delikalem-blog

[delikalem-blog]

Whiskey In The Jar

Songwriters: Bell, Eric; Downey, Brian Michael; Lynott, Philip Parris; Robertson; Traditional; As I was goin' over the Cork and Kerry Mountains I saw Captain Farrell and his money, he was countin' I first produced my pistol and then produced my rapier I said, "Stand and deliver or the devil he may take ya" I took all of his money and it was a pretty penny I took all of his money, yeah, and I brought it home to Molly She swore that she loved me, no, never would she leave me But the devil take that woman, yeah, for you know she tricked me easy Musha rain dum a doo, dum a da Whack for my daddy, oh Whack for my daddy, oh There's whiskey in the jar, oh Being drunk and weary I went to Molly's chamber Takin' Molly with me but I never knew the danger For about six or maybe seven, yeah, in walked Captain Farrell I jumped up, fired my pistols and I shot him with both barrels Yeah, musha rain dum a doo, dum a da, ha, yeah Whack for my daddy, oh Whack for my daddy, oh There's whiskey in the jar, oh Yeah, whiskey, yo, whiskey Oh, oh, yeah Oh, oh, yeah Now some men like a fishin' but some men like the fowlin' Some men like to hear, to hear the cannonball roarin' But me, I like sleepin', 'specially in my Molly's chamber But here I am in prison, here I am with a ball and chain, yeah Musha rain dum a doo, dum a da, heh, heh Whack for my daddy, oh Whack for my daddy, oh There's whiskey in the jar, oh, yeah Whiskey in the jar, oh Musha rain dum a doo, dum a da Musha rain dum a doo, dum a da, hey Musha rain dum a doo, dum a da Musha rain dum a doo, dum a da, yeah

Metallica 

[delikalem-blog]

Bir kadın

Bir kadın çocuktur aslında. Çocuk gibi davranmayı sever.. Erkeğin kendisine bir çocuğa gösterdiği şefkati göstermesini de ister. Bir çocuğu okşar gibi incitmekten korkarak okşamalıdır erkek kadını.. Ama her kadın çocukça da olsa dinlenilmesini, dikkate alınmasını ister. Yani bir kadının çocukluk yapmasına izin vereceksiniz, ama asla onu bir çocuk olarak görmeyeceksiniz.

Bir kadın güçlüdür aslında. Hatta erkeklerden çok daha güçlüdür. Ama bu gücünü her zaman ortaya koymasını sevmez. İster ki erkeğin gücü kendisine huzur versin. Kendi kendine yapabileceği şeyleri bile erkeğin yapmasını bekler. Böylece hem daha kadın olduğunu hissedecektir hem de erkeğinin ne kadar güçlü olduğunu görecektir. Ancak kadın gücünü göstermek istediğinde onu engelleyemezsiniz. Yapmak istediği birşey varsa mutlaka yapar.

Bir kadın sevgilidir aslında. İçinde her zaman sevgiyi taşır. Sevdiklerinden kolay kolay ayrılamaz. Sevdiklerini kolay kolay kıramaz. Zor sever ama tam sever. Bir kadının tam anlamıyla sevebilmesi için yüreğinin kabul ettiğini beyninin de kabul etmesi gerekir. Ve sevmezse de onu asla sevmeye zorlayamazsınız. Belki kolayca yüreğine girebilirsiniz. Ancak beyninde yer etmemişseniz her an terk edilebilirsiniz. Sevmediği halde terk etmeyen kadınlar da var elbette. Bunun nedeni ise engelleyemedikleri acımak duygusudur.

Bir kadın yalnızdır aslında. Hiçbir zaman kadını bütünüyle elde edemezsiniz. Kendisine ait bir dünyası vardır ve orada hep yalnızdır. O dünyaya kimsenin girmesine izin vermez. Hiçbir anahtar o dünyanın kapısını açamaz. Yalnızlık onun sığınağıdır. O sığınağa ne zaman gireceğine, ne kadar kalacağına hep kendisi karar verir. Sığınaktayken oradan çıkmaya zorlarsanız onu sonsuza dek kaybedebilirsiniz.

Bir kadın bilgindir aslında. Neler yapabileceğini erkek aklı hayal bile edemez.Yaratıcılığının sınırı yoktur. Ama bunu ortaya çıkartmak için hayatının erkeğini bekler. Hoyratça harcamaz yaratıcılığını sadece erkeğine saklar. Bir kadının gerçek erkeği olmayı başarabilmişseniz çok şanslısınız demektir. Çünkü yaşamınız asla sıradan olmayacaktır.

Bir kadın hayattır aslında. Çünkü hayatın içinde olan her şey ancak kadınlar olduğunda anlam kazanıyor. Yemek yemek, su içmek bile. Bir kadının elinden içtiğiniz suyla kendi kendinize bardağı doldurup içtiğiniz su arasındaki lezzet farkını anlayabiliyor musunuz?

Anlıyorsanız ne mutlu size. Anlamıyorsanız, ne yazık ki yaşamıyorsunuz….

Can Yücel

KupaKızı

[delikalem-blog]

Yaşayabilme İhtimali

YAŞAYABİLME İHTİMALİ

soğuk ve şehirlerarası

otobüslerde vazgeçtim

çocuk olmaktan

ve beslenme çantamda

otlu peynir kokusuydu babam...

Ben seninle bir gün Veyselkarani`de haşlama yeme ihtimalini sevdim.

İlkokulun silgi kokan, tebeşir lekeli yıllarında

(ankara`da karbonmonoksit sonbaharlar yaşanırdı o zaman)

özlemeye başladım herkesi...

Ve bu hasret öyle uzun sürdü ki,

adam gibi hasretleri özlemeye başladım sonra...

Bizim Kemalettin Tuğcu`larımız vardı...

Bir de camların buğusuna yazı yazma imkanı...

Yumurta kokan arkadaşlarla paylaşılan

kahverengi sıralarda, solculuk oynamaya başladık...

Ben doktor oluyordum sen hemşire, geri kalanlar kontrgerilla...

Kırmızı boyalarla umut ikliminde harfler yazılıyordu, pütürlü duvarlara

ve Türk Dil Kurumu`na inat bir Türkçeyle...

Ağbilerimizden öğrendik, Ş harfinden orak çekiç figürleri türetmeyi...

Ankara`ya usul usul karbonmonoksit yağıyordu.

Ve kapalı mekanlarda sevişmeyi öneriyordu haber bültenleri

Oysa Ankara`da hiç sevişmedim ben.

Disiplin kurulunda tartışılan aşkım olmadı benim...

(Sınıfça gidilen pikniklerde kıçımıza batan platonik dikenleri saymazsak...)

Ankara`ya usul usul kurşun yağıyordu...

Ve belli bir saatten sonra sokağa çıkmamayı öneriyordu haber bültenleri...

Oysa hiç kurşun yaram olmadı benim...

Ve hiçbir mahkeme tutanağına geçmedi adım...

çatışmaların ortasında sevimli bir çocuk yüzüydüm sadece...

sana şiirler biriktiriyordum fen bilgisi defterimde

ama sen yoktun...

Ben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum, suni tenefüs saatlerinde...

Okul servisi seni hep zamansız, amansızca bir lojman griliğine götürüyordu...

Ben, senin benimle Tunalı Hilmi Caddesi'ne gelebilme ihtimalini seviyordum...

Ben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum.

yaz sıcağı toprağa çekiyordu tenimin çatlamaya hazır gevrekliğini...

Sonra otobüs oluyordum,

kırık yarık yoların çare bilmez sürgünü...

Ne yana baksam dağ ve deniz sanıyordum Muş ovasının yalancı maviliği...

Otobüs oluyordum bir süre...

Yanımızdan geçen kara trenlerle yarışıyordum,

yanağım otobüs camının garantisinde...

Otobüs oluyordum...

Bir ülkeden bir iç ülkeye...

Çocukluğuma yaklaştıkça büyüyordum...

Zap suyunun sesini başına koyuyordum şarkılarımın listesinin...

Korkuyordum...

Sonra iniyordum otobüsten...

Çarşıdan bizim eve giden,

ömrümün en uzun,

ömrümün en kısa,

ömrümün en çocuk,

ömrümün en ihtiyar yolunu koşuyordum...

Çünkü sonunda annem oluyordum

babam kokuyordum sonunda...

Soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim, çocuk olmaktan...

Ve beslenme çantamda otlu peynir kokusuydu babam...

Ben seninle bir gün Van`daki bir kahvaltı salonunda...

Ben seninle (sadece bilmek zorunda kalanların bildiği) bir yol üstü lokantasında...

Ben seninle, Ağrı dağına mistik ve demli bir çay kıvamında bakan Doğubeyazıt`ın herhangi bir toprak damında...

Ben seninle herhangi bir insan elinin terli coğrafyasında olma ihtimalini sevdim...

Ben senin,

beni sevebilme ihtimalini sevdim

Yılmaz Erdoğan

                                                                                                                                                                                      karpuz

[delikalem-blog]

Küçük kız ağlıyor

Gözümü kapadığımda gördüğüm siyahtan çok daha fazla birsey

Hiçlikten çok daha öte birşey bu

Adını kazımışlar bu şehrin sokaklarına

Beynim gibi kalbim gibi bu şehirde de her yer seni ezbere biliyor sanki

Nefesini içine çekmeyi özlemişim

Soğuk tenimi ısıtmanı 

Hani birgün demiştik ya hani o yalan cümlelerden birini daha soylemiştik ve inanmıştık 

Benim beynimde bir senaryo var sen ve ben

Küçül kız ağlıyor şimdi

Bakan yok ilgilenen yok

Hiç kimse yok buralarda

Sessizliğin arasında kendi içimde boğluyorum

Fısıltılar beynimi ele geçirmeye çalışıyor

Fısıltılar,sessiz çığlıklar ve bedenimin yakarışları

Anlatamıyorum seni , beni sana yakıştıramıyorum 

Tarihi bir olaydı sanki bizimki

Ilk fetih gerçekleçmişti seninle

Karmaşık sokakları olan yıkık bir kenttim ben

Geldin ve bencilce içine edip gittin

Ona umut verdin,ona sevgi verdin sokaklarına renkli çicekler ektin

Onu alıştırdın

Fısıltılarla ezberlettin adını 

Kazındı bedenime,aklıma,ruhuma her yerime

Şimdi sil demek zor geliyor

Mürekkebi bitmiş bir kalem gibi silik cümleler kuruyorum 

Yıldızlerın pek parlamadığı o sessiz,karanlık ve yalnız gecelerde

Işığını arıyorum hala bir umut var belki hiç beni terketmeyen

Küçük kız gene ağlıyor 

Birkaç gözyaşı birkaç kuru söz birkaç yakarış

Bundan ibaretti bu kız

Ona acıyorum

Küçük kız

Sana acıyorum

Sende acıdın mı hiç ona 

Sakın büyüme derler ya hep

Bu muydu büyümek?

Acıyı kata kata bedeninle birlestirmek

Yaşıyorum hayatı boşuboşuna, amaçsızca

Sigara dumanları besliyor bedenimi

Zehirliyorum kendi kendimi

Bu sefer yalvarmıyacağım sana gel diye

Yalvarsam da gelmiyorsun ya zaten

Bu sefer küçük kızı bir odaya kapamayacağım bu sefer onu zaten her yeri sen olmuş şehirde bırakıp gideceğim

Boş adresi kayıp sokaklarda senin nefesinle yaşayacak o senin sesinle yaşayacak

Gelme sakın demeyeceğim biliyorum gelmeyeceksin

Küçük kıza şekerler getirme senin pembe dudaklarına benzeyen yumuşak şekerlemeler

Ona balonlar getirme içi umut dolu balonlar istemiyor artık

Elimden kaçmaya çalışan uçan balonlar da getirme tutamıyorum artık

Istemiyorum artık hiç birşey

Istemiyorum

Küçük kız ağlıyor

Susmuyor, dinmiyor yalvarışları onu okşa demeyeceğim

Alışmasın sevgiye sevkate

Her kadın sevgi arsızıdır hep daha fazlasını isteyen 

Kolay alışan ama hiç bıkmayan

Gidince arkasından baka kalan 

Ben onu hiç sevmeyeceğim hiç okşamayacağım 

Küçük kız ağlasın 

Ağlasın ki anlatın acıyı

Öğrensin ayağa kalmayı

KupaKızı

*Birkaç yıl önce yazılmış az biraz çocuksu bir şiirim.

[delikalem-blog]

Güzel bir şiir. Rahatla biraz

Yaşadıklarımdan Öğrendiğim Birşey Var

   Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:    Yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi    Sevgilin bitkin kalmalı öpülmekten    Sen bitkin düşmelisin koklamaktan bir çiçeği    İnsan saatlerce bakabilir gökyüzüne    Denize saatlerce bakabilir, bir kuşa, bir çocuğa    Yaşamak yeryüzünde, onunla karışmaktır    Kopmaz kökler salmaktır oraya    Kucakladın mı sımsıkı kucaklayacaksın arkadaşını    Kavgaya tüm kaslarınla, gövdenle, tutkunla gireceksin    Ve uzandın mı bir kez sımsıcak kumlara    Bir kum tanesi gibi, bir yaprak gibi, bir taş gibi dinleneceksin    İnsan bütün güzel müzikleri dinlemeli alabildiğine    Hem de tüm benliği seslerle, ezgilerle dolarcasına    İnsan balıklama dalmalı içine hayatın    Bir kayadan zümrüt bir denize dalarcasına    Uzak ülkeler çekmeli seni, tanımadığın insanlar    Bütün kitapları okumak, bütün hayatları tanımak arzusuyla yanmalısın    Değişmemelisin hiç bir şeyle bir bardak su içmenin mutluluğunu    Fakat ne kadar sevinç varsa yaşamak özlemiyle dolmalısın    Ve kederi de yaşamalısın, namusluca, bütün benliğinle    Çünkü acılar da, sevinçler gibi olgunlaştırır insanı    Kanın karışmalı hayatın büyük dolaşımına    Dolaşmalı damarlarında hayatın sonsuz taze kanı    Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:    Yaşadın mı büyük yaşayacaksın, ırmaklara,göğe,bütün evrene karışırcasına        Çünkü ömür dediğimiz şey, hayata sunulmuş bir armağandır    Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana

                               Ataol Behramoğlu

( karpuz )