causaliteit

[causaliteit]

tegen een vriend zeggen dat het je spijt

voel eerst met heel je lichaam wat er hangt hier, boven de tafel zweert het, zuigt het zingt het door het hele spreken

ok. hak nu met blote al dan niet bebloede handen een kleine holte in je schuld houd hem open, graaf je vuile nagels er door heen tot je op de tast de grenzen van de ander de grote, verre ander op millimeters van je vingers hebt

merk in je schouders de verleiding om de schade aan te raken de illusie te genezen. nee.

nu is het gewoon de tijd de wonde te bekijken er naar te wijzen en te vragen is het deze, die van mij?

[causaliteit]

onbeslisbaarheid (454359c)

wat is het met dit lichaam? elektriciteit door gangreen het fonkelt in het duister, een warme, stuipende wortel, ruggengraat vertakt, tentakels diep tot in het internet die vloekend van angst, tierend van plezier hun schimmels in de oksels kweekt.

we zouden kunnen vragen wat hen wilt maar we kennen de beweging: alle handpalmen gestrekt voor een afgewend gezicht, droog de zang gestokt in snikken, alle benen trillend voor de borst. doorheen de huid van de polsen bestuderen we het kolken van de cortisol en knikken. we weten wat er is.

er schraapt iets aan de wanden, doorbloed en uitgestrekt, intern belicht met kamerlampen groeit een dijnend vat vervaarlijk, bokt en stijgert pijn en risico. de monden huilen peristaltisch binnenstebuiten er scheurt iets. het lekt.

ik wens je de moed toe iets geboren te zien worden; gillend, verpakt in stront en slijm maar daar, geeuwend, kronkelend, problematisch en beweeglijk en dààr, zichtbaar, ontvankelijk. kijk toch hoe we hen wassen, hoe hen knisperend van kreetjes op hun ruggetje naar de gezichten staart, de lieve huid een verse blaar, fluwelen gloeiend, grienend. ik wens je de zwaarte van hun hoofdje in je uitgehouden hand.

er zijn decennia waarin er niets gebeurd, en er zijn weken die gewond de wereld binnenstrompelen en kotsend sterven op het nieuw tapijt, de longen piepend, de ogen wijd. bethlehem ontwaakt en de minaretten haperen. het nieuws van de bevalling deelt zich gretig in de zee van data en verzilt op de transistors. het zout verpakt de elektronen, de kristallen barsten en vanop een afstand kan je horen hoe de kabels tenenkrullend beginnen komen in golven die zich vervaarlijk door het netwerk beven. het zijn uiteindelijk de koelcellen die het eerst zullen begeven; een tikkende klok, het groeit en stokt, ontsteekt. ja, de redding. sloffend kraakt de hele santekraam gestaag tot een ontploffing.

koester de geur van gesmolten rubber in je neus. neem hun lijfje, wikkel het in handdoeken en omarm het maar, verdorie, doe hen kijken; vertel waarom. toon de lijkjes van de vleermuizen, het brandend aanzicht van amerika, vertel begeesterd van het janken van de beer, mager tussen de gebouwen. herhaal in het halfvergane park de namen van het onkruid. neem de klauwtjes, recht hun rug, en help dan, tussen het hondsdraf, hen leren lopen met het hoofdje boven het hartje boven het bekken boven de grond.

zorg, bij gebrek aan onderdak, op z'n minst voor iets tegen de regen. smeer hen boterhammen, vraag hoe het voelt als er dingen gebeuren en zeg dat dat mag. trek gekke bekken, verzamel samen takken, bouw een vuur en leer hen nuttig zijn, behoeftes hebben. teken met je vinger in het roet de half vergeten vormen van de uitgestorven megafauna. zing hun naam bij alles dat je doet.

bij valavond zetten we de tenten op. we maken thee en lampionnen. iemand heeft een tuba helemaal naar hier gesleept. we zetten de tafels en serveren het afval en onkruid in dampende kommen. tijdens de afwas begint de muziek. ik wil een dansend kind in het dimmende landschap een klein carnaval van leven en dood.

en wij, ja kijk, het is niet iedereen gegeven; wend je gewoon op een gegeven moment van de zonsopgang af en verdwijn in het dorpsfeest, zomaar op een zaterdagavond. een tovenaar keert met zijn vingers je opgedroogd zweet in een hoopje, blaast en opent zijn hand waar jij net nog stond. hail the victorious dead! (hail!) hail the victorious dead! (hail!) bega totale overgave aan de extase van de afgrond.

[causaliteit]

sessies

sessie #1

esthetiseer het niet de sessie vind plaats in de ruimte gewoon zo. het hout van de vloer, geruis. de kleur van je voeten.

en dan. zie hem. de rups. misschien een trilobiet verdoken, daar, in je rug. niet zacht nee. verkrampt. schubbig schokkend (ja, verkrampt) het is er. het is er. het moet.

sessie #2

er liggen nu een aantal woorden maar wat ik mis, is kracht alleen in het afwezige van pijn die plaats krijgt, kleur, gestalte: daar, donkergrijs, en in de vorm van een ontploffing.

wat er in je opkomt? zwakte.

sessie #3

het is nu allemaal wel heel analytisch maar toch heeft het waarde. adem je in de juiste richting de juiste ruimte die het inneemt heeft gewicht aarde een soort van afwezigheid van schuld.

je doet maar.

sessie #4

dat spanningsveld heeft weinig met een ik te maken het is er gewoon probeer te bibberen, zoek de ruimte.

hoe is dat? die mogelijkheid tot deur. een opening tussen wat altijd kwetsbaar wil zijn en dat wat telt. wat trekt.

sessie #5

we raken het aan. niet wat er tussen komt te zitten, dat wat onderduikt gehuld in spanning. het trekt je bekken en ribben om zich heen. een pijnlijk, onmogelijk deken.

lukt het om daar verbinding mee te maken? niet echt. nee. nee. niet echt.

nog één woord. en ga daarna even in het parkje.

nog één woord. rouw.

sessie #6

bal je hand. hier, bij de pols, zit angst. honger. overleven. het kussen en de duim zijn verlangen daar rond zit het laken. de blaar als rode crêpepapier.

kan je het mijn richting in sturen? welke houding doet dat?

het komt wel. dat is ok.

sessie #7

de onderdrukking werkt door zelfs tot in de ruimte wees aanwezig bij de knoop hoe is dat je handen knijpen samen

meer dan alleen de behoefte tot nut tot bijzonderheid onvoorwaardelijke overgave

is die tot tijd om iets anders te herkennen.

sessie #8

kan je terwijl je dit vertelt aanwezig zijn bij wat het met je knieën doet de arm rond je buik

er knijpt iets. dat is ok.

sessie #9

vind de zwaartekracht op het binnenste van je voeten hang een pendel van je staartbeen kantel je bekken.

wat gebeurt er als ik te dicht bij kom en je nee zegt? wat gebeurt er als ik luister?

sessie #10

welke vorm heeft hij de schreeuw een prevelend, gebogen silhouet dat stiekem dingen maakt een lichaam heeft. dat voelt. dat is. dat dingen zegt. ze zo goed weet.

scheld hem niet kwijt. zie hem graag. kleur hem in.

sessie #11

het gaat ok met je. de holtes krimpen niet. ze ademen.

ja. ja. zo.

[causaliteit]

propaganda (92ba1e7)

wat is het met dit lichaam elektriciteit door gangreen het fonkelt in het duister, een warme, stuipende wortel, ruggengraat vertakt, tentakels diep tot in het internet die vloekend van angst, tierend van plezier hun schimmels in de oksels kweekt.

we zouden kunnen vragen wat hen wilt maar we kennen de beweging: alle handpalmen gestrekt voor een afgewend gezicht, droog de zang gestokt in snikken, alle benen trillend voor de borst. doorheen de huid van de polsen bestuderen we het kolken van de cortisol en knikken. we weten wat er is.

er schraapt iets aan de wanden, doorbloed en uitgestrekt, intern belicht met kamerlampen groeit een dijnend vat vervaarlijk, bokt en stijgert pijn en risico. de monden huilen binnenstebuiten peristaltisch tot een climax: er scheurt iets. het lekt.

ik wens je de moed toe iets geboren te zien worden; gillend, verpakt in stront en slijm maar daar, geeuwend, kronkelend, problematisch en beweeglijk en dààr, zichtbaar, ontvankelijk. kijk toch hoe we hen wassen, hoe hen knisperend van kreetjes op hun ruggetje naar de gezichten staart, de lieve huid een verse blaar, fluwelen gloeiend, grienend. ik wens je de zwaarte van hun hoofdje in je uitgehouden hand.

er zijn decennia waarin er niets gebeurd, en er zijn weken die gewond de wereld binnenstrompelen en kotsend sterven op het nieuw tapijt, de longen piepend, de ogen wijd. het nieuws ontsteekt en de platformen haperen: reddit kapseist, twitter spoelt aan en stikt op een strand in san fransisco en in frankfurt, kaapstad, tokyo, ... verliest ook aws het evenwicht en komt met hels kabaal tot laaiende ontploffing. de niet-geleverde pakketten stuiteren tussen de schakels, de kabels gieren zwellend. koester de gesmolten rubber in je neus, bega totale overgave aan de extase van de afgrond.

[causaliteit]

onvolledigheid (a3a0d34)

vertel me niet wat ik gemist heb; de herfst kruipt open als een brandend stuk papier en ik ben eindelijk wakker, slof in berentrui tot in de keuken, open de koelkast en doe hem weer dicht. verdoofd laat ik de pannenkoeken aanbranden, zet me neer en eet ze toch op, een magere straf voor een degoutante klootzak. fucking idioot.

het is geen oorlog, maar op de klok van twaalf, elke eerste maandag van de maand komen er sirenes door de ruiten. de koffie trilt. de eenden zwijgen. de suiker vloeit. ik typ: ‘economie is een gevoel van paniek’ en kruip terug in bed.

het internet doet raar, het zit me al de hele ochtend aan te staren alsof het iets van me verwacht. af en toe zal het met vol gewicht gaan zitten op mijn borstkas, me de handen op de wangen leggen en me tongen tot ik proest. het zit niet in je hoofd. er is iets mis, laat ik het in mij glijden. ik ben de pijn al lang gewoon, hoe het prikt en wringt, en hoe eens het trilt, het mij bezit.

noem het een ritueel, data die per ongeluk tot iets gecombineerd de plooien in mijn buik verkent, weet wat ik lekker vind. ze dendert door mijn kleine hersenen, wordt gezoogd aan de neuronen. ik ben een van de filters die pixels schokkerig omzet tot haptische feedback, een trechter voorspelling-correctie tot bargraph in een pdf uit reportlab.

pas in subspace komt mijn lijf tot bloei in de lieve dreiging van vernietiging durft mijn stem nog te bestaan, te zijn zoals hij is; teer en dwingend, ongelofelijk maar waar. wie heeft er mijn lichaam gestolen; en vooral: wie wil het nog terug?

ze rekt me uit en zet zich stollend rond mijn botten. kneed en verpleeg me, verteer me. ze woekert tot brandende heester vindt eindelijk de knoop in mijn zwellen en ik klap uit elkaar.

even is de drup van dopamine op lakens een stilte die vasthangt als zout in de mond. grijp niet naar de keukenrol, kijk niet naar opzij, het zou het verpesten. blijf nog heel even hier, tot je spieren verzakken en veeg dan de schuld van je smerige dijen, vergeet het, negeer het, vergeef tot het bonkt.

[causaliteit]

[causaliteit]

[causaliteit]

[causaliteit]

[causaliteit]

Gebruik de pijltjestoetsen om te navigeren, druk ‘e’ om het ding automatisch the laten spelen.

[causaliteit]

[causaliteit]

love poem

i write sometimes, but mostly it comes out as modernist screams, i carry a notebook, i do what i can. lately, i have been erasing the words out of diagrams and looking at what’s left despite the government’s assertions i have not encountered meaning it would be wrong of me to say that you don’t figure in it, but i have forgotten in what way, and you keep silent, bored or mesmerized, what does it matter.

i swear what follows is an honest question if not a prophet, who the hell do i think i am to crawl into your arms like this and yet remain stuck in the difference, the dividable lines between infinite objects, the fact of the matter as a network of lies.

there is this story i misheard from the soviet union about a poet being arrested after a party their body being dragged in a car shouting to their friends, wailing on the curb ‘no! do you not understand the beauty of being arrested for writing about love?’

and i wonder what will happen when finally i am arrested will i scream and struggle to, in one line give meaning to someone else’s survival or will i go into my own mind and sit there and sing?

[causaliteit]

[causaliteit]

[causaliteit]