brianc30006

[brianc30006]

extra 5: film; Spider-Man Homecoming

Op 20/05/2018 ben ik de nieuwe film van Spider-Man gaan kijken met mijn ouders. Deze film was aanstekelijk, er zat heel veel humor in. De film is een van de zo vele films van Spider-Man. Natuurlijk is er ook actie in deze film verwerkt en heeft de film een belangrijke rol in een van de volgende films van het Marvel-universum. 

[brianc30006]

extra 4: film; Thor Ragnarok

Ik ben op 3/05/2018 deze film gaan kijken met vrienden. Het is de derde film van de Thor trilogie. het was een zeer aangename film dat zeer veel actie bevatte, maar ook was er humor in te vinden. De film was ook zeer aansprekend doordat de andere films van Thor ook heel goed waren. Het is een aanrader als men geïnteresseerd is in de Marvel-wereld.

[brianc30006]

Pop: Kendrick Lamar

CONCERTRECENSIE

demorgen.be

Kendrick Lamar toont zich een godenzoon in het Sportpaleis

Kenny Christ Superstar

28-02-18, 07.29u - Sasha Van der Speeten

 1Archiefbeeld. Kendrick Lamar tijdens een recent optreden in Australië. © EPA

Kendrick Lamar profileerde zich als een onvervalste popster in het Sportpaleis. Dat lijkt niet onlogisch, maar het was toch een beetje raar. Gelukkig sloofde hij zich helemaal uit voor ons.

“Lamar mag zich dan naar eigen zeggen een marionet in Gods handen voelen, zelf gidste hij het Sportpaleis-publiek een dik uur lang door zijn woestijn”

Kendrick is goddelijker dan Jezus en John Lennon. Zulks mochten wij afleiden uit de devote samenzang die gisterenavond door de Sportpaleis-kuip galmde, geheel a capella bovendien, gedirigeerd door Lamar himself. “I remember syrup sandwiches and crime allowances/Finesse a nigga with some counterfeits, but now I’m countin’ this”. Yep, dat is niet zomaar domweg “Gucci gang Gucci gang Gucci gang Gucci gang”, maal twintig, maar een deftige rhyme. Lamars fans kennen zijn lyrics krek vanbuiten, inclusief impressionante straatvocabulaire en stuurse staccato-flow. “Sit down, bitch, be humble!”, blaften u en ik mee met het refrein van ‘Humble’, de radiohit uit de laatste plaat DAMN die dit concert uitleidde.  De Amerikaanse hiphopprins mag zich dan naar eigen zeggen een marionet in Gods handen voelen, zelf gidste hij het Sportpaleis-publiek een dik uur lang door zijn woestijn: een muzikale fantasie vol Bijbelse referenties. Zoals het lange, witte gewaad dat van hem een bizarre messiasfiguur maakte: deels een onversaagde Christus, deels een louche godfather. 

Kungfu

Tijdens de psychedelische soul van ‘Pride’ zweefde Lamar horizontaal boven één van zijn eveneens in spierwitte outfit gehulde danseressen, allebei de zwaartekracht tartend. Twee neerstortende engelen, bevroren in hun val. Wat een mindfuck. Lamar rapte de rest van de song neergehurkt aan de rand van het podium. Moses knielend aan de voet van de Sinaïberg. “Let’s continue this prayer”, prevelde de rapper en hij zette ‘Love’ in voor een kerk van duizenden euforische apostelen.

“Zou de grootheidswaan zich langzaam meester maken van Lamar? We hopen van niet. Eén Kanye is meer dan genoeg”

Buiten die religieuze knipoogjes had Lamar niet veel nodig om ons te bezweren. Hij vertrouwde op zijn talent en zijn magnetische persoonlijkheid, niet op kledingwissels of hightechsnufjes. Goed, nu en dan schoten er wat vlammen omhoog aan de achterzijde van het podium of ontplofte er iets, maar pyrotechnische trucjes waren eerder uitzondering dan regel.  Er was een maf kungfufilmpje met verwijzingen naar computergames uit de jaren 80: een vondst waar de met Oosterse mythologie dwepende Wu-Tang Clan vast stikjaloers op is. Er was een middenpodium met een liftplatformpje van waarop Lamar ‘LUST’ en ‘Money Trees’ rapte. Ah, en we zagen wansmakelijke videobeelden van een oogoperatie. Soit, al bij al veel minder visuele afleiding dan bij de doorsnee popster.

Straatschoffie

Lamar wilde alle ogen op hem gericht zien. Dus geenszins op zijn begeleidingsgroep die een concert lang verborgen bleef. Beetje jammer toch, zeker als u weet dat Lamar bijna uitsluitend topmuzikanten uit de hedendaagse jazz, soul en elektronica aantrekt. In Antwerpen verleende de band de songs nu en dan de nodige grandeur. Zo kreeg ‘King Kunta’ een loeiende hardrockgitaarsolo mee die loops tegen de bekende “We want the funk”-sample aanschuurde. ‘Untitled 07’ leunde deels op knoestige stadionrock en verderop, in ‘LOYALTY’, hoorden we een elastisch jazzbasje dat sterbassist Thundercat (die wel eens meespeelt bij Lamar) in gedachten bracht. ‘Swimming Pools (Drank)’ verzandde dan weer gek genoeg in het type testosteronbombast dat wij met hitparademossels als Imagine Dragons associëren.

“I go by the name of Kendrick Muthafuckin’ Lamar! Kungfu Kenny!!!”, schreeuwde de rapper en wij vonden dat eigenaardig. Ook bizar: Lamar die de titels van al zijn uitgebrachte albums declameerde, alsof hij huiswerk aframmelde. Zou de bescheiden rapper die wij in 2013 de Brusselse AB zagen platwalsen toen ook zoiets in zijn hoofd hebben gehaald? Vast niet. Maar toen was Lamar nog geen superster maar een elegant omhooggevallen straatschoffie. De religieus geïnspireerde outfit, de Jezus-tics, de bitter ernst in zijn blik: zou de grootheidswaan zich langzaam meester maken van Lamar? We hopen van niet. Eén Kanye is meer dan genoeg.

“Zoveel charisma, muzikaal talent en ongecompliceerd zelfvertrouwen op een hoopje: dan mag men zich al eens een egotripje veroorloven, toch?”

Prince achterna

“Als dit strak geregisseerde, vlekkeloze concert ons één ding leerde, is het dat zijn carrière intussen een torenhoog niveau haalt. En dit is nog maar het begin”

Maar kijk, dan krijg je die stroom aan uitmuntende hiphoptracks over je heen in het Sportpaleis en slik je al die malle showbizzgeintjes. In ‘Alright’, het officieuze anthem van de #BlackLivesMatter-beweging, liet hij de Antwerpse massa ritmisch op en neer deinen terwijl de videoschermen brandhaarden toonden. In ‘Collard Greens’ van Schoolboy Q beet hij zich vast in het jachtige, zuigende ritme.  Tijdens het manische ‘DNA’ kwam er een ninja naast hem dansen, ‘Backseat Freestyle’ maakte de voorste rijen knettergek en in ‘Bitch Don’t Kill My Vibe’ leek Lamar zich eerst te verliezen in zijn eigen woordenstroom om dan weer als een dolle rodeorijder de groove te beteugelen. Zoveel charisma, muzikaal talent en ongecompliceerd zelfvertrouwen op een hoopje: dan mag men zich al eens een egotripje veroorloven, toch?

“Welcome to the Damn.”, stond er op het videoscherm en Lamar las het voor met een monkellachje. Een verwijzing naar “Welcome 2 the Dawn”, de begroeting waarmee wijlen Prince zijn fans in een muzikale droomwereld lokte. Lamar en Prince mochten elkaar wel, leert de overlevering ons. Zou de eerste het carrièrepad van de tweede beogen? Ze hebben hoe dan ook veel koppigheid en eigenzinnigheid gemeen. 

Als dit strak geregisseerde, vlekkeloze concert ons één ding leerde, is het dat zijn carrière intussen een torenhoog niveau haalt. En dit is nog maar het begin.

Gezien op 27 februari in Het Sportpaleis, Antwerpen

Eigen mening:

Ik ging op 27 februari met mijn stiefbroer en een vriend naar het Sportpaleis in Antwerpen voor het concert van Kendrick Lamar. Ik was super enthousiast voor dit concert want uiteindelijk is Kendrick Lamar toch een wereldster en mijn verwachtingen voor het optreden lagen dan ook zeer hoog. Ik keek persoonlijk vooral uit naar zijn oudere liedjes omdat dat de muziek is waardoor ik van Kendrick hou. Elke keer als hij één van zijn oudere nummers bracht was ik dan ook super blij en stelde hij mij niet teleur.

Er was dan ook nooit een moment waar ik teleurgesteld was, de show begon fantastisch met een voorprogramma van James Blake, een opkomende ster dat het volgens mij echt nog ver zal schoppen als hij zo doorgaat. En dan moest Kendrick Lamar nog komen, die de show helemaal stal. Super performance, fantastische stem en super goede lyrics. Daarnaast waren er tijdens zijn onderbrekingen super grappige filmpjes die heel goed gemaakt waren. Hij bracht tijdens het concert heel veel liedjes en er waren maar 1 of 2 liedjes die ik nog graag had gehoord, maar dat gebeurt wel vaker op een concert.

Wat ook echt ‘crazy’ was, was het moment waarop heel het sportpaleis Humble. in zij plaats rapte. Al zijn fans, wij waren ook schuldig, kenden het lied helemaal van buiten. Het was echt een magisch moment van interactie tussen Kendrick en het publiek. Echt impressionant!

Er waren zeer weinig minpunten aan het concert, het enige minpunt was misschien waar we zaten. Zitplaatsen zijn niet mijn voorkeur maar ja, staplaatsen waren nu eenmaal uitverkocht in 5 seconden en de ticketingsite werkte niet echt mee. Daarnaast was ook de ingang een moeilijke bevalling waardoor we een deel van het voorprogramma misten maar dat is nu niet Kendrick Lamar zijn fout en er valt weinig tegen te doen.

De recensie noemt Kendrick Lamar zelfs de volgende Prince en ik begrijp waarom. Hij bracht een fantastische show en ik ken geen enkel persoon die teleurgesteld uit de zaal kwam. King Kendrick is gewoon echt een feit, hij verdient alle fans over de hele wereld. En alles wat er over hem gezegd wordt is gewoonweg waar en terecht.

Ik zou zeker teruggaan als Kendrick Lamar terug naar België zou komen met nieuwe muziek en raad het ook iedereen aan om dit jaar naar Pukkelpop te gaan, al is het enkel voor Kendrick.

[brianc30006]

Expo: Hortamuseum

Recensie:

Hortamuseum (buiten het centrum)

Victor Horta (1861-1947) is één van de belangrijkste Belgische art nouveau architecten (Jugendstil). Zijn werk heeft collega’s geïnspireerd tot ver buiten de grenzen van de Benelux. Horta wordt onder meer bewonderd voor de wijze waarop hij constructie en decoratie wist te versmelten.

Het Hortamuseum is één van de mooiste en best bewaarde art nouveau huizen van de Benelux. Het museum is ondergebracht in Horta’s voormalige woning en atelier. Dit bouwwerk is tussen 1898 en 1901 gerealiseerd naar zijn ontwerp. Hij heeft het gebouw tweemaal uitgebreid, namelijk in 1906 en 1908. Het Hortamuseum bestaat uit twee smalle met elkaar verbonden panden. Achter de linkergevel bevindt zich de voormalige woning van Horta, rechts zijn voormalig atelier en het documentatiecentrum.

Het interieur is eveneens door Victor Horta ontworpen. Het komt zelden voor dat een art nouveau interieur zo goed behouden is. Muurschilderingen, glas in lood, mozaïeken en meubels zijn zorgvuldig op elkaar en op de architectuur afgestemd. Zelfs kleine onopvallende aspecten als scharnieren ontwierp deze perfectionist bij voorkeur zelf. Het trappenhuis is bijzonder geslaagd. Deze is van boven verlicht door een glas in loodconstructie en afgezet met een zeer elegante leuning. De wintertuin is eveneens adembenemend.

http://www.bloggen.be/evidenayer5ewi/archief.php?startdatum=1306706400&stopdatum=1307311200

eigen mening:

Ik ben op 29 november naar het Hortamuseum in Sint)Gillis met mijn vader geweest. Het was een zeer aangename ervaring om een kunstenaar/architect zijn huis en werk te zien. Ik had al gehoord van Victor Horta en had toch een wel iets verwacht maar ook niet te veel. Hij werkt met de Art Nouveau en deze stijl is toch wel een redelijk aparte stijl. Horta zelf gebruikt veel de rode kleur, want het was in die tijd een aangename kleur. Zijn huis is soms raar opgedeeld door de kleine tussenetages die er zijn maar het is vernieuwend en interessant om te zien. Hij gebruikt ook veel glasraam en afbuigingen en rare vormen bij zijn werken. Door deze afbuigingen en rare vormen krijgt men een vernieuwend beeld en het lijkt soms of de afstand tussen twee plaatsen verkleint of vergroot. Er waren twee delen te bezoeken, zijn huis zelf en zijn atelier. Mijn mening en die van mijn vader waren redelijk hetzelfde, we vonden het alle twee zeer fascinerend en aangenaam, maar de tuin was niet goed verzorg en het was iets te weinig om te bezoeken. De prijs voor een volwassene is ook iets te duur volgens ons, het is zeker en vast een aanrader als je een nieuwe en aparte kunststijl wilt leren kennen.

[brianc30006]

Extra Film: The Boss Baby

Ik heb op 27 november samen met mijn stiefbroer, mijn stiefzus en haar Lief de film The Boss Baby gezien. De film is een fantasy maar toch vond ik het een aangename film want er waren heel veel komedische stukken in. Men kan zich ook een beetje in de film inleven want het gaat ook over hoe men een baby moet behandelen en hoe het reageert op bepaalde dingen. Mijn stiefzus en haar lief vonden het een heel leuke film en ik trouwens ook, maar mijn stiefbroer niet. Hij was een beetje teleurgesteld in de film

[brianc30006]

Extra Serie: The Flash

Ik ben een enorme fan van de serie The Flash die op Netflix verschijnt. Ik vind dat de acteurs en de rollen heel goed zijn en heel goed worden uitgevoerd. Ik vind ook de acteur Grant Gustin een topacteur, hij speelde ook in de serie Glee en nu is hij de hoofdrol in The Flash. het heeft al 4 seizoenen en het is een groot succes. The flash is een superheld die super snelheid als kracht heeft, dit is iets nieuws en maakt het ook aantrekkelijk om naar te kijken.

[brianc30006]

Extra Film: IT

Ik heb op 15 oktober met mijn stiefmama en mijn stiefbroer de horror-film IT gaan kijken, de film is gebaseerd op de boeken van Stephen King. Ik vond de film wel leuk maar hij mocht toch nog iets enger, ik vind het persoonlijk niet echt een horror-film en dit vonden mijn stiefmama en stiefbroer ook niet. Ik kijk er naar uit voor het tweede deel en ik hoop dat de film enger wordt.

[brianc30006]

Film: Blade Runner 2049

Cultuur

Film

Recensie

          4

 ‘Blade Runner 2049’: sequel met ballen zo groot als het atomium

Denis Villeneuve maakt hoge verwachtingen waar

02-10-17, 21.29u - Lieven Trio

Lees later

Als er één regisseur met zijn fikken aan Blade Runner mocht zitten, dan wel Denis Villeneuve. De Canadees doet met Blade Runner 2049 wat alleen hij vandaag kan in Hollywood: een als peperdure blockbuster verpakte arthousefilm maken.

dfp.cmd.push(function() { dfp.loadSlot(document.querySelector('.' + "dfp-leader-1-small"), { 'breakpoints': { 'large': false, 'medium': false, 'small': true } }); }); 1 Ryan Gosling en Harrison Ford in Blade Runner 2049: een audiovisueel monster van overweldigende apocalyptische stadslandschappen, zinnenprikkelende kleurencomposities en alarmerende geluiden © AP

Toen we na de persvisie van Blade Runner 2049 weer buiten stapten uit het Kinepolis-complex op de Heizel, stonden we plots oog in oog met het Atomium, en konden we maar één ding denken: de ballen van Denis Villeneuve (Arrival) zijn verdorie nog groter dan die van het Brusselse monument.

Want één ding is zeker: niet iedereen gaat deze film kunnen smaken. Blade Runner 2049, dat zich dertig jaar na de eighties-klassieker van Ridley Scott afspeelt, zwicht niet voor de commerciële druk die het reusachtige budget van bijna 160 miljoen euro met zich meebrengt. Integendeel: hij blijft trouw aan het – anno 2017 erg zeldzaam geworden – contemplatieve ritme van het origineel, de melancholische sfeer, en vooral de filosofische ondertoon.

Villeneuve geeft anderzijds ook niet toe aan de verwachting om eindelijk antwoorden te geven op de vele vragen die Scott in 1982 opwierp. Integendeel: deze sequel creëert alleen maar méér vragen – en gelukkig zijn die minstens even boeiend.

Blade Runner ging altijd over hoe de replica’s (androïde wezens die nauwelijks van de mens te onderscheiden zijn) eigenlijk menselijker zijn dan mensen. De metafoor voor de dynamiek tussen onderdrukkers en onderdrukten, geprivilegieerden en kansarmen, is tijdloos. Villeneuve borduurt verder op dat thema door de zwakken deze keer ook tegen elkaar op te zetten. En opnieuw vraagt hij ons: wat is een mens? En wat betekent het om een ziel te hebben? Een vraag die in de 35 jaar tussen het origineel en de sequel alleen maar relevanter geworden is, gezien de vooruitgang van artificiële intelligentie.

Slaven uit een labo

Ryan Gosling speelt K. – is zijn naam een liefkozende verwijzing naar auteur Philip K. Dick, die het boek schreef waarop Blade Runner terugging? Net als Rick Deckard in het origineel is hij een blade runner, een politieagent die gespecialiseerd is in de jacht op replica’s. Zijn job wordt plots een stuk ingewikkelder wanneer hij tijdens een missie op een geheim stoot dat de hele maatschappelijke orde zou kunnen verstoren. Mensen behandelen replica’s als slaven, omdat ze nu eenmaal niet in een baarmoeder maar in een labo zijn ontwikkeld. Maar als K’s ontdekking naar buiten komt, zou de mensheid wel eens verplicht kunnen worden om onder ogen te zien dat replica’s niet zomaar objecten zijn.

Villeneuve vraagt journalisten expliciet om niets van het verhaal prijs te geven – een tikje bizar, aangezien een van de grootste onthullingen al na enkele minuten gebeurt, maar goed. Wij willen eigenlijk ook niets liever dan dat u als een onbeschreven blad de zaal binnengaat. Laten we het dus hierop houden: de film bevat echo’s van het Bijbelse verhaal van koning Herodes, het sprookje van Pinokkio en Denis Villeneuves eigen film Incendies.

Het acteerwerk is over de hele lijn fantastisch: Ryan Gosling is beter dan ooit, onder zijn uitgestreken gezicht zie je hem vaak in close-up worstelen met ingehouden emoties. Ook Harrison Ford – dat hij er weer bij is, zag u al in de trailers – heeft al lang niet meer zo ontroerd, en de Nederlandse actrice Sylvia Hoeks mag zich gerust de revelatie van de film noemen met haar dreigende performance.

U bent misschien geen replica, beste lezer, maar we willen u toch een bevel geven: ga deze film in IMAX zien, en anders op een zo groot mogelijk scherm. Alleen zo kan u zich helemaal laten opslokken door dit audiovisuele monster van overweldigende apocalyptische stadslandschappen, zinnenprikkelende kleurencomposities en alarmerende geluiden – de muziek van Nolan-componist Hans Zimmer en Benjamin Walfisch klinkt soms als een op hol geslagen machine.

‘Blade Runner 2049’ speelt vanaf 4/10 in de zalen.

Genre: Sciencefiction Van: Denis Villeneuve Met: Ryan Gosling, Harrison Ford, Sylvia Hoeks, Ana de Armas Duur: 2u32

    eigen mening:

De film gaat over replica’s en dat ze de oudere versies van de replica’s moeten  uitschakelen, de oude replica’s worden ook gebruikt als slaaf voor de mensen. Ryan Gosling die de hoofdrol speelt is een van de ‘nieuwe’ replica’s die de oudere versies uitschakelt, naar het midden van het verhaal zien we dat er nog een oude versie is en men denkt het Ryan Gosling zelf is, ze jagen achter hem en proberen hem ook uit schakelen, hierdoor ontmoet hij Harrison Ford die hem eerst niet wou helpen maar achteraf toch wel. Ik vond het een zeer goede film, in tegenstelling tot mijn vader. Hij vond de film niet zo goed als verwacht, hij had meer actie verwacht. Ik ben de film op 30 oktober gaan kijken met mijn vader. Ik vind dat de acteurs zich ook heel goed in hun rol hebben gehouden en dat ze heel enthousiast waren om de rol te spelen. De film zelf is een actie film maar het is geen simpele film, men moet nadenken tijdens de film anders begrijp je hem niet. De regisseur Denis Villeneuve heeft een zeer beeldige prestatie afgelegd met deze film. In de recensie gaat het over hoe goed de film was en dat hij nog meer vragen opwekt dan de eerste film. De eerste film is die van Scott Ridley met de film the eighties, de film is ook lichtjes gebaseerd op een boek van Phillip K Dick, niet enkel is de film erop gebaseerd maar ook de naam van de rol die Ryan Gosling speelt, hij speelt namelijk K. de recensent vind dat alle acteurs een goede prestatie hebben afgelegd en dat de film een must is.