darkmoanne

[darkmoanne]

🍾😄😆

[darkmoanne]

[darkmoanne]

çok seviyorum babacım

[darkmoanne]

aynada yansıyan aslıma diyorum, “İNANAMIYORUM.”

[darkmoanne]

serseriyim ben yolunu kaybetmiş o tiplerdenim

[darkmoanne]

ki en piçi benimdir burada ♡

[darkmoanne]

"Kaybedecek bi' bokun olmayınca kaybetmen imkânsızdır."

[darkmoanne]

[darkmoanne]

[darkmoanne]

[darkmoanne]

[darkmoanne]

Yağmur Adam💎

[darkmoanne]

…

[darkmoanne]

[darkmoanne]

[darkmoanne]

Kupa Kızı ve Sinek Valesi

Yıl 2003. Yıllarca hayatımızdan çıkmayacak bir parçayla bizi tanıştırıyor Teoman. Ah, belli bir yaşıma kadar hiçbir zaman sözleri tam olarak söyleyemedim; hikayesini akıllı bi’ kafayla değerlendirmek bir yana! 52 kağıtlık bir gezegen sunmuş Fransızlar bize. 52 kağıt, 52 ayrı hikaye. Henüz kendimizi teknoloji çılgınlığına kaptırmamışken tek eğlencemiz olan iskambil kağıtlarının da meğer bir hikayesi gizliymiş sembolik görüntülerin ardında. 4 ayrı sınıf. Elbette 4 ayrı hikaye. Kupa, maça, karo ve sinek. Hikayenin baş karakterleri, iki ayrı hikayeye dair aslında. Kupa; asil, zengin kesimi, sinek ise tam zıttı olan fakir kesimi, yani Tanrı'dan başka kimsesi olmayanları temsil ediyor. Biri mutluluk ve aşkı, diğeriyse uğursuz, bahtsız genç adamı kısacası. İskambil kağıtlarına işlenmiş bir zengin kız-fakir oğlan hikayesi. Yüreği zengin bir kız ile, onunla tanışana dek kimsesi olmayan bir erkek çocuğu. Selin Yılmaz ve Ali Mertoğlu. Kupa Kızı ve Sinek Valesi.

Bir iskambil falında, çıkmıştık birbirimize, O güzel kupa kızıydı, sinek valesiydim bense

Her ne kadar nüfusu yoğun olsa da bu gezegenin, bu iki kart dikkat çeker hemen. Karttan ziyade, iç burkan hikayeleri. Bekliyor öylece Kupa Kızı ve Sinek Valesi sessizce. Selin ve Ali de, biri gelip de kartları karıştırana kadar birbirlerinden habersiz yaşıyorlardı. Desteler kayarken parmakların arasında, bir sürü hikaye değişiyor; kız 17,  vale 18 yaşına gelene dek üst üste gelmiyor iskambil kağıtları.

Gece yarısı o perşembe, rastladım köprü üstünde Ağlama dedim o ağladı, tırabzanlardan indiğinde. Kağıtlar değişiyor bu kez ve karo valesiyle kesişiyor kupa kızının yolu, sinek valesinin ise maça kızıyla. Sinek valesinin tek çaresi kaçmak. Ali'nin tek çaresi, bu kalbini hançerleyen ısrarcı Kupa Kızı'nın gözlerindeki sonbahardan kaçmak.

Gözlerin mi daldı yoksa, sıkıldın mı sorulardan Hiç geçmez mi gözlerinden bu sonbahar?

Kartlar yine değişiyor ve hikaye yine el değiştiriyor. Daha fazla dayanamıyor Sinek Valesi genç kızın gülüşündeki ilkbahara… Dayanamıyor yaz şarabı gibi sıcakken, kendisine kışın açan bir çiçek kadar mesafeli olmasına. Olduramıyor bu hikayeyi. Selin'in de dediği gibi, biraz Kupa Kızı'nın biraz da Sinek Valesi'nin yüzünden artıyor aralarındaki kartlar birer birer. Uzaklaşıyor hikayeler usulca.

Ali'nin dudaklarında tek kelime, biz ayrı kalamayız; kış yürekli, ilkbahar gülüşlü kız..

Bir kar tanesi ol, kon dilimin ucuna, Bir kar tanesi, erir ağzımda

Arada elli adet kağıt, yüzlerce engel. Anne engel, baba engel, tüm çehreler engel. Fi tarihinden beridir süregelen iskambil kağıdı oyunun kuralları gereği, sevgi bile engel.

Kupa papazı çok uzaktan seyrediyor onları, kafası başka bir yana çevrilmiş, gözlerine buruk bir ifade çökmüş. Açılmaya başlıyor kartlar ve dökülüyor yavaş yavaş hayat hikayeleri cam masanın üzerine. Dökülen her hikayeyle, kafası karışmış Kupa Kızı daha da uzaklaşıyor, gönlünü gözlerindeki sonbaharın sağanağına teslim ediyor.

Senin için rüzgarda hep yağmur mu var?

Tekrar açılıyor kartlar, düşman Maça Kızı ile Kupa Kızı bir araya gelmiş, dertleşiyorlar. Karo Papazı ile Sinek Valesi çekmiş arabayı sahil kenarına, Ali döküyor içinin fırtınasını denize. Gözünden usulsuzca dökülen bir damla, dökülüyor o bilmeden Kupa Kızı'nın kartına. Islanıyor genç kızın saçları, Sinek Valesi'nin yaşlarıyla.

Saçların mı ıslak yoksa, ıslak mı yaşamak dedim?

Kartlar değişiyor, bu kez uzaktan seyrediyor Sinek Valesi Kupa Kızı'nı…Bakışlarıyla çağırıyor Ali'yi yanına Selin, bedeni öylece dururken. Gamzeleri kucaklıyor Sinek Valesi'nin tüm hoyratlığını, eksikliğini… İnanmak lazımmış meğer iskambil fallarına, diye düşünüyor mavi ruhlu çocuk.

Kupa Kızı'na en fazla bu kadar yaklaşabiliyor. Daha fazlasında da gözü yok zaten. İmkansızlıktan beslenir onların hikayesi. Herkes de bilir bunun olanaksızlığını, bu yüzden kimse atmaz kart oyunları oynarken Kupa Kızı'nın üzerine Sinek Valesi'ni…. Umutlanmasın diye Ali. Ah, Ali. Gönlünün penceresinden bir gece yarısı o perşembe giren kız, sessizce terk ediyor bulut dolu gözlerini.

Uyandım, bakakaldım, hayali bir parmağın Bıraktığı yazıya, pencere camının buğusuna

Desteyi tutan fısıldıyor bu iki karta doğru kutusuna yerleştirmeden, hüzünlü bir sesle, “Bir dahaki sefere”

Hoşçakal…

Kartları kutuya kaldırırken el çabukluğuyla bir araya getiriyor Kupa Kızı ve Sinek Valesi'ni. Kartlar da yorgun. Hikayeleri bitkin. “Sonsuzluğa."diye fısıldarken üst üste getiriyor iki kartı ve ortadan ikiye, ardından dörde, ardından sekize ayırıyor. Zehri içerek ölüyor Romeo ve Juliet. Üstlerine çimento dökülüyor Diktatör ve Turta'nın. Parçaları saçılıyor uzaya, Kupa Kızı ve Sinek Valesi'nin.

Bir kar tanesi ol, kon dilimin ucuna, Bir kar tanesi, erir ağzımda.

Geriye elli kart kalıyor, devam ediyorlar kaldıkları yerden. Parçalarının dokunduğu hayatlarsa, kart destesini tutanın dediği gibi, karışıyor sonsuz ruhlara…

Selin Yılmaz ve Ali Mertoğlu. Kupa Kızı ve Sinek Valesi.

[darkmoanne]