bartopzijncambodjas

[bartopzijncambodjas]

En wel degelijk ook beetje tijd voor wat cultuur: de tempels! Naast Angkor Wat zijn er nog een stuk of 20 anderen. Dat zijn de laatste twee weekends geweest voor mij. En ik ben ook een beetje van het principe dat ik graag mensen zie op foto’s, ikzelf of mensen die ik ken. Daarom, aangezien ik de enige mens in de buurt was die ik kende, veel selfies getrokken. Foto’s zonder mensen heb ik soms zo het gevoel bij: “ja, is mooi, maar dat kan iedereen hebben getrokken”.

En die laatste foto is inderdaad wat je denkt dat je ziet. Eén aapje dat bij de uitgang van Angkor Wat de uitgang van een collega-aapje proper maakt. Hilarisch.

[bartopzijncambodjas]

En nu...

We zitten een klein beetje over de helft. Het belangrijkste die eerste dagen en weken voor mij was een routine opbouwen en referentie-punten creëren (op geografisch vlak: ik kan namelijk verdwaald raken in een vierkant zwembad van 1m², is een genetische afwijking. Daarom heb ik bij mijn eerste wandelingen in de buurt moeten zien van “ok, dat hotel is ongeveer 100m van de zijstraat van mijn guesthouse, die dronken mens is altijd luidruchtig bezig aan die winkel, etc). Routine opbouwen is de eerste keren een paar drempels overtreden en dan zien hoe het beter kan: de eerste keer naar de winkel gaan, maar is er geen betere winkel in de buurt? De eerste keer een pintje gaan drinken, maar is geen beter bier-merk? Zulke dingen. Dat is altijd spannend. Ik ben een vrij hard gewoontedier, dus eenmaal dat die gewoontes er zijn ben ik een iets relaxter persoon. 

Op school loopt het kei goed. Ik weet zo een beetje wat werkt voor elke groep (ik heb in totaal 8 groepen waar ik op één dag aan “lesgeef” - lees “een beetje laat experimenteren met computers en hopen dat ze hun laptops niet in brand steken en als dat toch gebeurt dat ze zichzelf niet verbranden”, sommige een half uurtje, andere drie kwartier). En het ding aan ICT geven is dat kinderen HEEL snel iets beu kunnen geraken. Dus genoeg afwisseling op hun niveau, want - extra dimensie - het is ook immens frustrerend als je u tien minuten moet bezighouden met iets waar je de ballen van begrijpt. Dus dat was wel wat zoeken, maar de balans gevonden. Op zondag download ik een hele hoop gratis spelletjes en we typen altijd eerst even en dan twee spelletjes erna: één educatief spel (memory, puzzelen, ..) en dan één spel-spel (pacman, angry birds, iets met een hoge amusements-waarde). En dat loopt dus. Ik geef ook aan de leerkrachten zelf soms een beetje computerles, een beetje word, een beetje excel, gewoon hun vragen proberen te beantwoorden. Gisteren vroeg een collega hoe je een inhoudstabel maakt in word. Het was van mijn thesis geleden denk ik dat ik nog eens een inhoudstabel met die headers had gemaakt, maar ik heb het haar kunnen uitleggen! 

Ik kan ook immens hard genieten van onderweg zijn op een vakantie. Zeker na school, dat ritje in de tuktuk of op de brommer is altijd heel hard genieten. Je bent vuil, je stinkt, je plakt, op uw huid is een 5mm dikke laag, mengeling van zonne-crème, Deet en aangebakken zweet. Maar dat tochtje met de wind door mijn kalende kruin is toch altijd iets plezants. 

Als ik hier ben, heb ik ook wel wat tijd voor ontspanning. En ik ben niet echt iemand die aan niets kan denken. Mensen zeggen dan zo van die dingen: “als ik aan het joggen ben, dan kan ik mijn hoofd leegmaken”. Dat ben ik dus niet. Als ik op mijne alleene ben, dan loopt mijn hoofd juist vol. Zo van die belachelijk diepe vragen, waarvan mijn hersenen normalerwijs zoiets van zou hebben: Echt, makker, verdoof mij met alcohol, want ik heb tijd noch goesting om hieraan te denken. Anyway, één van de dingen die dan opkomt bij is: waarom doe ik eigenlijk vrijwilligerswerk? Waarom niet gewoon rondtrekken? Waarom niet gewoon hangen aan een zwembad? Een heel moeilijke vraag. Een mogelijks antwoord zou bij mij daar kunnen zijn “schuldgevoel”. Veel mensen zijn zich er hopelijk van bewust, maar wij hebben het echt zo immens, onbeschrijflijk goed in België. En ik bedoel echt wel té goed ze. Wij hebben een bed waarop we kunnen slapen met lakens en kussens, wij hebben een tafel waaraan we kunnen eten, we hebben eten van immense kwaliteit, we kunnen eten wanneer we willen, we kunnen eten in een huis, een huis met elektriciteit en water en gas, we hebben een heel zorgsysteem achter ons. Zelfs mensen dat hier niet zo veel hebben, hebben nog altijd zo veel. Alles is zoooooooooooooooo relatief en dat is de reden van mijn vrijwilligerswerk. De wereld zit niet eerlijk in elkaar. 

En dat was diep genoeg: ik ga in mijn hoofd nog wat denken aan de vooruitgang van mijn achteruitgang, wat ook wel te maken heeft met diepte (zo een vieze grap, die nodig was om het wat luchtiger te maken, “luchtiger”, ook verschillende interpretaties mogelijk in deze context)... Veel essentiëler en platter. Dat is echt iets waar een mens zich mee MOET bezighouden op een reis die langer duurt dan twee weken. Uw persoonlijke consistentie, en consistentie heeft hier - wederom-  meerdere betekenissen. Onvergetelijke dingen op reis in de tropen: ORS en actieve kool. Immodium is als het een stapje erger is, maar eerst beginnen bij die twee.

[bartopzijncambodjas]

een paar fotootjes

[bartopzijncambodjas]

Het Leven van een vrijwilliger

Ik ben nu ongeveer een dikke week hier en wil graag eens mijn ervaringen even neerpennen:

- De beslissing: De keuze om terug wat vrijwilligerswerk te doen was een beetje een samenloop van omstandigheden. Ik wou heel graag Zuid-Oost-Azië meemaken, had nog eens zin om vrijwilligerswerk te doen en een regio meer als inwoner te ervaren dan als toerist (in de mate van het wenselijke wel te verstaan: ik ben nog altijd een verwend westers prinsesje en wil wel af en toe een beetje vakantiegevoel). Bij mijn vrienden spuiten de baby’s eruit, dus eens gezien op de website van leraars zonder grenzen (via dewelke ik mijn vorige vrijwilligers-ervaring - 1 schooljaar lesgeven in Rwanda - heb meegemaakt) en gezien waar ik aan kinderen kon lesgeven (veel projecten zijn lesgeven aan volwassenen, en daar voel ik mij niet echt geroepen voor, ieder zijn eigen keuze) en terechtgekomen bij Doenkers en twee weken daarna lag het allemaal vast. Data vastgelegd, vliegticket geboekt en dat was dat. Zoiets moet je gewoon beslissen. Er zijn dingen die u tegenhouden, maar er zijn ook dingen die je gewoon moet naast u leggen en zeggen: de ervaring zal mij wel tonen wat en hoe. Nu in mijn hoofd gaan zitten lijstjes maken van: dat gaat in de + kolom en dat in de - kolom, daar had ik geen zin in.

-Pre-reis: ben ik ingeënt tegen de lokale monster-virussen? Moet ik nog extra muggenspray meenemen? Zonne-crème factor 1250 al uitgevonden? Welke zotte parasieten zitten er allemaal en hoe bescherm ik mij ertegen? Allemaal vragen die met een beetje opzoekwerk, een bezoek aan de dokter en een paar avondjes met vrienden die er al waren geweest zijn beantwoord.

- Het onderweg zijn naar (en wsl ook het terugkomen van) is altijd een bel waar je in zit. Ik moet wel minstens 3, liever 4, uur op voorhand op de luchthaven zijn, stel dat er toch maar een greintje file is en ik een sprintje moet trekken van de ring van Brussel naar Zaventem, dat is ingecalculeerd. Eenmaal door de security begint de rust pas. Security is ook een pak stress. Ik ben de persoon die mijn broek zou aftrekken, omdat mijn knop van metaal is gemaakt, om toch maar niet die vreselijke biep te krijgen als je door de metaaldetector gaat. Ik ben wel immens fan van vliegtuigeten en de mini-schermpjes met een hele multimedia-wereld aan je voeten, of in dit geval op 25 cm van je hoofd. Het nadeel voor een grote mens als mij is natuurlijk dat je permanent ongemakkelijk zit. Als de nooduitgang-plaatsen weg zijn, kies ik sowieso voor een stoel aan de gang, dus ik controleer ook een beetje het wc-gebruik van de mensen naast mij. Zij kunnen enkel gaan, als ik de moeite wil doen om recht te staan. 

- Mijn vlucht was Brussel - Bangkok - Siem Reap, ongeveer 15 uur onderweg. Valt eigenlijk goed mee. Eenmaal aangekomen, opgehaald door de directeur van de school en de eigenares van de guesthouse, mijn tutktuk-maagdelijkheid verloren en aangekomen. Guesthouse heeft een zwembadje, ik heb airco op mijn kamer en een deftig tweepersoonsbed: check voor vakantiegevoel.

- een weekendje uitgeslapen, ge-ont-jetlagged, het stadje eens proberen te ontdekken. Ik ben aangekomen op een vrijdag. Die avond ben ik met de directeur en de tuktuk-chauffeur gaan eten in iets heel lokaals. Al direct 5 miljard regels overschreden: ik heb ijs in mijn pintje gekregen (is gemaakt van kraantjeswater, dus dat is meteen een heenreis - geen terugreis - naar diarree-stad), ik heb rauwe groenten gegeten (wie weet wat voor parasieten er allemaal aanhingen, of misschien ook met kraantjeswater gewassen: mijn heenreis naar diarree-stad maakt eerst nog een stop in krampen-dorp), en ik was vergeten mijn benen in te deten (malaria-ville, here i come). Was wel kei lekker! Dus ik kan gelukkig sterven. Siem Reap by night al eens meegemaakt, en dan bed in. De volgende dag dus uitgeslapen of toch proberen uit te slapen, want de jetlag zorgde ervoor dat ik tot 4 uur ‘s nachts met opengesprerde ogen mijn bed lag om te manoeuvreren. Daarna wel goed geslapen. De truk is dus om dan zo snel mogelijk het nieuwe ritme aan te nemen. Ik ben zo niet. Ik slaap als ik moe ben, ik ben ook een dutter, dus dat zit ook al niet mee. Rond een uur of twee ‘s middags eindelijk mijn kamer uit, en het stad in. De luchtvochtigheid (of dus het gevolg ervan waren één van die dingen die in MIN-kolom zouden zijn gekomen moest ik lijstjes hebben zitten maken) sloeg al snel toe en aangezien ik een zwetertje ben, was ik na een kwartiertje stappen al uitwringbaar. De laatste keer dat ik zo hard heb gezweet was na een uur intensief spinnen. Een half uur later en ik ben ff bij een boeddhistisch tempeltje gaan zitten om te bekomen. Terug naar de guesthouse, zondag een iets langere wandeling om nog wat meer te acclimatiseren en terug een natte zweetvod na 15 minuten, maar er zijn ergere dingen. 

- Maandag, d-day, mijn eerste “werk-ervaring”, altijd wel spannend, had al niet goed geslapen door de jetlag en dan de zenuuwpjes er nog bij, geen goede combinatie. Ik had al een lesje voorbereid om een beetje kennis te maken, een paar spelletjes, heel relax. Die maandagochtend aan het ontbijt kwam ik een Australische tegen die ook vrijwilliger was op de school en vroeg haar naar ervaringen. En zij bracht mij meteen op de hoogte hoe het daar ging. De leerlingen kunnen eigenlijk geen Engels, die kennen 6 standaardzinnen, en dat is het. Er zit een leerkracht bij die je in het Khmer (de taal die ze er spreken) bijstaat. Mmmmmmm, mijn verwachtingen waren inderdaad ineens van “ik ga het leven van die Cambodjanen eens veranderen” naar “ik ga al blij zijn als er iemand mijn naam gaat herinneren”.

- Met toch wel een klein hartje aangekomen zette de directeur mij meteen aan het werk bij de computers. Hij had een lading laptops en ik had die vrijdagavond laten vallen dat ik in Rwanda een soort van ICT gaf aan de leerlingen daar, dus dat ging mijn ding worden. Ik controleerde de pc’s en uiteindelijk waren er een stuk of 6 levensvatbaar. Goed doenbaar als de klasjes niet te groot zijn, wat wel degelijk niet was, dus kwam kei goed uit. Eerste lunch op de markt daar (de school hoort eigenlijk bij een heel project waar een markt aan verbonden is en een soort van toeristisch programma) en dan in de namiddag een beetje bij de Australische gehangen: we hebben geverfd met de kleuters, en gedanst met de grade 1-leerlingen. Was wel leuk, maar ik wist ook wat ik die avond moest doen: een soort van plan uitdenken om die mannen een beetje met computers te leren werekn, én - belangrijke extra dimensie - ZONDER DAT WIJ KUNNEN COMMUNICEREN. Dus een beetje typ-vaardigheid en heel speels, dus heel veel spelletjes. Die avond dus van alles gedownload (op school is er geen internet, logischerwijs), op memory-stick gezet en de ochtend erna met goede moed geïnstalleerd en dan mijn eerste “lesje” gegeven. Ik ging ervan uit dat ik niet aan de kleuters zou lesgeven, maar aan welke groep blijkt mijn eerste lesje te zijn? De kleuters natuurlijk. Kleuters zijn niet echt mijn doelgroep. Ik geef les in het derde leerjaar en ik associeer kleuters met allerlei lichaamssappen die er op ongecontroleerde tijdstippen uitkomen en in mijn hoofd gaat dat niet samen met computers. Dus die kleuters dan aan het werk gezet met een heel basis muis-spelletje dat ik had gevonden en die mannetjes waren er mee weg. Oef! Daarna kwamen er oudere klassen en daar kon ik dan echt iets mee doen. Eerst typen en dan spelletjes. En zo had ik dus mijn plaatsje gevonden. Het ding aan vrijwilliger zijn is je nuttig willen voelen. Je moet op een bepaalde manier een meerwaarde of bijdrage leveren voor jezelf en voor de mensen daar. Je kan als vrijwilliger de speelse kant op, veel spelen en leuke dingen en zo een leuke ervaring creëren met die mannen. Dat wilde ik eigenlijk niet, ik wilde echt lesgeven en dat heb ik ook duidelijk gemaakt aan de directeur, die wsl wel toen aan het vloeken was. “Ai, het is er zo ene”. Maar uiteindelijk heb ik nu een week later mijn routine op school gevonden met die leerlingen en kan ik perfect zelf mijn ding doen. Het is wel handig om er af en toe een lokale leerkracht bij te hebben, maar die mannen leren een computer kennen, we spelen veel spelletjes, het loopt, zij amuseren zich en ik amuseer mij.