benestrella

[benestrella]

Alam niyo guysst, walang araw talaga na hindi ko iniisip ang aking anak habang nagbe-beauty-rest siya sa abdomen ng Nanay niya ngayon. In fact, maniwala kayo o hinde, kahit sa bus kunyare akong nagpapraktis na may dalang bata. haha Sorry. Marahil magiging first-time dad kaya ganito siguro ang feeling ko.

Swear, wala akong sasabihin ngayon na comedy kasi nung sinusulat ko ‘to, maluha-luha talaga ako. haha I got all misty eyed. Para akong nanonood ng “The Notebook” mag-isa at biglang naging writer ng rom-com na movie.

May gusto lang akong sabihin sa’yo, baby.

“Nais ko lamang ipabatid sa’yo na sumusulat at dino-dukomento ng tatay mo ang lahat ng mahahalagang pangyayari sa buhay niya. At involved ka dun, baby.  

Ngayon, alam mo na Anak na may pagka-sentimental ang daddy mo. Minsan senti, minsan nasa mental. DeJoke.

Sa katunayan nga niyan, ilang buwan ka palang sa tummy ng Ina mo, and there's so many words I want to tell you, but the main priority get in my way. Kaya, ilang araw kong inipon lahat ng ‘to bago ko gawing libro.

Dati palang, sinulatan na kaya kita, ‘nung inoperahan ako sa bandang baba sa parte ng maselang bahagi ng katawan ko. Eto pa nga ang link oh:

 SI BEN THROUGH THE RAIN

Pangungunahan ko na. Lahat ng mabubuong mga salita, sandamukal na payo at pangako para sa’yo, pinag-isipan ko ‘to ng maigi, buong puso kong inunawa ang history ng ating tribo. Binasa ko muli ang nilagda ko nung mga nakaraang araw sa aking kwaderno. Lahat ng sulat ko na ‘yun, damang-dama ko lahat ng mga istorya at scenario kahit di ko alam ang pinagmulan gaya nung DJ na si Raquiterra. Kaya ngayon, natabunan na ang kalungkutan ko. And now I say goodbye to the old me, it's already gone.

Ang masasabi ko lang.

Sulitin mo na Anak ang payapang buhay diyan sa loob ng stomach ng Nanay mo. Dahil pinaghahandaan na namen ni Hubby ang pagpasok mo sa magulong mundo na ‘to. haha Di kame illegal recruiter o grupo ng sindikato. Oh baka kinabahan ka na kagad. Relax, malalaman mo din, ang reality sa earth, once you accept that in your heart, you will know peace, baby. (Ang deep, diba) Oo, promise. Saka di ka naman namen pababayaan eh. Don’t cha worry. Matutuklasan mo din yan in the near future.

So, ready ka na ba?

Kame, handang handa na rin, ready na din sa first  sleepless nights of you.

Before anything else bugoy, after a season of struggle and push backs.  After the heartache of preparation in wedding, humingi muna ako ng tapang bago ko gawin ang lahat ng ‘to. Nilabanan ko muna lahat ng takot ko. Pagkatapos kasi ng malaking event namen ng asawa ko(nanay mo) saka palang ako nakahinga ng maluwag. At kasama ka dun sa okasyon na ‘yun.

Pinag-isipan namen ng todo-todo ng mommy mo ang malaking obligasyon na gagampanan namen sa’yo bago ka namen binuo.  At ibang saya ang naramdaman ko ‘nung nabalitaan kong dalawa na talaga ang anghel ko. Hihi Yung makita kong dalawang kulay-pulang guhit sa pregnancy test niya.  Biglang nagliwanag ang buong paligid ko ‘nung mga oras na yun. Tila baga nasa isang parke ako at nagpuputukan sa surroundings ko ang iba’t ibang makukulay na mga fireworks. Ganern. Ito na ata ang pinakamagandang balitang natanggap ko sa tanan ng buhay ko, ang simula ng pagdadalang-tao ng Nanay mo. Sure ako sa paglabas mo,  mas cute ka pa kesa sa tawa ni Kyla. Yeah, 100% yan.

May gusto akong ibulgar, baby.

Tunay kong name is Eggsy. Wag ka sanang mabibigla. Isa akong magaling at sikat na secret agent.  Tagal kong tinago ‘to. Malumanay kong sasabihin sa’yo na isa akong “Kingsman”.  Trabaho kong iligtas ang sangkatauhan. hahaha

Hindi.

April 2018, ang naaalala ko nung mga sandaling iyon. Nagtext saken ang nanay mo. Kaen daw kame kamo sa labas. Ang tanong ko naman sa kanya “Saan tayo kakaen?” Ang sagot niya saken  “Sa masarap, sa masarap na masarap”. Ang reply ko “Mahaaaaal, sa payday nalang, marupok ako loveshie”. haha

Walang kaabog-abog niyang tinapos ang usapan sa salitang “Leche ka”. haha

At makaraan ang ilang minuto.

Dinala ko nalang ang mga paa ko sa lugar na gusto niyang puntahan. Nauna pa nga ko sa tagpuan. Ang tagal niyang dumating as in, tapos nung pagdating niya, pinagyayabang niya pa na 8minutes lang naman daw siya na-late. Wow. (Nakatulog na nga ako sa sobrang tagal paano mo nasabing mabilis.) Tapos ayun, sabi niya sa masarap daw kame pumunta.  Kaya ‘nung nandun na kame sa venue, ang naging ganap, pormal lang, jibi-jibi lang, kaon at lapang, kwentuhan kame, chismisan ‘tas bigla niyang inilabas ang tira-tirang pagkaen sa mga fastfood este bigla niyang inilabas ang isang teketa na may  nakalitaw na dalawang guhit. Sinabi niya na “Eto na talaga ‘to, Lauv”. Sabi ko, “Lauv, bat ka naglalabas ng condom? Wag dito” sabi niya naman. “Gago.” Pagtapos nun, nagseryoso na ako. Huling tanong ko, “Ano nga?” Ang tugon niya, “Buntis na talaga ako, je”.

Ang mukha ko ay parang……

Whooooooah! Di ko maipaliwanag.

Jesus Christ.

Di ko mailabas ang buong nararamdaman ko ‘nun sa resto na yun kasi maraming tao sa bandang likuran namen. Gusto kong magsi-sisigaw sa galak. Gusto kong magta-tatalon sa tuwa. Gusto kong magpost sa facebook kagad kaso pinigilan ko muna ang sarili ko. Naisip ko na may una muna akong taong dapat pagsabihan.

Na-shock talaga ako ng matindi sa balita ni Angel(nanay mo).  Patuyan lang yan na hindi talaga ako baog. haha

And next, nagpacheck-up na kame agad sa doctor. Kinumpirma na namen ng husto ang kalagayan mo(baby) sa loob.

Ang resulta: aaaaand BOOM! Positive. Tatlo na talaga tayo. May bago na kameng recruit.

Nung una kong marinig ang heartbeat mo, baby. Galak na galak ako. Gabi-gabi kong hinahawakan ang tiyan ng nanay mo, para na rin kitang pinapatulog kaya ‘nun. I smiled every time the numbers increased on scale of your mother’s belly. Eh sino ba naman ang hindi matutuwa kapag nadadagdagan ang size ng tiyan niya, diba. Masaya ako sa tuwing nakakakita ako ng stretch mark sa kanya, di ko alam kung bakit  basta ang pakiramdam ko nag-a-adjust ang tiyan ni Angel para di ka makaranas ng hirap sa looban.

To put it in another way, inisip ko na ng maigi ang dapat kong gampanan para sa ‘yo. Alam ko na mayroon akong walang hanggang tungkulin para sa’yo, Anak.

Naalala ko. May isa pa nga akong ginawa, dati palang-pala, pine-predict ko na ang mga mangyayari sa ‘yo,  preparado talaga ako ng husto, Anak, eto ang patunay oh.  

PARA SA AKING FUTURE CHILD

Sa katunayan niyan, bago ako pumasok sa trabaho at bago kame matulog ng aking maybahay, lagi kitang iniisip. Lagi kitang hinahawakan at hinihimas on the outer side. Obvious naman siguro na excited lang  kameng makita ka.

Alam mo bang nilaban ko lahat para sa ‘yo kahit may kulang pa sa akin. Isinugal ko muna ang mga ibang trabaho ko, at pinag isipan ko ng maigi lahat ng kakaharapin nateng tatlo at may kaakibat itong saya.

Sa tuwing nagsasama kame ng nanay mo, I mean tayo pala. Tanging ang mga hubog or malaking size ng kanyang tiyan ang patunay na may isisilang na magandang bata. Litaw naman kasi na blooming ang Nanay mo. Hindi pumaget nanay mo to the maximum level, seryoso! haha

Nung tiny dot ka pa nga lang at that stage, minahal na kita and I already  felt a connection with you. I fell in love with you simula ng nalaman nameng dalawa na, totoong-totoo na talaga ang lahat. Mas nadadagdagan pa ang pagibig namen sa ‘yo habang papalapit ang kabuwanan or due date niya.  Ikaw ang pinakamalusog na kumbinasyon ng Egg cells ni Mama mo and Sperm cells ko. haha Nagsanib pwersa sila. Masyadong na-blessed yung reproductive organs ng Nanay mo kaya ang gwapo mo sa 3d ultrasound palang. 

Marahil kapag nakakapagbasa ka na, tanong mo saken kung ‘bat ko ginagawa sayo ‘to. ‘Tong blog na to. (Baket may magagawa ka ba? Gusto mong sumawig mga plano ko?) hahaha Hinde. Ang gusto ko lang naman iparating, hanggat kaya ko, sasabihin ko na sa mga taong importante saken kung gaano ko sila ka-mahal. Ganun kita ka-mahal, Anak. I love you so much baby. Kinilig ka?

Mahalaga ang bawat pagbabago sa katawan ng Ina mong pregnante.  Ngayon 32-weeks belly na si Mommy mo, isa kang regalo from God, chosen for us. Buti nalang di mahirap ang pagbubuntis niya kaya palaging nakangiti ang nanay mo. Sad and stressiologist lang talaga siya kapag late na ako nakakauwi galing sa paghahanapbuhay. haha

Okay naman yung  pagod at hirap niya sa pagpasok at pag-uwi ng trabaho(for me haha) basta ipangako niya saken na okay ka, Anak.  Because you reminded us about the life that was growing inside her and how blessed I am to see this.

Tiniis ko ang first trimester ng nanay mo. Bugnutin yang Nanay mo. Lahat ng kurot. Lahat ng galit ng Nanay mo. Magpapabili ng pagkaen pero hindi naman magugustuhan kapag nasa harap na niya. Ang bagsak, titikman ko nalang ang binili ko sa kanya habang naglalaro ako ng NBA 2k18. Sayang naman e. Di niya naman kasi sinabing gagawin niya lang display.

Kadalasan may ugali yan na di nakakatuwa. Noh? Haha Minsan ang hirap intindihin. Pero ano naman karapatan ko kung makita ko ang dinadala niya ay ikaw. So, smile nalang ako. Shut up nalang ako. Masasabi ko talaga na di madali ang pagbubuntis. Once in a while, biglang mang-aaway ‘yan. Maya-maya magre-request ng pagkain na mahirap ipaliwanag o mahirap bilhin, ang irony pa dyan, ayaw pa minsan ako ipagluto pag uwi ko, hahaha, pagsapit ng gabi, gusto niyang ilapat ang kanyang mga pata sa buong katawan ko, pag umangal ako, iu-ufc ‘nya ako.

Kaya ako, galit ako sa mga lalaking walang pake sa asawa nilang buntis. May kakilala ako dyan eh, walang kwenta, isipin mo ba naman, 9months lang naman yun, di naman dekada yun dadalhin diba. Or ayaw lang talaga nila ng responsibilidad. Hashtag Pakawalangpuso.

Iritable masyado ang buntis pero lahat ng yun di tumalab sa akin. Haha Ganun kalupit ang erpat mo. Kaya ako, lagi kong tinatanong si Mama mo kung kamusta na siya palagi. Pinipilit ko pa ring ligawan yan kahit buntis yan, kahit gasgas na ang mga linyang “Lauv, di na ako sanay na matulog ng di ka kasama” basta masabi ko lang yun, okay na yun. Ayos na ang buto-buto. Saka kailangan ang requirements niya tuwing gabi, marunong akong magmasahe. Gusto niya laging magpamasahe sa likod. Kita mo naman diba. Naglalambing lang talaga yan sa ‘ken, Promise. And ang pinakamaganda pa neto, kasal na kame. Masasabi kong romantic at di pa rin nawawala ang espiritu ni Gardo Versoza saken hanggang ngayon. Saka mo nalang itanong yan kung bakit. haha

So, lumipas ang ilang linggo nung nalaman namen genuine na ang lahat, nagplano na kame ng smart parenting with purpose and grace para sa’yo.  Naks. Rapido noh?  This is where the rubber hits the road. Dito na masusubukan lahat.

Honestly, hindi ko nakagisnan na lumaki na may nagsabing napaka-beloved kong tao. Salbahe kasi talaga ako noon, bunso. Pero lahat ng magandang katangian ng isang matalinong bata ay sinasabi sa ‘ken ng mga tao. Kaya para sa ‘yo, baby ko. Sisimulan ko at tatapusin ko ang bawat araw na ipapaalala ko sa ‘yo kung gaano kita ka-love. Natutulog ka man ngayon o gising, ipaparinig ko galing sa aking puso kung gaano kita pinag-aalayan at ginagawang inspirasyon bago ako lumabas ng pinto.

Nga pala, ako ang iyong  daddy ah. I’m here para gabayan ka. I will introduce you to new things. Isa lang akong extra-ordinaryong tao Anak na magmamahal sa’yo bilang isang tagapag-alaga mo, gabay mo, director mo sa buhay, manager at life coach.

Nananalaytay ang DNA na nagduduktong sa ‘yo na compassionate and caring ang iyong ama.

Di ako perpektong anak sa magulang ko. Ang tatay ko rin naman, maraming nagawang mali sa amin, pero lahat ng ‘yun ay napalitan at nabago kasi may nagawa rin siyang kabutihan para sa amin. But for you, ibang-iba ka. Just remember na yesterday is just a history nalang saten. And our tomorrow's will be a beautiful mystery. Wala lang. hahaha Maka-english lang.

Sinisigurado ko na sa pagtahak mo sa bawat landas na ‘to. Di ako mawawala sa ‘yo, kumbaga bago ka palang mahulog sa kapahamakan, sasaluhin muna kita. Ang tatay mo muna ang masasaktan bago ikaw.

Gusto mo ba akong maging superhero mo? Arat, lika,  kapit ka saken. TenTenenenenentenen.

Makikita mo ang aking long lasting-impact pagdating ng panahon. haha

Wawasakin ko lahat ng bagay na nagbabadyang sumira saten hanggang demise ko. Wag kang mahihiyang magsumbong sa akin, suportado kita. Habang tumatagal ituturo ko sa ‘yo na dapat maging fearless sa buhay na ‘to at maging strategic sa bawat diskarte. Habang nabubuhay ako, sa ‘yo rin ang buhay ko, Anak.

Paano ko nasabi?

Try mo minsan suotin ang sarili kong sapatos. ‘Pag nasubukan mo, kahit na malaki yan sa ‘yo,  atlis malaman mo kung gaano kabigat ang pinagdaanan ko. (Oh diba ang lalim). Di uso saten ang self-help book na yan sa FullyBooked Store dahil ako mismo ang magtuturo sa’yo sa lahat ng dapat mong matutunan.  Sa kayabangan kong taglay, ipupusta ko, ako ang magiging Number One sa puso mo. Pusta ko ‘yan.

Tumawag ka lang sa akin kung kinakailangan. Unli and open call ang linya mo sa akin. Lapitan mo lang ako sa lahat ng problema mo. Pipilitin kong maki-share sa lahat ng sikreto mo.

Basta, magpalakas ka pa diyan sa bahay-pakwanan ng iyong ina, my little soldier.  

Ichi-chika ko lang pala sa’yo, Sobrang lakas mo pala daw sumipa sabi ng nanay mo saken kanina. Sabi daw sa balita, sabi ng mga mapagkakatiwalaang-tao, kapag mahina daw ang sipa ng bata sa loob ng tiyan, distress ang bata. Ang advice pa nga daw ng doctor, bilangin ang sipa ng bata sa loob ng 2hour. May pain or sorrow ang bata kapag nabawasan ang sipa. Buti nalang mukhang malikot ka din. haha Sinusumbong ka saken ng nanay mo na lagi kang nagfflying kick. Okay ka nga, kasi sa nasasaksihan namen ng nanay mo sa tuwing kinakausap kita, sumisipa ka pa talaga sa Harap namen. Alam na alam kong naririnig mo mga sinasabi ko.

Opkors, paglaki mo kahit pa makipagtaguan ka saken, trabaho kong hanapin kung saan ka malakas. Aalalayan kita sa God-given talent mo. As your father, I am totally committed to you, malalaman mo nalang Anak sa paglabas mo kung gaano ka-gwapo ang daddy mo ngayon. haha I’m very sure, maipagmamalaki mo ang personality and charisma ng tatay mo. haha

Alam ng Nanay mo na di ko ugaling manakit ng kapwa, sa kaaway lang. Pero kung meron kang pagkakamaling magagawa in the future. Ano pang saysay para paluin kita, pwede naman kitang i-encourage gumawa ng tama. Korek? Di kita bibigyan ng severe punishment. Di naman ako biolente e. Magkakaroon lang talaga ng  consequences ang lahat, pero tuturuan kitang magdesisyon para sa sarili mo.

Malakas mambully ang tatay mo. Weh, totoo ba Ben? haha Isa lang ang maipapayo ko sa’yo, lumaban ka lang kapag inaapi ka ng ibang tao. Ikaw na bahala kung ano ang gagawin mo sa kanila.

Handa akong iwan ang lahat para sa ‘yo, pero di kasama ang nanay mo. I will teach you risk while also providing our security of firm boundaries. Sinasabi ko na sa’yo ‘to para di ko makalimutan. Mananatili ang tatay mo na walang galit at puot para senyong mag-ina. Ayokong sa bawat hiwa ng tadhana, magiging balat-sibuyas ka lang.

Asahan mo na Anak na minsan nasa baba tayo at minsan nasa taas tayo. Minsan buhos ang problema, minsan buhos ang biyaya, lahat ng ‘yan, maraming lesson na ihahain saten. Kailangan harapin ang dagok at hampas ng mga alon. Ako ang unang magiging Kapitan niyo.

Ang positibong pananaw sa buhay  at positive behavior ang ipapamulat ko sa’yo. And I will never give up on you.  I will stay in the game. I will give my best for our family.

Tawagin mo akong “Papa Ben” ah. Ang ama mong firmly, gently and lovingly to both of you.  Later mo nalang alamin kung paano ako magiging payaso sa’yo. haha

‘Pag nalaman mo na ang nakalipas ng ating angkan, Hiling ko sa’yo. Ang mali ng kahapon ay ‘wag mo ng ulitin pa. Respetuhin mo ang nanay mo, hindi matatawaran at never-ending ang pagmamahal ng nanay mo sa’yo.  Kahit ‘wag mo na akong isipin masyado, kasi ako? ka-respeto respeto at tinitingala  naman ako. haha Magiging better-partner ako sa Nanay mo. Ayokong dumagdag sa stress ng mama mo lalo na sa gawaing bahay. Tandem kame dito. Malayo pa tatakbuhin ng pamilya naten. At magiging mabisa ang aming kasal.

Papatunayan ko kung paano ko iha-handle ‘tong family naten.  Di ako magkukulang sa atensyon sa’yo, bunso. Ibubuhos ko lahat sa’yo.

Papagaanin ko palagi ang loob mo. Masaya ako kapag masaya ka. Lahat ng magulang, masaya kapag masaya ang kanilang anak. Go, lakad lang ,baby.

Panoorin mo pala Anak yung wedding namen ng nanay mo nung August 2018. Sobrang ganda ‘nun. Kame bida dun ng nanay mo eh. Nandun yung mga magiging ninong at ninang mo. Pati mga bestfriend namen. Lahat ng mga importanteng tao sa buhay namen, nakisaksi sa pagmamahal namen ng nanay mo. Click mo to, nandito detalye,

SA ONCE-IN-A-LIFETIME MEGA KASALAN NI BEN AT ANGEL

Gaya din ng iyong nanay, I have an overwhelming experience, full of emotion, konting fear at ramdam ang bigat ng paparating na responsibilidad habang tumatagal ang panahon sa pagpaplano namen sa kinabukasan mo. Well, pero sino ba naman kame diba? Ibahin mo pa din kame. Nagpapatalo ba kame? Malakas pa din ang kapit namen. We are tough enough to bear the weight of our burdens kung sakali. Kung kaya ko nga lang magpadede sa’yo paglabas mo, gagawin ko yan eh. Pero si Mommy mo lang makakagawa niyan sa’yo eh.

Excited na talaga kameng mahawakan ka. Di na kame makapaghintay na mayakap ka. Mahalikan ka. We just want see your face light up.  And I can't wait get you home. Nananabik na kame ng nanay mo sa unang pitong araw namen na makakataupangpalad ka at start na yun ng forever. Ibibigay namen pagduduyan sayo na ika’y unharmed, fed, and loved. Maipapanalo namen yan. Gaya ng pagdadala ng isang kangaroo. Tapos sa breastfeeding sa mama mo. Tripleng saya ang marinig ko ang iyong iyak. Iduduyan kita sa balikat ko. Gusto na kita ikiss face-to-face.

Di namen pag-aawayan kailanman ang pera dahil marami tayo n’yan. Papel lang ‘yang pera na ‘yan. Sakit na naming mayayaman yan. hahaha

Hindi! seryoso. Ipinapangako kong pagdating sa pera, tuturuan kitang pahalagahan ‘to. Para sa opinyon ng iyong ama, tanggalin mo lang yung mga saksakan ng mga appliances naten, malaking tulong na yun para sa gastusin naten sa bahay. Totoo yan. As far as I can recall, bata palang ako, tinatapon ko ang baryang sentabo. Ewan ko din kung bakit. Naliliitan ako sa value eh. haha Kaya naisip ko, pagdating sayo, pipilitin kong maaga mong matutunan na mag-impok, mag-invest at magbigay sa kapwa. Ang tatay mo pala ay nagba-buy and sell sa stock market sa bpi kaya alam niya tungkol sa pera. Pagkasyahin mo ang baon mo sa school. Maganda yun. Pwede kang magsaya ng di gumagastos. Walang apps. Walang gala. Basta marami pa yan. Ganyan ako gumawa ng blueprint. Ganun dapat. Advance mag-isip dapat ang padre-de-pamilya.

Kuntento na ako senyo. At isa lang ang siguradong maipapangako ko sa’yo, never  kameng maghihiwalay ng Nanay mo. Okay na ako dun. Ngayon palang sinasabi ko na yan sa ‘yo.  May kasabihan nga tayo, a rolling stones gathers no moss samakatuwid kung palagi akong paiba-iba at never lives in one place hindi ako mag ge-gain knowledge or wealth. So, okay na ako senyo. At wala na akong hahanaping pang iba sa dynasty naten. Wala na akong hihilingin pang iba.

Linggo-linggo is a family day para sa ‘tin. Yown ang perfect day para sa isang ulirang ama gaya ko. Haha Tutuparin ko ‘yan.  ‘Yan ang future family  naten na may mutual love and care, at hindi mo yan makakalimutan kailanman. It’s our power to make fifteen minutes every week seem like an hour of every night. Ganun na ganun.

In the night, maririnig mo ang mga katagang “I love you”  and I promise to wake you up each morning with a soft voice and an open smile from me, gusto mo ba yun?  gaya ng ginawa saken noon ng Nanay mo dati. Mamahalin pa din kita kahit anumang gawin mong pagkakamali, kahit teenager ka na, sabay natin ta-trabahuhin yan.

Pangako, Anak. Hihigitan ko lahat ng professor mo sa galing ko magturo. Paglabas mo, gagawa si daddy ng malaking playground para sa’yo, baby. Yang Star city at Enchanted kingdom na ‘yan. Payat yan. Ide-develop din  naten ang skills mo sa problem-solving and negotiating. I will also give attention to your peer relations. I will make sure that you have a plenty of opportunities to be with other kids and to learn how to function well in other people.

Ang kapakanan mo din palagi ang iisipin ko. Magsusumikap pa ako. Sakto, mahilig ako sa bata, Anak. Sinisigurado kong bago ka matulog, maglalaro muna tayo. Magko color-color ganyan pag-uwi ko galing ng trabaho. Gagaling ka panigurado sa linguistic at ang iyong cognitive capabilities. Bilib in me. Praktisado na ako e.

Baunin mo lahat ng mga payo ko ‘pag nabasa mo ‘to ah. I promise to make your first birthday a big damn deal. Ipapatawag namen ang lahat ng tagarito  saten hanggang kabilang barangay. Magce-celebrate tayo. haha

Igagawa din kita ng malaking library. Pag di ko nagawa yan. Sunugin mo ako ng buhay. haha Gaya ng Ama mo na mahilig sa libro. Gusto ko mahilig ka din magbasa ng libro. Kaalaman ang kapangyarihan sa lahat. Lamang ang may alam, kid. Dahil pinahalagahan ko ang bawat salita at libro, pati na ang imahinasyon. Ang pagiging malikhain ang ipagmamalaki mong matutunan sa akin. Tuturuan kitang magbasa every night. Babasahan kita ng mga bedtime stories, yung boring na kwento, bibigyan ko ng buhay yan with screen projector at action pa. Mababasa mo din lahat ng sulat ko na punong-puno ng kalokohan at inspirasyon dito sa blog na ‘to.  Tandaan: Your mind is the greatest scriptwriter on your own movie.

Saka, hindi kabobohan na mababa ang grades sa school. Maaaring di mo talaga kaya ‘yung subject na mahina ka. Pero di ibig sabihin ‘nun eh di na naten pag-uusapan ang problema mo sa school. Sa malumanay kong pakikipag-usap sa’yo, hihimukin lang kitang mag-aral ng mga di mo naiintindihan. Di mawawala ang full support ko sa’yo sa pag aaral mo. Dalawa ang klase ng school sa mundo. Loob at labas.

Pangarap namen ng nanay mo na makapagsuot ka ng itim na toga at makapagmartsa. Dalawa lang ang pagpipilian mo, Cumlaude or Summa? Alin lang dyan sa dalawa ang pwede mong maging weaknesses. Isang katuparan ‘yan ng isang pangako, Anak.  Gusto ko,  ako ang magsasabit sa’yo ng mga medal mo sa school at makatanggap ka ng diploma. Ako gagawa ‘nun kasi saken ka magmamana. Yung level of brilliance ko sa’yo mapupunta. Napakahalaga talaga sa lahat na mayroong edukasyon ang bawat tao, bata. Tandaan mo yan. Mahirap mabuhay ng mangmang. Mangmang agad? haha

Nandito lang ako para maging isang halimbawa para sa’yo. Maging inspirasyon mo habang lumalaki ka.

And when you have a bad day, makikinig lang ako sa’yo, bibigyan lang kita ng oras, uunawain kita sa abot ng aking makakaya.

Wala akong sasayanging oras sa’yo, Anak. From day one, I'll do everything I can to support our relationship and to let it be as special as the one I share with your mom.

Maaga palang sinasabi ko na. Di madaling hindi magsinungaling sa’yo pero kung kinakailangan pipilitin kong maging tapat sa’yo hanggang sa maunawaan mo na ang tama’t mali. Basta baby, po-protektahan kita. I can't wait to meet you. Ipaparanas ko sa’yo ang magagandang karanasan sa totoong buhay. Ipinapangako kong magiging mabuti akong ama sayo. Magpapaka-subsob pa ako sa trabaho. Magpapagal pa ako. Minsan sa problemang parating, mawawalan ako ng pasensya at control pero marunong naman akong tumanggap ng pagkakamali ko. Malalaman mo yan balang araw.  Lagi akong may pake sa’yo. I am the one who love you the fiercest. Ako ang magsisilbing safety net mo palagi, yung erpat mong always to the rescue para sa’yo. 

Always remember, lahat ng magulang, kailangan ang anak. Lahat ng anak, kailangan ang magulang. Kailangan ka namen ng nanay mo. Ikaw ang buhay namen. Kumbaga sa teks, itataya namen para sa’yo pati pamato maging ligtas ka lang palagi.

Galing ako sa walang ama dahil broken family. Labas ka sa usaping iyon pero pipilitin ko sa’yong bumawi.  Noon, nagtatanong din ako kapag wala ang tatay ko. Ayokong mawala ang presensya ko sa’yo. Mahalaga kame ng momshie mo sa’yo. I-wo-workout namen dalawa lahat ng pangangailangan mo. Papalakihin kitang enriched emotionally, spiritually and intellectually. Sino ba naman ang ayaw na intact ang pamilya. Tanong mo pa sa iba!? Ang goal namen ng nanay mo maging matatag ang pamilya naten.

Sasaluhin ko lahat ng problemang darating. I am wired to handle the pressure, to meet the upcoming challenges, to provide and protect our family. Kahit kailan hindi dadapo ang depresyon sa’yo, kasi palaging purong kaligayahan lang ang ihahatid namen.

So ngayon, bahala ka na kung gagawin mo akong role model or god? Joke. haha

I will teach you, hug you, play with you, and support you. Basta gusto ko iparanas sa’yo na ligtas ka sa akin. Uunahin ko palagi ang seguridad mo. Papanis ko yan sila Drew Arellano at Dingdong Dantes.

Ang tatay mo ang makikilala mong pinaka-tunay na lalaki sa lahat. Henyo at matipuno pa. Ngayon alam mo na kung sino ang magiging superhero mo.

Ibubuwis ko senyo lahat. Itataya ko buhay ko para senyo ng Mama mo. Bawat pagtatapos mo sa eskwelahan ay karagdagang kaligayahan namen yan.

Bakit ka pa magrerebelde kung parehas naman tayong lalaban at magiging magkosa habangbuhay.  Basta sumunod ka lang samen.

Maaga palang tuturuan na kitang magsabi ng “thank you” at “please”. Magsabi ka ng ‘thank you”  kapag nakakatanggap ka ng regalo. Magthank you kapag may nakakagawa sa’yo ng mabuti. Tuturuan din kitang hindi matunog ang bibig kapag kumakaen. haha Ayaw na ayaw ng tatay mo yan. Ang mayayaman, tahimik lang ngumuya. Madaldal lang ako pero ayoko nun. I will teach you a healthy food habits.  At di kita sasanaying nagsasalita na puno ang bibig. Ayokong sanayin kang walang delicadeza sa sarili. haha Show some modesty kung kinakailangan. Practice shy confidence.

Saka isa pa, patapusin mo ang lahat ng taong nagsasalita kapag may kausap ka. Wag maging bastos ah. Dati na akong bastos sa nakakatanda. Wala din pinuntahan. Importante ang makinig palagi. Bigyan mo ng mahabang oras ang ibang tao sa pakikinig kaysa sa pagsasalita mo.  Kapag uutot ka sa bibig, i mean magbu-burp ka, matuto kang magsabi ng  “excuse me” huh. Noon, hindi ko alam yan. Lately ko lang din nalaman. haha Bantay ko palagi ang bibig mo, lahat ng lalabas na masasamang salita diyan. Tatagpasin ko yan. Or kung ayaw mo, lalagyan naten yan ng toy car sa loob. hahaha Utos at pangako yan. Konsensya ko nalang kung wala akong gagawin sa lahat ng sinabi ko.

Mapang-asar si papa mo pero di ko ituturo sa’yo na manghusga ng pisikal na katangian ng tao. Pwera nalang kung compliment yun. Iyon pwede ‘yun. Matuto kang mangamusta paminsan-minsan. Wala ka man kailangan sa iba. ‘Pag may nakita ka man na kakilala mong matanda sa daan. Magmano o mag “po” at “opo” ka man lang. And another thing,  pagdating sa ibang bahay, kumatok ka muna bago ka pumasok sa kahit na anumang pinto. Dahil iyon ang nararapat na matutunan mo ng maaga. Wag mong babansagan ang mga taong ayaw mo. Hayaan mo lang sila. Wag mo na akong gayahin pa. haha Nagbago na ako. hahaha Tuwing babahing ka, magtakip ka ng bibig. Matutong mang-alok ng pagkaen kahit kanino. Ayokong may tira-tira ka sa plato. Di magandang kaugalian yan.  Maging matulungin kang bata sa iba. Lahat ng pwedeng tulungan, tulungan mo, wag lang sa masama ka tumulong.  Sablay yun. Kapag kinakausap ka. Makinig ka. Matuto kang umunawa muna. Yan ang susi sa tagumpay ng lahat. Wag na wag mong kakalimutan ang payo ko sa’yo baby, mahalin mo ng sobra ang sarili mo. Ayokong magkulang sa pagpapalaki sa’yo kasi di ko ginawan ng aksyon lahat ng iyan. 

Bilang tatay mo, tuturuan kita kung paano mabuhay sa courageous life. Hooray! Pagsinabing hindi. Hindi. Maniwala ka sa akin, ako ang nakakaalam ng dapat mong panoorin sa social media, at telebisyon at iba pa. Father knows best ikanga. I have a natural instinct on how to protect you. Kaya nateng daigin ang pamilya nila John en Marsha sa pagdidisiplina. Ang problema ay may remedy. Basta’t may konting comedy. Walang sinabi ang loyal ni Pepito Manaloto sa tatay mo.

Be courageous Anak. Stand for right over wrong. Stand up for your family at all costs. I will be an eyewitness to what helps you and what harms you.

At may rights ka din syrempre, hindi yung puro utos lang ako. haha

Tama lang na mag-expect ka ng sustento at tulong galing sa amin ng nanay mo. Syento pursento. Meron tayo ni’yan.

Tama lang na rumespeto ka na kagad sa nakakatanda. May kasabihan, respect begets respect. Sa tagalog, rumespeto. hahahaha gets?

Tama lang na maaga mong matutunan ang pagsisikap sa buhay. Di ka jeproks, ‘wag laki sa layaw.

Tama lang na mahalin mo ng sobra ang pamilya mo at ibang tao. Sino sino pa ba ang magtutulungan? Diba?

Tama lang na magsaya ka sa labas ng bahay. Diyan mas makukumpleto ang pagkatao mo, anak.

At

Mali ang masyadong pagiging makasarili, sakim at gahaman. Ang pera dapat umiikot yan. Hundreds, thousands or million pesos, same lang yan na meron sa ating wallet, Anak. hahahaha

Mali ang manakit ng kapwa pati na rin sa salita. Wag kang mananakit ng damdamin ng ibang tao.

Mali ang mag-experiment sa kasarian. Parang awa mo na anak. Wag. Tunay kang lalaki.

Mali ang pagiging tamad at umaangal. Yung anak ni kumpareng Henry Sy, di niya tinuruan yung son niya, nagkaroon yung anak niya ng sariling desisyon sa buhay. Nagtayo ng sariling negosyo. Kung matalino ka, alam mo na kasunod nun!?

Mali ang magnakaw, magsinungaling at mangopya. Wag mo ng simulan sa maliit na bagay. Kahit pa eraser lang yan.

Mali ang manlait ng ibang tao. Wag. Promise. Tigilan mo yan.

At bago din maisakatuparan yan, babaguhin ko din ang pagkatao ko.

Ngayon alam mo na, nasa puso ang pagiging tatay ko, tandaan mo yan. Huwag mo ng hanapin sa iba yan. Sa estado mo, di mo pa ako maiintindihan ng lubos. Pero balang araw, ipagpapasalamat mo ‘yan lahat.

Sa dami kong sinabi,  kadalasan maaari kong maramdaman  ang nasa isip mo, Anak pagdating ng panahon. Ganunpaman, pakikinggan muna pa din kita sa lahat ng sasabihin mo.

Balak ko palang ipa-tattoo ang face mo  sa katawan ko. But before that, gusto ko munang makita ang mala-anghel mong mukha baby. hihi #Excitedmuch

Nga pala, gusto mo ba akong maging bestfriend? Ako, gusto ko. Kung gusto mo, eh mauuna akong magpost kaysa sa nanay mo ng lahat ng achievements mo sa social media.

Kung alam mo lang ang nasa puso ko, Anak sa lahat ng sinabi ko. 4% palang yan. I will spends meaningful time with you, our experience will be magnified. Sumpa man.

Ngayon palang, naniniwala na ako sa’yo. Lahat para sa’yo. Kaya ko pang i-extend ang aking mga kamay para lang maibigay ko lahat ng tulong ko sa’yo at mapalaki ka namen ng maayos anumang mangyari.

Sikmura niyo muna ang uunahin ko bago ang tiyan ko. Doble-dobleng blessings ang binigay mo sa amin Anak ng nanay mo. Nararapat lang sa’yo yan, baby.

Kulang pa ang karanasan ko sa pang unawa pero ganunpaman pipilitin kong intindihin ang lahat para sa’yo. Kung di mo naitatanong dahil nandyan ka palang sa tiyan ni mommy mo, fyi na-improve ko na din pala ang pakikipag argumento ko sa kanya. Tanong mo pa sa nanay mo. haha

Ikaw ang magiging mundo namen, Anak. Walang katapusang pagmamahal para sa’yo. Hayaan mo munang ako muna magpasalamat sa’yo, Anak.

Para sa akin, kulang pa ‘tong pahina na to, at bibigyan ko pa ‘to ng kasunod.

Basta, mangarap ka ng mataas. Mahalaga sa isang bata na  may pangarap na inaabot. Ang goal na walang bilang ay isang slogan lang. Ayokong magkulang sa’yo pagdating sa kinabukasan mo. I will made you  feel so good with my words of praises.

Wala ka pa sa mundong ‘to pero prinsipe na kita. Hari pa kita. Boss pa kita.

Garantisado, Anak. Ikaw ang pinaka. Dahil ang tatay mo ay malupit. Sobraaaaaang lupit. I’m the man. I’m the strongest and smartest man. I’m better than the hype. That is part of my greatness. Ako ang Lodi mo. Magaling at mahusay si daddy, sa totoo lang. haha Wag mo ng kontrahin.

Alalahanin mo lagi na mas malaki pa ako sa lahat ng magiging problema naten. Di ko mababago ang nakaraan pero maipapangako kong, ako ang pinakamahusay na lalaking makikilala mo, Anak. Mark my word.

Alam ko namang magaling ka din gaya namen ng nanay mo. Kaya mong ma-meet ang standard na ibibigay namen sa’yo. abide by you, and enforce you. I am a great example not just of bravery(haha), but of self-discipline, self-restraint, and wisdom gleaned from experience.

Alam kong paglaki mo. Bawat kilos ko, o-orbserbahan mo din pati na ng nanay mo. Magandang picture ang makikita mo at totoo. As your father, everything that I do casts a giant shadow for you. Every day that you will see me, you are shaped by me.

Habang buhay ‘to, Anak. Priority ko kayo ng Nanay mo. Kahit di ko naman sabihin sa’yo ‘to lahat, alam ko, makukuha ko na respeto mo kasi tatay mo ako.

Hiling ko lang na magpatuloy ang malusog na pagbubuntis ng mama mo sa’yo at malusog na malusog ka din ngayon. Lagi kong pinagpi-pray ang iyong well-being at salamat sa Diyos for every week we made it through.

So to end this, I will loved you unconditionally. Lagi kitang nasa panalangin ko. Binibigay ko ang buong lakas at katawan ko sa’yo, Anak. Lumalaki ka na sa sinapupunan ng nanay mo ngayong October 2018.

Kini-claim na namen na  you are a wonderfully made. God made  all of your delicate and inner parts.  His workmanship is marvelous. Nawa’y makapagpahinga ka dyan ng maayos at magkaroon ng normal at maayos na nutrisyon.

Hindi naman halata diba na  excited kame sa paglabas mo. haha  Syempre di mawawala ang takot. Pakatatag ka dyan, baby. Hanggang sa maitawid ka namen sa delivery day.

Dinala ka namen sa kasal, diba. May isang Big Project tayong nalagpasan. So, kayang-kaya din naten ‘tong paparating. No match yan. Nagpapakumbaba akong humiling na alagaan ka sa panubigan ng iyong Ina. Punuin ka ng biyaya sa loob ng tiyan ng mama na maging  isa kang normal, healthy, at masayahin na intelligent pa, kind-hearted and loving individual. Naramdaman ko na ang pagiging ama ko sa’yo, baby. Nagpakatatay na ako habang nasa sinapupunan ka palang. Sinakripisyo namen lahat para sa’yo. I love you.

https://ift.tt/2NIuinG

[benestrella]

BLESSING IN DISGUISE, IN-LOVE WITH YOU, BABY.

Alam niyo guysst, walang araw talaga na hindi ko iniisip ang aking anak habang nagbe-beauty-rest siya sa abdomen ng Nanay niya ngayon. In fact, maniwala kayo o hinde, kahit sa bus kunyare akong nagpapraktis na may dalang bata. haha Sorry. Marahil magiging first-time dad kaya ganito siguro ang feeling ko.

Swear, wala akong sasabihin ngayon na comedy kasi nung sinusulat ko ‘to, maluha-luha talaga ako. haha I got all misty eyed. Para akong nanonood ng “The Notebook” mag-isa at biglang naging writer ng rom-com na movie.

May gusto lang akong sabihin sa’yo, baby.

“Nais ko lamang ipabatid sa’yo na sumusulat at dino-dukomento ng tatay mo ang lahat ng mahahalagang pangyayari sa buhay niya. At involved ka dun, baby.  

Ngayon, alam mo na Anak na may pagka-sentimental ang daddy mo. Minsan senti, minsan nasa mental. DeJoke.

Sa katunayan nga niyan, ilang buwan ka palang sa tummy ng Ina mo, and there's so many words I want to tell you, but the main priority get in my way. Kaya, ilang araw kong inipon lahat ng ‘to bago ko gawing libro.

Dati palang, sinulatan na kaya kita, ‘nung inoperahan ako sa bandang baba sa parte ng maselang bahagi ng katawan ko. Eto pa nga ang link oh:

 SI BEN THROUGH THE RAIN

Pangungunahan ko na. Lahat ng mabubuong mga salita, sandamukal na payo at pangako para sa’yo, pinag-isipan ko ‘to ng maigi, buong puso kong inunawa ang history ng ating tribo. Binasa ko muli ang nilagda ko nung mga nakaraang araw sa aking kwaderno. Lahat ng sulat ko na ‘yun, damang-dama ko lahat ng mga istorya at scenario kahit di ko alam ang pinagmulan gaya nung DJ na si Raquiterra. Kaya ngayon, natabunan na ang kalungkutan ko. And now I say goodbye to the old me, it's already gone.

Ang masasabi ko lang.

Sulitin mo na Anak ang payapang buhay diyan sa loob ng stomach ng Nanay mo. Dahil pinaghahandaan na namen ni Hubby ang pagpasok mo sa magulong mundo na ‘to. haha Di kame illegal recruiter o grupo ng sindikato. Oh baka kinabahan ka na kagad. Relax, malalaman mo din, ang reality sa earth, once you accept that in your heart, you will know peace, baby. (Ang deep, diba) Oo, promise. Saka di ka naman namen pababayaan eh. Don’t cha worry. Matutuklasan mo din yan in the near future.

So, ready ka na ba?

Kame, handang handa na rin, ready na din sa first  sleepless nights of you.

Before anything else bugoy, after a season of struggle and push backs.  After the heartache of preparation in wedding, humingi muna ako ng tapang bago ko gawin ang lahat ng ‘to. Nilabanan ko muna lahat ng takot ko. Pagkatapos kasi ng malaking event namen ng asawa ko(nanay mo) saka palang ako nakahinga ng maluwag. At kasama ka dun sa okasyon na ‘yun.

Pinag-isipan namen ng todo-todo ng mommy mo ang malaking obligasyon na gagampanan namen sa’yo bago ka namen binuo.  At ibang saya ang naramdaman ko ‘nung nabalitaan kong dalawa na talaga ang anghel ko. Hihi Yung makita kong dalawang kulay-pulang guhit sa pregnancy test niya.  Biglang nagliwanag ang buong paligid ko ‘nung mga oras na yun. Tila baga nasa isang parke ako at nagpuputukan sa surroundings ko ang iba’t ibang makukulay na mga fireworks. Ganern. Ito na ata ang pinakamagandang balitang natanggap ko sa tanan ng buhay ko, ang simula ng pagdadalang-tao ng Nanay mo. Sure ako sa paglabas mo,  mas cute ka pa kesa sa tawa ni Kyla. Yeah, 100% yan.

May gusto akong ibulgar, baby.

Tunay kong name is Eggsy. Wag ka sanang mabibigla. Isa akong magaling at sikat na secret agent.  Tagal kong tinago ‘to. Malumanay kong sasabihin sa’yo na isa akong “Kingsman”.  Trabaho kong iligtas ang sangkatauhan. hahaha

Hindi.

April 2018, ang naaalala ko nung mga sandaling iyon. Nagtext saken ang nanay mo. Kaen daw kame kamo sa labas. Ang tanong ko naman sa kanya “Saan tayo kakaen?” Ang sagot niya saken  “Sa masarap, sa masarap na masarap”. Ang reply ko “Mahaaaaal, sa payday nalang, marupok ako loveshie”. haha

Walang kaabog-abog niyang tinapos ang usapan sa salitang “Leche ka”. haha

At makaraan ang ilang minuto.

Dinala ko nalang ang mga paa ko sa lugar na gusto niyang puntahan. Nauna pa nga ko sa tagpuan. Ang tagal niyang dumating as in, tapos nung pagdating niya, pinagyayabang niya pa na 8minutes lang naman daw siya na-late. Wow. (Nakatulog na nga ako sa sobrang tagal paano mo nasabing mabilis.) Tapos ayun, sabi niya sa masarap daw kame pumunta.  Kaya ‘nung nandun na kame sa venue, ang naging ganap, pormal lang, jibi-jibi lang, kaon at lapang, kwentuhan kame, chismisan ‘tas bigla niyang inilabas ang tira-tirang pagkaen sa mga fastfood este bigla niyang inilabas ang isang teketa na may  nakalitaw na dalawang guhit. Sinabi niya na “Eto na talaga ‘to, Lauv”. Sabi ko, “Lauv, bat ka naglalabas ng condom? Wag dito” sabi niya naman. “Gago.” Pagtapos nun, nagseryoso na ako. Huling tanong ko, “Ano nga?” Ang tugon niya, “Buntis na talaga ako, je”.

Ang mukha ko ay parang……

Whooooooah! Di ko maipaliwanag.

Jesus Christ.

Di ko mailabas ang buong nararamdaman ko ‘nun sa resto na yun kasi maraming tao sa bandang likuran namen. Gusto kong magsi-sisigaw sa galak. Gusto kong magta-tatalon sa tuwa. Gusto kong magpost sa facebook kagad kaso pinigilan ko muna ang sarili ko. Naisip ko na may una muna akong taong dapat pagsabihan.

Na-shock talaga ako ng matindi sa balita ni Angel(nanay mo).  Patuyan lang yan na hindi talaga ako baog. haha

And next, nagpacheck-up na kame agad sa doctor. Kinumpirma na namen ng husto ang kalagayan mo(baby) sa loob.

Ang resulta: aaaaand BOOM! Positive. Tatlo na talaga tayo. May bago na kameng recruit.

Nung una kong marinig ang heartbeat mo, baby. Galak na galak ako. Gabi-gabi kong hinahawakan ang tiyan ng nanay mo, para na rin kitang pinapatulog kaya ‘nun. I smiled every time the numbers increased on scale of your mother’s belly. Eh sino ba naman ang hindi matutuwa kapag nadadagdagan ang size ng tiyan niya, diba. Masaya ako sa tuwing nakakakita ako ng stretch mark sa kanya, di ko alam kung bakit  basta ang pakiramdam ko nag-a-adjust ang tiyan ni Angel para di ka makaranas ng hirap sa looban.

To put it in another way, inisip ko na ng maigi ang dapat kong gampanan para sa ‘yo. Alam ko na mayroon akong walang hanggang tungkulin para sa’yo, Anak.

Naalala ko. May isa pa nga akong ginawa, dati palang-pala, pine-predict ko na ang mga mangyayari sa ‘yo,  preparado talaga ako ng husto, Anak, eto ang patunay oh.  

PARA SA AKING FUTURE CHILD

Sa katunayan niyan, bago ako pumasok sa trabaho at bago kame matulog ng aking maybahay, lagi kitang iniisip. Lagi kitang hinahawakan at hinihimas on the outer side. Obvious naman siguro na excited lang  kameng makita ka.

Alam mo bang nilaban ko lahat para sa ‘yo kahit may kulang pa sa akin. Isinugal ko muna ang mga ibang trabaho ko, at pinag isipan ko ng maigi lahat ng kakaharapin nateng tatlo at may kaakibat itong saya.

Sa tuwing nagsasama kame ng nanay mo, I mean tayo pala. Tanging ang mga hubog or malaking size ng kanyang tiyan ang patunay na may isisilang na magandang bata. Litaw naman kasi na blooming ang Nanay mo. Hindi pumaget nanay mo to the maximum level, seryoso! haha

Nung tiny dot ka pa nga lang at that stage, minahal na kita and I already  felt a connection with you. I fell in love with you simula ng nalaman nameng dalawa na, totoong-totoo na talaga ang lahat. Mas nadadagdagan pa ang pagibig namen sa ‘yo habang papalapit ang kabuwanan or due date niya.  Ikaw ang pinakamalusog na kumbinasyon ng Egg cells ni Mama mo and Sperm cells ko. haha Nagsanib pwersa sila. Masyadong na-blessed yung reproductive organs ng Nanay mo kaya ang gwapo mo sa 3d ultrasound palang. 

Marahil kapag nakakapagbasa ka na, tanong mo saken kung ‘bat ko ginagawa sayo ‘to. ‘Tong blog na to. (Baket may magagawa ka ba? Gusto mong sumawig mga plano ko?) hahaha Hinde. Ang gusto ko lang naman iparating, hanggat kaya ko, sasabihin ko na sa mga taong importante saken kung gaano ko sila ka-mahal. Ganun kita ka-mahal, Anak. I love you so much baby. Kinilig ka?

Mahalaga ang bawat pagbabago sa katawan ng Ina mong pregnante.  Ngayon 32-weeks belly na si Mommy mo, isa kang regalo from God, chosen for us. Buti nalang di mahirap ang pagbubuntis niya kaya palaging nakangiti ang nanay mo. Sad and stressiologist lang talaga siya kapag late na ako nakakauwi galing sa paghahanapbuhay. haha

Okay naman yung  pagod at hirap niya sa pagpasok at pag-uwi ng trabaho(for me haha) basta ipangako niya saken na okay ka, Anak.  Because you reminded us about the life that was growing inside her and how blessed I am to see this.

Tiniis ko ang first trimester ng nanay mo. Bugnutin yang Nanay mo. Lahat ng kurot. Lahat ng galit ng Nanay mo. Magpapabili ng pagkaen pero hindi naman magugustuhan kapag nasa harap na niya. Ang bagsak, titikman ko nalang ang binili ko sa kanya habang naglalaro ako ng NBA 2k18. Sayang naman e. Di niya naman kasi sinabing gagawin niya lang display.

Kadalasan may ugali yan na di nakakatuwa. Noh? Haha Minsan ang hirap intindihin. Pero ano naman karapatan ko kung makita ko ang dinadala niya ay ikaw. So, smile nalang ako. Shut up nalang ako. Masasabi ko talaga na di madali ang pagbubuntis. Once in a while, biglang mang-aaway ‘yan. Maya-maya magre-request ng pagkain na mahirap ipaliwanag o mahirap bilhin, ang irony pa dyan, ayaw pa minsan ako ipagluto pag uwi ko, hahaha, pagsapit ng gabi, gusto niyang ilapat ang kanyang mga pata sa buong katawan ko, pag umangal ako, iu-ufc ‘nya ako.

Kaya ako, galit ako sa mga lalaking walang pake sa asawa nilang buntis. May kakilala ako dyan eh, walang kwenta, isipin mo ba naman, 9months lang naman yun, di naman dekada yun dadalhin diba. Or ayaw lang talaga nila ng responsibilidad. Hashtag Pakawalangpuso.

Iritable masyado ang buntis pero lahat ng yun di tumalab sa akin. Haha Ganun kalupit ang erpat mo. Kaya ako, lagi kong tinatanong si Mama mo kung kamusta na siya palagi. Pinipilit ko pa ring ligawan yan kahit buntis yan, kahit gasgas na ang mga linyang “Lauv, di na ako sanay na matulog ng di ka kasama” basta masabi ko lang yun, okay na yun. Ayos na ang buto-buto. Saka kailangan ang requirements niya tuwing gabi, marunong akong magmasahe. Gusto niya laging magpamasahe sa likod. Kita mo naman diba. Naglalambing lang talaga yan sa ‘ken, Promise. And ang pinakamaganda pa neto, kasal na kame. Masasabi kong romantic at di pa rin nawawala ang espiritu ni Gardo Versoza saken hanggang ngayon. Saka mo nalang itanong yan kung bakit. haha

So, lumipas ang ilang linggo nung nalaman namen genuine na ang lahat, nagplano na kame ng smart parenting with purpose and grace para sa’yo.  Naks. Rapido noh?  This is where the rubber hits the road. Dito na masusubukan lahat.

Honestly, hindi ko nakagisnan na lumaki na may nagsabing napaka-beloved kong tao. Salbahe kasi talaga ako noon, bunso. Pero lahat ng magandang katangian ng isang matalinong bata ay sinasabi sa ‘ken ng mga tao. Kaya para sa ‘yo, baby ko. Sisimulan ko at tatapusin ko ang bawat araw na ipapaalala ko sa ‘yo kung gaano kita ka-love. Natutulog ka man ngayon o gising, ipaparinig ko galing sa aking puso kung gaano kita pinag-aalayan at ginagawang inspirasyon bago ako lumabas ng pinto.

Nga pala, ako ang iyong  daddy ah. I’m here para gabayan ka. I will introduce you to new things. Isa lang akong extra-ordinaryong tao Anak na magmamahal sa’yo bilang isang tagapag-alaga mo, gabay mo, director mo sa buhay, manager at life coach.

Nananalaytay ang DNA na nagduduktong sa ‘yo na compassionate and caring ang iyong ama.

Di ako perpektong anak sa magulang ko. Ang tatay ko rin naman, maraming nagawang mali sa amin, pero lahat ng ‘yun ay napalitan at nabago kasi may nagawa rin siyang kabutihan para sa amin. But for you, ibang-iba ka. Just remember na yesterday is just a history nalang saten. And our tomorrow's will be a beautiful mystery. Wala lang. hahaha Maka-english lang.

Sinisigurado ko na sa pagtahak mo sa bawat landas na ‘to. Di ako mawawala sa ‘yo, kumbaga bago ka palang mahulog sa kapahamakan, sasaluhin muna kita. Ang tatay mo muna ang masasaktan bago ikaw.

Gusto mo ba akong maging superhero mo? Arat, lika,  kapit ka saken. TenTenenenenentenen.

Makikita mo ang aking long lasting-impact pagdating ng panahon. haha

Wawasakin ko lahat ng bagay na nagbabadyang sumira saten hanggang demise ko. Wag kang mahihiyang magsumbong sa akin, suportado kita. Habang tumatagal ituturo ko sa ‘yo na dapat maging fearless sa buhay na ‘to at maging strategic sa bawat diskarte. Habang nabubuhay ako, sa ‘yo rin ang buhay ko, Anak.

Paano ko nasabi?

Try mo minsan suotin ang sarili kong sapatos. ‘Pag nasubukan mo, kahit na malaki yan sa ‘yo,  atlis malaman mo kung gaano kabigat ang pinagdaanan ko. (Oh diba ang lalim). Di uso saten ang self-help book na yan sa FullyBooked Store dahil ako mismo ang magtuturo sa’yo sa lahat ng dapat mong matutunan.  Sa kayabangan kong taglay, ipupusta ko, ako ang magiging Number One sa puso mo. Pusta ko ‘yan.

Tumawag ka lang sa akin kung kinakailangan. Unli and open call ang linya mo sa akin. Lapitan mo lang ako sa lahat ng problema mo. Pipilitin kong maki-share sa lahat ng sikreto mo.

Basta, magpalakas ka pa diyan sa bahay-pakwanan ng iyong ina, my little soldier.  

Ichi-chika ko lang pala sa’yo, Sobrang lakas mo pala daw sumipa sabi ng nanay mo saken kanina. Sabi daw sa balita, sabi ng mga mapagkakatiwalaang-tao, kapag mahina daw ang sipa ng bata sa loob ng tiyan, distress ang bata. Ang advice pa nga daw ng doctor, bilangin ang sipa ng bata sa loob ng 2hour. May pain or sorrow ang bata kapag nabawasan ang sipa. Buti nalang mukhang malikot ka din. haha Sinusumbong ka saken ng nanay mo na lagi kang nagfflying kick. Okay ka nga, kasi sa nasasaksihan namen ng nanay mo sa tuwing kinakausap kita, sumisipa ka pa talaga sa Harap namen. Alam na alam kong naririnig mo mga sinasabi ko.

Opkors, paglaki mo kahit pa makipagtaguan ka saken, trabaho kong hanapin kung saan ka malakas. Aalalayan kita sa God-given talent mo. As your father, I am totally committed to you, malalaman mo nalang Anak sa paglabas mo kung gaano ka-gwapo ang daddy mo ngayon. haha I’m very sure, maipagmamalaki mo ang personality and charisma ng tatay mo. haha

Alam ng Nanay mo na di ko ugaling manakit ng kapwa, sa kaaway lang. Pero kung meron kang pagkakamaling magagawa in the future. Ano pang saysay para paluin kita, pwede naman kitang i-encourage gumawa ng tama. Korek? Di kita bibigyan ng severe punishment. Di naman ako biolente e. Magkakaroon lang talaga ng  consequences ang lahat, pero tuturuan kitang magdesisyon para sa sarili mo.

Malakas mambully ang tatay mo. Weh, totoo ba Ben? haha Isa lang ang maipapayo ko sa’yo, lumaban ka lang kapag inaapi ka ng ibang tao. Ikaw na bahala kung ano ang gagawin mo sa kanila.

Handa akong iwan ang lahat para sa ‘yo, pero di kasama ang nanay mo. I will teach you risk while also providing our security of firm boundaries. Sinasabi ko na sa’yo ‘to para di ko makalimutan. Mananatili ang tatay mo na walang galit at puot para senyong mag-ina. Ayokong sa bawat hiwa ng tadhana, magiging balat-sibuyas ka lang.

Asahan mo na Anak na minsan nasa baba tayo at minsan nasa taas tayo. Minsan buhos ang problema, minsan buhos ang biyaya, lahat ng ‘yan, maraming lesson na ihahain saten. Kailangan harapin ang dagok at hampas ng mga alon. Ako ang unang magiging Kapitan niyo.

Ang positibong pananaw sa buhay  at positive behavior ang ipapamulat ko sa’yo. And I will never give up on you.  I will stay in the game. I will give my best for our family.

Tawagin mo akong “Papa Ben” ah. Ang ama mong firmly, gently and lovingly to both of you.  Later mo nalang alamin kung paano ako magiging payaso sa’yo. haha

‘Pag nalaman mo na ang nakalipas ng ating angkan, Hiling ko sa’yo. Ang mali ng kahapon ay ‘wag mo ng ulitin pa. Respetuhin mo ang nanay mo, hindi matatawaran at never-ending ang pagmamahal ng nanay mo sa’yo.  Kahit ‘wag mo na akong isipin masyado, kasi ako? ka-respeto respeto at tinitingala  naman ako. haha Magiging better-partner ako sa Nanay mo. Ayokong dumagdag sa stress ng mama mo lalo na sa gawaing bahay. Tandem kame dito. Malayo pa tatakbuhin ng pamilya naten. At magiging mabisa ang aming kasal.

Papatunayan ko kung paano ko iha-handle ‘tong family naten.  Di ako magkukulang sa atensyon sa’yo, bunso. Ibubuhos ko lahat sa’yo.

Papagaanin ko palagi ang loob mo. Masaya ako kapag masaya ka. Lahat ng magulang, masaya kapag masaya ang kanilang anak. Go, lakad lang ,baby.

Panoorin mo pala Anak yung wedding namen ng nanay mo nung August 2018. Sobrang ganda ‘nun. Kame bida dun ng nanay mo eh. Nandun yung mga magiging ninong at ninang mo. Pati mga bestfriend namen. Lahat ng mga importanteng tao sa buhay namen, nakisaksi sa pagmamahal namen ng nanay mo. Click mo to, nandito detalye,

SA ONCE-IN-A-LIFETIME MEGA KASALAN NI BEN AT ANGEL

Gaya din ng iyong nanay, I have an overwhelming experience, full of emotion, konting fear at ramdam ang bigat ng paparating na responsibilidad habang tumatagal ang panahon sa pagpaplano namen sa kinabukasan mo. Well, pero sino ba naman kame diba? Ibahin mo pa din kame. Nagpapatalo ba kame? Malakas pa din ang kapit namen. We are tough enough to bear the weight of our burdens kung sakali. Kung kaya ko nga lang magpadede sa’yo paglabas mo, gagawin ko yan eh. Pero si Mommy mo lang makakagawa niyan sa’yo eh.

Excited na talaga kameng mahawakan ka. Di na kame makapaghintay na mayakap ka. Mahalikan ka. We just want see your face light up.  And I can't wait get you home. Nananabik na kame ng nanay mo sa unang pitong araw namen na makakataupangpalad ka at start na yun ng forever. Ibibigay namen pagduduyan sayo na ika’y unharmed, fed, and loved. Maipapanalo namen yan. Gaya ng pagdadala ng isang kangaroo. Tapos sa breastfeeding sa mama mo. Tripleng saya ang marinig ko ang iyong iyak. Iduduyan kita sa balikat ko. Gusto na kita ikiss face-to-face.

Di namen pag-aawayan kailanman ang pera dahil marami tayo n’yan. Papel lang ‘yang pera na ‘yan. Sakit na naming mayayaman yan. hahaha

Hindi! seryoso. Ipinapangako kong pagdating sa pera, tuturuan kitang pahalagahan ‘to. Para sa opinyon ng iyong ama, tanggalin mo lang yung mga saksakan ng mga appliances naten, malaking tulong na yun para sa gastusin naten sa bahay. Totoo yan. As far as I can recall, bata palang ako, tinatapon ko ang baryang sentabo. Ewan ko din kung bakit. Naliliitan ako sa value eh. haha Kaya naisip ko, pagdating sayo, pipilitin kong maaga mong matutunan na mag-impok, mag-invest at magbigay sa kapwa. Ang tatay mo pala ay nagba-buy and sell sa stock market sa bpi kaya alam niya tungkol sa pera. Pagkasyahin mo ang baon mo sa school. Maganda yun. Pwede kang magsaya ng di gumagastos. Walang apps. Walang gala. Basta marami pa yan. Ganyan ako gumawa ng blueprint. Ganun dapat. Advance mag-isip dapat ang padre-de-pamilya.

Kuntento na ako senyo. At isa lang ang siguradong maipapangako ko sa’yo, never  kameng maghihiwalay ng Nanay mo. Okay na ako dun. Ngayon palang sinasabi ko na yan sa ‘yo.  May kasabihan nga tayo, a rolling stones gathers no moss samakatuwid kung palagi akong paiba-iba at never lives in one place hindi ako mag ge-gain knowledge or wealth. So, okay na ako senyo. At wala na akong hahanaping pang iba sa dynasty naten. Wala na akong hihilingin pang iba.

Linggo-linggo is a family day para sa ‘tin. Yown ang perfect day para sa isang ulirang ama gaya ko. Haha Tutuparin ko ‘yan.  ‘Yan ang future family  naten na may mutual love and care, at hindi mo yan makakalimutan kailanman. It’s our power to make fifteen minutes every week seem like an hour of every night. Ganun na ganun.

In the night, maririnig mo ang mga katagang “I love you”  and I promise to wake you up each morning with a soft voice and an open smile from me, gusto mo ba yun?  gaya ng ginawa saken noon ng Nanay mo dati. Mamahalin pa din kita kahit anumang gawin mong pagkakamali, kahit teenager ka na, sabay natin ta-trabahuhin yan.

Pangako, Anak. Hihigitan ko lahat ng professor mo sa galing ko magturo. Paglabas mo, gagawa si daddy ng malaking playground para sa’yo, baby. Yang Star city at Enchanted kingdom na ‘yan. Payat yan. Ide-develop din  naten ang skills mo sa problem-solving and negotiating. I will also give attention to your peer relations. I will make sure that you have a plenty of opportunities to be with other kids and to learn how to function well in other people.

Ang kapakanan mo din palagi ang iisipin ko. Magsusumikap pa ako. Sakto, mahilig ako sa bata, Anak. Sinisigurado kong bago ka matulog, maglalaro muna tayo. Magko color-color ganyan pag-uwi ko galing ng trabaho. Gagaling ka panigurado sa linguistic at ang iyong cognitive capabilities. Bilib in me. Praktisado na ako e.

Baunin mo lahat ng mga payo ko ‘pag nabasa mo ‘to ah. I promise to make your first birthday a big damn deal. Ipapatawag namen ang lahat ng tagarito  saten hanggang kabilang barangay. Magce-celebrate tayo. haha

Igagawa din kita ng malaking library. Pag di ko nagawa yan. Sunugin mo ako ng buhay. haha Gaya ng Ama mo na mahilig sa libro. Gusto ko mahilig ka din magbasa ng libro. Kaalaman ang kapangyarihan sa lahat. Lamang ang may alam, kid. Dahil pinahalagahan ko ang bawat salita at libro, pati na ang imahinasyon. Ang pagiging malikhain ang ipagmamalaki mong matutunan sa akin. Tuturuan kitang magbasa every night. Babasahan kita ng mga bedtime stories, yung boring na kwento, bibigyan ko ng buhay yan with screen projector at action pa. Mababasa mo din lahat ng sulat ko na punong-puno ng kalokohan at inspirasyon dito sa blog na ‘to.  Tandaan: Your mind is the greatest scriptwriter on your own movie.

Saka, hindi kabobohan na mababa ang grades sa school. Maaaring di mo talaga kaya ‘yung subject na mahina ka. Pero di ibig sabihin ‘nun eh di na naten pag-uusapan ang problema mo sa school. Sa malumanay kong pakikipag-usap sa’yo, hihimukin lang kitang mag-aral ng mga di mo naiintindihan. Di mawawala ang full support ko sa’yo sa pag aaral mo. Dalawa ang klase ng school sa mundo. Loob at labas.

Pangarap namen ng nanay mo na makapagsuot ka ng itim na toga at makapagmartsa. Dalawa lang ang pagpipilian mo, Cumlaude or Summa? Alin lang dyan sa dalawa ang pwede mong maging weaknesses. Isang katuparan ‘yan ng isang pangako, Anak.  Gusto ko,  ako ang magsasabit sa’yo ng mga medal mo sa school at makatanggap ka ng diploma. Ako gagawa ‘nun kasi saken ka magmamana. Yung level of brilliance ko sa’yo mapupunta. Napakahalaga talaga sa lahat na mayroong edukasyon ang bawat tao, bata. Tandaan mo yan. Mahirap mabuhay ng mangmang. Mangmang agad? haha

Nandito lang ako para maging isang halimbawa para sa’yo. Maging inspirasyon mo habang lumalaki ka.

And when you have a bad day, makikinig lang ako sa’yo, bibigyan lang kita ng oras, uunawain kita sa abot ng aking makakaya.

Wala akong sasayanging oras sa’yo, Anak. From day one, I'll do everything I can to support our relationship and to let it be as special as the one I share with your mom.

Maaga palang sinasabi ko na. Di madaling hindi magsinungaling sa’yo pero kung kinakailangan pipilitin kong maging tapat sa’yo hanggang sa maunawaan mo na ang tama’t mali. Basta baby, po-protektahan kita. I can't wait to meet you. Ipaparanas ko sa’yo ang magagandang karanasan sa totoong buhay. Ipinapangako kong magiging mabuti akong ama sayo. Magpapaka-subsob pa ako sa trabaho. Magpapagal pa ako. Minsan sa problemang parating, mawawalan ako ng pasensya at control pero marunong naman akong tumanggap ng pagkakamali ko. Malalaman mo yan balang araw.  Lagi akong may pake sa’yo. I am the one who love you the fiercest. Ako ang magsisilbing safety net mo palagi, yung erpat mong always to the rescue para sa’yo. 

Always remember, lahat ng magulang, kailangan ang anak. Lahat ng anak, kailangan ang magulang. Kailangan ka namen ng nanay mo. Ikaw ang buhay namen. Kumbaga sa teks, itataya namen para sa’yo pati pamato maging ligtas ka lang palagi.

Galing ako sa walang ama dahil broken family. Labas ka sa usaping iyon pero pipilitin ko sa’yong bumawi.  Noon, nagtatanong din ako kapag wala ang tatay ko. Ayokong mawala ang presensya ko sa’yo. Mahalaga kame ng momshie mo sa’yo. I-wo-workout namen dalawa lahat ng pangangailangan mo. Papalakihin kitang enriched emotionally, spiritually and intellectually. Sino ba naman ang ayaw na intact ang pamilya. Tanong mo pa sa iba!? Ang goal namen ng nanay mo maging matatag ang pamilya naten.

Sasaluhin ko lahat ng problemang darating. I am wired to handle the pressure, to meet the upcoming challenges, to provide and protect our family. Kahit kailan hindi dadapo ang depresyon sa’yo, kasi palaging purong kaligayahan lang ang ihahatid namen.

So ngayon, bahala ka na kung gagawin mo akong role model or god? Joke. haha

I will teach you, hug you, play with you, and support you. Basta gusto ko iparanas sa’yo na ligtas ka sa akin. Uunahin ko palagi ang seguridad mo. Papanis ko yan sila Drew Arellano at Dingdong Dantes.

Ang tatay mo ang makikilala mong pinaka-tunay na lalaki sa lahat. Henyo at matipuno pa. Ngayon alam mo na kung sino ang magiging superhero mo.

Ibubuwis ko senyo lahat. Itataya ko buhay ko para senyo ng Mama mo. Bawat pagtatapos mo sa eskwelahan ay karagdagang kaligayahan namen yan.

Bakit ka pa magrerebelde kung parehas naman tayong lalaban at magiging magkosa habangbuhay.  Basta sumunod ka lang samen.

Maaga palang tuturuan na kitang magsabi ng “thank you” at “please”. Magsabi ka ng ‘thank you”  kapag nakakatanggap ka ng regalo. Magthank you kapag may nakakagawa sa’yo ng mabuti. Tuturuan din kitang hindi matunog ang bibig kapag kumakaen. haha Ayaw na ayaw ng tatay mo yan. Ang mayayaman, tahimik lang ngumuya. Madaldal lang ako pero ayoko nun. I will teach you a healthy food habits.  At di kita sasanaying nagsasalita na puno ang bibig. Ayokong sanayin kang walang delicadeza sa sarili. haha Show some modesty kung kinakailangan. Practice shy confidence.

Saka isa pa, patapusin mo ang lahat ng taong nagsasalita kapag may kausap ka. Wag maging bastos ah. Dati na akong bastos sa nakakatanda. Wala din pinuntahan. Importante ang makinig palagi. Bigyan mo ng mahabang oras ang ibang tao sa pakikinig kaysa sa pagsasalita mo.  Kapag uutot ka sa bibig, i mean magbu-burp ka, matuto kang magsabi ng  “excuse me” huh. Noon, hindi ko alam yan. Lately ko lang din nalaman. haha Bantay ko palagi ang bibig mo, lahat ng lalabas na masasamang salita diyan. Tatagpasin ko yan. Or kung ayaw mo, lalagyan naten yan ng toy car sa loob. hahaha Utos at pangako yan. Konsensya ko nalang kung wala akong gagawin sa lahat ng sinabi ko.

Mapang-asar si papa mo pero di ko ituturo sa’yo na manghusga ng pisikal na katangian ng tao. Pwera nalang kung compliment yun. Iyon pwede ‘yun. Matuto kang mangamusta paminsan-minsan. Wala ka man kailangan sa iba. ‘Pag may nakita ka man na kakilala mong matanda sa daan. Magmano o mag “po” at “opo” ka man lang. And another thing,  pagdating sa ibang bahay, kumatok ka muna bago ka pumasok sa kahit na anumang pinto. Dahil iyon ang nararapat na matutunan mo ng maaga. Wag mong babansagan ang mga taong ayaw mo. Hayaan mo lang sila. Wag mo na akong gayahin pa. haha Nagbago na ako. hahaha Tuwing babahing ka, magtakip ka ng bibig. Matutong mang-alok ng pagkaen kahit kanino. Ayokong may tira-tira ka sa plato. Di magandang kaugalian yan.  Maging matulungin kang bata sa iba. Lahat ng pwedeng tulungan, tulungan mo, wag lang sa masama ka tumulong.  Sablay yun. Kapag kinakausap ka. Makinig ka. Matuto kang umunawa muna. Yan ang susi sa tagumpay ng lahat. Wag na wag mong kakalimutan ang payo ko sa’yo baby, mahalin mo ng sobra ang sarili mo. Ayokong magkulang sa pagpapalaki sa’yo kasi di ko ginawan ng aksyon lahat ng iyan. 

Bilang tatay mo, tuturuan kita kung paano mabuhay sa courageous life. Hooray! Pagsinabing hindi. Hindi. Maniwala ka sa akin, ako ang nakakaalam ng dapat mong panoorin sa social media, at telebisyon at iba pa. Father knows best ikanga. I have a natural instinct on how to protect you. Kaya nateng daigin ang pamilya nila John en Marsha sa pagdidisiplina. Ang problema ay may remedy. Basta’t may konting comedy. Walang sinabi ang loyal ni Pepito Manaloto sa tatay mo.

Be courageous Anak. Stand for right over wrong. Stand up for your family at all costs. I will be an eyewitness to what helps you and what harms you.

At may rights ka din syrempre, hindi yung puro utos lang ako. haha

Tama lang na mag-expect ka ng sustento at tulong galing sa amin ng nanay mo. Syento pursento. Meron tayo ni’yan.

Tama lang na rumespeto ka na kagad sa nakakatanda. May kasabihan, respect begets respect. Sa tagalog, rumespeto. hahahaha gets?

Tama lang na maaga mong matutunan ang pagsisikap sa buhay. Di ka jeproks, ‘wag laki sa layaw.

Tama lang na mahalin mo ng sobra ang pamilya mo at ibang tao. Sino sino pa ba ang magtutulungan? Diba?

Tama lang na magsaya ka sa labas ng bahay. Diyan mas makukumpleto ang pagkatao mo, anak.

At

Mali ang masyadong pagiging makasarili, sakim at gahaman. Ang pera dapat umiikot yan. Hundreds, thousands or million pesos, same lang yan na meron sa ating wallet, Anak. hahahaha

Mali ang manakit ng kapwa pati na rin sa salita. Wag kang mananakit ng damdamin ng ibang tao.

Mali ang mag-experiment sa kasarian. Parang awa mo na anak. Wag. Tunay kang lalaki.

Mali ang pagiging tamad at umaangal. Yung anak ni kumpareng Henry Sy, di niya tinuruan yung son niya, nagkaroon yung anak niya ng sariling desisyon sa buhay. Nagtayo ng sariling negosyo. Kung matalino ka, alam mo na kasunod nun!?

Mali ang magnakaw, magsinungaling at mangopya. Wag mo ng simulan sa maliit na bagay. Kahit pa eraser lang yan.

Mali ang manlait ng ibang tao. Wag. Promise. Tigilan mo yan.

At bago din maisakatuparan yan, babaguhin ko din ang pagkatao ko.

Ngayon alam mo na, nasa puso ang pagiging tatay ko, tandaan mo yan. Huwag mo ng hanapin sa iba yan. Sa estado mo, di mo pa ako maiintindihan ng lubos. Pero balang araw, ipagpapasalamat mo ‘yan lahat.

Sa dami kong sinabi,  kadalasan maaari kong maramdaman  ang nasa isip mo, Anak pagdating ng panahon. Ganunpaman, pakikinggan muna pa din kita sa lahat ng sasabihin mo.

Balak ko palang ipa-tattoo ang face mo  sa katawan ko. But before that, gusto ko munang makita ang mala-anghel mong mukha baby. hihi #Excitedmuch

Nga pala, gusto mo ba akong maging bestfriend? Ako, gusto ko. Kung gusto mo, eh mauuna akong magpost kaysa sa nanay mo ng lahat ng achievements mo sa social media.

Kung alam mo lang ang nasa puso ko, Anak sa lahat ng sinabi ko. 4% palang yan. I will spends meaningful time with you, our experience will be magnified. Sumpa man.

Ngayon palang, naniniwala na ako sa’yo. Lahat para sa’yo. Kaya ko pang i-extend ang aking mga kamay para lang maibigay ko lahat ng tulong ko sa’yo at mapalaki ka namen ng maayos anumang mangyari.

Sikmura niyo muna ang uunahin ko bago ang tiyan ko. Doble-dobleng blessings ang binigay mo sa amin Anak ng nanay mo. Nararapat lang sa’yo yan, baby.

Kulang pa ang karanasan ko sa pang unawa pero ganunpaman pipilitin kong intindihin ang lahat para sa’yo. Kung di mo naitatanong dahil nandyan ka palang sa tiyan ni mommy mo, fyi na-improve ko na din pala ang pakikipag argumento ko sa kanya. Tanong mo pa sa nanay mo. haha

Ikaw ang magiging mundo namen, Anak. Walang katapusang pagmamahal para sa’yo. Hayaan mo munang ako muna magpasalamat sa’yo, Anak.

Para sa akin, kulang pa ‘tong pahina na to, at bibigyan ko pa ‘to ng kasunod.

Basta, mangarap ka ng mataas. Mahalaga sa isang bata na  may pangarap na inaabot. Ang goal na walang bilang ay isang slogan lang. Ayokong magkulang sa’yo pagdating sa kinabukasan mo. I will made you  feel so good with my words of praises.

Wala ka pa sa mundong ‘to pero prinsipe na kita. Hari pa kita. Boss pa kita.

Garantisado, Anak. Ikaw ang pinaka. Dahil ang tatay mo ay malupit. Sobraaaaaang lupit. I’m the man. I’m the strongest and smartest man. I’m better than the hype. That is part of my greatness. Ako ang Lodi mo. Magaling at mahusay si daddy, sa totoo lang. haha Wag mo ng kontrahin.

Alalahanin mo lagi na mas malaki pa ako sa lahat ng magiging problema naten. Di ko mababago ang nakaraan pero maipapangako kong, ako ang pinakamahusay na lalaking makikilala mo, Anak. Mark my word.

Alam ko namang magaling ka din gaya namen ng nanay mo. Kaya mong ma-meet ang standard na ibibigay namen sa’yo. abide by you, and enforce you. I am a great example not just of bravery(haha), but of self-discipline, self-restraint, and wisdom gleaned from experience.

Alam kong paglaki mo. Bawat kilos ko, o-orbserbahan mo din pati na ng nanay mo. Magandang picture ang makikita mo at totoo. As your father, everything that I do casts a giant shadow for you. Every day that you will see me, you are shaped by me.

Habang buhay ‘to, Anak. Priority ko kayo ng Nanay mo. Kahit di ko naman sabihin sa’yo ‘to lahat, alam ko, makukuha ko na respeto mo kasi tatay mo ako.

Hiling ko lang na magpatuloy ang malusog na pagbubuntis ng mama mo sa’yo at malusog na malusog ka din ngayon. Lagi kong pinagpi-pray ang iyong well-being at salamat sa Diyos for every week we made it through.

So to end this, I will loved you unconditionally. Lagi kitang nasa panalangin ko. Binibigay ko ang buong lakas at katawan ko sa’yo, Anak. Lumalaki ka na sa sinapupunan ng nanay mo ngayong October 2018.

Kini-claim na namen na  you are a wonderfully made. God made  all of your delicate and inner parts.  His workmanship is marvelous. Nawa’y makapagpahinga ka dyan ng maayos at magkaroon ng normal at maayos na nutrisyon.

Hindi naman halata diba na  excited kame sa paglabas mo. haha  Syempre di mawawala ang takot. Pakatatag ka dyan, baby. Hanggang sa maitawid ka namen sa delivery day.

Dinala ka namen sa kasal, diba. May isang Big Project tayong nalagpasan. So, kayang-kaya din naten ‘tong paparating. No match yan. Nagpapakumbaba akong humiling na alagaan ka sa panubigan ng iyong Ina. Punuin ka ng biyaya sa loob ng tiyan ng mama na maging  isa kang normal, healthy, at masayahin na intelligent pa, kind-hearted and loving individual. Naramdaman ko na ang pagiging ama ko sa’yo, baby. Nagpakatatay na ako habang nasa sinapupunan ka palang. Sinakripisyo namen lahat para sa’yo. I love you.

[benestrella]

SA ONCE-IN-A-LIFETIME MEGA KASALAN NI BEN AT ANGEL

April 8, 2018, seben portipayb in the evening.  Angel: Pakasal na tayo sa birthday naten. Me: Weh? Sure ka? Kala ko November pa tayo? At huminto ang mundo ng sinabi niyang…. Angel: Sige na. Gusto ko na e. Pause for the moment. Me: …Okay sige, sabihan ko na sila. Linggo ng gabi sa isang restaurant sa Makati niya binanggit ang katagang magpakasal na kame. Huminto muna ako saglit sa kinakaen ko kasi parang naiba ang una naming plano. Napatingin ako sa malayo. Medyo nakaramdam ako ng kaba nung mga oras na yun kasi parang nabigla ako. Nakatulala pa rin ako. Nang bigla nalang akong nilapitan ng isang waiter at sinabi niyang “Sir, ano po yun?”. Na-shock ako sa kanya. Napasagot ako ng “Bakit? masama ka titigan?” Hahaha  Mga ilang minuto, dahan dahan akong napangiti kasi alam kong matutuwa yung mga kaibigan at pamilya ko kapag sinabi ko na mapapaaga ang araw ng espouse ko. Sabagay, ako rin naman ang nagpropose ng kasal kay Angel eh, dapat ready din ako anytime. So, itinuloy na namen at nagsimula na kameng magplano. Pero bago ang lahat, my dear brothers and sisters. Nagsimula muna kame sa ganito. (Inihahandog ng Star Cinema ang isang naiibang kwento bago ikasal ang tunay na nagmamahalan. “Sa Once-in-a-lifetime Mega kasalan ni Ben at Angel”.) Nagsimula kameng maging magclassmate nung highschool. Isa pa lang akong highschool student na “Kilig  Ambassador” sa aming eskwelahan. Nakaduty ako na magpakakilig noon sa mga kabataan. Naging magkaibigan kame ni Angel. Naging magkabiruan. Wala talaga kameng feelings pa sa isat isa ‘nun. Haha Maybe parehas pa kameng dukha nun. At parehas pa kameng libagin din. Lol Madungis pa talaga kame ‘nun that time. Pero may itchura na si Angel noon, papunta na sa pagiging Lars Pacheco. Haha Naudlot lang talaga eh. ‘Tas, naging magbestfriend nung college at unti-unti na niya akong nililigawan  at tinatrabaho every weekend sa phone calls. At ako naman, sa malambot kong puso na di ko na namamalayan na nahuhulog na rin ako sa kanyang patibong and suddenly I felt head over heels to her. Then lumipas ang ilang taon, sinubukan kame ng mapaglarong pag-iisip. Nagkasala, nagkamali at naging taksil sa aming mga puso. Marami man kameng masasamang kahapon na naranasan at napagdaanan, pero alam namen sa sarili nameng natuto na kame at nandito nakatatak pa din sa isip ko, kung paano ko tinalikuran ang lahat…(Pasok 6cyclemind.) Kay bilis…Bat umalis. Nakakamiss….. *Hindi ako sanay sa biglaaaaaaaaan* Kampay, mga orbs! And the longer it takes on our relationship, natututo ako sa mga pagkakamali ko at napapamahal na ako sa kanya ng lubos dahil tinanggap niya pa rin ako eventhough may pagkademonyito ako minsan, hindi pala minsan, occasionally lang. haha Kaya matagal na akong nagdecide, anumang mangyari samen, basta for her(Angel), I will go the whole nine yards. Nagsimula pa nga kame sa tawagan na “Bubu at Chacha”. Ako si bubu at siya naman si Chacha. Siya yung asong kotse na color yellow. Siya yung nagsisilbing manibela ko para patakbuhin ang mabagal kong mundo. hihi Korni. And here we are, handa na kameng tahakin ang mabigat na responsibilidad  and go the extra mile. Isang buwan matapos akong magpropose ng ‘tying the knot’ sa aking minamahal, ay agad agad  na kaming nagplano kung kailan ang month and year ng aming wedding day.  Iba kame eh, advance kame mag isip ‘nun eh. Sa dinami-dami ng aming pinag-aawayan linggo-linggo, for the record na nagkataon na tugma  kameng nagkaparehas sa gusto naming setup ng wedding. TIGNAN MO NGA NAMAN. Kameng dalawa has the same idea at the same time. Well, siguro great minds think alike nga talaga! Haha Masasabi kong nagtulong tulong ang mga bituin at kalawakan para maging significant at memorable ang magiging ‘Wed’ namen. Yan ang ipinararamdam sa akin ng aking malupet na instinct. Maganda ang prediksyon ko sa Once-in-a-lifetime Mega event ng buhay namen ni Angeline sa August 31.  April 14, 2018 Me: Hati tayo, tig 50 tayong guest. Angel: Okay! Maglista na ako. Mahabang panahon na kung tutuusin ang ipinagkaloob sa amin para paghandaan ng husto ang mismong araw ng kasal ng aking pinakamamahal na si “Angeline Belarmino”. Wag kayo ah, hindi biro na nakayanan nameng dalawa ang ituloy ang pinu-push namen ng todo na wedding kahit na umabot kame sa puntong walang-wala na talaga kameng “budjey”. Pinasok pa ng peste ang bahay ko. Pinasok pa ng magnanakaw ang kwarto ko. Buti nalang ganun kahalaga ang gma nawala. Tinubuan yung magnanakaw ng konsensya. Yung magnanakaw na yun, kilala niya ako eh, may takot pa siya sa akin, iniwan niya pa ang laptop at camera ko. Isipin niyo yun. IpagsasaDiyos ko nalang.  Ayun, grateful pa din syempre, kasi palaging mayroong biyayang dumadating kapag negative ang mga numero sa aming bank account. Nagpapasalamat nalang kame sa kung ano ang natitirang blessings na meron kame. Anong secret? Malakas po yung Guardian Angel namen sa likod. April 25, 2018 Me: Lauv, San mo gusto ikasal? Angel: Basta dun sa simple lang. Me: Saan kaya yung simple na yun. Matapos ang aking wedding proposal kay fiancee nung last year. Naghanap na kagad kame ng reception venue package. Marami kameng di nagustuhan na reception at church. Sabihin na nateng, hindi swak sa panlasa namen yung iba at saka hindi praktikal masyado.  At mayroon namang lugar na malalapit lang sa location namen pero hindi naman namen tipo. Gusto ko talaga garden e, tas malapit lang, nothing beat Mother Nature ikanga. Hahaha (ano daw!) Sana wag umulan sa kasal ko. Yari tayo dyan. Di ko makakalimutan noon na nakita ko sa facebook na may couple na kinasal sa gitna ng baha. Ayos. Siguro napagkasunduan nilang “Bagyo ka lang, pinoy kame” o kaya “love conquers all , even super typhoons.”. Nakow. Di ako naniniwala sa kasabihan na kapag inulan ang kasal, maswerte daw. Anong swerte dun? Lagnat aabutin namen dun eh.  Ok lng ambon. Yan okay yan. Ang mga katutubo daw noon gumagawa ng rain dance sa araw ng kasal kapag mainit ang panahon para umulan para sa masaganang ani. Pero para sa akin, ang sagot ko dyan, “Hindi rin”. haha Ano pa nga ba ang hihintayin namin, diba? Naka-10 years na kameng magkasama. Lahat ng relasyon ay gusto ang lumugar sa tahimik. Lahat ay gusto ng magbago. Lahat ay gusto na may marating. Walang gusto ng magulong pagsasama. Because our relationship, is based upon freedom and can never grow in a jealous heart. Kaya, sa pangakuan nameng sisimulan kasama rin ng aming mga minamahal sa buhay, hindi lang basta ‘to isang okasyon na bahala na kung sino ang pupunta o hindi. Basta ang samen, mahalaga ang lahat ng taong inimbitahan namen sa August 31. And hopefully, lahat po makapunta sa aming inihandang okasyon. Please. Haha Simula nung nagkakilala kameng dalawa ni Angel hanggang ngayon. Marami na kameng pagsubok na nalagpasan. And I’m so happy ever since I have found her. Si Angel ang buhay ko. Nasanay na ako na siya ang kasama ko sa lahat ng struggles ko. Sinabi ko na sa kanya noon na nabuhay ako para mamatay para sa kanya. Opo totoo. Nagkaroon kame ng hindi  mabilang sa daliri na hiwalayan at bangayan ‘pag may problema. Mas marami pa ata sa bagong cast ng ‘Ang probinChino’. Chino kasi sasakupin na tayo ng mga intsik. Haha Welcome to the Province of China. haha Pero  maipagmamalaki kong sa dame ng struggles every month, nakakabuo pa rin kame ng isang  realistic na konsepto ng pagibig. Paano ko nasabi? Eh naging totoo kame sa bawat bugso ng aming damdamin. Ang tunay na pagibig na nagturo sa amin kung paano hindi bumitaw kahit hirap na hirap kame sa dambuhalang unos. Alam ng mga nakakakilala saming dalawa kung sino ba talaga kame at ano ang tunay na ugali na mayroon kame. Hindi naman mawawala sa isang relasyon ang argumento basta nase-settle diba. And we  don’t always hide our truest feelings pagdating sa problema. Basta kame, hindi kame natutulog ng magkaaway pero gumigising naman kameng nag-aasaran lang. After ng war, we kiss and make up. Eh ganun talaga e, magkasama kame palagi at alam namen ang halaga ng bawat isa. Kung maririnig niyo lang ang usapan namen dalawa palagi . Ay tiyak, kung ano kame, yun kame talaga, naipaparamdam namen ng open ang nararamdaman namen sa isa’t isa kung masaya man o malungkot, badtrip man o nakakairita. On and off man ang camera, ganun at ganun pa rin kame. Galing lahat sa puso. Matured na kame pagdating sa emosyon ng bawat isa. Kilalang kilalang kilalang kilala talaga. haha Sa kasunduan ng marriage namen, hindi lang basta ‘to ritwal na matatapos sa isang araw. Mayroon din kameng positibong pananaw sa hinaharap na mangyayari at natuturuan namen ang sarili nameng dalawa kung paano maging positive sa lahat ng kakaharapin. Gaya nalang nitong preparation sa kasal, hindi kame nagpatinag basta-basta sa mga taong sumisira sa lahat ng plano namen. At sobrang laki ng pinagkaiba ng ugali namen at gusto, sa totoo lang. Kung tutuusin nga, sa status namen ngayon, tinatawanan nalang nameng lahat ng kahinaan at kapangitan na mayroon kame. Pero tanggap naman namen lahat ng iyon. It’s how we deal  with our inevitable differences that counts and how we handle our disagreements positively.  Imbis na sabihin kong mali siya, pwede ko namang sabihin na “Okay, di ko naintindihan”. Kailan ba naman nanalo ang lalaki sa babae? Taas noo kong ipagmamalaki na kahit wala kameng isang bahay ng simbahan pero patuloy pa rin ang aming pagdarasal sa Diyos na lumikha. Isa lang ang pananampalataya na mayroon kame na hindi mananakaw ng iba. Ang Diyos na sinasamba namen kahit na’san man kame mapadpad ay kaparehas niyo din. Honestly, sa unang pagpaplano ng wedding,  ma-e-excite ka kasi parang ang dali lang kung naging bisita ka na sa kasal pero kalaunan mawiwindang ka ng todo kapag ikaw na ang nag aasikaso o ikakasal kasi maraming dapat idagdag para maging smooth ang kasal at walang aberya. Choices din naman namen kung gusto namen ng simple o engrande. Eh wala eh, goal talaga namen gumastos ng malaki. Hahaha Joooke. Ano pa nga ba, eh nauso na ang prenup, save the date, groomsmen attire, bridesmaid attire at iba pa para mas lalo pang gumanda ang kasal at maubos ang aming pera. haha Ako na ang buhay na patunay, na hindi madali ang pag aasikaso ng wedding. Hindi dahil sa pera kundi minsa’y  may negative sa paligid na magdidikta na mali ang pinasok namen. Isa pa yung hindi pagkakaunawaan sa desisyon na binibili para sa mga abay at involved kame dyan. haha Kasama pa ng may mga taong magbibigay ng di magandang komento kesyo parang di pa daw kame handa. Masheket besh. Ngunit para saken, wala lang yan, pressure from friends and others usually comes from a good place. Saka it’s also important to recognize  that no matter how accomodating we are, we will never be able to please everyone. May 1, 2018 Angel: Okay ba sayo? Me: Oo naman. Angel: Sure na sure ka na ba? Me: Ako pa. Give your trust to the expert. Kaya for me, ang mahalaga dapat walang “cold feet” sa ganitong sitwasyon ang couple na papasok sa isang kasal. Without a doubt ang pagproseso ng kasal. Kasi mapupunta lang sa wala kung may duda ka but it may also be that you need to take a serious look at this critical decision that you are making in your wedding. Dahil nga alam kong stressful na talaga sa wedding prep palang. Ang goal ko palagi kapag  di bwenas ang sitwasyon ng pag asikaso ng checklist para sa wedding day. Gaya ng kapag ang usapan ay ngayon ang pick up ng items na binili namen pero pagpunta namen dun sa store na binilhan namen, di pa pala ayos, eh kasi yung binigay nilang calling card di naman pala active eh, badtrip pero hinahayaan ko nalang ang mga negative thoughts and feelings na maramdaman ko, ganun po ako ka-positive kung iisipin, hahaha basta ang mahalaga saken kung paano ko babaguhin ang response ko sa mga nangyayari. I always remind myself that hard days are necessary to live through and to learn from wedding.  The hardest preparation days in wedding make us who we are, inside and out. Di biro ang whole week, iniisip ko ang task ko na dapat tapusin sa checklist ng wedding. MAHIRAP TEH! Hindi biro ang pagpapakasal pero alam kong magiging masaya ako sa desisyon ko kasi mahal ko ang pakakasalan ko. Yun ‘yun eh. This is the time of crying tears of joy as me and my partner saying our vows. Yihihi. Matagal na akong nangalap ng paraan kung paano i-continue yung flame na sinimulan nameng sindihan noon. Marahil ang apoy na yun ay humina pero hawak pa rin namen ang panindi ngayon. Kontento kame sa lahat ng bagay na mayroon kame. Ngunit sino ba naman ang hindi naghangad ng magandang buhay at payapa pa. Ginagawa namen ang tama kahit walang ibang nakakakita. Wala ng hintuan at atrasan ‘to. Tuloy tuloy na ang kasalan. Siya na talaga ang aking potential wife. Hihi Wala na akong dapat patunayan pa. Wala na akong dapat hilingin pa para mahanap ang sagot sa tanong namen palagi. LAVAAAN. Yung deep sense of caring na binuo ng pagmamahalan at pagkakasunduan ay para saken isa siyang romantikong pagibig na nagagawa namen. Kasama sa habang buhay nameng pangako ang pisikal na pagsasama. Magsama ng  10, 11, 12, 13, 14 years forever and ever. Jooohn llyyyod ikaw ba yaaaaan? haha Sa totoong buhay, hindi naman talaga kame particularly romantic, pero  meron kameng willingness na magsama while each fulfill our own needs and dreams. Despite our numerous flaws and arguments, nandito pa rin kameng dalawa ni Angel, lumalaban sa ‘Ngalan ng Pagibig’. Matagal na rin naman nameng pinag usapan ng aking irog na kung pupunta kame sa aming kasal, dapat wala ng urungan pa. Hindi ‘to parang mainit na kanin na kapag sinubo, titingin muna sa facebook este kapag napaso iluluwa.  Kung ganun talaga kame kagulong tao, we’re doomed from the very  beginning. It’s not about our needs, it’s all about our mutual service to each other at ibinigay na namen ang sarili namen sa isat isa. Yung una, sa wedding prep, hangga’t di pa kame nakakahanap ng magandang pwesto o venue ng kasal, naglista na muna kame ng mga posibleng darating talaga sa kasal namen. Yun talagang mga taong may suportang tunay. Lol. Nakakatuwang isipin na umabot ng mga ‘doseng bus na may laman’ ang bisita. Ganoon kadaming tao pala ang makakasama namen sa kasal if ever.  I feel so flattered. haha lol At para sa amin, medyo may kahirapan din ang  magpakasal sa malalayong lugar gaya ng Balesin. Gusto sana namen ng ganun kaso bat’ pa namen papahirapan ang mga bisita diba. Pwede naman magsaya sa malapit na lugar lang. At yun na nga, nang makahanap na nga kame ng magandang venue, dun yun sa Intramuros, Manila. Sakto, dahil ito lang ang lugar na hindi kame naghangad ng mas malaki pang celebration. Walang beach. Walang ma-dekorasyong simbahan. Simpleng salo-salo lang na kasama ang mga kaibigan, ninong at ninang at mga supportive na pamilya at kamag anak sa isang garden. We decided to keep our guest list to those most important to us. Pero hindi naman porket di naimbitahan eh hindi na sila importante sa amin. Ganito lang yan, kung tunay talaga nila kameng mahal na mahal at naniniwala sila sa pagmamahalan namen dalawa ni Angeline, maiintindihan nilang limitado lang ang makakasama kasi nga tunay sila sa amin. Ngunit wala kameng nagawa nung nalaman nameng magiging crowded masyado ang lugar kung paaabutin pa namen sa maraming guest list. Intimate nalang talaga. Nagstick nalang kame sa sapat lang. Yung iba pang hindi nasama, babawi nalang kame, next time. Sa golden wedding nalang. From the first place, plano talaga namen kung ano ang magiging itchura ng mga guest. Payak lang naman ang gusto namen eh, umuwi din silang na-enjoy ang aming wedding day. Kung ano ang perspective ng mga guest sa amin and all of the choices we make for our special day will be memorable ones. Yun lang. Wala na ring bonggang suot o attire pa. Pinag usapan na rin namen kung ano ang status namen pagtapos ng kasal na ‘to. Ano ba ang kasunod ng commitment na ‘to? Ano sabihin ko ba? Hindi pala pu-pwede. Kung pwede ko lang sabihin sa inyo lahat ng iyon, ginawa ko na kaso di pa talaga to ang right time pero maipapangako kong sobrang saya na may halong pag iingat ang magiging journey namen pagtapos ng kasal namen. Masasabi kong panatag na ako dahil sa naging desisyon namen. At magtatrabaho ako ng husto para di makatikim ng mga mapapaklang pagkain ang mga anak ko. Magsisikap din ako ng todo hanggang sa makapagtapos ng kolehiyo ang mga anak ko at natupad din nila ang kanya kanya nilang pangarap sa buhay. Sa totoo lang, nung naghahanap kame ng music band para sa wedding,  nahihirapan akong magdecline sa mga nag-offer na singer. Inaawitan kasi ako ni Morisette Amon, kakanta daw siya sa wedding ko. Sabi ko nalang “Sis, malaki masyado TF mo, si Shanti dope nalang muna ah. Marami ka namang gig ngayon eh”. Pero echos lang yun. haha May 13, 2018 After ng prenup shoot. Angel: Magloloko ka pa ba? Me: Oy, Parehas din tayong nagkamali noon. Nagsumpaan na tayo. Nagbago na din ako. Sa relasyon namen. Dumating pa nga kame sa puntong we think it’s all over, everything is finished. As in, wala na talagang patutunguhan ang relasyon namen, tipong na-reach na namen siguro yung end of the road. Ganun kalala. Sabi pa ng mga tropa, kung hindi ko kayang baguhin ang sitwasyon na kinahaharap ko  nung mga oras na yun, china-challenge ako neto na baguhin ang sarili ko, to grow beyond the unchangeable. So therefore, binago ko ang sarili ko at di ako nagpagiba, nalaman ko pa din ang tunay na kahulugan ng “Bagong simula.” Pwede pa palang magsimula muli at ayusin ang lahat, little by little. Tinuruan akong magpakumbaba sa nangyari. Tinuruan akong maging estudyante sa naging hamon ng relasyon namen. At eto na kame ngayon nakatayo. Ngayon ko lang nalaman na malaki pala ang mundo at makahulugan ang pagibig. Hindi lang pala ang mga nakikita ko ang itinuturo neto, malawak pa talaga. At palaging may surpresang ibinibigay  pagdating sa pagmamahal. Kasi kung babalikan ang nakaraan, ibang iba na ang mukha ng relasyon namen, nung nakaraan ilang taon, mga nagdaang buwan at ngayon. And we’re proud that we are always growing. Palaging may bagong experiences and experiences don’t stop. Yan ang buhay namen at nyo rin. ‘Nyo ring lahat.  Alam niyo ba kung bakit naabot namen ang 10 years? Isa sa mantra ko sa buhay, kapag walang nadadagdag samen, kinakailangan magbawas. Plus or minus ba. Bawasan yung mga bagay na nagbibigay sa relasyon namen ng pagiging kumplikado katulad nalang ng pananampalataya ng iba. And syempre, malaki ang pasasalamat ko dahil di ako binitawan ni Angel sa lahat ng naging kalokohan ko noon. Kaya sa edad namen ngayon, pinili nalang namen na busugin ang sarili namen ng mga experiences, magagandang kwentong masarap balikan at masarap pagkwentuhan pag matanda na kame imbis na magstuck kame sa kagustuhan ng iba. Just check nalang the evidence and our social media stuff. haha June 16, 2018 Kakapili palang namen ng gown. Angel: Mamahalin mo pa ba ako pag matanda na tayo? Ben: Oo naman. Isang bagay pa ang hindi ko makakalimutan na natutunan ko sa magiging kasal ko, dapat kameng mabuhay pala sa pagmamahal araw-araw. As in, everyday. It sounds Corny pero totoo. Kung nasan kame nakatira, mamahalin ko pa din siya. Kung sino man mga kasama niya, mamahalin ko pa din siya, hanggang sa tuluyan ng mabuhay talaga kame sa pagmamahal. Siguro eto na nga yung tunay na kaligayahan, at kapayapaan ng kasal na hinahanap ko. Walang hanggang pagibig, hindi lang siya ang papakasalan ko pati buong pamilya niya. Sa wedding prep namen ni Angeline, ang saya sa tuwing nagtatalo kame sa choices namen sa mga items na binibili sa Divisoria. Sa pagpili palang ng mga materyales na gagamitin sa kasal, nakakatuwang isipin na eto na yung training process namen sa pagsasama namen habang buhay. Iba pa rin talaga ang mag DIY diskarte at mga moment na nagtatalo kame sa pagpili ng binibili. Haha Why buy when you can D.I.Y. Natuto kameng tumawad kahit sobrang mura na ng tinda sa Divi. Haha Wala lang, gusto lang namen talaga makipagkulitan sa mga tindera sa Divisoria kasi mismong sila rin, sine-sale nila ang items na bagay na bagay sa aming magcouple. Di nakakayamot kahit madaming dalang gamit pauwi. Tanong nga ng isang tindera samen dahil alam niyang ikakasal kame kasi bumili kame ng bowtie sa kanya, sabi niya “Sa iyong palagay sir, ano ang pinakamahirap na tanong tungkol sa pagpapakasal at bakit?” Iba si ate, may content magtanong. Walang kaabog abog kong sinagot ang tanong niya,. “Ang pinakamahirap na tanong para sa akin ay kung kailan mo ibibigay ang sukli ko, ihing ihi na ko te” Gulat si ate eh. hahaha Bago ako ikasal, nalaman ko na dapat baguhin ang lahat para maging maayos ang buhay mag asawa. Bawat kilos ko, hindi lang para sa akin, kundi para sa aming dalawa na. Wala ng kanya kanyang diskarte. Sa aming pag aasawa, lahat ng plano ay long-term na. Sinasabi ko ‘to di para magyabang, kundi magkaroon kame ng bagay na pinanghahawakan at para sa lahat ng makakabasa neto ay matulungan ko din sila. May problema ba tayo dun? Maraming changes and revises sa wedding prep, kailangan talaga ahead palagi ang planning ng schedule. Katulad nalang ng nailagay namen na 4:00pm ang start ng ceremony sa mga invitations, pero kinakailangan namen gawing 3:00pm at i-annouce muli para sa allowance ng traffic at ibang pang circumstances. Panigurado naman na may ilang na hindi on-time na makakadating. Yung iba daw kasi ang iniisip kadalasan, 4:30pm palang maglalakad ang bride. Hindi po, saktong 4pm ang start ng lakad ng bride. Lately ko lang din nalaman. ‘Tas last week na-meet na rin namen ang mga kinuha nameng coordinators, maraming dapat i-fill out sa mga binibigay nilang form. Lahat ginagawa ng coordinators para maging smooth ang takbo ng wedding day. Walang stress ang groom at bride sa tulong nila. Malalaman naten yan sa mismong event kung good talaga ang services nila. Gaya nga ng sinabi ko kanina, marami pang dapat ayusin sa wedding, minsan last minute may pahabol pa, kaya dapat maaga talaga kumilos. Ang coordinators lang talaga ang aalalay ng lahat. Sana talaga matupad. haha Palagi din kameng tumitingin ng reviews sa mga  facebook pages ng mga kinukuha nameng suppliers. Kapag may mga bad reviews si ganito o si ganyan, hanap nalang ng iba pa, pero kapag medyo gusto namen yung kinukuhang supplier pero medyo sablay siya, ang ginagawa nalang namen, nagfocus nalang sa mga dapat ayusin sa suppplier na yun. Mahalaga na may expectations sa lahat ng kinukuhang suppliers at i-background check ng maigi. Todo kilatis. Matagal ng natuto ang isip ko na ang babaeng papakasalan ko hindi lang sa harap ng Diyos kundi sa harap ng mga mahal namen sa buhay ay siya ring babaeng makakasama ko sa loob ng 40 years. Yah, 40 years, yun kasi ang edad na medyo fresh pa kame at malinaw pa ang mga mata namen. So, tinatanggap ko ng buong buo siya kahit na malakas din mambwisit ang asawa ko. haha Di ako dapat magpa-delude sa mga nakikita ko. Ngayon palang kinaen ko na ang katotohanan na magsasama kame  “For better or worse, for richer or poorer, in sickness and in health or may facebook man o wala”. *Oh kay sarap isipin, kasama siyang tumandaaaaa.* Hindi kasal ang bumuo sa amin. Buo na kame bago ikasal. Hindi kame ikakasal para lang sumaya. At tapos na rin ang ‘love rat’ namen. Masasabi kong kailangan ng sampung taon para magkaroon ng isang araw na binago ang buhay namen. Sa totoo lang, sa pagpaplano namen, we treat marriage as a formal covenant based on our emotions. Magpapakasal kame kasi ito ang tama. Magpapakasal kame kasi mahal namen ang isat isa. Wala ng kulang sa amin.  Etong magiging kasal namen o magiging tipan, hindi lang basta ‘to kontrata, kundi isang mutual understanding na kahit mawala na ang lahat ng tao sa Pasay pati na dito sa earth, magsasama pa rin kame ni Angeline. Binuo ‘to hindi lang responsibilidad kundi tunay na emosyon at pagkakasunduan. Panghabang buhay na pagsisilbihan siya at syempre ako. Panahon na para ibigay namen ang isa’t isang sikreto. Lahat ng tinatagong sikreto.  Wala ng dapat itira pa. hahahaha Magsisi na ho. haha Wala na. Finish na. Ano pa bang sense kung di kame magsasama ng account sa bangko.You know what, napagdesisyunan na namen pag samahin ang kalahating milyon niya at 3 milyon ko sa bangko. Hahahaha At ang matagal na matagal na naming pinapantasya na makatira sa sarili naming bahay. Sa isang bubong, oops I’m sorry, I mean sa isang roofdeck na masaya ang aming pamilya. Kilala niyo naman ako, my actions speak louder than my words. Pag sinabi ko, mangyayari lahat ng yan.  Kaya eto na ang simula ng lahat. Alam niyo ba, ang sarap din palang tumira sa kama ng iba. Ibig kong sabihin, sa hotel.  At dun yun magaganap sa araw ng kasal namen. Hhhmmm exciting. Aminado naman kaming dalawa na malaki pa ang dapat ayusin sa relationship namen. Hindi namen ginamit ang kasal para maayos kame. Improvement is necessary for any relationship to thrive, diba. Marami pa kaming dapat i-workout. Nagsama kame na parang kaming sundalong parehas na galing sa gera. Alam ko naman na di porket kinasal, eh  magiging okay na lahat. Hindi maso-solve ng kasal lahat ng problema ko at niya. The truth is that not everything gets better. Imposibleng lahat ng masasama ay mawawala kapag kinasal na kame. Imposible yun. Kung nagbabalak kayo na magpakasal sa iyong minamahal, ang masasabi ko lang senyo, tumigil ka na este magandang desisyon yan. Simula palang ng araw ng wedding prep niyo, matutunan mo nang makipag usap ng maayos hindi lang sa mga tindero at tindera kundi mismo sa taong papakasalan mo. Gaya ng nangyayari samin ngayon. Unti-unti ko na ngang natutunan i-improve yung communication skills ko, di naman ako ganito dati. Mabilis na rin ako magreply at syempre yung being calm in every moment and last, matutong magcompromise kung kinakailangan. Natuto din akong magkaroon ng lakas ng loob na imbitahan yung mga in-admire kong tao at nirerespeto kong mga naging boss bilang ninong at ninang. Nagkaroon talaga ako ng tripleng lakas ng loob. Speaking of being calm na nabanggit ko, medyo may kulang pa dyan, hindi rin naman maiiwasan uminit ang ulo ko pagdating sa mga loko loko kong kausapin sa pamimili sa wedding materials na gagamitin, atlis isa lang ang patunay na yan na hindi ako nagpapabaya sa magiging resulta ng kasal ko kasi gusto ko talagang maging maganda ang kakalabasan ng wedding ko. Okay lang magalit paminsan minsan wag lang manira ng iba. Naniniwala naman ako na marami ang kinasal upang umiwas lang sa problema. Change us, in english “Ibahin niyo kame” Hahaha Ang katotohanan dyan, hindi kayang i-erase ng kasal lahat ng sakit ng nakalipas sa amin at mga pagkukulang pero pwede itong maging sandata na gagamitin namin para maging matibay ang aming relasyon.  And there has been a major shift in focus from marriage therapy to marriage as therapy. Ganern yun. Self-observation lang. Yun lang yun eh. Hindi lang din ang mapapangasawa ko ang bubuo sa akin. Paano ko yan nasabi? Yung mga taong nasa paligid ko, sa kanila ako natuto tungkol sa kasal. Sa desisyong kasalan ito, it will prepare us and make us a healthier person in the long run. Hindi kame papayag na hindi mabigyan ng magandang kinabukasan ang mga magiging anak namen. Hindi kame papayag na mapunta lang sa wala ang ipapangako namen sa kasal. At hinding hindi kame papayag na hindi sumaya ang pagsasama nameng dalawa. Kaya naniniwala akong pasasalamatan kame ng future sa ginawa nameng desisyon na  ‘to. And I’m very sure about that. Marami akong makikitang magagandang babae sa facebook at sa kalye, pero uuwi pa din akong, si Angel lang ang pinakamagandang babae para sa akin. Lasing man ako o hinde. haha Hindi ko siya ipagpapalit. Ang sumpaan na ‘to ay pangako na habang buhay, wala ng lokohan pa. MaderPader. Ayoko ring maging sinungaling sa lahat ng sasabihin ko sa kasal. At maging sinungaling pagtapos nito dahil di ko naman nagawa at tinupad yung mga sinabi ko on our wedding day. Kailangan kong gawing equal lahat ng sinasabi ko at ginagawa ko. Inalam at pinag-aralan na muna namen ng husto ang dapat ayusin sa sarili namen before she walks down the aisle. Magkakamali at magkakamali pa rin naman ako pero alam ko na ang tama at mali. Ganun lang yun. The hard thing about hard things in marriage na papasukin namen is walang perpektong wedding. Wala ring perpektong marriage. Kasi wala namang perpektong tao.  Sa tagal ba naman nameng nagsama, sa pag aaway namen lagi, hindi pa ba kame mai-inlove sa isat isa. Duh!?  Mai-inlove ka din sa partner mo kung palagi kayong nagkukulitan at nag aasaran diba halos maya’t maya. Halos everyday ganun kame. And it is a journey through romance, power struggle, cooperation, mutuality and co-creativity. Yan ay base sa natutunan ko sa wedding seminar.  Yeeeesss. Saka mas lalo kong minahal si Angel sa pagiging selosa niyan. Sa magiging pagsasama namen dalawa, willing kameng mag adjust para tumatag ang kasalan na ‘to. Mag-adapt na rin sa mga changes na paparating.  At itong blog ko na din ang babalikan ko kung paano kame nagsimula sa kasalan. Our incompleteness and differences give iron to its roughness, its sharpening power ikanga. Tunay na suporta, pagiging tapat, lumayo sa mali, tuloy tuloy na komunikasyon, pagbibigayan, pagiging malapit sa isat isa, takot sa Diyos at tunay na pagmamahalan. Ito ang malalim at tunay na kahulugan na dapat dagdagan sa intimacy ng pagmamahalan namen. Wala namang perpektong relasyon, atlis tina-try pa din namen na mapunta kame sa maayos. Diba.! Masaya na ako na mayroon kameng parehas na goals na gustong tahakin. Ipapangako ko ang singsing na magiging simbolo na kasama ko siya sa pagtupad ko sa malalaki kong dreams. And I will act bigger on that. Additionally, sa paghahanda namin sa kasal, natutunan ko din pala na dapat hindi kame padalos dalos sa paggastos o pagbili. Naging maingat kame every details. Dapat pasensyoso ka sa mga kausap mo sa kasal. Pati na rin sa kukuning videographer at photographer. Iwasan niyong magkasamaan ng loob sa bawat expectations na gustong mangyari. Medyo nagkaroon ako ng konting heartache dito. Kaya ang payo ko, iwasan kumuha ng mga supplier na basta maikasal lang kayo pero di naman maganda yung services nila. Kung sa una palang, magulo na kausap at iba na ang kutob mo sa kinuha mo, magdalawang isip na. Nangyari samen yun. Nagkalat sa buong internet ang mga tips, advice, pros and cons sa wedding preparation. Wag maging tamad. Pag-aralan. Isa pa sa natutunan ko na mahirap makipagbusiness deal sa isang kaibigan, may kanya kanya tayong expectations na dapat ma-meet. Pag di kayo nag magkasundo sa usapan niyo. Paktay. Wag din kukuha ng supplier na hindi kasama ang jowawits. Wag magdesisyon mag isa. Proven and tested ko yan. Kaya, nung may nakuha na kameng supplier pero may hindi pa napagkakasunduan sa usapan ng magiging takbo ng aming wedding. Yung totally magulo pa na parang gusto mo ng bumigay dahil lang sa magulong kausap namen sa simula palang. Wala na akong nagawa kundi magpahinga nalang muna. Nagtry nalang akong i-shift yung focus ko. Nag-isip kung paano ko nalang mapapasaya ang wedding. Kumapit nalang ako sa isip ko imbis na sa emosyon, ang isip naten  it can bring us down or lift us up at a moment’s notice. Meron kasing nagnenegosyo, basta lang makabenta, wala ng pake sa customer at output ng trabaho. Mag ingat. Itinuon ko nalang sa magandang result ang utak ko in general. Ang sukatan para sa kin ay kung paano ako nag isip, dun ako mababago eh. Sinabi ko nalang sa sarili ko na “lahat ng nangyayari ngayon(ngayong preparation) ay daan para mas maging maayos ang wedding”. It’s all about thinking better for wedding so we can ultimately start to live better. Ang magiging kasal namen ay pwedeng maging oportunidad  para umunlad kameng dalawa, at inaaako namen ng buo iyon. Para sa personal growth na rin namen ni Angel. And finally, tanggap ko na di ako nag e-expect na palaging bwenas sa pagsasama namen, na palaging may araw at palaging may rosas lalo na pagtapos ng kasal. Darating at darating ang matinding bagyo. Tag-alat at tagmalas. Maximum awayan. Magiging matagumpay lang ang kasal namen kung handa kameng tanggapin ng buong buo lahat ng pwedeng mawala at masira. Maaaring kailangan igive-up ang carefree lifestyle at pasukin ang bagong limits. This is means unexpected inconveniences. At sa tingin ko, ang lahat ng matagumpay na marriage is patiently works to face the challenge. Lahat ng ‘to madaling sabihin, at madaling isulat. Pero mahirap panindigan. At ayokong maging gago. Minsan darating kame sa pagsasama na nasa baba kame minsan naman nasa taas, parang roller coaster ba. Eh sino ba naman ang ayaw ng roller coaster diba. Gusto namen yun. Masaya na ako na uuwi ako sa sarili naming bahay kasama ng napangasawa ko. Puso naman ang gagamitin ko ngayon. Pipilitin kong magbigay pa ako ng doble dobleng ligaya sa magiging asawa ko. Pinapangako ko yan. Marami kameng expectations sa married life namen at ako mismo ang magiging lider para matupad isa-isa lahat ng iyon. Meron na akong tatlong bagay na binitawan para sa magiging buhay mag asawa nameng dalawa. Medyo madami dami din yun kung mamatamisin. No more time na for catching feelings. Haha At alam ko, maganda ang magiging trade off nito para saken at sa magiging anak namen. July 20, 2018 Angel: Tuparin mo lahat ng pinangako mo, ilayo mo na kame dito. Me: Opo, love. (Kiss sa forehead) Sa pagmamahalan nameng dalawa, mas natuto pa akong mahalin ang sarili ko. Alam kong gwapo ako pero ibang iba ‘to. Haha Hindi ko maibibigay ang pagmamahal na hinihingi saken ng mapapangasawa ko kung hindi ko kayang mahalin ang sarili ko. Malaki pa ang part sa buhay ko na dapat pang gamutin. Malugod kong tinatanggap yan. Sa mga minahal ko noon, naks taray, pero honestly natutunan ko sa lahat. As in lahat, na ang pag ibig pala marami pang ituturo yan. Ganyan yan. Ganyan siya haha. Tuturuan at tuturuan niya tayo palagi. At mabubuhay naman ako sa pagmamahal kahit na joker  akong tao. May natitira pa naman love sa ganung ugali. Lol Dahil alam kong walang katapusan ang tunay na pag ibig. Para siyang alak na malalaman mo lang ang tama kung iinom ka. Ano nga ba ang pagibig? Hindi ko rin alam. Alam kong alive na alive siya. At palagi siyang nariyan. Ang pag ibig ay masaya. Yun na yun. Hindi pa rin mawawala ang naglalagablab na pagnanasa ko sa pag ibig lalo na sa taong mahal ko. Para bang bote ng alak na humahalik sa aking labi. Magsasama na kame sa i-isang laman. Parang pinagdikit na barbecue, ganun. Ang mainit na pagmamahalan, maligamgam na pagsasama at sing lamig ng pagkakasunduan ay isang katangian ng masarap na kape. Maaaring mabawasan ang amount ng kape o madagdagan pero at the end of the day, isa pa rin siyang masarap na masarap na kape and iiiiiiii thank youuuuuu. Anuman ang mangyari. Anuman ang kahihinatnan neto. Maging sino man siya. Mahal na mahal ko si Angeline. Pangako ko yan. Siya ang aking aguhon at guro. Wala na akong pake kung gaano kahirap ang magsama. Mas mahirap para saken ang mapalayo sa kanya. Sa kasal ko, gusto kong makilala niya ang iba pang kaibigan ko ng lubos. Dahil siya ang pinakaimportanteng taong nakilala ko. Hinding hindi mananakaw ng iba ang pagmamahal ko sa kanya. Di ko maipaliwanag yung excitement na nararamdaman ko sa mga oras na to. Pinaghalo halong pagka-excite dahil di ko alam ang mismong design ng wedding gown ni angeline, may halong kaba, baka di ako makapagsalita at mautal ng tuluyan, may halong saya dahil makikita ng marami ang paglalakad ni angeline sa dambana. Gusto ko ng makita yung style ng gown ni Angel at siya rin mismo na suot-suot iyon. During kasi ng pamimili namen ng gown at attire ko, sabi niya, wag ko daw siyang tignan. Dapat di ko daw makita yung gown niya. Mag ikot ikot muna daw ako sa ibang mall. Maarte din eh. Sa ngayon, di ko alam ang magiging kalagayan ko kapag papunta na siya sa akin para mag “I Do.” Medyo kinikilig na ako ngayon, iniisip ko palang. haha Ibang level pala to. Magkakaroon talaga ng special factor ang bawat eksena sa imagination ko palang. Iba pa rin pala talaga na mangangako kame ng tunay ng pagmamahal sa harap ng maraming tao. Isa din sa aabangan ng mga bisita yung pagpasok namen sa Reception. Well, galing din naman kame dun sa place na yun kasi dun din yung ceremony. Siguro ang masasabi ko, abangan niyo nalang yung entrada namen. Bahala na. lol Papaghandaan ko pa ng husto yung first dance namen. Hindi naman nahirapan saken si Teacher georchelle sa pagturo ng mga steps. Di naman kailangan daw na hataw ang sayaw e. lol Basta ibang iba ang iooffer ko ngayon sa stage. haha Ang mahalaga gumagalaw kame sa tuwa. We shout for joy, sing his graces lift my voice unto the Lord. Ngayon palang masasabi ko na na masaya to. Itong event na to. Ay wait, Nagchat ako kay Golidlocks, meron siyang pinapa-add. Kasama pala sa event yung paghihiwa ng wedding cake na simbolo ng fertility para dumami pa daw ang magiging supling namen ni angeline. Kame ni angel unang maghahati ng cake bilang sign ng mahabang pagsasama daw. Tapos saka hihiwain ito para sa mga guests. Syempre di naman nakakatuwa yun  kung maunang kumain ng cake ang guests, sa dami ba naman ng pumunta baka wala nang matitira sa bagong kasal. Bumili nalang sana kame ng pulboron kung ganun. Haha Ang totoo nyan, ang mag-asawa talaga ang unang maghahati sa cake na simbulo ng  sweetness  ng pagsasama at saka ise-share ang blessings sa mga taong malapit sa mag-asawa. SABEEEEEH. Ito’y sang selebrayon na mapupuno ng saya at ligaya. Kasama ang aming baby. At magkita kita nalang po tayo sa August 31 para makisaksi, magsaya at magparty. Pagsaluhan ang tagumpay ng magkasintahan naa naging matibay sa bawat hamon ng buhay.

[benestrella]

April 8, 2018, seben portipayb in the evening.  Angel: Pakasal na tayo sa birthday naten. Me: Weh? Sure ka? Kala ko November pa tayo? At huminto ang mundo ng sinabi niyang…. Angel: Sige na. Gusto ko na e. Pause for the moment. Me: …Okay sige, sabihan ko na sila. Linggo ng gabi sa isang restaurant sa Makati niya binanggit ang katagang magpakasal na kame. Huminto muna ako saglit sa kinakaen ko kasi parang naiba ang una naming plano. Napatingin ako sa malayo. Medyo nakaramdam ako ng kaba nung mga oras na yun kasi parang nabigla ako. Nakatulala pa rin ako. Nang bigla nalang akong nilapitan ng isang waiter at sinabi niyang “Sir, ano po yun?”. Na-shock ako sa kanya. Napasagot ako ng “Bakit? masama ka titigan?” Hahaha  Mga ilang minuto, dahan dahan akong napangiti kasi alam kong matutuwa yung mga kaibigan at pamilya ko kapag sinabi ko na mapapaaga ang araw ng espouse ko. Sabagay, ako rin naman ang nagpropose ng kasal kay Angel eh, dapat ready din ako anytime. So, itinuloy na namen at nagsimula na kameng magplano. Pero bago ang lahat, my dear brothers and sisters. Nagsimula muna kame sa ganito. (Inihahandog ng Star Cinema ang isang naiibang kwento bago ikasal ang tunay na nagmamahalan. “Sa Once-in-a-lifetime Mega kasalan ni Ben at Angel”.) Nagsimula kameng maging magclassmate nung highschool. Isa pa lang akong highschool student na “Kilig  Ambassador” sa aming eskwelahan. Nakaduty ako na magpakakilig noon sa mga kabataan. Naging magkaibigan kame ni Angel. Naging magkabiruan. Wala talaga kameng feelings pa sa isat isa ‘nun. Haha Maybe parehas pa kameng dukha nun. At parehas pa kameng libagin din. Lol Madungis pa talaga kame ‘nun that time. Pero may itchura na si Angel noon, papunta na sa pagiging Lars Pacheco. Haha Naudlot lang talaga eh. ‘Tas, naging magbestfriend nung college at unti-unti na niya akong nililigawan  at tinatrabaho every weekend sa phone calls. At ako naman, sa malambot kong puso na di ko na namamalayan na nahuhulog na rin ako sa kanyang patibong and suddenly I felt head over heels to her. Then lumipas ang ilang taon, sinubukan kame ng mapaglarong pag-iisip. Nagkasala, nagkamali at naging taksil sa aming mga puso. Marami man kameng masasamang kahapon na naranasan at napagdaanan, pero alam namen sa sarili nameng natuto na kame at nandito nakatatak pa din sa isip ko, kung paano ko tinalikuran ang lahat…(Pasok 6cyclemind.) Kay bilis…Bat umalis. Nakakamiss….. *Hindi ako sanay sa biglaaaaaaaaan* Kampay, mga orbs! And the longer it takes on our relationship, natututo ako sa mga pagkakamali ko at napapamahal na ako sa kanya ng lubos dahil tinanggap niya pa rin ako eventhough may pagkademonyito ako minsan, hindi pala minsan, occasionally lang. haha Kaya matagal na akong nagdecide, anumang mangyari samen, basta for her(Angel), I will go the whole nine yards. Nagsimula pa nga kame sa tawagan na “Bubu at Chacha”. Ako si bubu at siya naman si Chacha. Siya yung asong kotse na color yellow. Siya yung nagsisilbing manibela ko para patakbuhin ang mabagal kong mundo. hihi Korni. And here we are, handa na kameng tahakin ang mabigat na responsibilidad  and go the extra mile. Isang buwan matapos akong magpropose ng ‘tying the knot’ sa aking minamahal, ay agad agad  na kaming nagplano kung kailan ang month and year ng aming wedding day.  Iba kame eh, advance kame mag isip ‘nun eh. Sa dinami-dami ng aming pinag-aawayan linggo-linggo, for the record na nagkataon na tugma  kameng nagkaparehas sa gusto naming setup ng wedding. TIGNAN MO NGA NAMAN. Kameng dalawa has the same idea at the same time. Well, siguro great minds think alike nga talaga! Haha Masasabi kong nagtulong tulong ang mga bituin at kalawakan para maging significant at memorable ang magiging ‘Wed’ namen. Yan ang ipinararamdam sa akin ng aking malupet na instinct. Maganda ang prediksyon ko sa Once-in-a-lifetime Mega event ng buhay namen ni Angeline sa August 31.  April 14, 2018 Me: Hati tayo, tig 50 tayong guest. Angel: Okay! Maglista na ako. Mahabang panahon na kung tutuusin ang ipinagkaloob sa amin para paghandaan ng husto ang mismong araw ng kasal ng aking pinakamamahal na si “Angeline Belarmino”. Wag kayo ah, hindi biro na nakayanan nameng dalawa ang ituloy ang pinu-push namen ng todo na wedding kahit na umabot kame sa puntong walang-wala na talaga kameng “budjey”. Pinasok pa ng peste ang bahay ko. Pinasok pa ng magnanakaw ang kwarto ko. Buti nalang ganun kahalaga ang gma nawala. Tinubuan yung magnanakaw ng konsensya. Yung magnanakaw na yun, kilala niya ako eh, may takot pa siya sa akin, iniwan niya pa ang laptop at camera ko. Isipin niyo yun. IpagsasaDiyos ko nalang.  Ayun, grateful pa din syempre, kasi palaging mayroong biyayang dumadating kapag negative ang mga numero sa aming bank account. Nagpapasalamat nalang kame sa kung ano ang natitirang blessings na meron kame. Anong secret? Malakas po yung Guardian Angel namen sa likod. April 25, 2018 Me: Lauv, San mo gusto ikasal? Angel: Basta dun sa simple lang. Me: Saan kaya yung simple na yun. Matapos ang aking wedding proposal kay fiancee nung last year. Naghanap na kagad kame ng reception venue package. Marami kameng di nagustuhan na reception at church. Sabihin na nateng, hindi swak sa panlasa namen yung iba at saka hindi praktikal masyado.  At mayroon namang lugar na malalapit lang sa location namen pero hindi naman namen tipo. Gusto ko talaga garden e, tas malapit lang, nothing beat Mother Nature ikanga. Hahaha (ano daw!) Sana wag umulan sa kasal ko. Yari tayo dyan. Di ko makakalimutan noon na nakita ko sa facebook na may couple na kinasal sa gitna ng baha. Ayos. Siguro napagkasunduan nilang “Bagyo ka lang, pinoy kame” o kaya “love conquers all , even super typhoons.”. Nakow. Di ako naniniwala sa kasabihan na kapag inulan ang kasal, maswerte daw. Anong swerte dun? Lagnat aabutin namen dun eh.  Ok lng ambon. Yan okay yan. Ang mga katutubo daw noon gumagawa ng rain dance sa araw ng kasal kapag mainit ang panahon para umulan para sa masaganang ani. Pero para sa akin, ang sagot ko dyan, “Hindi rin”. haha Ano pa nga ba ang hihintayin namin, diba? Naka-10 years na kameng magkasama. Lahat ng relasyon ay gusto ang lumugar sa tahimik. Lahat ay gusto ng magbago. Lahat ay gusto na may marating. Walang gusto ng magulong pagsasama. Because our relationship, is based upon freedom and can never grow in a jealous heart. Kaya, sa pangakuan nameng sisimulan kasama rin ng aming mga minamahal sa buhay, hindi lang basta ‘to isang okasyon na bahala na kung sino ang pupunta o hindi. Basta ang samen, mahalaga ang lahat ng taong inimbitahan namen sa August 31. And hopefully, lahat po makapunta sa aming inihandang okasyon. Please. Haha Simula nung nagkakilala kameng dalawa ni Angel hanggang ngayon. Marami na kameng pagsubok na nalagpasan. And I’m so happy ever since I have found her. Si Angel ang buhay ko. Nasanay na ako na siya ang kasama ko sa lahat ng struggles ko. Sinabi ko na sa kanya noon na nabuhay ako para mamatay para sa kanya. Opo totoo. Nagkaroon kame ng hindi  mabilang sa daliri na hiwalayan at bangayan ‘pag may problema. Mas marami pa ata sa bagong cast ng ‘Ang probinChino’. Chino kasi sasakupin na tayo ng mga intsik. Haha Welcome to the Province of China. haha Pero  maipagmamalaki kong sa dame ng struggles every month, nakakabuo pa rin kame ng isang  realistic na konsepto ng pagibig. Paano ko nasabi? Eh naging totoo kame sa bawat bugso ng aming damdamin. Ang tunay na pagibig na nagturo sa amin kung paano hindi bumitaw kahit hirap na hirap kame sa dambuhalang unos. Alam ng mga nakakakilala saming dalawa kung sino ba talaga kame at ano ang tunay na ugali na mayroon kame. Hindi naman mawawala sa isang relasyon ang argumento basta nase-settle diba. And we  don’t always hide our truest feelings pagdating sa problema. Basta kame, hindi kame natutulog ng magkaaway pero gumigising naman kameng nag-aasaran lang. After ng war, we kiss and make up. Eh ganun talaga e, magkasama kame palagi at alam namen ang halaga ng bawat isa. Kung maririnig niyo lang ang usapan namen dalawa palagi . Ay tiyak, kung ano kame, yun kame talaga, naipaparamdam namen ng open ang nararamdaman namen sa isa’t isa kung masaya man o malungkot, badtrip man o nakakairita. On and off man ang camera, ganun at ganun pa rin kame. Galing lahat sa puso. Matured na kame pagdating sa emosyon ng bawat isa. Kilalang kilalang kilalang kilala talaga. haha Sa kasunduan ng marriage namen, hindi lang basta ‘to ritwal na matatapos sa isang araw. Mayroon din kameng positibong pananaw sa hinaharap na mangyayari at natuturuan namen ang sarili nameng dalawa kung paano maging positive sa lahat ng kakaharapin. Gaya nalang nitong preparation sa kasal, hindi kame nagpatinag basta-basta sa mga taong sumisira sa lahat ng plano namen. At sobrang laki ng pinagkaiba ng ugali namen at gusto, sa totoo lang. Kung tutuusin nga, sa status namen ngayon, tinatawanan nalang nameng lahat ng kahinaan at kapangitan na mayroon kame. Pero tanggap naman namen lahat ng iyon. It’s how we deal  with our inevitable differences that counts and how we handle our disagreements positively.  Imbis na sabihin kong mali siya, pwede ko namang sabihin na “Okay, di ko naintindihan”. Kailan ba naman nanalo ang lalaki sa babae? Taas noo kong ipagmamalaki na kahit wala kameng isang bahay ng simbahan pero patuloy pa rin ang aming pagdarasal sa Diyos na lumikha. Isa lang ang pananampalataya na mayroon kame na hindi mananakaw ng iba. Ang Diyos na sinasamba namen kahit na’san man kame mapadpad ay kaparehas niyo din. Honestly, sa unang pagpaplano ng wedding,  ma-e-excite ka kasi parang ang dali lang kung naging bisita ka na sa kasal pero kalaunan mawiwindang ka ng todo kapag ikaw na ang nag aasikaso o ikakasal kasi maraming dapat idagdag para maging smooth ang kasal at walang aberya. Choices din naman namen kung gusto namen ng simple o engrande. Eh wala eh, goal talaga namen gumastos ng malaki. Hahaha Joooke. Ano pa nga ba, eh nauso na ang prenup, save the date, groomsmen attire, bridesmaid attire at iba pa para mas lalo pang gumanda ang kasal at maubos ang aming pera. haha Ako na ang buhay na patunay, na hindi madali ang pag aasikaso ng wedding. Hindi dahil sa pera kundi minsa’y  may negative sa paligid na magdidikta na mali ang pinasok namen. Isa pa yung hindi pagkakaunawaan sa desisyon na binibili para sa mga abay at involved kame dyan. haha Kasama pa ng may mga taong magbibigay ng di magandang komento kesyo parang di pa daw kame handa. Masheket besh. Ngunit para saken, wala lang yan, pressure from friends and others usually comes from a good place. Saka it’s also important to recognize  that no matter how accomodating we are, we will never be able to please everyone. May 1, 2018 Angel: Okay ba sayo? Me: Oo naman. Angel: Sure na sure ka na ba? Me: Ako pa. Give your trust to the expert. Kaya for me, ang mahalaga dapat walang “cold feet” sa ganitong sitwasyon ang couple na papasok sa isang kasal. Without a doubt ang pagproseso ng kasal. Kasi mapupunta lang sa wala kung may duda ka but it may also be that you need to take a serious look at this critical decision that you are making in your wedding. Dahil nga alam kong stressful na talaga sa wedding prep palang. Ang goal ko palagi kapag  di bwenas ang sitwasyon ng pag asikaso ng checklist para sa wedding day. Gaya ng kapag ang usapan ay ngayon ang pick up ng items na binili namen pero pagpunta namen dun sa store na binilhan namen, di pa pala ayos, eh kasi yung binigay nilang calling card di naman pala active eh, badtrip pero hinahayaan ko nalang ang mga negative thoughts and feelings na maramdaman ko, ganun po ako ka-positive kung iisipin, hahaha basta ang mahalaga saken kung paano ko babaguhin ang response ko sa mga nangyayari. I always remind myself that hard days are necessary to live through and to learn from wedding.  The hardest preparation days in wedding make us who we are, inside and out. Di biro ang whole week, iniisip ko ang task ko na dapat tapusin sa checklist ng wedding. MAHIRAP TEH! Hindi biro ang pagpapakasal pero alam kong magiging masaya ako sa desisyon ko kasi mahal ko ang pakakasalan ko. Yun ‘yun eh. This is the time of crying tears of joy as me and my partner saying our vows. Yihihi. Matagal na akong nangalap ng paraan kung paano i-continue yung flame na sinimulan nameng sindihan noon. Marahil ang apoy na yun ay humina pero hawak pa rin namen ang panindi ngayon. Kontento kame sa lahat ng bagay na mayroon kame. Ngunit sino ba naman ang hindi naghangad ng magandang buhay at payapa pa. Ginagawa namen ang tama kahit walang ibang nakakakita. Wala ng hintuan at atrasan ‘to. Tuloy tuloy na ang kasalan. Siya na talaga ang aking potential wife. Hihi Wala na akong dapat patunayan pa. Wala na akong dapat hilingin pa para mahanap ang sagot sa tanong namen palagi. LAVAAAN. Yung deep sense of caring na binuo ng pagmamahalan at pagkakasunduan ay para saken isa siyang romantikong pagibig na nagagawa namen. Kasama sa habang buhay nameng pangako ang pisikal na pagsasama. Magsama ng  10, 11, 12, 13, 14 years forever and ever. Jooohn llyyyod ikaw ba yaaaaan? haha Sa totoong buhay, hindi naman talaga kame particularly romantic, pero  meron kameng willingness na magsama while each fulfill our own needs and dreams. Despite our numerous flaws and arguments, nandito pa rin kameng dalawa ni Angel, lumalaban sa ‘Ngalan ng Pagibig’. Matagal na rin naman nameng pinag usapan ng aking irog na kung pupunta kame sa aming kasal, dapat wala ng urungan pa. Hindi ‘to parang mainit na kanin na kapag sinubo, titingin muna sa facebook este kapag napaso iluluwa.  Kung ganun talaga kame kagulong tao, we’re doomed from the very  beginning. It’s not about our needs, it’s all about our mutual service to each other at ibinigay na namen ang sarili namen sa isat isa. Yung una, sa wedding prep, hangga’t di pa kame nakakahanap ng magandang pwesto o venue ng kasal, naglista na muna kame ng mga posibleng darating talaga sa kasal namen. Yun talagang mga taong may suportang tunay. Lol. Nakakatuwang isipin na umabot ng mga ‘doseng bus na may laman’ ang bisita. Ganoon kadaming tao pala ang makakasama namen sa kasal if ever.  I feel so flattered. haha lol At para sa amin, medyo may kahirapan din ang  magpakasal sa malalayong lugar gaya ng Balesin. Gusto sana namen ng ganun kaso bat’ pa namen papahirapan ang mga bisita diba. Pwede naman magsaya sa malapit na lugar lang. At yun na nga, nang makahanap na nga kame ng magandang venue, dun yun sa Intramuros, Manila. Sakto, dahil ito lang ang lugar na hindi kame naghangad ng mas malaki pang celebration. Walang beach. Walang ma-dekorasyong simbahan. Simpleng salo-salo lang na kasama ang mga kaibigan, ninong at ninang at mga supportive na pamilya at kamag anak sa isang garden. We decided to keep our guest list to those most important to us. Pero hindi naman porket di naimbitahan eh hindi na sila importante sa amin. Ganito lang yan, kung tunay talaga nila kameng mahal na mahal at naniniwala sila sa pagmamahalan namen dalawa ni Angeline, maiintindihan nilang limitado lang ang makakasama kasi nga tunay sila sa amin. Ngunit wala kameng nagawa nung nalaman nameng magiging crowded masyado ang lugar kung paaabutin pa namen sa maraming guest list. Intimate nalang talaga. Nagstick nalang kame sa sapat lang. Yung iba pang hindi nasama, babawi nalang kame, next time. Sa golden wedding nalang. From the first place, plano talaga namen kung ano ang magiging itchura ng mga guest. Payak lang naman ang gusto namen eh, umuwi din silang na-enjoy ang aming wedding day. Kung ano ang perspective ng mga guest sa amin and all of the choices we make for our special day will be memorable ones. Yun lang. Wala na ring bonggang suot o attire pa. Pinag usapan na rin namen kung ano ang status namen pagtapos ng kasal na ‘to. Ano ba ang kasunod ng commitment na ‘to? Ano sabihin ko ba? Hindi pala pu-pwede. Kung pwede ko lang sabihin sa inyo lahat ng iyon, ginawa ko na kaso di pa talaga to ang right time pero maipapangako kong sobrang saya na may halong pag iingat ang magiging journey namen pagtapos ng kasal namen. Masasabi kong panatag na ako dahil sa naging desisyon namen. At magtatrabaho ako ng husto para di makatikim ng mga mapapaklang pagkain ang mga anak ko. Magsisikap din ako ng todo hanggang sa makapagtapos ng kolehiyo ang mga anak ko at natupad din nila ang kanya kanya nilang pangarap sa buhay. Sa totoo lang, nung naghahanap kame ng music band para sa wedding,  nahihirapan akong magdecline sa mga nag-offer na singer. Inaawitan kasi ako ni Morisette Amon, kakanta daw siya sa wedding ko. Sabi ko nalang “Sis, malaki masyado TF mo, si Shanti dope nalang muna ah. Marami ka namang gig ngayon eh”. Pero echos lang yun. haha May 13, 2018 After ng prenup shoot. Angel: Magloloko ka pa ba? Me: Oy, Parehas din tayong nagkamali noon. Nagsumpaan na tayo. Nagbago na din ako. Sa relasyon namen. Dumating pa nga kame sa puntong we think it’s all over, everything is finished. As in, wala na talagang patutunguhan ang relasyon namen, tipong na-reach na namen siguro yung end of the road. Ganun kalala. Sabi pa ng mga tropa, kung hindi ko kayang baguhin ang sitwasyon na kinahaharap ko  nung mga oras na yun, china-challenge ako neto na baguhin ang sarili ko, to grow beyond the unchangeable. So therefore, binago ko ang sarili ko at di ako nagpagiba, nalaman ko pa din ang tunay na kahulugan ng “Bagong simula.” Pwede pa palang magsimula muli at ayusin ang lahat, little by little. Tinuruan akong magpakumbaba sa nangyari. Tinuruan akong maging estudyante sa naging hamon ng relasyon namen. At eto na kame ngayon nakatayo. Ngayon ko lang nalaman na malaki pala ang mundo at makahulugan ang pagibig. Hindi lang pala ang mga nakikita ko ang itinuturo neto, malawak pa talaga. At palaging may surpresang ibinibigay  pagdating sa pagmamahal. Kasi kung babalikan ang nakaraan, ibang iba na ang mukha ng relasyon namen, nung nakaraan ilang taon, mga nagdaang buwan at ngayon. And we’re proud that we are always growing. Palaging may bagong experiences and experiences don’t stop. Yan ang buhay namen at nyo rin. ‘Nyo ring lahat.  Alam niyo ba kung bakit naabot namen ang 10 years? Isa sa mantra ko sa buhay, kapag walang nadadagdag samen, kinakailangan magbawas. Plus or minus ba. Bawasan yung mga bagay na nagbibigay sa relasyon namen ng pagiging kumplikado katulad nalang ng pananampalataya ng iba. And syempre, malaki ang pasasalamat ko dahil di ako binitawan ni Angel sa lahat ng naging kalokohan ko noon. Kaya sa edad namen ngayon, pinili nalang namen na busugin ang sarili namen ng mga experiences, magagandang kwentong masarap balikan at masarap pagkwentuhan pag matanda na kame imbis na magstuck kame sa kagustuhan ng iba. Just check nalang the evidence and our social media stuff. haha June 16, 2018 Kakapili palang namen ng gown. Angel: Mamahalin mo pa ba ako pag matanda na tayo? Ben: Oo naman. Isang bagay pa ang hindi ko makakalimutan na natutunan ko sa magiging kasal ko, dapat kameng mabuhay pala sa pagmamahal araw-araw. As in, everyday. It sounds Corny pero totoo. Kung nasan kame nakatira, mamahalin ko pa din siya. Kung sino man mga kasama niya, mamahalin ko pa din siya, hanggang sa tuluyan ng mabuhay talaga kame sa pagmamahal. Siguro eto na nga yung tunay na kaligayahan, at kapayapaan ng kasal na hinahanap ko. Walang hanggang pagibig, hindi lang siya ang papakasalan ko pati buong pamilya niya. Sa wedding prep namen ni Angeline, ang saya sa tuwing nagtatalo kame sa choices namen sa mga items na binibili sa Divisoria. Sa pagpili palang ng mga materyales na gagamitin sa kasal, nakakatuwang isipin na eto na yung training process namen sa pagsasama namen habang buhay. Iba pa rin talaga ang mag DIY diskarte at mga moment na nagtatalo kame sa pagpili ng binibili. Haha Why buy when you can D.I.Y. Natuto kameng tumawad kahit sobrang mura na ng tinda sa Divi. Haha Wala lang, gusto lang namen talaga makipagkulitan sa mga tindera sa Divisoria kasi mismong sila rin, sine-sale nila ang items na bagay na bagay sa aming magcouple. Di nakakayamot kahit madaming dalang gamit pauwi. Tanong nga ng isang tindera samen dahil alam niyang ikakasal kame kasi bumili kame ng bowtie sa kanya, sabi niya “Sa iyong palagay sir, ano ang pinakamahirap na tanong tungkol sa pagpapakasal at bakit?” Iba si ate, may content magtanong. Walang kaabog abog kong sinagot ang tanong niya,. “Ang pinakamahirap na tanong para sa akin ay kung kailan mo ibibigay ang sukli ko, ihing ihi na ko te” Gulat si ate eh. hahaha Bago ako ikasal, nalaman ko na dapat baguhin ang lahat para maging maayos ang buhay mag asawa. Bawat kilos ko, hindi lang para sa akin, kundi para sa aming dalawa na. Wala ng kanya kanyang diskarte. Sa aming pag aasawa, lahat ng plano ay long-term na. Sinasabi ko ‘to di para magyabang, kundi magkaroon kame ng bagay na pinanghahawakan at para sa lahat ng makakabasa neto ay matulungan ko din sila. May problema ba tayo dun? Maraming changes and revises sa wedding prep, kailangan talaga ahead palagi ang planning ng schedule. Katulad nalang ng nailagay namen na 4:00pm ang start ng ceremony sa mga invitations, pero kinakailangan namen gawing 3:00pm at i-annouce muli para sa allowance ng traffic at ibang pang circumstances. Panigurado naman na may ilang na hindi on-time na makakadating. Yung iba daw kasi ang iniisip kadalasan, 4:30pm palang maglalakad ang bride. Hindi po, saktong 4pm ang start ng lakad ng bride. Lately ko lang din nalaman. ‘Tas last week na-meet na rin namen ang mga kinuha nameng coordinators, maraming dapat i-fill out sa mga binibigay nilang form. Lahat ginagawa ng coordinators para maging smooth ang takbo ng wedding day. Walang stress ang groom at bride sa tulong nila. Malalaman naten yan sa mismong event kung good talaga ang services nila. Gaya nga ng sinabi ko kanina, marami pang dapat ayusin sa wedding, minsan last minute may pahabol pa, kaya dapat maaga talaga kumilos. Ang coordinators lang talaga ang aalalay ng lahat. Sana talaga matupad. haha Palagi din kameng tumitingin ng reviews sa mga  facebook pages ng mga kinukuha nameng suppliers. Kapag may mga bad reviews si ganito o si ganyan, hanap nalang ng iba pa, pero kapag medyo gusto namen yung kinukuhang supplier pero medyo sablay siya, ang ginagawa nalang namen, nagfocus nalang sa mga dapat ayusin sa suppplier na yun. Mahalaga na may expectations sa lahat ng kinukuhang suppliers at i-background check ng maigi. Todo kilatis. Matagal ng natuto ang isip ko na ang babaeng papakasalan ko hindi lang sa harap ng Diyos kundi sa harap ng mga mahal namen sa buhay ay siya ring babaeng makakasama ko sa loob ng 40 years. Yah, 40 years, yun kasi ang edad na medyo fresh pa kame at malinaw pa ang mga mata namen. So, tinatanggap ko ng buong buo siya kahit na malakas din mambwisit ang asawa ko. haha Di ako dapat magpa-delude sa mga nakikita ko. Ngayon palang kinaen ko na ang katotohanan na magsasama kame  “For better or worse, for richer or poorer, in sickness and in health or may facebook man o wala”. *Oh kay sarap isipin, kasama siyang tumandaaaaa.* Hindi kasal ang bumuo sa amin. Buo na kame bago ikasal. Hindi kame ikakasal para lang sumaya. At tapos na rin ang ‘love rat’ namen. Masasabi kong kailangan ng sampung taon para magkaroon ng isang araw na binago ang buhay namen. Sa totoo lang, sa pagpaplano namen, we treat marriage as a formal covenant based on our emotions. Magpapakasal kame kasi ito ang tama. Magpapakasal kame kasi mahal namen ang isat isa. Wala ng kulang sa amin.  Etong magiging kasal namen o magiging tipan, hindi lang basta ‘to kontrata, kundi isang mutual understanding na kahit mawala na ang lahat ng tao sa Pasay pati na dito sa earth, magsasama pa rin kame ni Angeline. Binuo ‘to hindi lang responsibilidad kundi tunay na emosyon at pagkakasunduan. Panghabang buhay na pagsisilbihan siya at syempre ako. Panahon na para ibigay namen ang isa’t isang sikreto. Lahat ng tinatagong sikreto.  Wala ng dapat itira pa. hahahaha Magsisi na ho. haha Wala na. Finish na. Ano pa bang sense kung di kame magsasama ng account sa bangko.You know what, napagdesisyunan na namen pag samahin ang kalahating milyon niya at 3 milyon ko sa bangko. Hahahaha At ang matagal na matagal na naming pinapantasya na makatira sa sarili naming bahay. Sa isang bubong, oops I’m sorry, I mean sa isang roofdeck na masaya ang aming pamilya. Kilala niyo naman ako, my actions speak louder than my words. Pag sinabi ko, mangyayari lahat ng yan.  Kaya eto na ang simula ng lahat. Alam niyo ba, ang sarap din palang tumira sa kama ng iba. Ibig kong sabihin, sa hotel.  At dun yun magaganap sa araw ng kasal namen. Hhhmmm exciting. Aminado naman kaming dalawa na malaki pa ang dapat ayusin sa relationship namen. Hindi namen ginamit ang kasal para maayos kame. Improvement is necessary for any relationship to thrive, diba. Marami pa kaming dapat i-workout. Nagsama kame na parang kaming sundalong parehas na galing sa gera. Alam ko naman na di porket kinasal, eh  magiging okay na lahat. Hindi maso-solve ng kasal lahat ng problema ko at niya. The truth is that not everything gets better. Imposibleng lahat ng masasama ay mawawala kapag kinasal na kame. Imposible yun. Kung nagbabalak kayo na magpakasal sa iyong minamahal, ang masasabi ko lang senyo, tumigil ka na este magandang desisyon yan. Simula palang ng araw ng wedding prep niyo, matutunan mo nang makipag usap ng maayos hindi lang sa mga tindero at tindera kundi mismo sa taong papakasalan mo. Gaya ng nangyayari samin ngayon. Unti-unti ko na ngang natutunan i-improve yung communication skills ko, di naman ako ganito dati. Mabilis na rin ako magreply at syempre yung being calm in every moment and last, matutong magcompromise kung kinakailangan. Natuto din akong magkaroon ng lakas ng loob na imbitahan yung mga in-admire kong tao at nirerespeto kong mga naging boss bilang ninong at ninang. Nagkaroon talaga ako ng tripleng lakas ng loob. Speaking of being calm na nabanggit ko, medyo may kulang pa dyan, hindi rin naman maiiwasan uminit ang ulo ko pagdating sa mga loko loko kong kausapin sa pamimili sa wedding materials na gagamitin, atlis isa lang ang patunay na yan na hindi ako nagpapabaya sa magiging resulta ng kasal ko kasi gusto ko talagang maging maganda ang kakalabasan ng wedding ko. Okay lang magalit paminsan minsan wag lang manira ng iba. Naniniwala naman ako na marami ang kinasal upang umiwas lang sa problema. Change us, in english “Ibahin niyo kame” Hahaha Ang katotohanan dyan, hindi kayang i-erase ng kasal lahat ng sakit ng nakalipas sa amin at mga pagkukulang pero pwede itong maging sandata na gagamitin namin para maging matibay ang aming relasyon.  And there has been a major shift in focus from marriage therapy to marriage as therapy. Ganern yun. Self-observation lang. Yun lang yun eh. Hindi lang din ang mapapangasawa ko ang bubuo sa akin. Paano ko yan nasabi? Yung mga taong nasa paligid ko, sa kanila ako natuto tungkol sa kasal. Sa desisyong kasalan ito, it will prepare us and make us a healthier person in the long run. Hindi kame papayag na hindi mabigyan ng magandang kinabukasan ang mga magiging anak namen. Hindi kame papayag na mapunta lang sa wala ang ipapangako namen sa kasal. At hinding hindi kame papayag na hindi sumaya ang pagsasama nameng dalawa. Kaya naniniwala akong pasasalamatan kame ng future sa ginawa nameng desisyon na  ‘to. And I’m very sure about that. Marami akong makikitang magagandang babae sa facebook at sa kalye, pero uuwi pa din akong, si Angel lang ang pinakamagandang babae para sa akin. Lasing man ako o hinde. haha Hindi ko siya ipagpapalit. Ang sumpaan na ‘to ay pangako na habang buhay, wala ng lokohan pa. MaderPader. Ayoko ring maging sinungaling sa lahat ng sasabihin ko sa kasal. At maging sinungaling pagtapos nito dahil di ko naman nagawa at tinupad yung mga sinabi ko on our wedding day. Kailangan kong gawing equal lahat ng sinasabi ko at ginagawa ko. Inalam at pinag-aralan na muna namen ng husto ang dapat ayusin sa sarili namen before she walks down the aisle. Magkakamali at magkakamali pa rin naman ako pero alam ko na ang tama at mali. Ganun lang yun. The hard thing about hard things in marriage na papasukin namen is walang perpektong wedding. Wala ring perpektong marriage. Kasi wala namang perpektong tao.  Sa tagal ba naman nameng nagsama, sa pag aaway namen lagi, hindi pa ba kame mai-inlove sa isat isa. Duh!?  Mai-inlove ka din sa partner mo kung palagi kayong nagkukulitan at nag aasaran diba halos maya’t maya. Halos everyday ganun kame. And it is a journey through romance, power struggle, cooperation, mutuality and co-creativity. Yan ay base sa natutunan ko sa wedding seminar.  Yeeeesss. Saka mas lalo kong minahal si Angel sa pagiging selosa niyan. Sa magiging pagsasama namen dalawa, willing kameng mag adjust para tumatag ang kasalan na ‘to. Mag-adapt na rin sa mga changes na paparating.  At itong blog ko na din ang babalikan ko kung paano kame nagsimula sa kasalan. Our incompleteness and differences give iron to its roughness, its sharpening power ikanga. Tunay na suporta, pagiging tapat, lumayo sa mali, tuloy tuloy na komunikasyon, pagbibigayan, pagiging malapit sa isat isa, takot sa Diyos at tunay na pagmamahalan. Ito ang malalim at tunay na kahulugan na dapat dagdagan sa intimacy ng pagmamahalan namen. Wala namang perpektong relasyon, atlis tina-try pa din namen na mapunta kame sa maayos. Diba.! Masaya na ako na mayroon kameng parehas na goals na gustong tahakin. Ipapangako ko ang singsing na magiging simbolo na kasama ko siya sa pagtupad ko sa malalaki kong dreams. And I will act bigger on that. Additionally, sa paghahanda namin sa kasal, natutunan ko din pala na dapat hindi kame padalos dalos sa paggastos o pagbili. Naging maingat kame every details. Dapat pasensyoso ka sa mga kausap mo sa kasal. Pati na rin sa kukuning videographer at photographer. Iwasan niyong magkasamaan ng loob sa bawat expectations na gustong mangyari. Medyo nagkaroon ako ng konting heartache dito. Kaya ang payo ko, iwasan kumuha ng mga supplier na basta maikasal lang kayo pero di naman maganda yung services nila. Kung sa una palang, magulo na kausap at iba na ang kutob mo sa kinuha mo, magdalawang isip na. Nangyari samen yun. Nagkalat sa buong internet ang mga tips, advice, pros and cons sa wedding preparation. Wag maging tamad. Pag-aralan. Isa pa sa natutunan ko na mahirap makipagbusiness deal sa isang kaibigan, may kanya kanya tayong expectations na dapat ma-meet. Pag di kayo nag magkasundo sa usapan niyo. Paktay. Wag din kukuha ng supplier na hindi kasama ang jowawits. Wag magdesisyon mag isa. Proven and tested ko yan. Kaya, nung may nakuha na kameng supplier pero may hindi pa napagkakasunduan sa usapan ng magiging takbo ng aming wedding. Yung totally magulo pa na parang gusto mo ng bumigay dahil lang sa magulong kausap namen sa simula palang. Wala na akong nagawa kundi magpahinga nalang muna. Nagtry nalang akong i-shift yung focus ko. Nag-isip kung paano ko nalang mapapasaya ang wedding. Kumapit nalang ako sa isip ko imbis na sa emosyon, ang isip naten  it can bring us down or lift us up at a moment’s notice. Meron kasing nagnenegosyo, basta lang makabenta, wala ng pake sa customer at output ng trabaho. Mag ingat. Itinuon ko nalang sa magandang result ang utak ko in general. Ang sukatan para sa kin ay kung paano ako nag isip, dun ako mababago eh. Sinabi ko nalang sa sarili ko na “lahat ng nangyayari ngayon(ngayong preparation) ay daan para mas maging maayos ang wedding”. It’s all about thinking better for wedding so we can ultimately start to live better. Ang magiging kasal namen ay pwedeng maging oportunidad  para umunlad kameng dalawa, at inaaako namen ng buo iyon. Para sa personal growth na rin namen ni Angel. And finally, tanggap ko na di ako nag e-expect na palaging bwenas sa pagsasama namen, na palaging may araw at palaging may rosas lalo na pagtapos ng kasal. Darating at darating ang matinding bagyo. Tag-alat at tagmalas. Maximum awayan. Magiging matagumpay lang ang kasal namen kung handa kameng tanggapin ng buong buo lahat ng pwedeng mawala at masira. Maaaring kailangan igive-up ang carefree lifestyle at pasukin ang bagong limits. This is means unexpected inconveniences. At sa tingin ko, ang lahat ng matagumpay na marriage is patiently works to face the challenge. Lahat ng ‘to madaling sabihin, at madaling isulat. Pero mahirap panindigan. At ayokong maging gago. Minsan darating kame sa pagsasama na nasa baba kame minsan naman nasa taas, parang roller coaster ba. Eh sino ba naman ang ayaw ng roller coaster diba. Gusto namen yun. Masaya na ako na uuwi ako sa sarili naming bahay kasama ng napangasawa ko. Puso naman ang gagamitin ko ngayon. Pipilitin kong magbigay pa ako ng doble dobleng ligaya sa magiging asawa ko. Pinapangako ko yan. Marami kameng expectations sa married life namen at ako mismo ang magiging lider para matupad isa-isa lahat ng iyon. Meron na akong tatlong bagay na binitawan para sa magiging buhay mag asawa nameng dalawa. Medyo madami dami din yun kung mamatamisin. No more time na for catching feelings. Haha At alam ko, maganda ang magiging trade off nito para saken at sa magiging anak namen. July 20, 2018 Angel: Tuparin mo lahat ng pinangako mo, ilayo mo na kame dito. Me: Opo, love. (Kiss sa forehead) Sa pagmamahalan nameng dalawa, mas natuto pa akong mahalin ang sarili ko. Alam kong gwapo ako pero ibang iba ‘to. Haha Hindi ko maibibigay ang pagmamahal na hinihingi saken ng mapapangasawa ko kung hindi ko kayang mahalin ang sarili ko. Malaki pa ang part sa buhay ko na dapat pang gamutin. Malugod kong tinatanggap yan. Sa mga minahal ko noon, naks taray, pero honestly natutunan ko sa lahat. As in lahat, na ang pag ibig pala marami pang ituturo yan. Ganyan yan. Ganyan siya haha. Tuturuan at tuturuan niya tayo palagi. At mabubuhay naman ako sa pagmamahal kahit na joker  akong tao. May natitira pa naman love sa ganung ugali. Lol Dahil alam kong walang katapusan ang tunay na pag ibig. Para siyang alak na malalaman mo lang ang tama kung iinom ka. Ano nga ba ang pagibig? Hindi ko rin alam. Alam kong alive na alive siya. At palagi siyang nariyan. Ang pag ibig ay masaya. Yun na yun. Hindi pa rin mawawala ang naglalagablab na pagnanasa ko sa pag ibig lalo na sa taong mahal ko. Para bang bote ng alak na humahalik sa aking labi. Magsasama na kame sa i-isang laman. Parang pinagdikit na barbecue, ganun. Ang mainit na pagmamahalan, maligamgam na pagsasama at sing lamig ng pagkakasunduan ay isang katangian ng masarap na kape. Maaaring mabawasan ang amount ng kape o madagdagan pero at the end of the day, isa pa rin siyang masarap na masarap na kape and iiiiiiii thank youuuuuu. Anuman ang mangyari. Anuman ang kahihinatnan neto. Maging sino man siya. Mahal na mahal ko si Angeline. Pangako ko yan. Siya ang aking aguhon at guro. Wala na akong pake kung gaano kahirap ang magsama. Mas mahirap para saken ang mapalayo sa kanya. Sa kasal ko, gusto kong makilala niya ang iba pang kaibigan ko ng lubos. Dahil siya ang pinakaimportanteng taong nakilala ko. Hinding hindi mananakaw ng iba ang pagmamahal ko sa kanya. Di ko maipaliwanag yung excitement na nararamdaman ko sa mga oras na to. Pinaghalo halong pagka-excite dahil di ko alam ang mismong design ng wedding gown ni angeline, may halong kaba, baka di ako makapagsalita at mautal ng tuluyan, may halong saya dahil makikita ng marami ang paglalakad ni angeline sa dambana. Gusto ko ng makita yung style ng gown ni Angel at siya rin mismo na suot-suot iyon. During kasi ng pamimili namen ng gown at attire ko, sabi niya, wag ko daw siyang tignan. Dapat di ko daw makita yung gown niya. Mag ikot ikot muna daw ako sa ibang mall. Maarte din eh. Sa ngayon, di ko alam ang magiging kalagayan ko kapag papunta na siya sa akin para mag “I Do.” Medyo kinikilig na ako ngayon, iniisip ko palang. haha Ibang level pala to. Magkakaroon talaga ng special factor ang bawat eksena sa imagination ko palang. Iba pa rin pala talaga na mangangako kame ng tunay ng pagmamahal sa harap ng maraming tao. Isa din sa aabangan ng mga bisita yung pagpasok namen sa Reception. Well, galing din naman kame dun sa place na yun kasi dun din yung ceremony. Siguro ang masasabi ko, abangan niyo nalang yung entrada namen. Bahala na. lol Papaghandaan ko pa ng husto yung first dance namen. Hindi naman nahirapan saken si Teacher georchelle sa pagturo ng mga steps. Di naman kailangan daw na hataw ang sayaw e. lol Basta ibang iba ang iooffer ko ngayon sa stage. haha Ang mahalaga gumagalaw kame sa tuwa. We shout for joy, sing his graces lift my voice unto the Lord. Ngayon palang masasabi ko na na masaya to. Itong event na to. Ay wait, Nagchat ako kay Golidlocks, meron siyang pinapa-add. Kasama pala sa event yung paghihiwa ng wedding cake na simbolo ng fertility para dumami pa daw ang magiging supling namen ni angeline. Kame ni angel unang maghahati ng cake bilang sign ng mahabang pagsasama daw. Tapos saka hihiwain ito para sa mga guests. Syempre di naman nakakatuwa yun  kung maunang kumain ng cake ang guests, sa dami ba naman ng pumunta baka wala nang matitira sa bagong kasal. Bumili nalang sana kame ng pulboron kung ganun. Haha Ang totoo nyan, ang mag-asawa talaga ang unang maghahati sa cake na simbulo ng  sweetness  ng pagsasama at saka ise-share ang blessings sa mga taong malapit sa mag-asawa. SABEEEEEH. Ito’y sang selebrayon na mapupuno ng saya at ligaya. Kasama ang aming baby. At magkita kita nalang po tayo sa August 31 para makisaksi, magsaya at magparty. Pagsaluhan ang tagumpay ng magkasintahan naa naging matibay sa bawat hamon ng buhay. https://ift.tt/2Lhuuhs

[benestrella]

Walang kinalaman ang picture. Nilagay ko lang. hahaha

Ako po'y nakiisa sa paggunita sa pagkamatay ni Hesukristo. Pati na rin sa paggunit ng mga itlog. Oops, Egg-cuse me. Baka nakakalimutan niyo. Easter sunday po ngayon. Alam ko, baka nag-egg hunting kayo. Wag naman itlog ng ibang tao. Please.

Matagal po akong nawala sa pagsusulat. Sorry po. Biktima lang po ako ng mga kumakalat na fake news. haha Pastilan talaga. Matagal-tagal ko na din ipinagpahinga pansamantala ‘tong blog ko. Tinupad ko lang kasi saglit ang mga malalaking tungkulin ko na dapat kong gampanan. Humigit kumulang anim na buwan din simula ng mawalay ako sa huling mabigat na content na ginawa ko sa blog ko. Whaaat? Mabigat! Mahirap intindihan ang mga nangyari saken, pero mas mahirap pang intindihin ang mga bagong barya ng ating bansa. Kalurkey. Ngunit sa mahabang panahon na iyon(yung di ko pagsusulat), hindi lang ako natulog, tumunganga, nagwalang bahala at naghintay kundi nagsusulat pa din naman ako, sa notebook nga lang.

Pero kung di kayo kumbinsido sa mga sinasabi ko, kukumbinsihin ko naman kayong maniwala sa ipinagtataka ko ngayon, tumaas ang stats ng bilang ng mga taong nagbabasa ng blog ko. Wow. Yawa. haha Ang noo’y halos sampu lang ata ang bumibista sa blog ko, di kayo maniniwalang umabot na siya ngayon sa 357 ang readers. Mantakin mo yun.  Ang dame nun’ para sa akin. Para pala ‘tong investment na basta maglagay ka at magtanim ka lang, lumalago siya siguro depende sa tinanim mo, atleast kahit paano, may mahihita kang balik o tubo. Minsan kapag bwenas, ang lalabas ay doble pa. Kaya ang saya saya ko ngayon. Hindi matawaran ang saya sa aking labi at mas lalo pa akong ginanahan magsulat dahil alam kong may mga taong akong natutulungan, hindi man ganun kadami kundi mayroon pa din akong naibabahagi sa kanila. Nakakatuwang malaman na may mga tao akong nabigyan ng Mabuting Balita. At sana natanggap nila iyon at ipasa sa susunod na henerasyon. hehehe

Nakapagsulat ulit ako. Salamat talaga, lalo na sa mga taong nangangamusta palagi kung nagsusulat pa ba ako. Salamat sa mga taong nagtiwala na may mararating ang mga inuubusan ko ng oras sa harap ng computer. Salamat sa mga taong nakasuporta sa landas na gusto kong lakaran. Mga putang ina niyo. Inspirasyon ko din po kayo. Promise. Pasensya na dahil hindi ako nagtuloy tuloy sa pagsusulat nitong mga nagdaang mga buwan, sorry sa aking katamaran talaga. At ngayon may pumukaw sa aking atensyon at ginising ang natutulog kong brain. Biglang sumagi sa aking isipan ang mga tanong na,

“Minsan ba namulat ka sa mga maling kagawian na ngayon mo lang nalaman?” Ganyan na ganyan mismo ang tanong saken ni Tito Boy este na nabuo saken ngayong Semana Santa habang ako’y maghapong nakatulala sa kawalan at iniisip kung saan nga ba talaga ako nagkulang sa panonood ng “Ang Probinsyano”. At syempre sa tanong na iyon, agad ko namang sinagot na

“Meron naman.”

Sumunod na sinabi ko sa sarili ko,

“Eh wala naman akong choice diba kundi magmoving forward kung nagkamali man ako.” Alam ko naman kasi ang pinupunto ng konsensya ko, ayoko nalang banggitin lahat ng iyon baka maging malungkot lahat tayo. At sa mahaba kong pagpapahinga ngayong Mahal na Araw, marami akong binalikan, hindi si ex. Sa loob ng tatlong araw, binalikan ko lahat ng blog post ko dito. Binalikan ko lahat ng sulat ko sa journal. May nilagay naman akong lagda dun sa kwaderno ko, may marka ang araw na may kinaharap akong mabigat na problema. Kaya iilan lang  ang mga pahina sa notebook ko ng mga dapat kong balikan.

Ilan to sa mga natutunan ko.

1. Parte ng kwento ko ang di ko nakukuha lahat ng gusto ko.

Nung kailan lang, naghahanap ako ng adobo. Pag uwi na pag uwi ko sa trabaho, itinambol kagad ng tiyan  ko ang tunog na ‘Dug gug adobo adobo”. Kaso nga lang, nung nasa karinderya na ako, biglang sumagi sa aking isipan na bawal nga pala ako sa toyo. Masama sa kalusugan ko ang toyo dahil siguro may toyo na ako. Hahaha Minsan berry very labo ng gusto ko.

Ang hirap intindihin ng caption ko diba.  Akshuli ganito yan. Tinanggap ko na ang realidad na  di lahat ng tao na madadaanan ko sa street namen papuntang trabaho ko, hindi ko sila makikilala lahat. Ang gulo pa din diba. Pero natural naman diba. Di rin lahat ng oras maibibigay sa akin hanggang sa huling hininga ko. Sa madaling salita, di lahat makukuha ko dito sa mundong ibabaw at kasama yun sa buong libro ko. Sa pagkakaintindi ko, kapag di ko pa kasi nakukuha ang isang bagay, or palpak pa din  talaga ako sa kung ano man ang hinahangad ko. Ang iniisip ko nalang na may something pa na ruta akong dapat dadaanan. Senyales lang ‘to na dapat may baguhin pa ako sa sarili ko. May aayusin pa ako. May i-improve pa ako. May re-remedyuhan pa ako. Pero lahat, maging kulang man o sablay, eto pa rin ang bubuo sa akin. Parte pa din ng laro ko to.

2. Kapag di tugma ang kinikilos ko ayon sa sarili ko, nawawalan lang talaga ako ng pagpapahalaga sa sarili at di ako nagiging totoo sa sarili ko.

Di ko maipilit ang sarili ko sa bagay na di ko talaga makita ang sarili ko dun. Tulad nalang ng “Paglalaba”. Pakshet talaga, sinubukan ko palagi kahit sa mga underwear ko lang, pero di ko talaga magawa. Tengene. Nalulungkot ako sa tuwing ginagawa ko yun. Moira pasoooookk. Kung sa ibang aspeto naman natin gagamitin para naman manalo ako sa usapang ito.

Napakadali lang pala. Kung gusto kong pagkatiwalaan ako ng ibang tao, magpakita  din ako ng tiwala sa iba. Vice-versa na akma sa ikinikilos at ipinapakita ko sa iba.

Minsan di ko namamalayan na di na ako totoo sa sarili ko. Totoo yan. That’s true. Pero alam kong mababago naman to, kaya ko namang baguhin ang perpektibo ko sa lahat ng bagay na tutugma naman sa ikinikilos ko, mababago naman talaga ang lahat. Hindi madali ‘to pero posible naman diba.

May ibang matutuwa sa asta ko, at may iba naman na hindi maniniwala sa ginagawa ko, pero sigurado ako na meron pa rin taong maniniwala, magbibigay ng respeto, makaka-appreciate kung ano ang ipinapakita kong kulay sa kanila. Kasing kulay ng “malachite”, mahirap i-pronounce pero yun na yun.

Kung lagi ko lang tinatago ang lahat ng totoo kong nararamdaman sa ibang tao, ang kahihinatnan lang niyan ay patuloy akong magiging sinungaling sa sarili ko.

3. Ako ba’y para sa lahat o para sa wala lang.

Oras-oras napapaisip ako kung may kwenta ba talaga ako sa mundong to eh. Hahaha in the same way act normal pa din at saka ko lang napagtanto na meron pala akong naitutulong sa iba a little bit. Iniisip ko kasi minsan kung kagaya lang din ako ng iba na sumusunod sa hype lang. Sunod sa trend. Kaya nung nakikita ko ang pamilya ko, mga kaibigan kong nakapaligid sa akin at mga plano ko sa buhay. Totoo nga, may kwenta pala ako hahahaha. Natutunan ko na kung gusto kong magkaroon ng saysay sa mundong to, matuto lang pala akong tumanaw ng may kabuluhang gawain para sa lahat. Obvious naman diba. Para ‘to sa mga taong may katuturan kausap. Para ‘to sa mga taong mahahalaga. Para ‘to sa mga taong parehas kame ng desires sa buhay. Parehas kame ng misyong tinutupad.

4. Kung ano ang pinaniniwalaan ko sa sarili ko, yung ang magdidikta sa lahat ng sasabihin ko. Lahat ng dinidikta ko, yun ang pinaniniwalaan ko sa sarili ko. Binaliktad ko lang.

Nitong Marso, lagi kong iniisip na kaya kong magpatawa. Siguro palagi ko lang talagang ine-entertain sa lahat ng social media yung mga video na nakakatawa. ‘Tas naisip ko na pwede ko din i-apply sa trabaho at sa girlfriend ko yun. Sa tuwing nakakakita ako ng malungkot, wala akong trip kundi pagtripan din sila, yun siguro yun way ko para makapagpasaya. Hahahha oh sorry. Basta ang lahat ng nakikita ko nakakatawa, nagiging masaya na din.

Palagi kong isinisigaw na may mararating ako sa lahat ng ginagawa ko. At alam kong mangyayari yun isang araw. Gaya nitong sinusulat ko. Di man ganun ka-sikat o kilala ng iba, atleast kahit paano may substance. May kapupulutan. Palagi ko rin pinahahalagahan lahat ng bagay na meron ako, kaya siguro hindi nawawala basta basta lahat ng meron ako ngayon.

Alam naman natin na kung ano ang palagi nating sinisigaw, yun tayo.

Kung ikay nalilito at di mo pala alam ang gagawin mo. Di pa huli ang lahat. Posible mo pa din baguhin din ang isip mo at mabago din lahat ng mga pinuputak ng bibig mo. Oo ikaw na nagbabasa nito. Pwede nating baguhin ang mga salitang “hindi ko kaya, mamaya nalang, saka ko nalang gagawin, ok na yan, pwede na yan, nakakatakot kasi gawin yan e”. At palitan mo naman yan ng mga salitang “Kayang kaya ko yan, sisiw lang sakin yan, magagawa ko yan, kaya kong tapusin lahat ng yan”. Isa lang yang halimbawa, marami pa.

Yan ang natutunan ko, isa akong computer na dapat kong i-program ang sarili ko sa tama para tama ang lumabas sa printer.

Basta kung ano man ang tinatanim ko sa kokote ko, ang nangyayari, tinuturuan ko lang lagi ang isip ko maniwala sa minindset ko. Ganun po yun.

5. Di ko pala kailangan kontrolin ang nararamdaman ko palagi, ang mahalaga lang pala kung paano ako magreact sa nangyayari.

Pagpinigilan ko ang nararamdaman ko, para ko naring pinigilan ang pagtae at pag ihi ko. Para ko na ring pinigilan ang ulan, pinigilan ang pagbagsak ng stock market, pinigilan ang kasamaan. Dahil di ko naman talaga kayang gawin yun.

Hinayaan ko lang mangyari ang lahat.

Alam ko naman kasing lilipas din yan at hinawakan ko nalang ang mga bagay na kaya ko lang kontrolin at baguhin.

Pag imposible na. Tigil na.

Pero sa lahat ng taong nega, lahat imposible kaya wag tayong makinig sa kanila.

Kung ibabalik ko ang buhay ko 6 years ago bago pa ako magtrabaho. Di ko talaga kayang i-predict kung bakit nandito ako ngayon sa kinalalagyan ko. Walang makakapagsabi talaga. Hinayaan ko lang na nasasaktan ako paminsan minsan kahit di ko gusto. Pero ano ba ang naging responds ko, tinanggap ko ng malugod lahat ng ‘to, at unti unti ko namang nakukuha ang gusto ko.

Noon di ko trip magbasa ng libro, ngayon ang dame ko ng nababasang libro sa loob lang ng dalawang linggo. Kaya siguro ako nakakapagsulat ngayon. Binago ko kasi ang mindset ko sa isang bagay kaya ko nagawa yun.

6.  Magkakamali at magkakamali pa rin ako.

Ganun talaga ang buhay e. Wag na tayong malungkot. Wag tayong mabalisa sa katotohanan. Whether you like it or you like it. Magkakamali pa rin tayo sa susunod. Kaya balik na sa trabaho. Ganun talaga ang buhay.

Ang buhay ay punong puno ng pagdurusa. Jizz-sauce. Pero masaya naman diba. Minsan makakatanggap tayo ng sampal, tadyak, suntok, kotong ng tadhana at sa dami ng mga hangarin naten, malamang  maaari tayong bumitaw kapag di na naten talaga kaya. Hindi natin alam diba. Ngunit ganunpaman, idinirecho lang naten lahat. Ipinagpatuloy lang naten lahat. Kung kaya mong i-handle ang mahirap na buhay. Panalo ka na dun. Ako kaya ko eh.

7. Nagshort ba ako sa short-term goals?

Sa totoo lang, sa mga plano ko sa hinaharap, wala pa akong ka-ide ideya. haha Magulo pa kung tutuuisin, di ko pa maaninag kung ano ang magiging resulta ng lahat sa dulo, hahaha pero lahat ng surpresang dumadating sa akin, buong buo ko namang tinatanggap. Yung maliliit na bagay na ginagawa ko, alam kong lalaki din to.

Maaaring magkaparehas tayo ng gusto in the future. Oo ikaw. Syempre parehas tayong magsisikap para mangyari lahat ng iyon, pero ang hulaan ang di pa dumadating at hindi naman tayo kumikilos sa mga maliliit na plano, para sa akin, parang walang dating yun.

Kung ako tatanungin kasi, san man lugar, isang malubhang sakit kapag alam mo na lahat. Tama diba? Kapag ganun ka mag isip. Mapupunta ka lang sa wala.

Ang katotohanan, wala ka pa talagang alam. Ang mahalaga ngayon ay may faith ka sa sarili mo at naniniwala ka na magtatagumpay ka sa lahat ng hadlang at balakid na kakaharapin mo. Yun na yun.  Kagaya mo rin ako.

8. San ba ako nakafocus?

Kapag nakapili ka na ng gusto mong gawin dito sa earth, gawin mo na kagad yun.

Tulad ngayon, alam ko sa sarili ko na madami akong dapat gawin, pero no choice ako kundi pumili lang ng isa na nakalapag sa lamesa. Ang inihaing dish.

At maraming paraan para makamit ko mga mithiin ko sa buhay at walang may pake kung paano ko gagawin yun.

Ang sinusukat dito ay ang purpose ko dito sa mundo. Ang formula ko, kapag nasukat ko na, ie-execute ko na kagad. Alam yan ng iba na nakakakilala sa akin.

So, alam mo na, ayan na, trabaho na. Dream big.

9. Bakit libre lang magbigay ng payo sa blog ko?

Kapag may nalaman akong kaalaman para sa iba. Shineshare ko kagad lalo na sa mga taong deserved ng payo. Kapag may nalaman akong stratehiya, kinukwento ko ng libre. Di ako nagpapabayad. Sa simpleng bagay lang.

Kasi ganun naman talaga eh, walang sikreto dito sa mundo. Lahat tayo nakahubad na. Hindi naman mananakaw ang kaalaman at talento na mayroon tayo. Maaaring si Henry Sy at Lucio Tan hindi nagbibigay ng libreng advice pero sino ba nakakaalam na kaya lahat gawin ng pera nila. Ang reality dito, wag nating gawin lahat para sa pera dahil di kayang gawin lahat ng pera. Kung kumikilos ka lang para sa pera, mawawalan ka lang.

Imbes na tago tayo ng tago ng sikreto para lang sarili lang natin ang makinabang na naniniwala tayong sarili lang ang mahusay para sa atin, Mali yan besh. alalahanin mo na walang taong self made millionaire, may mga taong nag-encourage sa kanila, nag invest sa kanila para marating  nila ang kinalalagyan nila ngayon. Oo, silang mga mayayaman na lumuluhod sa salapi sabi ni Robin Padilla.

Kung kaya mong masolve ang problema ng iba at pati na rin ng sarili mo. Edi maganda. Siguro’y iniisip mo na dapat magtira  naman ako ng kahit konti para sa sarili ko, Well  ganun din naman talaga eh, lahat ng naabot ko, o naakyat ko sa pag akyat sa hagdan, ibabato ko rin yun sa mga susunod pang gustong umakyat para makaakyat din sila. Help people and go beyond their expectations. Ang buong puso ko at kaluluwa ang chinecheck palagi. Laging mayroon akong maiooffer dito sa mundo. Ikaw din. Give away your purpose.  Walang kwenta ang kaalaman kung di nakikita o nagagamit din ng iba.

10. Kapag tinatakbuhan ko lang, lalo lang akong di nakakaalis.

Kapag iniiip kong wag isipin yun, mukha lang akong tanga, at iisipin ko din yun.

Kapag ang isip ko nakatuon sa mga bagay na ayaw ko, mapu-pwersa lang ako na isipin yun.

Kaya simple lang ang aral sa akin, tanggalin ko sa isipan ko ang ayaw ko, harapin ang dapat harapin. Ilaan ko ang natitira kong enerhiya para sa dapat kong isolve.

Pag tinakbuhan ko ang mga bagay na kailangan kong harapin, hindi ako mananalo sa karerang ‘to. Focus on creating something positive.

Balik trabaho na sa trabaho bukas. 

https://ift.tt/2uCg5V4

[benestrella]

SARI SARI STORIES KO THIS EASTER

Walang kinalaman ang picture. Nilagay ko lang. hahaha

Ako po'y nakiisa sa paggunita sa pagkamatay ni Hesukristo. Pati na rin sa paggunit ng mga itlog. Oops, Egg-cuse me. Baka nakakalimutan niyo. Easter sunday po ngayon. Alam ko, baka nag-egg hunting kayo. Wag naman itlog ng ibang tao. Please.

Matagal po akong nawala sa pagsusulat. Sorry po. Biktima lang po ako ng mga kumakalat na fake news. haha Pastilan talaga. Matagal-tagal ko na din ipinagpahinga pansamantala ‘tong blog ko. Tinupad ko lang kasi saglit ang mga malalaking tungkulin ko na dapat kong gampanan. Humigit kumulang anim na buwan din simula ng mawalay ako sa huling mabigat na content na ginawa ko sa blog ko. Whaaat? Mabigat! Mahirap intindihan ang mga nangyari saken, pero mas mahirap pang intindihin ang mga bagong barya ng ating bansa. Kalurkey. Ngunit sa mahabang panahon na iyon(yung di ko pagsusulat), hindi lang ako natulog, tumunganga, nagwalang bahala at naghintay kundi nagsusulat pa din naman ako, sa notebook nga lang.

Pero kung di kayo kumbinsido sa mga sinasabi ko, kukumbinsihin ko naman kayong maniwala sa ipinagtataka ko ngayon, tumaas ang stats ng bilang ng mga taong nagbabasa ng blog ko. Wow. Yawa. haha Ang noo’y halos sampu lang ata ang bumibista sa blog ko, di kayo maniniwalang umabot na siya ngayon sa 357 ang readers. Mantakin mo yun.  Ang dame nun’ para sa akin. Para pala ‘tong investment na basta maglagay ka at magtanim ka lang, lumalago siya siguro depende sa tinanim mo, atleast kahit paano, may mahihita kang balik o tubo. Minsan kapag bwenas, ang lalabas ay doble pa. Kaya ang saya saya ko ngayon. Hindi matawaran ang saya sa aking labi at mas lalo pa akong ginanahan magsulat dahil alam kong may mga taong akong natutulungan, hindi man ganun kadami kundi mayroon pa din akong naibabahagi sa kanila. Nakakatuwang malaman na may mga tao akong nabigyan ng Mabuting Balita. At sana natanggap nila iyon at ipasa sa susunod na henerasyon. hehehe

Nakapagsulat ulit ako. Salamat talaga, lalo na sa mga taong nangangamusta palagi kung nagsusulat pa ba ako. Salamat sa mga taong nagtiwala na may mararating ang mga inuubusan ko ng oras sa harap ng computer. Salamat sa mga taong nakasuporta sa landas na gusto kong lakaran. Mga putang ina niyo. Inspirasyon ko din po kayo. Promise. Pasensya na dahil hindi ako nagtuloy tuloy sa pagsusulat nitong mga nagdaang mga buwan, sorry sa aking katamaran talaga. At ngayon may pumukaw sa aking atensyon at ginising ang natutulog kong brain. Biglang sumagi sa aking isipan ang mga tanong na,

“Minsan ba namulat ka sa mga maling kagawian na ngayon mo lang nalaman?” Ganyan na ganyan mismo ang tanong saken ni Tito Boy este na nabuo saken ngayong Semana Santa habang ako’y maghapong nakatulala sa kawalan at iniisip kung saan nga ba talaga ako nagkulang sa panonood ng “Ang Probinsyano”. At syempre sa tanong na iyon, agad ko namang sinagot na

“Meron naman.”

Sumunod na sinabi ko sa sarili ko,

“Eh wala naman akong choice diba kundi magmoving forward kung nagkamali man ako.” Alam ko naman kasi ang pinupunto ng konsensya ko, ayoko nalang banggitin lahat ng iyon baka maging malungkot lahat tayo. At sa mahaba kong pagpapahinga ngayong Mahal na Araw, marami akong binalikan, hindi si ex. Sa loob ng tatlong araw, binalikan ko lahat ng blog post ko dito. Binalikan ko lahat ng sulat ko sa journal. May nilagay naman akong lagda dun sa kwaderno ko, may marka ang araw na may kinaharap akong mabigat na problema. Kaya iilan lang  ang mga pahina sa notebook ko ng mga dapat kong balikan.

Ilan to sa mga natutunan ko.

1. Parte ng kwento ko ang di ko nakukuha lahat ng gusto ko.

Nung kailan lang, naghahanap ako ng adobo. Pag uwi na pag uwi ko sa trabaho, itinambol kagad ng tiyan  ko ang tunog na ‘Dug gug adobo adobo”. Kaso nga lang, nung nasa karinderya na ako, biglang sumagi sa aking isipan na bawal nga pala ako sa toyo. Masama sa kalusugan ko ang toyo dahil siguro may toyo na ako. Hahaha Minsan berry very labo ng gusto ko.

Ang hirap intindihin ng caption ko diba.  Akshuli ganito yan. Tinanggap ko na ang realidad na  di lahat ng tao na madadaanan ko sa street namen papuntang trabaho ko, hindi ko sila makikilala lahat. Ang gulo pa din diba. Pero natural naman diba. Di rin lahat ng oras maibibigay sa akin hanggang sa huling hininga ko. Sa madaling salita, di lahat makukuha ko dito sa mundong ibabaw at kasama yun sa buong libro ko. Sa pagkakaintindi ko, kapag di ko pa kasi nakukuha ang isang bagay, or palpak pa din  talaga ako sa kung ano man ang hinahangad ko. Ang iniisip ko nalang na may something pa na ruta akong dapat dadaanan. Senyales lang ‘to na dapat may baguhin pa ako sa sarili ko. May aayusin pa ako. May i-improve pa ako. May re-remedyuhan pa ako. Pero lahat, maging kulang man o sablay, eto pa rin ang bubuo sa akin. Parte pa din ng laro ko to.

2. Kapag di tugma ang kinikilos ko ayon sa sarili ko, nawawalan lang talaga ako ng pagpapahalaga sa sarili at di ako nagiging totoo sa sarili ko.

Di ko maipilit ang sarili ko sa bagay na di ko talaga makita ang sarili ko dun. Tulad nalang ng “Paglalaba”. Pakshet talaga, sinubukan ko palagi kahit sa mga underwear ko lang, pero di ko talaga magawa. Tengene. Nalulungkot ako sa tuwing ginagawa ko yun. Moira pasoooookk. Kung sa ibang aspeto naman natin gagamitin para naman manalo ako sa usapang ito.

Napakadali lang pala. Kung gusto kong pagkatiwalaan ako ng ibang tao, magpakita  din ako ng tiwala sa iba. Vice-versa na akma sa ikinikilos at ipinapakita ko sa iba.

Minsan di ko namamalayan na di na ako totoo sa sarili ko. Totoo yan. That’s true. Pero alam kong mababago naman to, kaya ko namang baguhin ang perpektibo ko sa lahat ng bagay na tutugma naman sa ikinikilos ko, mababago naman talaga ang lahat. Hindi madali ‘to pero posible naman diba.

May ibang matutuwa sa asta ko, at may iba naman na hindi maniniwala sa ginagawa ko, pero sigurado ako na meron pa rin taong maniniwala, magbibigay ng respeto, makaka-appreciate kung ano ang ipinapakita kong kulay sa kanila. Kasing kulay ng “malachite”, mahirap i-pronounce pero yun na yun.

Kung lagi ko lang tinatago ang lahat ng totoo kong nararamdaman sa ibang tao, ang kahihinatnan lang niyan ay patuloy akong magiging sinungaling sa sarili ko.

3. Ako ba’y para sa lahat o para sa wala lang.

Oras-oras napapaisip ako kung may kwenta ba talaga ako sa mundong to eh. Hahaha in the same way act normal pa din at saka ko lang napagtanto na meron pala akong naitutulong sa iba a little bit. Iniisip ko kasi minsan kung kagaya lang din ako ng iba na sumusunod sa hype lang. Sunod sa trend. Kaya nung nakikita ko ang pamilya ko, mga kaibigan kong nakapaligid sa akin at mga plano ko sa buhay. Totoo nga, may kwenta pala ako hahahaha. Natutunan ko na kung gusto kong magkaroon ng saysay sa mundong to, matuto lang pala akong tumanaw ng may kabuluhang gawain para sa lahat. Obvious naman diba. Para ‘to sa mga taong may katuturan kausap. Para ‘to sa mga taong mahahalaga. Para ‘to sa mga taong parehas kame ng desires sa buhay. Parehas kame ng misyong tinutupad.

4. Kung ano ang pinaniniwalaan ko sa sarili ko, yung ang magdidikta sa lahat ng sasabihin ko. Lahat ng dinidikta ko, yun ang pinaniniwalaan ko sa sarili ko. Binaliktad ko lang.

Nitong Marso, lagi kong iniisip na kaya kong magpatawa. Siguro palagi ko lang talagang ine-entertain sa lahat ng social media yung mga video na nakakatawa. ‘Tas naisip ko na pwede ko din i-apply sa trabaho at sa girlfriend ko yun. Sa tuwing nakakakita ako ng malungkot, wala akong trip kundi pagtripan din sila, yun siguro yun way ko para makapagpasaya. Hahahha oh sorry. Basta ang lahat ng nakikita ko nakakatawa, nagiging masaya na din.

Palagi kong isinisigaw na may mararating ako sa lahat ng ginagawa ko. At alam kong mangyayari yun isang araw. Gaya nitong sinusulat ko. Di man ganun ka-sikat o kilala ng iba, atleast kahit paano may substance. May kapupulutan. Palagi ko rin pinahahalagahan lahat ng bagay na meron ako, kaya siguro hindi nawawala basta basta lahat ng meron ako ngayon.

Alam naman natin na kung ano ang palagi nating sinisigaw, yun tayo.

Kung ikay nalilito at di mo pala alam ang gagawin mo. Di pa huli ang lahat. Posible mo pa din baguhin din ang isip mo at mabago din lahat ng mga pinuputak ng bibig mo. Oo ikaw na nagbabasa nito. Pwede nating baguhin ang mga salitang “hindi ko kaya, mamaya nalang, saka ko nalang gagawin, ok na yan, pwede na yan, nakakatakot kasi gawin yan e”. At palitan mo naman yan ng mga salitang “Kayang kaya ko yan, sisiw lang sakin yan, magagawa ko yan, kaya kong tapusin lahat ng yan”. Isa lang yang halimbawa, marami pa.

Yan ang natutunan ko, isa akong computer na dapat kong i-program ang sarili ko sa tama para tama ang lumabas sa printer.

Basta kung ano man ang tinatanim ko sa kokote ko, ang nangyayari, tinuturuan ko lang lagi ang isip ko maniwala sa minindset ko. Ganun po yun.

5. Di ko pala kailangan kontrolin ang nararamdaman ko palagi, ang mahalaga lang pala kung paano ako magreact sa nangyayari.

Pagpinigilan ko ang nararamdaman ko, para ko naring pinigilan ang pagtae at pag ihi ko. Para ko na ring pinigilan ang ulan, pinigilan ang pagbagsak ng stock market, pinigilan ang kasamaan. Dahil di ko naman talaga kayang gawin yun.

Hinayaan ko lang mangyari ang lahat.

Alam ko naman kasing lilipas din yan at hinawakan ko nalang ang mga bagay na kaya ko lang kontrolin at baguhin.

Pag imposible na. Tigil na.

Pero sa lahat ng taong nega, lahat imposible kaya wag tayong makinig sa kanila.

Kung ibabalik ko ang buhay ko 6 years ago bago pa ako magtrabaho. Di ko talaga kayang i-predict kung bakit nandito ako ngayon sa kinalalagyan ko. Walang makakapagsabi talaga. Hinayaan ko lang na nasasaktan ako paminsan minsan kahit di ko gusto. Pero ano ba ang naging responds ko, tinanggap ko ng malugod lahat ng ‘to, at unti unti ko namang nakukuha ang gusto ko.

Noon di ko trip magbasa ng libro, ngayon ang dame ko ng nababasang libro sa loob lang ng dalawang linggo. Kaya siguro ako nakakapagsulat ngayon. Binago ko kasi ang mindset ko sa isang bagay kaya ko nagawa yun.

6.  Magkakamali at magkakamali pa rin ako.

Ganun talaga ang buhay e. Wag na tayong malungkot. Wag tayong mabalisa sa katotohanan. Whether you like it or you like it. Magkakamali pa rin tayo sa susunod. Kaya balik na sa trabaho. Ganun talaga ang buhay.

Ang buhay ay punong puno ng pagdurusa. Jizz-sauce. Pero masaya naman diba. Minsan makakatanggap tayo ng sampal, tadyak, suntok, kotong ng tadhana at sa dami ng mga hangarin naten, malamang  maaari tayong bumitaw kapag di na naten talaga kaya. Hindi natin alam diba. Ngunit ganunpaman, idinirecho lang naten lahat. Ipinagpatuloy lang naten lahat. Kung kaya mong i-handle ang mahirap na buhay. Panalo ka na dun. Ako kaya ko eh.

7. Nagshort ba ako sa short-term goals?

Sa totoo lang, sa mga plano ko sa hinaharap, wala pa akong ka-ide ideya. haha Magulo pa kung tutuuisin, di ko pa maaninag kung ano ang magiging resulta ng lahat sa dulo, hahaha pero lahat ng surpresang dumadating sa akin, buong buo ko namang tinatanggap. Yung maliliit na bagay na ginagawa ko, alam kong lalaki din to.

Maaaring magkaparehas tayo ng gusto in the future. Oo ikaw. Syempre parehas tayong magsisikap para mangyari lahat ng iyon, pero ang hulaan ang di pa dumadating at hindi naman tayo kumikilos sa mga maliliit na plano, para sa akin, parang walang dating yun.

Kung ako tatanungin kasi, san man lugar, isang malubhang sakit kapag alam mo na lahat. Tama diba? Kapag ganun ka mag isip. Mapupunta ka lang sa wala.

Ang katotohanan, wala ka pa talagang alam. Ang mahalaga ngayon ay may faith ka sa sarili mo at naniniwala ka na magtatagumpay ka sa lahat ng hadlang at balakid na kakaharapin mo. Yun na yun.  Kagaya mo rin ako.

8. San ba ako nakafocus?

Kapag nakapili ka na ng gusto mong gawin dito sa earth, gawin mo na kagad yun.

Tulad ngayon, alam ko sa sarili ko na madami akong dapat gawin, pero no choice ako kundi pumili lang ng isa na nakalapag sa lamesa. Ang inihaing dish.

At maraming paraan para makamit ko mga mithiin ko sa buhay at walang may pake kung paano ko gagawin yun.

Ang sinusukat dito ay ang purpose ko dito sa mundo. Ang formula ko, kapag nasukat ko na, ie-execute ko na kagad. Alam yan ng iba na nakakakilala sa akin.

So, alam mo na, ayan na, trabaho na. Dream big.

9. Bakit libre lang magbigay ng payo sa blog ko?

Kapag may nalaman akong kaalaman para sa iba. Shineshare ko kagad lalo na sa mga taong deserved ng payo. Kapag may nalaman akong stratehiya, kinukwento ko ng libre. Di ako nagpapabayad. Sa simpleng bagay lang.

Kasi ganun naman talaga eh, walang sikreto dito sa mundo. Lahat tayo nakahubad na. Hindi naman mananakaw ang kaalaman at talento na mayroon tayo. Maaaring si Henry Sy at Lucio Tan hindi nagbibigay ng libreng advice pero sino ba nakakaalam na kaya lahat gawin ng pera nila. Ang reality dito, wag nating gawin lahat para sa pera dahil di kayang gawin lahat ng pera. Kung kumikilos ka lang para sa pera, mawawalan ka lang.

Imbes na tago tayo ng tago ng sikreto para lang sarili lang natin ang makinabang na naniniwala tayong sarili lang ang mahusay para sa atin, Mali yan besh. alalahanin mo na walang taong self made millionaire, may mga taong nag-encourage sa kanila, nag invest sa kanila para marating  nila ang kinalalagyan nila ngayon. Oo, silang mga mayayaman na lumuluhod sa salapi sabi ni Robin Padilla.

Kung kaya mong masolve ang problema ng iba at pati na rin ng sarili mo. Edi maganda. Siguro’y iniisip mo na dapat magtira  naman ako ng kahit konti para sa sarili ko, Well  ganun din naman talaga eh, lahat ng naabot ko, o naakyat ko sa pag akyat sa hagdan, ibabato ko rin yun sa mga susunod pang gustong umakyat para makaakyat din sila. Help people and go beyond their expectations. Ang buong puso ko at kaluluwa ang chinecheck palagi. Laging mayroon akong maiooffer dito sa mundo. Ikaw din. Give away your purpose.  Walang kwenta ang kaalaman kung di nakikita o nagagamit din ng iba.

10. Kapag tinatakbuhan ko lang, lalo lang akong di nakakaalis.

Kapag iniiip kong wag isipin yun, mukha lang akong tanga, at iisipin ko din yun.

Kapag ang isip ko nakatuon sa mga bagay na ayaw ko, mapu-pwersa lang ako na isipin yun.

Kaya simple lang ang aral sa akin, tanggalin ko sa isipan ko ang ayaw ko, harapin ang dapat harapin. Ilaan ko ang natitira kong enerhiya para sa dapat kong isolve.

Pag tinakbuhan ko ang mga bagay na kailangan kong harapin, hindi ako mananalo sa karerang ‘to. Focus on creating something positive.

Balik trabaho na sa trabaho bukas. 

[benestrella]

“Life is too short to be taken seriously. “ Yan ang sabi ni Oscar Wilde.

Neto neto lang last Sunday. Ilang beses na akong nakarinig ng reklamo gaya ng  

“Ano gusto mong gawin ko pare, tawanan ko lang mga nangyayari  sa’ken ngayon, ganun nalang ‘yun?”

At isa pa

“Ano, magwawalang bahala nalang ako at magpapakasaya, di biro ang problema ko, bro.”

Di ko nalang papangalan kung sino. Pero sa mga kaibigan ko galing yun. haha

Honestly, may punto naman sila sa kanilang ipinaglalaban, ang problema nga lang, kung ikukumpara naman ang pinagdadaanan nila sa mga taong marunong magdala. Tiyak mare-realize nila na simple lang pala ang problema.

Tama naman eh. Bawal naman talagang magpaka-kampante sa buhay. Bawal yung sobrang wala ka ng pake sa nangyayari at puro katatawanan at goodtime nalang ang inaatupag mo. Kaso nga lang, sa problemang pasan-pasan mo ngayon. Bugbog ka na nga ng suliranin, sisimangot ka pa. Pangit ka na nga, problemado ka pa. Ano nalang matitira sayo, friend. Gusto mo ba yun? haha Aucona.

Hindi naman lingid sa ating kaalaman na araw araw, tatambakan tayo ng tadhana ng di natin inaasahang unos na magpapaseryoso at magpapapikon saten. Tulad nalang ng pangangaliwa ng asawa mo, nalugi mong negosyo, mabagal na internet  o di kaya naman mapapamura ka sa bwisit sa  mataas maningil na taxi driver at sila pa ang galit. Actually, very huge pa ang ka-shitan dito sa Pilipinas.

Kaya sumulat ako sayo my friend,  para ipaunawa sayo na dapat di sineseryoso ang buhay.

‘Tong putang inang buhay na ‘to.

Share ko sayo ah.

Ganito yan. Walang mapapala kung magpapakaseryoso ka pa. Dahil kung tutuusin, may alternatibong paraan naman. Nakakalusog naman sa isip at buong katawan ang “Pagtawa” kasabay ng pinagdadaanan mo ngayon. Try mo to, tropa.

Minsan pansinin mo, sa anumang talk, seminar or meeting, basta nagjoke ang speaker sa intro palang niya at natawa ang karamihang nakikinig. Panigurado, makukuha na niya ang  loob ng mga nakikinig sa kanya. So napakalaki ng impluwensya ng pagtawa sa tao. Sa katunayan,  laughter can increase your overall sense of well-being. Sabi ng mga doktor na ang mga taong may positibong pananaw sa buhay ay siyang malakas sa bawat hamon ng kapalaran.  

Kahit saang lugar, may nakakatawang bagay. Pansinin mo lahat ng mga nakikita mo. Pati mukha nila.

Natawa nga ako nung kailan lang, ang ganda ng gising ko shet, parehas kame ng girlfriend ko. Mga ilang minutes,  nagulat nalang ako maya-maya biglang nag-iba ang mood niya saken. ‘Tas tinanong ko siya kung bakit nagkaganun, ang tanong niya saken, sino daw ang napanaginipan niyang babae na kasama ko sa panaginip niya. (Hala siya. Diba ang labo. )

Relasyon man o kasal. May nakakatawa din dyan. Sabi sa nabasa ko,

Ang susi daw sa matagumpay na relasyon ay dapat maayos ang kumunikasyon niyo palagi at iniintindi mo ang kapareha mo.

Natawa nga ako eh. Intindihin ang partner? Eh paano? Kahit sino naman di mo maiintinidhan ang karelasyon mo. haha Totoo yan. Napatunayan ko na yan.  

Ang kailangan mong intindihin sa girlfriend mo na maraming bagay ang hindi mo maiintindihan tungkol sa kanya. Kung naiintindihan mo ako, ibig sabihin, naiintindihan mo na may topak side ang karelasyon natin. haha So, naiintindihan mo na ako?

Kaya my friend. Ipapaunawa ko sayo na tuldok ka lang sa mundong ito. Ikaw, ako lahat tayong nilalang. Ang universe ay binubuo ng mga galaxies, solar system, moon, planets at kung anu ano pa. Isipin mo yun. Maliit ka lang kung titignan sa taas pero kung mamroblema ka ngayon wagas. Kala mo ikaw lang ang may problema dito sa planet earth. Act normal lang bes.

Enjoy mo kaya ang buhay.

The fact na mamatay ka sa mundong ‘to na gaya ng isang maliit na jolen.  Ang katotohanan pa diyan, matetegi  ka at iiwan ‘tong mundo na to na kakarampot lang ang malalaman mo.

Kung si lolo dolphy nga, parang kulang pa ang nagawa niya eh. 

Itigil ang pagkaseryoso ngayon. Isipin mo nalang na mas magulo ang mundo kaysa sa iniisip mo ngayon. Kaya wag ka ng dumagdag pa. Please. Sa una palang talaga magulo na talaga ang lahat.

Hindi lang naman ang bansa natin ang magulo diba? Buong mundo.  Maraming magulo ang  jutak. Magulo ang desisyon. Magulo ang kwento. Pekeng balita. Kumplikadong relasyon. Di maintindihang mga plano.

Kung kaya mong tawanan lahat ng yan, mananalo ka sa laro.

Saka isa pa. Imbes na magseryoso ka. Marami ka namang kaibigan. Importante pa rin ang relasyon sa tao kaysa sa problema.

Sandamakmak man ang pera mo sa bangko at mayroon kang  mamahaling gadgets at kotse, may swimming pool kayo sa bahay  at lahat ng masasayang bagay ay nandun na. Eh aanhin mo naman yun kung wala ka namang pamilyang kasama dun at mga tunay na kaibigan. Malungkot din. For sure kung ganun nga ang sistema mo, seseryosohin mo nga talaga ang buhay.

Kung priority natin ang kasiyahan, walang wala ang dami ng pera. Korek?

Sa nakalipas kong limang taon sa pagta-trabaho sa construction engineering, ang pinaka naalala ko lang  ay yung mga kulitan namen ng mga matatalik kong kaibigan at masasayang bonding namen. Saka syempre ang mga lugar na napuntahan ko, happiness ko na yun. Pati na rin ang  family bonding and birthday celebration, Sabi nga nila diba,

“Prioritize people over your career.”

At tandaan natin kung seseryoshin natin ‘tong buhay na ‘to.Wag nating kakalimutang na ang mga mayayamang tao gaya nila Henry Sy,  John Gokongwei, Jr. or tito Enrique Razon, Jr.  ay sila ang hindi masasayang tao ngayon. Kahit di kame close sa isat isa, pero alam na alam kong maliit pa rin ang mundo nila. Kasi nga mayaman sila, I’m sure may banta din sa buhay nila. Maraming gustong mag-angkin ng kayamanan nila. At isa na ako dun.  haha

Additional, ikaw ba naman mag isip ng napakalaking negosyo. Minsan nalulugi yan. Minsan lumalago yan. Malamang magiging seryoso ka talaga sa buhay. Sila yung mga laging inaasikaso ang kanilang malaking kumpanya. Transaksyon palagi ang iniisip.

Kaya para sa akin, hindi ang sobra sobrang pera ang magpapasaya sayo kundi kung ilan ang taong natulungan ng pera mo. And that’s really true.

Kung marami din silang natulungan (yung mga nabanggit kong milyonaryo). Maaaring masaya sila pero hindi ganun kasaya gaya ng mga normal na mamamayan.

Tapos isa pa diyan,  kung nakaugalian mo ng mag alala ng todo todo sa buhay buhay. Nakow! Siguradong di ka masaya. Ikaw yung tipo ng tao na inaalala at pilit na kinokontrol ang isang bagay kahit di naman talaga kaya.

So mahirap man tanggapin pero kailangan mong baguhin ang perspective mo. Di tama ang pagiging “worriedera”, teh. Take a step back and laugh at yourself. Walang ibang solusyon para makamove on sa bawat problema, kung di mo tatawanan iyon, mananatili ka lang biktima.

Saka tandaan natin na maikli lang ang buhay, any moment, pwede kang mabagsakan  ng Concrete Mixer  Truck or maitumba ng mga Pulis. (Knock on woord). Example lang naman po. Wala akong pinapatamaan. Swerte ka na kung umabot ka ng 90 or 100 years of age. Ayos yun. meron ka pang more than 900,000 hours. Kaso kung ang serious mo naman, para saan naman yun?  Nakow! 

Hanapin mo yung bumubuhay sayo. Bitawan mo yung pumapatay sayo.

And another thing. Kahit gustuhin pa nating maging kaaya aya sa paningin ng iba. Meron at meron parin tayong kapintasan sa katawan. Ako nga kahit ubod na ko ng gwapo na may mala-adonis na mukha, pero meron pa ring ikinukutya sa akin ang madlang pipol. Payat daw ako. Edi lakompake. Ganun talaga eh. Walang perpekto. Walang tamang-tama. Eh ikaw naman, seryoso ka sa sasabihin ng iba. Wag.

Kaya uulitin ko. Bawal ang seryoso sa buhay.

Oo. Alam ko, lahat tayo may pangarap. Lahat gusto maging matagumpay sa buhay. Gusto maging atleta, kumita ng malaking halaga, maging  arkitekto, maging negosyante, artista, doktor, pulitiko, makilala sa buong mundo at iba pa.  Lahat gusto may marating.  Makukuha mo lahat ng yan kung paghihirapan mo.

Find your purpose.  Pero wag namang seryoso masyado. Wag matakot magtanong sa iba. Lumalaki ang mundo mo kung magtatanong ka tungkol sa mga gusto mo. May karamay ka.

Then be courageous. Kagatin mo lahat ng maliliit na hakbang sa mga goal mo. At wag ulit maging seryoso.

And last, believe in your dreams will come true. Easy lang pare ko. Pag pinagsabay ang plano at matinding aksyon. Syento pursyento, buhay na buhay ang pangarap mo.

Umasta ka ngayon sa gusto mong marating then eventually sa mga susunod na araw, iyon na ang trabaho mo.

I repeat. Don’t be serious.

Yung pagiging makulit minsan, ay nangangahulugan na ikaw ay tao lang .

Kung tinatago mo lang sa iba ang di maganda sa sarili mo, mauuwi ka lang sa kalungkutan. Minsan talaga, dapat mong tawanan ang sarili mo. Tawanan ang diperensya sa katawan mo.  Mga panahong  mahina at down ka, smile lang, yan ang tiket sa malaking kasiyahan sa buhay. Ipakita mo ang tunay at kung sino ka. Mayroon mang masama at maganda. Wala naman perpekto. Basta magpakatotoo oohh... oohh... Gabay at pagmamahal ang hanap mo. Magbibigay ng halaga sa iyo. Nais mong ipakilala kung sino ka man talaga. (Oh chorus na ah).

Pinoooy ikaw ay pinoooy. Ipakita sa mundooo. Kung ano ang kaya mooo. Ibang-iba ang pinoooy.

 Ang ganda ng kanta ng “Orange and Lemons” noh?

Anyway.

Sana naman kahit papaano, may nahita ka saken, ano po?. Wag ka na malungkot.  Feel na feel mo ang pagiging Sir yoso eh.

Alam mo.

Meron pa akong gustong sabihin sayo. Kasi mahal kita. Aaay!

De.

Base sa naging karanasan ko.

Mas napansin kong nakakatawa ang buhay mo kung di mo sineseryoso yan. Oo promise.

Ikaw nga di ka sineseryoso ng mismong buhay sa lahat ng wish at prayer mo eh. hahaha Kasi  kapag sineryoso mo ang lahat ng to, mais-stress ka lang, mabo-borred at magkakasakit ka lang. Sakit agad? Pero pwede diba!?

Ang buhay nga hindi seryoso sayo eh. Ikaw pa kaya. So, anong ginagawa mo ngayon? Gumagawa ka ng sariling mundo? Ganern? Ang iba 100 tula para kay stella. Ikaw 100 tulala sa buhay.

Saka isipin mo nalang, hindi mahalaga yang pinoproblema mo. hahaha

Ayaw mo maniwala? May kakayahan kang baguhin ang mundo, ang buhay ay maikli lang at ang problema ay maliit lang. Ikaw lang naman ang nagpapalaki niyan. Sa isip mo lang yun.

Tignan mo nalang ang mga bituin sa kalangitan. Sila ba may pake sayo? hahaha

Ayon sa survey, 99% of what we think as of problems aren’t even real problems anyway, just situations the mind’s made into some big and unnecessary drama. Oh english yan.

Maaaring may malubha kang karamdamang dinadala ngayon, pero may malaking natitira pa rin sayo na  “pagngiti at pagtawa”.

Ang buhay dapat ine-enjoy.

May oras para maging seryoso pero hindi palagi.

Basta chillax ka lang. Tawanan mo lang ang stress. Tawanan mo nalang ang 3-6 months na matatapos ang Kampanya Kontra Droga. Tawanan mo lang si Jake Zyrus, mantakin mo yun iniwan niya si Charice.

Ngitian mo lang ang  mga big time na pulitikong hindi maparusahan kahit huling huli na. Ngiti ka lang sa mga tren ng MRT kahit nakakasira na ng make-up mo. Saka mga moment na uulan lang, traffic na kagad sa maynila na wala namang baha. Dedmahin mo lang ang matagal na inaayos na kalsada. Nale-late ka tuloy sa trabaho. Tawanan mo lang ang pangakong libreng Tuition fee. Mapapangiti ka nalang talaga.

Simulan mong gumawa ng sariling religion. Tipo ba na ikaw ang nasusunod. Batas mo ang pinaiiral. Paniwalaan mo ang sarili mo.

Ikaw ang magpapatakbo ng pelikula mo. Ikaw si empoy dito.  Ikaw ang bida dito na may halong komedyante.  

Kung seseyosohin mo ang buhay. Di ka mabubuhay.

Isipin mo, kakaiba ka. Ikaw lang ang emotional samantalang ang iba, cool lang. Relax lang. Patawa tawa lang sa problema kahit ang sakit sakit na. Ikaw kala mo, wala ng solusyon sa problema mo. Feeling mo nag-iisa ka.

Hindi ka tunay na Pinoy kung di ka palangiti.

Paano nalang kung walang Panchito, Dolphy, Rene Requestas at Tito, Vic and  Joey. Kung di nila ipinakita ang kasiyahan at pagharap sa tunay na buhay sa mga pelikula, malamang mababansagan ang mga Pinoy na malungkutin. Feeling ko lang.

Saka isa pa. Last na to.  

Marami diyan sa gilid na gusto kang sumablay sa buhay. Gusto ka nilang madapa. Ipakita mo sa kanila na di matutupad ang pangarap nila. Hanggang dun lang sila. Wag ka ng makipag away pa. Parang awa mo na. haha

Lahat tayo mabaho ang utot. Tandaan mo yan. Tayong lahat ay Humor Being. Biniyayaan tayo ng Universe na tumawa. Oh paano ko nasabi? Bigyan kita sample, ano ba naiisip mo kapag sinabi kong

"Ano kaya, pag diniligan  natin yan, lalaki kaya yan?" Ano naisip mo? hahaha

Mas nakakatawa yun after 2 hours. hahaha

Meron pa akong isa.

Anong pagkapareho ng Mayonaise at Sperm cell. Alam mo ba ang sagot?

Its “Ladies Choice”. hahahahha. Ayos den. ACHICHECHE.

Basta yun na yun. Bawal seryoso. Kanina ko pa sinasabi.

Ang tanging rekado ay ngiti at tawa lang sa pagharap sa tunay na hamon, hindi naman mananakaw sayo yang ngiti at tawa. Libre nga yan kung tutuusin eh.

Kung di kita makumbinsi sa mga sinabi ko. Kung di ka matawa. Oras na siguro para humanap ka ng ibang kausap. haha

Hindi. Ibig kong sabihin. Magpasalamat ka nalang ngayon. Pasalamat ka nga, nakakahinga ka ng maayos kahit napakasama ng ugali mo, yung iba nga may hika eh. Wag seryoso tsong, magpasalamat ka na may nakakain ka kahit papaano. Buo ang katawan mo. Yung iba, buo ang katawan pero wala namang utak. Joke. Saka nakakapagsalita ka pa. Mayroon ka ding hindi nauubos na opportunity sa paligid. Nakakapag isip ka ng tama at maayos. Pagpasalamat mo na nagkakamali ka pa rin para  sa self improvement mo. May data ka sa phone mo for facebook, yung iba wala. May talento kang pwedeng i-share sa buong mundo o di kaya sa kaibigan mo. Sinisikatan ka pa ng araw. Nakakakita ka ng mga puno at halaman. Nakakarinig ka ng musika. Nakakainom ng malinis na tubig. Hay nakakasawa. Sobrang dami diba. So, ‘bat ka magseseryoso?

Sabay lang sa agos ng buhay.

Tuparin ang pangarap. Kagatin ang bawat opportunity.

Ano ba ang malalim na rason kung ‘bat ka nandito sa earth? Naks.

Wala naman talagang MMK sa buhay natin eh, kung marunong ka lang hanapan ng humor o nakakatawang bagay ang problema mo, wala ka ng hahanapin pa.

Magkaibang magkaiba ang realidad at kung paano mo titignan ang nangyayari sa buhay mo. Tama?

Ang daming bullshit sa mundo lalo na sa Metro Manila. Talagang maraming nakakapikon sa bawat araw.  Sobrang dami ng irereklamo. Kulang pa ang mga nabanggit ko. Meron pang bills. Pulitika. Traffic. Kupal na amo. Problema sa Pamilya. Sakit. Manloloko mong jowawa. At marami pang iba.

Nasa sayo kung paano mo tatanggapin ‘to. Pag gising mo, ipredict mo na kagad kung ano ang magbibigay sayo ng stress sa buong maghapon, i-ready mo na ang sarili mo na hanapan ng humor yun.

Ngumiti ka sa harap ng salamin. Kumanta ka ng kumanta. Tularan mo si Anne Curtis.

Gamitin ang imahinasyon. Pansinin mo yung mga bata. Sila yung mga masasayang tao sa mundo.  laro lang. Obserbahan mo sila kung paano lumaki.

Basta lahat ng nagpapasaya sayo sa buong araw. Wag mong bitawan. Hanggang gabi.

At tapos na ako.

But for all I know, I may be speaking mostly to no one but myself. Thank you.

http://ift.tt/2vrVdLj

[benestrella]

SAKIT NG MGA SERYOSO THAT I USED TO KNOW

“Life is too short to be taken seriously. “ Yan ang sabi ni Oscar Wilde.

Neto neto lang last Sunday. Ilang beses na akong nakarinig ng reklamo gaya ng  

“Ano gusto mong gawin ko pare, tawanan ko lang mga nangyayari  sa’ken ngayon, ganun nalang ‘yun?”

At isa pa

“Ano, magwawalang bahala nalang ako at magpapakasaya, di biro ang problema ko, bro.”

Di ko nalang papangalan kung sino. Pero sa mga kaibigan ko galing yun. haha

Honestly, may punto naman sila sa kanilang ipinaglalaban, ang problema nga lang, kung ikukumpara naman ang pinagdadaanan nila sa mga taong marunong magdala. Tiyak mare-realize nila na simple lang pala ang problema.

Tama naman eh. Bawal naman talagang magpaka-kampante sa buhay. Bawal yung sobrang wala ka ng pake sa nangyayari at puro katatawanan at goodtime nalang ang inaatupag mo. Kaso nga lang, sa problemang pasan-pasan mo ngayon. Bugbog ka na nga ng suliranin, sisimangot ka pa. Pangit ka na nga, problemado ka pa. Ano nalang matitira sayo, friend. Gusto mo ba yun? haha Aucona.

Hindi naman lingid sa ating kaalaman na araw araw, tatambakan tayo ng tadhana ng di natin inaasahang unos na magpapaseryoso at magpapapikon saten. Tulad nalang ng pangangaliwa ng asawa mo, nalugi mong negosyo, mabagal na internet  o di kaya naman mapapamura ka sa bwisit sa  mataas maningil na taxi driver at sila pa ang galit. Actually, very huge pa ang ka-shitan dito sa Pilipinas.

Kaya sumulat ako sayo my friend,  para ipaunawa sayo na dapat di sineseryoso ang buhay.

‘Tong putang inang buhay na ‘to.

Share ko sayo ah.

Ganito yan. Walang mapapala kung magpapakaseryoso ka pa. Dahil kung tutuusin, may alternatibong paraan naman. Nakakalusog naman sa isip at buong katawan ang “Pagtawa” kasabay ng pinagdadaanan mo ngayon. Try mo to, tropa.

Minsan pansinin mo, sa anumang talk, seminar or meeting, basta nagjoke ang speaker sa intro palang niya at natawa ang karamihang nakikinig. Panigurado, makukuha na niya ang  loob ng mga nakikinig sa kanya. So napakalaki ng impluwensya ng pagtawa sa tao. Sa katunayan,  laughter can increase your overall sense of well-being. Sabi ng mga doktor na ang mga taong may positibong pananaw sa buhay ay siyang malakas sa bawat hamon ng kapalaran.  

Kahit saang lugar, may nakakatawang bagay. Pansinin mo lahat ng mga nakikita mo. Pati mukha nila.

Natawa nga ako nung kailan lang, ang ganda ng gising ko shet, parehas kame ng girlfriend ko. Mga ilang minutes,  nagulat nalang ako maya-maya biglang nag-iba ang mood niya saken. ‘Tas tinanong ko siya kung bakit nagkaganun, ang tanong niya saken, sino daw ang napanaginipan niyang babae na kasama ko sa panaginip niya. (Hala siya. Diba ang labo. )

Relasyon man o kasal. May nakakatawa din dyan. Sabi sa nabasa ko,

Ang susi daw sa matagumpay na relasyon ay dapat maayos ang kumunikasyon niyo palagi at iniintindi mo ang kapareha mo.

Natawa nga ako eh. Intindihin ang partner? Eh paano? Kahit sino naman di mo maiintinidhan ang karelasyon mo. haha Totoo yan. Napatunayan ko na yan.  

Ang kailangan mong intindihin sa girlfriend mo na maraming bagay ang hindi mo maiintindihan tungkol sa kanya. Kung naiintindihan mo ako, ibig sabihin, naiintindihan mo na may topak side ang karelasyon natin. haha So, naiintindihan mo na ako?

Kaya my friend. Ipapaunawa ko sayo na tuldok ka lang sa mundong ito. Ikaw, ako lahat tayong nilalang. Ang universe ay binubuo ng mga galaxies, solar system, moon, planets at kung anu ano pa. Isipin mo yun. Maliit ka lang kung titignan sa taas pero kung mamroblema ka ngayon wagas. Kala mo ikaw lang ang may problema dito sa planet earth. Act normal lang bes.

Enjoy mo kaya ang buhay.

The fact na mamatay ka sa mundong ‘to na gaya ng isang maliit na jolen.  Ang katotohanan pa diyan, matetegi  ka at iiwan ‘tong mundo na to na kakarampot lang ang malalaman mo.

Kung si lolo dolphy nga, parang kulang pa ang nagawa niya eh. 

Itigil ang pagkaseryoso ngayon. Isipin mo nalang na mas magulo ang mundo kaysa sa iniisip mo ngayon. Kaya wag ka ng dumagdag pa. Please. Sa una palang talaga magulo na talaga ang lahat.

Hindi lang naman ang bansa natin ang magulo diba? Buong mundo.  Maraming magulo ang  jutak. Magulo ang desisyon. Magulo ang kwento. Pekeng balita. Kumplikadong relasyon. Di maintindihang mga plano.

Kung kaya mong tawanan lahat ng yan, mananalo ka sa laro.

Saka isa pa. Imbes na magseryoso ka. Marami ka namang kaibigan. Importante pa rin ang relasyon sa tao kaysa sa problema.

Sandamakmak man ang pera mo sa bangko at mayroon kang  mamahaling gadgets at kotse, may swimming pool kayo sa bahay  at lahat ng masasayang bagay ay nandun na. Eh aanhin mo naman yun kung wala ka namang pamilyang kasama dun at mga tunay na kaibigan. Malungkot din. For sure kung ganun nga ang sistema mo, seseryosohin mo nga talaga ang buhay.

Kung priority natin ang kasiyahan, walang wala ang dami ng pera. Korek?

Sa nakalipas kong limang taon sa pagta-trabaho sa construction engineering, ang pinaka naalala ko lang  ay yung mga kulitan namen ng mga matatalik kong kaibigan at masasayang bonding namen. Saka syempre ang mga lugar na napuntahan ko, happiness ko na yun. Pati na rin ang  family bonding and birthday celebration, Sabi nga nila diba,

“Prioritize people over your career.”

At tandaan natin kung seseryoshin natin ‘tong buhay na ‘to.Wag nating kakalimutang na ang mga mayayamang tao gaya nila Henry Sy,  John Gokongwei, Jr. or tito Enrique Razon, Jr.  ay sila ang hindi masasayang tao ngayon. Kahit di kame close sa isat isa, pero alam na alam kong maliit pa rin ang mundo nila. Kasi nga mayaman sila, I’m sure may banta din sa buhay nila. Maraming gustong mag-angkin ng kayamanan nila. At isa na ako dun.  haha

Additional, ikaw ba naman mag isip ng napakalaking negosyo. Minsan nalulugi yan. Minsan lumalago yan. Malamang magiging seryoso ka talaga sa buhay. Sila yung mga laging inaasikaso ang kanilang malaking kumpanya. Transaksyon palagi ang iniisip.

Kaya para sa akin, hindi ang sobra sobrang pera ang magpapasaya sayo kundi kung ilan ang taong natulungan ng pera mo. And that’s really true.

Kung marami din silang natulungan (yung mga nabanggit kong milyonaryo). Maaaring masaya sila pero hindi ganun kasaya gaya ng mga normal na mamamayan.

Tapos isa pa diyan,  kung nakaugalian mo ng mag alala ng todo todo sa buhay buhay. Nakow! Siguradong di ka masaya. Ikaw yung tipo ng tao na inaalala at pilit na kinokontrol ang isang bagay kahit di naman talaga kaya.

So mahirap man tanggapin pero kailangan mong baguhin ang perspective mo. Di tama ang pagiging “worriedera”, teh. Take a step back and laugh at yourself. Walang ibang solusyon para makamove on sa bawat problema, kung di mo tatawanan iyon, mananatili ka lang biktima.

Saka tandaan natin na maikli lang ang buhay, any moment, pwede kang mabagsakan  ng Concrete Mixer  Truck or maitumba ng mga Pulis. (Knock on woord). Example lang naman po. Wala akong pinapatamaan. Swerte ka na kung umabot ka ng 90 or 100 years of age. Ayos yun. meron ka pang more than 900,000 hours. Kaso kung ang serious mo naman, para saan naman yun?  Nakow! 

Hanapin mo yung bumubuhay sayo. Bitawan mo yung pumapatay sayo.

And another thing. Kahit gustuhin pa nating maging kaaya aya sa paningin ng iba. Meron at meron parin tayong kapintasan sa katawan. Ako nga kahit ubod na ko ng gwapo na may mala-adonis na mukha, pero meron pa ring ikinukutya sa akin ang madlang pipol. Payat daw ako. Edi lakompake. Ganun talaga eh. Walang perpekto. Walang tamang-tama. Eh ikaw naman, seryoso ka sa sasabihin ng iba. Wag.

Kaya uulitin ko. Bawal ang seryoso sa buhay.

Oo. Alam ko, lahat tayo may pangarap. Lahat gusto maging matagumpay sa buhay. Gusto maging atleta, kumita ng malaking halaga, maging  arkitekto, maging negosyante, artista, doktor, pulitiko, makilala sa buong mundo at iba pa.  Lahat gusto may marating.  Makukuha mo lahat ng yan kung paghihirapan mo.

Find your purpose.  Pero wag namang seryoso masyado. Wag matakot magtanong sa iba. Lumalaki ang mundo mo kung magtatanong ka tungkol sa mga gusto mo. May karamay ka.

Then be courageous. Kagatin mo lahat ng maliliit na hakbang sa mga goal mo. At wag ulit maging seryoso.

And last, believe in your dreams will come true. Easy lang pare ko. Pag pinagsabay ang plano at matinding aksyon. Syento pursyento, buhay na buhay ang pangarap mo.

Umasta ka ngayon sa gusto mong marating then eventually sa mga susunod na araw, iyon na ang trabaho mo.

I repeat. Don’t be serious.

Yung pagiging makulit minsan, ay nangangahulugan na ikaw ay tao lang .

Kung tinatago mo lang sa iba ang di maganda sa sarili mo, mauuwi ka lang sa kalungkutan. Minsan talaga, dapat mong tawanan ang sarili mo. Tawanan ang diperensya sa katawan mo.  Mga panahong  mahina at down ka, smile lang, yan ang tiket sa malaking kasiyahan sa buhay. Ipakita mo ang tunay at kung sino ka. Mayroon mang masama at maganda. Wala naman perpekto. Basta magpakatotoo oohh... oohh... Gabay at pagmamahal ang hanap mo. Magbibigay ng halaga sa iyo. Nais mong ipakilala kung sino ka man talaga. (Oh chorus na ah).

Pinoooy ikaw ay pinoooy. Ipakita sa mundooo. Kung ano ang kaya mooo. Ibang-iba ang pinoooy.

 Ang ganda ng kanta ng “Orange and Lemons” noh?

Anyway.

Sana naman kahit papaano, may nahita ka saken, ano po?. Wag ka na malungkot.  Feel na feel mo ang pagiging Sir yoso eh.

Alam mo.

Meron pa akong gustong sabihin sayo. Kasi mahal kita. Aaay!

De.

Base sa naging karanasan ko.

Mas napansin kong nakakatawa ang buhay mo kung di mo sineseryoso yan. Oo promise.

Ikaw nga di ka sineseryoso ng mismong buhay sa lahat ng wish at prayer mo eh. hahaha Kasi  kapag sineryoso mo ang lahat ng to, mais-stress ka lang, mabo-borred at magkakasakit ka lang. Sakit agad? Pero pwede diba!?

Ang buhay nga hindi seryoso sayo eh. Ikaw pa kaya. So, anong ginagawa mo ngayon? Gumagawa ka ng sariling mundo? Ganern? Ang iba 100 tula para kay stella. Ikaw 100 tulala sa buhay.

Saka isipin mo nalang, hindi mahalaga yang pinoproblema mo. hahaha

Ayaw mo maniwala? May kakayahan kang baguhin ang mundo, ang buhay ay maikli lang at ang problema ay maliit lang. Ikaw lang naman ang nagpapalaki niyan. Sa isip mo lang yun.

Tignan mo nalang ang mga bituin sa kalangitan. Sila ba may pake sayo? hahaha

Ayon sa survey, 99% of what we think as of problems aren’t even real problems anyway, just situations the mind’s made into some big and unnecessary drama. Oh english yan.

Maaaring may malubha kang karamdamang dinadala ngayon, pero may malaking natitira pa rin sayo na  “pagngiti at pagtawa”.

Ang buhay dapat ine-enjoy.

May oras para maging seryoso pero hindi palagi.

Basta chillax ka lang. Tawanan mo lang ang stress. Tawanan mo nalang ang 3-6 months na matatapos ang Kampanya Kontra Droga. Tawanan mo lang si Jake Zyrus, mantakin mo yun iniwan niya si Charice.

Ngitian mo lang ang  mga big time na pulitikong hindi maparusahan kahit huling huli na. Ngiti ka lang sa mga tren ng MRT kahit nakakasira na ng make-up mo. Saka mga moment na uulan lang, traffic na kagad sa maynila na wala namang baha. Dedmahin mo lang ang matagal na inaayos na kalsada. Nale-late ka tuloy sa trabaho. Tawanan mo lang ang pangakong libreng Tuition fee. Mapapangiti ka nalang talaga.

Simulan mong gumawa ng sariling religion. Tipo ba na ikaw ang nasusunod. Batas mo ang pinaiiral. Paniwalaan mo ang sarili mo.

Ikaw ang magpapatakbo ng pelikula mo. Ikaw si empoy dito.  Ikaw ang bida dito na may halong komedyante.  

Kung seseyosohin mo ang buhay. Di ka mabubuhay.

Isipin mo, kakaiba ka. Ikaw lang ang emotional samantalang ang iba, cool lang. Relax lang. Patawa tawa lang sa problema kahit ang sakit sakit na. Ikaw kala mo, wala ng solusyon sa problema mo. Feeling mo nag-iisa ka.

Hindi ka tunay na Pinoy kung di ka palangiti.

Paano nalang kung walang Panchito, Dolphy, Rene Requestas at Tito, Vic and  Joey. Kung di nila ipinakita ang kasiyahan at pagharap sa tunay na buhay sa mga pelikula, malamang mababansagan ang mga Pinoy na malungkutin. Feeling ko lang.

Saka isa pa. Last na to.  

Marami diyan sa gilid na gusto kang sumablay sa buhay. Gusto ka nilang madapa. Ipakita mo sa kanila na di matutupad ang pangarap nila. Hanggang dun lang sila. Wag ka ng makipag away pa. Parang awa mo na. haha

Lahat tayo mabaho ang utot. Tandaan mo yan. Tayong lahat ay Humor Being. Biniyayaan tayo ng Universe na tumawa. Oh paano ko nasabi? Bigyan kita sample, ano ba naiisip mo kapag sinabi kong

"Ano kaya, pag diniligan  natin yan, lalaki kaya yan?" Ano naisip mo? hahaha

Mas nakakatawa yun after 2 hours. hahaha

Meron pa akong isa.

Anong pagkapareho ng Mayonaise at Sperm cell. Alam mo ba ang sagot?

Its “Ladies Choice”. hahahahha. Ayos den. ACHICHECHE.

Basta yun na yun. Bawal seryoso. Kanina ko pa sinasabi.

Ang tanging rekado ay ngiti at tawa lang sa pagharap sa tunay na hamon, hindi naman mananakaw sayo yang ngiti at tawa. Libre nga yan kung tutuusin eh.

Kung di kita makumbinsi sa mga sinabi ko. Kung di ka matawa. Oras na siguro para humanap ka ng ibang kausap. haha

Hindi. Ibig kong sabihin. Magpasalamat ka nalang ngayon. Pasalamat ka nga, nakakahinga ka ng maayos kahit napakasama ng ugali mo, yung iba nga may hika eh. Wag seryoso tsong, magpasalamat ka na may nakakain ka kahit papaano. Buo ang katawan mo. Yung iba, buo ang katawan pero wala namang utak. Joke. Saka nakakapagsalita ka pa. Mayroon ka ding hindi nauubos na opportunity sa paligid. Nakakapag isip ka ng tama at maayos. Pagpasalamat mo na nagkakamali ka pa rin para  sa self improvement mo. May data ka sa phone mo for facebook, yung iba wala. May talento kang pwedeng i-share sa buong mundo o di kaya sa kaibigan mo. Sinisikatan ka pa ng araw. Nakakakita ka ng mga puno at halaman. Nakakarinig ka ng musika. Nakakainom ng malinis na tubig. Hay nakakasawa. Sobrang dami diba. So, ‘bat ka magseseryoso?

Sabay lang sa agos ng buhay.

Tuparin ang pangarap. Kagatin ang bawat opportunity.

Ano ba ang malalim na rason kung ‘bat ka nandito sa earth? Naks.

Wala naman talagang MMK sa buhay natin eh, kung marunong ka lang hanapan ng humor o nakakatawang bagay ang problema mo, wala ka ng hahanapin pa.

Magkaibang magkaiba ang realidad at kung paano mo titignan ang nangyayari sa buhay mo. Tama?

Ang daming bullshit sa mundo lalo na sa Metro Manila. Talagang maraming nakakapikon sa bawat araw.  Sobrang dami ng irereklamo. Kulang pa ang mga nabanggit ko. Meron pang bills. Pulitika. Traffic. Kupal na amo. Problema sa Pamilya. Sakit. Manloloko mong jowawa. At marami pang iba.

Nasa sayo kung paano mo tatanggapin ‘to. Pag gising mo, ipredict mo na kagad kung ano ang magbibigay sayo ng stress sa buong maghapon, i-ready mo na ang sarili mo na hanapan ng humor yun.

Ngumiti ka sa harap ng salamin. Kumanta ka ng kumanta. Tularan mo si Anne Curtis.

Gamitin ang imahinasyon. Pansinin mo yung mga bata. Sila yung mga masasayang tao sa mundo.  laro lang. Obserbahan mo sila kung paano lumaki.

Basta lahat ng nagpapasaya sayo sa buong araw. Wag mong bitawan. Hanggang gabi.

At tapos na ako.

But for all I know, I may be speaking mostly to no one but myself. Thank you.

[benestrella]

Tag-ulan na talaga. Bilis ng panahon ‘noh. mag-o-August na kagad. Tapos magse-september na, sunod niyan October, saglit lang yan at susunod na ang november at tapos december. Ayan na naman. Bonus na naman. haha So, ano na? Anyare? Kaya pa ba?

Bagong pakikibaka na tayo ulit. So, let’s get the show on the road na ulit.

Kumusta ang mga feelings nyo, mga kabayan?

May tanong lang ako.

Kailan mo huling na-feel ang kakaibang feelings para sa  paparating na events sa buhay mo? Ang ibig kong sabihin, katulad ng birthday ni ganito o ni ganyan, I’m sure exciting ang pakiramdam nun, diba!? Eh paano yung mga deadlines ng pasahan ng project sa school niyo na dapat ipasa bukas or request ng client sa trabaho na dapat tapusin. Anong feeling ‘nun? nakakabaliw ba? Eh paano naman ang  final exam sa school na di ka nakapagreview o ang mas matindi pa diyan ang first time mo sa  job interview? Do you remember? Kaloka? Naalala mo pa ba ang pakiramdam ‘nun? O wala kang pakiramdam? haha Naalala mo pa ba ang mga oras at minuto na ibang klase ang moment na meron ka ng mga oras na iyon? Yung tipong pawis na pawis ka on that moment. Nine-nerbyos ka sa takot. Excited na excited ka. Hindi ka mapakali. Kung naramdaman mo na yan, malamang di mo makakalimutan ang mga sandaling iyon?

Kailan ang huling moment na hinanap mo ang sarili mo at the crossroads? Naks. Parang Bone Thugs lang eh noh. O di kaya, yung feelings na pinatalsik o tinanggal ka sa trabaho? Meron ka bang ganung ganap? Yung pakiramdam na bumalot sayo ang buong kamalasan. Mga panahon kailangan mo gumawa ng matinding desisyon sa buhay. Kailan?

Kung di mo na maalala. Edi wag na.

Well. Bakit nga ba ako nangangamusta ng mga feelings at emosyon niyo?

Kasi napakahalaga ng feelings. Ako, sa sarili ko, alam kong maraming may feelings sa akin. Charot. hahaha

Ang mabuting balita ko ngayon. Maniniwala ka ba sa akin kung sasabihin ko sayong di mo makukuha ang isang bagay kasi di mo talaga feel ‘iyon. It sounds cliché pero may makabuluhan akong ibabahagi sayo. Madali mo lang makukuha ang hinahangad mo. Makukuha mo ang gusto mo na palagi mong iniisip. Try mo lang i-feel. Hinto muna tayo saglit. Gawin mo to. Gamitin mo ang five senses mo. Visualize and do it. Subukan mo lang damhin ang energy ng gusto mong ma-achieve. Sige lang. Subukan mo.

Nagawa mo ba yung inutos ko kahit sa loob lang ng 5seconds? Kung oo, intro palang yan. Alam kong may idea ka na sa content ko ngayon. So, let’s proceed sa susunod kong kwento.

May sense ba ‘tong sinasabi ko? Weeeh? Walang echos? Edi go.

Paano ko ba nasabi ‘to?

Wala naman. Na-experience ko lang kanina. Bago ako pumasok ng trabaho. Na-feel ko sa sarili ko na maganda ‘tong araw na ‘to. (pero minsan nga diba kabaliktaran ang mga nangyayari sa atin, kadalasan negative kahit na ang ganda ng gising natin). Pero iba to ngayon, basta sinabi ko nalang sa sarili ko na anuman ang mangyari saken ngayon, susuportahan ko lang. Go lang ako. Wag lang sa delubyo. haha

Kasi ganito.

Sumakay ako ng bus. Nakita kong iisa lang ang bakanteng seat tapos sa may bandang dulo pa. Magiging choosy pa ba ako!? Syempre hindi na, ayoko tumayo. Pag-upo na pag-upo ko. Medyo inaantok pa ako at groggy pa. Gusto ko pang bumawi ng borlog. Pero may maingay sa gilid ko na babaeng dwende. May nakita ako na isang babae na namumutla sa gilid. Katabi ko siya. Malakas ang ulan nung mga oras na iyon. ‘Tas  nagyeyelo pa sa lamig ang bus. Siguro dahil na rin nabasa ako ng burberry light sa labas. Tapos putik-putik pa ang sapatos ko at medyo basa ako ng ulan. So, malamig talaga sa pakiramdam.

Mga ilang minuto pa.

May kakaibang bumabalot na espirito sa katabi ko dahil parang di siya mapakali sa ginagalawan niya.

Nilingon ko siya ng kaunti.

Napansin ko na mukha siyang lupaypay na parang nalugi sa negosyo. ‘Tas nakahawak pa siya sa panga niya. Di ko alam kung ginulpi siya or what. Mga ilang minuto pa, may narinig akong tinig galing sa kanya,

Siya: AAAAAaaaaaah. (Sounds ng nasasaktan, hindi nasasarapan)

Lumaki ang mata ko, pero di ako tumingin sa kanya. “Tang ina” sabi ko sa sarili ko: “Mukhang may sumusundot kay ate ng hindi ko nakikita ah.” Ganun ang sinabi ng bubbles sa taas ng ulo ko. Di ko nalang pinansin. Ako ang may itchura dapat dedma lang ako sa mga ganyang bagay. Pero umulit pa ang boses niya ng mas mahaba pa, mga nasa volume 12 na.

Siya: AAAaaaaaaoooaaah. (nasasaktan na talaga ata si ate sa posisyon niya). Yung sa kabilang seat, napatingin din. Ngumiti lang ako.

Di nalang ako tumingin baka kalabitin niya ako at hawakan niya ako. ‘Tas ayain niya akong magjoin sa kanya. Pero mukhang tolerable naman ang sitwasyon ni ate. Arte niya lang ata yun. Mukhang kaya niya pa naman tiisin ang masakit sa kanya. Di pa naman siya namimilipit eh. hahaha

Sobrang lamig pa naman sa bus. At malakas ang buhos ng ulan. Ayoko naman magpakajeje na katulad sa social media na maliit na bagay, vinivideohan. Kawawa naman si ate.

Then, naririnig ko siya na sinisipsip niya yung ngipin niya na parang may tinga sa lalamunan niya. Tinignan ko na siya. Tumingin din siya sa akin.Tapos dun na siya nagdeklara ng holdap. De joke.

Ang sabi niya “Ang sakit ng ngipin ko, parang mamamatay na ako”. Pabulong na banggit at nakahawak pa rin sa panga, siguro pahiwatig niya yun para malaman ko na matino siyang tao. At hindi ako mangamba sa movement niya. Sa isip ko “Edi okay”.

Nagulat ako at naawa syempre. Yun pala ang iniinda niya. Sa loob loob ko: “Tangina te, oooouch, I feel you sis. I’ve been there. Masaket yan. Sumakit din ang ngipin ko sa kalagitnaan ng biyahe noon. Yung mga moment na yun na halos gusto ko nang kagatin ang lahat ng upuan sa bus para matanggal yung teeth o di kaya ipahatak sa katabi ko yung ngipin ko sa sobrang sakit. Wala akong ibang ginawa ‘ nunkundi ipikit ang aking mga mata. At pilitin matulog kahit mahirap. Pero fuck, masakit talaga ang perwisyuhin ng ngipin lalo na’t sa malamig na panahon.

At ayun na nga. Nalulungkot na ang katabi ko. Kakaskasin ko sana yung kutchara at tinidor ko sa bag e. Kaso wag nalang, baka mas lalong sumakit yun.

Sinubukan kong tumulong. Kahit mukha akong masamang tao, pero dapat pa rin akong tumulong. hahaha

Buti nalang naalala ko, nung last last week bumili ako ng Ponstan Mefenamic kasi sumakit din ang ngipin ko gawa ng pudpod at bulok na daw sabi ng dentista at sa may bagang ang location nun.  Pero napabunot ko na yun  nung last week pa. Sakto. May naipit ako na gamot sa wallet ko. ‘Yun yung gamot na yun. Aay ang swerte ni ate. Ibigay ko nalang sa kanya.

Shinare ko nalang sa kanya ang meron ako. Ang problema nalang niya ay tubig. So, siya na bahala dun.

Nilunok niya nalang ang gamot. haha Nginitian ko na siya. Galing ni ate, parang si darna lumunok. haha

Umabot pa muna ng mga 20mins bago humilom ang toothache niya.

Sana naman makaidlip na ako ah. Isa pang ingay mo ate, papalabasin kita ng bus. haha

Ang dami kong natutulungan sa bus. Ang dami ko ding moment sa bus. Nakakatawa.

Etong moment na ‘to na masaya akong tumulong. Kasi naranasan ko din ang hirap ng sakit ng ngipin. Tama ang feelings ko kanina.Tama ako na may something na mangyayaring maganda. may natulungan akong tao. May naligtas akong tao. Yung iba pwede ng magbigti sa sobrang sakit ng ngipin, pero isipin mo naman kung paano ko nailigtas ang babae sa pain. Tama ang feelings ko.

Well, anyway.

Napaka-importante ng emosyon natin sa lahat ng aspeto ng bagay. Mga negative emotion na dapat kontrolin. Mga emosyon na sumisira sa atin. O di kaya naman, mga emosyon na nagpapagaan ng kalooban natin or nakakadagdag ng positive vibrations. Ganun.

Para saan ba ang feelings na hinahanash ko kanina pa? hahaha

Gusto mong ma-reach ang goal mo?

Kailangan natin ma-cultivate ang feelings na gusto nating ma-attract. ‘Tas pwede rin nating ulit-ulitin sa isip natin ang inspirasyon at motibasyon na nasa puso’t isipan natin.

Papatunayan ko yan.

Milyon milyong tao ang naghahanap ng rason. Naghahanap ng dahilan para mabuhay.

Minsan wala sa paligid ang sagot, diba. Minsan wala sa libro, sa internet, o sa katabi mo kundi nasa sa’yo mismo. Meron tayong “Inner Guidance” kasi. Ano ba ang inner guidance na yan, saan ko ba nakuha yan? Well, ang inner guidance ay nabasa ko yan sa isang article. Sa lahat ng nabasa kong bagay o tao na dapat nating kapitan at pagkatiwalaan, malapit sa hinahanap kong tanong sa buhay ay ang “Inner Guidance”. Tinatawag din ng iba yan na Spiritual Guidance.

Inner, meaning inside,  it’s within the essence of our being on some spiritual level at  ang guidance syempre gabay natin. Anong klaseng gabay? It guide us to  agree to be with us for some portion or all of our lifetime here on the Earth. Medyo magulo ba? Basta mafe-feel mo yan. Mararamdaman mo nalang na parang may tumutulong sayo.

Paano tanggapin ang ating Inner guidance na sinasabi ko? Simple lang. Pagkatiwalaan mo lang ang sarili mo at open ka lang sa lahat ng posibilidad na mangyari sayo. ‘Yun na ‘yun. Minsan kasi, eto yung nagpapakita sa atin kung ano ang next step eh.

Ang positive feelings at Inner guidance ay iisa.

So, kung ready ka na ma-manifest ang pagbabago. Simulan mo sa feelings. Kasabay ng isip.  

I’m very very sure. Yung katawan natin ang magsasabi kung di natin feel ang pagiging kuntento. At hindi tayo magiging kuntento.  Tama ba?

Walang tao ang makakapagsabi na dapat muna tayong kumita ng malaki bago tayo kumilos. Feel it muna.

At ang feelings at perpective ay magkakaugnay din.

Anuman ang pinagdadaanan ng lahat. Naniniwala pa rin naman ako ng lahat ng nilalang sa mundo. May kanya kanyang kayamanan na taglay. May iba mayaman sa kaalamanan. May iba naman, mayaman sa pera. May iba, mayaman sa pagmamahal. May iba diyan, mayaman sa pakikipagkaibigan. Kaya iba-iba ang kayamanan ng tao.

May challenge ako senyo.

Na naging challenge ko din sa sarili ko.

Try nyo tignan lahat ng nasa paligid niyo na mayaman din sila. Wag kayong magfocus dahil mahirap ang Pilipinas kaya puro traffic sa Metro Manila. Wag kayong magfocus sa mga nakikita niyong pulubi sa daan. Try niyong baguhin. Tignan niyo naman sila na kumportable at kontento din gaya niyo. And then, i-feel niyo talagang maraming wealthy things sa mundo, amuyin mo sa palagid ang bango ng kalsado, hawakan mo ang mga makakasalubong mo sa daan na  sila’y pinagpalang tao, lasahan mo ang bawat pagkain na iyun ang pinakabiyayang pagkain sa lahat, at tignan mo ang paligid na gumagawalaw dahil masasaya ang mga tao.

How can I prove it?

Tignan mo ang mga yagit at pulubi sa daan,? Nakakaramdam kaya sila ng stress sa buong maghapon. Kumpara naman sayo na empleyado na may kinikita ka ngang malaking halaga sa kumpanya pero puro stress naman ang inaabot mo sa bawat problema na binibigay sayo ng trabaho at ng amo mo. Example lang. So sino ang mas mayaman senyo ng “Haligi ng mga lupa”? Sila(pulubi) na hindi nais-stress sa buong maghapon at ililiyad lang nila ang kanilang mga kamay at may magbibigay na sa kanila ng pera o ikaw na nagiging losyang na sa trabaho, maraming bayaring bills at obligasyon sa buhay.

Naisip din kaya nila na mahirap talaga sila(pulubi)? Tingin ko hindi.

Kaya friend, kung titignan natin ang mga “kalabasang naiiwan ang bunga” na sila’y mahihirap at wala ng pag-asang umunlad. Baka nga siguro,mahirap nga din tayo. Sa sarili magsisimula. Kung tignan ang lahat.

Sa tototo lang, wala akong malaking halaga ng pera ngayon. Di ako mayaman.  Pero nung tnry ko tong experiment na ‘to sa sarili ko. Effective siya. Di ako nauubusan ng pera sa pitaka. Sakto lang para sa lahat ng gastusin. Nakakakaen ako ng tatlo hanggang limang beses sa isang araw. kasama na prutas dun. Paano lahat nangyari saken yun? Kasi tinignan ko lahat ng mga taong nasa paligid ko na abundant. Wala akong taong nakikitang nagugutom kundi nakikita ko sila bilang “Pinagpalang tao”.

Kaya lagi kong sinasabi, palaging may kayamanan sa ginagalawan natin. Hindi lang natin napapansin at pinapansin.

Gaya ng sabi ko kanina, feel it. Dapat mong maramdamang okay ang lahat para maging okay ang lahat.

Di natin kailangan ng malaking halaga ng pera sa bangko bago natin ma-feel na pinagpala tayo. Meron na tayong lahat nun.

Siguro ang hula ko dyan kaya hindi natin makita ang kayamanan sa paligid, kasi namulat tayo sa paniniwalang may konsepto ng mahirap at mayaman. Naturuan din tayo ng paniniwalang wag tignan ang materyal na bagay. Or ayaw talaga natin tignan ang kayamanan.

Isipin natin na buong pwersa ng Universe makikiisa satin sa lahat ng hangarin natin sa buhay. Atlis ang kalawakan, nakikita natin.

Kung titignan mo ang lahat ng bagay na supportive sayo, mangyayari nga yan.

Kagaya ko din kayo. Hindi kayo nag iisa. Pina-practice ko din ang lahat. Namulat ako ng may sariling pananaw sa buhay.

Lahat ng to ay Self-discover ko lang. At napatunayan ko . Saka di ako naniniwala sa konsepto ng mali at tama.

Kagaya ko din kayo. Tanungin niyo din ang sarili sa positibong paraan. Kung palagi nyong tinatanong sa sarili kung

“Ano ba ang mali sa buhay ko?

Alam niyo kasunod nun, lahat ng mali sa buhay niyo, lilitaw kasi ang tanong mo mali eh. 

Is your self-talk creating a thriving body, or is it sabotaging your physical ability?

Are your thoughts those of a healthy, beautiful, strong, energetic person? Or are they thoughts of a critical, tired, out of shape person?

Dapat nating ma-feel muna ang lahat. ‘Tas sundan na kagad ng kilos at aksyon. Dapat ang isip natin ay nagtutugma sa kinikilos natin. Dahil yun ang mahalaga. Damhin ang tagumpay. At baguhin ang perspectibo sa buhay.

http://ift.tt/2eTf9Eo

[benestrella]

FEEL MO?

Tag-ulan na talaga. Bilis ng panahon ‘noh. mag-o-August na kagad. Tapos magse-september na, sunod niyan October, saglit lang yan at susunod na ang november at tapos december. Ayan na naman. Bonus na naman. haha So, ano na? Anyare? Kaya pa ba?

Bagong pakikibaka na tayo ulit. So, let’s get the show on the road na ulit.

Kumusta ang mga feelings nyo, mga kabayan?

May tanong lang ako.

Kailan mo huling na-feel ang kakaibang feelings para sa  paparating na events sa buhay mo? Ang ibig kong sabihin, katulad ng birthday ni ganito o ni ganyan, I’m sure exciting ang pakiramdam nun, diba!? Eh paano yung mga deadlines ng pasahan ng project sa school niyo na dapat ipasa bukas or request ng client sa trabaho na dapat tapusin. Anong feeling ‘nun? nakakabaliw ba? Eh paano naman ang  final exam sa school na di ka nakapagreview o ang mas matindi pa diyan ang first time mo sa  job interview? Do you remember? Kaloka? Naalala mo pa ba ang pakiramdam ‘nun? O wala kang pakiramdam? haha Naalala mo pa ba ang mga oras at minuto na ibang klase ang moment na meron ka ng mga oras na iyon? Yung tipong pawis na pawis ka on that moment. Nine-nerbyos ka sa takot. Excited na excited ka. Hindi ka mapakali. Kung naramdaman mo na yan, malamang di mo makakalimutan ang mga sandaling iyon?

Kailan ang huling moment na hinanap mo ang sarili mo at the crossroads? Naks. Parang Bone Thugs lang eh noh. O di kaya, yung feelings na pinatalsik o tinanggal ka sa trabaho? Meron ka bang ganung ganap? Yung pakiramdam na bumalot sayo ang buong kamalasan. Mga panahon kailangan mo gumawa ng matinding desisyon sa buhay. Kailan?

Kung di mo na maalala. Edi wag na.

Well. Bakit nga ba ako nangangamusta ng mga feelings at emosyon niyo?

Kasi napakahalaga ng feelings. Ako, sa sarili ko, alam kong maraming may feelings sa akin. Charot. hahaha

Ang mabuting balita ko ngayon. Maniniwala ka ba sa akin kung sasabihin ko sayong di mo makukuha ang isang bagay kasi di mo talaga feel ‘iyon. It sounds cliché pero may makabuluhan akong ibabahagi sayo. Madali mo lang makukuha ang hinahangad mo. Makukuha mo ang gusto mo na palagi mong iniisip. Try mo lang i-feel. Hinto muna tayo saglit. Gawin mo to. Gamitin mo ang five senses mo. Visualize and do it. Subukan mo lang damhin ang energy ng gusto mong ma-achieve. Sige lang. Subukan mo.

Nagawa mo ba yung inutos ko kahit sa loob lang ng 5seconds? Kung oo, intro palang yan. Alam kong may idea ka na sa content ko ngayon. So, let’s proceed sa susunod kong kwento.

May sense ba ‘tong sinasabi ko? Weeeh? Walang echos? Edi go.

Paano ko ba nasabi ‘to?

Wala naman. Na-experience ko lang kanina. Bago ako pumasok ng trabaho. Na-feel ko sa sarili ko na maganda ‘tong araw na ‘to. (pero minsan nga diba kabaliktaran ang mga nangyayari sa atin, kadalasan negative kahit na ang ganda ng gising natin). Pero iba to ngayon, basta sinabi ko nalang sa sarili ko na anuman ang mangyari saken ngayon, susuportahan ko lang. Go lang ako. Wag lang sa delubyo. haha

Kasi ganito.

Sumakay ako ng bus. Nakita kong iisa lang ang bakanteng seat tapos sa may bandang dulo pa. Magiging choosy pa ba ako!? Syempre hindi na, ayoko tumayo. Pag-upo na pag-upo ko. Medyo inaantok pa ako at groggy pa. Gusto ko pang bumawi ng borlog. Pero may maingay sa gilid ko na babaeng dwende. May nakita ako na isang babae na namumutla sa gilid. Katabi ko siya. Malakas ang ulan nung mga oras na iyon. ‘Tas  nagyeyelo pa sa lamig ang bus. Siguro dahil na rin nabasa ako ng burberry light sa labas. Tapos putik-putik pa ang sapatos ko at medyo basa ako ng ulan. So, malamig talaga sa pakiramdam.

Mga ilang minuto pa.

May kakaibang bumabalot na espirito sa katabi ko dahil parang di siya mapakali sa ginagalawan niya.

Nilingon ko siya ng kaunti.

Napansin ko na mukha siyang lupaypay na parang nalugi sa negosyo. ‘Tas nakahawak pa siya sa panga niya. Di ko alam kung ginulpi siya or what. Mga ilang minuto pa, may narinig akong tinig galing sa kanya,

Siya: AAAAAaaaaaah. (Sounds ng nasasaktan, hindi nasasarapan)

Lumaki ang mata ko, pero di ako tumingin sa kanya. “Tang ina” sabi ko sa sarili ko: “Mukhang may sumusundot kay ate ng hindi ko nakikita ah.” Ganun ang sinabi ng bubbles sa taas ng ulo ko. Di ko nalang pinansin. Ako ang may itchura dapat dedma lang ako sa mga ganyang bagay. Pero umulit pa ang boses niya ng mas mahaba pa, mga nasa volume 12 na.

Siya: AAAaaaaaaoooaaah. (nasasaktan na talaga ata si ate sa posisyon niya). Yung sa kabilang seat, napatingin din. Ngumiti lang ako.

Di nalang ako tumingin baka kalabitin niya ako at hawakan niya ako. ‘Tas ayain niya akong magjoin sa kanya. Pero mukhang tolerable naman ang sitwasyon ni ate. Arte niya lang ata yun. Mukhang kaya niya pa naman tiisin ang masakit sa kanya. Di pa naman siya namimilipit eh. hahaha

Sobrang lamig pa naman sa bus. At malakas ang buhos ng ulan. Ayoko naman magpakajeje na katulad sa social media na maliit na bagay, vinivideohan. Kawawa naman si ate.

Then, naririnig ko siya na sinisipsip niya yung ngipin niya na parang may tinga sa lalamunan niya. Tinignan ko na siya. Tumingin din siya sa akin.Tapos dun na siya nagdeklara ng holdap. De joke.

Ang sabi niya “Ang sakit ng ngipin ko, parang mamamatay na ako”. Pabulong na banggit at nakahawak pa rin sa panga, siguro pahiwatig niya yun para malaman ko na matino siyang tao. At hindi ako mangamba sa movement niya. Sa isip ko “Edi okay”.

Nagulat ako at naawa syempre. Yun pala ang iniinda niya. Sa loob loob ko: “Tangina te, oooouch, I feel you sis. I’ve been there. Masaket yan. Sumakit din ang ngipin ko sa kalagitnaan ng biyahe noon. Yung mga moment na yun na halos gusto ko nang kagatin ang lahat ng upuan sa bus para matanggal yung teeth o di kaya ipahatak sa katabi ko yung ngipin ko sa sobrang sakit. Wala akong ibang ginawa ‘ nunkundi ipikit ang aking mga mata. At pilitin matulog kahit mahirap. Pero fuck, masakit talaga ang perwisyuhin ng ngipin lalo na’t sa malamig na panahon.

At ayun na nga. Nalulungkot na ang katabi ko. Kakaskasin ko sana yung kutchara at tinidor ko sa bag e. Kaso wag nalang, baka mas lalong sumakit yun.

Sinubukan kong tumulong. Kahit mukha akong masamang tao, pero dapat pa rin akong tumulong. hahaha

Buti nalang naalala ko, nung last last week bumili ako ng Ponstan Mefenamic kasi sumakit din ang ngipin ko gawa ng pudpod at bulok na daw sabi ng dentista at sa may bagang ang location nun.  Pero napabunot ko na yun  nung last week pa. Sakto. May naipit ako na gamot sa wallet ko. ‘Yun yung gamot na yun. Aay ang swerte ni ate. Ibigay ko nalang sa kanya.

Shinare ko nalang sa kanya ang meron ako. Ang problema nalang niya ay tubig. So, siya na bahala dun.

Nilunok niya nalang ang gamot. haha Nginitian ko na siya. Galing ni ate, parang si darna lumunok. haha

Umabot pa muna ng mga 20mins bago humilom ang toothache niya.

Sana naman makaidlip na ako ah. Isa pang ingay mo ate, papalabasin kita ng bus. haha

Ang dami kong natutulungan sa bus. Ang dami ko ding moment sa bus. Nakakatawa.

Etong moment na ‘to na masaya akong tumulong. Kasi naranasan ko din ang hirap ng sakit ng ngipin. Tama ang feelings ko kanina.Tama ako na may something na mangyayaring maganda. may natulungan akong tao. May naligtas akong tao. Yung iba pwede ng magbigti sa sobrang sakit ng ngipin, pero isipin mo naman kung paano ko nailigtas ang babae sa pain. Tama ang feelings ko.

Well, anyway.

Napaka-importante ng emosyon natin sa lahat ng aspeto ng bagay. Mga negative emotion na dapat kontrolin. Mga emosyon na sumisira sa atin. O di kaya naman, mga emosyon na nagpapagaan ng kalooban natin or nakakadagdag ng positive vibrations. Ganun.

Para saan ba ang feelings na hinahanash ko kanina pa? hahaha

Gusto mong ma-reach ang goal mo?

Kailangan natin ma-cultivate ang feelings na gusto nating ma-attract. ‘Tas pwede rin nating ulit-ulitin sa isip natin ang inspirasyon at motibasyon na nasa puso’t isipan natin.

Papatunayan ko yan.

Milyon milyong tao ang naghahanap ng rason. Naghahanap ng dahilan para mabuhay.

Minsan wala sa paligid ang sagot, diba. Minsan wala sa libro, sa internet, o sa katabi mo kundi nasa sa’yo mismo. Meron tayong “Inner Guidance” kasi. Ano ba ang inner guidance na yan, saan ko ba nakuha yan? Well, ang inner guidance ay nabasa ko yan sa isang article. Sa lahat ng nabasa kong bagay o tao na dapat nating kapitan at pagkatiwalaan, malapit sa hinahanap kong tanong sa buhay ay ang “Inner Guidance”. Tinatawag din ng iba yan na Spiritual Guidance.

Inner, meaning inside,  it’s within the essence of our being on some spiritual level at  ang guidance syempre gabay natin. Anong klaseng gabay? It guide us to  agree to be with us for some portion or all of our lifetime here on the Earth. Medyo magulo ba? Basta mafe-feel mo yan. Mararamdaman mo nalang na parang may tumutulong sayo.

Paano tanggapin ang ating Inner guidance na sinasabi ko? Simple lang. Pagkatiwalaan mo lang ang sarili mo at open ka lang sa lahat ng posibilidad na mangyari sayo. ‘Yun na ‘yun. Minsan kasi, eto yung nagpapakita sa atin kung ano ang next step eh.

Ang positive feelings at Inner guidance ay iisa.

So, kung ready ka na ma-manifest ang pagbabago. Simulan mo sa feelings. Kasabay ng isip.  

I’m very very sure. Yung katawan natin ang magsasabi kung di natin feel ang pagiging kuntento. At hindi tayo magiging kuntento.  Tama ba?

Walang tao ang makakapagsabi na dapat muna tayong kumita ng malaki bago tayo kumilos. Feel it muna.

At ang feelings at perpective ay magkakaugnay din.

Anuman ang pinagdadaanan ng lahat. Naniniwala pa rin naman ako ng lahat ng nilalang sa mundo. May kanya kanyang kayamanan na taglay. May iba mayaman sa kaalamanan. May iba naman, mayaman sa pera. May iba, mayaman sa pagmamahal. May iba diyan, mayaman sa pakikipagkaibigan. Kaya iba-iba ang kayamanan ng tao.

May challenge ako senyo.

Na naging challenge ko din sa sarili ko.

Try nyo tignan lahat ng nasa paligid niyo na mayaman din sila. Wag kayong magfocus dahil mahirap ang Pilipinas kaya puro traffic sa Metro Manila. Wag kayong magfocus sa mga nakikita niyong pulubi sa daan. Try niyong baguhin. Tignan niyo naman sila na kumportable at kontento din gaya niyo. And then, i-feel niyo talagang maraming wealthy things sa mundo, amuyin mo sa palagid ang bango ng kalsado, hawakan mo ang mga makakasalubong mo sa daan na  sila’y pinagpalang tao, lasahan mo ang bawat pagkain na iyun ang pinakabiyayang pagkain sa lahat, at tignan mo ang paligid na gumagawalaw dahil masasaya ang mga tao.

How can I prove it?

Tignan mo ang mga yagit at pulubi sa daan,? Nakakaramdam kaya sila ng stress sa buong maghapon. Kumpara naman sayo na empleyado na may kinikita ka ngang malaking halaga sa kumpanya pero puro stress naman ang inaabot mo sa bawat problema na binibigay sayo ng trabaho at ng amo mo. Example lang. So sino ang mas mayaman senyo ng “Haligi ng mga lupa”? Sila(pulubi) na hindi nais-stress sa buong maghapon at ililiyad lang nila ang kanilang mga kamay at may magbibigay na sa kanila ng pera o ikaw na nagiging losyang na sa trabaho, maraming bayaring bills at obligasyon sa buhay.

Naisip din kaya nila na mahirap talaga sila(pulubi)? Tingin ko hindi.

Kaya friend, kung titignan natin ang mga “kalabasang naiiwan ang bunga” na sila’y mahihirap at wala ng pag-asang umunlad. Baka nga siguro,mahirap nga din tayo. Sa sarili magsisimula. Kung tignan ang lahat.

Sa tototo lang, wala akong malaking halaga ng pera ngayon. Di ako mayaman.  Pero nung tnry ko tong experiment na ‘to sa sarili ko. Effective siya. Di ako nauubusan ng pera sa pitaka. Sakto lang para sa lahat ng gastusin. Nakakakaen ako ng tatlo hanggang limang beses sa isang araw. kasama na prutas dun. Paano lahat nangyari saken yun? Kasi tinignan ko lahat ng mga taong nasa paligid ko na abundant. Wala akong taong nakikitang nagugutom kundi nakikita ko sila bilang “Pinagpalang tao”.

Kaya lagi kong sinasabi, palaging may kayamanan sa ginagalawan natin. Hindi lang natin napapansin at pinapansin.

Gaya ng sabi ko kanina, feel it. Dapat mong maramdamang okay ang lahat para maging okay ang lahat.

Di natin kailangan ng malaking halaga ng pera sa bangko bago natin ma-feel na pinagpala tayo. Meron na tayong lahat nun.

Siguro ang hula ko dyan kaya hindi natin makita ang kayamanan sa paligid, kasi namulat tayo sa paniniwalang may konsepto ng mahirap at mayaman. Naturuan din tayo ng paniniwalang wag tignan ang materyal na bagay. Or ayaw talaga natin tignan ang kayamanan.

Isipin natin na buong pwersa ng Universe makikiisa satin sa lahat ng hangarin natin sa buhay. Atlis ang kalawakan, nakikita natin.

Kung titignan mo ang lahat ng bagay na supportive sayo, mangyayari nga yan.

Kagaya ko din kayo. Hindi kayo nag iisa. Pina-practice ko din ang lahat. Namulat ako ng may sariling pananaw sa buhay.

Lahat ng to ay Self-discover ko lang. At napatunayan ko . Saka di ako naniniwala sa konsepto ng mali at tama.

Kagaya ko din kayo. Tanungin niyo din ang sarili sa positibong paraan. Kung palagi nyong tinatanong sa sarili kung

“Ano ba ang mali sa buhay ko?

Alam niyo kasunod nun, lahat ng mali sa buhay niyo, lilitaw kasi ang tanong mo mali eh. 

Is your self-talk creating a thriving body, or is it sabotaging your physical ability?

Are your thoughts those of a healthy, beautiful, strong, energetic person? Or are they thoughts of a critical, tired, out of shape person?

Dapat nating ma-feel muna ang lahat. ‘Tas sundan na kagad ng kilos at aksyon. Dapat ang isip natin ay nagtutugma sa kinikilos natin. Dahil yun ang mahalaga. Damhin ang tagumpay. At baguhin ang perspectibo sa buhay.

[benestrella]

Nangangalahati na ang year Tutawsan Sebentin pero ni-isa sa mga goals mo ba ay wala pang natutupad? Hhmm.

Di ka nag-iisa, my friend. Marami tayo. hahaha May natitira pang 6 months na sasayangin tayo este pag-asa pala tayo. haha

But wait, may ibabahagi ako sa’yo na mga naging experiences ko na di ko namalayan, umabot na pala ako sa tugatog, as in winning moment siya para sa ‘kin at syempre kasama na rin sa mga ishe-share ko ang mga wrong beliefs ko noon na naging dahilan ng pagkabagsak ko.

Nae-excite ka na ba kung ano ‘yun? Oy hindi ‘to sexytime. Hindi din Magic Ben. Beshte!

Dahil ngayon, ibang iba na ako. At masaya akong hahawahan ko kayo ng kahusayan ko. hihi Charing.

Lezgo!

Kung di mo pa alam. Dapat alamin mo na kung ano ang pinaniniwalaan mong tama sa iyong buhay, maaaring ‘yun ang tama.  

Kaso nga lang, ang hindi mo pa alam na hindi lahat ng pinaniniwalaan mo ay “tama”. Magulo ba?

Kung para sayo ay nakakagaling sa sakit ng tao ang dahon ng Marijuana, nasa paniniwala mo ‘yun. Pwedeng tama o pwede ding mali. Kung isa kang smoker at sa tingin mo ang sigarilyo na ‘yan ang magpapahaba ng buhay mo, ang sabi ko nga diba, nasa paniniwala mo ‘yun. Kung ang Tinder ang magbibigay sa ‘yo ng buong ningning na kaligayahan. It’s up to you. At kung naniniwala kang ang masamang damo ay matagal mamatay sa mundong ibabaw, sige gumawa ka pa ng masama. Tuloy mo pa. Hayup ka eh. Gigil mo si aquo eh.  hahaha

Uulitin ko ulit. Nasa sa ’yo ang paniniwala.

Di naman lingid sa ating kaalaman na ang isip ng tao ay ang pinakadahilan upang ang mga pangarap natin sa buhay ay magkatotoo, diba!?

Kung wala kang utak. Malamang, wala ka ding pangarap, parang ganun.

Ngunit.

Ngayon 2017, buwan ng Hunyo na, nasabi mo ba sa sarili mo na  

“Oops, di na ata ‘to ang buhay na pinangarap ko ah.”

o di kaya

“Tangina, wala pa akong nagagawa sa mga goals ko hanggang ngayon eh kalahati na ng taon”

Sa tingin mo, kung isa diyan sa dalawang nabanggit ko ay tumpak para sayo. May idea ka na ba kung saan ka nagkamali? sa isip, sa paniniwala o sa gawa? What do you think?

Halika besh. Bibigyan kita ng Mabuting Balita. Ito ay hango sa aking sariling karanasan.

Sobrang tutok sa goal. Masakit sa mata yan.

Familiar ka ba sa quote ni Ninong Abraham Lincoln na

"Give me six hours to chop down a tree and I will spend the first four  sharpening the axe.".

In short, bigyan mo ako ng budget na 6hours sa hotel at kaya kong mambuntis ng 30 minutes lang. hahahaha Charot. De joke lang po.

Kahit tanong mo pa sa lahat ng boksingero, basketbolista o atleta ng  Pilipinas, kahit gusto mong manalo sa isang patimpalak pero kung ang preparation mo para makuha ‘yun ay “Sablay”. Talagang magiging palpak ang resulta at magiging olats ka sa laro.

Ang gusto kong puntuhin at tumbukin na gaya ng ‘four hour sharpening the axe’ na yan ay mahalaga ang tinatawag na “Sermonya o ritwal”. Napakahalaga ng practice, preparation at syempre ang execution.

Karamihan kasi sa iba(kasama na ako), ay nakafocus lang sa magiging magandang resulta pero nakakaligtaan na ang ritwal, preparation at steps para makuha ang hinahangad nila. Kaya ang nangyayari, sa sobrang bigat ng tinatarget nila(kasama na ako), nauuwi lang sa pagbagsak or failure.

So, dapat ng baguhin ang paniniwala sa mga goals naten, mga repa.

Tulad ko, kapag gusto kong magsulat, di ko na iniisip ang magandang artikol na kakalabasan, nagsusulat nalang ako basta. Sulat lang ako ng sulat. (Edi ako na magaling). haha

Check niyo din ang last blog ko. Di man ako famous pero marami akong nagagawa, marami din akong output. (Edi ako na magaling). haha

Bali, ang payo ko sayo kumare, kung may goal ko sa buhay at di mo pa nagagawa iyon kasi nood ka ng nood ng Kdrama, imbes na isipin mong maigi ang steps sa goal mo, ngayon baguhin mo naman teh, try mo naman na gawin lang mismo ang nararapat na hakbang para makuha yun ‘tas eventually di mo na namamalayan na nandun ka na mismo sa mga goals mo. Sarap pakinggan diba.

Kung natatabaan ka na sa katawan mo, pwede mo ng simulan mag-exercise or di kaya wag ka ng tumingin pa sa salamin. Masasaktan ka lang.

Di palaging kailangan malakas ang loob para umusad.

Kung sa first advice ko ay nasabi ko na wag magfocus sa end result lang at tumuon palagi sa preparations o steps, dito naman sa pangalawa kong tip ay na-experience ko naman ‘to na maaaring magkapatid sila sa unang tip ko.

Sa paniniwala ko noon, ang akala ko na kapag okay sa akin ang isang bagay or ‘di mukhang kumplikado’ ang gagagawin ko, sureball akong maganda ang kalalabasan ng gagawin ko, kapag tinapos ko yun. Halimbawa nalang na gagawa ako ng ‘DIY Basurahan’. Madali lang yan syempre haha. Kaya sure akong magagawa ko ng maayos yan.

Ngunit minsan, kapag di ko naman sigurado ang isang bagay at natatakot akong magkamali. Ang nangyayari, kumukuha muna ako ng lakas ng loob para i-solve ang problema ko. Ganun naman diba lahat.  O ako lang ganun? Baka nga ako lang yung ganun kahinang tao. huhu

Ang problema nga lang, sa tagal ng kakahintay kong maging buo ang aking loob, minsan nauuwi ako sa katamaran at hindi ko na itinutuloy ang susunod na hakbang ko. Di na nafi-finish ang sinimulan ko.

Kasi akala ko lahat ng bagay dapat maging sigurado muna ako bago magstart.

But after all, I’ve learned na di naman talaga kailangan palaging buo ang loob ko. Yan ang natutunan ko. Kailangan lang ng lakas ng loob habang nagpe-perform na.

Eh what if kung ngayong araw na to, gumising ako na okay na okay ang pakiramdam ko, ang lakas lakas ko, so kailangan ko pa ba ng lakas ng loob para sa mga goals ko? Ang sagot ko ay OO naman.

Eh paano naman kung ang paggising ko ngayon ay di maganda, tipong di kumpleto ang tulog ko dahil may nagvideoke na salot na kapitbahay kagabi kaya parang 2hours lang ang tulog ko, for sure ang hirap kumuha ng lakas niyan para sa maghapong trabaho, diba.

Na kung tutuusin naman talaga, pwede akong kumilos na kagad sa ginagawa ko ngayon kahit wala pa akong tibay ng loob para mas magkaroon pa ako ng tapang para dun. Kahit gumising pa ako na kulang ang tulog ko, di ko na kailangan pang maging handa para kumilos. Saka, pwede din habang ginagawa ko ang nararapat for my goals, mas nadadagdagan naman talaga ang lakas ng loob ko nun, diba.

Kaya, kapag napansin ko ang sarili kong naghihitay na naman ako ng lakas ng loob bago umusad, inaalala ko muli na pwede akong kumilos na kagad at susunod nalang ang confident sa ‘kin hanggang sa tumatagal mas nadadagdagan ng husto ang confidence ko.

Kaya friend.

Paunti unti lang. Makukuha mo din yan.

Magdesisyon ka na at kumilos ka na kagad kung wala ka pang nagagawa.

Kahit sino ka pa. Dapat mong matutunang magsimula na kagad bago ka maging handa.

Saka mo na mare-realize  kung paano magtagumpay kasi humakbang ka na eh. So, just do it. Step by step lang.

Sabihin mo sa sarili mo na ngayon ang pinakamahalagang araw para gawin ang dapat mong gawin.

Di pa huli ang lahat, pwede ka muling gumawa ng bagong desisyon sa buhay at bagong simula. Walang mawawala. Tumuon lagi sa preparasyon, steps at pagkilos para sa maliit na tagumpay mo. Yung maliliit na tagumpay na yan ang aapakan mong bato para sa susunod na malaking panalo. Dyan na madadagdagan ang lakas ng loob mo.

It’s time to set your plans into motion and make a daily ritual of generating small wins for yourself. 

Tanggapin ko na ang katotohanan na di ko kaya ang magulong lugar.

Kahit na pursigido pa ako sa ginagawa ko, kung nakaapak naman ang mga paa ko sa maling lugar. Mapupunta lang talaga sa wala ang ginagawa ko.

Kahit na ipilit ‘kong iayos ang sarili ko kung nasa di karapat dapat ako na lugar, imposibleng manalo ako dito.

Dahil di pwedeng makalipad ang isang isda. Ang sagwa nun.

Minsan dahil nga no choice ako. Ayun, pinipilit ko nalang rimedyohan ang magulong lugar na kinatatayuan ko.

Nakakapagod yung ganun, diba.

Malaki ang epekto ng paligid na ating ginagalawan para sa ikapapanalo natin.

Gaya nalang ng ganito.

San ka naman nakakita na ayaw mong uminom o makakita ng nakahubad na babae pero oo ka naman ng oo sa lahat ng alok ng kaibigan mong hayuf na pumunta sa beerhouse. So, ano to? Niloloko mo lang ang sarili mo?

So therefore,

Kung gusto mong maging mahusay na singer. Pumunta ka sa lugar ng mga kumakanta o sumali ka sa patimpalak ng mga singer. Now na.

Kung gusto mong maging painter, pumunta ka sa lugar na maraming nagpe-paint.

Kung gusto mong lumigaya ang iyong buhay, wag kang humanap ng panget. Humanap ka ng mayamang walang itchura. Dahil wala pa akong nakitang mayamang panget. Hindi panget sa paningin ang mayamang panget.

Kung gusto mo ng bago. Iwan mo na yang luma.

Maraming paraan.

Tanggapin mo na kailangan mo ng malaking pagbabago. At mahihirapan ka kung di mo din babaguhin ang environment mo.

Magkakaiba tayo ng tagumpay.

Magkakaiba din tayo ng definition ng tagumpay sa buhay at kung ano ang gusto nating maabot. Sa tagumpay, palaging nagtatalo ang Accomplishment at Purpose.

Magkakaiba tayo. Maaaring ang iba ang gusto makuha ay ang kapangyarihan at ang iba naman ay pera ang mas importante sa kanila. Pwede naman ang mismong pamilya nila ang tagumpay nila sa buhay. Ang iba din naman, nahanap nila ang purpose nila sa mga kaibigan o pagtulong sa nangangailangan na kapwa. Iba-iba tayo.

Kaya nga sabi ko eh. Ikaw ang magbibigay ng meaning niyan.

Ang mahalaga na ikaw ang magde-desiyon para sa sarili mo kung ano ang gusto mong ma-achieve. Kung hahayaan mo ang ibang tao na magdikta sa ‘yo kung ano ang tagumpay, may posibilidad na hindi ka magtatagumpay para sa sarili mo. Mukhang generic at palagi mong naririnig ang sinasabi ko ngayon, pero syempre parte din talaga ng tagumpay na ikaw mismo ang magdefine nun.

Meron nga akong kakilala, gusto niyang maging sikat na rapper pero nung kinausap ko siya, ang layo ng mga dahilan niya para maging rapper. Kaya hinayaan ko nalang. Buhay niya yun e.

So to sum it up, hawak mo dapat ang sagot sa tagumpay mo.

Ang daming plano, lalo lang gumugulo.

Bigyan kita ng sample. Wala naman pinagkaiba ‘to nung kumakaen ka sa buffet na ang dami mong kinuhang pagkaen pero di mo naman palang kayang ubusin. Madalas yan kapag ‘first time’ mong kumaen sa isang buffet restaurant. (Nagawa ko din kasi yan). haha Meron akong tips dyan para sayo. Unahin mo munang lapangin yung gulay, isang plato lang, lagyan mo muna ang empty stomach mo ng mga fresh foods. Yun ang first plate mo. Wag mong kakalimutan uminom lang ng kaunting tubig, wag magsoftdrinks or iced tea, mabubusog ka kagad. Madali ka mapapataob ng resto ‘pag ganun. ‘Tas isunod mo naman yung mga chicken or fish, pwede ka ng humataw ng kaen. Busugin mo na ang sarili mo. At panglast mo na yung mga meat and fatty foods. Sigurado ako diyan. Pag uwi mo, busog na busog ka. Good shit ang lalabas sayo. Kasi di naman talaga kailangan lahat kunin, diba. Hindi kailangan sabay sabay. Hindi kailangan maraming plano. Paisa isa lang. Wag kang sugapa. Tabachoy.

At tulad naman sa pangalawa kong advice kanina na di kailangan ng lakas ng loob para magsimula sa lahat ng bagay. Ngayon naman, hindi kailangan ng maraming plano para magkaroon ng magandang resulta.

Tandaan mo.

Ang overplanning at overthinking ay walang patutunguhan yan.

Lagi mong aalalahanin kung paano mo uubusing kainin ang isang malaking elepante. Sakit sa ulo yun diba? Hindi mo makakaen ng buo yun. Di ka dinosaur. Simulan mo sa maliit na part, panigurado na chibog yang elepante na yan.

Matuto kang maglakad mag-isa.

Lahat ng tao gusto maging matagumpay sa buhay. Lahat gusto umangat. Lahat gusto may marating. Wala pa akong narinig na taong nangarap na maging mahirap.

Ngunit ang napagtanto ko.

Hindi lahat willing magsakripisyo.

Nung nagdesisyon akong gusto ko ng pagsikapan ang pangarap kong trabaho at pagpursigihin ang karera ko. Wala akong ibang ginawa kundi nilayo ko ang sarili ko sa ibang tao na di makakatulong sa akin. Minaster ko ang isang bagay. Naglakad ako mag isa. Hanggang ngayon buhay naman ako kahit na binawasan ko na ng konti ang social media account ko. Dati nga, may twitter at tumblr pa ako eh. Tinanggal ko na din.

Kasi ang mga kaibigan ko at social media, nandyan lang lahat ng yan. At ang mga kaibigan ko, pare parehas lang din naman kameng may mga pangarap sa buhay.

Tanggapin na naten ang katotohanan na may mga taong makakasama naten maglakad pero di tayo tutulungan nila maglakad. May ibang tao rin na di naten talaga makakasama sa pinakahuling tagumpay naten.

Kapag sinimulan mo na ang lahat. Tuloy tuloy na yan.

Kung di ka willing maglakad mag isa. Siguradong sigurado ako. Palagi ka nalang maliligaw o feeling mo nakakulong ka sa gawa gawa mong rehas.

Di dapat palagi kang tama.

Ang mantra ko sa sarili ko

“Ang buhay ko ay mali na dapat pang itama”.

Ganun lang. Maging tama man ako pagkatapos kong magkamali, mayroon at mayroon pa rin naman akong makikitang mali sa sarili ko. Kaya, mas tama lang na isipin ko na may dapat pang ayusin sa buhay ko.

Kasi kung tama na ako, eh ano pang ang i-improve ko para umunlad ako. Diba wala na. Kung sa sarili ko ay nasa mali ako, ‘to ang magiging daan upang mahalin ko ngayon ang proseso para itama ang buhay ko. Kuha po?

Halimbawa, ikaw?

Kung iniisip mong ligtas ka na at sa langit ka na. Nasa sa ‘yo yun.

Eh paano naman kung isipin mong di ka pa ligtas at nasa lugar ka ng walang katiyakan, malamang gagawa ka ng paraan para itama ang estado mo ngayon sa buhay.

Babalik muli tayo. Nasa sa ‘yo muli ang pagpapasya. At nasa sakin kung tama din ang sinasabi ko. hahaha

Pero kung iisipin mong may dapat pang iretoke sa ‘yo.

Gagawa ka na ngayon ng bagong strategy. Bagong simula. Unang hakbang para magtagumpay.

Kung pagsisikapan mo lang itama ang mali mong buhay, baka isa ka sa mga matatagumpay na tao na may kwento na nanggaling sa hirap at maling buhay na ngayon ay tama na.

Di ka tumatae palagi para umuO ka ng umuO.

This is one of my weakness in my entire life. Takot akong mag say “No”.

Iniisip ko kasi noon ang friendship palagi. Kaya sa bandang huli, ako din ang naiipit. Hayuf yang mga kaibigan ko na yan eh. hahaha

Kaya ang payo ko sayo, my friend.

Matuto ka din namang hum-inde.

Tandaan mo na limitado lang din ang oras mo dito sa lupa pati na rin ang katawang lupa mo kaya wag mong sayangin. In any moment, di mo alam na pwede kang lagutan ng hininga. Or habang nagta-type ka sa working table sa opisina, may tumama sayo na ligaw na bala, nalunok mo yung bala. O di kaya naman, dapuan ko ng malubhang karamdaman  hahaha parang ang lala na ng sinasabi ko.

Basta.

Magfocus ka sa lahat ng goals mo, NOW. You have the power to say “Nah“.

Kasi habang nagpapatay ka ng oras.

Habang ikaw nagba-browse sa internet ng kung ano ano, yung mga kasabay mo ay nagsisikap ng husto para sa mga career nila.

habang hinihitit mo ang sigarilyo mo, sa tuwing umiinom ka ng alak at habang nilulustay mo ang perang pinapadala ko! Sana maisip mo rin kung ilang pagkain ang tiniis kong hindi kainin para lang makapagpadala ako ng malaking pera rito. Ang galing ni ate Vi dun noh. Vilmanian talaga ako eh.

Habang ikaw tumutoma sa mga bar, yung mga kasabayan mo nagsusunog ng kilay at naghahanap ng mga bagong pagkakakitaan o negosyo. Habang ikaw nakikipagchikahan, yung mga kasabayan mo pinagsasabay ang trabaho at pag aaral.

Hindi porket inalok ka ng iba, eh pagkakataon o opportunity mo na yun. Kung hindi naman makakatulong sa mga goals mo, pwede kang hum-inde. Ichinde?

Piliin mong maging mahusay.

Sa pagkakaalam ko, base sa nakita ng aking malanding mata at naamoy ng matalas kong ilong.

I-ilan lang talaga ang susugal na maging mahusay dito sa earth. May ilan na gustong maging Lebron James pero ayaw mag-ensayo ng todo.

Walang masama kung simple lang ang gusto mo.

Walang masama kung yan ang gusto mo. Wala ring masama kung pakikinggan mo ako.

Ang payo ko lang.

Paano kung lahat tayo ay mahusay. Ngayon palang, nai-imagine ko na napaka hi-tech ng buhay naten. Feeling ko lang. Lahat napaka-super. Kung ang motivation mo ang maging pinakamahusay. Sigurado ako, malaki ang presyo ng talent mo.

Sa totoo lang. Magiging mahusay ka naman talaga(pati ako) kapag may intensyon tayong maging mahusay. Tama diba? Syempre sasabihin mo saken

“Eh anong pake mo Ben, buhay ko ‘to”.

Eh di sorry.

Gusto ko lang naman makatulong ah. Nasira ba buhay mo? hahaha

Basta gusto kong magtagumpay tayo kaya ko sinulat to.

Kung ang presyo ng pagkapanalo mo ay mahal, ngayon palang simulan mo ng magpawis at maging dedikado sa trabaho. Simulan ng magsikap.

Tunay ngang maraming people ang gustong magkaroon ng magandang kinabukasan pero i-ilan lang ang gustong magsimula ng maganda.

Be willing to do what others won’t and live your wildest dreams!

http://ift.tt/2s0hFdJ

[benestrella]

HAKBANG SA TAGUMPAY NA NAKAKALIGTAAN

Nangangalahati na ang year Tutawsan Sebentin pero ni-isa sa mga goals mo ba ay wala pang natutupad? Hhmm.

Di ka nag-iisa, my friend. Marami tayo. hahaha May natitira pang 6 months na sasayangin tayo este pag-asa pala tayo. haha

But wait, may ibabahagi ako sa’yo na mga naging experiences ko na di ko namalayan, umabot na pala ako sa tugatog, as in winning moment siya para sa ‘kin at syempre kasama na rin sa mga ishe-share ko ang mga wrong beliefs ko noon na naging dahilan ng pagkabagsak ko.

Nae-excite ka na ba kung ano ‘yun? Oy hindi ‘to sexytime. Hindi din Magic Ben. Beshte!

Dahil ngayon, ibang iba na ako. At masaya akong hahawahan ko kayo ng kahusayan ko. hihi Charing.

Lezgo!

Kung di mo pa alam. Dapat alamin mo na kung ano ang pinaniniwalaan mong tama sa iyong buhay, maaaring ‘yun ang tama.  

Kaso nga lang, ang hindi mo pa alam na hindi lahat ng pinaniniwalaan mo ay “tama”. Magulo ba?

Kung para sayo ay nakakagaling sa sakit ng tao ang dahon ng Marijuana, nasa paniniwala mo ‘yun. Pwedeng tama o pwede ding mali. Kung isa kang smoker at sa tingin mo ang sigarilyo na ‘yan ang magpapahaba ng buhay mo, ang sabi ko nga diba, nasa paniniwala mo ‘yun. Kung ang Tinder ang magbibigay sa ‘yo ng buong ningning na kaligayahan. It’s up to you. At kung naniniwala kang ang masamang damo ay matagal mamatay sa mundong ibabaw, sige gumawa ka pa ng masama. Tuloy mo pa. Hayup ka eh. Gigil mo si aquo eh.  hahaha

Uulitin ko ulit. Nasa sa ’yo ang paniniwala.

Di naman lingid sa ating kaalaman na ang isip ng tao ay ang pinakadahilan upang ang mga pangarap natin sa buhay ay magkatotoo, diba!?

Kung wala kang utak. Malamang, wala ka ding pangarap, parang ganun.

Ngunit.

Ngayon 2017, buwan ng Hunyo na, nasabi mo ba sa sarili mo na  

“Oops, di na ata ‘to ang buhay na pinangarap ko ah.”

o di kaya

“Tangina, wala pa akong nagagawa sa mga goals ko hanggang ngayon eh kalahati na ng taon”

Sa tingin mo, kung isa diyan sa dalawang nabanggit ko ay tumpak para sayo. May idea ka na ba kung saan ka nagkamali? sa isip, sa paniniwala o sa gawa? What do you think?

Halika besh. Bibigyan kita ng Mabuting Balita. Ito ay hango sa aking sariling karanasan.

Sobrang tutok sa goal. Masakit sa mata yan.

Familiar ka ba sa quote ni Ninong Abraham Lincoln na

"Give me six hours to chop down a tree and I will spend the first four  sharpening the axe.".

In short, bigyan mo ako ng budget na 6hours sa hotel at kaya kong mambuntis ng 30 minutes lang. hahahaha Charot. De joke lang po.

Kahit tanong mo pa sa lahat ng boksingero, basketbolista o atleta ng  Pilipinas, kahit gusto mong manalo sa isang patimpalak pero kung ang preparation mo para makuha ‘yun ay “Sablay”. Talagang magiging palpak ang resulta at magiging olats ka sa laro.

Ang gusto kong puntuhin at tumbukin na gaya ng ‘four hour sharpening the axe’ na yan ay mahalaga ang tinatawag na “Sermonya o ritwal”. Napakahalaga ng practice, preparation at syempre ang execution.

Karamihan kasi sa iba(kasama na ako), ay nakafocus lang sa magiging magandang resulta pero nakakaligtaan na ang ritwal, preparation at steps para makuha ang hinahangad nila. Kaya ang nangyayari, sa sobrang bigat ng tinatarget nila(kasama na ako), nauuwi lang sa pagbagsak or failure.

So, dapat ng baguhin ang paniniwala sa mga goals naten, mga repa.

Tulad ko, kapag gusto kong magsulat, di ko na iniisip ang magandang artikol na kakalabasan, nagsusulat nalang ako basta. Sulat lang ako ng sulat. (Edi ako na magaling). haha

Check niyo din ang last blog ko. Di man ako famous pero marami akong nagagawa, marami din akong output. (Edi ako na magaling). haha

Bali, ang payo ko sayo kumare, kung may goal ko sa buhay at di mo pa nagagawa iyon kasi nood ka ng nood ng Kdrama, imbes na isipin mong maigi ang steps sa goal mo, ngayon baguhin mo naman teh, try mo naman na gawin lang mismo ang nararapat na hakbang para makuha yun ‘tas eventually di mo na namamalayan na nandun ka na mismo sa mga goals mo. Sarap pakinggan diba.

Kung natatabaan ka na sa katawan mo, pwede mo ng simulan mag-exercise or di kaya wag ka ng tumingin pa sa salamin. Masasaktan ka lang.

Di palaging kailangan malakas ang loob para umusad.

Kung sa first advice ko ay nasabi ko na wag magfocus sa end result lang at tumuon palagi sa preparations o steps, dito naman sa pangalawa kong tip ay na-experience ko naman ‘to na maaaring magkapatid sila sa unang tip ko.

Sa paniniwala ko noon, ang akala ko na kapag okay sa akin ang isang bagay or ‘di mukhang kumplikado’ ang gagagawin ko, sureball akong maganda ang kalalabasan ng gagawin ko, kapag tinapos ko yun. Halimbawa nalang na gagawa ako ng ‘DIY Basurahan’. Madali lang yan syempre haha. Kaya sure akong magagawa ko ng maayos yan.

Ngunit minsan, kapag di ko naman sigurado ang isang bagay at natatakot akong magkamali. Ang nangyayari, kumukuha muna ako ng lakas ng loob para i-solve ang problema ko. Ganun naman diba lahat.  O ako lang ganun? Baka nga ako lang yung ganun kahinang tao. huhu

Ang problema nga lang, sa tagal ng kakahintay kong maging buo ang aking loob, minsan nauuwi ako sa katamaran at hindi ko na itinutuloy ang susunod na hakbang ko. Di na nafi-finish ang sinimulan ko.

Kasi akala ko lahat ng bagay dapat maging sigurado muna ako bago magstart.

But after all, I’ve learned na di naman talaga kailangan palaging buo ang loob ko. Yan ang natutunan ko. Kailangan lang ng lakas ng loob habang nagpe-perform na.

Eh what if kung ngayong araw na to, gumising ako na okay na okay ang pakiramdam ko, ang lakas lakas ko, so kailangan ko pa ba ng lakas ng loob para sa mga goals ko? Ang sagot ko ay OO naman.

Eh paano naman kung ang paggising ko ngayon ay di maganda, tipong di kumpleto ang tulog ko dahil may nagvideoke na salot na kapitbahay kagabi kaya parang 2hours lang ang tulog ko, for sure ang hirap kumuha ng lakas niyan para sa maghapong trabaho, diba.

Na kung tutuusin naman talaga, pwede akong kumilos na kagad sa ginagawa ko ngayon kahit wala pa akong tibay ng loob para mas magkaroon pa ako ng tapang para dun. Kahit gumising pa ako na kulang ang tulog ko, di ko na kailangan pang maging handa para kumilos. Saka, pwede din habang ginagawa ko ang nararapat for my goals, mas nadadagdagan naman talaga ang lakas ng loob ko nun, diba.

Kaya, kapag napansin ko ang sarili kong naghihitay na naman ako ng lakas ng loob bago umusad, inaalala ko muli na pwede akong kumilos na kagad at susunod nalang ang confident sa ‘kin hanggang sa tumatagal mas nadadagdagan ng husto ang confidence ko.

Kaya friend.

Paunti unti lang. Makukuha mo din yan.

Magdesisyon ka na at kumilos ka na kagad kung wala ka pang nagagawa.

Kahit sino ka pa. Dapat mong matutunang magsimula na kagad bago ka maging handa.

Saka mo na mare-realize  kung paano magtagumpay kasi humakbang ka na eh. So, just do it. Step by step lang.

Sabihin mo sa sarili mo na ngayon ang pinakamahalagang araw para gawin ang dapat mong gawin.

Di pa huli ang lahat, pwede ka muling gumawa ng bagong desisyon sa buhay at bagong simula. Walang mawawala. Tumuon lagi sa preparasyon, steps at pagkilos para sa maliit na tagumpay mo. Yung maliliit na tagumpay na yan ang aapakan mong bato para sa susunod na malaking panalo. Dyan na madadagdagan ang lakas ng loob mo.

It’s time to set your plans into motion and make a daily ritual of generating small wins for yourself. 

Tanggapin ko na ang katotohanan na di ko kaya ang magulong lugar.

Kahit na pursigido pa ako sa ginagawa ko, kung nakaapak naman ang mga paa ko sa maling lugar. Mapupunta lang talaga sa wala ang ginagawa ko.

Kahit na ipilit ‘kong iayos ang sarili ko kung nasa di karapat dapat ako na lugar, imposibleng manalo ako dito.

Dahil di pwedeng makalipad ang isang isda. Ang sagwa nun.

Minsan dahil nga no choice ako. Ayun, pinipilit ko nalang rimedyohan ang magulong lugar na kinatatayuan ko.

Nakakapagod yung ganun, diba.

Malaki ang epekto ng paligid na ating ginagalawan para sa ikapapanalo natin.

Gaya nalang ng ganito.

San ka naman nakakita na ayaw mong uminom o makakita ng nakahubad na babae pero oo ka naman ng oo sa lahat ng alok ng kaibigan mong hayuf na pumunta sa beerhouse. So, ano to? Niloloko mo lang ang sarili mo?

So therefore,

Kung gusto mong maging mahusay na singer. Pumunta ka sa lugar ng mga kumakanta o sumali ka sa patimpalak ng mga singer. Now na.

Kung gusto mong maging painter, pumunta ka sa lugar na maraming nagpe-paint.

Kung gusto mong lumigaya ang iyong buhay, wag kang humanap ng panget. Humanap ka ng mayamang walang itchura. Dahil wala pa akong nakitang mayamang panget. Hindi panget sa paningin ang mayamang panget.

Kung gusto mo ng bago. Iwan mo na yang luma.

Maraming paraan.

Tanggapin mo na kailangan mo ng malaking pagbabago. At mahihirapan ka kung di mo din babaguhin ang environment mo.

Magkakaiba tayo ng tagumpay.

Magkakaiba din tayo ng definition ng tagumpay sa buhay at kung ano ang gusto nating maabot. Sa tagumpay, palaging nagtatalo ang Accomplishment at Purpose.

Magkakaiba tayo. Maaaring ang iba ang gusto makuha ay ang kapangyarihan at ang iba naman ay pera ang mas importante sa kanila. Pwede naman ang mismong pamilya nila ang tagumpay nila sa buhay. Ang iba din naman, nahanap nila ang purpose nila sa mga kaibigan o pagtulong sa nangangailangan na kapwa. Iba-iba tayo.

Kaya nga sabi ko eh. Ikaw ang magbibigay ng meaning niyan.

Ang mahalaga na ikaw ang magde-desiyon para sa sarili mo kung ano ang gusto mong ma-achieve. Kung hahayaan mo ang ibang tao na magdikta sa ‘yo kung ano ang tagumpay, may posibilidad na hindi ka magtatagumpay para sa sarili mo. Mukhang generic at palagi mong naririnig ang sinasabi ko ngayon, pero syempre parte din talaga ng tagumpay na ikaw mismo ang magdefine nun.

Meron nga akong kakilala, gusto niyang maging sikat na rapper pero nung kinausap ko siya, ang layo ng mga dahilan niya para maging rapper. Kaya hinayaan ko nalang. Buhay niya yun e.

So to sum it up, hawak mo dapat ang sagot sa tagumpay mo.

Ang daming plano, lalo lang gumugulo.

Bigyan kita ng sample. Wala naman pinagkaiba ‘to nung kumakaen ka sa buffet na ang dami mong kinuhang pagkaen pero di mo naman palang kayang ubusin. Madalas yan kapag ‘first time’ mong kumaen sa isang buffet restaurant. (Nagawa ko din kasi yan). haha Meron akong tips dyan para sayo. Unahin mo munang lapangin yung gulay, isang plato lang, lagyan mo muna ang empty stomach mo ng mga fresh foods. Yun ang first plate mo. Wag mong kakalimutan uminom lang ng kaunting tubig, wag magsoftdrinks or iced tea, mabubusog ka kagad. Madali ka mapapataob ng resto ‘pag ganun. ‘Tas isunod mo naman yung mga chicken or fish, pwede ka ng humataw ng kaen. Busugin mo na ang sarili mo. At panglast mo na yung mga meat and fatty foods. Sigurado ako diyan. Pag uwi mo, busog na busog ka. Good shit ang lalabas sayo. Kasi di naman talaga kailangan lahat kunin, diba. Hindi kailangan sabay sabay. Hindi kailangan maraming plano. Paisa isa lang. Wag kang sugapa. Tabachoy.

At tulad naman sa pangalawa kong advice kanina na di kailangan ng lakas ng loob para magsimula sa lahat ng bagay. Ngayon naman, hindi kailangan ng maraming plano para magkaroon ng magandang resulta.

Tandaan mo.

Ang overplanning at overthinking ay walang patutunguhan yan.

Lagi mong aalalahanin kung paano mo uubusing kainin ang isang malaking elepante. Sakit sa ulo yun diba? Hindi mo makakaen ng buo yun. Di ka dinosaur. Simulan mo sa maliit na part, panigurado na chibog yang elepante na yan.

Matuto kang maglakad mag-isa.

Lahat ng tao gusto maging matagumpay sa buhay. Lahat gusto umangat. Lahat gusto may marating. Wala pa akong narinig na taong nangarap na maging mahirap.

Ngunit ang napagtanto ko.

Hindi lahat willing magsakripisyo.

Nung nagdesisyon akong gusto ko ng pagsikapan ang pangarap kong trabaho at pagpursigihin ang karera ko. Wala akong ibang ginawa kundi nilayo ko ang sarili ko sa ibang tao na di makakatulong sa akin. Minaster ko ang isang bagay. Naglakad ako mag isa. Hanggang ngayon buhay naman ako kahit na binawasan ko na ng konti ang social media account ko. Dati nga, may twitter at tumblr pa ako eh. Tinanggal ko na din.

Kasi ang mga kaibigan ko at social media, nandyan lang lahat ng yan. At ang mga kaibigan ko, pare parehas lang din naman kameng may mga pangarap sa buhay.

Tanggapin na naten ang katotohanan na may mga taong makakasama naten maglakad pero di tayo tutulungan nila maglakad. May ibang tao rin na di naten talaga makakasama sa pinakahuling tagumpay naten.

Kapag sinimulan mo na ang lahat. Tuloy tuloy na yan.

Kung di ka willing maglakad mag isa. Siguradong sigurado ako. Palagi ka nalang maliligaw o feeling mo nakakulong ka sa gawa gawa mong rehas.

Di dapat palagi kang tama.

Ang mantra ko sa sarili ko

“Ang buhay ko ay mali na dapat pang itama”.

Ganun lang. Maging tama man ako pagkatapos kong magkamali, mayroon at mayroon pa rin naman akong makikitang mali sa sarili ko. Kaya, mas tama lang na isipin ko na may dapat pang ayusin sa buhay ko.

Kasi kung tama na ako, eh ano pang ang i-improve ko para umunlad ako. Diba wala na. Kung sa sarili ko ay nasa mali ako, ‘to ang magiging daan upang mahalin ko ngayon ang proseso para itama ang buhay ko. Kuha po?

Halimbawa, ikaw?

Kung iniisip mong ligtas ka na at sa langit ka na. Nasa sa ‘yo yun.

Eh paano naman kung isipin mong di ka pa ligtas at nasa lugar ka ng walang katiyakan, malamang gagawa ka ng paraan para itama ang estado mo ngayon sa buhay.

Babalik muli tayo. Nasa sa ‘yo muli ang pagpapasya. At nasa sakin kung tama din ang sinasabi ko. hahaha

Pero kung iisipin mong may dapat pang iretoke sa ‘yo.

Gagawa ka na ngayon ng bagong strategy. Bagong simula. Unang hakbang para magtagumpay.

Kung pagsisikapan mo lang itama ang mali mong buhay, baka isa ka sa mga matatagumpay na tao na may kwento na nanggaling sa hirap at maling buhay na ngayon ay tama na.

Di ka tumatae palagi para umuO ka ng umuO.

This is one of my weakness in my entire life. Takot akong mag say “No”.

Iniisip ko kasi noon ang friendship palagi. Kaya sa bandang huli, ako din ang naiipit. Hayuf yang mga kaibigan ko na yan eh. hahaha

Kaya ang payo ko sayo, my friend.

Matuto ka din namang hum-inde.

Tandaan mo na limitado lang din ang oras mo dito sa lupa pati na rin ang katawang lupa mo kaya wag mong sayangin. In any moment, di mo alam na pwede kang lagutan ng hininga. Or habang nagta-type ka sa working table sa opisina, may tumama sayo na ligaw na bala, nalunok mo yung bala. O di kaya naman, dapuan ko ng malubhang karamdaman  hahaha parang ang lala na ng sinasabi ko.

Basta.

Magfocus ka sa lahat ng goals mo, NOW. You have the power to say “Nah“.

Kasi habang nagpapatay ka ng oras.

Habang ikaw nagba-browse sa internet ng kung ano ano, yung mga kasabay mo ay nagsisikap ng husto para sa mga career nila.

habang hinihitit mo ang sigarilyo mo, sa tuwing umiinom ka ng alak at habang nilulustay mo ang perang pinapadala ko! Sana maisip mo rin kung ilang pagkain ang tiniis kong hindi kainin para lang makapagpadala ako ng malaking pera rito. Ang galing ni ate Vi dun noh. Vilmanian talaga ako eh.

Habang ikaw tumutoma sa mga bar, yung mga kasabayan mo nagsusunog ng kilay at naghahanap ng mga bagong pagkakakitaan o negosyo. Habang ikaw nakikipagchikahan, yung mga kasabayan mo pinagsasabay ang trabaho at pag aaral.

Hindi porket inalok ka ng iba, eh pagkakataon o opportunity mo na yun. Kung hindi naman makakatulong sa mga goals mo, pwede kang hum-inde. Ichinde?

Piliin mong maging mahusay.

Sa pagkakaalam ko, base sa nakita ng aking malanding mata at naamoy ng matalas kong ilong.

I-ilan lang talaga ang susugal na maging mahusay dito sa earth. May ilan na gustong maging Lebron James pero ayaw mag-ensayo ng todo.

Walang masama kung simple lang ang gusto mo.

Walang masama kung yan ang gusto mo. Wala ring masama kung pakikinggan mo ako.

Ang payo ko lang.

Paano kung lahat tayo ay mahusay. Ngayon palang, nai-imagine ko na napaka hi-tech ng buhay naten. Feeling ko lang. Lahat napaka-super. Kung ang motivation mo ang maging pinakamahusay. Sigurado ako, malaki ang presyo ng talent mo.

Sa totoo lang. Magiging mahusay ka naman talaga(pati ako) kapag may intensyon tayong maging mahusay. Tama diba? Syempre sasabihin mo saken

“Eh anong pake mo Ben, buhay ko ‘to”.

Eh di sorry.

Gusto ko lang naman makatulong ah. Nasira ba buhay mo? hahaha

Basta gusto kong magtagumpay tayo kaya ko sinulat to.

Kung ang presyo ng pagkapanalo mo ay mahal, ngayon palang simulan mo ng magpawis at maging dedikado sa trabaho. Simulan ng magsikap.

Tunay ngang maraming people ang gustong magkaroon ng magandang kinabukasan pero i-ilan lang ang gustong magsimula ng maganda.

Be willing to do what others won’t and live your wildest dreams!

[benestrella]

Recently, tnry kong magbackread sa lahat ng blogpost ko dito sa blog kong “Ang Mabuting Balita”. Inuna ko munang basahin yung mga may lessons na article na gawa ko at yung may kapupulutan ng aral para sa iba. La naman. Trip ko lang, saka para naman mabalik yung gigil ko sa writing at humasa ng husto yung espada ko, wala ng talim eh. Mapurol na.

Hindi madaling gawin ‘to para sakin.

Una, natatawa kasi ako kapag binabalikan ko yung mga ala-alang puro lang ako reklamo at pabebe noon, ang sakit palang isipin na wala akong ginawang kilos nung mga panahon iyon. haha Pangalawa, ang sarap pala talagang balikan yung month na may bago akong inspirasyon linggo-linggo, pero ang masakit na part, ay kulang ako sa effort para dun sa goal na yun. Nakakatawa ulit. Pangatlo naman, mahirap ‘to para saken kasi kung may mali akong makita sa grammar ko, ie-edit ko na naman yun.  Dagdag oras lang. haha

But guys. Ang saya magbackread.  Try niyo din.  Parang New year ang feeling. May bagong pag-asang paparating.

Inabot lang ako ng tatlong araw sa pagbabasa kasi nga di maganda ang pakiramdam ko nun. Sa loob ng tatlong araw na ‘to na nakaleave ako sa trabaho upang magpagaling sa sakit ko ay sinabay ko na din ang pagbabasa.

Wala akong ibang ginawa kundi paloadan muna ang pocket wifi ko ‘tas mag-internet maghapon sa bahay habang nakahiga sa kama. Lahat ng nakalap kong impormasyon na galing din sa akin ay tungkol sa pagsusulat.

Humihingi pala ako ng paumanhin sa mga masusugid kong mambabasa ng blog ko. Pasensya na sa aking katamaran. Wala tuloy kayong natutunan, charot.

Anyway, may isa lang akong aral na natutunan habang ako’y nagpapahinga sa bahay na hindi tungkol sa pagsusulat.

At ang ginintuang aral na to ay: Masaya naman talaga ang buhay mga tsong kung walang konseptong  "dapat ganito ka at meron ka nito".

Ayun lang. Yun lang yun. haha

Sige na. Eto na. Ibabahagi ko naman sa inyo ang aral na natutunan ko nung tinamad akong magsulat sa loob ng tatlong araw at sa loob ng bahay namen.  Mga blogpost kong nakapagpabago din ng buhay ko.

Here it is:

“Maging disiplinado ako. Bitawan ang gadgets.”

Habang yung mga kasabayan ko nagsusulat at nag-eensayo sa larangan ng sining at pagba-blog.  Ako naman ay walang ibang ginawa kundi magbrowse sa internet. Tangina. Addictus na ako sa social media. Walang oras na hindi ko hinawakan ang cellphone ko sa loob ng isang oras sa buong maghapon. Yan ang isang dahilan kaya di ako nakapagsulat this past few weeks. Tuluyan ng nawala ang disiplina ko sa sarili. Mabilis nabago ang habit ko. Dati di ako ganito. Talaga nga namang inimbento ang gadgets para ulit-ulit kong balikan iyon.

Kaya ngayon, paano ba ako nakapagsulat muli? May bago ba akong inspirasyon? Ang sagot ko ay “Wala”. May nadiskubre lang ako. Patay ngayon ang cellphone ko, bali naka-silent pala siya at tinaob ko. Nakatutok ako ngayon sa computer. Tahimik sa paligid na walang kapitbahay na salot na nagvi-videoke.

Nasimulan kong magsulat nung binitawan ko lahat ng distraction sa buhay ko.  Ganun lang kasimple. Makakapagsulat lang ako kapag wala na sa kamay, puso at mata ko ang social media.

“The discipline of writing something down is the first step toward making it happen.”- Lee Iacocca

“Magpakalunod sa pagbabasa.”

Di ako makapagsulat ng mga nagdaang araw kasi wala akong nabasa o binabasa. Kumbaga, walang letra sa utak ko na nakaimbak. Kailangan kong magbasa ng magbasa ng may katuturan na libro. Natutunan kong dapat langhapin ko ang pagbabasa na may content at makakahinga/mailalabas ko sa mga kamay ko ang sulat na may content din. It will flow. Pati, magmemorya ng mga bagong vocabulary words.

Di ko alam kung paano nangyari ang lahat. Basta sa kalagitnaan palagi ng pagbabasa ko, ihihinto ko nalang iyon kapag may something akong naalala na dapat ko palang isulat. Marahil, napaka-makapangyarihan ng akda ng binabasa kong libro kaya nasasalin sa akin ang kapanyarihan niya. Parang ganern.

“I am simply a ‘book drunkard.’ Books have the same irresistible temptation for me that liquor has for its devotee. I cannot withstand them.” — L.M. Montgomery

“Kahit na maputulan pa ako ng tatlong daliri.”

Kung isi-C.I. ang buhay ko, maraming oras para isingit ang pagsusulat sa schedule ko. Nainis lang talaga ako sa mga nagdaang isang linggo na hindi ako nakagawa ng magandang istorya o kwento. Dati pa nga, nai-sisingit ko lahat ng bagay basta tungkol sa ideyang naiisip ko, isusulat ko kagad yan. Siguro’y nabago nga talaga ang takbo ng utak ko ngayon, binulag ako ng makabagong problemang dumating kaya medyo naguluhan na naman ako ng konti. Baka nga talaga, nabago ang mga plano ko kaya di ako nakapagsulat at bumalik sa aking direksyon. Natuon ang focus ko sa mabibigat na bagay.

Kaya, ang lesson ko dito. Dapat kahit na nalulungkot ako sa trabaho o anumang sitwasyon, kailangan kong magsulat. Kapag nasa biyahe ako na may katabing amoy arabo, magsusulat pa din ako dapat. Wala talaga eh, ako lang din naman ang nasisira sa tuwing kinakaligtaan ko ang obligasyon ko. Itatanim ko sa isip ko na mahalaga ang ang ideya kasya sa baril. Oh paano napasok ang baril? Wala naman, naisip ko lang ngayon na ang ideya ay pwedeng makapagpabago ng buhay ng tao. Ang baril pwedeng makapagpatapos naman ng buhay ng tao.

Kaya ngayon, bago pa tong topic ko about sa writing tips, may naisip na akong ibang bagay bago pa tong blog na to eh.  Sa una, sinubukan kong mag isip ng seryoso. Eh di tumalab. Sakto nagbabas ako at may nakita akong bangkay sa magazine tungkol sa isang pulitiko at kapag nilipat ko naman ang pahina sa susunod, may kabastusan na nagaganap sa imahe. Inisip kong maigi, anong klaseng magazine to? Parang gago. Tas sabay tanong sa sarili ng “Mayroon bang pagkakaparehas ang sex at libing? Wala lang, para lang may maisulat ako. haha

At wag kayo. Meron akong nabuo. Eto ang mga posibleng sagot ko na parehas sabihin sa oras ng sex at libingan.

1. Di kita makakalimutan.

2. Mahirap ‘to para sa akin.

3. Mahal na mahal kita.

4. Akin na yung bulaklak.

5. Salamat sa pagdating.

6. Put it in a hole.

7. 'Bat nauna ka?

8. Mararamdaman mo na ang heaven.

9. Sa wakas.

10. Masakit.

hahaha Kaya kahit na maputulan ako ng daliri (pero wag naman sana, namu) ay magsusulat na talaga ako kung saan-saan kahit na anumang oras at pagkakataon. Baka matulad din ako sa sex at libing. LOL.

“Sarili ko muna ang ayusin ko.”

Kung yung mga chef nga hindi sila makagawa ng magandang luto o dish kapag wala sila sa mood nila. Ganun din ang isang writer, sa pagkakaalam ko, kung wala ako sa ulirat ngayon para magblog, siguro dapat mag-gym muna ako sa labas o magchill-chill muna ako sa mga resto para mabago naman ang environment ko. Upang sa gayon, maibalik ko ang sarili ko sa pagsusulat.

Ang totoo niyan. Hindi ako makapagsulat kapag ang gulo-gulo ng buhay ko. Hindi ako makapagsulat kapag may pinangangambahan ako. Hindi ako makapagsulat kapag may isang bagay akong di ko pa natatapos. Mahina lang ang aking puso, teh. Nakokonsensya kasi ako sa tuwing di ko nabalikan ang dapat kong gawin. huhu

Kaya ang aral na natutunan ko galing kay Jovit, (de joke lang.)

Ayusin ko muna ang sarili ko para makapagsulat ako ng maayos.

“May halaga din ang kalakal.”

Ako yung tipo ng taong kapag panget sa simula, ayoko na talagang ituloy pa. Minsan na-experience ko pa nga na ang ganda ng naisip kong intro tapos nung isusulat ko na, biglang nababaduyan na ako sa naisip ko.

Kayo? nangyari rin ba senyo yun?

Ngayon natutunan ko na ang pagsusulat ay di katulad ng construction working na kapag mali ang sinimulan mong gawa, wag mo ng ituloy. Yan ang rules sa engineering, na natutunan ko sa mga workers namen. Kasi nga diba, kung itutuloy mo lang ang sablay na move, baka may mapahamak o may gumiba lang.

Ngayon, tuturuan ko na ang sarili kong tumapos ng basura o kalat-kalat na ideya. Kahit ang dumi-dumi ng concept ko na kahit ako di ko magets ang pinupunto ko, itutuloy ko pa din. Pangako ko yan. Mahalaga ang tae-tae.

A writer can live about forty days without food

About three days without water or writing

About eight minutes without thinking about writing

But only for one second without an idea.

“Kusa kong makikilala ang titulo ko sa sarili.”

Actually, nagsimula ako sa pagba-blog o pagsusulat ng wala man lang akong background kung sino ang gagayahin ko, alam niyo yun, yung tipong napakabibo ko sa ginagawa ko na hindi ko naman alam kung tama ba o mali ang ginagawa ko. And additional, kung anong format ang dapat kong isulat. haha

Kung babasahin niyo ang pinaka una kong post sa blog na to. Talagang nakakatawa na ayoko na rin ulitin pang basahin hahaha dahil kung ano lang ang maisip ko sa mga oras na iyon, yung ang bibitawan ng mga daliri ko sa keyboard. Saklap beh.

So, therefore. I’ve learned  sa pagsusulat na maa-appreciate ako ng tao o mga readers ko basta isulat ko lang ang galing sa mapagmahal kong puso. Hindi kailangan ng kurso sa ganitong larangan. Ang kailangan lang ay dedikasyon sa pagsusulat. At pagpupursigi. Yan ang titulo ko.

Ilang ulit. Sulit na sulit.

Dahil nga binalikan ko ang lahat ng blogpost ko simula nung  2013, may ilan doon na nanghihinayang ako. Mapapasabi nalang ako ng

“Sana in-edit ko pa ito ng ilang ulit, mas mapapaganda ko pa to e. Sayang.”.

Ito yung blog ko na ang ganda sobra ng insights ko at ideya ko patungkol sa isang highschool student na nangangarap sa buhay.

Kaya, nung binasa ko ulit. Nakaramdam ako ng konting pagdismaya kasi feeling ko hindi ko nakumbinsi ang readers sa pinupunto ko. Sana in-edit ko pa yun ng todo-todo siguro dapat mga 30 times pa.

Masubukan nga dito sa blog ko ngayon. haha

In conclusion to this, papaabutin ko pa sa trentang edit ang gagawin ko sa susunod na blog at kasama ito.

“Walang batas sa pagsusulat.”

Alam na alam ko na dumating na kayo sa puntong nakatikim kayo ng kritisismo sa pagsusulat galing sa iba. Aaminin ko, nakatanggap na din ako at masakit kong tinanggap yun. huhu Eh anong magagawa ko, baguhan palang naman ako nun eh.

Mas maganda pala talaga na isulat ko lang ang gusto kong isulat kahit na labag sa paniniwala ng ibang tao ang ginawa ko. Lakompake. Kailangan kong pakinggan ang tibok ng puso ko sa pagsusulat at kusang maririnig ng iba ang tinig ng puso ko. Wow diba. haha

Well, to sum it up, walang batas sa pagsusulat. Tayo ang gagawa ng sarili nating batas na magpapaunlad sa sarili nating kakayahan sa writing.

“Tignan ko ang trabaho ng isang minero.”

Bukod sa hirap ng buhay ng isang Seaman na nagta-trabaho sa barko na malayo sa kanilang pamilya. Isa sa pinaka-kinahahangaan ko ang work ng isang minero na masasabi kong isang inspirasyon siya sa pagsusulat.

Para sa akin, napakalungkot ng buhay ng isang manunulat. Lalo na sa tuwing gumagawa ng nobela. Pero, sa tuwing iniisip ko kung gaano kahirap ang ginagawa ng mga minero upang makakuha ng mina, mas namo-motivate akong magsulat ng husto. Di lang dahil risky ang ganung trabaho kundi dugo’t pawis ang nakasalalay sa ganung propesyon.

Dapat talaga sundin ko palagi ang nilalagay kong goals. Hindi maging negotiable ang target ko na pwedeng baguhin pa. Mas laliman ko pa ang dahilan ko. Tyagain kong kalkalin ang pinakamatinding mina.

“Di ko na dapat gaguhin ang sarili ko sa pag-iisip.”

Kahit nasa Mrt, Bus o Lrt ako, nag-iisip pa din ako ng konsepto sa pagsusulat. Palagi kong gusto na dapat sa bawat araw, may maisulat ako. Nagkamali ako sa tuwing nag-iisip ako at nilalapat ko lang sa isipan ko ang bawat scene na gusto ko.

Napagtanto ko, hindi pa pala ako nagsusulat nun, niloloko ko lang ang sarili ko. gago din eh no. Masayang masaya pa naman ako sa tuwing nakakagawa ako ng blogpost sa isang araw.

So, itong blogpost ko na to ang magiging lesson ko sa tuwing tinatamad ako. Di lang dapat sa isipan ko ilapat kundi isulat ko din talaga kagad.

“Walang sasalba sa’kin.”

Lagi nalang akong tumatagal sa aktibidad ko. Napipikon ako sa tuwing naghihintay nalang ako ng inspirasyon bago ako magsulat o gumawa ng matinong katha. Nag-iisip palagi ako ng something na kakaiba o something na di pa nagagawa ng iba.

Pero nung sinubukan ko namang magsulat lang kung ano ang naiisip ko. Mas nadadagdagan ang sinusulat ko. Ang dali lang. Siguro nga’y walang writer’s block. Sabi ko nga kanina, kahit pa gaano kadumi ang sulat ko, itutuloy ko lang, gaganda din naman yan. Nung hinawakan ko na ang papel at ballpen and Booom.. nakapagsimula na ako. At ito yun, ang blogpost na ‘to mismo ang nasulat ko.

Lesson: Isulat ko na kagad. Wala ng patumpik tumpik pa.

“Subukan kong magdiskubre.”

Base sa naging karanasan ko nung wala akong ginagawa, na balak ko sanay isulat kung ano lang ang nalalaman ko. Bigla akong tinamad. Natanong ko sa sarili na “Wala na ba akong aalaming bagong bagay?”. Ganun nalang ba talaga? Wala na ba akong i-improve?

Kaya ayun, nagbukas muli ako ng libro. Nagpakahenyo diba. haha

To summary, natutunan ko na mas maganda pala na magstick lang ako sa isang konseptong may posilibidad na kaya kong palawakin. Yung bago naman dapat. Kasi naisip ko, kapag alam ko na ang isang bagay, anong sense kung ishe-share ko pa, malamang alam din yan ng iba.

Susubukan ko palaging tumikim ng bagong ulam para masanay ang aking dila.

“Gawin kong swabe. Gawin kong light.”

Naranasan niyo na rin bang makatagpo kayo ng taong unlimited. Nakakapikon yung ilang ulit na niyang sinabi, uulitin na naman na parang sirang plaka, diba. Nakakaintindi naman ako. Kaya, nung nagbabasa ako ng ilang blog na mga pinoy ang writer. Sa kanila ako mismo natuto. Tinamad din ako mismo sa sistema nila na ulit ang pinapahiwatig. Ayoko yung magbibibgay ka pa ng dalawa o tatlong example sa punto mo. For me,  sapat na yung isa. Mas maganda pa rin yung madali lang maintindihan ng nagbabasa.

“Tigilan ang improvements at simulan ang blogpost.”

Ang isa sa pinaka kinapahamak ko ay yung “level-up mindset” ko sarili na dapat mahigitan ko yung last kong sinulat. Ganyan ko tratuhin ang blog ko noon. Kaya, minsan humahantong sa matagal na kasunod ang sulat ko. Ang tagal ng follow up. Parang ganun. Nate-tengga siya kumbaga. Ngayon, naintidihan ko na mas mahalaga pala na magsulat nalang kagad ako. Basta sulat lang. Wala na dapat akong pake sa rules ng writing. Ang mahalaga, nasa pedal pa rin ang aking mga paa at patuloy ang andar ng buhay ko sa pagsusulat.

“Tatagal lang lalo kung hihinto ako.”

Siguro naman, kahit gaano pa ako ka-talentadong tao, kung hihinto lang di naman ako sa tuwing madilim ang buhay ko o hihinto na naman ako sa tuwing may pinagdadaanan akong problema. Syento pursyento na  walang makakabasa ng sulat ko kung palagi nalang akong hihinto sa ganung pagkakataon. Nasabi kong “pagkakataon” iyon dahil dapat naman talaga magsulat kapag may pinagdadaanan upang mas lalong gumaan ang aking nararamdaman. Yun ang pagkakataon. Kung ako minsan ay tinatamad sa ginagawa ko, baka siguro tinatamad na din ang nagbabasa ng ginagawa ko. Magiging karma lang siguro yan.

“Wag kong piliin yung gusto ko lang.”

Marami palang dapat talagang isulat sa kapaligiran. Maraming dapat i-notice. Maraming dapat gawan ng kwento o anggulo na mas magpapaganda pa sa istorya, o kung anu man. Nararapat lang talaga na itatak ko sa isipan ko na lahat ng bagay dito sa mundo ay na-create ng may dahilan. Siguro nga, likas sa lahat ng tao na kapag di niya gusto ang ganito o ganyang bagay, binibitawan nalang nila kagad. Gaya ko. Ang mahalaga pala, dapat maging curious ako sa lahat ng bagay. Pagkumparahin kung kinakailangan.

“Magsimula ako sa wala, para magkaroon ako.”

Sa larangan ng pagsusulat,  sa lahat ng na-research ko na buhay ng isang writer, dadaan talaga lahat sa pinakamababa o pinakamahirap na kalagayan ang lahat lalo na’t nagsisimula palang. Kahit na si J.K. Rowling nga diba.  I mean, talaga gagawa ka muna ng blog, or di kaya magta-trabaho ka muna sa mga publishing company bago ka maging tuluyang full time writer. Dagdag mo pang ang masakit na rejections.

Ang isa sa mabigat na pinagdadaanan ko ngayon ay nagsusulat ako pero isinisingit ko lang sa trabaho. Plus pa, naging sakitin ako sa trabaho, kaya nauudlot sa pagsusulat. And konti lang ang nagbabasa ng mga ginagawa ko. Yan ang ilan sa mabibigat na challenge sa buhay ko.

Kaya nga sa kumpanya, hindi naman dapat ibinibigay ang pinakamabigat na gawain sa wala pa masyadong alam. Dadaan talaga sa matinding pagkakamali sa una. Sa pagiging apprentice o baguhan hanggang sa mag-improve ang trainee.

Don’t ask what your writing can do for you.

Ask yourself what your writing can do for your reader.

“Retokeng paulit-ulit.”

Gaya nga ng sinabi ko kanina, dapat kong tyagain na mag-edit ng mag-edit. Kung yung drawing nga sa architecture, dumadaan sa maraming revise hanggang sa maging mukhang zombie yung arkitek e, paano pa kaya ang pagsusulat ng magandang istorya o kwento diba na binubuhos ng husto ang napakalawak na imahinasyon. Siguro, kaya ko nasabing dapat i-edit ng i-edit dahil mas masarap ang pinakahuling katas. Tulad na lamang ng pagpipiga ng kalamansi. Natatakam kaya ako sa huling patak ng katas ng kalamansi. Tinitignan ko palang ang proseso ng pagpatak, ang pinakahuli ang nangangasim ako. Kaya siguro sa pagsusulat, nangangailangan talaga ng matinding pagpipiga sa sarili. Dahil na rin siguro mas masasarapan ang tao/nagbabasa sa takbo ng kwento.

“Tignan ko lang yung what-if. At werk na.”

Minsan sa kadahilanang gusto kong hindi mapahiya sa mga mambabasa ng blog ko, hinahanap ko ng todo ang pinakamagandang pag usapan na topic. Oo, alam ko na punong puno ng kaalaman ang ating henerasyon kaya nga nagpapakalunod ako sa talino eh. Ang problema nga lang, sa sobrang gusto kong makuha ang trip ko. Mas tumatagal lang.

Kaya ang lesson sa akin, wag ko ng isipin ang magandang ideya. Simulan ko nalang kagad. Atlis may nasimulan na, papagandahin ko nalang.  

“Magsulat lang ako kahit wala pang nakakapansin.”

Kahit sa baliw niyo pa itanong, mahirap magsalita ng mag-isa ng walang pumapansin. Di biro yun. Pero ibahin niyo ako sa blog ko. Tinutuloy ko lang kahit walang nagko-comment sa akin sa blog, masaya na ako sa isang taong bumisitang nag iwan ng komento. Pero bihira. Dahil alam kong isang araw, ang katulad ko ang babago sa takbo ng isip ng mga tao. Naks. Alam kong nasa proseso ako ng pagpapaunlad. Mapapasa-akin din ang atensyon nila. haha

“Buksan ko lang ang gripo.”

Dahil gusto kong palitan ang filter ng faucet namen kanina, may nakonek akong thoughts. Nung binuksan ko yung gripo, natutunan ko na mahalaga pala talaga na buksan ko lang ang gripo kung gusto kong may mahita. Ano ibig kong sabihin? Sa madaling salita, isulat ko lang. Isulat ko lang ng isulat. napapansin ko kasi na habang bukas at tumatakbo ang daloy ng tubig sa gripo, mas gumaganda at lumilinaw ang tubig. Gaya din sa pagsusulat ko, habang bukas at tuloy-tuloy lang ang mga kamay ko sa pagsusulat. Mas lalong gumaganda ang idea. Oh diba.

“Lahat ng nakikita ko ay magkakapareho.”

Lagi ko ng napapansin na maraming pagkakaparehas ang lahat ng bagay sa mundo. Kaya, natutunan ko na walang dahilan upang walang maisulat sa isang araw. Nung isang araw nga nakapagsulat ako ng tungkol sa isang isda sa loob ng tupperware sa ref. Wala naman, ang gusto ko lang pagtripan isulat, yung nag-uusap ang isda at ref tungkol sa amoy ng isda. Naiirita na yung ref. Hindi niya naman pwedeng alisin ang isda sa loob nito dahil mahal niya ang isdang iyon. Aw, so sweet.

Kaya guys, Happy Writing senyo.

http://ift.tt/2t2uFmP

[benestrella]

SHIT IN THE ART OF WRITING

Recently, tnry kong magbackread sa lahat ng blogpost ko dito sa blog kong “Ang Mabuting Balita”. Inuna ko munang basahin yung mga may lessons na article na gawa ko at yung may kapupulutan ng aral para sa iba. La naman. Trip ko lang, saka para naman mabalik yung gigil ko sa writing at humasa ng husto yung espada ko, wala ng talim eh. Mapurol na.

Hindi madaling gawin ‘to para sakin.

Una, natatawa kasi ako kapag binabalikan ko yung mga ala-alang puro lang ako reklamo at pabebe noon, ang sakit palang isipin na wala akong ginawang kilos nung mga panahon iyon. haha Pangalawa, ang sarap pala talagang balikan yung month na may bago akong inspirasyon linggo-linggo, pero ang masakit na part, ay kulang ako sa effort para dun sa goal na yun. Nakakatawa ulit. Pangatlo naman, mahirap ‘to para saken kasi kung may mali akong makita sa grammar ko, ie-edit ko na naman yun.  Dagdag oras lang. haha

But guys. Ang saya magbackread.  Try niyo din.  Parang New year ang feeling. May bagong pag-asang paparating.

Inabot lang ako ng tatlong araw sa pagbabasa kasi nga di maganda ang pakiramdam ko nun. Sa loob ng tatlong araw na ‘to na nakaleave ako sa trabaho upang magpagaling sa sakit ko ay sinabay ko na din ang pagbabasa.

Wala akong ibang ginawa kundi paloadan muna ang pocket wifi ko ‘tas mag-internet maghapon sa bahay habang nakahiga sa kama. Lahat ng nakalap kong impormasyon na galing din sa akin ay tungkol sa pagsusulat.

Humihingi pala ako ng paumanhin sa mga masusugid kong mambabasa ng blog ko. Pasensya na sa aking katamaran. Wala tuloy kayong natutunan, charot.

Anyway, may isa lang akong aral na natutunan habang ako’y nagpapahinga sa bahay na hindi tungkol sa pagsusulat.

At ang ginintuang aral na to ay: Masaya naman talaga ang buhay mga tsong kung walang konseptong  "dapat ganito ka at meron ka nito".

Ayun lang. Yun lang yun. haha

Sige na. Eto na. Ibabahagi ko naman sa inyo ang aral na natutunan ko nung tinamad akong magsulat sa loob ng tatlong araw at sa loob ng bahay namen.  Mga blogpost kong nakapagpabago din ng buhay ko.

Here it is:

“Maging disiplinado ako. Bitawan ang gadgets.”

Habang yung mga kasabayan ko nagsusulat at nag-eensayo sa larangan ng sining at pagba-blog.  Ako naman ay walang ibang ginawa kundi magbrowse sa internet. Tangina. Addictus na ako sa social media. Walang oras na hindi ko hinawakan ang cellphone ko sa loob ng isang oras sa buong maghapon. Yan ang isang dahilan kaya di ako nakapagsulat this past few weeks. Tuluyan ng nawala ang disiplina ko sa sarili. Mabilis nabago ang habit ko. Dati di ako ganito. Talaga nga namang inimbento ang gadgets para ulit-ulit kong balikan iyon.

Kaya ngayon, paano ba ako nakapagsulat muli? May bago ba akong inspirasyon? Ang sagot ko ay “Wala”. May nadiskubre lang ako. Patay ngayon ang cellphone ko, bali naka-silent pala siya at tinaob ko. Nakatutok ako ngayon sa computer. Tahimik sa paligid na walang kapitbahay na salot na nagvi-videoke.

Nasimulan kong magsulat nung binitawan ko lahat ng distraction sa buhay ko.  Ganun lang kasimple. Makakapagsulat lang ako kapag wala na sa kamay, puso at mata ko ang social media.

“The discipline of writing something down is the first step toward making it happen.”- Lee Iacocca

“Magpakalunod sa pagbabasa.”

Di ako makapagsulat ng mga nagdaang araw kasi wala akong nabasa o binabasa. Kumbaga, walang letra sa utak ko na nakaimbak. Kailangan kong magbasa ng magbasa ng may katuturan na libro. Natutunan kong dapat langhapin ko ang pagbabasa na may content at makakahinga/mailalabas ko sa mga kamay ko ang sulat na may content din. It will flow. Pati, magmemorya ng mga bagong vocabulary words.

Di ko alam kung paano nangyari ang lahat. Basta sa kalagitnaan palagi ng pagbabasa ko, ihihinto ko nalang iyon kapag may something akong naalala na dapat ko palang isulat. Marahil, napaka-makapangyarihan ng akda ng binabasa kong libro kaya nasasalin sa akin ang kapanyarihan niya. Parang ganern.

“I am simply a ‘book drunkard.’ Books have the same irresistible temptation for me that liquor has for its devotee. I cannot withstand them.” — L.M. Montgomery

“Kahit na maputulan pa ako ng tatlong daliri.”

Kung isi-C.I. ang buhay ko, maraming oras para isingit ang pagsusulat sa schedule ko. Nainis lang talaga ako sa mga nagdaang isang linggo na hindi ako nakagawa ng magandang istorya o kwento. Dati pa nga, nai-sisingit ko lahat ng bagay basta tungkol sa ideyang naiisip ko, isusulat ko kagad yan. Siguro’y nabago nga talaga ang takbo ng utak ko ngayon, binulag ako ng makabagong problemang dumating kaya medyo naguluhan na naman ako ng konti. Baka nga talaga, nabago ang mga plano ko kaya di ako nakapagsulat at bumalik sa aking direksyon. Natuon ang focus ko sa mabibigat na bagay.

Kaya, ang lesson ko dito. Dapat kahit na nalulungkot ako sa trabaho o anumang sitwasyon, kailangan kong magsulat. Kapag nasa biyahe ako na may katabing amoy arabo, magsusulat pa din ako dapat. Wala talaga eh, ako lang din naman ang nasisira sa tuwing kinakaligtaan ko ang obligasyon ko. Itatanim ko sa isip ko na mahalaga ang ang ideya kasya sa baril. Oh paano napasok ang baril? Wala naman, naisip ko lang ngayon na ang ideya ay pwedeng makapagpabago ng buhay ng tao. Ang baril pwedeng makapagpatapos naman ng buhay ng tao.

Kaya ngayon, bago pa tong topic ko about sa writing tips, may naisip na akong ibang bagay bago pa tong blog na to eh.  Sa una, sinubukan kong mag isip ng seryoso. Eh di tumalab. Sakto nagbabas ako at may nakita akong bangkay sa magazine tungkol sa isang pulitiko at kapag nilipat ko naman ang pahina sa susunod, may kabastusan na nagaganap sa imahe. Inisip kong maigi, anong klaseng magazine to? Parang gago. Tas sabay tanong sa sarili ng “Mayroon bang pagkakaparehas ang sex at libing? Wala lang, para lang may maisulat ako. haha

At wag kayo. Meron akong nabuo. Eto ang mga posibleng sagot ko na parehas sabihin sa oras ng sex at libingan.

1. Di kita makakalimutan.

2. Mahirap ‘to para sa akin.

3. Mahal na mahal kita.

4. Akin na yung bulaklak.

5. Salamat sa pagdating.

6. Put it in a hole.

7. 'Bat nauna ka?

8. Mararamdaman mo na ang heaven.

9. Sa wakas.

10. Masakit.

hahaha Kaya kahit na maputulan ako ng daliri (pero wag naman sana, namu) ay magsusulat na talaga ako kung saan-saan kahit na anumang oras at pagkakataon. Baka matulad din ako sa sex at libing. LOL.

“Sarili ko muna ang ayusin ko.”

Kung yung mga chef nga hindi sila makagawa ng magandang luto o dish kapag wala sila sa mood nila. Ganun din ang isang writer, sa pagkakaalam ko, kung wala ako sa ulirat ngayon para magblog, siguro dapat mag-gym muna ako sa labas o magchill-chill muna ako sa mga resto para mabago naman ang environment ko. Upang sa gayon, maibalik ko ang sarili ko sa pagsusulat.

Ang totoo niyan. Hindi ako makapagsulat kapag ang gulo-gulo ng buhay ko. Hindi ako makapagsulat kapag may pinangangambahan ako. Hindi ako makapagsulat kapag may isang bagay akong di ko pa natatapos. Mahina lang ang aking puso, teh. Nakokonsensya kasi ako sa tuwing di ko nabalikan ang dapat kong gawin. huhu

Kaya ang aral na natutunan ko galing kay Jovit, (de joke lang.)

Ayusin ko muna ang sarili ko para makapagsulat ako ng maayos.

“May halaga din ang kalakal.”

Ako yung tipo ng taong kapag panget sa simula, ayoko na talagang ituloy pa. Minsan na-experience ko pa nga na ang ganda ng naisip kong intro tapos nung isusulat ko na, biglang nababaduyan na ako sa naisip ko.

Kayo? nangyari rin ba senyo yun?

Ngayon natutunan ko na ang pagsusulat ay di katulad ng construction working na kapag mali ang sinimulan mong gawa, wag mo ng ituloy. Yan ang rules sa engineering, na natutunan ko sa mga workers namen. Kasi nga diba, kung itutuloy mo lang ang sablay na move, baka may mapahamak o may gumiba lang.

Ngayon, tuturuan ko na ang sarili kong tumapos ng basura o kalat-kalat na ideya. Kahit ang dumi-dumi ng concept ko na kahit ako di ko magets ang pinupunto ko, itutuloy ko pa din. Pangako ko yan. Mahalaga ang tae-tae.

A writer can live about forty days without food

About three days without water or writing

About eight minutes without thinking about writing

But only for one second without an idea.

“Kusa kong makikilala ang titulo ko sa sarili.”

Actually, nagsimula ako sa pagba-blog o pagsusulat ng wala man lang akong background kung sino ang gagayahin ko, alam niyo yun, yung tipong napakabibo ko sa ginagawa ko na hindi ko naman alam kung tama ba o mali ang ginagawa ko. And additional, kung anong format ang dapat kong isulat. haha

Kung babasahin niyo ang pinaka una kong post sa blog na to. Talagang nakakatawa na ayoko na rin ulitin pang basahin hahaha dahil kung ano lang ang maisip ko sa mga oras na iyon, yung ang bibitawan ng mga daliri ko sa keyboard. Saklap beh.

So, therefore. I’ve learned  sa pagsusulat na maa-appreciate ako ng tao o mga readers ko basta isulat ko lang ang galing sa mapagmahal kong puso. Hindi kailangan ng kurso sa ganitong larangan. Ang kailangan lang ay dedikasyon sa pagsusulat. At pagpupursigi. Yan ang titulo ko.

Ilang ulit. Sulit na sulit.

Dahil nga binalikan ko ang lahat ng blogpost ko simula nung  2013, may ilan doon na nanghihinayang ako. Mapapasabi nalang ako ng

“Sana in-edit ko pa ito ng ilang ulit, mas mapapaganda ko pa to e. Sayang.”.

Ito yung blog ko na ang ganda sobra ng insights ko at ideya ko patungkol sa isang highschool student na nangangarap sa buhay.

Kaya, nung binasa ko ulit. Nakaramdam ako ng konting pagdismaya kasi feeling ko hindi ko nakumbinsi ang readers sa pinupunto ko. Sana in-edit ko pa yun ng todo-todo siguro dapat mga 30 times pa.

Masubukan nga dito sa blog ko ngayon. haha

In conclusion to this, papaabutin ko pa sa trentang edit ang gagawin ko sa susunod na blog at kasama ito.

“Walang batas sa pagsusulat.”

Alam na alam ko na dumating na kayo sa puntong nakatikim kayo ng kritisismo sa pagsusulat galing sa iba. Aaminin ko, nakatanggap na din ako at masakit kong tinanggap yun. huhu Eh anong magagawa ko, baguhan palang naman ako nun eh.

Mas maganda pala talaga na isulat ko lang ang gusto kong isulat kahit na labag sa paniniwala ng ibang tao ang ginawa ko. Lakompake. Kailangan kong pakinggan ang tibok ng puso ko sa pagsusulat at kusang maririnig ng iba ang tinig ng puso ko. Wow diba. haha

Well, to sum it up, walang batas sa pagsusulat. Tayo ang gagawa ng sarili nating batas na magpapaunlad sa sarili nating kakayahan sa writing.

“Tignan ko ang trabaho ng isang minero.”

Bukod sa hirap ng buhay ng isang Seaman na nagta-trabaho sa barko na malayo sa kanilang pamilya. Isa sa pinaka-kinahahangaan ko ang work ng isang minero na masasabi kong isang inspirasyon siya sa pagsusulat.

Para sa akin, napakalungkot ng buhay ng isang manunulat. Lalo na sa tuwing gumagawa ng nobela. Pero, sa tuwing iniisip ko kung gaano kahirap ang ginagawa ng mga minero upang makakuha ng mina, mas namo-motivate akong magsulat ng husto. Di lang dahil risky ang ganung trabaho kundi dugo’t pawis ang nakasalalay sa ganung propesyon.

Dapat talaga sundin ko palagi ang nilalagay kong goals. Hindi maging negotiable ang target ko na pwedeng baguhin pa. Mas laliman ko pa ang dahilan ko. Tyagain kong kalkalin ang pinakamatinding mina.

“Di ko na dapat gaguhin ang sarili ko sa pag-iisip.”

Kahit nasa Mrt, Bus o Lrt ako, nag-iisip pa din ako ng konsepto sa pagsusulat. Palagi kong gusto na dapat sa bawat araw, may maisulat ako. Nagkamali ako sa tuwing nag-iisip ako at nilalapat ko lang sa isipan ko ang bawat scene na gusto ko.

Napagtanto ko, hindi pa pala ako nagsusulat nun, niloloko ko lang ang sarili ko. gago din eh no. Masayang masaya pa naman ako sa tuwing nakakagawa ako ng blogpost sa isang araw.

So, itong blogpost ko na to ang magiging lesson ko sa tuwing tinatamad ako. Di lang dapat sa isipan ko ilapat kundi isulat ko din talaga kagad.

“Walang sasalba sa’kin.”

Lagi nalang akong tumatagal sa aktibidad ko. Napipikon ako sa tuwing naghihintay nalang ako ng inspirasyon bago ako magsulat o gumawa ng matinong katha. Nag-iisip palagi ako ng something na kakaiba o something na di pa nagagawa ng iba.

Pero nung sinubukan ko namang magsulat lang kung ano ang naiisip ko. Mas nadadagdagan ang sinusulat ko. Ang dali lang. Siguro nga’y walang writer’s block. Sabi ko nga kanina, kahit pa gaano kadumi ang sulat ko, itutuloy ko lang, gaganda din naman yan. Nung hinawakan ko na ang papel at ballpen and Booom.. nakapagsimula na ako. At ito yun, ang blogpost na ‘to mismo ang nasulat ko.

Lesson: Isulat ko na kagad. Wala ng patumpik tumpik pa.

“Subukan kong magdiskubre.”

Base sa naging karanasan ko nung wala akong ginagawa, na balak ko sanay isulat kung ano lang ang nalalaman ko. Bigla akong tinamad. Natanong ko sa sarili na “Wala na ba akong aalaming bagong bagay?”. Ganun nalang ba talaga? Wala na ba akong i-improve?

Kaya ayun, nagbukas muli ako ng libro. Nagpakahenyo diba. haha

To summary, natutunan ko na mas maganda pala na magstick lang ako sa isang konseptong may posilibidad na kaya kong palawakin. Yung bago naman dapat. Kasi naisip ko, kapag alam ko na ang isang bagay, anong sense kung ishe-share ko pa, malamang alam din yan ng iba.

Susubukan ko palaging tumikim ng bagong ulam para masanay ang aking dila.

“Gawin kong swabe. Gawin kong light.”

Naranasan niyo na rin bang makatagpo kayo ng taong unlimited. Nakakapikon yung ilang ulit na niyang sinabi, uulitin na naman na parang sirang plaka, diba. Nakakaintindi naman ako. Kaya, nung nagbabasa ako ng ilang blog na mga pinoy ang writer. Sa kanila ako mismo natuto. Tinamad din ako mismo sa sistema nila na ulit ang pinapahiwatig. Ayoko yung magbibibgay ka pa ng dalawa o tatlong example sa punto mo. For me,  sapat na yung isa. Mas maganda pa rin yung madali lang maintindihan ng nagbabasa.

“Tigilan ang improvements at simulan ang blogpost.”

Ang isa sa pinaka kinapahamak ko ay yung “level-up mindset” ko sarili na dapat mahigitan ko yung last kong sinulat. Ganyan ko tratuhin ang blog ko noon. Kaya, minsan humahantong sa matagal na kasunod ang sulat ko. Ang tagal ng follow up. Parang ganun. Nate-tengga siya kumbaga. Ngayon, naintidihan ko na mas mahalaga pala na magsulat nalang kagad ako. Basta sulat lang. Wala na dapat akong pake sa rules ng writing. Ang mahalaga, nasa pedal pa rin ang aking mga paa at patuloy ang andar ng buhay ko sa pagsusulat.

“Tatagal lang lalo kung hihinto ako.”

Siguro naman, kahit gaano pa ako ka-talentadong tao, kung hihinto lang di naman ako sa tuwing madilim ang buhay ko o hihinto na naman ako sa tuwing may pinagdadaanan akong problema. Syento pursyento na  walang makakabasa ng sulat ko kung palagi nalang akong hihinto sa ganung pagkakataon. Nasabi kong “pagkakataon” iyon dahil dapat naman talaga magsulat kapag may pinagdadaanan upang mas lalong gumaan ang aking nararamdaman. Yun ang pagkakataon. Kung ako minsan ay tinatamad sa ginagawa ko, baka siguro tinatamad na din ang nagbabasa ng ginagawa ko. Magiging karma lang siguro yan.

“Wag kong piliin yung gusto ko lang.”

Marami palang dapat talagang isulat sa kapaligiran. Maraming dapat i-notice. Maraming dapat gawan ng kwento o anggulo na mas magpapaganda pa sa istorya, o kung anu man. Nararapat lang talaga na itatak ko sa isipan ko na lahat ng bagay dito sa mundo ay na-create ng may dahilan. Siguro nga, likas sa lahat ng tao na kapag di niya gusto ang ganito o ganyang bagay, binibitawan nalang nila kagad. Gaya ko. Ang mahalaga pala, dapat maging curious ako sa lahat ng bagay. Pagkumparahin kung kinakailangan.

“Magsimula ako sa wala, para magkaroon ako.”

Sa larangan ng pagsusulat,  sa lahat ng na-research ko na buhay ng isang writer, dadaan talaga lahat sa pinakamababa o pinakamahirap na kalagayan ang lahat lalo na’t nagsisimula palang. Kahit na si J.K. Rowling nga diba.  I mean, talaga gagawa ka muna ng blog, or di kaya magta-trabaho ka muna sa mga publishing company bago ka maging tuluyang full time writer. Dagdag mo pang ang masakit na rejections.

Ang isa sa mabigat na pinagdadaanan ko ngayon ay nagsusulat ako pero isinisingit ko lang sa trabaho. Plus pa, naging sakitin ako sa trabaho, kaya nauudlot sa pagsusulat. And konti lang ang nagbabasa ng mga ginagawa ko. Yan ang ilan sa mabibigat na challenge sa buhay ko.

Kaya nga sa kumpanya, hindi naman dapat ibinibigay ang pinakamabigat na gawain sa wala pa masyadong alam. Dadaan talaga sa matinding pagkakamali sa una. Sa pagiging apprentice o baguhan hanggang sa mag-improve ang trainee.

Don’t ask what your writing can do for you.

Ask yourself what your writing can do for your reader.

“Retokeng paulit-ulit.”

Gaya nga ng sinabi ko kanina, dapat kong tyagain na mag-edit ng mag-edit. Kung yung drawing nga sa architecture, dumadaan sa maraming revise hanggang sa maging mukhang zombie yung arkitek e, paano pa kaya ang pagsusulat ng magandang istorya o kwento diba na binubuhos ng husto ang napakalawak na imahinasyon. Siguro, kaya ko nasabing dapat i-edit ng i-edit dahil mas masarap ang pinakahuling katas. Tulad na lamang ng pagpipiga ng kalamansi. Natatakam kaya ako sa huling patak ng katas ng kalamansi. Tinitignan ko palang ang proseso ng pagpatak, ang pinakahuli ang nangangasim ako. Kaya siguro sa pagsusulat, nangangailangan talaga ng matinding pagpipiga sa sarili. Dahil na rin siguro mas masasarapan ang tao/nagbabasa sa takbo ng kwento.

“Tignan ko lang yung what-if. At werk na.”

Minsan sa kadahilanang gusto kong hindi mapahiya sa mga mambabasa ng blog ko, hinahanap ko ng todo ang pinakamagandang pag usapan na topic. Oo, alam ko na punong puno ng kaalaman ang ating henerasyon kaya nga nagpapakalunod ako sa talino eh. Ang problema nga lang, sa sobrang gusto kong makuha ang trip ko. Mas tumatagal lang.

Kaya ang lesson sa akin, wag ko ng isipin ang magandang ideya. Simulan ko nalang kagad. Atlis may nasimulan na, papagandahin ko nalang.  

“Magsulat lang ako kahit wala pang nakakapansin.”

Kahit sa baliw niyo pa itanong, mahirap magsalita ng mag-isa ng walang pumapansin. Di biro yun. Pero ibahin niyo ako sa blog ko. Tinutuloy ko lang kahit walang nagko-comment sa akin sa blog, masaya na ako sa isang taong bumisitang nag iwan ng komento. Pero bihira. Dahil alam kong isang araw, ang katulad ko ang babago sa takbo ng isip ng mga tao. Naks. Alam kong nasa proseso ako ng pagpapaunlad. Mapapasa-akin din ang atensyon nila. haha

“Buksan ko lang ang gripo.”

Dahil gusto kong palitan ang filter ng faucet namen kanina, may nakonek akong thoughts. Nung binuksan ko yung gripo, natutunan ko na mahalaga pala talaga na buksan ko lang ang gripo kung gusto kong may mahita. Ano ibig kong sabihin? Sa madaling salita, isulat ko lang. Isulat ko lang ng isulat. napapansin ko kasi na habang bukas at tumatakbo ang daloy ng tubig sa gripo, mas gumaganda at lumilinaw ang tubig. Gaya din sa pagsusulat ko, habang bukas at tuloy-tuloy lang ang mga kamay ko sa pagsusulat. Mas lalong gumaganda ang idea. Oh diba.

“Lahat ng nakikita ko ay magkakapareho.”

Lagi ko ng napapansin na maraming pagkakaparehas ang lahat ng bagay sa mundo. Kaya, natutunan ko na walang dahilan upang walang maisulat sa isang araw. Nung isang araw nga nakapagsulat ako ng tungkol sa isang isda sa loob ng tupperware sa ref. Wala naman, ang gusto ko lang pagtripan isulat, yung nag-uusap ang isda at ref tungkol sa amoy ng isda. Naiirita na yung ref. Hindi niya naman pwedeng alisin ang isda sa loob nito dahil mahal niya ang isdang iyon. Aw, so sweet.

Kaya guys, Happy Writing senyo.

[benestrella]

10 LIFE LESSONS IN THE HALF OF 2017

1. What teaches me about “Humor/Laugh”. -Madilim man, may nakakatawa pa din. Hindi biro ang lahat ng napagdaanan ko ngayong kalahati palang ng taong 2017. Magkakahalong emosyon at karanasan. Madugo. Nakakabwisit. Nakakapikon. Nakakakilig. Nakakatuwa. Nakakabanas. Pero lahat ng yan, tinawanan ko lang. Nginitian ko lang lahat ng pagsubok. Basta masaya man, nakakalurkei ang ganap o malungkot man ang buhay ko. Basta tuloy pa rin ang karinyo at pag-enjoy ko sa pangro-romansa sa ‘kin ng buhay. Kahanga-hanga pa din naman ang buhay ko na punong puno ng katatawanan at kalokohan. Ang baliktarin ko ang bawat side ng sitwasyon para makita ko ang nakakatawang solusyon. Yan ang madaling paraan ko upang makita ko ang bahagi ng comedy. Kalahati palang ng taon ‘to na walang humpay na aral ang hatid. -Mas importantacious ang lahat ng ganap.  Mahalaga para sa ‘kin na ma-notice ko ang di pa napapansin ng ibang tao na may nakakatawa palang bagay sa pangkaraniwang hanapbuhay natin araw-araw na di nila makita. Trabaho kong maituturing ang ganung klase ng obserbasyon ko sa paligid. Yung kahit wala naman talagang nakakatuwa o nakakatawa sa pangyayari pero hahanapan ko pa din para lang hindi maging boring ang usapan. Biyaya sa ‘kin ipinagkaloob na nagkaroon ako ng pagkakataong makita ang nakakatawang anggulo ng pangyayari. -Tawanan kasama ang mga bes.  Napapangiti nalang ako sa mga kaibigan ko. Halos lahat ng kasabayan ko ay dalawa lang ang pino-problema sa tuwing magkakausap ko kame, kung hindi lovelife o kaya ay pera ang palaging reklamo nila. Dalawa lang talaga yan na  dapat harapin naten lalo na ng mga  batang 90’s. Yung minsan na nga lang kame magkita kita ng mga kaibigan ko, malungkot pa. Ang panget naman ata ‘nun diba. Boring ang buhay kung di magtatatawanan. Kaya dapat may halakhakan na may kasamang hagikhikan bago umuwi ng kanya-kanyang bahay. -Magbigay ako ng Funny na komento.  Natutuwa naman ako sa tuwing nagko-comment ako sa facebook ng mga picture ng mga kaibigan ko. Kahit, di ko na pinag isipan pa ang mga sinabi ko sa comment box nila, basta nakakatawa yung naisip ko. Sasabihin ko yun agad-agad. Wala akong pake kung may masagasaan ako. May iba, mapipikon sa ‘kin. May iba naman ang tagal bago ma-gets ang jokes na binitawan ko. Iba-iba  yan, ang mahalaga, may respeto pa rin  ako at nag-isip ako ng masaya. Investment ko sa sarili ko yun. haha -Dapat masaya mag-isip. Mag-isip ng masaya.   In times of adversity, mahirap mag-isip ng masaya. Lalo na nung nag-bleed ang wetpaks ko nung na-constipate ako. Sa loob palang ng CR, kinakabahan na ako. Biglang sasagi sa utak ko ang madugong kahapon ng buhay ko. Pero, pinipilit ko pa ring binubura sa isipan ko lahat ng iyon para lang sa ‘good shit’ na lalabas. Pasalamat nalang dahil pinapagana ko palagi ang kapangyarihan ng aking utak. Pine-play ko sa aking isipan ang magandang jebs na dapat lumabas. ‘Tas ayun na nga. Magandang jerbaks ang lalabas nga talaga. haha Kung ano ang inutos ng computer, yun dapat ang lumabas sa printer. Parang ganun ang ginagawa ko. 2. What teaches me about “Stress.” -Ang stress ay dangerous.  Nasabi ko na ‘to dati sa blog post ko eh. Uulitin ko lang talaga dahil nga, ‘to ang half lesson ni pareng 2017 sa kin. Ang stress ang unti-unting papatay sa tao. At ang isa sa pinakadahilan ng pagkakaroon ng sakit ng tao ay hindi paghandle ng maayos ng stress kaya madali silang nalalamon nito. -Layuan ang mga taong Negatron. Talagang banas na banas ako sa mga  taong puro reklamo sa buhay o kaya halimbawa kunyari di daw nila kayang gawin ang mga pina-plano nila. Sa isip ko, “Hala, ang dami mong oras magreklamo sa facebook pero di mo magawa kumilos o humanap ng paraan sa problema mo?”. Talagang suko ako sa ganun at walk out talaga sa ugali nila. Di ko sila hinuhusgahan sa mga bagay na di nila kaya, pero hello, sana man lang humingi sila ng tulong kung di talaga kaya, diba. Atar! Sila yung mga taong kahit paliwanag mo na ng essay na aabot pa sa 8 pages, wala talagang naa-absorb sa utakels nila. Sayang lang talaga laway sa kanila. Malaking bawas sa stress natin kung marunong tayong kumilala ng negatibong tao para di tayo masyado naaapektuhan sa kanila. Pero at the end of the day, kaibigan pa rin natin sila. Respeto pa din talaga. -Wag umasa lahat sa kukute. Isulat din para bawas stress.  Malaki ang epekto sa ‘kin ng mga problemang iniimbak ko sa utak ko. Feeling ko kapag iniisip ko ng iniisip lahat ng yun, para akong lababong barado na tuloy tuloy ang labas ng tubig sa gripo na hindi man lang bumababa ang tubig sa pipe. Ganun na ganun kapag ino-overthink ko ang problema. Kaya, wala akong ibang paraan kundi isulat nalang ‘to sa papel. Yan naman talaga ang madali kong gagawin eh, ang i-write. Every time na sinusulat ko kasi lahat, mas nagiging madali ang gameplan dahil nakikita ko ang dapat unahing i-solve. -Wag kainin ng buo ang elepante. Paisa isa lang para di ma-stress. Nakakatulog ako ng mahimbig sa gabi kapag sa goal na si-net ko, may nagawa man lang ako na kahit na 15% para dun sa loob ng isang araw. Okay na ako dun. Atlis, may nagawa ako diba. Nabawasan kahit papaano ang stress ko kapag ganun. Siguro, kung everyday ini-spent ko ang 15% ko para dun, edi tapos ko ang problema ko sa loob lang ng isang linggo. Pwede na din. Not bad. -Mahabang Borlog para walang stress.  Kung papa-torture kasi ako ng husto sa stress. Talagang di ako makakatulog sa gabi kahit naka-laklak pa ako ng isang case ng redhorse. Kaya, natuto na akong itulog nalang kapag di na talaga kaya. At kapag mahaba ang tulog ko, asahan ko yan na smooth at easy lang sa akin ang pagharap sa bawat hamon ng kapalaran. Importante sa ‘kin ang matulog. Ayokong ma-stress. Ayokong magkasakit. Ayun lang yun. -Mai-istress lang ako kung patola ako sa lahat ng bagay.   Natuto na akong di ko na dapat pakealamanan pa ang bagay na di ko kayang kontrolin. Halimbawa nalang, kapag di sumipot si ganito/ganyan dahil daw halimbawa naipit siya ng trapik, pero alam naman niyang kailangan na kailangan ko siya sa plan namen. Okay na nga saken kung ma-late siya eh, basta dumating sa araw na yun. Ang nangyayari nalang, di ko nalang siya iniisip masyado. Magsasabi nalang ako ng “Okay sige, ingat ka”. Pero sa loob loob ko nun, “Leche ka, hayup”. haha Bahala siya sa buhay niya. Ayokong ma-stress at masira ang araw ko ng dahil lang sa kanya. Ganun. 3. What teaches me about “Meditations”. -It changed my Life Sa ngayon, di ko pa maipaliwanag ng husto at wala pa akong konkretong dahilan kung bakit binago ang buhay ko ng meditation. Sa tuwing nagme-meditate ako ng 20 minutes sa isang araw, tang ina, ibang-iba ang takbo ng buhay ko sa buong araw. Nakakabilib. -Pampatibay ng immune system ko. Feeling ko.  Siguro dahil na rin iniisip kong malaki ang magiging epekto saken ng meditation kaya umuubra nga siya sa akin. Kumbaga, nakiki-cooperate din ako sa kailangan ng katawan ko. Ramdam ko eh. Alam ko na kumakalma ang lahat eh. Ang ganda ng takbo ng puso ko, bihira ako magkasakit at ang gaan-gaan isipin ng mga problema sa tuwing nagpa-practice ako ng proper breathing. Totoo naman eh, sabi din naman sa nabasa ko, meditation can lower our heart rate and blood pressure. Siguro nga totoo. Kasi na-experience ko eh. Talagang dama ko na mas lumulusog ako. -Nakakabawas ng galit at tsokot.  Alam ko sa sarili kong di ako nakapagmeditate kapag bigla akong inatake ng galit. Alam ko yan kapag ang dali kong maasar sa simpleng bagay. Saka, alam ko din na di ako nakapagmeditate kapag bigla akong kinabahan. May ganun akong instinct eh, bigla-bigla nalang akong kakabahan ng walang dahilan. -Naregaluhan ako ng isang galloon ng  kapayapaan. Isipin niyo to ah. Kung ginagawa ko yun(meditation) sa loob ng isang linggo. Ano na kaya ako ngayon? Siguro super alive ako nun. Or feeling ko katulad ko na din si Dalai Lama sa pagiging kalmadong tao. Oo, kasi talagang nagkakaroon ako ng peace of mind eh. Magaan ang buhay kapag nagme-meditate ako sa umaga. Nagiging masaya ang buhay kasi tama ang ritmo ng puso ko kumpara kapag nakaka-feel ako ng kaba at natatakot ako, para yung puso ko ay isang drum na ako ang humahampas pero may ibang tao rin na pumapalo sa drum ko kaya para ang gulo gulo ng tunog. Ganun. -Dagdag enerhiya para sa buhay-buhay.   Para sa a’kin, nagiging super Saiyan ako kapag nagme-meditate ako. Gumagapang sa buong katawan ko ang pinakamalakas  na enerhiya. Because I think, concentrated breathing and relaxation improves my blood circulation, giving me more energy to be productive and do enjoyable things in life. 4. What teaches me about “Food and Exercise and Water”. -Obligado akong gamutin ang nakakiirita.  Kung tiisan lang ang pag-uusapan. Masasabi kong pinanganak akong marunong magtiis. Dahil, mas pinili ko pa din kumita ng pera kaysa ubusin ang pera ko para tanggalin lang ang discomfortness sa katawan ko. Araw araw na struggle ko ang wetpaks ko pero di ako nagre-reklamo kung kanino bagkus mas natuto akong maging positibo at naging matapang na may malawak na pananaw sa buhay. Kaya, nakakahanap ako ng ibang alternatibong remedy sa pwet ko. Ito na ngayon ang kinakapitan ko, ang temporary remedy. But, naniniwala pa din akong magiging maayos ang lahat at magkakaroon ng miracle. -More Fiber. Sa ganung kalagayan ko, wala akong ibang choice kundi kumaen ng masustansyang pagkaen na makakatulong sa karamdaman ko. Bakit ko pa titigasan ang ulo ko kung pwede naman maging healthy. Eh katawan ko din naman to. At walang ibang mahihirapan sa bandang huli kundi ako din kapag pinabayaan ko ang sarili ko. Kaya, pinilit kong maging kaibigan ang mga fiber foods such as pinya, papaya, peras, pakwan at prune juice. -More gym and exercise. Nakikita ko na sa sarili ko na may improvement nga  talaga. Yung dating wala man lang kakorte-korte ang braso ko, ngayon nagkakalaman na. Ang hindi ko lang maipaliwanag ang walang pagbabago ng bewang ko. Ewan ko din, di na siya tumaba o lumobo pa. haha -Proper time of drinking water. Pag gising ko ng umaga, inom kagad ng tubig habang empty pa ang stomach ko. Bago kumaen sa lunch, inom din ng marami. ‘Tas bago umuwi, inom din ng maraming tubig. Para sa good shit, immune system at maayos na circulation ng blood ko sa katawan. Kailangan na kailangan ko ng maraming maraming tubig. Napakahalaga ng tubig sa katawan ng tao. -Eat lots of fruit and veggies. HIndi lang fiber foods kundi lahat ng masusustansyang pagkaen ay dapat kong maging kaibigan, yan ang sabi saken ng pareng 2017 sa kalahating buhay niya palang dito sa earth. -Eat less salt and sugar Importante na hanggat wala pa akong ibang nararamdaman milagro sa katawan, dapat sa ibang tao palang na may sakit ay matuto na ako. Di ko na dapat pang hayaang dumapo din sa akin ang ganung klaseng sakit. Kaya, lahat ng maaalat at pagkaen na marami ang content ng sugar ay iniiwasan ko na din. Kagaya nalang ng softdrinks. -Don't skip breakfast Kapag ako di nakapagbreakfast, nako, alam ko sa sarili kong mahina ako bago maglunch. Oo. Totoo. Parang di ako makapagfunction ng maayos kapag hindi ako nakapag-agahan sa umaga. At ang laking tulong kapag kumakaen ka ng breakfast sa umaga, helpful siya sa brain. -Me as Placebo effect Natutunan ko ngayon na ang tao ay na pwede din palang akong maging placebo effect sa sarili niya at sa ibang tao. Di lang pala ginagamit ng mga doctor yun sa medisina, kundi pwede din palang mismong tao ang maging placebo sa sarili niya nang sa gayun, mas madaling nagagamot ang karamdaman ng tao. 5. What teaches me about “First is Last”. -Basta simulan ko magsulat.  Sa pagsusulat ko, natutunan ko na walang ibang teknik kundi gawin ko na kagad and dapat kong isulat. Di ko na kailangan ng maraming inspirasyon para magsulat. basta sulat lang ng sulat kagad. -Keep my goals top secret.  I’ve learned na dapat di lahat sa blog sinasabi o sinusulat lahat. Kahit papaano dapat magtira ako para sa sarili ko. Nang sa gayun, maging regalo naman ako na nakakasurprise buksan. Parang ganun. -Detalyado ang bawat hakbang or goals.  Mahirap ko makuha ang isang bagay kapag di ko alam specifically ang gusto kong kunin. Kaya first thing na dapat malaman ko muna kung ano ba talaga ang gusto ko. -Ang tamang tanong "bakit?" Anong dahilan? Specific  Gaya nalang sa reconstruction ng bahay ni Mama. Kapag nakakaramdam na ako ng matinding pagod. Iniisip ko nalang palagi kung bakit ko ba ginagawa yun? Para kanino ba ang ginagawa kong paghihirap na to. Mas madaling nawawala ang pagod. -Lagyan ng Imahenasyon ang Subconscious. Madali kong nagagawa ang gusto ko kapag may image na ako sa utak ko ng gusto kong gawin gaya ng pagsusulat. Nakapila na sa brain ko ang bawat scene na dapat kong isulat. Gaya na rin sa pupuntahan ko. Iniisip ko muna bago ako lumarga na kung ano ang mga dapat kong gawin kapag nandon na ako. -Plan for setbacks and failures. Ito ang isa sa mabisang kong strategy para madali kong ma-overcome ang goals ko. Kinokontra ko na kagad. Nireready ko ang sarili ko sa pu-pwedeng maging hadlang sa daan ko. 6. What teaches me about Travel. - Binigyan ako ng panibagong perspektibo sa buhay.  This year, isang beses palang kame nakapagtravel sa Pilipinas kasama ko ang bestfriend ko pati si Angel. Nitong March 2017 lang ang huli nameng travel at sa Marikina yun. Siguro, kung ano ang natutunan ko sa pagta-travel malamang nasabi na rin yun ng mga maraming travel bloggers dito sa Pinas. Di hamak na mas maraming experience sila kaysa saken, diba. Pero syempre, wala akong magagawa kundi sabihin ko lang ang para sakin sariling saloobin. Wala namang masama dun diba. Sa pagbiyahe ko. Nagkaroon ako ng bagong perspektibo sa buhay nung naka-kawala ako ng tatlong araw dito sa opisina. Sobrang dami kong natutunan kapag nakakakita ako ng iba’t ibang mukha ng tao at ibang klaseng places. Isa lang ang masasabi ko, mas lalong lumawak pa ang mundo ko sa tuwing may bagong lugar akong napupuntahan. Sana mas maulit pa ang pagtravel ko. Sana linggo linggo nililibot ko ang mundo. Tutuparin ko yan. Iba’t ibang lugar sa mundo ang iikutin ko. -Releases my untapped potential. Sa pagbiyahe-biyahe ko at pagpunta sa iba’t ibang lugar, natutunan kong gamitin ang lahat ng skills ko. Pagdating sa sukli ng pera at pamasahe, financial budget skills ko yan. Pagdating sa nasira kong jacket dahil kinaen ng tricycle yun, natuto akong magtulak ng tricycle. haha Hindi, ang totoo niyan. Pag nakita kong halimbawa si kuya(example lang) nakaya niyang magtrabaho kahit unano siya, naiisip ko, tang ina edi ako, mas kaya ko din yun. Sa ganun, mas nabubuksan ang aking mga mata sa mga bagay na di ko makita. -Ipakita ko mas masayang view ng buhay. Ang laki ng pinagkaiba nung nalayo ang view ng mga mata ko sa trabaho ko. Habang lumalayo ang bina-byahe ko, nafe-feel ko ang excitement and adventure at nalalaman ko ang mga bagay na di ko pa nakikita at nadarama. Sa pagta-travel ko, na-realize ko ng husto na bakit ako tumatagal sa trabahong di ko gusto. Marami pa ang tigyawat ko sa bandang chin kaysa sa napupuntahan ko sa iba’t ibang lugar. Kaya ang gusto ko, bisyo ko na ang pagtatravel. Isasama ko siya sa dugo ko. -Pampalawak ng imahinasyon ang pagta-travel.  Ang laki ng epekto saken nung naipahinga ko ang katawang lupa ko at magmuni muni sa iabng lugar. Naiisip ko kung nasa tama pa ba ang ginagawa ko sa loob ng isang linggo. Natutunan kong mas madali palang mag-imagine ng masasayang bagay na walang stress kapag lumayo ako sa work mo.  Nararanasan kong hindi lang pala ang buhay ay nasa opisina lang. Tumingin lang ako sa kapaligiran, makikita ko ang ganda ng buhay ng walang kalakip na stress at pera. Kapag nakita ko kung gaano kaganda ang tanawin, ang sarap manirahan sa ulap at mag-gala -gala sa gubat. -It can inspire me to pursue my passion. Pag ino-obserbahan ko ng maigi ang resort na pinuntahan ko. Biglang sasagi sa isipan ko na “Ang galing naman ng negosyante na may-ari neto, patok na patok sa tao ang resort niya, ano kaya ang sinakripisyo niya bago niya nakamit lahat ng to”. ‘Tas bigla kong iisipin ang tunay na pangarap ko na dapat kong tuparin. Natutunan kong di ako makakapagtayo ng ganitong ka-successful na resort kung tatamad tamad ako at di ko ipaglalaban ang gusto kong trabaho. May mas magandang bagay pa pala kaysa sa paperworks. 7. What teaches me about my “Career”. -Rule #1, First things first. Yung problema ko last year, problema ko ulit ngayong taon. Wala akong sinacrifice eh. I’ve learned na habang di ko pa binibitawan ang bagay na nagpapahirap sa akin, mas lalong hihirap. Kapag wala akong ginawang hakbang para sa mga pangarap ko, tatanda akong magta-trabaho pa rin. -Dapat may big impact palagi.  Yung feeling na palagi kong pinapangarap na mapasaya ang libo-libong tao. Mabasa ng marami ang sulat. Mabago ko ang buhay ng ibang tao gamit ang matalino kong insight. Yan ang impact na gusto kong gawin.Kaya di ko na hinayaang maubos pa ang panahon ko sa walang kwentang bagay. Bawat araw tinotodo ko ang palo. Ang mahalaga gumagawa ako ng paraan para magkaroon ng meaning ang ginagawa ko. -Maghihirap muna ako ng todo.   Siguro nga di pa talaga ako dumadanas ng gapang ng isang sundalo. Di ko pa nararanasan ng todo ang matinding dumi o putik na dapat kong harapin. Ang alam ko lahat ng to mapagdadaanan ko. Bawat klase ng balakid dapat naaayon din ang approach ko dun. Walang akong choice kundi maging matatag para sa lahat ng pangarap ko. Dapat kong isa-isahin makamit lahat ng ‘to. -Dun ako sa passionate ako.  Tunay nga talaga mahirap mapunta sa lugar na di ka nababagay. Yung tipong lahat sila nakahubad, ikaw lang ang nakadamit sa lugar na yun. Something like that. Yung tipong parang nagdadalawang isip ka pa kung gagaya ka ba sa kanila. O kung mahihiya ka ba dahil lahat sila nakahubad o ie0enjoy nalang na nakadamit ka kaysa sa kanila. Ganun ang feeling ko right now. -Take risks sa pagsusulat.  Ang itinuro saken ni pareng 2017 ay mas doblehin ko pa ang ibinigay kong risk para sa gusto kong marating. Kulang pa daw ang ibinigay ko nung 2014, 2015, 2016 kaya dapat mas galingan ko pa. Simpleng simple lang ang lesson sa akin, kung di ko yun naabot, ibig sabihin kulang pa ang effort. 8. What teaches me about the “use of new technology”. -Time for Action. Bawat araw nalang ata may nakikita ako sa social media na iba’t ibang klase ng na-imbentong teknolohiya para mas gumaan pa ang pamumuhay ng tao. Senyales na to para makipagsabayan din ako. Aalamin ko ang latest para nang sa gayun, di ako napag-iiwanan para sa lahat ng needs ko. Di ibig sabihin neto na dapat na akong maging maluho sa gamit. Dapat lang na siyasatin ko ng mabuti kung ano ba ang technology na may sense. Yung may katuturan. Yung makabuluhan. -Kaalaman.  Sa bagong teknolohiya, mas nae-enggayo pa akong magbasa. Kasi kung tutuusin napakadali nalang ng magbasa. May PDF at Kindle na. Wala ng dahilan para tamarin pa. Kung hindi naman, pwede ng basahin ang libro kahit sa cellphone lang. Pwedeng pwede na. Kaya, napakahusay ng tulong ng teknolohiya sa pamumuhay ng maraming tao. Marami pa akong di alam sa teknolohiya, kaya gaya ng pagta-travel na pwede ko din siyang magamit dun, dapat kasama ko palagi ang travel at technology. -Grab and Uber. Sa tuwing napipikon ako sa mga taxi driver na angal ng angal at palaging tumatangi, samantalang Moa to Gil Puyat lang naman ang ruta. Basta, ayaw nila kapag malayo o di convenient sa lugar na dadaanan nila. Hindi nila papatusin ang pasahero kapag mababa ang bigay o walang dagdag. Kaya, sa bagong technology ng transportation, ang laki ng tulong saken ng Grab Apps. Eto ang gamit ko na apps eh. Isang click ko lang may driver na ako. Halos marami pang uusbong at magdadagdag na bagong gadgets na magpapaginhawa sa buhay ng tao. Pag-aaralan ko din to ng husto. -News. Natutunan kong kailangan ko pala ng TV kahit papaano sa buhay ko. Hindi para ma-entertain kundi para sa mahahalagang balita. Diyan din naman malalaman at manggagaling ang latest gadgets, health tips at iba pa, diba. Hindi lingid sa ating kaalamanan na mahalaga sa isang writer na katulad ko ang nakikinig at nagbabasa ng balita. Tama? Tamaaaa! -Blogging. Di ako makakapagblog kung walang computer. Oo, may notebook pero anong saysay nun kung meron naman akong laptop na madaling magbura at wala pang masasayang na papel. Kaya dun na ako sa technology pagdating sa writing. Sayang naman ang husay ko kung mabagal din mai-transfer ang sulat ko sa computer, diba. 9. What teaches me about “Managing Money”. -Don't settle for single income. Don’t use one basket. Katulad nalang sa issue ng BPI. Sinabi nila na nagkaroon daw ng posting error ang bangko nila. Pero feeling ko na-hacked yun eh. Ayaw lang nilang sabihin eh. Ang punto ko lang, dapat ang pera ko hindi nakadepende sa isang account or basket lang. Paano kapag nahulog o nasira ang basket na dala-dala nko, eh di sira na lahat. Mahalaga din na dapat may atlis 2 or 3 akong source of income. Halimbawa, syempre kung paano kapag nabuntis ang girlfriend ko. Paano kung magkaroon ng emergency.  Paano ang kasal. Paano nalang diba. -Savings. Ito ang isa sa di ko tinanggal sa ugali ko. Malaking lessons sa akin ang pagse-save. Ang mag-impok ng pera. For the record,  sa ATM ko na hindi ako dumating sa puntong na-zero ang bank account ko. Palaging may nakatabing 2 months salary. Ganyan ang diskarte ko. ‘Tas simula nung January 2017, sinimulan ko din ang P100 per day. Hanggang ngayon  kalahati na ng taon, ginagawa ko pa din. Magaling ako mag-ipon, pramis. -Investment. Yan ang isa sa lesson ko na dapat kong pasukin. Isasakripisyo ko lahat para lang makapag-invest ako. Hindi biro yung wala akong knowledge sa pag-iinvest. Hindi nakakatuwa yun. haha  Sa totoo lang talaga, ang pinaka kinakatakutan ko ay ang maghikahos sa pera. -Business Isa rin to sa dapat meron ako ngayon taon. Hindi pu-pwedeng wala akong negosyo. Dapat akong maging entrepreneur habang ginagawa ko ang passion ko. Dapat ko ng simualng magnegosyo.  Itataya ko ang lahat para lang mas kumita pa ng pera. Gusto kong magkaroon ng negosyo. -Find opportunity Marahil sa dami ng opportunity sa Pilipinas, minsan binubulag na ako ng sarili kong pananaw kaya di ko lahat makita iyon. Kaya ngayon, gagawa ako ng paraan para pasukin lahat ng pagkakataon na pwede para sa skills ko. At lalo na sa talento ko. Yayakapin ko lahat ng nakabukas na pinto para sa akin. 10. What teaches me about “Time Management”. -Wake up early Ang dami ko ng utang sa kumpanya at sa sarili ko sa tuwing nale-late ako. Kaya, ngayong kalahati palang ang taon, sisikapin ko ng maging maagap sa oras. Minsan sa totoo lang talaga, mahirap labanan ang sakit ng ulo pag gigising na eh. Ang sakit talaga sobra. -Learn to say “Nah” Natututo na ako dati na walang patutunguhan ang isang okasyon kung walang magandang dahilan para pumunta dito. Una, kapag di to naaayon sa mga goals ko o di kaya walang maitutulong para sa goals ko. Kpaag inuman, Oo kagad ako. Kapag party, sama kagad ako. Kaya madaming nasasayang oras sa akin. -Writing Time Anytime. This year, lahat ng sobra kong oras ay inilalaan ko sa pagsusulat. Sulit na sulit ang sinasayang kong oras sa pagsusulat. Mas lalo pa akong nanggi-gigil na palawakin pa ang aking imahinasyon. Isinisingit ko nalang ang pagsusulat ko sa trabaho, once na mabigyan ako ng pagkakataong maging full tim writer, di ako magiging kampante. -Know my deadlines at my priorities. Ang isa sa pagkakamali ko, sa lahat ng gusto kong makuha o maabot, di ako naglalagay ng deadline. Nagiging negotiable lahat ng goal ko, na pu-pwedeng baliin. Yan ang isa sa turo saken ni pareng 2017 na dapat kong intindihin ng hsuto. Sundin ko dapat ang nilagay kong deadline. -Block out distractions. San man ako mapunta. Honestly, madali akong ma-distract kagad. Kaya, kapag nagulo na ang game plan ko, asahan ko yan, wasak na rin ang buong oras ko. Wala talagang ibang dapat gawin kundi ang matinding focus.

[benestrella]

1. What teaches me about “Humor/Laugh”. -Madilim man, may nakakatawa pa din. Hindi biro ang lahat ng napagdaanan ko ngayong kalahati palang ng taong 2017. Magkakahalong emosyon at karanasan. Madugo. Nakakabwisit. Nakakapikon. Nakakakilig. Nakakatuwa. Nakakabanas. Pero lahat ng yan, tinawanan ko lang. Nginitian ko lang lahat ng pagsubok. Basta masaya man, nakakalurkei ang ganap o malungkot man ang buhay ko. Basta tuloy pa rin ang karinyo at pag-enjoy ko sa pangro-romansa sa ‘kin ng buhay. Kahanga-hanga pa din naman ang buhay ko na punong puno ng katatawanan at kalokohan. Ang baliktarin ko ang bawat side ng sitwasyon para makita ko ang nakakatawang solusyon. Yan ang madaling paraan ko upang makita ko ang bahagi ng comedy. Kalahati palang ng taon ‘to na walang humpay na aral ang hatid. -Mas importantacious ang lahat ng ganap.  Mahalaga para sa ‘kin na ma-notice ko ang di pa napapansin ng ibang tao na may nakakatawa palang bagay sa pangkaraniwang hanapbuhay natin araw-araw na di nila makita. Trabaho kong maituturing ang ganung klase ng obserbasyon ko sa paligid. Yung kahit wala naman talagang nakakatuwa o nakakatawa sa pangyayari pero hahanapan ko pa din para lang hindi maging boring ang usapan. Biyaya sa ‘kin ipinagkaloob na nagkaroon ako ng pagkakataong makita ang nakakatawang anggulo ng pangyayari. -Tawanan kasama ang mga bes.  Napapangiti nalang ako sa mga kaibigan ko. Halos lahat ng kasabayan ko ay dalawa lang ang pino-problema sa tuwing magkakausap ko kame, kung hindi lovelife o kaya ay pera ang palaging reklamo nila. Dalawa lang talaga yan na  dapat harapin naten lalo na ng mga  batang 90’s. Yung minsan na nga lang kame magkita kita ng mga kaibigan ko, malungkot pa. Ang panget naman ata ‘nun diba. Boring ang buhay kung di magtatatawanan. Kaya dapat may halakhakan na may kasamang hagikhikan bago umuwi ng kanya-kanyang bahay. -Magbigay ako ng Funny na komento.  Natutuwa naman ako sa tuwing nagko-comment ako sa facebook ng mga picture ng mga kaibigan ko. Kahit, di ko na pinag isipan pa ang mga sinabi ko sa comment box nila, basta nakakatawa yung naisip ko. Sasabihin ko yun agad-agad. Wala akong pake kung may masagasaan ako. May iba, mapipikon sa ‘kin. May iba naman ang tagal bago ma-gets ang jokes na binitawan ko. Iba-iba  yan, ang mahalaga, may respeto pa rin  ako at nag-isip ako ng masaya. Investment ko sa sarili ko yun. haha -Dapat masaya mag-isip. Mag-isip ng masaya.   In times of adversity, mahirap mag-isip ng masaya. Lalo na nung nag-bleed ang wetpaks ko nung na-constipate ako. Sa loob palang ng CR, kinakabahan na ako. Biglang sasagi sa utak ko ang madugong kahapon ng buhay ko. Pero, pinipilit ko pa ring binubura sa isipan ko lahat ng iyon para lang sa ‘good shit’ na lalabas. Pasalamat nalang dahil pinapagana ko palagi ang kapangyarihan ng aking utak. Pine-play ko sa aking isipan ang magandang jebs na dapat lumabas. ‘Tas ayun na nga. Magandang jerbaks ang lalabas nga talaga. haha Kung ano ang inutos ng computer, yun dapat ang lumabas sa printer. Parang ganun ang ginagawa ko. 2. What teaches me about “Stress.” -Ang stress ay dangerous.  Nasabi ko na ‘to dati sa blog post ko eh. Uulitin ko lang talaga dahil nga, ‘to ang half lesson ni pareng 2017 sa kin. Ang stress ang unti-unting papatay sa tao. At ang isa sa pinakadahilan ng pagkakaroon ng sakit ng tao ay hindi paghandle ng maayos ng stress kaya madali silang nalalamon nito. -Layuan ang mga taong Negatron. Talagang banas na banas ako sa mga  taong puro reklamo sa buhay o kaya halimbawa kunyari di daw nila kayang gawin ang mga pina-plano nila. Sa isip ko, “Hala, ang dami mong oras magreklamo sa facebook pero di mo magawa kumilos o humanap ng paraan sa problema mo?”. Talagang suko ako sa ganun at walk out talaga sa ugali nila. Di ko sila hinuhusgahan sa mga bagay na di nila kaya, pero hello, sana man lang humingi sila ng tulong kung di talaga kaya, diba. Atar! Sila yung mga taong kahit paliwanag mo na ng essay na aabot pa sa 8 pages, wala talagang naa-absorb sa utakels nila. Sayang lang talaga laway sa kanila. Malaking bawas sa stress natin kung marunong tayong kumilala ng negatibong tao para di tayo masyado naaapektuhan sa kanila. Pero at the end of the day, kaibigan pa rin natin sila. Respeto pa din talaga. -Wag umasa lahat sa kukute. Isulat din para bawas stress.  Malaki ang epekto sa ‘kin ng mga problemang iniimbak ko sa utak ko. Feeling ko kapag iniisip ko ng iniisip lahat ng yun, para akong lababong barado na tuloy tuloy ang labas ng tubig sa gripo na hindi man lang bumababa ang tubig sa pipe. Ganun na ganun kapag ino-overthink ko ang problema. Kaya, wala akong ibang paraan kundi isulat nalang ‘to sa papel. Yan naman talaga ang madali kong gagawin eh, ang i-write. Every time na sinusulat ko kasi lahat, mas nagiging madali ang gameplan dahil nakikita ko ang dapat unahing i-solve. -Wag kainin ng buo ang elepante. Paisa isa lang para di ma-stress. Nakakatulog ako ng mahimbig sa gabi kapag sa goal na si-net ko, may nagawa man lang ako na kahit na 15% para dun sa loob ng isang araw. Okay na ako dun. Atlis, may nagawa ako diba. Nabawasan kahit papaano ang stress ko kapag ganun. Siguro, kung everyday ini-spent ko ang 15% ko para dun, edi tapos ko ang problema ko sa loob lang ng isang linggo. Pwede na din. Not bad. -Mahabang Borlog para walang stress.  Kung papa-torture kasi ako ng husto sa stress. Talagang di ako makakatulog sa gabi kahit naka-laklak pa ako ng isang case ng redhorse. Kaya, natuto na akong itulog nalang kapag di na talaga kaya. At kapag mahaba ang tulog ko, asahan ko yan na smooth at easy lang sa akin ang pagharap sa bawat hamon ng kapalaran. Importante sa ‘kin ang matulog. Ayokong ma-stress. Ayokong magkasakit. Ayun lang yun. -Mai-istress lang ako kung patola ako sa lahat ng bagay.   Natuto na akong di ko na dapat pakealamanan pa ang bagay na di ko kayang kontrolin. Halimbawa nalang, kapag di sumipot si ganito/ganyan dahil daw halimbawa naipit siya ng trapik, pero alam naman niyang kailangan na kailangan ko siya sa plan namen. Okay na nga saken kung ma-late siya eh, basta dumating sa araw na yun. Ang nangyayari nalang, di ko nalang siya iniisip masyado. Magsasabi nalang ako ng “Okay sige, ingat ka”. Pero sa loob loob ko nun, “Leche ka, hayup”. haha Bahala siya sa buhay niya. Ayokong ma-stress at masira ang araw ko ng dahil lang sa kanya. Ganun. 3. What teaches me about “Meditations”. -It changed my Life Sa ngayon, di ko pa maipaliwanag ng husto at wala pa akong konkretong dahilan kung bakit binago ang buhay ko ng meditation. Sa tuwing nagme-meditate ako ng 20 minutes sa isang araw, tang ina, ibang-iba ang takbo ng buhay ko sa buong araw. Nakakabilib. -Pampatibay ng immune system ko. Feeling ko.  Siguro dahil na rin iniisip kong malaki ang magiging epekto saken ng meditation kaya umuubra nga siya sa akin. Kumbaga, nakiki-cooperate din ako sa kailangan ng katawan ko. Ramdam ko eh. Alam ko na kumakalma ang lahat eh. Ang ganda ng takbo ng puso ko, bihira ako magkasakit at ang gaan-gaan isipin ng mga problema sa tuwing nagpa-practice ako ng proper breathing. Totoo naman eh, sabi din naman sa nabasa ko, meditation can lower our heart rate and blood pressure. Siguro nga totoo. Kasi na-experience ko eh. Talagang dama ko na mas lumulusog ako. -Nakakabawas ng galit at tsokot.  Alam ko sa sarili kong di ako nakapagmeditate kapag bigla akong inatake ng galit. Alam ko yan kapag ang dali kong maasar sa simpleng bagay. Saka, alam ko din na di ako nakapagmeditate kapag bigla akong kinabahan. May ganun akong instinct eh, bigla-bigla nalang akong kakabahan ng walang dahilan. -Naregaluhan ako ng isang galloon ng  kapayapaan. Isipin niyo to ah. Kung ginagawa ko yun(meditation) sa loob ng isang linggo. Ano na kaya ako ngayon? Siguro super alive ako nun. Or feeling ko katulad ko na din si Dalai Lama sa pagiging kalmadong tao. Oo, kasi talagang nagkakaroon ako ng peace of mind eh. Magaan ang buhay kapag nagme-meditate ako sa umaga. Nagiging masaya ang buhay kasi tama ang ritmo ng puso ko kumpara kapag nakaka-feel ako ng kaba at natatakot ako, para yung puso ko ay isang drum na ako ang humahampas pero may ibang tao rin na pumapalo sa drum ko kaya para ang gulo gulo ng tunog. Ganun. -Dagdag enerhiya para sa buhay-buhay.   Para sa a’kin, nagiging super Saiyan ako kapag nagme-meditate ako. Gumagapang sa buong katawan ko ang pinakamalakas  na enerhiya. Because I think, concentrated breathing and relaxation improves my blood circulation, giving me more energy to be productive and do enjoyable things in life. 4. What teaches me about “Food and Exercise and Water”. -Obligado akong gamutin ang nakakiirita.  Kung tiisan lang ang pag-uusapan. Masasabi kong pinanganak akong marunong magtiis. Dahil, mas pinili ko pa din kumita ng pera kaysa ubusin ang pera ko para tanggalin lang ang discomfortness sa katawan ko. Araw araw na struggle ko ang wetpaks ko pero di ako nagre-reklamo kung kanino bagkus mas natuto akong maging positibo at naging matapang na may malawak na pananaw sa buhay. Kaya, nakakahanap ako ng ibang alternatibong remedy sa pwet ko. Ito na ngayon ang kinakapitan ko, ang temporary remedy. But, naniniwala pa din akong magiging maayos ang lahat at magkakaroon ng miracle. -More Fiber. Sa ganung kalagayan ko, wala akong ibang choice kundi kumaen ng masustansyang pagkaen na makakatulong sa karamdaman ko. Bakit ko pa titigasan ang ulo ko kung pwede naman maging healthy. Eh katawan ko din naman to. At walang ibang mahihirapan sa bandang huli kundi ako din kapag pinabayaan ko ang sarili ko. Kaya, pinilit kong maging kaibigan ang mga fiber foods such as pinya, papaya, peras, pakwan at prune juice. -More gym and exercise. Nakikita ko na sa sarili ko na may improvement nga  talaga. Yung dating wala man lang kakorte-korte ang braso ko, ngayon nagkakalaman na. Ang hindi ko lang maipaliwanag ang walang pagbabago ng bewang ko. Ewan ko din, di na siya tumaba o lumobo pa. haha -Proper time of drinking water. Pag gising ko ng umaga, inom kagad ng tubig habang empty pa ang stomach ko. Bago kumaen sa lunch, inom din ng marami. ‘Tas bago umuwi, inom din ng maraming tubig. Para sa good shit, immune system at maayos na circulation ng blood ko sa katawan. Kailangan na kailangan ko ng maraming maraming tubig. Napakahalaga ng tubig sa katawan ng tao. -Eat lots of fruit and veggies. HIndi lang fiber foods kundi lahat ng masusustansyang pagkaen ay dapat kong maging kaibigan, yan ang sabi saken ng pareng 2017 sa kalahating buhay niya palang dito sa earth. -Eat less salt and sugar Importante na hanggat wala pa akong ibang nararamdaman milagro sa katawan, dapat sa ibang tao palang na may sakit ay matuto na ako. Di ko na dapat pang hayaang dumapo din sa akin ang ganung klaseng sakit. Kaya, lahat ng maaalat at pagkaen na marami ang content ng sugar ay iniiwasan ko na din. Kagaya nalang ng softdrinks. -Don't skip breakfast Kapag ako di nakapagbreakfast, nako, alam ko sa sarili kong mahina ako bago maglunch. Oo. Totoo. Parang di ako makapagfunction ng maayos kapag hindi ako nakapag-agahan sa umaga. At ang laking tulong kapag kumakaen ka ng breakfast sa umaga, helpful siya sa brain. -Me as Placebo effect Natutunan ko ngayon na ang tao ay na pwede din palang akong maging placebo effect sa sarili niya at sa ibang tao. Di lang pala ginagamit ng mga doctor yun sa medisina, kundi pwede din palang mismong tao ang maging placebo sa sarili niya nang sa gayun, mas madaling nagagamot ang karamdaman ng tao. 5. What teaches me about “First is Last”. -Basta simulan ko magsulat.  Sa pagsusulat ko, natutunan ko na walang ibang teknik kundi gawin ko na kagad and dapat kong isulat. Di ko na kailangan ng maraming inspirasyon para magsulat. basta sulat lang ng sulat kagad. -Keep my goals top secret.  I’ve learned na dapat di lahat sa blog sinasabi o sinusulat lahat. Kahit papaano dapat magtira ako para sa sarili ko. Nang sa gayun, maging regalo naman ako na nakakasurprise buksan. Parang ganun. -Detalyado ang bawat hakbang or goals.  Mahirap ko makuha ang isang bagay kapag di ko alam specifically ang gusto kong kunin. Kaya first thing na dapat malaman ko muna kung ano ba talaga ang gusto ko. -Ang tamang tanong "bakit?" Anong dahilan? Specific  Gaya nalang sa reconstruction ng bahay ni Mama. Kapag nakakaramdam na ako ng matinding pagod. Iniisip ko nalang palagi kung bakit ko ba ginagawa yun? Para kanino ba ang ginagawa kong paghihirap na to. Mas madaling nawawala ang pagod. -Lagyan ng Imahenasyon ang Subconscious. Madali kong nagagawa ang gusto ko kapag may image na ako sa utak ko ng gusto kong gawin gaya ng pagsusulat. Nakapila na sa brain ko ang bawat scene na dapat kong isulat. Gaya na rin sa pupuntahan ko. Iniisip ko muna bago ako lumarga na kung ano ang mga dapat kong gawin kapag nandon na ako. -Plan for setbacks and failures. Ito ang isa sa mabisang kong strategy para madali kong ma-overcome ang goals ko. Kinokontra ko na kagad. Nireready ko ang sarili ko sa pu-pwedeng maging hadlang sa daan ko. 6. What teaches me about Travel. - Binigyan ako ng panibagong perspektibo sa buhay.  This year, isang beses palang kame nakapagtravel sa Pilipinas kasama ko ang bestfriend ko pati si Angel. Nitong March 2017 lang ang huli nameng travel at sa Marikina yun. Siguro, kung ano ang natutunan ko sa pagta-travel malamang nasabi na rin yun ng mga maraming travel bloggers dito sa Pinas. Di hamak na mas maraming experience sila kaysa saken, diba. Pero syempre, wala akong magagawa kundi sabihin ko lang ang para sakin sariling saloobin. Wala namang masama dun diba. Sa pagbiyahe ko. Nagkaroon ako ng bagong perspektibo sa buhay nung naka-kawala ako ng tatlong araw dito sa opisina. Sobrang dami kong natutunan kapag nakakakita ako ng iba’t ibang mukha ng tao at ibang klaseng places. Isa lang ang masasabi ko, mas lalong lumawak pa ang mundo ko sa tuwing may bagong lugar akong napupuntahan. Sana mas maulit pa ang pagtravel ko. Sana linggo linggo nililibot ko ang mundo. Tutuparin ko yan. Iba’t ibang lugar sa mundo ang iikutin ko. -Releases my untapped potential. Sa pagbiyahe-biyahe ko at pagpunta sa iba’t ibang lugar, natutunan kong gamitin ang lahat ng skills ko. Pagdating sa sukli ng pera at pamasahe, financial budget skills ko yan. Pagdating sa nasira kong jacket dahil kinaen ng tricycle yun, natuto akong magtulak ng tricycle. haha Hindi, ang totoo niyan. Pag nakita kong halimbawa si kuya(example lang) nakaya niyang magtrabaho kahit unano siya, naiisip ko, tang ina edi ako, mas kaya ko din yun. Sa ganun, mas nabubuksan ang aking mga mata sa mga bagay na di ko makita. -Ipakita ko mas masayang view ng buhay. Ang laki ng pinagkaiba nung nalayo ang view ng mga mata ko sa trabaho ko. Habang lumalayo ang bina-byahe ko, nafe-feel ko ang excitement and adventure at nalalaman ko ang mga bagay na di ko pa nakikita at nadarama. Sa pagta-travel ko, na-realize ko ng husto na bakit ako tumatagal sa trabahong di ko gusto. Marami pa ang tigyawat ko sa bandang chin kaysa sa napupuntahan ko sa iba’t ibang lugar. Kaya ang gusto ko, bisyo ko na ang pagtatravel. Isasama ko siya sa dugo ko. -Pampalawak ng imahinasyon ang pagta-travel.  Ang laki ng epekto saken nung naipahinga ko ang katawang lupa ko at magmuni muni sa iabng lugar. Naiisip ko kung nasa tama pa ba ang ginagawa ko sa loob ng isang linggo. Natutunan kong mas madali palang mag-imagine ng masasayang bagay na walang stress kapag lumayo ako sa work mo.  Nararanasan kong hindi lang pala ang buhay ay nasa opisina lang. Tumingin lang ako sa kapaligiran, makikita ko ang ganda ng buhay ng walang kalakip na stress at pera. Kapag nakita ko kung gaano kaganda ang tanawin, ang sarap manirahan sa ulap at mag-gala -gala sa gubat. -It can inspire me to pursue my passion. Pag ino-obserbahan ko ng maigi ang resort na pinuntahan ko. Biglang sasagi sa isipan ko na “Ang galing naman ng negosyante na may-ari neto, patok na patok sa tao ang resort niya, ano kaya ang sinakripisyo niya bago niya nakamit lahat ng to”. ‘Tas bigla kong iisipin ang tunay na pangarap ko na dapat kong tuparin. Natutunan kong di ako makakapagtayo ng ganitong ka-successful na resort kung tatamad tamad ako at di ko ipaglalaban ang gusto kong trabaho. May mas magandang bagay pa pala kaysa sa paperworks. 7. What teaches me about my “Career”. -Rule #1, First things first. Yung problema ko last year, problema ko ulit ngayong taon. Wala akong sinacrifice eh. I’ve learned na habang di ko pa binibitawan ang bagay na nagpapahirap sa akin, mas lalong hihirap. Kapag wala akong ginawang hakbang para sa mga pangarap ko, tatanda akong magta-trabaho pa rin. -Dapat may big impact palagi.  Yung feeling na palagi kong pinapangarap na mapasaya ang libo-libong tao. Mabasa ng marami ang sulat. Mabago ko ang buhay ng ibang tao gamit ang matalino kong insight. Yan ang impact na gusto kong gawin.Kaya di ko na hinayaang maubos pa ang panahon ko sa walang kwentang bagay. Bawat araw tinotodo ko ang palo. Ang mahalaga gumagawa ako ng paraan para magkaroon ng meaning ang ginagawa ko. -Maghihirap muna ako ng todo.   Siguro nga di pa talaga ako dumadanas ng gapang ng isang sundalo. Di ko pa nararanasan ng todo ang matinding dumi o putik na dapat kong harapin. Ang alam ko lahat ng to mapagdadaanan ko. Bawat klase ng balakid dapat naaayon din ang approach ko dun. Walang akong choice kundi maging matatag para sa lahat ng pangarap ko. Dapat kong isa-isahin makamit lahat ng ‘to. -Dun ako sa passionate ako.  Tunay nga talaga mahirap mapunta sa lugar na di ka nababagay. Yung tipong lahat sila nakahubad, ikaw lang ang nakadamit sa lugar na yun. Something like that. Yung tipong parang nagdadalawang isip ka pa kung gagaya ka ba sa kanila. O kung mahihiya ka ba dahil lahat sila nakahubad o ie0enjoy nalang na nakadamit ka kaysa sa kanila. Ganun ang feeling ko right now. -Take risks sa pagsusulat.  Ang itinuro saken ni pareng 2017 ay mas doblehin ko pa ang ibinigay kong risk para sa gusto kong marating. Kulang pa daw ang ibinigay ko nung 2014, 2015, 2016 kaya dapat mas galingan ko pa. Simpleng simple lang ang lesson sa akin, kung di ko yun naabot, ibig sabihin kulang pa ang effort. 8. What teaches me about the “use of new technology”. -Time for Action. Bawat araw nalang ata may nakikita ako sa social media na iba’t ibang klase ng na-imbentong teknolohiya para mas gumaan pa ang pamumuhay ng tao. Senyales na to para makipagsabayan din ako. Aalamin ko ang latest para nang sa gayun, di ako napag-iiwanan para sa lahat ng needs ko. Di ibig sabihin neto na dapat na akong maging maluho sa gamit. Dapat lang na siyasatin ko ng mabuti kung ano ba ang technology na may sense. Yung may katuturan. Yung makabuluhan. -Kaalaman.  Sa bagong teknolohiya, mas nae-enggayo pa akong magbasa. Kasi kung tutuusin napakadali nalang ng magbasa. May PDF at Kindle na. Wala ng dahilan para tamarin pa. Kung hindi naman, pwede ng basahin ang libro kahit sa cellphone lang. Pwedeng pwede na. Kaya, napakahusay ng tulong ng teknolohiya sa pamumuhay ng maraming tao. Marami pa akong di alam sa teknolohiya, kaya gaya ng pagta-travel na pwede ko din siyang magamit dun, dapat kasama ko palagi ang travel at technology. -Grab and Uber. Sa tuwing napipikon ako sa mga taxi driver na angal ng angal at palaging tumatangi, samantalang Moa to Gil Puyat lang naman ang ruta. Basta, ayaw nila kapag malayo o di convenient sa lugar na dadaanan nila. Hindi nila papatusin ang pasahero kapag mababa ang bigay o walang dagdag. Kaya, sa bagong technology ng transportation, ang laki ng tulong saken ng Grab Apps. Eto ang gamit ko na apps eh. Isang click ko lang may driver na ako. Halos marami pang uusbong at magdadagdag na bagong gadgets na magpapaginhawa sa buhay ng tao. Pag-aaralan ko din to ng husto. -News. Natutunan kong kailangan ko pala ng TV kahit papaano sa buhay ko. Hindi para ma-entertain kundi para sa mahahalagang balita. Diyan din naman malalaman at manggagaling ang latest gadgets, health tips at iba pa, diba. Hindi lingid sa ating kaalamanan na mahalaga sa isang writer na katulad ko ang nakikinig at nagbabasa ng balita. Tama? Tamaaaa! -Blogging. Di ako makakapagblog kung walang computer. Oo, may notebook pero anong saysay nun kung meron naman akong laptop na madaling magbura at wala pang masasayang na papel. Kaya dun na ako sa technology pagdating sa writing. Sayang naman ang husay ko kung mabagal din mai-transfer ang sulat ko sa computer, diba. 9. What teaches me about “Managing Money”. -Don't settle for single income. Don’t use one basket. Katulad nalang sa issue ng BPI. Sinabi nila na nagkaroon daw ng posting error ang bangko nila. Pero feeling ko na-hacked yun eh. Ayaw lang nilang sabihin eh. Ang punto ko lang, dapat ang pera ko hindi nakadepende sa isang account or basket lang. Paano kapag nahulog o nasira ang basket na dala-dala nko, eh di sira na lahat. Mahalaga din na dapat may atlis 2 or 3 akong source of income. Halimbawa, syempre kung paano kapag nabuntis ang girlfriend ko. Paano kung magkaroon ng emergency.  Paano ang kasal. Paano nalang diba. -Savings. Ito ang isa sa di ko tinanggal sa ugali ko. Malaking lessons sa akin ang pagse-save. Ang mag-impok ng pera. For the record,  sa ATM ko na hindi ako dumating sa puntong na-zero ang bank account ko. Palaging may nakatabing 2 months salary. Ganyan ang diskarte ko. ‘Tas simula nung January 2017, sinimulan ko din ang P100 per day. Hanggang ngayon  kalahati na ng taon, ginagawa ko pa din. Magaling ako mag-ipon, pramis. -Investment. Yan ang isa sa lesson ko na dapat kong pasukin. Isasakripisyo ko lahat para lang makapag-invest ako. Hindi biro yung wala akong knowledge sa pag-iinvest. Hindi nakakatuwa yun. haha  Sa totoo lang talaga, ang pinaka kinakatakutan ko ay ang maghikahos sa pera. -Business Isa rin to sa dapat meron ako ngayon taon. Hindi pu-pwedeng wala akong negosyo. Dapat akong maging entrepreneur habang ginagawa ko ang passion ko. Dapat ko ng simualng magnegosyo.  Itataya ko ang lahat para lang mas kumita pa ng pera. Gusto kong magkaroon ng negosyo. -Find opportunity Marahil sa dami ng opportunity sa Pilipinas, minsan binubulag na ako ng sarili kong pananaw kaya di ko lahat makita iyon. Kaya ngayon, gagawa ako ng paraan para pasukin lahat ng pagkakataon na pwede para sa skills ko. At lalo na sa talento ko. Yayakapin ko lahat ng nakabukas na pinto para sa akin. 10. What teaches me about “Time Management”. -Wake up early Ang dami ko ng utang sa kumpanya at sa sarili ko sa tuwing nale-late ako. Kaya, ngayong kalahati palang ang taon, sisikapin ko ng maging maagap sa oras. Minsan sa totoo lang talaga, mahirap labanan ang sakit ng ulo pag gigising na eh. Ang sakit talaga sobra. -Learn to say “Nah” Natututo na ako dati na walang patutunguhan ang isang okasyon kung walang magandang dahilan para pumunta dito. Una, kapag di to naaayon sa mga goals ko o di kaya walang maitutulong para sa goals ko. Kpaag inuman, Oo kagad ako. Kapag party, sama kagad ako. Kaya madaming nasasayang oras sa akin. -Writing Time Anytime. This year, lahat ng sobra kong oras ay inilalaan ko sa pagsusulat. Sulit na sulit ang sinasayang kong oras sa pagsusulat. Mas lalo pa akong nanggi-gigil na palawakin pa ang aking imahinasyon. Isinisingit ko nalang ang pagsusulat ko sa trabaho, once na mabigyan ako ng pagkakataong maging full tim writer, di ako magiging kampante. -Know my deadlines at my priorities. Ang isa sa pagkakamali ko, sa lahat ng gusto kong makuha o maabot, di ako naglalagay ng deadline. Nagiging negotiable lahat ng goal ko, na pu-pwedeng baliin. Yan ang isa sa turo saken ni pareng 2017 na dapat kong intindihin ng hsuto. Sundin ko dapat ang nilagay kong deadline. -Block out distractions. San man ako mapunta. Honestly, madali akong ma-distract kagad. Kaya, kapag nagulo na ang game plan ko, asahan ko yan, wasak na rin ang buong oras ko. Wala talagang ibang dapat gawin kundi ang matinding focus.

http://ift.tt/2r8WWYW

[benestrella]

 “Di ka makakahanap ng magandang trabaho kapag di ka nakapagtapos ng kolehiyo, tandaan mo yan!”

“Walang tatanggap sayong kumpanya kung di ka nakapag-aral”

“Kapag mataas ang edukasyon mo, maganda ang kinabukasan mo”

Yan ang madalas na gawing hanash ng ating mga magulang para i-motivate tayong mag-aral at di magpabaya kapag tu-tungtong na ang ating mga paa sa kolehiyo. Relate din ba kayo?

Ang tanong ko naman, paano naman yung mga hindi nakapagkolehiyo o walang balak mag-college? May pag-asa din ba sila? Tingin niyo? May future ba sila?

I think. Meron.

Kaya naman, gumawa ako ng blog tungkol sa mga gustong maging apprentice na kagad na naguguluhan pa din.

Halika. Sumama ka saken. Ililihis ko kita sa tamang landas.

Di ako galit sa lahat ng unibersidad sa mundo o sa sistema ng ating edukasyon. Wala pong mali sa kanilang motibo para sa lahat ng kabataan/tao na gustong matuto at makapag-aral upang magkaroon ng magandang kinabukasan.

Ibibigay ko lang ang sarili kong opinyon kung sakaling gustuhin mong maging apprentice kagad.  Dahil para sa aking sariling opinyon, mataas ang tyansa mong magtagumpay sa buhay kung maging baguhan ka kagad sa isang kumpanya kung di ka nakapagkolehiyo. Diskarte lang talaga. Mahirap makapasok kung di nakapag-aral pero ang sabi ko nga, diskarte lang talaga.

Malaki din ang tyansa mong maging milyonaryo kagad. Maniwala ka.  

Saan mang sulok ng mundo, kung meron mang sulok nga ‘to, lahat ng magulang ay pabor na magkolehiyo muna ang kanilang anak bago maging apprentice sa kumpanya. Tama nga naman, di pa handa ang kanilang bata/student na sumabak sa matinding stress at overtime.

Naniniwala pa rin akong marami pa rin tututol na unahin muna ang apprenticeship bago magkolehiyo. Get’s ko yan.

For my own opinion, mas marami kang uubusing oras sa unibersidad kaysa sa trabaho na kagad. Uulitin ko po. Walang masama sa pag-aaral sa kolehiyo, gusto ko lang tulungan ang mga kapwa pinoy nateng gusto na kagad magsimula bilang apprentice. Lakasan lang talaga ng loob, kapal ng mukha at willing dapat matuto ang tanging puhunan sa ganitong laro.

Marami akong nakalap na advantages at disadvantages sa dalawang pagpipiliang choices.

Isa na rin ang social life.

Pagdating naman sa friendship, di ko din masasabi kung mas maraming kaibigan ang mga nagkolehiyo kaysa sa mga nagtrabaho kagad. Para sa’kin kasi ay depende iyon. Kung di ka naman talaga pala-kaibigan, wala ka talagang kaibigan. Meron nga akong classmate nung college, sa dami daw ng mga nakilala niya nung nasa university pa kame kasi nga maganda siyang babae, i-ilan lang daw talaga ang nag-stay o naging totoo sa buhay niya eh. Mabibilang mo lang talaga sa daliri ang matitira mong kaibigan, depende rin talaga sa ugali mo. haha Eh ano ba mas mahalaga para sayo, ang mag-aral, guminhawa sa buhay o lumandi?

Gusto mo bang mag-apply ng trabaho pero wala ka pang experience? Which path is right for you depends on your ambitions, interests and abilities?

Mayroon akong kilala, isa siyang Cum laude sa university sa probinsya nila pero nahirapan siyang humanap ng trabaho dito sa Metro Manila nung nag-aapply na siya. Naisip ko, baka naman siguro kaya siya mahirap mapili ay baka mga kasabayan niya ay “Summa Cum Laude” na mas mataas sa kanya haha o mga kamag anak ng presidente ng kumpanya ang nakasabay niya kaya di siya natanggap. haha Talo talaga siya dun.

Sabagay ako, naranasan ko na yung mag apply eh. Madami na din beses bago ako pumasok sa trabaho ko ngayon. Naranasan ko ang pantay-pantay na tingin ng hiring manager sa applicant tapos kasabay ko pa yung mga may experience sa  field na pinapasukan ko. Kaya, kanya-kanya lang talaga ng kapalaran sa kumpanya. Natanggap nga ako ng dahil ako’y baguhan palang na wala pang experience. Kasabay ko yung may matanda na at may experience pa eh . Pero ako pa din yung pinili kasi ang gusto ng kumpanya ay yung nagde-demand lang ng mababang sahod, gaya ko. haha

Pero kung ako ang tatanungin,

kung ikaw naman ay di nakapagkolehiyo at balak mong maging apprentice kagad. Ang maisasagot ko sayo ay “Pwedeng pwede”.

Basta maniwala ka lang na kaya mong pasukin ang gusto mong trabaho. Gamitan mo ng Law of Attraction. Pag-aralan mo ng maigi ang papasukin mo. Magready ka na sa background ng company na gusto mong applyan. I-ready mo na rin ang mga isa-sagot mo sa mga job interview na related sa field na papasukan mo. Wag na wag mong kakalimutan ang worth mo. Matuto ka din balansehin ang tamang confidence sa sarili na handang matuto na hindi yung pabibo lang. There is nothing more pleasing to a company than seeing their apprentice get a real kick out of what they are learning.

Sa karera ng tunay na buhay. Minsan talo ang nagkolehiyo. Lalo na kung walang determinasyon sa sarili.  Tama? throat! Basta bahala ka na. haha

Kaya, kung nagbabalak kang maging apprentice na kagad sa isang kumpanya at medyo duda at kinakabahan ka pa sa papasukin mong trabaho. Ang maipapayo ko sayo. Nasa sayo ang baraha, kapatid. Hawak mo ang alas.

At nasa sayo din kung mag-uubos ka ng oras o di ka magpapakabaya sa karera mo.

Malaking tulong ang pagiging apprentice kagad sa trabaho kung di mo alam.

Bakit kamo?

Bigyan kita ng mga dahilan.

1. Aalalayan ka sa apprenticeship kung naguguluhan ka pa sa karera mo.

Marami-rami din akong kakilala nung college, nagshift din talaga ng career. Yung iba ang reason kasi ang parents niya, gusto siyang maging arkitek o di kaya nurse. Eh ayaw niya naman nun, kaya humantong siya sa puntong  nagta-trabaho na siya sa kumpanyang di niya gusto, saka palang siya maghahanap ng gusto niyang passion. May iba naman, habang tumatakbo ang panahon ng pag-aaral sa kolehiyo, pinagsasabay ang gusto niyang passion at ang kurso na desisyon ng kanyang magulang. Well, iba-iba talaga. Bawal talaga magpaka-kampante kapag graduate ka na sa high school, marunong ka na dapat sa responsibilidad.

Ano ang gusto kong tumbukin? Iba-iba ang diskarte naten, kung apprentice ka, mahaba pa ang panahon mo para makapag-adjust. Advantage na yung nasa field ka na ng totoong buhay, ang trabaho.

Kaya sa aking opinyon, okay na okay din yung maging apprentice ka na muna kung naguguluhan ka pa sa tinatahak mo. Ang pagiging apprentice ang magbibigay sayo ng oportunidad para mag-try, or mag-experiment ng bagong work environment.

Alam naman natin talaga na kapag pumasok ka sa trabaho, kung ano ang madatnan mo sa una, yun na yun. Ganun na ganun ang scenario araw-araw. Kumpara sa kolehiyo na minsan, mauubos talaga ang panahon mo sa subject na di naman ina-attendan ng mga professor. Sayang lang talaga ang time.

Saka kung ayaw mo naman ang pagiging apprentice mo, pwede kang bumitaw kagad gaya ng ginawa mo kay ex na walang masasayang na pera, di tulad ng kapag nag-enroll ka sa eskwelahan at naisipan mong lumipat sa ibang school, ay di mo na makukuha ang perang ibinayad mo. Kaya, tama din magsimula kagad sa pagiging apprentice. Di sa pagyayabang, maraming naging successful na di nakatapos na kolehiyo.

Ngunit, nasa sayo talaga yan, tsong.

(Eh paano naman kapag lumipat siya sa ibang kumpanya, depende pa din, may kumpanyang mas hinahanap ang may experience na kaagad. Kaya panalo siya kagad dun.)

May tips ako sayo kung sakaling pumasok ka sa isang company at apprentice ka palang.

Tips:

A. Tanggapin mo ang responsibilidad. Kapag wala pang pinapagawa sayo sa unang two weeks sa work, sabihin mo sa boss mo na ready ka na sa activity niyo.

B. Ask more questions.

C. Matuto kang makisama sa ibang ka-workmate mo. Ang sarap kaya i-promote ng taong may team work na ina-angat niya din ang mga kasama niya. Astig yung ganun.

D. Or di kaya, humataw ka na. Ipakita mo din sa boss mo na you want the promotion. Ganern.

E. Alam naman naten na ang mga nakapag kolehiyo, marami ng alam kapag sasabak na sa trabaho. Pero syempre, kung apprentice ka palang. Di ka naman pababayaan ng mentor mo kung dedikado ka talaga sa trabahong gusto mo.

 2. Para ka ng may sariling pamilya kagad.

Sa totoo lang, di naman talaga biro na pasukin kagad ang trabaho. May kalakip talaga na malaking responsibilidad.

Kahanga hanga ka pa kung  wala kang kakaba-kaba at takot sa dibdib sa lahat na iaatang na task sayo. Okay na okay yung, dre.

Advantage pa nga minsan na kapag bata ka pa, di ka talaga takot magkamali o pumalya dahil nga bata o baguhan ka lang sa kumpanya.

Diyan ka naman talaga uunlad diba, kapag di ka na takot sa responsibilidad, kahit ano pa yan, pamilya o trabaho, parehas lang yan na malaking maitutulong sa development ng tao pagdating sa pagtanggap ng responsibilidad.

Di porket tradisyon at kultura sa lahat na kailangan ay makatapos ka ng kolehiyo ay susunod ka na rin. Basta tandaan mo, may sarili kang desisyon at pananaw sa buhay. Ikaw ang may hawak ng kapalaran mo.

At tanging opinyon ko lang ang lahat ng ‘to. Nasa sayo pa din.

Darating at darating ang panahon na mada-down ka dahil kunyari kapag may okasyon laging tatanungin ka kung ano ang natapos mo at wala kang maisagot. Hayaan mo lang, ganyan ang buhay, yung mga walang maipagmalaki sa una yun ang mas nagtatagumpay sa huli. Gamitin mo yun palagi na motivation kung ano ang meron ka.

Kung seryoso ka na maging apprentice kagad at naniniwala ka sakin. Ngayon palang sinasabi ko na seryoso din ako sa sinasabi ko sayo. Wag ka lang magpapabaya, bes! Magsikap ka palagi, doble-kayod, nabuhay ka para gawin ang gusto mo, hindi ng gusto ng ibang tao at syempre dapat maging boss ka sa sarili mong buhay. Ganun po.

Pansinin mo sa magandang pelikula, laging may weaknesses ang bida tapos challenge sa kanya kung paano niya iso-solve ang problema niya then eventually  mare-realize niya na kailangan talaga magbago ng attitude o character niya toward sa kanyang weaknesses. Ano ang pinu-punto ko? Laging may turning point, maaaring naghihirap ka ngayon at walang kasiguraduhan sa magiging furure mo sa napili mong karera pero minsan kailangan mo din talaga magchange ng routine or chararcter para maabot mo ang dreams mo.

Kapag apprentice ka na kagad. Handa ka na kagad sa responsibilidad.

Tips:

A. Kapag apprentice ka na sa trabaho, pasiklab ka minsan teh, Ang strong work goes up the chain, improves the company, and gets you noticed. Try mo magvolunteer sa isang project. Kapag pinapakita mong handa ka sa bagong responsilidad ng proyekto ng kumpanya, it can lead to greater job satisfaction, better work performance, and perhaps even a new direction for your career.

B. Mahalaga talaga ang work ethic. At syempre ang attitude mo. Bawal ang may uma-attitude. Di na obligasyon ng boss mo ma-stress sa ugali mo. Tatanggalin ka kagad niyan, automatic. haha

C. Pag-aralan mo ng husto kung paano bumangis sa larangan mo. Magkaiba ang pumapasok sa eskwelahan kaysa sa nag-aaral ng mabuti. Parang ganun sa trabaho, magkaiba ang nagta-trabaho kaysa nagta-trabaho ng magaling.

Mahalaga din na kilalanin mo ng husto ang boss mo. Kung sino ang sinusundan mong leader, maaaring maging katulad mo din siya at malaki ang magiging impact niya sayoin the near future. Siyasatin mo ng maigi kung paano mag-isip ang boss mo, paano magtrabaho, ano ang rules niya sa trabaho at kung paano siya magmanage ng project, at saka mo na maiaa-align ang sarili mo sa kanya.

3. Mas masarap ang experience.

Ahead ka sa iba. Isipin mo ah, kung habang tumatakbo ang working hour mo sa opisina at tinuturuan ka ng mga ka-workmate mo sa mga di mo pa alam na bagay, malamang sa field na pinili mo, di malabong umabot ka sa 40% na kagad para matutunan ang di mo pa alam. Matututo ka pa ng ibang hints and tips from your mentor.

Kumpara naman sa university na kapag bumagsak ka sa di mo ma-gets, yung talagang engot ka na sa subject na yun ay wala kang ibang gagawin kundi kunin ulit ang subject/unit na ‘yon. Syempre, involve na naman dyan ang financial. Gastos na naman yan. Wala namang company na kapag nagkamali ka ay magmumulta ka. Diba wala. Wag ka lang talaga manipis o madaling madurog ang damdamin kapag mase-sermunan pag may failure, kasama yan, iba-iba ang klase ng boss sa mundo. Di lang ikaw ang pinagpala na kahit ubod ka ng palpak sa trabaho pero ngingiti parin ang amo mo sayo at papalakpakan ka. Walang ganun. Minsan talagga, di maiiwasan makatanggap ng masasakit na salita. 

Ang payo ko sa yo friend kapag apprentice ka na.

Tips:

A. Make your boss’s job easier or make his or her job obsolete.

B. I-prove mo. Tapusin mo yung sinimulan mong workload. Wag mo ng ipagpabukas pa o i-overtime pa kung kaya naman tapusin kapad bago mag-uwian. .

C. Syempre, di mawawala na dapat humble ka, inquisitive, passionate, and hungry sa trabaho. Hindi yung gutom ka na laging nasa pantry ng office ah. Iba yun. haha

4. May pera ka na. Natuto ka pa.

Oh mukhang nakukumbisi na kita ah. Nakaabot ka sa ang pang-apat na reasons ko eh. haha

Kung gusto mong maging apprentice talaga, di imposibleng dadaan ka muna sa mababang sahod. Wag kang makapal ang mukha na mag-eexpect kagad ng mataas na kita. Langganun.

Marahil sasabihin ng iba o makakarinig ka ng chismis galing sa di mapagkakatiwalaan tao na maririnig mong

“Di kasi mapromote promote si ganyan(ikaw) kasi di nakatuntong ng kolehiyo eh”.

Para sa akin, maling mali yung ganung paniniwala. Marami akong kilala na tumaas ang sahod dahil talagang malupit talaga sa trabaho. Di dahil nakapagkolehiyo. Ang taktika niya, halos kapag weekend, mina-master niya ang paper works namen sa bahay nila. Walang ibang bukam bibig kundi ang trabaho. Makikita mo pa rin sa kanya na kahit hirap na hirap na siya sa ginagawa niya, naka-smile pa din, kasi gusto niya ang ginagawa niya. Yan ang positive attitude. Dahil gusto niya talaga ang trabaho.

Naniniwala naman ako na kung magaling ka, walang dahilan para di ka pasahurin o dagdagan ng kita sa trabaho. Dahil unang una kailangan ka nila sa kumpanya, ang katulad mong ubod ng husay, bakit pa sila magha-hire ng bagong graduate na mahirap turuan.

Kumikita ka na. Mabilis ka pang umuunlad sa field mo. Saan ka pa.

At ang huling advice ko sayo.

Tips:

A. Keep a Positive Attitude. The people who typically get promoted keep their cool under stress.

B. Magpakita ka ng competence, diligence, intelligence, loyalty sa trabaho. Basta magkaroon ka ng pride sa work.

C. Saka iwasan mo din ang tsismis. Yan ang isa sa kinapahamak ko. haha Ipakita mong mapagkakatiwalaan ka. Wala ka ng pake kung babaero ang boss mo. Labas ka na dun.

D. Syempre kapag nagpakita ka ng commitment sa work. Siguradong may reward yan.

So, to sum it up,

Ang pagiging apprentice ay isang sugal. You need to consider your own personal circumstances. Sabi ko nga kanina, kung magpapabaya ka at di ka mag e-excel sa trabaho. Bandang huli, ang talo ay ikaw din. Walang talo sa pagiging baguhan kung di nakatungtong ng kolehiyo, ang mahalaga ay handa kang harapin lahat ng hamon.

Kung gusto mong magkolehiyo. Walang masama. Kung gusto mong maging apprentice na kagad. Walang masama.

Pero kung nahimok na kitang maging apprentice na kagad. Simulan mo na. Ikaw ang gagawa ng lahat. It’s all up to you!

http://ift.tt/2syZMU1