birgitvancauwelaert

[birgitvancauwelaert]

Penelope

éInhoud

“Penelope wacht, worstelt met tijd en verlangen. Haar beweging is die van de stilstand.”

Als al het verbale geweld van de 24 mannen die de Odyssee vertellen eenmaal over de scène heeft geraasd, brengt Lisbeth Gruwez een woordeloos antwoord in de meest zuivere eenvoud: twintig minuten lang danst ze alle verzwegen vrouwen van de Odyssee bijeen, en dient dusdanig al die mannen van repliek. Het is de eerste keer dat Voetvolk werk in opdracht maakt, in dit geval in opdracht van de KVS. Hun bijdrage aan het Odysseus-project is een epiloog: een voetnoot van Voetvolk.

Lisbeth Gruwez wil een open einde knopen aan Odysseus door de verbale veelheid naar een non-verbaal nulpunt te verleiden. No trucare, niks foefelare: ze maakt slechts gebruik van haar eigen lichaam om bijvoorbeeld het wachten van Penelope te verbeelden. "Penelope wacht, worstelt met tijd en verlangen. Haar beweging is die van de stilstand," merkt Lisbeth op. Die unieke combinatie van beweging en stilstand giet ze in de vorm van een spiraal: een figuur die tegelijk beperkt en onbeperkt is. Het is haar bedoeling om de tijd niet lineair, maar circulair op te vatten. Want: "is er überhaupt ooit een einde gekomen aan de cyclus van geweld die de Odyssee verbeeldt?" Dat is volgens Lisbeth de hoofdvraag van het gedicht. Ze leest het geheel als een eeuwig wederkeren van (mannelijk) geweld: een cyclus van vallen en opstaan, van aanvallen en hervallen. In die interpretatie staat Penelope - en bij uitbreiding de vrouw - symbool voor verbintenis en verzoening, terwijl het mannelijke idioom van roem en heldendom alleen maar verdeeldheid zaait. Maar naast de honkvaste en trouwe Penelope, krijgen nog zoveel andere vrouwen een non-verbale stem. Lisbeth probeert evengoed de femme fatale en de tomboy naar boven te brengen. De nimfen en sirenen, Calypso en Circe. De meest uiteenlopende aspecten van het vrouw-zijn die in haar lijf besloten liggen, wil ze uitvergroten en naar buiten brengen. Ze doet dat als vanouds op aansturen van Maarten Van Cauwenberghe, haar vaste partner bij Voetvolk, die muziek ontwikkelt die de solo van Lisbeth tegelijk ondersteunt en aanvalt, als een soort contrapunt. Samen willen ze de tijd (voor even) laten stollen.

Mijn ervaring

Wat mij vooral verbaasd heeft was het kleine opppervlak die de vrouw gebruikte. Zoals ook hierboven staat maakt ze gebruik van een spiraal als vorm die haar enerzijds beperkt, maar anderzijds ook onbeperkt is. Ik stoor me er heel vaak aan dat mensen op een groot podium staan, maar de plaats niet gebruikte. Maar hier gebruikte ze inderdaad steeds dezelfde oppervlakte, maar het stoorde me niet. Ik denk dat als ze zou hebben bewogen en de hele ruimte zou hebben gebruikt, ik de worsteling die ze uitbeeld niet zou hebben gesnapt. 

Door de vele bewegingen die de vrouw maakte met haar armen en handen bracht ze me in ‘hogere sferen’. Ik zag verschillende wezens met hun eigen verhaal, hun eigen leven, hun eigen moeilijkheden in de vrouw die hun weg naar buiten zochten. Het waren heel sombere bewegingen die tegelijkertijd zo vol en geladen waren.

Wat voor mij de hele dansvoorstelling maakte, was de keuze van de kleding. Om te beginnen droeg de vrouw een spannende trui met geen bh onder wat de voorstelling zo puur liet overkomen bij mij. De keuze van rok gaf er een extra touch aan. Het niet zien van de beweging die haar benen en voeten maken liet het allemaal lijken dat de vrouw een toestel stond dat haar liet ronddraaien. De zwieringen van de rok en de witte schijn van haar onderrok gaven me dat extra tikkeltje meer vrijheid.

Ik heb enorm genoten van de locatie en van de lichtshow. Dit zijn natuurlijk dingen waar ze heel hard op letten, maar meestal vind ik dat deze niet geslaagd zijn of niet passen bij wat er op de voorgrond gebeurde. Maar dit was zeker en vast niet het geval bij Penelope. Het gaf me een duister gevoel wat ik wel een leuk gevoel vind. Het gaf me veel vrijheid tot verbeelding en om na te denken over de bewegingen die de vrouw maakte en welke betekenis ik hieraan gaf. 

Wat me wel een beetje stoorde, of wat ik wel miste was de gezichtsuitdrukking van de vrouw. Doorheen de  hele voorstelling miste ik haar gezichtsuitdrukking. Of dit de bedoeling was of niet weet ik niet, maar dit vond ik wel een minpuntje. 

[birgitvancauwelaert]

Pentatonix

Op 24/03/2020 zou ik normaal gezien naar het concert van Pentatonix zijn geweest in Vorst Nationaal. Maar er kwam een kleine stoorzender tussen, namelijk onze goede vriend Covid-19 die alle entertainment heeft afgelast of uitgesteld.

Pentatonix (ofwel is een PTX) is een a-capellagroep uit Amerika. De groep is oorspronkelijk begonnen met 3 vrienden ;  Kirstin "Kirstie" Maldonado, Mitch Grassi, en Scott Hoying die samen optraden op een middelbare school in Texas. Scott wou graag meedoen aan een wedstrijd, maar hiervoor moesten ze met 4 leden zijn en zo kwam Kevin Olusola bij de groep. Even later kwam  Avi Kaplan ook bij de groep. In 2017 werd bekend gemaakt dat hij (Avi) de groep ging verlaten om meer tijd te maken voor zijn familie. Matthew Sallee is nu het 5e lid van het vijftal. Gelukkig is Avi niet helemaal verdwenen en brengt hij nog enkele solo-nummers uit en kunnen we blijven verder genieten van zijn mooie stem. 

De naam “Pentatonix” is afkomstig van de pentatonische schaal. Dit is een muzikale toonreeks met 5 noten per octaaf. Zo vonden ze dat deze schaal bij hen paste en hebben vervolgens de laatste letters vervangen door een ‘x’. 

Pentatonix heeft voornamelijk gecoverde liedjes zoals: Hallelujah van Leonard Cohen, Cheerleader van Omi, ... Ze hebben een heel uitgebreid aanbod waardoor er voor elk wat wils is. 

Dit vijftal heeft ook al enkele privileges meegemaakt in hun carrière. 

In 2013 hebben ze samen met violiste  Lindsey Stirling Radioactive gecoverd van  Imagine Dragons. 

In 2014 hebben ze Papaoutai van onze Stromae gecoverd met Lindsey Stirling. 

In 2014 hebben ze samen met Tori Kelly een cover en mix gemaakt van  Winter Wonderland en Don’t Worry Be Happy. 

In 2016 hebben ze een liedje uitgebracht met de wereldbekende Jason Derulo met als titel If I ever fall in love. 

In 2016 hebben ze Jolene gecoverd met Dolly Parton herself. 

Dit vijftal is een echte hechte vriendengroep. Ze doen veel samen. Zo hebben ook de 2 mannelijke oprichters, Scott en Mitch, een eigen YouTube kanaal genaamd Superfruit. Deze 2 brengen ook samen liedjes uit waaronder mijn favorietje “Guy Exe”. 

Ik heb deze groep leren kennen via mijn zus. Zij was meteen verkocht en zo stond er weken bij ons thuis niets anders op dan liedjes van Pentatonix. Ik had niets tegen a-capella, maar het was niet iets dat ik zelf zou opzetten, maar nu ben ik helemaal verkocht. Er zijn natuurlijk covers die ik niet zo goed vind. Maar PTX is zeker de moeite waard om eens op te zoeken op YouTube. 

[birgitvancauwelaert]

Vlaamse Flikken

Op vrijdag 06/02/2020 ben ik afgezakt naar de cinema van Aalst voor de première van Vlaamse Flikken. Het verhaal achter deze film is onwaarschijnlijk en mag dus zeker niet ontbreken in ‘mijn verslag’. 

Toen de 15-jarge Gilles De Keyser door een ski-ongeluk in het ziekenhuis van Aalst terechtkwam, werd hij daar zo goed verzorgd op de kinderafdeling dat hij tijdens zijn lange revalidatie het idee kreeg om een filmscript te schijven als bedanking voor de goede zorgen. Hij begon dan te schrijven en ging op zoek naar acteurs. Enkele van zijn vrienden waren loeiend enthousiast om mee te werken aan dit project. Tot zijn grote verbazing waren er ook enkele bekende Vlaamse acterus die het wel zagen zitten om een rol op zich te nemen voor de film. Hij wou de film zo echt mogelijk laten lijken en zo kreeg deze film ook bijstand van de Aalsterse brandweer en politie. De opnames van de film hebben zo’n 3 jaar geduurd, maar het resultaat was magnifiek! Natuurlijk zijn er wel enkele punten waaraan je zag dat het een amateuristische film was, maar dit deed niet af aan de fim. Mijn zus en ik gingen eigenlijk naar de première van de film voor een vriendin die een rol speelt in deze film, we hadden allebei niet veel verwachtingen van een film, maar hij heeft ons zeker aangenaam verrast!

[birgitvancauwelaert]

De Grieken

Op donderdag 13/02/2020 en zaterdag 15/02/2020 ben ik naar een toneelvoorstelling geweest van mijn zus. Het was eerder een soort van muziektheater, de leerlingen van de woordafdeling speelden hun stukken en de samenspel klas van slagwerk ondersteunde hen. 

Het stuk dat ze speelden was een tragedie gebaseerd op de tijd rond de Trojaanse Oorlog ( 1100 v.C.) . De teksten waren helemaal zelf geschreven door hun toneelmeester; Luc Frans. Luc is een gepassioneerde schrijver en heeft zo al meerdere toneelstukken geschreven zowel voor zijn leerlingen in de academie als erbuiten. Persoonlijk ben ik een grote fan van Luc zijn schrijfstijl. Je moet steeds met zijn teksten lachen en er zitten elke keer meerdere doordenkertjes of diepere betekenissen in verstopt. Ik moet wel toegeven dat ik ze niet altijd meteen doorheb of begrijp, maar dat komt daarna wel. 

Nu het verhaal zelf … Koning Agamemnon offert zijn dochter Ifegeneia op zodat zijn vloot naar Griekenland kan varen. De gevolgen van dit offer worden verteld door de ogen van 4 groepen; Ifegeneia zelf, haar broer en zussen, de Griekse schoonmaakploeg en tenslotte haar ouders. Het verhaal is gebaseerd op de klassieke tragedies, maar er zaten verrassende wendingen in zoals Orestes die zijn moeder niet vermoord en Ifegeneia die nog leefde. Dit alles werd begeleid door slagwerk. Dit gaf het hele stuk een extra dimensie. 

[birgitvancauwelaert]

1917

Op 01/02/2020 ben ik ,samen met mijn fantastische zus en papa, naar Brussel afgezakt en zijn we de film 1917 gaan bekijken in de bioscoop. We hadden alle 3 de trailer van de film gezien en waren direct verkocht. 

1917 is natuurlijk een oorlogsfilm en is geregisseerd door Sam Mendes. Naast deze film heeft hij ook Spectre en Skyfall (de bekende 007-films) geregisseerd. Deze jonge film is voor vele prijzen genomineerd geweest en heeft er ook een hele boel gewonnen, waaronder : 2 Golden Globes, 7 BAFTA Awards, 3 Academy awards, .. . 

Nu de film zelf... . Ik heb de volle 119 minuten van de film genoten. Het waren zeer mooie beelden, magnifieke effecten en een zeer mooie muziekkeuze. De film gaat over 2 soldaten uit het Britse leger die binnen een bepaalde tijd een belangrijk bericht moeten gaan afleveren aan het tweede bataljon van het Devonregiment. Als de twee jonge soldaten niet op tijd bij het bataljon zouden aankomen, zouden er duizenden soldaten sterven. De luitenant van dat bataljon is Joseph Blake, de broer van Tom (één van de twee soldaten). Onderweg sterft Tom en moet William verder zonder zijn vriend. Na een helse, lange, moeilijke, .. weg bereikt hij net op tijd / ietsjes te laat zijn doel en kan hij de levens van vele mannen nog redden. Persoonlijk vond ik wel op sommige momenten dat de film wat traag ging. Maar deed niet af aan de sensatie die ik voelde tijdens het kijken. 

Als je houdt filmen over de oorlog, zou ik deze zeker aanraden!

( sorry voor de spoilers van het verhaal ) 

[birgitvancauwelaert]

Geralt of Rivia two moods

[birgitvancauwelaert]

Beethovens Pastorale

De stukken

1. Wondrous Journey - Alex Otterlei

In deze symfonische ouverture beschrijft Otterlei het eerste deel van een spectaculaire reis, waarin momenten van vloeiende schoonheid en verwondering zich afwisselen met meer duistere, hoekige passages. Een reis, waarbij echter niet zozeer de eindbestemming, dan wel de tocht zélf de grootste beloning betekent. 

Maar tegelijkertijd relateert de muziek naar het componeerproces zélf een proces dat eveneens als een intense zoektoch beschouwd kan worden, één waarbij de componist nieuwe paden opzoekt, ,vaak niet wetende waar deze hem uiteindelijk toe zal leiden. Een reis vol obstakels, tegenwerkingen en onzekerheden, afgewisseld met korte momenten van tevredenheid, ja zelfs verwondering en ontroering. Momenten die echter snel weer omslaan in twijfel en zelfkritiek. Het is een proces van vallen en opstaan, waarin men, net als in het leven zelf, vaak meer leert van vergissingen die men begaat dan van de dingen die als vanzelf gaan. 

2. Sea Pictures - Elgar

Sea pictures is een verzameling van 5 liederen gecomponeerd door Edward Elgar. De 5 liederen zijn:

Sea slumber song, geschreven door Roden Noel

In haven (Capri), geschreven door Caroline Alice Elgar (mevrouw Elgar)

Sabbath morning at sea, geschreven door Elizabeth Barrett Browning

Where carols lie, geschreven door Richard Garnett

The swimmer, geschreven door Adam Lindsay Gordon

Het is een symfonische cyclus, delen van het eerste deel zijn door het gehele werk te horen. Elgar schreef het werk origineel voor sopraan en piano, maar paste het later qua stemming / toonsoort aan voor de uitvoering van andere zangstemmen en orkest. Dat pakte goed uit want het is een van Elgars populairste werken geworden. 

3. Symfonie nr. 6 in fa-groot opus 68 ‘Pastorale’ - Beethoven 

Beethovens Zesde symfonie ‘Pastorale’

Ludwig van Beethovens Zesde symfonie, bijgenaamd ‘Pastorale’, gaat over de kracht en de schoonheid van de natuur. We hebben het geluk dat Beethoven de delen van zijn Zesde symfonie een titel gaf. Zo weten we bijvoorbeeld dat het derde deel over de mensen op het land en hun folklore gaat (en dus een beetje boers moet aanvoelen) en het laatste deel over dankbaarheid na een storm. Wat de Zesde symfonie zo speciaal maakt is dat het een verlossing is uit het alledaagse leven, een expeditie, een ontsnapping naar het platteland of de bossen.

Mijn eigen mening

Het eerste stuk dat het OVSO speelde, was Wondrous Journey van de Antwerpse componist Alex Otterlei, hij was ook zelf aanwezig op dit concert. En dit stuk had meteen een goede toon gezet. Het stuk kwam soms wat chaotisch over, wat voor sommige storend kan zijn, maar dit was niet zo in mijn geval. Toen ik de tickets bestelde, had ik dit stuk wel al een opgezocht op YouTube om toch al een idee te hebben van hoe het ongeveer gaat en de volgende dagen heeft dit stuk non-stop opgestaan. Op weg aar school zette ik het op, op weg naar huis, tijdens het eten, na het eten, ... . Maar als ik dit stuk van live hoorde, was ik helemaal onder de indruk. Ik werd meegesleurd door dit stuk en beleefde mijn eigen reis met zijn obstakels en verwondering. 

Het tweede stuk dat het symfonisch orkest heeft gespeeld was het vijfdelige Sea Picture van Edward Elgar. Eva Goudie-Falckenbach song de sopraan. Sea Picture vond ik persoonlijk wat minder. Soms vond ik de zang er te veel aan en andere momenten was de begeleiding van het OVSO er te veel aan. Maar dit gevoel had ik natuurlijk niet het ganse stuk lang. Ik vond stuk wel mooi, maar er waren passages in dit stuk die ik minder mooi vond. 

Het derde stuk dat die avond is gespeeld en ook het hoogtepunt van de avond, was Symfonie nr 6 in fa-groot opus 68, of Beethovens Pastorale. Dit stuk gaat tegen het klassieke in, want dit stuk bestaat uit 5 delen.Het vierde deel gaat onopgemerkt over in het vijfde deel. Alle 5 delen hebben dan ook hun eigen ondertitel. Voor het stuk begon, kregen we en korte uitleg over elk deel en werd ook uitgelegd welk instrument wat voorstelt in welk deel. En als je dit dan hoorde, kon je het ook plaatsen, wat ik wel leuk vond. Beethovens pastorale vond ik een zeer mooi stuk met een mooie achtergrond. 

[birgitvancauwelaert]

Torpedo

23 oktober ben ik samen met mijn papa en zijn vriendin naar Torpedo geweest. Deze film is geregisseerd Sven Huybrechts en gaat over een Vlaamse rebellen die in 1943 op geheime missie moeten. Met een gestolen Duitse onderzeeër moeten ze vanuit Congo onopgemerkt in de Verenigde Staten geraken, maar het zou maar een saaie film is als ze zonder enige problemen in de Verenigde Staten zouden geraken. Ze worden opgemerkt o.a. opgemerkt door een andere Duitse boot, die hen een bezoekje brengt. Zo moeten ze proberen verstoppen dat ze eigenlijk geen woord Duits kunnen, buiten hun gegijzelde Duitse medereiziger die hen tijdens deze missie leert hoe ze met deze onderzeeër moeten varen, zodat hun missie niet in het water valt.   

In deze Belgische film spelen o.a. Koen De Bouw, Ella-June Henrard, Joren Seldeslachts, Bert Haelvoet, Sven De Ridder, .. . 

De scores rond deze film variëren van 9/10 tot een lage 6/10. Persoonlijk vond ik dit een zeer goede film en zou hem zeker aanraden aan andere. 

[birgitvancauwelaert]

Cleo

De recensie

In de film Interstellar wordt gezegd: “Love is the one thing we’re capable of perceiving that transcends the dimensions of space and time.” Voor muziek geldt dat nochtans ook, vind ik, en zo waarschijnlijk ook regisseur Eva Cools. Muziek staat namelijk centraal in haar speelfilmdebuut Cleo, en dan vooral hoe het je door moeilijke tijden heen kan helpen. Geekster had de film al aangeraden voor Film Fest Gent en ging daar kijken naar haar mooie debuut op de Belgische première.

Nieuw en anders

Cleo is een zeventienjarig meisje dat samen met haar broer bij haar oma woont. Hun ouders kwamen om het leven bij een auto-ongeluk en Cleo heeft het moeilijk om dat te verwerken. Ze gaat uit naar haar vaste club om haar zorgen wat te vergeten. Daar ontmoet ze de mysterieuze Leos, van wie ze meer en meer in de ban raakt. Op school vindt ze nog moeilijk haar draai en ook bij haar oma thuis loopt het niet altijd van een leien dakje. Omdat haar vader concertpianist was, begint ze opnieuw piano te spelen. Zo krijgt ze terug iets om zich op toe te leggen. Samen met het gezelschap van Leos begint ze er langzaamaan weer bovenop te komen. Maar hun ontmoeting blijkt uiteindelijk toch niet zo toevallig.

Ik hoorde voor het eerst van deze film toen er een paar jaar geleden een crowdfundingcampagne voor werd opgestart. Het langspeeldebuut van een vrouwelijke regisseur waarin een tienermeisje en muziek centraal staan, het leek wel speciaal voor mij gemaakt. Zoals vele anderen doneerde ik aan de campagne om een concertscène te kunnen opnemen en daarna was het halsreikend uitkijken naar het resultaat. Het bleek een goeie investering want Eva Cools levert met haar film een mooi portret van een meisje van wie haar wereld op haar kop werd gezet.

Ze schreef het script zelf en dat voel je ook. Haar Cleo is veel realistischer dan tienermeisjes vaak zijn in dit soort films. Ze doet zich sterk en stoer voor maar dat is meer voor de buitenwereld en voor haar broertje. Maar de paniekaanvallen die naar boven komen wanneer ze geconfronteerd wordt met het trauma van het ongeval kan ze toch niet tegenhouden. Ook weet ze niet precies welke rol ze nu moet innemen voor haar broer en dat zorgt soms voor frustraties, die ze op hem uitwerkt. Het komt hard aan, maar door alles wat je al weet over Cleo kan je je inleven. Haar oma heeft het ook lastig met de nieuwe situatie, maar zij kan zich wel verdedigen tegenover haar kleindochter. Net zoals elke tiener heeft Cleo stemmingswisselingen, maar ze is ook verloren na de dood van haar ouders en dat gevoel laat de film perfect zien.

Muziek heelt alle wonden

Wanneer Leos opduikt en hij anders is dan de jongens die ze gewend is, is hij dan ook een ideale toevlucht. Hij kent haar niet, dus moet ze ook niet doen alsof. Het feit dat hij op romantisch vlak ook niet geïnteresseerd is in haar, trekt haar nog meer aan. Maar het wordt al snel duidelijk voor ons waarom Leos precies in haar leven is gekomen, waardoor hun relatie een heel andere ondertoon krijgt. Hier duikt de film in complexe materie, maar ook de focus verschuift wat van Cleo naar Leos. En dat vond ik nu net jammer, want hierdoor is het niet meer volledig Cleo haar verhaal.

Waar de film zich dan wel weer echt in onderscheidt is net die rol van muziek en piano in haar leven. Vlak na het ongeval kan Cleo het niet opbrengen om achter haar piano te kruipen, omdat de herinneringen te pijnlijk zijn. Maar in plaats van het te zien als een obstakel ziet ze muziek gaandeweg als een kans om terug dichter bij haar ouders te zijn. Ze vindt haar passie ervoor terug, geholpen door haar vroegere pianoleraar, en begint zo uit haar dal te kruipen. Haar recital meer naar het einde van de film zorgt daarbij voor een ontroerend hoogtepunt.

Anna Franziska Jäger is uitstekend in de rol van Cleo. Ze is een nieuwkomer maar dat zie je er niet aan. Vaak heb je aan haar gezichtsuitdrukkingen genoeg om te weten hoe Cleo zich voelt. Het is best een gefrustreerd personage, maar Jäger zorgt ervoor dat je altijd onthoudt vanwaar die frustratie komt. Ook de bijrollen worden goed ingevuld. De bekende Waalse actrice Yolande Moreau speelt de oma, een vrouw die ook heel wat verloren heeft, maar toch wordt ze nooit een karikatuur. Roy Aernouts als Leos houdt het gepast understated voor zijn lichtjes getormenteerde personage. Daarnaast duiken ook Natali Broods en Koen De Sutter (De Twaalf, Cordon) op, als de tante en de muziekleraar, en zij zorgen altijd voor degelijke steun, zelfs in kleinere rollen zoals deze. Samen met de mooie cinematografie en de muziek van Mauro Pawlowski levert het een mooi debuut op.

Mijn eigen mening

Zaterdag 30 november ben ik samen met Tessa (en haar mama) naar de Kinepolis afgezakt om naar ‘Cleo’ te gaan kijken. Tessa vertelde me die week over deze film en ze ik was meteen geïnteresseerd. Vooral toen ze zei dat de hoofdpersonage een pianiste is. 

Voor we naar de film vertrokken, had ik snel een beetje opgezocht over de film. Zo kwam ik op de site van Film Festival Gent waarin stond dat deze film van Eva Cools al 3 keer in de prijzen was gevallen. ‘Cleo’ behaalde de prijs van beste filmdebuut en ook nog de prijs van het Italiaanse VOD-platform TIMVISION. En de derde prijs was voor Anna Franziska Jäger, zij kreeg de Rising Star Award voor haar rol Cleo.

Maar nu de film zelf. Wauw .. 

Toen Cleo naar haar vaste Club ging, Club 7, zag je al meteen dat Leos geen gewone, toevallige man was in dit verhaal. Zowel Tessa als ik hadden al meteen dat Leos iets met het accident, en dus ook met het overlijden van haar ouders, te maken had. Je zag ook dat hij hiermee sukkelde en dat dit hem bleef achtervolgend. Ondanks het leeftijdsverschil van 12 jaar voelt Cleo zich sterk aangetrokken door Leos. Alleen weet zij nog niet dat hun ontmoeting niet zomaar toevallig is. Cleo heeft het nog heel moeilijk met het accident. Ze heeft te kampen met angst- en paniekaanvallen en heeft het moeilijk met het verlies van haar beide ouders. Haar papa was een beroepspianist en Cleo speelde al van haar 5 jaar piano. Na het accident heeft ze de piano eventjes links laten liggen, maar dit heeft ze terug opgepakt. De piano bracht haar weer in verbintenis met haar ouders. Muziek, en dan vooral Prelude 2 Opus 3 van Rachmaninov speelt een belangrijke rol in de deze film. Naast de steun die ze vindt in de piano, vinden zowel Leos en Cleo veel steun bij elkaar. Alleen is dit voor Leos veel moeilijker, want hij weet wat hij haar heeft aangedaan en wil het haar graag vertellen, maar vindt de kracht of het gepaste niet. Zo weet hij ook dat Cleo daarna nooit leer tegen hem zal praten en het hem nooit zal vergeten. Uiteindelijk vertelt Leos toch dat hij het accident heeft veroorzaakt en dat hij de schuldige is die haar leven, dat van haar broertje, van haar bobonne heeft verwoest. En vanaf dan is al hun contact verdwenen. 

Helemaal op het einde van de film blijkt dat Leos het accident helemaal niet had kunnen vermeiden. Cleo’s papa reed voor een onbekende reden op de linkerrijstrook wat maakt dat Leos en Cleo’s papa een gedeelde schuld hebben aan dit ongeval.  

En bam, dit had ik absoluut niet zien aankomen. Niet alleen dit einde, maar heel de film heeft me stil gemaakt. 120 minuten zat ik vastgeplakt aan mijn stoel. De helft van de zaal, die maar gevuld was met zo’n 20 man, is net zoals wij blijven zitten tot de aftiteling helemaal gedaan was. Na de film kon ik niets zeggen. Ik wist niet wat te zeggen. Ik had eventjes tijd nodig om te film te laten bezinken. Op weg terug naar huis, was het heel stil in de auto. Wat in dit geval een goed teken was. We waren het er alle 3 over eens dat dit ECHT een goede film is. Ik vind hem een echte aanrader! 

Van zodra deze film op DVD staat, koop ik hem. Dit staat vast!

Wat ik wel een leuk ‘extraatje’ vond in deze film, was dat er doorheen de film eigenlijk afwisselend Frans en Nederlands wordt gepraat. Leos en Cleo praten Nederlands, maar met haar bobonne praat Cleo Frans. Tegen Bruno, het kleine broertje, praat Cleo dan weer Nederlands. 

[birgitvancauwelaert]

[birgitvancauwelaert]

De Last Post

Van 25 t.e.m. 27 oktober ben ik op jeugdweekend geweest met de harmonie. Dit jaar ging dit door in Ieper. Maar je kan toch niet naar Ieper gaan zonder de Menenpoort te bezichtigen en 's avonds naar de Last Post te gaan luisteren? Dus, dit hebben we dan ook gedaan. De Last Post wordt elke avond om stipt 20u gespeeld onder de Menenpoort door de leden van de Last Post Association. En dit, sinds 1928. Toch is dit ritueel even onderbroken geweest tijdens de bezetting van Ieper door de Duitsers tussen mei 1940 en september 1944. De Last Post is een eerbetoon voor de overledenen van de Eerste Wereld Oorlog en wordt gespeeld op een klaroen. Bij het horen van de Last Post krijg ik iedere keer kippenvel. Al vanaf de eerste tonen pakt de Last Post me. Het geeft me een beangstigend gevoel, maar tegelijkertijd ook een hoopvol gevoel. De klaroen maakt een uniek geluid en persoonlijk vind ik dat de klaroen de Last Post maakt.

[birgitvancauwelaert]

Love Simon

Op 13 november ben ik samen met mijn papa naar de film Love Simon gaan kijken in het Vondel in Halle. Elke woensdag spelen ze een film in het stadhuis van Halle en op 13 november speelde ze dus de film Love Simon. Dit was in het kader van week van de holebi. Love Simon is een Amerikaanse romantische filmkomedie uit 2018 die gaat over Simon Spier die ontdekt dat hij homo is, maar hij heeft schrik om uit de kast te komen. Hij leert iemand kennen, zonder te weten wat de naam is van de andere persoon, en komt te weten dat hij ook homo is en met dezelfde schrik te maken kampen heeft als Simon. Ze helpen en steunen elkaar omdat ze 'in hetzelfde schuitje zitten' . Love Simon vond ik een heel mooie film. Ondanks ik het einde van de film voorspelbaar vond, heb ik van elke minuut genoten. De film heeft de kijkers laten kennis maken met de angsten, onzekerheden, problemen, ... van holebi's. Zij zijn de dag van vandaag nog steeds een zeer actueel onderwerp en worden nog niet aanvaard door iedereen in onze maatschappij.