damnumvitae

[damnumvitae]

hiçbir şeyi hak etmediğimi düşünmek uçurum gibi bir aşağılık kompleksi mi?

[damnumvitae]

prangam sadece beynim

[damnumvitae]

varolmakta sıkıntı çekiyorum.

[damnumvitae]

"bu oda karanlık" diyordum, bu oda yalnız bugün değil, her zaman böyle karanlık... burada kitaplarımla ben yaşarız ve bize aydınlık getirecek kimsemiz yok... ben burada yalnızlığı bardak bardak içiyorum. ve ihtiyar kanepelerle konuşmak istediğim zaman, onlar artık bana anlatacak yeni bir şey bulamıyorlar...

[damnumvitae]

ben yaşayarak bu hayata propaganda yapıyorum

[damnumvitae]

helal olsun hakkaten böyle yalnızlığa

[damnumvitae]

bazen durduk yerde bir olayın bütün yaşamımı değiştireceğine inanırdım. en çok da bu mecburi eve dönüşler sırasında, tam kapıda yakalardı bu duygu. eşikte öylece kalır, gözlerim dalar, çocuksu bir umutla bir şeylerin olmasını beklemeye başlardım.

[damnumvitae]

karanlık beni esir aldı. tüm gördüğüm mutlak dehşet. yaşayamıyorum. ölemiyorum. kendimde hapsoldum. vücudum zindanımdır.

[damnumvitae]

zihnimin dışında bir dünya olduğuna inanmalıyım.. gözlerimi kapattığımda dünyanın hala orada olduğuna inanmalıyım. hala orada olduğuna inanıyor muyum? hala orada mı.?

[damnumvitae]

yakıştırarak giyindiğim hiçbir şeyim yok. öyle tiksiniyorum ki üstümdeki giysilerden. gücüm yetse inan, becerebilsem. tenimi bile soyunurum yüreğimden.

[damnumvitae]

kesik bileklerimde umudun raconları

[damnumvitae]

tütünümü, anahtarımı aldım, evden tam çıkıyorum, bir şeyin eksik olduğunu, eksik olanın ruhum olduğunu fark ettim. önemsemedim. yol, bana uygun bir ruh önerebilirdi. kapıyı çektim, kilidin dili yuvasına otururken "nereye?" dedi. aldırış etmedim, çıktım.

[damnumvitae]

doğmadığımı sandım, keşke hiç yanılmasaydım

[damnumvitae]

kafamda bunlar varken her yer cehennem.

[damnumvitae]

nefes alır gibi sadece yok olmak istiyorum.

[damnumvitae]

her gün gelir aklıma öldürmek kendimi ve her günün sonunda karşılaşırım canlı bedenimle aynada

[damnumvitae]

bir defa doğmasa güneş