Και θα με πιάνει μία στενοχώρια, όταν δεν θα μου μιλάει κανείς, μα θα με πνίγει όταν θα μου μιλούν πολλοί.
Και θα με πιάνει το παράπονο που κάποιος δεν θα μου δίνει προσοχή ή σημασία, και θα με τρελαίνει όταν κάποιος θα θυμάται πράγματα, ακόμη και ανόητα, που κάποτε του είχα πει.
Και θα υπεραναλύω πο��ύ τις σκέψεις μου πριν τις ξεστομίσω, και απερίσκεπτα, θα μου ξεφύγουν πράγματα που ίσως ποτέ να μην τα εννοούσα.
Και θα με πιάνουν οι ανασφάλειες και θα μισώ τον εαυτό μου, μα κάποιες ημέρες μπορεί να θαυμάζω όλες τις ατέλειες μου πάνω μου.
Και θα αγαπήσω κάποιον δυνατά και με πάθος, και θα ανοιχτώ σε κάποιον που νιώθω όμορφα και οικεία, αφήνοντας τον ασυναίσθητα να με πληγώσει, γιατί δυστυχώς, κανείς δεν μένει για πάντα.
Και θα γράφω με τις ώρες όλα όσα σκέφτομαι και νιώθω, και κάποιες άλλες θα κοιτάζω επί ώρες το ταβάνι.
Και θα ακούω στο τέρμα μουσική, και ίσως να μην ακούσω καθόλου για κάποιες μέρες.
Και θα διαβάζω βιβλία, λογοτεχνικά, ποιήματα, ότι μου κινεί το ενδιαφέρον, και κάποιες άλλες απλά δεν θα μπορώ.
Και θα θέλω να γνωρίσω καινούρια άτομα, να βγω μια βόλτα, να περάσω καλά, και άλλες ημέρες δεν θα θέλω να σηκωθώ ούτε από το κρεβάτι μου.
Και θα ζηταω συνεχώς συγγνώμη για την ίδια μου την ύπαρξη.
Και θα κλαίω γιατί όλα με πιέζουν και νιωθω πολύ φορτισμένη για να μπορέσω να τα διαχειριστώ.
Και θα καπνίζω πακέτα ολόκληρα, προσπαθώντας να ξεσπάσω.
Και θα μένω ξάγρυπνη τα βράδια.
Και θα έχω τρέλα και ενέργεια κάποιες ημέρες, και κάποιες άλλες δεν θα θέλω να πω απολύτως τίποτα.
Και θα απομακρύνομαι.
Και θα κλείνομαι, προσπαθώντας να καταλάβω τι σκατά πάει λάθος με εμένα.
Και θα φοβάμαι.
Για όλα.
Και θα θέλω κάποιον να με κρατήσει σφιχτά στις δύσκολες στιγμές μου αλλά δεν θα έχω κανέναν.
Γιατί είναι ζόρικο να έχεις να κάνεις με έναν τόσο δύσκολο άνθρωπο.
Γιατί είναι ζόρικο να έχεις να κάνεις με εμένα.
Συγγνώμη.
Διαβάζουμε βιβλία και υπογραμμίζουμε τις φράσεις που μας εκφράζουν, ακούμε μουσική και κάνουμε τατουάζ τους στίχους που μας αγγίζουν, στρεφόμαστε στην ποίηση και μαθαίνουμε τα λόγια που μας έχουν διαμορφώσει; είμαστε αυτοί οι απελπισμένοι άνθρωποι που αγωνιζόμαστε μάταια να εκφραστούμε με συνοχή. Γνωρίζουμε τι ακριβώς επιθυμούμε, απλά δεν ξέρουμε πως να συντάσσουμε όλα αυτά τα αισθήματα. Ελπίζουμε μόνο σε λίγη παραπάνω κατανόηση.