cbktxxx - Tumblr blog

cbktxxx · 8 years ago

Text

My PCY💛

คุณเคยเล่นโปรแกรมแชทหาคู่ออนไลน์ไหมครับ? ผมไม่เคยคิดจริงจังกับพวกแชทง่อยๆพวกนี้เลยแม้ซักครั้งเดียว ได้แต่คุยเล่นไปเรื่อย พอเบื่อก็เขี่ยทิ้งแบบไม่ใยดี ซึ่งเหมือนสาวๆแต่ละคนก็ไม่ค่อยจะใยดีผมเสียเท่าไหร่ด้วย เสียดายความหล่อตัวเองจังเลยครับ เอาจริงๆในชีวิตผมจะหาสาวมาคุยกันซักคนมันก็ไม่ยากหรอกครับ แต่แค่ยังไม่เจอใครที่ถูกใจจริงจัง หรือเหมาะสมมากพออะไรทำนองนี้ การคุยแชทเล่นแก้เบื่อนี่มันก็ดีเหมือนกันนะครับ ติ๊ง! You have 1 notification! ผมมองข้อความบนหน้าจอแล้วกดสไลด์ขึ��นอ่านทันที มันเป็นข้อความจากผู้ใช้งานที่ผมไม่รู้จั�� เอาไลน์กูมาจากไหนวะ… PCY สวัสดีน้า~ 15.23 B. 15.24 สวัสดีๆ เอาไลน์ผมมาจากไหนหรอครับ? ผมรีบส่งข้อความตอบไป แล้วกดส่องโปรไฟล์อีกคนแบบไม่รอช้าทันที ใบหน้าหวานๆกับตาโตๆ.. เหี้ยยยย น่ารักอะ  สาวน้อยผมสั้นคนนี้คือใคร!! แม่!! แบคฮยอนจะเอา ฮื้อออออออ PCY เอามาจากโปรไฟล์ที่คุณลงไว้น่ะ เราเห็นว่าคุณน่ารักดี :) 15.26 แม่ครับเขาบอกว่าผมน่ารัก… osjfoisfe มันเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกโคตรของโคตรฟิน ทำไมเขาน่ารักแบบนี้ ฮือ PCY นี่ต้องย่อมาจากปาร์คซูยอน โซยอนอะไรทำนองนี้แน่ๆเลย น่ารักขนาดนี้เป็นแฟนพี่เลยดีกว่าไหม B. 15.26 อ่อยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ชื่ออะไรหรอ? ผมแบคฮยอนนะ PCY ไม่บอกหรอก :) 15.27 เรียกเราว่าซีวายละกันนะครับ 15.28 เดี๋ยวๆทำไมน้องใช้ครับวะ… “เฮ้ยจงแด มึงว่าคนนี้ผู้หญิงจริงหรือเปล่าวะ” ผมหันไปถามเพื่อนที่นั่งใจจดใจจ่อกับสไลด์อยู่ข้างๆ เออครับ นี่เรียนอยู่ เดี๋ยวค่อยลอกเลกเชอร์ของจงแดก็ได้ ระดับพี่แบควิศวะแล้ว วิชานี่เอฟตลอด.. *ไม่เคยสำนึก* เอาจริงๆก็หวั่นรีไทร์แต่ ณ จุดจุดนี้ขอแฟนก่อนนะแม่ “ไหนเอามาดู” จงแดละสายตาจากสไลด์แล้วหยิบมือถือผมไปดู “เฮ้ยย น่ารักว่ะ ใครว้า” จงแดมีท่าทีกระดี๊กระด๊าขึ้นมาจนผมตบหัวมันไปทีนึงด้วยความหมั่นไส้ “ของกูโว้ย เขาแอดมาจากเว็ปหาคู่ที่กูไปลงไอดีไลน์ไว้ว่ะ เหมือนจะจำได้ว่าลบไปแล้วแต่สงสัยระบบยังไม่อัพเดท แต่เขาน่ารักเนอะมึง” ผมพูดพลางมองน้องสาวตาโตไปด้วยท่าทีหยาดเยิ้ม ขอแค่คนนี้พี่จะไม่ขออะไรอีกแล้ว “เออดิ สาวๆตาโตน่ารักหายากจะตาย ว่าแต่ถามกูทำไมวะว่าผู้หญิงหรือเปล่า?” “คือน้องเขาใช้ครับไง..” ผมงึมงำ จงแดส่ายหัว “ทอมเปล่ามึง ติดใช้ครับงี้” จงแดหัวเราะคิกคักส่วนผมก็ได้แต่ทำหน้าเซ็ง ถ้าทอมเขาจะแอดกูมาทำหอกหักอะไรครับไอ้บ้า “ทอมพ่อง” “เอ้าอาจจะใช่ก็ได้นะมึง เปลี่ยนทอมให้เป็นเธอ ว้าว พี่แบคคนแมนครับ” ไอ้เพื่อนเหี้ยมันล้อเลียนผมจนอยากจะกระโดดถีบให้ตกเก้าอี้ ��ต่เสียงประตูที่เลื่อนออกท่ามกลางความเงียบและเสียงจ๊อกแจ๊กที่ดังขึ้นรายรอบตัวกลับดังขึ้นก่อน เป็นตัวบอกเวลาว่าคาบนี้ได้จบลงแล้ว คือไร กูยังไม่ทันทำไรเลยนะ.. B. 15.30 ยินดีที่ได้รู้จักนะครับซีวาย PCY เช่นกันนะครับ 15.30 X PCY เกิดวันที่ 27 พฤศจิกายน 1992 ชอบกินเนื้อและกินจุมาก ชอบเล่นกีต้าร์และร้องเพลง (แต่ไม่ยักกะร้องให้ผมฟังซักครั้ง) แล้วก็มีรอยยิ้มที่น่ารักมากๆ หน้าหวานตาโตปากน่าจุ๊บ เสียดายที่นมเล็กไปนิดนึง ชอบตัดผมสั้นด้วย แบคฮยอนมองข้อความโน้ตในโทรศัพท์ของตัวเอง เขาคุยๆกับชานยอลมาได้ราวๆสามเดือนแล้ว(นานที่สุดที่เคยคุยด้วยละ) ขนาดคุยกันมาขนาดนี้เขายังแทบไม่รู้ข้อมูลใดๆของซีวายมากนักเลย ขนาดเสียงยังไม่เคยได้ยินเลยครับ… แต่ต้องยอมรับว่าน้องทอมซูยอน(ชื่อที่มโนขึ้นมาเอง)น่ารักมากๆ และผมโคตรจะหลงเขาเลย มันจะแปลกไหมถ้าใครซักคนจะมีความรักผ่านตัวอักษร ผมไม่รู้หรอกว่าหลายๆคนจะคิดยังไง ผมคิดแค่เพียงว่าได้มีเขาไปทุกๆวันแบบนี้แม่งก็โคตรมีความสุขละ ผมคงจะรักเธอไปแล้วจริงๆ :) PCY  แบคฮยอนสอบเสร็จหรือยัง? 19.22 กินข้าวเย็นยังเนี่ย 20.02 คิดถึง 20.21 นอนแล้วหรอ 21.35 ฝันดีนะ 23.40 แบคฮยอนตื่นหรือยัง สายแล้วนะ 9.35 ข้อความบนหน้าจอของซีวายที่ส่งมาครั้งสุดท้ายตอนเก้าโมงแบบง่วงๆ เมื่อวานผมพึ่งผ่านมรสุมสอบย่อยมา ทำให้หลับเป็นตายตั้งแต่กลับถึงห้องโดยที่ไม่ได้ตอบข้อความใครเลย มันเหนื่อยมากจริงๆ B. 10.49 ขอโทษที่ตอบช้านะ แต่ตื่นแล้วครับ ผมขยี้ตาแบบง่วงๆแล้วเดินอย่างสารรูปผีดิบไปห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเอง ก่อนจะมาหยิบโทรศัพท์ดูอีกครั้ง มองข้อความที่ขึ้นว่า ‘อ่านแล้ว’ ของตัวเองอย่างงงๆ มันก็ผ่านไปหลายนาทีแล้วทำไมซีวายยังไม่ตอบวะ B. Read 10.49 ขอโทษที่ตอบช้านะ แต่ตื่นแล้วครับ 11.04 ทำไมอ่านไม่ตอบอะ แบตหมดก่อนหรอ ผมกดส่งข้อความไปอีกครั้งแล้วเอามือจัดผมเพ้าตัวเองว่าจะลงไปหาอะไรกินข้างล่างหอซะหน่อย วันนี้จงแดก็ตื่นแต่เช้าไปส่งรายงานที่มันโดนเอามาแก้ด้วยสิ เลยไม่มีอะไรกินเลย ผมเดินลงมาข้างล่างตาก็เหลือบมองโทรศัพท์ตัวเองที่ไม่มีข้อความใดๆตอบกลับมา ซีวายเป็นไรวะ.. B. Read 10.49 ขอโทษที่ตอบช้านะ แต่ตื่นแล้วครับ 11.04 ทำไมอ่านไม่ตอบอะ แบตหมดก่อนหรอ อ้าว…ก็ยังไม่อ่านนี่ ผมกดเข้าดูหน้าโปรไฟล์ของเขา ก่อนจะเห็นว่าเขาเปลี่ยนสเ��ตัสจาก Happiness delight เป็น I’m fine. แถมกดไปหน้าโฮมยังไม่เจอข้อความอะไรอีก.. เฮ้ย… อย่าบอกนะว่าโดนบล็อก อีเหี้ยะ กูทำไรผิดวะ!? B. Read 10.49 ขอโทษที่ตอบช้านะ แต่ตื่นแล้วครับ 11.04 ทำไมอ่านไม่ตอบอะ แบตหมดก่อนหรอ 11.15 บล็อกผมหรอ ทำไมไม่ตอบอะ 11.15 เป็นไรหรือเปล่า 11.15 บอกก่อนก็ดีไหม ผมส่งข้อความไปหาอีกคนรัวๆ ไม่มีแม้แต่วี่แววจะตอบ จึงได้ไปกินข้าวในสภาพไร้ชีวิตชีวา แต่ไม่เป็นไรหรอกมั้ง… เดี๋ยวก็คงตอบมาเอง ตอนนี้สามทุ่มแล้ว… จากการที่ส่งข้อความไปหาอีกฝ่ายตั้งแต่เช้า จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้รับคำตอบใดๆมันทำให้ผมห่อเหี่ยวเป็นบ้า  ผมนอนเอาขาก่ายหน้าผากรอเสียงข้อความมือถือไปเรื่อยๆ หลังจากนี้ผมก็ว่างอีกซักพัก วันจันทร์ก็อาจารย์ไม่เข้าสอนสองคนบอกไว้ล่วงหน้าแล้ว เลยว่างแทบทั้งวัน อยากคุยกับซีวายจัง :(  หายไปไหนของเขาเนี่ย B. Read 10.49 ขอโทษที่ตอบช้านะ แต่ตื่นแล้วครับ 11.04 ทำไมอ่านไม่ตอบอะ แบตหมดก่อนหรอ 11.15 บล็อกผมหรอ ทำไมไม่ตอบอะ 11.15 เป็นไรหรือเปล่า 11.15 บอกก่อนก็ดีไหม 21.34 คิดถึงจัง 21.35 บอกกันหน่อยไม่ได้หรอ :( “มึงเอาไลน์ซีวายมาดิ้” จงแดมองผมที่ทำตัวซังกะตายด้วยความทนไม่ไหว ผมส่งมือถือให้มันกดเองก่อนที่มันจะกดแอดไป ติ๊ง! เสียงไลน์ที่ดังขึ้นทำให้ผมพรวดพราดขึ้นมาคว้ามือถือไปดู แต่กลับไม่ใช่…นั่นเสียงไลน์จงแด… ผมที่เมื่อกี้สภาพเหมือนคนฟื้นจากความตายกลับไปเป็นเศษซากขี้หมาบนเตียงดังเดิม นอนมองเพดานที่เต็มไปด้วยสูตรฟิสิกส์ที่ใช้บ่อยอย่างปลงๆงงๆ น้ำตาพาลจะไหลเอาดื้อๆ ไม่เอาแบบนี้ดิ ผู้ชายก็เสียใจเป็นนะเว้ย “ซีวายทักไลน์มาว่ะเมื่อกี้” จงแดหยิบมือถือของมันแล้วส่งให้ผม “ห้ะ” PCY เอาไลน์มาจากไหนครับ? 21.37 เพื่อนแบคฮยอนหรอ? 21.37 เอ๊ย..รู้ได้ไงวะ แบคฮยอนไม่รอช้ารีบกดไปหน้าโฮมอีกคน เมื่อกดเข้าดูที่โปรไฟล์แล้วมีตัวเอ็นสีแดงๆขึ้น PCY  12 hours ago เมื่อเขาไม่มีเวลาให้ทำยังไงก็คงต้องจาก อ้าว…ทำไมพูดแมวๆแบบนี้วะ  “เฮ้ยไอ้แบคมึงร้องไห้ทำไม” จงแดมองผมที่น้ำตาไหลติ๋งๆอย่างตกใจ ผมส่งมือถือคืนให้มันแล้วผละไปคลุมโปงอยู่ใต้ผ้าห่มโดยที่ไม่พูดอะไรซักคำ เขาจะทิ้งผมไปง่ายๆแบบนี้เลยหรอ ทำไมเป็นคนใจร้ายแบบนี้นะ ให้ตายสิ… วูบโหวงไปทั้งอก เจ็บปวดเหมือนจะตายเลย  X ผมผ่านสองวันอันเงียบเหงามาได้ในสภาพซอมบี้ กินข้าวปกตินั่นแหละแต่มันก็ดูเหมือนสภาพศพเดินได้อยู่ดี จากการที่ผมเอาแต่นั่งเงียบๆมองนู่นมองนี่รอบตัวมากกว่าที่จะคุยกับใคร ถ้ารู้ว่า��ารรักใครซักคนมันจะทำให้เจ็บขนาดนั้นก็ไม่ต้องคุยกับใครแม่งละ ยังคงไร้การโต้ตอบจากซีวายเหมือนเดิม แล้วจงแดก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้อีกตั้งแต่หลังคืนนั้น ผมหลุดออกจากสภาพซังกะตายได้เมื่อเจอโปรเจ็คชิ้นใหญ่ ที่อาจารย์ให้ส่งภายในวันศุกร์ซึ่งมันคือวันคริสต์มาส! นั่นหมายความว่าผมจะต้องถ่อสังขารมาส่งงานอาจารย์ก่อนที่จะไปฉลองต่อสินะ.. ปีนี้พี่สาวกับพ่อแม่ก็ไม่ได้ขึ้นมาเยี่ยมที่โซลด้วยแถมซีวายก็… เหงาชะมัด ผมสะบัดหัวไปมาให้ความคิดพวกนั้นหลุดจากหัวแล้วกระชับเสื้อโค้ทเพื่อเดินไปยังร้านขายอุปกรณ์ที่ผมใช้ซื้อประจำเวลาต้องทำโปรเจ็กใหญ่ ร้านนี้ขายของครบแทบทุกอย่างโดยไม่ต้องดูร้านอื่นเลยล่ะ เอาจริงๆผมไม่ค่อยมาซื้ออุปกรณ์เองหรอก แต่วันนี้จงแดไม่ว่างเลยต้องมาแทนซะงั้น ใช้งานกูหนักเยี่ยงทาสเลยไอ้เพื่อนเตี้ย “ยินดีต้อนรับครับ” น้ำเสียงทุ้มลึกทำให้ผมหลุดจากภวังค์ ผมมองผู้ชายตัวสูงลิบที่กำลังเอาของขึ้นไปเก็บบนชั้นโดยไม่ได้หันหน้ามามองเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปหยิบของตามลิสต์รายการใส่ตะกร้าที่ทางร้านเตรียมเอาไว้ให้ “ชิ้นนี้อยู่ตรงไหนหรอครับ” ผมเดินเข้าไปสะกิดผู้ชายคนนั้นที่ยืนปาดเหงื่องึมงำอะไรซักอย่างอยู่ เขาหันมาก่อนจะชะงักไปเล็กน้อย แล้วก้มหน้ามองรายการของที่ผมชี้อยู่ “อ..เอ่อ อยู่— อยู่ตรงชั้นฝั่งนู้นน่ะครับ” เขาชี้ไปตรงชั้นด้านในสุดของร้าน ผมมองหน้าเขาด้วยความสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย รีบๆซื้อรีบๆกลับดีกว่า หิวจะแย่อยู่ละ แต่ผู้ชายคนนี้หน้าตาคุ้นๆแปลกๆ แถมยังตัวใหญ่ชะมัด นี่คิดไรอยู่วะเนี่ย ผมหยิบของชิ้นสุดท้ายใส่ตะกร้าแล้วรีบเดินไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์ข้างทางออกร้าน ผู้ชายคนนี้เหงื่อแตกพลั่กๆทั้งๆที่นี่เป็นหน้าหนาวแล้วเขาก็ใส่เพียงแค่เสื้อเชิร์ตธรรมดาๆตัวเดียว ..แปลกแฮะ ไม่หนาวหรือยังไง ผมเหลือบมองป้ายชื่อบนหน้าอกเขาด้วยความรู้สึกแปลกๆ ชานยอล “นี่ครับเงินทอน ขอบคุณที่มาใช้บริการนะครับ” เขาพูดแล้วหันหลังกลับไปจัดของด้านหลังเคาท์เตอร์ต่อทันทีอย่างไร้มารยาท ผมกรอกตาไปมา อะไรจะไม่ชอบผมขนาดนั้นกันวะ หลังจากที่ออกมาจากร้านนั้นผมก็ไปหาซื้อของกินอะไรนิดหน่อยแล้วจึงกลับบ้าน โดยที่ไม่ได้สังเกตอะไรแม้แต่น้อย… X วันนี้วันคริสต์มาส แน่นอนว่าซีวายยังคงไม่ตอบผมเห��ือนเดิม แถมผมก็ไม่ได้มีสาวๆไว้คุยเหมือนแต่ก่อนแล้ว เมื่อผมคิดว่าจะจริงใจกับซีวายแค่คนเดียวแต่เขากลับทิ้งผมไปอย่างไม่ใยดี ผมกอดถุงโปรเจ๊กพร้อมเดินตัวสั่นฝ่ากองหิมะชื้นๆเย็นๆไปยังมหาลัยด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย ทั้งจงแดและเซฮุนที่ทำงานร่วมกับผมได้ไปต่างจังหวัดเพื่อไปหาครอบครัวตั้งแต่เมื่อคืนแล้วหลังจากทำโปรเจ็กเสร็จ ผมที่ไม่ได้ไปไหนจึงต้องถ่อสังขารมายังมหาลัยตัวคนเดียวเพื่อส่งงานกับอาจารย์แม่สุดแสนจะใจร้าย ทนคิดรับคำวิพากษ์วิจารณ์ไม่ไหวเลยให้ตายเถอะ “ขออนุญาตนะครับ” ผมผลักประตูห้องพักครูที่ไม่มีใครซักคนเดียวเข้าไป อาจารย์ไม่อยู่และผมคงไม่คิดจะรอ ผมรีบวางงานของตัวเองไว้บนโต๊ะแล้วเขียนโน้ตแปะบอกกับอาจารย์พร้อมกำกับเบอร์โทรไว้ข้างล่างก่อนจะรีบเดินออกมา ปีนี้ต้องอยู่ในวันคริสต์มาสคนเดียวจริงๆหรอเนี่ย ผมบ่นในใจกระปอดกระแปด คิดถึงซีวายชะมัด ทำไมเธอใจร้ายกับผมได้แบบนี้กันนะ เมื่อคิดถึงแล้วก็พาลจะร้องไห้ออกมาดื้อๆ อกหักครั้งใหญ่เลยให้ตายเถอะ ผมเกลียดตัวเองตอนนี้ชะมัด ผมปาดน้ำตาที่คลออยู่ออกก่อนจะขยี้จมูกตัวเองเสียจนแดงเถือก ร้องไห้แล้วทำไมน้ำมูกต้องไหล ไม่เข้าใจเลยจจริงๆ… “ใช่แบคฮยอนหรือเปล่า?” ผู้ชายตัวสูงในโค้ทสีดำกับผ้าปิดปากรูปหมีส่งเสียงมาจากใต้ฮู้ดที่มีขนสีน้ำตาล ผมเงยหน้าเพ่งมองคนใต้ฮู้ด ใครวะ…ทำไมต้องมาเจอตอนกำลังร้องไห้ด้วยเนี่ย “ใช่ มีอะไรครับ?” ผมตอบพร้อมสูดจมูกฟืดๆ แล้วใช้แขนเสื้อโค้ทเช็ดหน้าเช็ด��าตัวเองลวกๆก่อนจะมองเขาอีกครั้ง “ผมมีอะไรจะให้น่ะ” เขาส่งโทรศัพท์มือถือตัวเองพร้อมกับหูฟัง จะให้ฟังเพลง? บ้าบอ ในวันที่หิมะพึ่งตกไปเมื่อเช้า กลางถนนลื่นๆที่ไม่มีรถซักคันน่ะนะ? แต่ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรเขาออกไป ได้แต่รับโทรศัพท์ของเขามาแล้วกดเพลงที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอว่า ‘Untitled Song’  เสียงกีต้าร์ที่ดังขึ้นมาทำให้ผมจิตใจเต้นตึกตักแปลกๆ พร้อมๆกับเสียงทุ้มๆ… เฮ้ย เดี๋ยว เอาจริงๆผมคิดว่าจะเป็นซีวายนะที่ฝากผู้ชายตัวสูงคนนี้เอาเพลงนี้มาให้อะไรทำนองนี้ แต่ทำไมเป็นเสียงผู้ชายวะ ถึงจะคิดอย่างนั้นก็ตาม ผมก็ได้แต่ฟังเพลงนี้ไปเรื่อยๆ กับหิมะที่เริ่มตกลงมาอีกครั้ง *กดฟังเพลงตรงนี้ครับ : https://youtu.be/4AsK7IGHcMg 저 별을 가져다  โชคชะตากำหนดให้ผมมายืนอยู่��รงนี้ 너의 두 손에 선물하고 싶어 ผมอยากจะวางของขวัญลงบนมือทั้งสองข้างของคุณ 내 모든 걸 다 담아서 전해주고파 ผมขอมอบทุกสิ่งทุกอย่างของผมให้กับคุณ Sometimes I cry 널 잃을까 ในบางครั้งผมก็ร้องไห้เพราะกลัวว่าจะเสียคุณไป Sometimes I feel 내 품에 잠들어 있는 너 ในบางครั้งผมก็รู้สึกว่าคุณหลับอยู่ในอ้อมกอดของผม I promise you 첫눈이 오는 날에 ผมขอสัญญากับคุณ ในวันแรกที่หิมะโปรยปรายลงมา I promise you 너와 함께 ผมขอสัญญากับคุณ ว่าผมจะอยู่กับคุณ 두 손을 마주잡고 그날을 거닐며 외쳐 เดินเล่นไปด้วยกันแล้วร้องตะโกนออกมาว่า I love you 잡은 두 손은 흐르는 세월 모르길 ผมรักคุณเหลือเกินและไม่รู้เลยว่าเราจับมือกันมานานเท่าไหร่แล้ว.. หลังจากเสียงดนตรีที่จบลง ผมจึงถอดหูฟังแล้วหันไปมองหน้าคนตัวสูงที่ยืนมองผมอยู่ และเราก็สบตากัน… อย่าบอกนะ… “ขอโทษด้วยนะครับแบคฮยอนที่ผมเผลอบล็อกแบคฮยอนไปโดยที่ไม่ได้อธิบายอะไร”  นั่นไง… น้องซีวายคนสวยของแบคฮยอน… ; - ; คนตรงหน้าดึงหน้ากากหมีออกก่อนจะเอื้อมมืออันเท่าใบลานของเขามาปัดหิมะที่ตกลงบนบีนนี่สีเทาของผมออกให้ ฮือ ผมสูงเลยไหล่น้องซีวายคนสวย(หรอ)มานิดเดียยวเอง “…” “เอาจริงๆผมแอบชอบแบคฮยอนมานานแล้ว ยิ่งมาคุยก็ยิ่งชอบ จนไปเซฮุนแคปหน้าโปรไฟล์ของแบคฮยอนในแชทหาคนเดทมาให้ผมผมเลยแอดไป” “…” เซฮุน มึงตาย! “ผมไม่คิดว่าแบคฮยอนจะตอบผมด้วยซ้ำ เพราะว่าผมเป็นผู้ชาย แต่แบคฮยอนก็ยังตอบผม นั่นมันดีมากๆเลยล่ะครับ”  “…” กูคิดว่ามึงเป็นผู้หญิงไงซีวาย… “ในตอนแรกผมจะเลิกคุยกับแบคฮยอนเพราะคิดว่าแบคฮยอนไม่อยากคุยกับผม เลยตัดสินใจบล็อกแบคฮยอนไป จนจงแดทักมาวันนั้นผมเลยรู้ ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้ร้องไห้” “…” “ผมรักแบคฮยอนมากๆเลยรวมความกล้ามาสารภาพรัก ผมรักแบคฮยอนนะครับ” ดวงตากลมโตที่ผมชอบมันไม่ต่างจากรูปถ่ายของเขาเลยแม้แต่น้อย กำลังจ้องมองลึกมาในดวงตาของผมราวกับหาคำตอบ ผมชอบใบหน้าหวานๆของเขา…แต่ผมไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นผู้ชายที่…เอ่อ ออกจะมีกล้ามบ้างเล็กน้อย และตัวสูงปรี๊ดอย่างกับเปรต แถมมือยังใหญ่กว่าหน้าผมอีก… แมนกว่ากูอี๊กไอ้สะ แล้วดูในแชทใช้เราอย่างนู้นเราอย่างนี้ ให้ตายเถอะ “…” “แบคฮยอนจะรับรักผมได้ไหมหือ?” เขาเข��ิบเข้ามาใกล้ผมอีกก้าว ในขณะที่ผมใจเต้นตึกตักๆ…คือไม่ใช่เก��์นะ แต่ทำไมผมใจเต้นแรงขนาดนี้วะ ไม่นะ แบคฮยอน หยุดเลย! ผมหลับตาลงช้าๆในขณะที่ชานยอลโน้มใบหน้าลงมาจุมพิตเบาๆนี่หน้าผากของผม เขาผละออกมาแล้วอมยิ้มเมื่อเห็นว่าผมหน้าแดงแจ๋ราวกับคนเป็นไข้ “…” “ผมอยากดูแลแบคฮยอนนะครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มแบบเดียวกับที่ได้ยินในเพลงรักนั่น เสียงทุ้มต่ำที่ทำให้ผมรู้สึกเขินจนอยากเอาหน้ามุดหิมะ “ผมไม่ใช่เกย์” ผมงึมงำตอบไปทั้งๆที่หน้าแดงนั่นแหละ คือสับสนมากจริงๆ… “ผมก็ไม่ใช่เกย์” ชานยอลพูด เขาใช้มือทั้งสองข้างประคองใบหน้าของผมให้หันไปมองเขา โดยที่ผมไม่สามารถขัดขืนเขาได้เลยแม้แต่น้อย ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไม… “แต่ในเมื่อผมรักแบคฮยอน แค่นี้ผมก็ไม่สนใจคนทั้งโลกแล้ว” “แต่—“ “ถ้าแบคฮยอนได้อยู่กับผม การที่เราเพียงแค่ได้อยู่ด้วยกัน มีความสุขด้วยกันมันไม่เพียงพอแล้วหรอครับ?” “อือ..” ผมตอบเขาเสียงแผ่วเบา ในขณะที่เขายิ้มอบอุ่นส่งมาให้ผม มืออุ่นๆของเขาที่อยู่ตรงแก้มของผมเหมือนจะทำให้ผมเขินมากกว่าเดิมเสียอีก “ผมรู้ว่าแบคฮยอนอาจจะสับสนอยู่บ้าง และแบคฮยอนคิดว่าผมไม่ใช่ผู้ชายในตอนแรก” “…” “มันอาจจะยากที่จะยอมรับ ว่าเราเป็นอย่างไร แต่ให้โอกาสผมได้ไหม? เราไม่ต้องเปิดเผยแก่คนทั้งโลกหรอกครับ ถ้าแบคฮยอนไม่กล้าบอกใคร ผมก็จะอยู่เงียบๆข้างๆแบคฮยอนตลอดเวลานั่นแหละ” เขาพูดโดยที่ไม่ละสายตาจากผมไปใน อา…ให้ตายเถอะ…ชานยอลนี่มัน “เข้าใจแล้วล่ะ” ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดต่อ “เข้าใจหมดทุกอย่างเลยนะชานยอล ขอบคุณจริงๆนะ” “เอ่อ..แบคฮยอนรู้ชื่อผมด้วยหรอ?” เขาขัดขึ้นมาพร้อมยิ้มแหยๆ ผมหลุดขำกับท่าทีขี้เล่นของเขาก่อนจะพยักหน้า “รู้สิ ผมจำได้นะ ในร้านนั่นคุณเป็นคนคิดเงินให้กับผมแล้วทำตัวไร้มารยาทมากๆเลยด้วย.. แต่ช่างมันเถอะ” “…ขอโทษนะครับ” “ไม่เป็นไรๆ ส่วนเรื่องคำตอบ…” ผมลากเสียงยาวๆ ชานยอลมองผมด้วยความหวังที่เอ่อล้น เขาเป็นคนที่แสดงความรู้สึกทางดวงตาได้เก่งจริงๆ “ลองคุยๆไปด้วยกันละกันนะ” “เยส!” “ผมไม่ใช่เกย์ และมันก็เอ่อ… ยากที่จะยอมรับนิดหน่อย” “ครับผม!” ชานยอลตะเบ๊ะพร้อมดึงผ้าปิดปากรูปปากหมีมาใส่ดังเดิม มือของเขาสอดประสานเข้ากับฝ่ามือของผม ก่อนเราจะเริ่มก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมๆกัน ท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายลงจากท้องฟ้า “แต่ผมจะพยายามนะ เพราะผมคิดว่า ผมหลงรักคุณซีวายคนนั้นเข้าเต็มๆ��ลย :)” ในวันที่แย่ที่สุด อาจจะทำให้เรารู้ว่า คนที่ดีที่สุดคือใคร และการความสิ้นหวัง อาจจะถูกทดแทนด้วยความหวัง อย่าเพิ่งหมดศรัทธาหรือท้อใจง่ายๆนะครับ ผมเชื่อว่าความสุขกำลังรอเราอยู่เสมอ สุดท้ายแล้ว…ขอบคุณที่อ่านจนถึงบรรทัดนี้นะครับ <3

0 notes