδυτική ματιά πάνω στα πράγματα. Κάποτε συνάντησα έναν γυμνασιάρχη που δίδασκε φυσική σε σχολεία. Ήταν ένας από τους ωραιότερους αφηγητές που έχω δει στη ζωή μου, ένας άτυπος ληξίαρχος του χωριού του, ήξερε τις ιστορίες όλων, και τις διηγούταν με καταπληκτικό τρόπο. Τον ρώτησα, λοιπόν, γιατί δεν τις γράφει. Και μου λέει «δεν θέλω να γράψω, θέλω να έχω έναν καλό ακροατή σαν εσένα, να πίνουμε ρακή και να του τις λέω». Η διαφορά μας είναι ότι ο Γιώργης είναι ένας πολύ κοινωνικός άνθρωπος που γλεντάει την αφήγηση με φίλους κι εγώ είμαι ένας μίζερος, μοναχικός συγγραφέας που το γλεντάει με την οθόνη του, γιατί χρειάζεται ησυχία και συγκέντρωση. Με ρωτάς αν βλέπω τον εαυτό μου σαν ήρωα μιας ιστορίας. Ακόμη κι όταν γράφεις επινοημένες ιστορίες, τον εαυτό σου βάζεις στη θέση του ήρωα. Βιώνεις τη ζωή του επινοημένου χαρακτήρα και προσπαθείς να την αποδώσεις. Ομολογώ ότι έχει πλάκα να μπαίνεις στα παπούτσια κάποιου άλλου, σε μια εικονική πραγματικότητα. Αλλά κάθε ένας που γράφει ιστορίες, ξέρει ότι η ζωή είναι πιο έξυπνη από εμάς, γράφει καλύτερες ιστορίες. Μερικές φορές τις παίρνεις ατόφιες. Μπορεί να έχουν νόημα και για τους άλλους.

http://m.popaganda.gr/nikos-panagiotopoulos-interview/

[barefootprince]

— Ποια είναι η γνώμη σας για το κίνημα «metoo»; Νομίζω ότι όλο αυτό είναι ένα δημιούργημα της αυλής του Τραμπ. Αν θυμάσαι, αυτοί που αντέδρασαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας αλλά και μετά ήταν οι σταρ του Χόλιγουντ. Επομένως, κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ένας τρόπος για να αποδομηθεί το Χόλιγουντ. Σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι στον εργασιακό εκβιασμό, το να εκμεταλλεύεσαι δηλαδή τη θέση εργασίας σου προκειμένου να παρενοχλήσεις σεξουαλικά μια γυναίκα. Πάντως, η άποψή μου ταυτίζεται με εκείνην της Κατρίν Ντενέβ, η οποία έγραψε ότι «ο βιασμός είναι έγκλημα, αλλά το να προσπαθήσεις να αποπλανήσεις κάποιον, έστω και επίμονα ή αδέξια, δεν είναι» καθώς και ότι «άνδρες τιμωρήθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες ή αποπέμφθηκαν από τις δουλειές τους μόνο και μόνο επειδή άγγιξαν ένα γόνατο ή προσπάθησαν να κλέψουν ένα φιλί». Πηγή: www.lifo.gr

[barefootprince]

[barefootprince]

Implicitly the Guardian speaks in defence of the wronged and the powerless, but post-Snowden, when the top levels of the British government and many of his fellow editors were ranged against Rusbridger, accusing him of betraying his country by undermining the security services in their fight against terrorism, he turned for support against a national elite to an international elite: ‘There was also a memorable Guardian private dinner in Davos attended by Eric Schmidt from Google; inventor of the world wide web, Tim Berners-Lee; the boss of Vodafone, Vittori Colao; the former Swedish prime minister, Carl Bildt; the founder of LinkedIn, Reid Hoffman; and Fadi Chehadé, the CEO of the body charged with co-ordinating the internet.’

https://www.lrb.co.uk/v40/n23/james-meek/the-club-and-the-mob

[barefootprince]

«Υπάρχει ένα κονσένσους όσον αφορά την έλλειψη διαφωτισμού στην ελλάδα και αυτό οδηγεί στα προβλήματα, και αυτό, και στα βιβλία της ιστορίας, και γενικότερα, όλοι οι έλληνες, ανεξάρτητα το πως συμπεριφέρονται, συμφωνούν σ’ αυτό, συμφωνούν ότι ένα από τα προβλήματα μας ήταν η έλλειψη Διαφωτισμού...»

«Να σου πω ότι διαφωνώ με αυτό; Γιατί ιδίως ο Βαρλαάμ δίδαξε Ελληνικά στον Πετράρχη, οι διάδοχοι του Βαρλαάμ και άλλοι εκείνης της περιόδου, 14ος - 15ος αιώνας, ήταν Έλληνες οι οποίοι ζήσανε τον Διαφωτισμό και την Αναγέννηση στην Ιταλία, άρα ένα τεράστιο κομμάτι του Ελληνισμού, κι αυτό που ήταν στην ελλάδα αλλά κυρίως αυτό που ήταν εκτός Ελλάδας, έζησε τον Διαφωτισμό, και μην ξεχνάμε οτι η Ιταλία που έζησε τον Διαφωτισμό, είναι ο Διαφωτισμός και η Αναγέννηση, έχει ακριβώς τα ίδια πολιτικά προβλήματα με εμάς, τη διαφθορά, το κράτος, τα ελλείμματα και λοιπά, άρα... είναι αντιεπιστημονικό αυτό που είπες!»

[barefootprince]

[barefootprince]

I suspect we lost something important: our sense of perspective. Was this because we all had laptops, because we were entering the world of emails and websites, Facebooks and apps, that we needed no longer to read history books – for Mr Google would, surely, supply all the “background” we needed – and because, so infinite were our communications, that we no longer needed to search for a “narrative” (a word I have come to loathe) because a gluey mass of CNN, Fox, The New York Times, The Daily Telegraph, the BBC and what-have-you allowed us to identify the good guys from the bad guys? I don’t quite agree with John Simpson that journalism is “a form of escapology”, although this might account for our lack of perspective. Antony Beevor’s observation – that reporting is “instant” while history is “reflective” – makes more sense. But what I have in mind – and what I fear – is the idea that as long as we get the general drift of what politicians, editors and “experts” think, and as long as we absorb their definition of the probable, the definite and the unimpeachably correct, we can more or less batter away on our laptop keyboard to our heart’s content with little worry about whether our pre-conceived version of history/myth turns out to be true or false. Cliches are welcome. Dispatches that question or challenge the accepted storyline are suspect, dubious, out-of-line, biased or even embarrassing. I’ve always believed that when a European or American foreign correspondent on the internet in, say, Moscow or Beijing or Cape Town could write an identical story if he or she were in Wisconsin or County Mayo, then they might as well go home and live in London or New York. My old chum Peter McKay – when we were on the Sunday Express together – would claim that journalism was a craft rather than a profession; which is true, up to a point. The lower-middle artisan class of the late 19th century could build a railway locomotive in Darlington, Delhi or Pittsburgh and it would look pretty much the same. But we don’t all have to write identical dispatches. I’ve always believed that the best way to report a story is to write it as if it’s a letter to a friend. “Here’s what I saw”. “This is what they said”. “This is the recent record of events I witnessed”. And “here’s what I think/suspect or” (let us be frank) “am outraged about”.

https://www.independent.co.uk/news/long_reads/war-reporting-holocaust-second-world-middle-east-hitler-a8589876.html