debaard

[debaard]

Morning dips

4 augustus 2018

0800h hardlopen naar de stichtsebrug. 8.5km

Eerste dip sochtends in het water bij het blaricummerstrand.

[debaard]

Soms is het gewoon stom.

Een gewenst geluid is het meestal niet hoor. Zeggen, uitspreken, vertellen over waarom je het niet leuk vindt om vader te zijn. Het laatste wat ik ermee wil zeggen, is dat ik niet blij ben met m'n kinderen. Dat ben ik namelijk absoluut wel. Ze zijn alledrie op hun eigenwijze fantastisch en ben nu al overtuigd dat ze een bijdrage zijn aan ons wereldje. Wat ik wel wil zeggen, is dat het soms best zwaar is om de verantwoordelijkheid voor zoiets moois en kostbaars te dragen.

Daarnaast kan ik me ook soms zo ongelukkig voelen bij de mate waarin ze je vrijheid kunnen benemen. Het voelt dat alsof ze je de adem benemen.

[debaard]

Papa en z’n drietal...

En dan is het zover. De eerste dag dat je met je drie kinderen voor het eerst een dagje alleen bent. Kiran en Valerie zijn 11 en 9 jaar oud, en Jonna is bijna 4 maanden. Mijn lieve vriendin Wieke is weer aan het werk en de dag na Hemelvaartsdag ben ik dus solo met de drie apen. Hartsikke gezellig. Ik voel me relaxt en de kinderen helpen goed mee. Vanochtend was het wel erg vroeg. Ok vermoed zo een uur of haf 5 dat Jonna wakker werd.

[debaard]

Besluit

De tijd is gekomen om een besluit te nemen. Een besluit over hoe wil ik verder. Dat besluit heeft al te lang op zich laten wachten. Het besluit moet ik nemen zonder achteruit te kijken en mezelf te veroordelen. Alles wat hiervoor heeft plaatsgevonden, moest plaatsvinden om het besluit te laten ontstaan. Een hernieuwde visie en een hernieuwde leefstijl moet gevormd, beleefd en uitgevoerd worden. Dat is het besluit wat nu genomen is. En waarvoor deze omgeving is ingericht. Leef

[debaard]

Padjelanta

[debaard]

Padjelanta

De avond van het begin van je vakantie. Vaak werkt het zo dat je nog bezig bent de drukte uit je lichaam te krijgen en dat zal de eerste dagen ook nog wel zo zijn. Vermoeidheid is een erg zwaar gevoel. Zeker als je op dat moment nog zoveel wilt of moet doen. Zondag gaan we op pad. Voor de derde keer zullen we in dezelfde periode het Zweedse Lapland opzoeken. Voor ons denk ik een tweede thuis gevoel. Gedurende het hele jaar zijn er veel momenten waarop we bezig zijn met het dromen over eerdere bezoeken of over mogelijk komende. We hebben het gebied in ons hart gesloten. Voor Wieke was dit al veel langer zo, maar het heeft ook mij gepakt. Ik heb er al vaker over nagedacht wat dan dat gevoel is dat deze plek opwekt. Het lijkt op een sobere houten stoel in een huiskamer die een bepaalde warmte uitstraalt. Een haardvuur of een houtkachel. Met een kop thee. Een vloerkleed. En een fijn boek. Degelijke kwaliteit in knusheid gedoopt. Wilde dieren en wildernis in een wollen muts. Bessen in een kwark of yoghurt en sigaren. Glooiende heuvels en witte woestijnen. Rook en rendierworst. Goed een ratjetoe van gevoelens en ideeën die het plaatsje bij ons oproept. Van Amsterdam zullen we naar Arlanda Stockholm vliegen. Met nextjet maken we een binnenlandse vlucht naar Hemavan, vaak maakt het vliegtuig een tussen stop in Vilhelmina. Ik kijk er weer naar uit. Heb er zin in. Ons Padjelanta, Hemavan Tärnaby Zweden

[debaard]

Geef op, de weerstand

Tijdens een sessie yoga die ik thuis deed dacht ik aan het volgende. Wanneer je tijdens het rekken een beperking ondervindt, is het de bedoeling dat je de aandacht legt bij de beperking en je focus en ademhaling op die plek richt, waar de weerstand zit. Dit doet pijn. Uiteindelijk wanneer je het proces goed aangaat lijkt het wel alsof de spier de weerstand opgeeft en weer zijn flexibiliteit terugkrijgt. Het kwam mij over als een metafoor voor lessen in het leven. Wanneer je een moeilijke situatie tegemoet gaat, en die met veel weerstand benaderd doet het meer pijn. Maar wanneer je de focus legt op de situatie en de probleem aangaat, leer je er oprecht van en zal de pijn er zijn maar die zal voor bij gaan.

[debaard]

De weg van de minste weerstand

Ik hoorde vroeger vaak van m'n moeder... kies toch niet altijd de weg van de minste weerstand. Soms moet je werken om te bereiken wat je wilt. Je moet er voor vechten anders kom je nergens. Ik vroeg me dus af of dat wel zo is. Is het niet zo dat de natuur altijd de weg van de minste weerstand wordt volgt? Dat het element dat in staat is zichzelf het best aan te passen, de grootste kans van overleven heeft?

[debaard]

Waar streven we als wereld naar?

Op het moment word ik geconfronteerd met het vormen van visies binnen organisaties en eenheden. Dat zet me aan het denken. Wat streven we als wereld ondertussen eigenlijk na? Elk land en elke stroming binnen een land zal zo z'n eigen dromen en idealen hebben van hoe de wereld eruit zou moeten zien. Is het echt zo slecht haalbaar om de gemene deler van die stromingen te vinden. Uiteindelijk zullen we allemaal toch een bepaalde vorm van welvaart nastreven. Geen enkele stroming zal dat toch ontkrachten. Hoe komt het dat we het nog niet voor elkaar krijgen om die basis ban welvaart te formuleren en misschien zelfs te vormen. Zou dat de eerste stap kunnen zijn naar een wereld waarin men beter in staat zou zijn om zijn eigen idealen na te streven. Vanuit een veilig,comfortabel en gezond startpunt. Ik vraag me af....

[debaard]

Nieuwe ervaringen, verse inzichten...

Vandaag ga ik een hoofdstuk afsluiten. M'n eerst gekochte huis met mijn toenmalige vriendin is verkocht. De overdracht vind vanmiddag plaats. We zijn op heel goede voet. Vier jaar gelden is het nu ongeveer dat de breuk zich kenbaar maakte. En zoals dat met meeste scheidingen gaat, ontstond er een crisis. Daar zijn we nu wel uit. Wanneer zo een crisis ontstaat, in principe tussen de twee personen in kwestie, moeten verhoudingen tussen andere partijen en de personen in kwestie zich ook opnieuw gaan zetten. Zelfs als het gaat tussen goede vrienden onderling, lijkt het wel of er een herweging plaats vind. Vanavond ga ik samen met mijn huidige vriendin uiteten met mijn maatje en zijn nieuwe vriendin. Zijn crisis is net begonnen. We hebben elkaar een tijdje niet gesproken. Tijdens het begin van mijn crisis, merkte ik tussen mijn maat en mijzelf die herweging. Het is alsof we weer even moesten aanvoelen: "veranderd er iets tussen ons?" Ik belde hem van de week, omdat ik hoorde van zijn scheiding. Die verloopt erg stroef. Het voelde tijdens het gesprek of er direct meer begrip was voor elkaars situatie. Alsof je onuitgesproken aan elkaar voelt... " ik berijp je." Dat is fijn.

[debaard]

Mag ik u wat vragen?...

Als ik een half uurtje met de baas van het land of van de wereld zou mogen spreken. Wat zou ik hem dan vragen? Ik heb mezelf dat wel eens vaker af gevraagd. Ik zou hem bijvoorbeeld willen vragen, hoe hij of zij denkt dat de wereld er in een ideale situatie uit zou moeten zien. Wat de waarden en normen zijn in die wereld en hoe hij/ zij er overdenkt hoe dicht we bij die realiteit zijn.

[debaard]

Verandering...

Steeds vaker zie ik filmpjes of berichten voor bijkomen van mensen die inzicht krijgen of de noodzaak voor verandering inzien en beamen. Het gaat dan vaak over de wijze van scholing, de manier van economie voeren, hoe wij onszelf voeden en gezond houden. Wat is de missie is van het leven, en wellicht het grote gebrek aan inzicht van de grote menigte hierin. De missie van het westerse leven lijkt te zijn: groei en winst. Maar teneinde waar toe moet het leiden? Het gebrek aan inzicht hierin lijkt éen van de grote problemen van onze maatschappij. Bijna alle mensen stellen hun arbeid beschikbaar aan het doel van winst en groei of voor het veiligstellen van de voorwaarden om dit doel te blijven nastreven. We zijn heel druk om problemen aan te pakken die het gevolg zijn van ons doel: winst en groei. En binnen dezelfde werkwijze van het nastreven van dat doel, proberen wij dingen te bedenken, welke die problemen oplossen. We zijn dus aan het symptoom bestrijden. En we weigeren, bewust of onbewust, in te zien dat onze problemen alleen opgelost kunnen worden door de oorzaak aan te pakken. Winst en groei zijn alleen positief wanneer ze een hogere visie of doel dienen. Groei naar een verbetering van leven zou een positieve beweging zijn. Maar groei ten einde te groeien, zegt niets. Het betekend alleen dat je groter wordt. En niet beter over of je gezonder of prettiger of beter gaat leven. “Het is goed voor de economische groei,” een gevleugelde uitspraak van vele economen en politici. Maar wanneer dezelfde economie niet goed is voor de samenleving. Of voor de gezondheid van de wereld en haar wezens, dan is die groei niet goed. Niet positief. En dus zegt die groei mij niets…

[debaard]

Spelen...

[debaard]

Spelen...

Ik ben vanochtend even gaan liggen na een werknacht. Even doezelen. Al snel was ik weg en droomde ik over m'n jeugdstadje. Weesp. In Weesp heb je "het Tunneltje". Ik was aan het skateboarden.... Ik gleed zo fijn over de weg. Heen en weer en de wielen liepen zo glad. Ik voelde me erg blij. Ik zag mezelf lachen. Ik gleed verder over de weg naar " het Tunneltje toe" waar de weg naar beneden gaat. En hier gleed ik snoei hard naar beneden. Het voelde als de eerste schoolvakantie dag. Een gevoel van helemaal vrij zijn en lachen in je hart. Vrijheid. Ik was zo fijn aan het spelen...

[debaard]

Visie

De term visie verwijst naar het gewenste langetermijnperspectief van een organisatie. Er is slechts éen visie per organisatie. De visie wordt afgeleid van, en is in overeenstemming met de missionstatement. Missie en principes vormen samen de visie.( Wikipedia ).

Ik vind visie fijn. Het helpt om gezamenlijk dingen duidelijk te krijgen. Het is een overeengekomen afspraak waaruit een doel blijkt. Alle handelingen die ik pleeg zijn in overeenkomst hiermee of niet. Zonder visie, kan ik niet duiden of een handeling me helpt of juist niet. Het geeft overzicht.

[debaard]

Blijven zoeken...

[debaard]

Zoekende

Dat is wel het algemene gevoel denk ik. Zoekende naar haast alles. Antwoorden, nieuwe vragen, bevestiging, het goede, advies. Raad. De juiste raad. Maar dat houdt dan eigenlijk direct in dat ik op zoek ben naar kennis van buiten. Maar de kennis zit toch al van binnen? Ik weet toch alles al? Het is toch alleen een kwestie van het jezelf herinneren? Maar hoe herinner in het mezelf dan? Luisteren naar je innerlijke stem, is vaak de raad van wijzen. Maar de innerlijke stem wordt vertroebelt door onze manier van leven. Te druk, te vol, zonder bewustzijn, zonder stilstaan bij hetgeen ik doe. Hierdoor weet ik niet eens wat ik erbij voel. Ik ben al bezig met het volgende item op de lijst voordat ik goed en wel met het eerste ben begonnen. Ik creëer hierdoor een doolhof van gedachten en raakt " de waarheid" steeds meer en meer vertroebelt. Zo blijf ik zoeken...