blog-artemide-blog

[blog-artemide-blog]

[blog-artemide-blog]

ბნელ ოთახში , თითები რიტმულად კაკუნებდა მაგიდაზე , ორი თითით გადაწვდა სანათურს და კარის საკეტის ხმას დაამთხვია ოთახის განათება… გრძნობდა , რომ სახლში იმედგაცრუების სუნი შემოვიდა , თითქოს გულისრევის შეგრძნება ქონდა , ��აგრამ დიდი თავშეკავებულობის ხარჯზე , გასაოცარი სიმშვიდით გაიარა ბნელი ოთახები , სადაც მის სახეს მხოლოდ ღამის ნათელი ეცემოდა ,მაინც იკითხებოდა დაცემული , უნებისყოფო ქალის ფიქრები , რომლისთვის ერთი ჩვეულებრივი ღამის დასაწყისი იყო … ვერ შეძლო ჩაბღაუჭებოდა მის საყელოს , ვერ მოასწრო , რადგანაც სურვილები მსხვრევის , ჯახუნისა და მტკიცე ნაბიჯების ხმამ ჩაახშოოbr> ღამე კი მწარე ქვითინის ექოთი აყრუებდა ქვეყანას ..

[blog-artemide-blog]

მძიმე და ტკივილიანი ნაბიჯებით მიუყვებოდა საფეხურებს , თითქოს გული ამოგლიჯესო , ვერც კი იფიქრებდა აქ თუ აღმოჩნდებოდა, ვერც კი იფიქრებდა, რომ ბუნება ცივ , ბურუსიან და სუსხით გაჟღენთილ ემოციას უსახსოვრებდა , მაგრამ ზედმეტი ბედნიერებაც , ხომ ტრაგიკულ განსაცდელს გიმზადებს . იხსნებდა მისი სახის ელვას , მწველ მზეს . ზუსტად ისე თეთრი კანი რომ იცვლის ნაზად ფერს და შიგნიდან წვავს , მაგრამ ესეც უყვარდა . უყვარდა კი ? განა მართლა შეუძლია სიყვარული ? თითქოს ყველა საფეხურზე მისი სხეულის , რაღაც ნაწილს ტოვებდა და კედლების ექო გამოგვძახოდა ბღავილის ბგერებს , რომელიც ისევ მას უბრუნდებოდა , უფრო მძლავრად . საფეხურებიც დაილია და მიხვდა რომ აღმართის დასაწყისში დაშლილა დარჩენია მხოლოდ სევდა . ბუნებისგან ნახსოვარ ცივ და ბურუსიან ემოციებში , მძიმე და ტკივილიანი ნაბიჯებით გზას იკვლევდა ვიღაც.

[blog-artemide-blog]

გზები , ბილიკები , შენთან მოახლოების წუთები , შეხების წერტილები და ბევრი რამ... რაც უთქმელად დარჩა ან დარჩება უთქმელად , რადგან მხოლოდ მოგონებათა  კრებული დაგვრჩა, მაგრამ გიხაროდეს , გჯეროდეს  ბებერი ძვლების ზლაზვნა აღმართებზე , რათა ყოველ ჯერზე დავამატკიცოთ და შეგამოწმოთ , როგორც ადრე სიფხიზლეში, იქ ხარ თუ არა სადაც დაგტოვეთ. ალბათ იქ ხარ ან სულაც არ გამიკვირდება , რომ სადმე წახვიდე , მაგრამ წინდახედულს სასაცილოდ შენ სახეს გვიტოვებ შავ- თეთრს , რატომ გადაწყვიტე ? უნდა გკითხო , მოგიძიე მაგრამ უკვე წასულხარ.

[blog-artemide-blog]

ბურიდანის ვირი

   ყოველი დილა , ყოველი ღამე , რომელიც მრავალფეროვანი, ემოციებით დახუნძლულია , ერთ წამს შეუძლია , რომ დაანგრის. სამყაროს  შენეულ ცაზე ელავდეს მხოლოდ , შენეულ ცაზე წვიმდეს და გონება თავისთავად იკეტებოდეს. რა იქნებოდა ცხოვრება , რომ არ არსებობდეს სიკდილი , კაცთა მოკვდინება , ან თუნდაც რა იქნებოდა არსებობდეს შესაძლებლობა გადარჩენის ,თუნდაც იმ იდეაფიქსით , რომ  დღეს მე შევეგებები  ყინულივით ცივ ახალ სახლს და გაბლიგვულ მიწას, ისიც ეგოისტური სურვილით , რათა ტანჯვა ავიცილოთ . არჩევნის უფლება  არ არსებობს , არჩევანი არ არსებობს  .ამას სწორედ მაშინ ხვდები , როცა ადამიანის გაყინულ თვალებს , გაცრეცილ ხელებს , მექანიკურ სხეულს, და ჩაწყვეტილ იოგებს აწყდები , აწყდები და ესეც ჩვეულებრივი ხდება .  თითქმის წარმოუდგენლად გეჩვენება , რომ სხეულისა და სულის ნაწილი გწყდება , გეგლიჯება და კითხვის დასმაც კი გეძნელება , როგორ დავიბრუნო ან თუნდაც როგორ დავბრუნდე?

  შენეულ ცას შესცქერი პასუხებს ელი , ამასობაში კი დარდი და სევდა შენ სხეულში დადის ადგილს ეძებს სად დაბინავდეს , ისეთ ადგილს ეძებს კარიბჭე რომ ექნება , ისეთ ადგილს გრძნობა რომ ვერ გამოჟონავს ნაპრალებიდან , ნუთუ არსებობს კი ? ნუთუ  სიკვდილი არსებობს ? ....   „მიწას ადგია ცა გარინდებით, და ეს ქვეყანა თითქოს ყუთია.“  ჟამთასვლა ალბათ  ყველაზე საშინელი სიტყვაა, რადგანაც  დროს შენი ნაწილი მიაქვს , ხვდები , რომ უფრო დიდხანს მოგიწევს შეეგუო აუტანელ გარემოს ,  თითქოს მშვიდად ხარ მაგრამ , აუცილებლად  ამოხეთქავენ და წაგვლეკავენ   მიცვალებულთა გაყინული გულების  გაცხელებული სისხლის ვეება ზღვები  და მარად ჩაგვიყოლბენ სამუდამო მწუხარებასა და გლოვაში , ძაძისა და შავის სამყაროში ,  უბედურებისა და სასოწარკვეთის ორომტრიალში ჩავიხერგებით ,თანაც უკან მოხედვას და ბოლო სიტყვის დაძახებასაც ვერ მოვასწრებთ .     ისე წავალთ , რომ ბუნდოვანი იქნება წარსულისა და აწმყოს კვეთა, მაგრამ დაგვრჩება მოხეტიალე სული . „ახლა მე ცას ვუცქერი, ცაზე ანთებულია ვარსკვლავები, სიმბოლო თეთრი მარადისობის.“ მართლაც , რომ პარადოქსია ცოცხალ ადამიანთა ამგვარი ყოფა და პროცესი იპოვო სამოსელი პირველი. „და სადღაც ბაღთან ვიღაც იცდიდა ,და უცებს ზეცა ნახეს თვალებმა , რომ ვერ შევძელი გასვლა მიწიდან , ეს უკე ნიშნავს გარდაცვალებას.“

o�B��ς��^�T+

[blog-artemide-blog]

სიყვარულისთვის ანუ ღამე

 გარდაუვალი სიბნელე , რომელიც ყველა ჩვენგანის ცხოვრებაშია  თითქმის   ყოველღამ მოდის ჩვენთან . მოდის  და ტოვებს ნაკვალევს, მთელ შენ ცხოვრებას , ანუ ღამე.  ფიქრები ,რომელიც  შიგნიდან გჭამს  გაფიქრებს  მარტოობაზე და ზოგჯერ   გულის  შეფართხალების უიმედო   მიზეზიც   კი , საიმედოდ   გეჩვენება   ადამიანს .   დასაფიქრებელია   და   რა  უცნაურია   ადამიანი . ზოგჯერ  გეჩვენება , რომ  შენია , ზოგჯერ კი   სხვისი , მაგრამ მაინც საბედნიეროა  დაღლილ მჯოდომარე , ლოდინით დაქანცულ თვალთა   მზერაში  კითხულობდე  პასუხებს , მაინც სასიხარულოა  გულში გაღვივებული ნაპერწკლები , რომ გწვავს შიგნიდან  თითქოს ვიღაც ძალით გიკიჟინებს  , გაწვალებს , შემდეგ  კი ძალიან ახლოს სახესთან მოდის , დაუზარელად მოათრევს  ნაკვერჩხალს , რათა გაახუროს და  ღაწვები  შეგიფერადოს .

მაგრამ ზოგჯერ გავრბივართ, რადგანაც უიმედოთო გზა გვღლის , ლოდინი გვღლის , მაგრამ გვავიწყდება კაცობრიობის ოპტიმისტური გამოგონება დრო , რომელიც თავის სანუგეშოდ ოპტიმალურ ვარიანტად გვევ��ინება , ზემოთ ავღნიშნე და კვლავ განვმეორდები რა უცნაურია ადამიანი. ასე რომც,  მარტოსულობის გზაზე დამდგართ , ცრემლით გაღჟენთილ პალტოთი მხოლოდ ღამესთან საუბარი დაგვრჩენია . “საიდუმლო შუქით არე ისე არის შესუდრული, ისე სავსე უხვ გრძნობებით , ვით ამ ღამეს ჩემი გული “