checiny64-blog - Tumblr blog

[checiny64-blog]

Widłaki

Widłaki, widłakowe (Lycopodiophyta) – gromada roślin naczyniowych licząca współcześnie około 1100–1200 gatunków. Cechują się przewagą sporofitu nad gametofitem, pokryciem łodyg drobnymi liśćmi (mikrofilami) oraz umieszczeniem zarodni produkujących mejospory na górnej stronie liści lub też w kącie tych liści.

Morfologia

Pokrój Współczesne widłaki są niepozornymi, zimozielonymi roślinami. W przeszłości należały tu potężne rośliny takie jak np. lepidodendrony osiągające 30 m wysokości. Widłaki mają widlasto rozgałęzione pędy i korzenie. Pędy pokryte są drobnymi listkami, przymocowują się do podłoża za pomocą korzeni. Liście Liście widłaków, nazywane mikrofilami, są prawdopodobnie tworem filogenetycznie niezależnym od liści innych roślin naczyniowych. Brak luk liściowych w walcu osiowym przemawia za tym, że są to wyrostki łodygi zaopatrywane przez wyrosty protosteli. W liściach tych znajduje się tylko jedna, nierozgałęziona wiązka przewodząca.

Biologia

Większość widłaków charakteryzuje długi cykl życiowy. Od wykiełkowania zarodnika do powstania dojrzałej rośliny mija niekiedy 20 lat.

Pochodzenie i systematyka

Widłaki stanowią pozostałość najstarszej linii rozwojowej roślin naczyniowych zachowanej do czasów współczesnych. Wyodrębniły się ok. 400 milionów lat temu z zosterofilofitów, które powstały w czasie, gdy niezróżnicowane jeszcze były rośliny nasienne i paprotniki. Widłaki stanowią zatem klad siostrzany w stosunku do pozostałych paprotników i roślin nasiennych (zwany Euphyllophyta). Powstały we wczesnym dewonie lub nawet w sylurze. Ponad 300 milionów lat temu widłaki dominowały na Ziemi. Widłakowe odgrywały ogromną rolę w erze paleozoicznej, kiedy wykształciły olbrzymią rozmaitość form, w tym wiele o potężnych wielometrowych rozmiarach. Współczesne widłaki są przeżytkami tej wymarłej grupy roślin. Potężne wymieranie widłaków miało miejsce w końcu pensylwanu.

Pozycja i podział wg Pryer i in. (2004)

Królestwo rośliny (Plantae), gromada widłaki (Lycopodiophyta D.H. Scott ):

Klasa: widłaki jednakozarodnikowe, widłaki właściwe, widłakowe właściwe (Lycopodiopsida Bartl., Lycopsida)

Rząd: widłakowce Lycopodiales Dumort.

Klasa: widłaki różnozarodnikowe (Isoёtopsida J.H. Schaffn.)

Rząd: widliczkowce Selaginellales Prantl

rząd: poryblinowce, porybliny (Isoetales Prantl)

Ochrona

W Polsce ochroną gatunkową objęte są wszystkie widłaki z rodziny widłakowatych (Lycopodiaceae), gatunki z rodzaju widliczka (Selaginella), a także poryblin kolczasty (Isoëtes echinospora) i poryblin jeziorny (Isoëtes lacustris).

[checiny64-blog]

Miękisz palisadowy

Schemat budowy liścia

Miękisz palisadowy – rodzaj miękiszu asymilacyjnego, występuje w liściach roślin okrytonasiennych dwuliściennych zaraz pod epidermą górną. Komórki mają wydłużony kształt i są ustawione prostopadle do powierzchni liścia. Komórki z licznymi chloroplastami intensywnie przeprowadzają fotosyntezę. Komórki miękiszu palisadowego u wielu roślin mają odmienny kształt. Rozpowszechnione są komórki palisadowe palczaste, z palczastymi rozgałęzieniami na końcach. Takie komórki występują na przykład w liściach bzu czarnego.

Wiele gatunków, w tym trawy, nagozalążkowe, rośliny wodne, kserofity, ma niezróznicowane komórki mezofilu. U roślin rosnących w środowisku suchym, miękisz palisadowy obejmuje większość mezofilu. Niekiedy miękisz palisadowy występuje zarówno po wierzchniej stronie blaszki liściowej, jak i na spodniej. W takiej sytuacji miękisz gąbczasty nie występuje wcale lub zajmuje przestrzeń w samym środku blaszki liściowej.

Bibliografia

[checiny64-blog]

Miękisz powietrzny

Miękisz powietrzny oczeretu Tabernemontana

Miękisz powietrzny, aerenchyma, tkanka powietrzna – jedna z odmian tkanki miękiszowej, która charakteryzuje się dużymi przestworami międzykomórkowymi, wypełnionymi powietrzem. Tkanka powstaje najczęściej w wyniku działalności fellogenu. Może być także efektem przekształcenia kory pierwotnej, a niekiedy drewna.

Aerenchyma występuje u roślin podwodnych, zwiększając ich wyporność i ułatwiając unoszenie. Duża objętość przestworów komórkowych stanowi wewnętrzny zbiornik gazów wykorzystywanych w metabolizmie roślin (tlen i dwutlenek węgla). Aerenchyma występuje również w korzeniach oddechowych drzew mangrowych. Tworzy system kanałów wentylacyjnych, którymi gazy mogą się swobodnie przemieszczać w obrębie rośliny. Rozwija się w miejsce warstwy korka na łodygach i korzeniach znajdujących się pod wodą. Komórki tkanki powietrznej mają cienkie ścianki. Przestwory komórkowe mają dużą objętość w części organu znajdującej się pod wodą. Nad wodą, stopniowo tkanka nabiera charakteru typowego dla warstwy korkowej.

Bibliografia

[checiny64-blog]

Moje przemyślenia o życiu

Cześć. Właśnie rozpoczynam tworzenie artykułów