carolineide - Tumblr blog

carolineide · 7 years

Text

The Art Of Banksy (expo)

Ik heb een tentoonstelling over Banksy’s kunst bezocht in Antwerpen.

DE RECENSIE

Waarom u de Banksy-expo beter links laat liggen

Op de laatste dag van de Banksy-tentoonstelling Barely legal in Los Angeles in 2006, liep er een roze olifant door de expositieruimte. In een nagebouwde woonkamer stond hij wat nootjes te knabbelen. Hij was echt, levend en helemaal roze geverfd, met daar gouden figuurtjes overheen. Dierenrechtenorganisaties waren bijzonder boos om die ‘mishandeling’ – voor wie in de nazomer van 2006 niet aan de Westkust van de VS vertoefde, de expo met de roze olifant is ook te zien in de geweldige Banksy-film Exit through the gift shop.

Wie in 2015 in Somerset de tijdelijke Banksytentoonstelling Dismaland bezocht, trad het grimmigste, meest provocatieve en grappigste themapark binnen dat er ooit ergens ter wereld gebouwd is. Met een reuzenrad en een draaimolen mét een man met een mes. Of een kasteel waarin de verongelukte Disneyprinses als Lady Di wordt omzwermd door paparazzi. Punt is: wat Banksy ook doet, de wereldberoemde streetartkunstenaar entertaint met provocatie, creativiteit en humor.

Geen idee of de Antwerpse schepen van Toerisme Koen Kennis (N-VA) zich daar bewust van was toen hij gisteren de expo The art of Banksy in de stadsfeestzaal plechtig opende. Dat deed Kennis knipogend en met een grote betonschaar. Daarmee knipte hij een ijzeren ketting door. Dat deed hij terwijl twee medewerkers die ketting vasthielden voor een foto van het ‘meisje met de rode ballon’, een van de meest iconische werken van Banksy. ‘Na Amsterdam, Melbourne en Istanboel is Antwerpen de vierde stad die deze expo mag verwelkomen’, meldde hij met trots. ‘Zo toont de stad nog maar eens haar atypische karakter.’ En voorts zei hij nog dat hij er op rekent dat deze expo de Antwerpse middenstanders ten goede komt. Zijn pr-team had in december bij wijze van vooraankondiging hartvormige rode ballonnen uitgedeeld in de Stadsfeestzaal. ‘Het wereldberoemde “meisje met de rode ballon” is even van Antwerpen”, zei Kennis glimlachend. Er is geen kunstwerk dat al vaker misbruikt is dan dit meisje van Banksy.

“Dit is geen grappige kunst, dit toont hoe kunst een grap wordt”

Nu we het toch over middenstanders hebben: de meest gewiekste van hen allemaal heet Steve Lazarides, de Britse galeriehouder die deze expo opgezet en verkocht heeft. Lazarides deed dat niet om zijn oude vriend Banksy te eren of te helpen, maar gewoon om zijn eigen zakken te vullen. Ironisch genoeg werkten Banksy en Lazarides in 2006 nog samen aan Barely legal. De taken waren toen strikt verdeeld, de ideeën kwamen van de kunstenaar, Lazarides hielp ze mogelijk te maken. Lazarides was Banksy’s fixer. Dat werkte perfect, tot beide heren in 2008 in onmin geraakten.

Voor The art of Banksy verzamelde Lazarides meer dan tachtig werken, die hij bij verzamelaars haalde. Wie meewerkte, mag een graantje meepikken van de inkomsten van deze expo. Banksy niet, want hij heeft niets, maar dan ook werkelijk niets, met The art of Banksy te maken. Dat op zich is al laakbaar, maar dat al die geldklopperij dan ook nog eens een verschrikkelijk duffe tentoonstelling onder Banksy’s naam oplevert, maakt het alleen nog pijnlijker.

onderschrift: Cynischer dan in Antwerpen worden souvenirwinkels niet. -> Dit werk (let op de boodschap over kapitalisme!) was één van de blikvangers op de tentoonstelling. Met Banksy’s naam is letterlijk hetzelfde gebeurd.

The art of Banksy is haastig in elkaar gedraaid – zo getuige de tenenkrommende taalfouten in de tekst die de bezoekers aan de ingang verwelkomt. De expo toont veelal zeefdrukken van werk dat Banksy voordien ooit op muren geschilderd heeft, of stencils die hij jaren geleden verkocht heeft om aan wat geld te geraken. Er zijn ook wel wat schilderijen, parodieën op meesterwerken uit de geschiedenis. Het rode Britse telefoonhokje halverwege de expo heeft niets met Banksy te maken – dat staat er als halfslachtige verwijzing naar de bekende installatie uit 2006, toen Banksy een gebroken telefoonhokje op straat in Londen achterliet. Het hokje hier is n’importe quoi.

Dat geldt ook voor de begeleidende tekstjes die naast de netjes ingekaderde werken hangen: ze slaan nergens op, want behalve reteslecht zijn ze ook ergerlijk uitleggerig – terwijl Banksy zijn werk altijd voor zich heeft laten spreken. Kortom, de expo is knullig en saai, er is geen greintje creativiteit of humor te bespeuren. Niets aan de opstelling is slim of provocatief. Dit is geen grappige kunst, dit toont hoe kunst een grap wordt.

De souvenirwinkel van The art of Banksy was vrijdag nog niet helemaal opgesteld. Er lagen wel al wat tasjes en tegeltjes klaar, mét rechtenvrije afbeeldingen van Banksy’s werk. Cynischer dan die merchandising wordt het niet. Of toch? Terwijl een toegangsticket voor het geweldig grimmige Dismaland nog geen zes euro kostte, vragen de organisatoren in Antwerpen 19,50 euro. Met dat geld koopt u zich beter het Banksy-boek Wall and piece. U houdt dan nog genoeg geld over voor een cappuccino in de Stadsfeestzaal. En zo morren ook de Antwerpse commerçanten niet.

VALERIE DROEVEN

bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20170113_02673061

MIJN MENING

Ik ben het over het algemeen eens met deze recensie. Ik kende Banksy al voor ik naar deze tentoonstelling ging, maar vooral om zijn werken en niet om het hele verhaal achter zijn persoon.

In tegenstelling tot wat de recensente schreef, leek de expositie niet echt haastig in elkaar gedraaid. Niet dat er veel creativiteit of leuke composities aan te pas kwamen, maar het geheel leek best afgewerkt. Soms waren de kaartjes naast de werken inderdaad een tikkeltje uitleggerig, maar op bepaalde momenten was ik dankbaar voor de verduidelijkingen bij een doek. Ze gaven me enkele andere inzichten, waardoor ik op verschillende manieren naar het doek kon kijken.

Eén van de vele werken met een typisch ‘Banksystische’ levensles.

Natuurlijk is het op zich al raar om naar een tentoonstelling in een galerij van een nota bene street artist te gaan, maar ik hoopte op een soort van (levens)verhaal van Banksy/street art/(zelfs kunst in het algemeen)/ ..., gebaseerd op de originele werken die er waren, Banksy’s inspiratiebronnen, zijn vrienden ... Volgens mij was er meer dan genoeg stof om een professionele en interessante tentoonstelling in elkaar te zetten, maar de curator heeft de bal toch stevig misgeslagen.

De expositie op zich was niet slecht, maar zeker geen €14,50 waard (wat al een verminderde prijs was). Een grote teleurstelling was de verhouding originele werken - kopieën. Je kon de originelen in heel de tentoonstelling op je handen tellen. Ik zou hooguit 10 euro voor de expositie betaald hebben, als het tenminste vanuit Banksy’s initiatief geweest zou zijn. Pas op de tentoonstelling zelf ben ik er achter gekomen dat Banksy hier helemaal niets mee te maken had, en dat een oude vriend, Steve Lazarides, gewoon wat geld wou verzamelen. Ik ben blij dat de schrijfster van dit artikel dan ook oproept om de Banksy-tentoonstelling links te laten liggen.

Ik heb ondertussen ook Banksy’s film gezien en de street art tour gedaan. Hieruit heb ik vooral dit onthouden: als je Banksy zélf wilt steunen, moet je volgens mij gewoon eens naar Londen gaan (of een andere stad waar hij al werken gemaakt heeft). Geef zijn creaties aandacht: trek er foto’s van, verspreid ze, praat erover. Laat Banksy - en bij uitbreiding alle goede (street)artiesten - zien dat hun werk iets teweegbrengt in de maatschappij.

0 notes

carolineide · 7 years

Text

Picasso. Sculptures (extra)

WAT HEB IK GEDAAN?

In de BOZAR liep een tentoonstelling over een minder bekend geheel van werken van Picasso, namelijk zijn sculpturen. Op een zaterdag zijn we op de trein gestapt richting Brussel om wat kunst van Picasso te bewonderen.

MIJN MENING

Dat Picasso veel werken gemaakt had en dat hij zich niet enkel op schilderkunst toespitste, weten de meesten wel, maar toch heeft zijn toewijding mij verbaasd. Picasso is zijn hele leven bezig geweest met kunst creëren.

Het bezoek met de gids had de perfecte lengte: haar verhaal was uitgebreid genoeg om veel bij te leren, maar net te kort om het beu te worden.

Dit is zeker een aanrader.

0 notes

carolineide · 7 years

Text

Lukas Vondracek (klassiek)

Op de jaarlijkse concertenreeks van Klara, in de Singel in Antwerpen, ben ik gaan kijken naar een pianoconcert van Lukas Vondracek. Hij speelde de eerste pianosonate van Brahms, die maar liefst drie kwartier duurde.

DE RECENSIE

The 26-year-old Czech pianist Lukas Vondracek impresses Ivan Hewett with the decisiveness and huge tone of his playing.

A new season, a new pianist − new to me, at any rate. Lukáš Vondráček is a 26-year-old Czech pianist with a marked tendency for winning competitions, the most recent being the University of South Africa International Piano Competition.

One could see why he’d impress a jury in the first two minutes of Brahms’s F minor sonata, the first piece in his Wigmore Hall recital. The first phrase strides heroically up the piano, reaching a peak of colossal ringing affirmation in fifteen seconds flat. It’s the pianistic equivalent of a 100 kilo snatch lift in weightlifting − either you’re equal to the task, or you’re not.

Vondráček certainly was. After seating himself at the piano he paused, measured himself mentally against this massively weighty phrase, and then flung it skywards. There was the same air of colossal decisiveness about everything that followed. It’s been a while since I heard a pianist with such a naturally huge tone, achieved without any trace of harshness.

This masterful quality also asserted itself in the quieter moments. The blurry desynchronising of the hands in the slow movement was a nice touch, which opened up deep perspectives in the music. But even here one felt the same absolutely sure controlling hand, every bit as decisive as that massive opening phrase. Most impressive was his way of drawing the threads of a piece together as the end approached, so that the final ringing chord seemed unarguable.

So the plus sides of Vondráček are large, and will surely give him an impressive career. For me there are troublesome downsides too.

His determination to sculpt every little phrase often lay heavy on the music. Caught in his vice-like grip, the simpler moments of Schumann’s Kinderszenen (Scenes of Childhood) lost their simplicity. This is a child’s view of the world, after all.

Shaking the rafters with the offbeat accents in Fürchtenmachen (Frightening), rather than touching them in to suggest “this isn’t really scary”, showed a failure to grasp that essential fact.

It’s no accident that the most successful pieces in Vondráček’s programme were Beethoven’s early 32 Variations, and the Three Czech Dances by his compatriot Bohuslav Martinů. Beethoven’s variations are shamelessly show-off, each variation a curt and heartless display of pianistic brilliance. Ditto Martinů’s dances, but in the brittle language of chic 1920s Parisian modernism. To be flung off with overweening brilliance is all they require, and Vondráček did not disappoint.

bron: http://www.telegraph.co.uk/culture/music/classicalconcertreviews/10296256/Lukas-Vondracek-Wigmore-Hall-review.html

MIJN MENING

Hoewel ik niet erg veel weet over al deze stukken, kan ik wel met zekerheid zeggen dat de prestatie die Lukas Vondráček neergezet heeft, impressionant is. Ik heb twee jaar bescheiden piano-ervaring: neem maar van mij aan dat wat hij heeft gepresteerd, écht écht moeilijk is.

Mijn muziekinteresse ligt niet per sé bij de klassieke stijl, maar toch heeft het concert mij niet bepaald verveeld. Sterker nog, ik vond het interessant om Vondráček’s bewegingen te zien: zijn vingers zweefden met het grootste gemak over de toetsen, alsof drie kwartier aan één stuk piano spelen een fluitje van een cent is. Met het grootste gemak reeg hij het ene hyperactieve deuntje aan het andere lome stuk, om daartussen even wat schijnbaar onmogelijke toetsencombinaties in te drukken.

Ook het publiek was best entertainend. 85% oude mensen, 10% volwassenen met kinderen die er waarschijnlijk tegen hun zin zaten, en de overige 5% leek uit onze school te komen. Tijdens het concert was iedereen Muisstil. Niet ‘stil’ zoals in de klas, maar Muisstil met een grote M. Dit was waarschijnlijk de eerste keer in mijn leven dat ik ongeveer 2000 mensen simultaan zag zwijgen. Niemand durfde geluid te maken. Toen Lukas even een pauze nam - om met een doekje het zweet van zijn voorhoofd af te vegen, dat moet blijkbaar ook gebeuren -, begon zowat 90% van die 85% oude mensen te kuchen (het waren er veel). Allemaal op hetzelfde moment. Ik denk dat 100% van de 5% jongeren in zichzelf in de lach schoot. Dit was een geweldig moment.

Op het einde van het stuk applaudiseerden we vanzelfsprekend. Vondráček ging weg en ik maakte aanstalten om te vertrekken, maar iedereen bleef staan: enkele ogenblikken later keerde Lukas terug om nog een tweede applaus in ontvangst te nemen. Natuurlijk is twee keer applaus krijgen niet genoeg, dus na nog wat heen- en weer geloop en een derde applaus, kon ik eindelijk mijn weg naar huis inzetten.

Al bij al vond ik het een leuke namiddag. Voor de klassieke muziek zelf zou ik niet terugkeren, maar ik ben toch weer een leuke ervaring rijker. Misschien zal ik ooit wel nog naar een pianist gaan luisteren om het publiek en zijn bewegingen te bestuderen.

0 notes

carolineide · 7 years

Text

Bastille - Wild Wild World Tour (concert)

Ik ben naar het concert van Bastille op 1 februari in het Sportpaleis gaan kijken.

DE RECENSIE

Bastille in het Sportpaleis: kauwgumpop die niet plakt

Het dak van het Sportpaleis ligt er nog. Da’s goed nieuws voor de eigenaar van het gebouw, al zegt het vooral veel over de passage van Bastille, woensdagavond.

Het gaat goed met de populariteit van Bastille. De Britse band vult tegenwoordig het Sportpaleis, en met hun laatste worp, Wild World, trekken ze zowaar een divers publiek, van de bakvis tot de bakfietsmama. Maar er is ook veel onveranderd gebleven, zoals hun radiovriendelijke kauwgumpop. En frontman Dan Smith ziet er nog steeds uit als Filiberke.

Het was evenzeer een blij weerzien met de grinta van Smith. Hij stuiterde als een gek over het podium, tuurde tijdens opener ‘Send Them Off!’ diep in de zaal, en grijnsde goedkeurend. Het zag er ook vanuit het publiek goed uit, met een indrukwekkende videowall die een hele show lang refereerde aan de setlist, met filmfragmenten, stadsbeelden en diverse animaties.

Ze waren verder zuinig met Grote Gebaren – vuurwerk noch confetti – en dat is tegelijk een gemiste kans als bewonderenswaardig. Je kán een stadion wel degelijk omverblazen zonder toeters en bellen, maar daar heb je verdomd straffe songs voor nodig. En die hebben ze ten huize Bastille niet à volonté.

Eenpansgerecht

In Antwerpen miste Bastille vooral een eigen smoel. ‘Laura Palmer’, ‘Warmth’ en ‘Flaws’ legden al vroeg in de set het euvel bloot: te veel pathos, te weinig variatie. Ze grijpen steeds weer naar dezelfde grooves, bombast en zangharmonieën.

Het is synthpop als een eenpansgerecht: snel en makkelijk te bereiden, maar na een paar keer begint het al snel te vervelen. Verandering van spijs zou wonderen doen.

Bastille moest het vooral hebben van Dan Smiths stem. Vroeger durfde zijn falset nog te wankelen, in het Sportpaleis was de zang de uitblinker van de ploeg. Sterk genoeg om de zwakke momenten te verdoezelen? Helaas. ‘Lethargy’, ‘Things We Lost In The Fire’ en ‘The Draw’ waren niet meer dan matige popsongs die vooral de zenuwen prikkelden. Bastille had gisteren evengoed Médiocre kunnen heten – dat is ook Frans.

“Routineus”, noteerden we, omdat de show té geregisseerd was. Het charisma van Smith liet duizenden eierstokken simultaan dansen, en wanneer hij het publiek in het Nederlands toesprak, volgde collectieve extase. “Sorry, mijn Nederlands is niet zo goed”, verontschuldigde hij zich. En er is zijn terugkerende zelfrelativerende humor (“Ik wéét het, we schrijven überdepressieve nummers”). Charmant, dat zeker, maar herkenbaar. In september, toen ze in de AB speelden, waren zijn bindteksten haast identiek.

Jeugdsentiment

Het is nu eenmaal de realiteit: Bastille is een machine die entertainment boven experiment verkiest, en dat is hun goed recht. Het maakt hun shows echter voorspelbaar. We wisten dat Dan Smith tijdens ‘Flaws’ door het publiek zou lopen, dat ze ‘Two Evils’ akoestisch zouden brengen in de tribune en dat ze ‘Rhythm Is A Dancer / The Rhythm Of The Night’ van Snap! en Corona zouden coveren. Dat laatste was overigens ontegensprekelijk het hoogtepunt van de avond. Jeugdsentiment, weet u wel.

Dat Bastille tegenwoordig met drie blazers toert, was wél een verrassing. Ze gaven vooral de nieuwe nummers extra cachet. Zo was ‘Good Grief’ – sorry! – goed gerief en de powerpop die Bastille nodig had om de scheve situatie enigzins recht te trekken. Dat lukte behoorlijk, met het pompende ‘Icarus’ en ‘Pompeii’, die ene wereldhit die u met beitel noch hamer uit uw hoofd kunt slaan.

“How am I gonna be an optimist about this?”, kweelde Dan Smith herhaaldelijk in ‘Pompeii’. Moeilijke vraag, omdat de Britten van Bastille te weinig songs hebben van het kaliber van ‘Pompeii’ en ‘Good Grief’ om ons twee uur lang te kunnen boeien. En eerlijk? Hoort Bastille niet gewoon thuis op een festivalweide?

bron: http://www.demorgen.be/muziek/bastille-in-het-sportpaleis-kauwgumpop-die-niet-plakt-b2c77367/

MIJN MENING

De recensent heeft dit concert twee sterren gegeven, waar ik het eigenlijk niet mee eens ben. Ik heb niet zo veel kennis over kwalitatieve concerten - in feite was dit de eerste keer in mijn leven dat ik naar zo’n groot concert geweest ben - maar een buis verdiende het toch zeker niet.

Goed, in één lied raakte frontzanger Dan niet boven de muziek uit, wat best wel een afknapper was. De groep kreeg mij ook pas echt mee na het vernoemde lied ‘The Rhythm of the Night’.

Toch heb ik me geen moment verveeld. Veel van hun liedjes wekten mijn interesse: ze klonken helemaal anders (en vaak beter) in het concert. De combinatie van ambiance, geluid, beeld ... verklaarde de reden waarom mensen hier tientallen euro’s voor over hebben. De visuele effecten hadden trouwens hun uitwerking niet gemist: ze herleefden liedjes en gaven hen de juiste sfeer.

Als je het mij meteen na het concert zou vragen, gaf ik het minstens een vier op vijf in mijn enthousiasme. Na het lezen van dit artikel hou ik het op een compromis: het krijgt een drie (en een half misschien) op vijf van mij.

0 notes

carolineide · 7 years

Text

Harry Potter: The Exhibition (extra)

WAT HEB IK GEDAAN?

Ik ben naar de tentoonstelling van de rekwisieten in de Harry Potterfilms geweest. Eerst was er een korte inleiding waarbij de sorteerhoed je indeelde in je favoriete huis en daarna kwam je met de Zweinstein Express terecht in een paradijs vol Harry Potterspullen. Er waren verschillende kamers met elk een ander thema. Bij bijna elke rekwisiet stond een uitleg. Ook kon je vaak naar een anekdote van iemand die meewerkte aan de film luisteren, als je een audiotoer had gekocht.

MIJN MENING

De tentoonstelling op zich was leuk. Het mooiste was de muur met alle wetten van Dorothea Omber, waar ik echt onder de indruk van was. Alle details van bijvoorbeeld Hermeliens jurk of Voldemorts gewaad waren ook verbazingwekkend.

Toch zou ik deze tentoonstelling niet aanraden. Ik ben niet echt meer te weten gekomen dan ik wist en hoe mooi het ook was, ik vond het persoonlijk niet de moeite. Het was allemaal een beetje te gecommercialiseerd, de winkel na de tentoonstelling was bijvoorbeeld bijna groter dan de tentoonstelling zelf. Je moest voor verschillende dingen (kluisje, audio, ingang zelf) te veel betalen, wat mij duidelijk het gevoel gaf dat men gewoon nog zoveel mogelijk geld uit het Harry Potterfenomeen wilde melken.

1 note · View note

carolineide · 7 years

Text

Kersttoneel ‘Hotel HHC?!’(extra)

WAT HEB IK GEDAAN?

Ik ben op 21 december gaan kijken naar het kersttoneel van de school.

Enkele leerkrachten vertrekken naar Italië om een hotel te beoordelen dat de school zou willen kopen ter uitbreiding. De bazin is heel gierig, de twee butlers nemen niets serieus en de kok is niet eens een kok. Toch willen ze het hotel aansmeren aan de leerkrachten. Dit is de basis voor enkele absurde taferelen.

MIJN MENING

Ik vond het een zeer geslaagd kersttoneel. Ik heb veel gelachen. Deze tiende editie was een hele mooie en ik hoop dat deze kersttraditie lang gaat blijven.

0 notes

carolineide · 8 years

Text

Clash (film)

Ik ben op het Filmfestival in Gent de film Clash gaan kijken.

DE RECENSIE

Cannes Film Review: ‘Clash’

This harrowing, high-pitched drama is set entirely in a paddy wagon during riots between Egypt’s pro-military supporters and the Muslim Brotherhood.

Riots are scary enough, but being locked in a police van in the midst of a riot ups the ante. So Mohamed Diab was asking a lot when he put his cast through the harrowing sequences of “Clash,” the director’s much-anticipated follow-up to “Cairo 678,” yet the full-on immersion has frightening potency on- and off-screen. Set in 2013, just after the Egyptian military toppled the Muslim Brotherhood government of Mohamed Morsi, the film is entirely shot from within a paddy wagon, where pro-army supporters and Brotherhood members are thrown together in suffocatingly close proximity. Boasting superb camerawork from d.p. Ahmed Gabr and stellar crowd direction, “Clash” might strike some as crossing too often into hysteria, yet this is bravura filmmaking with a kick-in-the-gut message about chaos and cruelty (with some humanity).

Who will see it, and in what manner, is difficult to predict. Arab region distribution is already secured, yet given the Egyptian military dictatorship’s thin skin, it’s unlikely they’ll look kindly on the way the army and police are depicted. Outside the region, viewers unused to the high pitch of local product (i.e., there’s a lot of screaming) may find it tougher going, though France and Germany will be welcoming territories. Otherwise, fests and braver distributors with a feel for targeting more open audiences will find they have a movie that offers much to chew on.

Background is quickly delivered via a few lines of text: in 2011 Hosni Mubarak’s regime was toppled by popular revolution. In 2012 the Muslim Brotherhood was elected to lead the government, but in the following year the army, led by current President Abdel Fattah el-Sisi, forcibly removed the government and has engaged in a ruthless internal war of oppression ever since (that last bit doesn’t make it into the on-screen text, but just read any reputable news source for corroboration).

“Clash” joins the handful of successful films (“Lifeboat,” “Lebanon”) conceived of in a very limited space: the police truck measured 9.5 square yards (8 square meters), and all the action takes place either inside or is viewed from the van’s openings. Power-happy military police violently haul Egyptian-American AP journalist Adam (Hany Adel) and his photographer Zein (Mohamed El Sebaey) into the paddy-wagon. Confusion outside makes the cops more antsy, and they grab a bunch of demonstrators who technically were on their side, celebrating the toppling of Morsi’s rule. When Brotherhood supporters start throwing stones, they’re also picked up and tossed in, creating a pressure-cooker situation where it becomes hard to tell whether it’s safer inside or out.

At its fullest, the van holds a cross-section of mid-to-low range Egyptian society. Among the secularists, there’s nurse Nagwa (Nelly Karim, also in “Cairo 678”) with her husband Hossam (Tarek Abdel Aziz) and adolescent son Fares (Ahmed Dash). Others are older men swept up in the day’s fervor, or young guys with a yen for diversion rather than genuine political commitments. The Brotherhood side is equally diverse, from hard-core rabble rousers to meticulous organizers, as well as A’isha (Mai El Ghaity) a 14-year-old hijab-wearing spitfire there with her elderly father.

Neither faction is free from petty selfishness or a thirst for mischief, though it’s the Brotherhood’s disciplinary hierarchy, always seeming to disguise ulterior motives, that feels most chilling. There’s even a good cop, Awad (Ahmed Abdel Hameed), a rookie as yet uncorrupted by the system. Diab subtly works in the fact that all these people participated in the 2011 Revolution, when the heady perfume of change filled the air and, for a brief time, much of the population believed that elections could lead to an equitable democracy where opposite sides of the spectrum succeed in holding a functioning government together.

The script has a few weak moments, such as an unnecessary fight between friends Mans (Ahmed Malek) and Fisho (Husni Sheta), which feels too obviously designed to provide an extra source of tension along with a dose of character. Also, there’s no build-up to the turmoil, since the film already begins on that level. Yet there are gentler moments, such as when everyone temporarily comes together over soccer and music.

Those quieter interludes spring mostly from exhaustion: otherwise, the police van finds itself in the middle of one terrifying melee after another, culminating in a finale of brilliantly choreographed pandemonium in which the darkness is furiously bisected by green laser beams that add to the frenzy. Diab’s handling of the crowded interior is a notable achievement, and the way he moves rioting mobs outside the wagon in a fury of relentless, mad movement seems to channel De Mille with its sweep and control.

Gabr’s handheld camerawork significantly contributes to the near-constant feeling of unease, where everything is off-balance and the viewer feels practically as shaken as the characters. Aside from the keen sense of claustrophobia, the lensing captures in horrifying, quick-eyed observation the chaos outside, from a shocking mob stoning early on to a truly petrifying riot on a spaghetti junction flyover. At the end, the message is clear: any sense of national unity has disintegrated, and the escalating violence is driving Egypt over the edge into bedlam.

JAY WEISSBERG

bron: http://variety.com/2016/film/festivals/cannes-film-review-clash-1201773347/

MIJN MENING

Niet enkel de film zelf vond ik zeer goed, maar ook hoe hij gemaakt is en het verhaal erachter. De regisseur kwam namelijk vertellen over hoe de film tot stand gekomen is. Hij zei dat hij daar evengoed een film over kon maken en daar ben ik het eigenlijk volledig mee eens, want dat verhaal is net zo spannend. De Egyptische regering wou niet meewerken aan de film, dus de meeste scènes werden nauwkeurig op papier voorbereid en dan zo snel mogelijk gefilmd op de plaats van de set. Alles was zo gemaakt dat ze meteen konden vertrekken als de politie aankwam.

Er was heel wat chaos en geschreeuw in de film. Het kostte mij moeite om er aan te wennen. Ik zou dit als een negatief punt van de film kunnen beschouwen, maar zonder al die chaos was de film maar half zo aangrijpend geweest. Uiteindelijk kon ik het zelfs appreciëren.

Ik ben het grotendeels eens met de recensent. Als je de film ziet en te horen krijgt dat alles geregeld en gefilmd is vanuit die ene kleine ruimte (hieronder op de afbeelding), de politiewagen, kan je alleen maar verbaasd zijn. Dit toont inzet en hard werk, waar ik veel respect voor heb.

Er komen steeds meer mensen bij in het busje Een mooi aspect van de film is dat, zelfs al wilden ze elkaar vermoorden in het begin, de Moslimbroeders en de mensen die het leger steunen naar elkaar en naar één doel toe groeien: uit deze bus raken.

Dit verhaal is fictie, maar de gebeurtenissen die plaatsvonden zijn ook in de Egyptische revolutie gebeurd. Deze film heeft mij veel dingen hierover bijgeleerd en dingen laten zien die van een andere wereld lijken, maar toch maar een paar duizend kilometer van ons af gebeur(d)en. Om alles vanuit de politiewagen te kunnen filmen, heeft de regisseur zeer precieze afmetingen blabla.

Het einde van de film was best schokkend. De mensen in de bus hadden iemand van hun familie kunnen bereiken, maar hij krijgt de bus niet open en op een veilige plaats. Dus hij besluit naar een betoging te rijden en hopen dat de bus opengaat door het geweld. Ergens wist ik dat dit slecht ging aflopen, maar ik bleef op het laatste moment hopen dat ze gered werden. Hoewel dit waarschijnlijk de laatste personen zijn waarmee ik bevriend zou worden, toch had ik sympathie voor hen allen. Het kwam hard aan toen de film plots stopte terwijl de bus viel. Je weet eigenlijk niet 100% zeker dat ze sterven omdat de film juist hiervoor stopt, maar de regisseur heeft duidelijk gemaakt dat ze het niet gingen overleven. Ik was eerst een beetje boos om dit abrupt einde, vooral omdat de mensen in de bus al heel de tijd ongeluk hadden en ik het gevoel had dat ze ook eens geluk konden hebben. Toch was dit einde een belangrijk element dat deze film zo goed maakte. Na de film had je het gevoel dat het geweld gewoon bleef doorgaan en dat de mensen in die betoging elkaar gewoon bleven vermoorden, zonder achterom te kijken.

Deze film heeft een blijvende indruk op mij nagelaten en ik raad iedereen aan deze te kijken. Zelfs al weet je niet veel over de Egyptische Revolutie, toch word je gegrepen door het verhaal en leer je heel at bij over die revolutie.

0 notes

carolineide · 8 years

Text

Pantserkruiser Potjomkin (podium)

Ik ben het toneelstuk Pantserkruiser Potjomkin op 22 oktober in CC ’t Vondel gaan kijken. De voorstelling gaat over twee matrozen uit de Sovjet-Unie die het volkslied moeten gaan spelen op hun trompet. Het hele stuk speelt zich af op één plaats, namelijk de ruimte waar de matrozen wachten om te gaan spelen (hieronder op de afbeelding te zien). Ze twijfelen steeds tussen weerstaan en protesteren tegen het regime van de Sovjet-Unie of gewillig luisteren naar hun leider en het volkslied spelen.

DE RECENSIE

Pantserkruiser Potemkin blijft steken in goede bedoelingen

Wachten op Godot in Sovjetstijl

Onder de vleugels van het project Eigen Kweek bracht Theatercollectief RAF deze week zijn surrealistische kijk op de Sovjet-Unie. Voor diepgaande kritiek was er echter weinig plaats.

De titel Pantserkruiser Potemkin roept natuurlijk meteen associaties op met de filmklassieker van de Russische regisseur Sergej Eisenstein uit 1925. Hoewel in se een propagandafilm, is deze film technisch nog steeds zo vernieuwend en visueel zo sterk dat ze er na bijna een eeuw nog steeds staat.

Deze voorstelling van theatercollectief RAF belooft echter niet meer dan af en toe een ironische knipoog naar Eisensteins drama te bevatten. Het stond natuurlijk wel in de sterren geschreven dat de wieg die vanaf het begin van de voorstelling op het podium kampeerde, op een bepaald moment van de trap achteraan het podium zou rollen.

Wat de twee wél gemeenschappelijk hebben: de USSR, oftewel de Unie voor Socialistische Sovjetrepublieken, zoals een van de twee hoofdpersonages het nadrukkelijk scandeert. Hier wordt echter geen reclame gemaakt, maar wel het anonimiserende en bureaucratische karakter van het almachtige systeem gefileerd.

De revolutionaire, heldhaftige muiters uit de film zijn hier maar zielige, uitgebluste matrozen. De twee hoofdpersonages proberen vooral niet te verdwalen in het onverklaarbare regelmoeras van de Sovjet-Unie en kiezen er in plaats daarvan maar voor om zoveel mogelijk inert te blijven. Wachten op Godot in Sovjetstijl. Onzinnige, absurde rituelen die enkel vadertje Stalin (nadrukkelijk neerkijkend vanop een groot doek) snapt, bepalen de indeling van de dag.

De twee Russen hebben weinig anders te doen dan zitten, oefenen op hun klarinet of hoorn en af en toe wat rondjes lopen. Ondertussen proberen ze het grijze bestaan toch een klein beetje te verlichten met stiekeme scheuten vodka. Een enge clown, die vooral een duiveltje in het doosje zou blijken, doorbreekt die fragiele balans.

Anarchistische clown

De plaaggeest stelt hun drang naar evenwicht danig op de proef in allerhande absurde situaties, iets wat ze uiteindelijk bijna met hun leven moeten bekopen. Die absurdistische uitspattingen à la Monty Python en het grijzige geroutineerde leven van de twee matrozen genereren de spanningsboog waaruit het stuk zijn kracht haalt.

Maar ondanks het feit dat je vaak met grote ogen naar de bizarre acties van de anarchistische clown zit te kijken, schiet het stuk soms te veel alle kanten op om echt goed over te komen. Bij sommige scènes zit je je ook af te vragen wat nu eigenlijk de meerwaarde vormt.

Pantserkruiser Potemkin blijft ook te veel steken in (vaak zeer gemakkelijke en weinig originele) kritiek op exclusief het Sovjetsysteem en slaagt er niet in het stuk breder open te trekken naar de bureaucratische waanzin die eigen is aan álle totalitaire systemen (en misschien ook aan onze democratie). Alle grollen ten spijt, voelt het stuk door zijn voorbijgestreefd en te exclusief thema nooit echt relevant aan.

De Sovjet-Unie in zijn hemd zetten kan nog steeds een originele insteek zijn voor theater, maar hier blijft het kritische karakter toch te beperkt om écht stof tot nadenken te bieden. Achteraf blijft er weinig hangen en heb je niet echt het gevoel een urgent of scherp stuk gezien te hebben. Pantserkruiser Potemkin blijft zo toch vooral een gemiste kans.

MAARTEN LANGHENDRIES

bron: http://www.veto.be/artikel/pantserkruiser-potemkin-blijft-steken-in-goede-bedoelingen

MIJN MENING

In het algemeen ben ik het met de recensent eens. Tot een bepaald punt in het toneel begreep ik niet echt wie wat was en wat er allemaal gebeurde, omdat ik niet echt veel achtergrondinformatie meegekregen had. Er gebeurden lukraak verschillende dingen die niets met elkaar te maken schenen te hebben. Ik kreeg pas na een tijdje door dat het echte gebeuren eigenlijk achter het toneelpodium gebeurden en dat de kijkers van het stuk enkel de depressieve stemming in de wachtkamer zagen. Na het toneelstuk hebben de acteurs (hieronder te zien) nog wat toegelicht over het stuk, maar sommige scènes leken mij nog steeds uit het niets gegrepen, zoals de recensent ook vond.

Mijn moeder had mij voor het stuk wel over die film uit 1925 verteld, dus ik kende de scène waarover de recensent het had. In de bekende trappenscène (op de afbeelding hieronder) marcheren de soldaten de trappen af, terwijl ze de opstandelingen en bevolking genadeloos neerschieten en neersabelen. Om extra drama aan deze scène toe te voegen liet de regisseur een kinderwagen met een baby erin de trap afrollen nadat de moeder door een kogel is getroffen.

Heel het stuk laat de matrozen in een constante tweestrijd zien. Het ene moment maken ze grappen over de Sovjet-Unie en lijken ze te protesteren, het andere moment drinken ze wodka en leggen zich bij hun lot neer.

De clown stond voor de angst van die matrozen, want ze konden heel makkelijk gedood worden als iemand doorkreeg dat ze niet volledig achter de Sovjet-Unie stonden. De clown vond ik een zeer interessant personage. Ik vond hem eigenlijk heel erg eng. Hij deed niets gruwelijks, maar toch kreeg ik de rillingen van dit personage, vooral omdat alles wat hij heel deed heel abrupt en onverwacht was. Op het einde begon de clown met een wapen te spelen, waar ik echt heel benauwd van werd. Toch vond ik de clown het beste van dit stuk. Dit toneelgezelschap heeft deze angst een geslaagd gruwelijk beeld gegeven.

Er gebeurde niet veel in het stuk. Het duurde iets meer dan een uur, maar het verhaal kon makkelijk in 10 minuten getoond worden. Dit was voor mij een positief en negatief punt. Soms werd het te langdradig; op het einde van het stuk kende ik heel het decor uit mijn hoofd. Het positieve punt is dat je lang kon nadenken over de gebeurtenissen en jouw angst voor de clown echt kunt laten doordringen.

Ook bij het eindoordeel ben ik het grotendeels eens met de recensent. Ik kan zelf niet echt diepe kritiek op de Sovjet-Unie geven, dus over dat aspect van het toneelstuk kan ik niet veel zeggen. Het stuk was net boeiend genoeg om mij niet te vervelen, maar ik kan het moeilijk echt interessant noemen. Achteraf had ik niet echt een voldaan gevoel, wat volgens mij wel de bedoeling van de makers was. De matrozen hadden enkele momenten van stil protest tegen het regime en hun angst (=de clown), maar uiteindelijk zijn ze toch als brave schaapjes het volkslied gaan spelen.

0 notes