blindedmedusa

[blindedmedusa]

Τρίτος Νόμος

Με έχεις ήδη χάσει, γιατί με της αλυσίδες, που με τύλιξες, παγιδεύεις μόνο το σώμα μου, όχι το μυαλό μου. Όσο περισσότερο τις σφίγγεις, τόσο πιο πολύ θα προσπαθώ να της σπάσω. 

[blindedmedusa]

Τάσεις Φυγής

Μελλοντικοί Υ,

Κάθε βράδυ κάνω τον απολογισμό της ημέρας, άλλες φορές συνειδητά και άλλες ασυνείδητα , γιατί πολλές φορές δεν μπορώ να ελέγξω το μυαλό μου. Απόψε είναι μία από τις βραδιές που συμβαίνει το δεύτερο. 

Και αναρωτιέμαι για άλλη μια φορά, γιατί το κάνετε αυτό; 

Γιατί δεν μπορώ να πάρω ανάσα; Γιατί πνίγομαι; Γιατί με πνίγετε; 

Με πληγώνει που όταν με κοιτάτε στα μάτια, αντί να δείτε τα όνειρα μου, βλέπετε τις προσδοκίες σας. Με πληγώνει πως όσο τα όνειρα μου με πάνε στο ευτυχισμένο μακρυά, τόσο προσπαθείτε να με δέσετε στο μίζερο εδώ σας. Με πληγώνει που δεν προσπαθείτε να καταλάβετε γιατί έχω τάσεις φυγής (από εσάς) , παρά παλεύετε να αποδείξετε τη λάθος οπτική μου, την αχαριστία μου, τις υπέρμετρες θυσίες σας και τον πόνο σας.

Κουράστηκα στον αγώνα μου στη ζωή, πάντα οι δικές μου μάχες να είναι υποδεέστερες από τις δικές σας. Κουράστηκα να μη θέλετε να με ακούσετε. Κουράστηκα να απογοητεύομαι από αυτούς που θα έπρεπε να αγαπώ πιο πολύ από τον καθένα. Κουράστηκα να με ρωτάτε κάτι, μόνο και μόνο για να λάβετε την αναμενόμενη απάντηση και όχι τη δική ��ου. Κουράστηκα να βασανίζομαι για να σας κάνω το χατίρι .Κουράστηκα να υποκρίνομαι και να αυτοκαταστρέφομαι για εσάς.

Αυτά προσπάθησα να σας πω και απόψε. Άλλη μία φορά που δεν θελήσατε να ακούσετε, που δεν σας ενδιέφεραν τα δικά σας λάθη, παρά μόνο τα δικά μου. Άλλη μία φορά που σώπασα. 

Όταν ήμουν μικρή. Έκλαιγα συνέχεια, έκλαιγα με το παραμικρό ψεγάδι στην ουτοπικά ιδανική μου παιδική πραγματικότητα. Υποσχέθηκα τότε στον εαυτό μου να μην ξανά κλάψω ποτέ. 

Κάτι τέτοια βράδια, σαν το αποψινό, με βουρκωμένα μάτια θυμάμαι  την υπόσχεση που είχα δώσει παλιά στον εαυτό μου. Κάτι τέτοια βράδια που την πατάω εξαιτίας σας. Κάτι τέτοια βράδια που βουλιάζω στα δάκρυα και την απογοήτευσή μου.

Δεν θα ξανά προσπαθήσω ποτέ πια να σας τα πω, όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί δεν βλέπω το ενδιαφέρον να με ακούσετε. Δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για λόγια, μόνο για αποφάσεις. Γιατί βαρέθηκα να απολογούμαι και να ζω με τις τύψεις.

Κι αν δε θέλετε να με ελευθερώσετε από τα δεσμά που εσείς φτιάξατε για μένα, θα απελευθερωθώ μόνη μου. Αργά ή γρήγορα θα απελευθερωθώ! 

                                                                                                 Άγνωστος Χ

Υ.Γ.: Σας ευχαριστώ που τόσα χρόνια με βοηθήσατε να ζήσω. Τα τελευταία χρόνια όμως κάτι πήγε στραβά. Λυπάμαι που δεν είμαι αυτό που περιμένατε. Και δυστυχώς λυπάμαι , που μακριά σας είμαι πολύ πιο ευτυχισμένη απ’ ότι κοντά σας. Αντίο…

[blindedmedusa]

Γραμμές

 Σταθμός τρένων 5/2/2000

Περιμένω. Δεν υπάρχει κανείς τριγύρω. Μια φωνή μου ψιθυρίζει να φύγω, όμως την αγνοώ και μένω. Δεν ξέρω αν θέλω ή αν αντέχω να τον δω, το μόνο σίγουρο είναι πως ξέρω τι θέλω να του πω.

Θέλω να του πω πως με πλήγωσε.

Το τρένο πλησιάζει.

Θέλω να του πω πως δεν μπορώ να τον συγχωρήσω, γιατί με κατέστρεψε.

Το τρένο σταματάει στην αποβάθρα.

Θέλω να του πω πως θα τον ξεχάσω , θα τον διαγράψω , όπως έκανε και αυτός, αγνοώντας με.

Ο πρώτος επιβάτης αποβιβάζεται.

Θέλω να ξέρει πως δεν μου άφησε καρδιά για να τον αγαπώ.

Ο τελευταίος επιβάτης αποβιβάζεται.

Σφίγγω τη φωτογραφία του με το χέρι μου, μέσα στην τσέπη μου, τόσο δυνατά που αν μπορούσε θα ένιωθε τον θυμό μου, κάνω ένα βήμα μπροστά καθώς ο χειμωνιάτικος αέρας μου σπρώχνει βίαια τα μαλλιά προς τα πίσω και σκουπίζω τα δάκρυά μου. 

Σαστίζω… Ο άνδρας που κατέβηκε δεν είναι αυτός που περιμένω κι όμως με πλησιάζει , σαν να με γνωρίζει. Έχει σταθεί μπροστά μου κρύβοντας τις γραμμές με το ψιλό του σώμα προστατευμένο στη βαριά του καμπαρτίνα. Με κοιτάει με βλέμμα χλωμό και θλιμμένο.

-Συμβαίνει κάτι;

-Έχω να σας πω κάποια άσχημα νέα.

-Δεν γνωριζόμαστε!

-Ο πατέρας σας απεβίωσε σήμερα το πρωί και σας άφησε αυτό το σημείωμα.

Μου το δίνει…

Σταθμός τρένων 5/2/2001

Περιμένω. Δεν είναι κανείς τριγύρω. Μια φωνή μου ψιθυρίζει να φύγω, όμως την αγνοώ και μένω. Βαδίζω στις γραμμές τώρα. Δεν ξέρω αν θέλω ή αν αντέχω να τον δω, το μόνο σίγουρο είναι πως ξέρω τι θέλω να του πω.

Θέλω να του πω πως πληγώσαμε ο ένας τον άλλο τόσο πολύ.

Το τρένο πλησιάζει.

Θέλω να του πω πως μπορεί να με κατέστρεψε , αλλά τον συγχωρώ.

Το τρένο φτάνει.

Θέλω να του πω πως όσο και αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να τον ξεχάσω, ούτε να τον διαγράψω, όπως ένιωσα πως έκανε αυτός.

Ο εκκωφαντικός θόρυβος της κόρνας του τρένου ηχεί στα αυτιά μου.

Θέλω να ξέρει πως θα είναι πάντα στην καρδιά μου γιατί τον αγαπώ αληθινά.

Ο θόρυβος ηχεί ξανά και αυτή τη φορά τον νιώθω σε όλο μου το σώμα.

Σφίγγω το σημείωμα του με το χέρι μου, μέσα στην τσέπη μου, τόσο δυνατά που αν μπορούσε θα ένιωθε το τρυφερό χάδι μου, κάνω ένα βήμα μπροστά καθώς ο χειμωνιάτικος αέρας μου σπρώχνει βίαια τα μαλλιά προς τα πίσω και αφήνω τα δάκρυά μου ελεύθερα να κυλήσουν στα μάγουλά μου και να πέσουν έπειτα στις γραμμές.

Τον βλέπω να με κοιτάει κατάματα, να ανοίγει τα χέρια του και του φωνάζω:

-ΈΡΧΟΜΑΙ!

Μετά σκοτάδι… 

[blindedmedusa]

Τα Δοκάρια

Μελλοντικέ  Y,

  Ξέρεις, πάντα πίστευα πως τα μαθηματικά μπορούν να περιγράψουν όλες τις πτυχές της ζωή μας, και πιο πολύ τις ανθρώπινες σχέσεις, κυρίως αυτή της φιλίας. Από τους Φίλιους Αριθμούς του Πυθαγόρα, μέχρι την Ευκλείδεια Γεωμετρία, τα μαθηματικά είναι γεμάτα θεωρήματα με εφαρμογή στις ανθρώπινες σχέσεις, έτοιμα να σε εκπλήξουν.

  Στην αρχή μιας φιλίας όλα είναι ιδανικά, όπως στον έρωτα. Σχεδόν τυφ��ώθηκα, ή μάλλον με τύφλωσε η απογοήτευσή (δυνατό συναίσθημα). Δεν μπορούσα να δω καθαρά την πραγματικότητα, ίσως να μη με ένοιαζε ή απλά να μην ήθελα να τη δω ,γιατί είχα επαναπαυτεί. Φαινόταν πως μου πρόσφερε παρηγοριά όταν την είχα ανάγκη, μια φιλική αγκαλιά γεμάτη θαλπωρή, ένα στόμα να μου μιλάει, να μοιράζεται τα προβλήματά της και μία πόρτα ανοιχτή για να μπω. Έτσι φαινόταν…

  Και ο χρόνος πέρασε , και έφερε αλλαγές (όπως συμβαίνει πάντα). Η απόσταση αυξήθηκε τόσο πρακτικά , όσο και νοητά και έφερε σκέψη. Οι φίλοι όμως, εξελίσσονται μαζί και δεν αλλάζουν χώρια.

  Αλλά, πλέον δεν ήμουν μέρος της ζωής της, πλέον δεν είχαμε κοινά σημεία αναφοράς, πλέον οι συζητήσεις τελείωναν στα τυπικά, πλέον δεν υπήρχε βαθιά επικοινωνία, πλέον δεν είχαμε καθημερινότητα, πλέον δεν με άκουγε, πλέον δεν υπήρχε ενδιαφέρον, πλέον δεν νοιαζόταν για τη γνώμη μου, αλλά για το αν είναι ίδια με τη δική της, πλέον δεν υπήρχε ειλικρίνεια, πλέον οι πορείες μας δεν ήταν παρ��λληλες, πλέον δεν ήταν αυτή που νόμιζα… Και αναρωτήθηκα… πλέον ή εξαρχής;

Τότε είδα την απόκλιση της από την ιδέα που είχα για εκείνη, τότε ανατρίχιασα, αντικρίζοντας την πραγματικότητα και το λάθος μου να πιστέψω πραγματικά στη σχέση μας…

  Ποτέ δεν φανταζόμουν πως το τέλος της επαφής μας θα με έκανε να ταξιδέψω σε ένα προ τετραετίας μάθημα γεωμετρίας.

Θυμάμαι πως καθώς ο καθηγητής μιλούσε για της παράλληλες ευθείες και πως αυτές υπάρχουν ανάμεσα μας, όπως για παράδειγμα στις γραμμές ενός βιβλίου ή στα δοκάρια μιας πόρτας, το μυαλό μου έκανε ένα όμορφο ταξίδι. Οι γραμμές του βιβλίου προεκτάθηκαν τρομερά και κύκλωσαν όλη την περιφέρεια της γης, υπογραμμίζοντας έτσι την προφανή παραλληλότητα τους. Έπειτα, το ίδιο τρομερά προεκτάθηκαν και τα δοκάρια της πόρτας και όντας κάθετα προς τα απειροελάχιστα επίπεδα τμήματα της σφαιρικής επιφάνειας της γης, ενώθηκαν στο κέντρο της και έπειτα απομακρύνθηκαν ξανά, υπογραμμίζοντας την κρυφή καθετότητα τους στο εφηβικό μου μυαλό. Έμεινα άναυδη!

  Εν τέλει, έκανα λάθος όταν πίστεψα πως δύο πορείες που δεν είναι παράλληλες, ταυτόχρονες, παρά έχουν μόνο ένα κοινό σημείο, μπορούν να έχουν ως προορισμό τους τη φιλία. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει φιλία, υπάρχουν μόνο δοκάρια, που εν καιρό καταφέρνουν, λυτρωτικά μεν , επίπονα δε, να καταρρίψουν την επίπλαστη παραλληλότητα της.  

                                                                                                         Άγνωστος Χ

Υ.Γ.:

Δεν μπορώ να αποφασίσω αν πονάει περισσότερο μια υποτιθέμενη φιλία ή το τέλος μιας πραγματικής.