danieloz182

[danieloz182]

28.01.14 - dagbók

Jæja hér er fyrsta dagbókin í íslensku 683 áfanganum. 

Það er alveg hryllilega erfitt að velja bestu bók sem ég hef lesið og er í raun ógerlegt. Því hef ég ákveðið að velja einungis eina af mörgum bókum sem ég hef lesið og held upp á. Hamskiptin eftir Franz Kafka varð fyrir valinu. Þessi bók er eitthvað svo sorglega heillandi. Hegðun persónanna allra er svo súrrealísk og söguþráðurinn svo draumkenndur og óraunverulegur. Sorglegur endir fyrir Gregor Samsa en endurfæðing systur hans í lok bókarinnar. Það var allavegna mín kenning að nafnið væri vísun í hamskipti systur Gregors en augljósa breytingin á hans líkama og lífi væri í raun bara táknræn hliðstæða fyrir líf systur hans. Allavegna situr sagan eftir í manni, en það fyrir mér gera aðeins bestu sögurnar. Ég held að sem höfundur gæti ég yfirfært margt úr verkinu yfir í mín eigin skrif. Til dæmis hvernig höfundur vinnur úr karakterum sínum og leggur mikið í lokaútkomu bókarinnar. Það er fátt mikilvægara í mínum augum en að láta söguna fylgja lesandanum svo hann taki hana með sér í kollinum hvað sem hann gerir. Bestu sögurnar og ritverkin fylgja okkur alltaf og geta verið svo miklu meira en bara eitthver bók. Sama gildir með kvikmyndirnar og bækurnar, ég hef margar myndir sem ég held mjög mikið upp á en ákvað að velja eina þeirra af handahófi. Myndin The Graduate með Dustin Hoffman og Anne Bancroft varð fyrir valinu. Ég veit ekki hvað það er við myndina sem lætur mig elska hana svona mikið. Hvort það sé tónlistin í myndinni (Simon og Garfunkel) eða frábær leikur Hoffman sem hin ungi og nýútskrifaði Benjamin Braddock. Það er mögulega eitthvað við söguþráðin og karakterana sem er svona heillandi. Í hvert sinn sem ég horfi á myndina virðist ég túlka endinn á mismunandi hátt, það er líka ákveðin þáttur að gefa lesandanum svigrúm til að túlka söguna á sinn hátt. Annars getur það orðið til þess að höfundur sé einungis að mata lesandann með sínum eigin skoðunum og hugsunum beint ofan í kok.

Jæja læt þetta duga í bili.

-Daníel Ólafsson

[danieloz182]

Ljóðaverkefni í íslenskutíma.

Flöktandi Ljósaperur

Hvern dag veð ég snjóinn

opna hurðina, geng inn á skónum

og skúringakonan spyr hví ég geri henni þetta?

---

Hver dagur er eins og 

merkingarlaust töflukrot kennarans

---

Í faðmi skammdegisins

ég sigli loks á rauðbrúnum dúknum

og sekk á endanum

í djúpu hafi umferðaljósanna.

---

Takk fyrir mig!

-Daníel Óli Ólafsson

[danieloz182]

Unglingurinn í skóginum - Halldór Kiljan Laxness

Nú er komið að annari færslu minni í þessari viku en ég tek fyrir ljóðið Unglingurinn í skóginum eftir Halldór Kiljan Laxness. Ljóðið er frekar trippað og er frekar ólíkt því sem við sáum af ljóðum í sjálfstæðu fólki. Ljóðmælandi virðist vera að dreyma í ljóðinu og allt virðist frekar súrrealískt. Þar er hann staddur ásamt annari manneskju og þar virðist unlingur koma út úr skóginum rétt hjá og fara að skvetta í vatni þar við. Unglingurinn táknar að ég held náttúruna eða jörðina en ljóðið í heild sinni er á samtalsformi. Þetta er frekar einhliðað samtal og er þar unglingurinn í skóginum að lýsa því hvað hann sé alvitur og frábær. Hér er smá tilvitnun í ljóðið sjálft:

Ó ég veit alt um þig

alt hvað þú ert lítil

lítil og skrítin

því ég er Safír

frá Sahara í Aharabíu

Saba í Arabíu

og veit alt, Abarí frá Sabarí

Saraba í Arabíu

og veit altaltaltaltaltaltalt

Alt Eins og sést er þetta frekar trippað ljóð og ekki neitt líkt því sem við kynntumst í SF, þetta er líkara leikriti en ljóði finnst mér en er þó þunn lína reyndar þar á milli.  En þetta er allt í bili, takk fyrir mig. -Daníel Óli Ólafsson

[danieloz182]

Ljóðgreining á texta úr lagi

Fyrst við fengum frest til og með mánudegi til að skila inn dagbókarfærslunum okkar þá gat ég unnið í færslununum í dag.  Ég valdi lag með einni af uppáhalds hljómsveitum mínum til að fara yfir og greina. Hljómsveitin er Angels & Airwaves og lagið er Do it for me Now. Hér er textinn úr laginu: I'm frightened at night and the wind has a roar It seeps through the hall and from under the door Like the shit that was said I can't take it that well I give and I give and I give and I give and I'm still Lost and hurt and bone thin from the love that's been starved I know it got close but I'm sure it's too far From the point of suspense, we know it should be The end of that part of our favorite movie When the guy grabs the girl and gives her his hand Says take me away from this torturous land Cause the grave is set up, the hole that I dug I gave and I gave and I gave and I gave you my trust Like the time that we kissed and you gave me a lie To add to the scene you pretended to cry But I'm here and I'm cool, the way that it is Just give me a chance and I'll try to forgive And I don't know And I can't guess If we're gonna be OK But now my last wish Is that you do this with me Kiss me here and hold my hand Let me feel like I'm the only onee I know you can Won't you do it for me now I've really had it with the rain of the tears The predictable storm that has come every year And it sneaks in from shore with a bat in it's hand I'm trying I'm trying I'm trying I'm trying I can't You're a thief and a witch but I love you to death You steal my heart and curse under your breath But the one thing that I can most willingly prove That when you are gone I'll be fine without you And I don't know And I can't guess If we're gonna be OK But now my last wish Is that you do this with me Kiss me here and hold my hand Let me feel like I'm the only one I know you can Won't you do it for me now? Now just hold on, hold on to me

-------------------------------------------------------- Mig grunar að textinn fjalli um ástarsamband sem er að endalokum komið. Sambandið hefur farið í gegnum erfiða tíma og ástin að hverfa burt. Mælandinn talar eins og hann gefi allt sem hann hefur að gefa en sé samt særður og áttavilltur eftir ástina sem hefur verið svelt. Hann er í raun að biðja unnustu sína að gefa þessu einn enn séns og vinna í sambandi. Flottur texti sem er að mörgu leiti svipaður nýrómantsíku ljóðunum sem við vorum að vinna með í íslenskutímunum um daginn.  Jæja þetta er allt í bili, takk fyrir mig.

-Daníel Óli Ólafsson

[danieloz182]

Síðasta færslan um Sjálfstætt Fólk

Jæja nú er komið að leiðarenda á þessu skemmtilega bloggi um lestrarferð mína um heim Bjarts í Sumarhúsum og ævintýra hans. Þetta verður síðasta færslan allavegna um þetta málefni. Bókin kom mér skemmtilega á óvart, satt best að segja bjóst ég ekki við að finnast bókin svona góð. En hún er bara svo fallega og vel skrifuð að maður getur ekki annað en stoppað inná milli og lesið aftur nokkru sinnum þessar töfralínur hans HKL og brosað yfir snillinni á bak við hin vandlega völdu orð Halldórs. Ég meira að segja ákvað að splæsa í Brekkukotsannál og Sjálfstætt Fólk hjá stúlkunni í móttökunni á Gljúfrasteini. SF fannst mér það heillandi að ég gat ekki annað en kíkt á eitthvað meira eftir HKL og núna er bara að sjá hvort Brekkukotsannáll sé jafn frábær og SF.

Ferðin að Gljúfrastein fannst mér skemmtileg og gaf manni glögga mynd af því hvernig nóbelskáldið lifði og vann verk sín. 

Endirinn skildi líka eftir fleiri spurningar en svör í sambandi við samband Bjarts og Ástu Sólilju. Ég hef verið á þeirri skoðun að samband þeirra sé eitthvað annað en eðlilegt samband föðurs og dóttur en HKL gefur okkur ekki meira af vísbendingum en það að eftir endir bókarinnar er maður enn að velta fyrir sér hvort þau séu í raun og veru ástfangin eða bara annt um hvort annað sem faðir og dóttir.  Bókin endaði líka talsvert öðruvísi en ég átti von á. Endirinn þrátt fyrir að vera sorglegur var virkilega fallegur á sama tíma. Þó gerðist það loks að Bjartur og Ásta Sólilja loks náðu saman aftur og Bjartur ber hana dauðvona heim að Urðarseli að gamla húsi Hallberu gömlu. Bjartur hefur misst báðar konur sínar, öll börn sín og Sumarhús eftir þessa áratuga löngu harmleikafullu sjálfstæðisbaráttu. Hér tek ég síðustu línurnar úr Sjálfstæðu Fólki sem tilvitnun, því hvernig gæti ég mögulega endað þessa síðustu færslu betur en með endalokum Sjálfstæðs Fólks?: "Þegar þau voru komin hátt uppí brekkurnar , hvíslaði hún: Nú er ég aftur hjá þér. Og hann svaraði: Haltu þér fast um hálsinn á mér, blómið mitt. Já hvíslaði hún. Alltaf - meðan ég lifi. Eina blómið þitt. Lífsblómið þitt. Og ég skal ekki deya nærri nærri strax. Síðan héldu þau áfram."

-Sjálfstætt Fólk, bls. 525, Halldór Kiljan Laxness.

Já ég ætlaði að nota tækifærið og spyrja hvort það væri líka ekki alveg í góðu, að þar sem ég er að skrifa smásögu sem lokaverkefni, að ég myndi skrifa um Ástu Sólilju og hennar líf eftir að hún yfirgefur Sumarhús? :)

Takk fyrir mig, Daníel Óli Ólafsson.

[danieloz182]

Sjálfstætt Fólk 22.09.13

Hér er önnur færsla vikunnar, ég setti heldur mikinn texta í hina færsluna svo að ég ákvað að hafa þessa færslu aðeins léttari og skemmtilegri. Ég ákvað því að teikna mynd af Bjarti í Sumarhúsum er hann er farinn að eldast aðeins og skella henni með í þessa færslu .

Mér fannst virkilega gaman að verkefnunum þar sem áttum að skálda/skrifa smásögu eða senu úr Sjálfstæðu fólki. Það var í fyrsta sinn í minni menntaskólagöngu þar sem ég fékk slíkt verkefni upp í hendurnar og það var virkilega gaman að takast á við það. Það er verulega skemmtilegt og gefandi að skrifa svona texta og gaman að hafa loksins fengið tækifæri á að spreyta sig á því sviði :)

Jæja lengra verður það ekki í bili. 

-Daníel Óli Ólafsson

[danieloz182]

Sjálfstætt Fólk

Jæja nú er enn einni lestrarvikunni lokið og bókin meira en hálfnuð.  Það hefur gengið illa hjá Bjarti og fólkinu í Sumarhúsum líkt og vanalega, féinu öllu slátrað og svo þessi "afturganga" á bænum sem hefur gert bæinn að einum umtalaðasta staðnum í landsfjórðungnum.

Satt best að segja fannst mér kaflarnir í fyrri hluta bókarinnar skemmtilegri en þeir sem við höfum verið að lesa núna undanfarið. Mér fannst leiðinlegt að missa Rósu sem karakter úr sögunni og svo núna er Finna einnig dáin og vesöldin virðist bara aldrei ætla að enda.

Bjartur hefur færst dálítið úr miðlínu sögunnar sem eina aðalpersónan og börnin hans hafa tekið sér þar stöðu ásamt honum. Ásta Sólilja finnst mér virkilega áhugaverður karakter og svo er líka merkilegt hvernig Halldór virðist skilja kvenkynið engu síður en sitt eigið kyn þegar hann skrifar um tilfinningar og hugsanir beggja kynja. Honum tekst líka á eitthvern töfragæddan hátt að festa á blað þær tilfinningar, hugmyndir og fegurð sem við öll upplifum en eigum erfiðara með að tjá. Það er eitt af því sem gerir hann að svo frábærum rithöfund. 

Ég hef líka velt því fyrir mér hvort að mikið af fegurðinni og sérviskunni í verkum hans Halldórs tapist ekki í erlendum þýðingum á Sjálfstæðu Fólki sem og öðrum verkum hans. En það er ekki mitt vandamál þar sem ég er svo heppinn að vera fæddur Íslendingur hehe :)

Ég fleygi hér inn með tilvísun í Ólaf í Ystadal, þeim mikla meistara sem heldur mikið uppá torskilin vísindi og trúir hverju því sem ritað er á pappír :) "Ólafur í Ystadal vitnaði meira að segja í bók sem kunningi hans í firðinum hafði fengið sem umbúðapappír utanum bollapör fyrir nokkrum árum, þar var því fastlega neitað, og útlendir vísindamenn bornir fyrir, að hið illa væri til."

Þetta er allt í bili, takk fyrir mig.

-Daníel Óli Ólafsson

[danieloz182]

Færsla númer sjö

Jæja nú höfum við lokið við enn eina kaflasúpuna úr Sjálfstæðu Fólki. Þetta eru atburðaríkir kaflar og hrikalegir á köflum. Lýsingar og skrif Halldórs eru virkilega falleg og það reynist ótrúlega gaman að lesa þetta efni. Ég get ekki annað en leyft sjálfum mér að ímynda mér hver útkoman væri ef Halldór hefði nú notað rit hæfileika sýna til að skrifa glaðlegri og hamingjuríkari sögu en SF. 

Önnur pæling sem hefur læðst að mér er sú að nú þegar enn ein kona Bjarts er dáin, heyið allt myglað, kúnni og hennar kálf verið hrottalega slátrað og þvílík vesöld. Sú pæling að hér sé þrjóska og þessar rótgrónu hugmyndir Bjarts um hvað sér rétt og rangt að drepa allt og alla í kringum hann. Að sjálfstæðið og sauðféð sé ofar öllu í huga hans, meir að segja ofar en fjölskylda hans og heilsa. Ég sé ekki ennþá alveg tilganginn í allri þessari vesöld sem Halldór skrifar um en ég vona að þegar líður á bókina fari þetta allt að skýrast fyrir mér. 

Lýsingar Halldórs á ástinni og tilfinningum Ástu Sólilju í garð gestsins finnst mér virkilega fallegar og skemmtilegar. Ég læt fylgja hér virkilega flott skrif hans úr Sjálfstæðu Fólki, kafla 35:

En hann brosti þá bara framan í hana og fyrirgaf henni og huggaði hana, og það var eitthvað í augum hans svo gott og svo gott; svo milt; það er í þessu sem sálin þráir að hvílast; frá eilífð til eilífðar. Og hún sá það í fyrsta skifti í augum hans, og kannski aldrei síðan, og stóð andspænis því og skildi það. Og það var þetta.

Jæja þetta var allt saman, takk fyrir mig. -Daníel Ólafsson

[danieloz182]

Gesturinn - Söguverkefni

Hér er söguverkefnið sem við unnum í tíma síðasta föstudag, ég valdi að skrifa sögu um Gestinn sem kemur að sumarhúsum í Sjálfstæðu Fólki:

Gesturinn Gesturinn starði hátíðlega fram fyrir sig og yfir áfangastað sinn. Hér standa sumarhús, dalurinn og veiðilandið mikla sem hafði leitað svo lengi á hann í vöku sem og í svefni.

Í fjarska stóðu sumarhús á lágum hól, tórði þar bærinn þrjóskulega undan hinum harða íslenska vetri, líkt og hraundrangar út undan ströndum sem neita að brotna niður í briminu. Yfir bænum hölluðu draugaleg fjöll og umhverfis hann lá fúlmýri sú er einkenndi þennan stað. Gesturinn leit til suðurs en þar lá fallegt himinnblátt vatn og þar var fiskinn að finna, þar lá áfangastaður hans.

Aldrei stóð maðurinn jafn nærri hinni æðri fegurð hins óútskýranlega en þegar hann lagði línu út á vatnið. Þar var að finna líflínu mannsins, beintengingu við skaparann og sjálfa móðir náttúru. Hér var frið að finna og gesturinn skynjaði það alveg frá því hann fyrst leit dal þennan augum. 

Augu gestsins leituðu nú að bænum aftur, þar var fólkið enn úti við vinnu. Langt var liðið á daginn og komið að kvöldi, rökkrið hafði rennt dimmum greipum sínum um dalinn og þótti gestinum undarlegt að enn væri fólkið við vinnu á þeim tíma. Hann tók nú til göngu aftur glaðlyndur og gekk rólega í átt að sumarhúsum, þrjóska bóndans var honum kunn af sögum og grunaði gestinn að hér þyrfti dálitla mælskufærni til að mega kasta á vatnið. Er byrjaði að halla undir fæti og gesturinn nálgaðist sumarhús óðfluga ofan af heiði tók vinnufólkið eftir honum.

Hann stóð upp úr landslaginu líkt og fallegt blóm sem stingst undan fannarþekjunni seint í haustmánuði, líkt og sólarglætan sem skýst út undan broti í þungum regnskýjunum og minnir manninn á fegurð lífsins þrátt fyrir bitran erfiðleika þess. Hann færði von og hlýju í hjarta fólksins og þá sérstaklega í hana Ástu Sólilju, sem aldrei áður hafði augum litið jafn ævintýralegan mann. Góðan dag sagði gesturinn og brosti breitt er hann stansaði nokkrum skrefum frá fólkinu. --- Jæja meira var ég ekki búin að skrifa, takk fyrir mig! -Daníel Ólafsson

[danieloz182]

Pælingar

Jæja nú höfum við lesið fyrstu 27 kaflana úr Sjálfstæðu Fólki og mikið búið að gerast í lífi Bjarts. Má þá helst nefna hin ótímabæra dauðsfall Rósu, fæðing Ástu Sólilju, býja kona Bjarts og svo öll hin börnin og má þar helst nefna Nonna litla.

Dauði Rósu fannst mér virkilega sorglegur og leiðinlegur, Rósa var verulega áhugaverð persóna í sögunni og fannst mér mikill missir er hún lét lífið. Viðbrögð Bjarts við dauða hennar voru þó frekar súrrealísk og þá sérstaklega hvernig hann hegðar sér er komið er til hreppstjórans og svo seinna prestsins. Hann er heldur ekki lengi að finna sér nýja konu og pikkar eina upp hjá prestinum áður en Rósa er grafin sem myndi þykja heldur rangt nú til dags. Hér er tilvitnun í 20. kafla Erindagerðir:

"Ég get útvegað þér annan kvenmann samstundis, ágætis kvenmann, hún er mjúk eins og lúnga og gerir allt sem henni er sagt, en það fylgir henni kerlíng, afgamalt skass, svo þú vitir að hverju þú geingur." Skemmtilegt brot úr 20. kafla þar sem Séra Guðmundur reynir að selja Bjarti hugmyndina af nýrri konu og erfiðleikum þess að hafa enga konu.

Halldór finnst mér lýsa Nonna og hans hugsunum á afar nostalgískan og fallegan hátt. Líkt og hann sé að grafa aftur í skemmtilegar æskuminningar sínar og þá hamingju og það ímyndunarafl sem aðeins barn getur upplifað. Það hvernig Nonni segir búsáhöldin tala saman og húsgögnin breytast í fjarlæg framandi landsvæði sem hægt er að ferðast um og skoða er frábært dæmi um þetta.

Þetta er víst allt í bili, takk fyrir mig.

-Daníel Óli Ólafsson

[danieloz182]

Bjartur á 21. öld - tímaverkefni.

Þetta verkefni var unnið í tíma á föstudaginn síðasta strax eftir annað hlutaprófið sem við tókum úr Sjálfstæðu Fólki. Hér skrifaði ég um Bjart 21. aldarinnar:

Bjartur í Sumarhúsum á 21. öld.

Bjartur horfir gremjulega niður fyrir sig og strýkur klút sínum eftir sveittu enninu. Andskotans bíldruslan fer í ekki í gang frekar en skaparinn gefur íslendingnum sólarglætu betri part ársins, muldraði Bjartur ofan í hálsmálið.

Hér stóð Bjartur 21. aldarinnar, láglauna bifvélavirki við enda langs vinnudags kengboginn yfir gamalli bíltuðru. Nú líkt og á öldum áður barðist íslendingurinn fyrir sjálfstæði sínu en nú á öðrum vígvelli, þetta var vígvöllur kapítalismans og bardagi gegn ofuröflum auðvaldsins sem byggðu veldi sín á erfiðleikum meðalmannsins. 

Bjartur skellti niður vélarhlífinni og bölvaði bíldruslunni af mikilli list. Dagurinn var langt liðinn og vakt hans að enda kominn en vonin um að koma bíltuðrunni loks í gang eftir allt amstrið hafði haldið honum þó nokkrum mínútum lengur við vinnu sína en í raun þurfti. Bjartur gekk rólega frá bílnum og staðnæmdist eigi fyrr en hann var kominn inná starfsmannaaðstöðu. Farsíminn titraði glaðlega í vasa hans, þetta var eflaust Rósa að hringja. Vesalings konan var orðin eitthvað veik á geði, tautaði stanslaust um steikur, fína veitingastaði og þvílíka vitleysu. Nóg var til af brauði, morgunkorni og öllum þeim nauðsynja matvörum sem nokkrum sjálfstæðum manni gæti látið sér dreyma um. Förum út að borða - hafði hún Rósa látið út úr sér við matarborðið kvöldið áður. Út að borða? spurði Bjartur hneykslaður, hér er til allt sem við þurfum og meira til, ertu orðin eitthvað veik á geði kona?  Rósu hafði mislíkað þessi orð og reyndi að fela óánægju sína en til lítils ávinnings þar sem tárin perluðust í steingráum augum hennar. Bjartur hafði þá séð að sér og lofað henni að skreppa nú út í sjoppu eftir mánaðarmót í hamborgaramáltíð. Bara við tvö bætti hann við og brosti út í annað munnvikið er hann klappaði henni klaufalega á bakinu. -------------------------------------------------------------------------------------- Jæja meira var ég ekki kominn með af sögunni :)

Takk fyrir mig -Daníel Ólafsson.

[danieloz182]

Létt ljóð, mynd og smá texti.

Jæja hér fylgir mynd og ljóð sem bæði voru unnin í íslensku 503 tíma hjá honum Degi núna í vikunni. Ljóðið er létt og skemmtilegt og var unnið af okkur fjórum í þeim tilgangi. Myndin sýnir ungan Bjart og Sumarhús í bakgrunni í mikilli niðurníslu. 

Ljóðið sem skannað hefur verið inn í tölvu:

Svo er hér myndin sem ég teiknaði í tíma:

Ég ætla nú ekki að hafa mikinn texta í þessari færslu en hendi hér inn tilvitnun í hinn mikla meistara sem er Ólafur í Ystadal:

"Við þessari spurningu gáfust allir gestirnir upp fyrirfram, nema Ólafur í Ystadal, hér kom hin vísindalega hugsun honum að haldi og hann svaraði: Ég gæti best trúað að kálfurinn hafi stokkið hauslaus úr klofinu á honum og beint út á víðan völl." Tekið úr 21. kafla, Líkmenn, Sjálfstætt fólk.

[danieloz182]

Sjálfstætt fólk færsla 2

Jæja þá er komið að minni annari færslu. Bókin til að byrja með þótti mér heldur þung og undarleg í lesningu en eftir því sem leið á bókina fannst mér hún verða áhugaverðari og eitthvað óljós þáttur við persónurnar og sögusviðið sem að heillaði mig. Nú þegar liðið er á upphaf bókarinnar get ég með sönnu sagt að áhugi minn hefur aukist á sögunni og afdrifi Bjarts og Rósu.   Lýsingar Halldórs kveikja hjá manni myndir af fjarlægum heiðum, fallegum lindám og al-íslenskri náttúru. Bókin er á köflum hálf dapurleg í lýsingum sínum á mannfólkinu og aðstæðum þeirra en á hinn bóginn eru lýsingar Halldórs á náttúrunni og umhverfinu yfirdrifið fallegar og næstum því ljóðrænar.  Eitt sem stendur uppi í huga mínum er meðferð Bjarts á konu sinni og sauðfé til samanburðar. Hægt er að segja með þó nokkri vissu að Bjartur sé langt frá því að vera heimsins besti eiginmaður. Hann hlustar ekkert á þarfir konu sinnar og kemur fram við hana á mun verri hátt en nokkra skepnuna í Sumarhúsum. Fyrir Bjarti er sauðféð og frelsið allt en þar á eftir kemur allt annað sem okkur nútíma borgarbúanum þykir heldur heldur mikilvægara. Takk fyrir mig. -Daníel Óli Ólafsson

[danieloz182]

Sjálfstætt fólk

Hér er fyrsta færsla í lestrardagbók minni vegna lesturs í Sjálfstæðu fólki eftir Halldór Kiljan Laxness. Fyrsti kaflinn var heldur erfiðari til lesningar en þeir kaflar um hann Bjart sem fylgdu eftirá. Kafli sá fjallaði að mestu um tvær persónur, hinn illa Kólumkilla sem bjó hér á landi fyrir tíma landnámsmannana og einnig hana Gunnvöru sem kom löngu eftir Kólumkilla við sögu. Gunnvör er talin hafa samið við Kólumkilla og unnið mörg illvirki í hans nafni en hún bjó á því landi er Bjartur og kona hans Rósa búa einmitt á eins og fram kemur í síðari köflum.  Er komið er í annan kaflann beinist athyglin öll að Bjarti og við fáum að kynnast honum og hans þrjósku. Nei!, er einmitt fyrsta orðið sem að Bjartur spýtir út úr sér er hann neitar að gefa Gunnvöru stein við Gunnudys. Það lýsir einmitt hversu hrikalega þrjóskur maðurinn er eins og kemur vel í ljós í seinni köflum í framkomu hans við náttúruna og konu sína hana Rósu. Samband þeirra er virkilega einkennilegt og gott dæmi um það er þegar Rósa þráir ekkert heitar en að fá sína mjólk og kjöt en Bjartur í blindu hatri sínu á kúm og þver þrjósku sinni neitar öllu slíku og spyr hvort hún Rósa sé nokkuð orðin hjartveik. Á endanum sér hann smá að sér og kemur til móts við hana á þann hátt að bjóða henni kálgarð á næsta ári og ekki nóg með það heldur klappar hann henni eins og hest. Þó kemur fram í sögunni er fram líða tímar smá vottur af ástúð milli hjónanna tveggja. Rósa hefur loks átt sinn fyrsta hamingjudag í hjóndabandinu eftir hrottalega aflífun Gullbrár og er Bjartur kveður hana fyrir för sína og kallar hana rósina sína brotnar Rósa saman áður en hún nær að standa upp og kveðja hann. Þetta er allt í bili, takk fyrir mig :) -Daníel Óli Ólafsson, ÍSL503, Borgarholtsskóla.