carlosb-06-blog - Tumblr blog

[carlosb-06-blog]

Toneel: De pest - trailer - Skagen 2005

Tijdens de quarantaine had ik de opdracht gekregen voor esthetica om het toneelstuk “De Pest” van Skagen te bekijken. In 2005 maakte Skagen de voorstelling La Merde naar “De Pest” van Albert Camus. Het toneelgezelschap ging op zoek naar een vernieuwde presentatie van het stuk. Eerst en vooral wil ik zeggen dat dit stuk heel erg toepasselijk is in deze tijden. In het toneelstuk gaat de Algerijnse stad Oran, na het uitbreken van een onbedwingbare plaag, volledig op slot. De volledige bevolking wordt in quarantaine gehouden. De dokter Rieux probeert de nodige maatregelen te nemen om de stad te helpen en te behoeden van de ondergang. Een laborant zoekt zo snel mogelijk naar een geneesmiddel. Een priester zoekt naar een betekenis voor deze vreemde tijden. De morele keuzes dringen zich meer als anders op. Iedereen zijn leven valt stil. Nu komt de essentie van het bestaan naar boven. Er heerst veel angst maar ook veel moed om uit de crisis te komen. Ik vind het goed dat ze met virtuele beelden werkten waardoor het toneelstuk veel duidelijker wordt, de stukken die zich bijvoorbeeld in de stad afspeelden. Ze speelden in een zelfgebouwde maquette van de stad. Hun kleding was ook toepasselijk bij de tijden waarin de Pest uitbrak. Tot slot wil ik zeggen dat dit heel erg relevant is met het jaar 2020, daardoor vond ik het ook heel interessant om naar te kijken.

 Film: 1917

Samen met vrienden ben ik tijdens de krokusvakantie naar de film “1917” gaan kijken.                                                                                                                        Een merkwaardige man, die Sam Mendes: ondanks zijn toneelachtergrond maakte hij zes van de opmerkelijkste films van de laatste decennia (American Beauty, Road to Perdition, Jarhead, Revolutionary Road, Skyfall, Spectre). Aan dat lijstje mag je nu “1917” toevoegen. Mendes zijn tweede oorlogsfilm is niet alleen een prestatie op stilistisch vlak, maar ook qua verhalend.

Op een kalme ochtend in de lente van 1917 worden de Britse soldaten Schofield en Blake bij hun sergeant geroepen voor een riskante missie. Een paar kilometer verderop denkt een Brits bataljon de terugtrekkende Duitsers te verslaan, maar dit wordt hinderlaag. Communicatie tussen de twee kampen is niet meer mogelijk, dus de jongens moeten de boodschap persoonlijk afleveren. Binnen een aantal uur, want anders is het te laat. En zo klimmen de twee over het prikkeldraad en beginnen te voet aan een missie die lijkt te mislukken. Het is stil in en rond de Duitse loopgraven, achter iedere ritseling schuilt dreiging. Het is schitterend hoe de camera om de jongens heen draait, langs kraters vol ledematen glijdt, onder water duikt, dan weer de hemel afspeurt naar vijandige vliegmachines. Waar bij andere films de 'long take' na verloop van tijd als een trucje kan aanvoelen, werkt het hier briljant. Het gevoel van dreiging is enorm, juist omdat er nooit van perspectief gewisseld wordt. De camera is als de derde soldaat door wiens ogen je deze wanhoopsmissie bekijkt. In werkelijkheid wordt de camera bediend door meester-cinematograaf Roger Deakins, die bekend staat om zijn fantastisch gefilmde scènes. De film is schematisch van opbouw (obstakel-rustpunt-obstakel-etc.), is helemaal niet erg. Daarvoor is iedere scène te spannend. Hoofdrolspelers Dean-Charles Chapman en George MacKay geven op fijne wijze persoonlijkheid aan hun personages, soldaten van vlees en bloed en geen overdreven onverschrokken types die zo vaak opduiken in oorlogsfilms. De vriendschap tussen de twee vormt de basis van het verhaal. Het knappe aan “1917” is dat het aangrijpende vertelkunst combineert met overweldigende ervaringscinema. Christopher Nolans WOII-epos Dunkirk, dat stilistisch wel overeenkomsten vertoont, viel vooral in die tweede categorie. Ook die film slaagde erin de werkelijkheid van het slagveld over te vertonen, was schitterend gefotografeerd, maar miste emotionele diepgang. De film is gebaseerd op de oorlogservaringen van Sams grootvader.

Het verhaal mag dan eenvoudig zijn, Mendes stopt zijn film vol variaties en details. Zo heeft elke aaneenschakeling een eigen ritme, belichting en dramatische boog, alsof de regisseur meer een reeks kortfilms maakte dan één lange speelfilm. Ook interessant is de casting. De gewone soldaten worden vertolkt door minder bekende acteurs, hun oversten door bekende gezichten als Colin Firth en Benedict Cumberbatch, die slechts een paar minuten schermtijd hebben. Op die manier hoef je niet eens te weten welke rang hun personages hebben. Een bekend gezicht is sowieso een kolonel of een luitenant.

Het jaar is nog maar net begonnen, maar “1917” zal in de best of-lijstjes opduiken. Hopelijk geeft de film het startschot van een fantastisch filmjaar.

Bronnen:  https://www.filmtotaal.nl

 Podium: dans: Bach Studies – Benjamin Millepied

Opera Ballet Vlaanderen – opera, Antwerpen

 Door de tijden van corona heb ik in de paasvakantie 78 minuten lang gekeken naar een virtuele dansvoorstelling, namelijk Bach Studies van Benjamin Millepied. Ballet Vlaanderen haalt met de Franse choreograaf één van de bekendste balletchoreografen naar België. Voor zijn nieuwe werk, werkt Millepied vanuit het muzikale universum van Johann Sebastian Bach. Hij was geïnspireerd door Bachs complexe ritmes, vaak met roots in barokke dansritmes. Benjamin daagde zichzelf uit om Bachs compositietechnieken te verkennen en over te brengen naar de dansvloer. De bewegingen zijn geïnspireerd op zijn eigen reactie op de muziek. Twee werken van Bach, Partita Nr.2 en Passacaglia voor Orgel, vormen de basis van de choreografie

In het begin van de voorstelling komt het gezelschap uit de rechterachterdeur en ze hebben allemaal een stoel vast, die ze in een cirkel zetten. Het beginstuk levert ons heel veel energie. Ik vond dit het meest dynamische deel van heel de voorstelling. De individuele stukjes vond ik ook heel goed, het voelde erg modern aan. De bewegende verlichting vormde een mooie aanvulling met de dansbewegingen. Het was ook heel speciaal dat er soms werd gedanst zonder dat er muziek aanstond, dus werd het ook heel stil in de zaal. Meer op het einde werd er ook een stuk gedanst op een opera liedje, dat vond ik een fantastisch stuk.

De vorm en het abstracte gaat uiteindelijk voor op het narratieve in deze Bach Studies. Ten slotte is de emotionele laag wel aanwezig, maar niet altijd. Daarom dat we het niet altijd evengoed snapten in deze voorstelling.

Bronnen:

https://www.podiumaanhuis.be/video/bach-studies-benjamin-millepied-2019

https://www.concertnews.be/

 Klassiek: concert: Expo 58 – Along Comes Mary

Opname in CC Jan Tervaert, Hamme

 Door de tijden van corona heb ik gedurende de paasvakantie naar een virtueel concert gekeken, namelijk Expo 58 van Along Comes Mary.

De Belgische regering besloot in 1958 een wereldtentoonstelling te organiseren op de Heizel. Deze tentoonstelling stond volledig in het teken van het geloof in vrijheid en vooruitgang, dat zo kenmerkend was voor de jaren vijftig en zestig. Meer dan 42 miljoen mensen bezochten de wereldtentoonstelling, die door koning Boudewijn werd geopend met een oproep tot vrede en sociale en economische vooruitgang.

Nu hielde Marijke (Mary) samen met haar mannen oude muziekschatten van onder het stof in het CC Jan Tervaert te Hamme. Ze koos voor een intiem repertoire, wat heel gezellig is. Het lijkt een beetje op een vroegere nachtclub. De muzikanten zorgen ook voor veel sfeer, ze weten heel goed hoe ze de sfeer van de jaren ’20, ’30, ’40 en ’50 van de vorige eeuw moeten oproepen. Ook is er op elk detail gelet zoals bv. de kleding, de micro enz… Ze praat ook gedurende het concert met haar publiek en er is wat humor aanwezig, wat het heel vlot maakt. Haar publiek is vooral van de oudere generatie. Je kan zien dat deze mensen heel hard van de muziek en zelfs op het einde meedansen.

Het is een uniek concept voor het cultureel centrum, en zij zijn heel blij dat ze dit kunnen organiseren. Het concert werd ook live uitgezonden zodat minder mobiele senioren ook kunnen mee genieten op deze manier van deze geweldige show.

Bronnen:

https://www.podiumaanhuis.be/video/expo-58

https://www.jantervaert.be/

Extra: Kunst op straat

 In de stad Gent in Oost-Vlaanderen is er veel kunst op straat. Dat komt deels omdat de stad een website en zelfs een app heeft die de kunstwerken in kaart brengt. Je hebt verschillende categorieën binnen kunst op straat, zoals bv: Gedoogzone, Graffiti Jam, kunst in de publieke ruimte en Street Art. Hiermee wilt men de jongeren aanzetten om kunst te ontdekken, dat het niet enkel maar schilderijen zijn dat kunst is.

 Bronnen: https://cultuur.stad.gent/

 Extra: Muziek voor musea?

 Kunst kan zowel het publiek als de kunstenaars zelf inspireren. De Nederlandse Rembrandt Frerichs Trio presenteerde al een reeks concerten in musea. Er wordt speciaal gecomponeerde en geïmproviseerde muziek gebracht, geïnspireerd op de kunstwerken. Het is een verdiepende concertervaring waarbij kunst, muziek en ruimte elkaar beïnvloeden en versterken. Door het gebruik van muziek zou de bezoekerservaring versterken.

 Bronnen: https://faro.be/

 Extra: TENT Rotterdam

 TENT is het platform voor hedendaagse kunst in Rotterdam. Ze realiseren tentoonstellingen, nieuwe producties, educatieprojecten, performances en events met makers uit de stad en daarbuiten. Ze bieden ruimte aan lokale partners en initiatieven door gastprogrammering. De basis voor het programma is de dynamische stedelijke cultuur van Rotterdam, waarbij ze inhaken op onderwerpen en ontwikkelingen die hier spelen en in de wereld rondom ons heen.

 Bronnen: https://www.tentrotterdam.nl/

[carlosb-06-blog]

Expo: Afrika Museum

Samen met mijn mama heb ik tijdens de herfstvakantie het Afrika Museum bezocht in Tervuren. Het Afrika Museum heeft de faam een van de mooiste en indrukwekkendste Afrika musea ter wereld te zijn. Sinds zijn oprichting in 1898 is de opdracht van het museum de collecties te bewaren en te beheren, wetenschappelijk onderzoek te verrichten en kennis naar het brede publiek te verspreiden via museale, educatieve en wetenschappelijke activiteiten.

Na de renovatie vindt men de ingang van het museum in een losstaand, modern en goed ogend gebouw. Via een ondergrondse ruimte gang loopt men naar het oude museumgebouw. Goed dat men het 19e eeuwse gebouw heeft gerespecteerd en geen modern gebouw er tegen aan heeft geplakt. Maar via het nieuwe gebouw moet men lange steile trappen op en af om in het museum te komen. Ook inhoudelijk is deze ’Lieu de mémoire’ er één die op een open en volwassen manier naar het koloniaal verleden van België kijkt. In al zijn vezels is het museum gedekoloniseerd, het betrekt deskundigen uit de Afrikaanse gemeenschappen en is met een mondiale blik een dynamisch platform voor onderzoek, ontmoeting en dialoog zijn met mensen van verschillende generaties en culturen.

Het is een grote tentoonstelling, heel veel objecten, per categorie gerangschikt. Je komt niet toe met een paar uren en de rondleiding door het museum is niet echt goed aangeduid en soms teveel objecten van één soort. De structuur in het museum ontbrak een beetje, waardoor het onordelijk oogt.

Het Afrika Museum is een fascinerende wereld voor jong en oud. Het museum alles in het werk om gezinnen een aangenaam en zorgeloos bezoek te bieden. Bovendien is de toegang gratis voor kinderen tot 18 jaar. Bij het onthaal krijg je een grondplan met daarop de hoogtepunten voor kinderen: muziekinstrumenten om uit te testen, een knutselhoek, rumba-corner, spelletjes op touchscreens, een Virtual Reality beleving (vanaf 8 jaar, enkel onder begeleiding van de ouders) enz.                                                                 In het museum staan de dieren in een open opstelling. Je mag de dieren niet aanraken, maar op het grondplan toont men wel duidelijk waar je kan voelen aan een olifantstand of verschillende dierenhuiden mag aanraken. 

Ten slotte vind ik het een echte aanrader om als uitstap te doen met het gezin, na het bezoek aan de museum kan men ook een wandeling maken in de mooie parkomgeving van Tervuren.

 Bronnen: https://www.africamuseum.be/

                  https://nl.wikipedia.org/wiki/Koninklijk_Museum_voor_Midden-Afrika

Expo: Magritte Museum

Samen met mijn mama heb ik tijdens de herfstvakantie het beroemde Magritte Museum bezocht. Het museum, in het hart van Brussel, is met zijn meer dan 230 werken en archiefstukken de belangrijkste verzameling ter wereld van de Belgische kunstenaar René Magritte. De opstelling toont zijn schilderijen, tekeningen, beelden, beschilderde objecten, maar ook zijn publicitaire affiches, muziekpartituren, foto’s en films. Het museum beschikt eveneens over de belangrijkste collectie werken uit zijn "vache"-periode. Dus het museum is zijn prijs zeker waard. Toen we bij het museum aankwamen zagen we zeer veel buitenlandse toeristen die het museum binnenliepen. Wat me wel een beetje stoorde was dat er een lange wachtrij was om binnen te gaan. Nadat de tickets gescand waren werden we met een grote lift naar het derde verdiep gebracht, waar de tentoonstelling begon. Daar heb je een mooi uitzicht over de stad. In totaal telt de tentoonstelling 3 verdiepingen die elk over een bepaalde periode uit René zijn leven gaan. Eenmaal in de museumruimte hangt er een intieme sfeer. Er wordt een goed beeld geschetst van het leven van Renée Magritte en van de dingen die hem inspireerden in zijn werk.

Het eerste niveau gaat over de periode tussen 1898 en 1929, het werpt een licht op de constructivistische periode van de kunstenaar en zijn contacten met de groep 7 Arts. Erna volgen Magrittes ontdekking van Giorgio de Chirico en zijn eerste surrealistische werken. Onderweg tonen thematische vitrines het rijke surrealistische archief dat in het museum bewaard wordt: historische tijdschriften, pamfletten en briefwisseling van Magritte. Ik maakte er kennis met de metgezellen van de kunstenaar - E.L.T. Mesens, Paul Nougé, Camille Goemans en Louis Scutenaire - en de Franse surrealisten die hij tijdens zijn verblijf in Parijs leerde kennen: André Breton, Paul Eluard en Louis Aragon. Wat me enorm aansprak waren de korte uitdrukkingen die Magritte zei zoals bijvoorbeeld: "Hebben we al gezien bestaat niet voor de surrealist, hij gaat op zoek naar Hadden we nooit eerder gezien."

Het tweede niveau gaat over de periode tussen 1930 en 1950, het bestrijkt de periode na de terugkeer van Magritte naar Brussel. De economische crisis van de jaren '30 verplicht hem zich bezig te houden met wat hij zelf 'idiote bezigheden' noemt. Het gaat meer bepaald om zijn werk voor de reclamesector dat nochtans van enorm belang is geweest voor de ontwikkeling van zijn beeldtaal en gevoel voor herhaling. Men ontdekt de toenadering van Magritte tot de Communistische Partij en hoe hij zich tijdens de tweede wereldoorlog op de achtergrond houdt vanwege het naziregime. Hij schildert in die periode surrealistische werken in een meer impressionistische stijl. Na de bevrijding parodieert hij zijn gespannen relatie met Parijs in een expositie die het begin inluidt van zijn zogeheten 'période vache'.

Het laatste museumniveau uit de periode 1951 tot 1967 heet Het betoverde domein. De verdieping is gewijd aan de zoektocht van Magritte naar de herhaling en aan de grote werken die zijn beeldtaal zo treffend illustreren, meer bepaald Het rijk der lichten en Het domein van Arnheim. Deze sleutelwerken uit de belangrijke verzameling van de KMSKB worden tentoongesteld samen met bruiklenen uit particuliere verzamelingen. Je krijgt weinig informatie bij de schilderijen en dat zorgt ervoor dat je je gevoelens, gedachten en fantasie de vrije loop kan laten. De expo is zeker geschikt om een eerste indruk op te doen, want beelden zeggen immers meer dan duizend woorden. 

Ons bezoek werd afgesloten met de vertoning van een aantal films over Magritte, maar ook films die de kunstenaar, met zijn vrienden, zelf graag bekeek en die als inspiratiebron hebben gediend voor zijn subversief beeldend werk. Ook was er een shop waar je een souvenir kon kopen.

Bronnen: https://www.musee-magritte-museum.be/

                  https://nl.wikipedia.org/wiki/Mus%C3%A9e_Magritte_Museum

Extra: game: Assassin’s Creed Odyssey

Deze game neemt je mee naar het oude Griekenland, het is een role-playing game waar je allerlei missies moet behalen. Het speelt zich af in een enorme wereld. Men kan zelf op de zee vechten met de typische Griekse boten.  Het vechtsysteem is uitgebreid en wordt leuker gemaakt door de vele wapens en items die zijn te vinden, en de extra vaardigheden die kunnen worden vrijgespeeld. Zo kan je bijvoorbeeld vechten samen met de Spartaanse generaal Brasidas, debatteren over filosofie met Sokrates, feesten met Sophokles en Euripides, luisteren naar speeches van Perikles, geschiedenis leren van Herodotos, en nog veel meer. Het oude Griekenland is daarnaast een prachtige, idyllische setting die goed is voor tientallen uren verkenningsplezier. Ik vind dit cultureel inspirerend, omdat de game over de Griekse geschiedenis gaat en dus heel leerrijk is.

Bron: https://www.geekster.be/games/assassins-creed-odyssey-review/

Extra: Culturele vlogger: Glenn Eilbracht

Volgens Glenn moet je niet vloggen voor het geld, de likes of de abonnees, maar omdat het leuk is. Het belangrijkste dat hij meegeeft is dat je jezelf mag zijn. “Verschil mag er zijn – dat is mijn boodschap.” In de Kunsthal, in Rotterdam, maakt hij ook weleens vlogs. Daarmee wilt hij jongeren laten zien dat kunst niet saai is. En hij heeft in het kader van iktoon – een amateurkunstcampagne – op het multiculturele Full Colour festival gevlogd. Mode, kunst en muziek brengen mensen samen, daar is hij van overtuigd. Muziek is ook een passie voor hem. Ik vind dit cultureel inspirerend omdat deze Youtuber jongeren kan aanzetten tot kunst en muziek.

Bron: https://www.cultuurparticipatie.nl/magazine/vlogger-met-een-boodschap/

Extra: boek: Odysseia – Homerus

Net zoals de game Assassin’s Creed Odyssey gaat dit boek over het oude Griekenland.  Dit epos vertelt het verhaal van de grote Odysseus die na tien jaar Trojaanse oorlog een tien jaar durende zwerftocht maakte om uiteindelijk thuis te komen bij zijn vrouw Penelopeia,  maar kwam hij onderweg vele obstakels tegen. Dat is Odysseia in een notendop, maar het verhaal komt beter tot zijn recht wanneer je de nieuwste vertaling van Imme Dros erbij pakt. Dros heeft in haar vertaling een evenwichtig geheel gemaakt door taal, woordkeus en klank op elkaar aan te laten sluiten. Anders dan in haar vorige versie heeft Dros bovendien vastgehouden aan de dactylische hexameter. Dit houdt in dat de versregels bestaan uit zes voeten, gebaseerd op de lengte van de lettergrepen.  Als lezer wordt je meegetrokken in het verdriet van Penelopeia en de woede van zoon Telemachos. Daarbij heeft Dros naast haar vertaling ook welkome aantekeningen aan het boek toegevoegd zodat metaforen de toelichting krijgen die ze verdienen en de lezer meer duiding krijgt over het geheel. Ook de aanvullende namenlijst achterin het boek is een aangename toevoeging omdat de vele verschillende personages en hun ingewikkelde namen je als lezer soms kunnen verwarren. Tot slot heeft Dros ook aan het begin van elk hoofdstuk een korte samenvatting toegevoegd. Ze is erin geslaagd de essentie per boek in een halve bladzijde tekst neer te schrijven. Deze alinea’s aan het begin van elk boek maken het voor de lezer gemakkelijk om snel een idee te krijgen van de inhoud van het verhaal.

Al met al is Dros er met haar nieuwe vertaling in geslaagd een prachtig epos op mooie wijze opnieuw te presenteren, zowel qua inhoud als qua vorm. Odysseia zal nog steeds lezen als een meeslepend verhaal over de zwerftochten van een Trojaanse held. Ik kan iedereen die het volledige verhaal nog nooit heeft gelezen dan ook zeker aanraden om met Dros’ vertaling te beginnen.

Bron: https://www.hereditasnexus.com/homeros-odysseia-vertaald-door-imme-dros/