beyzahasrettrmn - Tumblr blog

[beyzahasrettrmn]

Hic sevilmemişliğin tarifi yok. Sevginin ne demek oldugunu unuttum boguluyorum sanki tasiyamiyorum artık, hissettiklerim çok ağır geliyor. Kabullenemediğim okadar çok gerçek var ki. Hergün ölüyorum , her geçen gün ölüyorum ruhum paramparca

[beyzahasrettrmn]

Birgün sizlerde büyük hata yaptiginizi anlayinca ayaklariniz olcak geri gelmek isteyeceksiniz. Ümidiniz kesilmeyecek. Sonra bir kapı bulacaksınız bir ev. Evin kapısı var kulpu yok. Omuzlaycaksiniz zorlayacaksınız ki vicdan azabının verdiği his kapiyi acsin. O kadar büyük ki o vicdan yükü , kapı açılacak . Bakacaksınız bomboş bir ev. Hayatın size bir kez daha herseyi düzeltebilme sansini vermediğini anlayacaksınız ve o ev ogün üzerinize yıkılacak. Nasıl ki her seferinde ne olursa olsun ayaklarimla o evime geldiğimi sanmamla, her seferinde o hiç benim olmayan evin kapısında beklediğimde, evim diye her şeye göğüs gerdiğime, sevmeyi sevilmeyi öğrendiğimi sandığım, samimiyetten asla süphe etmediğim, ne olursa olsun hiç yıkılmayacagını sandığım, en dar günlerden bile huzursuz olmadığım, hatalarimizin cezalarının doğru olduğuna inandığım, sevginin herkese eşit pay edildiğini düşündüğüm, kötülüğün, gözyaşının olmadığını sandığım koşulsuz sevgiyle inşa ettiğimizi sandığım o ev benim evim değilmiş ve yıkıldığında altında kaldığım o enkaz değildi sadece üzerime yıkılan, emin olduğum en güzel duyguların, doğru olduğuna inandığım herşeyin yalan olmasıydı üzerime yıkılan. Meğer benim hiç evim olmamis. Hayatım boyunca ne yaşarsam yaşayayım içimde dayandığım tutundugum çok güzel bi çocukluğum olduğunu düşünüyordum. O çocukluğun o bisiklet sürmelerin o akşamlara kadar bahçelerde, bisikletle kuyu başlarında, sağda solda mahalle pikniklerinde, bisikleti ayağımdaki terliklerle durdurmaya inat ettiğim günler bile bana artık gerçek gelmiyor. Kendi yaşadığım güzel çocukluğuma inanmıyorum. Şimdilerde en güzel evin içinde evsiz, en güzel işin içinde işsiz, en güzel kıyafetlerin içinde çirkin, sağlıkçı olup sağlıksız, kalabalıkların içinde yalnız, en güzel ortamlarda huzursuz, en güzel uykularda kabusla, sevginin ne demek olduğunu unuttuğum, attığım her adımda kendimi yargıladığım, aşağıladığım, kaç yaşına gelirsem geleyim herkesin beni başarısız gördüğünü, problemli yinelerle dolu olan, etrafındaki insanları en aza indirip nerdeyse her gece kendine hayatına yaşadığı hergüne kendini suçlayarak geçiren, bir hayali, bir umudu olmayan, gerçeklik algısından uzaklaşmış, kendinden Nefret eden, herkesin kendinden nefret ettiğini buna layık olduğunu düşünen, içimdeki canavarın beni yendiği kabul ettiğim bir insan oldum. O umutla geldiğiniz ev varya, o kulpu olmayan yüklenerek bir umutla açıp girdiğiniz ev, sizin vicdanınıza benzin atıp ömür boyu kül olmadan yanacak içinizde. Ve ben vicdanımın, merhametimin, iyi niyetimin, sabrımın, içinde bulunduğum beni hergün öldüren duygunun içinde bütün acılarıma rağmen sonsuzlukta gurur duyacağım kendimden. Siz bir ömür kötülüğünüzün, şiddetinizin, sevgisizliğinizin, kalbiniz de özellikle bana karşı kararttığınız o karanlığın içinde yaşayacaksınız. Yaşadığım her şeyi bir Rabbim birde ben biliyorum. Sırtımı ona yasladım.

[beyzahasrettrmn]

Bazı geceler hiç olmadığım kadar uzaktayım kendimden

ellerimi saçlarıma götürme mesafesinde karanlık

gözlerimi kırpma mesafesinde hüzün

soluk soluğa içime çektiğim bir şeyler öldürüyor beni

bazı geceler

seven yanlarım ağrıyor

kırılıp dökülüyor bir bir, görülmeye değer yanlarım

beni tanımaya tahammül gerek

sevmeye akılsızlık

miyadı dolmuş bir tükenmez kalemden taşan mürekkep gibi

anlamsız izler bırakıyorum beyaz kağıtlara

kirlendikçe tükeniyorum, tükendikçe kirletiyorum bir şeyleri

bir kalem bile değilim üstelik

izahımın hayra yorulacak yanı yok

tekerrürler canımı acıtıyor

canımı acıtan bir şeyler de olmasa yaşadığımı unutuyorum

aşık olduğum bir kaç kadın oldu

olmadı değil

birinin kahverengiydi gözleri

birini okul yolunda sevmiştim

birinin saçlarını okşadım daha geçenlerde

gözlerini mısraya döksem bir kaç kütüphane olurdu birinden

biri varlığımdan haberdar değildi

birini sessiz sedasız bekledim belki üç sene

birini severken kendimi unuttum bir ara

bir ara kendimi hatırladım biriyle yastığımı paylaşırken

çok geçmedi üzerinden

belki bir kaç hafta, belki yirmi paket sigara

hatırlamak istediğim her şeyi unuttum

unutmak istediğim her şeyi hatırlıyorum

gözlerimden silip atmak istiyorum bu kırılganlığı

kaslarımda biriken laktik asit, kalbimde biriken tortular, gözlerime inen perde

yerden kalkamıyorum

bana sebep sormasınlar tanrım

bana sebep sormasınlar

o malum gün geldiğinde

geçemez de düşersem köprüden

sen de bana sebep sorma tanrım

geriye sarıp seyret hayatımı

kaç kez geçtim ben o ince köprüden

kaç kez düştüm

kaç kez düşürüldüm

seyret

bir kaç cehennemin vardır elbet

onlardan biri de benim

unutma, beni yaşarken cezalandırdın

bırak, bari orada rahat edeyim

yanına kafa dinlemeye geleceğim bir ağustos gecesi

veya sisli bir eylül akşamı

ocağın ortasında veyahut

tanrım, rahatsız oluyorum

şu çığlıkları biraz kısabilir miyiz?

şunlara bir şey söyler misin

ben de yandım, ama bir kez duydular mı çığlıklarımı

cehennemde bile değildim üstelik

bütün orospu çocuklarını yanıma alıp infilak etmek istiyorum bir gece kendimi

ama dünyanın tamamının benimle gelmesinden korkuyorum

tanrım, lütfen saçlarımı okşar mısın?

bazı geceler sana ihtiyacım oluyor

kulunum ya ben senin

beni biraz hatırlar mısın?

[beyzahasrettrmn]

19.07.23

03.01 Ankara ev

Kardeşime yazdım Hamit’e yazdım Şenay’a yazdım herkes uyumuş. Gerçi konuşsam ne konusucam ne dicem kötüyüm mü dicem bunu bile diyemiyorum. Arayabileceğim bile birisi yok. Tek basima saatlerdir yatagin içinde ağlıyorum kıvranıyorum. Kendimi çok yalnız hissediyorum. Çok sevgisiz hissediyorum. Bu çok koyuyor. Kimsenin beni sevmemesi bana çok dokunuyor . Bağırıp çağıra ağlamak istiyorum , yapamıyorum . Bazen o kadar çok ölmek istiyorum ki, kendime yetemiyorum. Aylardır kendimi onardım dayanmaya calistim senelerce herseye , hepsi 1 saatte bitti. Bu kadar sevgiye aç olduğumu bilmiyordum bunu hissetmek hiç bu kadar ağır gelmemişti kendime döndüm bu kadar mı acizsin bu kadar mı sevgisizsin. Kalbim çok kırık bu hayata , çok acı çekiyorum

[beyzahasrettrmn]

Duygularım öldü benim. Hayallerim, benliğim, ruhum öldü. Artık düştüğüm yerden kalkıp devam edemiyorum. Çalışmak istemiyorum, dışarı çıkmak istemiyorum, kendime de aynada dahi bakmak istemiyorum. Gözlerimdeki, ruhumdaki kederden, acıdan, gözyaşından hem artık utanıyorum hem kaçıyorum. Hayatımda ilk defa bu kadar çok yok olmak istedim. Sanki hiçbir şey yapmadığım halde herkese yükmüşüm gibi, sanki medet umuyormuşum gibi, sanki insanlara bi hastalık bulaştıracakmışım gibi hissediyorum. İnsanların gözünde hasta ruhlu biri olmaktan ileri gidemiyorum hoş ailem dediğim insanlarda aynı düşüncede. Evet ruhum çok hasta ve ben her yolu denedim , iyileşemedim , iyileştiremedim kendimi. Tıpkı sevilmek uğruna herseyi yapıp sevilmediğimi gibi. Anne babama kızgınım. Hasta olduğumda, taşındığımda, kaza geçirdiğimde bile yanımda olamayacak kadar sevmedikleri beni dünyaya getirdikleri için. Ben yaşamak istediğim hayatı, olmak istediğim kişiyi , çocuk ruhumu, iyi niyetlerimi görmez oldukları için. Nerdeyse bütün iyiye dair duygularımı kaybettim. İçinde bulunduğum kaos, acımasız dünya gerçekleri insanların bana çok takıyorsun , oluruna bırak, geçer, şükretleriyle keşke , keşke geçseydi. Keşke başarabilseydim. Şimdilerde beni doğuranın yüzünü hatırlamak istemediğim , hatırladığımda acı dolduğum ağladığım bi insan oldum ben. Hayatımdaki herkes tarafından bi kenara atılan, korkak, sevgisiz bi duvara dönüştüm ben. En büyük gayem işe gidebilmek. En büyük gayem hissettiğim telafisi olmayan acılarımı gizlemeye çalışmak. Sokaktan geçerken gözgöze geldiğim bi köpekten dahi gözlerime sevgiyle bakar mı diye düşünüyorum. Yok sayılmak, hiçe sayılmak en çokta düştüğünde seni saracak bi annen olmadığında acıtır. Beni karnında beş aylıkken öğrendiğini söyleyen annem, anneme hamileliğini sakladı diyen babam aslında pek çok şeyi özetliyor. Birgün şartlar ne olursa olsun nereye gidersem gideyim , sevdiğim insanların belki en zor zamanlarında yüzüne esen sıcak bi rüzgar olacaktım. Kasvetli bi günde üzerlerine özenle yağan bir yağmur. Bazen sabahın ilk ışıkları gibi ışıtacaktım günlerini. Bir yüzde, bir çiçekte en güzel renklerin tomurcuğu olup açacaktım bi dalda . En çok güldüren yine ben olacaktım sizi en çok ağlayan ben olmuş olsamda. Vazgeçtiğim en güzel hayallerimi sizin yaşamanızı isteyecektim, benim olmayan her güzel şey sevdiklerimin olsun isteyecektim . Gittiğimde bile size en güzel anıları, en duygusal yanlarımı, neşemi bırakacaktım. İçinde benim olduğum hersey ben olmasamda bir ömür yetecekti size. Ama siz daha ben gitmeden herşeyi benden aldınız. İyiye dair ne varsa, zerre kadar kendimi düşünmediğim şu yalan dünyamda avunduğum ne varsa benden kopardınız bir umudum dahi kalmayanadek.

[beyzahasrettrmn]

Hayatımda ilk defa kendimden nefret ettim ve içim çok acıdı. Bu renksiz, boş , vasat, sevgisiz , acımasız dünyayı sevemiyorum. Güneş gelen pencerelerimden sadece beni dünyaya getirdikleri içinde olsa elimi tutarlar diye uzandığım her şeyin üzerine duvarlar yıkıldı

[beyzahasrettrmn]

Mona roza

Birgün gözlerimin ta içine bak

Anlarsın ;Ölüler niçin yaşarmış

[beyzahasrettrmn]

Zamanın akmadığı bir dönem mi ?

Hastaneye hiç alışamadım. Kalabalıklar içinde kendimi çok daha yalnız hissediyorum 04.05.2023 02.52

[beyzahasrettrmn]

Sakın kötü zamanlarımda yanımda olmayışınızı, iyi zamanlarımda yanımda olmayışınızdan ağır zannetmeyin. En güzel zamanlarımı, başarımı, duygumu içi buruk yaşattınız için umarım ki az da olsa pişmanlık duyarsınız

[beyzahasrettrmn]

Gönlümde denizleri aşmış, gözümde kıtalara sığmayan,

Yeryüzünün acılarına dayanamadığım bir geceden yazıyorum,

Birgün gelirsen bana

Tozludur saçlarım

Kirlidir pamuk ellerim

dokunma..

Her köşe başında seni aramıştır bakışlarım

Eksik gelir her şey şu başımı yastığa koyduğumda..

Sen anlat ben susmayada razıyım,

Anlat nasıl seni böyle severken,

Şimdi uçurum kenarındayım..

Ne olur günler, geceler olmasın

Şarkılar sussun, kimseler konuşmasın

Ne bir ses ne de seda

Kimsecikler benim anamadığım adını anmasın.

Şu yüreğime dokunan sancılar,

Gönlümü daha da yakmasın..

O yazın

tozlu yollar,

Kavurucu kan sıcak,

Kelimelere sığmaz anlatamam

Dün gibi hissederim,

Bir balkondan saatlerce baktığım günleri..

O kışın

Esen rüzgarlar,

Yağan yagmurlar

O kaldırım yok mu vefasız kaldırım

Unutturmaz seni bana hatılarımda..

Birine kendimi anlatmak çok zor biliyor musun?

Oysa her yeni sehir yeni insanlar cazip gelir derler

Ben her şeyden kaçıyorum

Sen benim bu hayata astığım en güzel fotoğrafsın

[beyzahasrettrmn]

Çocuklar gibi küstüm bende’ diyor şarkıda

Ah ne cok özetliyor hayatımı

Küskünlüğümü..

[beyzahasrettrmn]

Sabaha yakın olmayan bir gecenin virane olmus sözlerin yüreğimi incittiği bir geceden yazıyorum,

Bulutların üzerinde yalın ayak sana koşarak gelmek istediğim,

Uzansam tutabilcek kadar yakınmış gibi hissettiğim ama gün be gün hüznün özlemin ağırlaştığı arsızlaştığı bir geceden sesleniyorum

Artık kus cıvıltılarını duymadığım sabahların, bana aldırıs etmeyen kör sağır dilsiz gecelerinden,

Bogulup boğulup ölmediğim karanlıkların kuytusundan, acılarımın koynumda hançer yarası gibi durduğu , düşündükçe hala hançerlerin kalbime saplandığı kabuk tutmayan yaralarımın sızladığı gecesinden yazıyorum..

Yazıyorum, hissiz dudaklarim sözlerimi söyletmez olmuşken, gözlerim an be an yıkılışımı izlerken, kaybolduğum beyhude yalnızlığımı arıyorum.

Susuyorum.. suskunluklar yetmiyor

Aglıyorum.. aglamaklar yetmiyor

Ölüyorum! Öldüklerim yetmiyor..

Gecelerde kayboluyorum ..

[beyzahasrettrmn]

Hiç sevilmemişliğime,

Başımın oksanmamışlığına,

Samimi duygularımın hiç karşılığı olmayışlarına,

İçimdeki yaraların beni artık nerdeyse hergün tekrar tekrar boğmasına agladim..

Agladim..

Suskunluğumun verdiği çaresizliğe,

Her kapının ardında bekleyen ölmek duygusuna,

Kimsenin beni anlamayışlarına,

Anlaşılmak için kendimi mahvettiğime agladım.

Kendime kızgınım, alışamamışlığıma ağladım,

Agladim aglamaklar yetmedi

Sustum susmalar yetmedi

Çaresizliklerim dağları aştı da ağladım

Kor oldum yandım alev alev

Susmadım kanadım oluk oluk,

Nerdeyse alacagım son soluk

Yorgun gönlüme ağladım,

Bitmeyen bitmek bilmeyen düşlerime ağladım..

[beyzahasrettrmn]

Karlı bir gecenin sabaha yakın olmayan ışıklarından yazıyorum,

Umutsuzluğun derinlerine kapıldığım günlerin gecelerinden,

Güneşin yüzümü yalnızca aydınlatıyormuş gibi göründüğü,

solmuş yüzüme işleyemeyen sahte aydınlıkların olduğu,

içimdeki çığlıkların derinleştiği,

gökyüzüne ulaşamayan kanadı kırık bir kuş misali,

ellerimi uzatsam diyorum kapkaranlık yerlere, bozuk saat gibi iklimlerin aynı yere saplanıp kaldığı günlerde,

tutsam yırtsam şu gökyüzünü, delice aglayıp sonra sustursam kendimi..

uzatsam ellerimi karanlığa, bari karanlık tutsa ellerimden,

koynunda uyuttu bu ıssız geceler beni, sonra vurdu yerden yere ,

Rüyalarım bile düşman kesildi günden güne.

Tükendim demek yetmedi, paramparçayım demek yetmedi,

Sığmadı hüznüm kederim gökyüzüne

Sahi gözlerimdeki hüznü kim gördü?

Her Fotoğrafta her aynada gözlerimdeki hüzünle gözgöZe gelmek ne demek kim bilir bu hisleri?

Mutlu görünmekle içimdeki mutsuzluk arasindaki çizgide dağıldım gidiyorum öylece,

Bigün bu yazdıklarım sonsuzluğa dökülecek hece hece

Yaralarım cok derinde şeyhim sızlıyor gündüz gece..

Önceden yalnızca geceleri hissederdim ya ,

Şimdi gündüzleri bile verem gibi dilimde, beynimde..

Nükseden bi hastalık kadar amansız dağılıyor bedenimde..

Kayboluyorum, kırılıyorum, dağılıyorum, ölüyorum zaman geçtikçe..

Dermanı olmayan bu dertten ruhum ölüyor şeyhim..

[beyzahasrettrmn]

Issız gecemin aydınlığa uzak,

Sevgisiz büyütülmüş çiçeklerimin derinliğinden,

Gözyaşlarımı dindiremediğim bir geceden yazıyorum,

Her şeyin ağırlaştığı bi dünyada,

Ne yüreğimde yar kaldı ne ana, baba.

Şarkıda diyor ya:

Babamız bizi sevmedi, çirkiniz.

Kalbimdeki yangın usul usul iç sesimi bastırırken,

Yagmur yagıyor apansız,

Herkese duvarlar ördüm,

Sana gelince her şey şeffaf ve duvarsız..

Ah ne çok hüzün var bu gece yüreğimde..

Ne çok ağlanacak yanımız varmış,

Oysa ağlamadık mı yeterince..

Bir hayalsin bitmek bilmeyen, düşlerimde..

Perdesin gözlerimde..

Ahh ne cok ne cok özledim seni,

Bir bilsen utanır kosarak gelirdin..

Ah bu sessizliğim, içimdeki yangınlarım çiçeklerimi kuruttu,

Ben o yare canımı verirdim o yar beni unuttu..

[beyzahasrettrmn]

Şimdi bi yolculuktayım,

Müzik kutumdan rastgele sarkılar çalıyor,

Şimdi arka fonda Neşet ertastan mühür gözlüm çıktı,

Gözlerim doldu aglamaklıyım,

Şuan bu yazıyı yazan kollarımı hissetmiyorum..

Öyle derin öyle içten kanıyorum ki..

Her hecesi beni benden alıyor

Ciğerlerime kadar hissediyorum acımı

Şu boş araziler boyu koşmak istiyorum

Nefesim kesilene dek,

Seni unutana dek,

Yakıp yıkmak viran etmek istiyorum

Ama öylece bi otobus koltuğunda oturuyorum

Elimden hic bisey gelmiyor

Şairin dediği gibi

Bi sigara yakacağım birazdan

Ve şöyle diyeceğim kendime

Nasip değilmiş..

[beyzahasrettrmn]

Öyle caresizim ki , öyle yalnızım ki ..

Gece karanlık ben mahvolmus,

Aydınlığa çıkamayan başkasına yamalık..

Düşleyince hissettiğim o şehrin kuru sıcağı,

Evine dönük balkonda içtiğim sigaralar,

Hiç tat almadığım halde söndürmediğim izmaritler..

Seni özlemek yüreğime saplanan bi bıçak gibi.

Kelimelerim kifayetsiz.

O soğuk yagmurlu günlerde kordon kenarında yürüdüklerimiz..

Gözlerin..

Zorlanıyorum nefes alırken ..

Yüreğime dokunamamış ve asla dokunamayacak kimse,

Seni kalbimde, her zerremde tasırken bi başkasına alışmak zorunda kalmak ne demek sen bilemezsin..

Herkes sevdiğini aldı,

Benim gözlerim doldu yere baktı.

Aglamamak için kendimi sıktım çenem titredi..

Küsmelerimiz vardı ya..

Hemen bana bi sarkı paylasırdın,

Nasılda dinlerdim sabahlara kadar..

Şimdi o şarkılardan birini dinliyorum,

Nasıl ağladığımı tahmin ediyorsundur eminim..

İçimden geçenler öyle derin öyle sonsuz ki .

Kelimeler kifayetsiz sevdiğim..

Bak sevgilim diyemiyorum artık sana ..

Sen benim sevdiğim,

Sen benim gönül sızım,

Sen benim acım,

Sen benim kanayan yanım..

Sen olsan olsan ecelim..

Ki sen beni ölmeden topraga gömdün zaten..