demaanwordtouder

[demaanwordtouder]

oh nee geen vakantie

Iedereen rond me klaagt over het gebrek aan vakantie, maar al mijn vakanties waren stressvol as fuck om heel eerlijk te zijn. Als ik al niet gedwongen werd om mijn heel grammaticaboekje vh nederlands naar het latijn te vertalen (genuinly wat was dit </3) dan was het piano. Elke dag tenminste vier uur, want youming deed dat en jij moet dat dan doen. Liefst meer. Dan nog studeren.

[demaanwordtouder]

Ik ben nauwelijks iets

Ik ben nu 18 en zit in het unief en ik merk ook: ik heb geen stijl. Ik heb nauwelijks een persoonlijkheid. Ik heb me nauwelijks ontwikkeld verder dan een dertienjarige; ik deed wat ik moest doen en verstopte me.

Ik weet het niet eens. Ik mocht thuis niets doen dat niet 'productief' of 'nuttig' was. Als mijn mama mijn deur opendeed en ik was een boek aan het lezen, dan werd ze echt niet normaal kwaad. Want ik moet geen 'domme boeken' (mind you, ik las ook vaak klassiekers) lezen, ik moest studeren en piano oefenen.

bv mijn uniefvrienden breien of haken allemaal. of ze knutselen, ze maken kleine dingetjes, ze schilderen. ze hebben domme. Idiote hobbies, die echt nutteloos zijn. Ik niet, ik heb er geen. Ik denk niet eens dat ik echt mag haken ofzo? kweenie hoe ik het moet zeggen maar mijn mama zou echt razend zijn mocht ze me zien haken toen ik int middelb zat. Omdat ik nuttige dingen moet doen met mijn tijd en haken is absoluut onnuttig, nog onnuttiger dan lezen.

[demaanwordtouder]

'Het is jouw leven'

Ze zullen nooit begrijpen dat het niet jouw leven is. Dat het leven nauwelijks eigen is aan mij.

Dit leven behoort mij nauwelijks toe. Zelfs wanneer ik zm pleeg zal het nooit geheel aan mij zijn. Mijn leven is die van mijn ouders.

[demaanwordtouder]

Ik denk nog iets dat misschien eigen is aan mijn karakter: ik stik mezelf in zaken waar ik me niet in hoef te stikken. 纠结，纠结，纠结，纠结，纠结，纠结，纠结，

Ik wik mezelf in webben, uitvergrote stukken lichtprojecties van de werkelijkheid. Soms is het gewoon not that deep. En soms moet je aanvaarden dat je moeder je niet graag zal hebben, ook al doe je er alles aan om alles juist te doen en ben je bang en werk je jezelf de dood in omdat je het niet eens weet. Sure, er zullen levels zijn van dislike en sure ze zal je omschrijven als de duivel zelve. Maar soms tja. Ik haat de zin, maar misschien hebben white mensen soms wel gelijk. Het is jouw leven.

[demaanwordtouder]

Over het algemeen deel ik meningen gewoon niet. Thuis heb ik niet echt een mening? Ik zit, ik knik en ik beaam. Ik denk overigens dat ze het ook gewoon absoluut niet zouden apprecieren mocht ik een mening hebben. Al zeker niet als het wat afwijkt van de hunne 🤷‍♀️.

Het is nu al zoveel beter :) Maar in het middelbaar voelde ik me echt opgevangen en zo slecht daardoor. Simpele dingen zoals niet durven een deuntje te neuriën omdat ik gewoon zó bang was gejudged te worden was gewoon echt kut. Ik was zo bang om iets te zeggen. Ik heb nooit gepraat in die zes jaar.

En het lag zeker niet alleen aan mijn ouders. Ik denk dat mijn karakter (de verschrikkelijke craving naar approval, de doodsangst om gejudged te worden, het algemene gebrek aan zelfvertrouwen) er zeker vele parten in heeft gespeeld. Want mijn broer verzet zich er (schijnbaar) zonder al te veel moeite gewoon overheen. Maar hij wordt dan wel afgeschilderd door mijn ouders als een enorm moeilijk en irritant kind :) precies waar ik zo bang voor was. Hij wordt afgeschilderd als dit kind voor wie het absoluut onmogelijk is om kleren te kopen, gewoon omdat hij soms eens nee heeft durven zeggen. En ze verkondigen ook graag yap over hoeveel kutter, jiao en whatnot hij is in vergelijking met mij. Het verschil ligt echter eerder bij het feit dat hij wel een stem heeft thuis, een stem die ik nooit heb gehad of gedurfd had te hebben gedurende mijn tienerjaren.

De angst van een mening te hebben of gewoon: een persoon te zijn

Ik denk dat iets wat heel veel van mij geshaped heeft en de relatie met mijn mama tot nu toe nog shaped mijn angst is om een mening te hebben. Of misschien beter: haar angst/afschuw dat ik een mens ben die denkt en iemand anders is (geworden) dan een klein kindje dat luistert naar haar.

Ee zijn zoveel mooie voorbeelden om hierbij te geven: no muziek (enkel klassiek en niet luisteren met oortjes), kleren, politiek/meningen in het algemeen, hv haar mama die blij was dat ze opgegroeid was, haar klagen over dat ik geen kind meer ben, vriendin in amerika blm, haar klagen over dat mijn broer zoveel moeilijker is dan ik was, haar offense met de vergelijking onze relatie met die van haar moeder en haar steevaste overtuiging dat zij een perfecte moeder was…

[demaanwordtouder]

HV: Ze vertelde mij dat ze aan het praten was met HV haar mama en dat Evelien zei dat haar kinderen zo snel aan het opgroeien zijn en al echte volwassen worden :D, met zo een smile erbij. Ze zei dat ze niet begreep dat ouders blij zouden kunnen zijn dat hun kinderen groot worden, dat ze er een lach konden uitkrijgen bij het verkondigen dat ze “volwassen” werden. Want wie wil er nu een volwassen als kind? Jonge kinderen zijn die enigste die echt luisteren. Volwassen kinderen betekent gewoon iemand die ruzie met je maakt en het niet eens bent met jou…

Ik denk dat ze dit al vaker aanhaalt heeft. En ook hoe mijn klasgenoten er zoveel ouder uitzien dan mij (misschien mede omdat ik bang ben om iets van persoonlijkheid en stijl uit te stralen). Met een soort tevredenheid altijd, dat die mensen er uitzien als echt me volwassenen en wij slecht nog als 宝宝。

De angst van een mening te hebben of gewoon: een persoon te zijn

Ik denk dat iets wat heel veel van mij geshaped heeft en de relatie met mijn mama tot nu toe nog shaped mijn angst is om een mening te hebben. Of misschien beter: haar angst/afschuw dat ik een mens ben die denkt en iemand anders is (geworden) dan een klein kindje dat luistert naar haar.

Ee zijn zoveel mooie voorbeelden om hierbij te geven: no muziek (enkel klassiek en niet luisteren met oortjes), kleren, politiek/meningen in het algemeen, hv haar mama die blij was dat ze opgegroeid was, haar klagen over dat ik geen kind meer ben, vriendin in amerika blm, haar klagen over dat mijn broer zoveel moeilijker is dan ik was, haar offense met de vergelijking onze relatie met die van haar moeder en haar steevaste overtuiging dat zij een perfecte moeder was…

[demaanwordtouder]

Kleren: (dit is iets tem misschien half zesde middelbaar?)

Wanneer we gingen shoppen zei ik nooit iets. Ik heb nog nooit “dit vind ik wel mooi” of “dit vind ik niet mooi” durven zeggen. Omdat mijn mama haar taste als superieur beschouwde en alle andere mensen hun taste als 土 (low, trashy, for poor people, iets wat lelijke mensen vh platteland zouden dragen). Als mijn papa iets uitkoos of als mijn oma naar iets wees was haar antwoord steevast “nee das fucking lelijk? je smaak is echt 土 wtf ik kan niet geloven dat je dat mooi vindt het is zo lelijk. Stop gewoon en zwijg. Ik zal wel kiezen wat mooi is”. En ze was er ook van overtuigd dat iemand zoals ik, haar dochter die geboren en getogen is in het buitenland, een goede smaak zou hebben. En ik was zo bang, zo bang dat ik iets fouts ging zeggen. Dat ik naar een kledingstuk zou wijzen die zij niet goed achtte, dat ik iets fouts ging zeggen, iets dat niet overeenkwam met wat er in haar hoofd vaststond en mij dus zou uiten als fraud, als 土. Dat ik jiets zei. Shoppen was iets wat zij deed, all the rest waren paspoppen. We liepen mee, maar ik heb nog nooit gezegd of ik iets moois vond omdat ik niet durfde. En als ik iets dat zij wou kopen lelijk vond zei ik het ook niet, ik slikte het gewoon in. Ik wou haar blijheid niet verpesten. Ik zou het gewoon niet of weinig dragen. Ik weet nog de allereerste keer sat ik durfde te zeggen dat ik iets moois vond, het was in een polowinkel, in een outlet. Ik was zo bang, zo fucking bang om gejudged te worden, zooo fucking bang dat zij het niet mooi ging vinden en mij zou belabelen als datgene dat mijn vader en omda hebben gekregen. Het was een simpel wit bloesje. En ik wees ernaar, maar het was niet on sale 🤷‍♀️😂.

Mijn broer is in dit opzicht (deze hele post, niet enkel over kledij) altijd al zoveel beter geweest dan mij. Toen ik hem voor het eerst tegen mijn ouders hoorde ingaan was ik echt verbaasd. Ik had nooit geweten dat dat een optie was. Ik wist niet dat het zomaar kon. En toch deed hij het, een kind nog maar, zes volle jaren jonger dan mij, maar hij was diegene die als eerste nee durfde te zeggen.

De angst van een mening te hebben of gewoon: een persoon te zijn

Ik denk dat iets wat heel veel van mij geshaped heeft en de relatie met mijn mama tot nu toe nog shaped mijn angst is om een mening te hebben. Of misschien beter: haar angst/afschuw dat ik een mens ben die denkt en iemand anders is (geworden) dan een klein kindje dat luistert naar haar.

Ee zijn zoveel mooie voorbeelden om hierbij te geven: no muziek (enkel klassiek en niet luisteren met oortjes), kleren, politiek/meningen in het algemeen, hv haar mama die blij was dat ze opgegroeid was, haar klagen over dat ik geen kind meer ben, vriendin in amerika blm, haar klagen over dat mijn broer zoveel moeilijker is dan ik was, haar offense met de vergelijking onze relatie met die van haar moeder en haar steevaste overtuiging dat zij een perfecte moeder was…

[demaanwordtouder]

Ik denk dat zij heel bang was dat ik … een persoonlijkheid had? Dat ik een mening had. Dat ik iets was wat zij niet zou zijn, of erger nog: waar zij op neerkijkt. Ik denk dat zij heel bang is dat ik val buiten het kader waarin zij hoopte dat ik zou vallen; haar eigen kader.

De angst van een mening te hebben of gewoon: een persoon te zijn

Ik denk dat iets wat heel veel van mij geshaped heeft en de relatie met mijn mama tot nu toe nog shaped mijn angst is om een mening te hebben. Of misschien beter: haar angst/afschuw dat ik een mens ben die denkt en iemand anders is (geworden) dan een klein kindje dat luistert naar haar.

Ee zijn zoveel mooie voorbeelden om hierbij te geven: no muziek (enkel klassiek en niet luisteren met oortjes), kleren, politiek/meningen in het algemeen, hv haar mama die blij was dat ze opgegroeid was, haar klagen over dat ik geen kind meer ben, vriendin in amerika blm, haar klagen over dat mijn broer zoveel moeilijker is dan ik was, haar offense met de vergelijking onze relatie met die van haar moeder en haar steevaste overtuiging dat zij een perfecte moeder was…

[demaanwordtouder]

BLM: Dit was een gesprek in de auto. Ze zei dat ik een heel moeilijk kind was om op te voeden en het heel kut was om mij te moeten opvoeden. Maar ze kende iemand in amerika die iets had gezegd over een black persoon die aan het rijden was op de baan en dat haar dochter direct was opgesprongen om te zeggen dat ze racistisch was en shit begon te zeggen over BLM.

Mijn mama zei dat ik héél moeilijk en een kutkind was, maar dat ik gelukkig, god-zij-dank nog niet zo erg was als dat kind. GOD-ZIJ-DANK. Ze stelde dat voor als het ergste, het allerergste, de grootste blasfemie van wat je kon zijn als een kind, als een dochter. Ik wist dat ze zo dacht, maar ik was toch taken aback omdat ik niet wist dat haar gevoelens omtrent {een kind hebben die tegen zn ouder durft in te gaan} zó extreem was. Ik wist dat ze me zou haten, maar ik wist niet dat die haat zo diep geworteld ging zitten, dat de gedachte eraan haar leven zou verpesten, dat ik daartoe in staat was. En misschien was ik nog het meest geschockeerd omdat ik wist dat ik het eens was met dat meisje.

De angst van een mening te hebben of gewoon: een persoon te zijn

Ik denk dat iets wat heel veel van mij geshaped heeft en de relatie met mijn mama tot nu toe nog shaped mijn angst is om een mening te hebben. Of misschien beter: haar angst/afschuw dat ik een mens ben die denkt en iemand anders is (geworden) dan een klein kindje dat luistert naar haar.

Ee zijn zoveel mooie voorbeelden om hierbij te geven: no muziek (enkel klassiek en niet luisteren met oortjes), kleren, politiek/meningen in het algemeen, hv haar mama die blij was dat ze opgegroeid was, haar klagen over dat ik geen kind meer ben, vriendin in amerika blm, haar klagen over dat mijn broer zoveel moeilijker is dan ik was, haar offense met de vergelijking onze relatie met die van haar moeder en haar steevaste overtuiging dat zij een perfecte moeder was…

[demaanwordtouder]

Muziek: Ik heb heel veel jaren van het middelbaar geen/nauwelijks muziek geluisterd omdat mijn mama ertegen was. Ik bedoel, er is nooit gezegd geweest dat het niet mocht. Maar mijn mama had zó een distaste en uitgesproken verschrikkelijk negatieve, neerbuigende mening en afkeer naar alle muziek toe buiten klassieke. En liedjes van toen zij jong was mocht ook. Maar liedjes ook van toen zij jong was die mijn papa mooi vond mocht niet. (al de rest is trashy af, zeker pop, maar ook minder mainstream dingen)

En ik was zo bang dat ik niet in haar plaatje van wat een goede dochter/kind zou zijn ging vallen dat ik het gewoon niet deed. Ik luisterde gewoon bijna nooit muziek. Niet omdat het niet mocht, maar basically omdat het niet mocht.

Ik weet nog dat ik 1 keer met oortjes door de living liep en ze werd zó boos op me :(. Dus ja, oortjes mochten ook niet thuis. Ik denk dat ze het gewoon niet leuk vindt dat er mensen oortjes inhebben? Misschien omdat ze vind dat we dan niet luisterden naar haar of haar konden horen. Ze leek er een enorme afkeer van te hebben. En ze vond muziek in het algemeen misschien ook niet leuk. Er mocht absoluut geen muziek luidop afgespeeld worden thuis (echt niet!!!). Ze werd ook boos als er muziek afgespeeld werd in de auto.

Als ik een deuntje neuriede met haar (en/of papa) ik de buurt, dan kreeg ik direct een “wat is dat nu weer voor lied???” terwijl ze me (naar mijn gevoel) uitlachten. Dus dat deed ik ook niet.

Ik voelde me soms opgesloten in mijn eigen huis. Ik ben zó bang om iets van persoonlijkheid te hebben. Ik wil gewoon niet dat ze mij haten. I mean ze haten me al, maar ik doe er alles aan dat ze me niet nog meer verachten dan ze al doen.

De angst van een mening te hebben of gewoon: een persoon te zijn

Ik denk dat iets wat heel veel van mij geshaped heeft en de relatie met mijn mama tot nu toe nog shaped mijn angst is om een mening te hebben. Of misschien beter: haar angst/afschuw dat ik een mens ben die denkt en iemand anders is (geworden) dan een klein kindje dat luistert naar haar.

Ee zijn zoveel mooie voorbeelden om hierbij te geven: no muziek (enkel klassiek en niet luisteren met oortjes), kleren, politiek/meningen in het algemeen, hv haar mama die blij was dat ze opgegroeid was, haar klagen over dat ik geen kind meer ben, vriendin in amerika blm, haar klagen over dat mijn broer zoveel moeilijker is dan ik was, haar offense met de vergelijking onze relatie met die van haar moeder en haar steevaste overtuiging dat zij een perfecte moeder was…

[demaanwordtouder]

De angst van een mening te hebben of gewoon: een persoon te zijn

Ik denk dat iets wat heel veel van mij geshaped heeft en de relatie met mijn mama tot nu toe nog shaped mijn angst is om een mening te hebben. Of misschien beter: haar angst/afschuw dat ik een mens ben die denkt en iemand anders is (geworden) dan een klein kindje dat luistert naar haar.

Ee zijn zoveel mooie voorbeelden om hierbij te geven: no muziek (enkel klassiek en niet luisteren met oortjes), kleren, politiek/meningen in het algemeen, hv haar mama die blij was dat ze opgegroeid was, haar klagen over dat ik geen kind meer ben, vriendin in amerika blm, haar klagen over dat mijn broer zoveel moeilijker is dan ik was, haar offense met de vergelijking onze relatie met die van haar moeder en haar steevaste overtuiging dat zij een perfecte moeder was…

[demaanwordtouder]

Gekke vent maar dat is eerder iets van vroeger. Uiteindelijk bepaal jij zelf wat voor persoon je word :)

En als je in bepaalde vlakken lackt is het gewoon aan jou om daaraan te werken. Je bent tenslotte je eigen persoon (en je bent achttien haha) (vb: vroeger gaf ik vrienden ook geen knuffels, maar ik heb me er gewoon overgezet 🤷‍♀️. Ik denk dat dit geldt voor heel veel dingen eigenlijk, ook de periode kerstblok-paas dak enorm obsessed en repulsed was met hoe ik eruit zie. 纠结 (Jiūjié) 就想开一点就行了🙃🙃🙃 没必要把自己往死里纠结

[demaanwordtouder]

Klinkt zo bitter allemaal, maar ik ben er echt al een tijdje over. Die word vomit moest gewoon een keer gebeuren.

Ik denk dat de eerste stap ook was om ze "mama" en "papa" te noemen in conversaties met vrienden. Ik zei vroeger altijd vader en moeder omdat ik me zo disconnected voelde tegenover hun. mama voelde te 亲切 ofzo. Maar mijn mama had dat eens gehoord toen ik dat zei tegen een vriendin en ze zei zo "oh waarom 'moeder', das een beetje raar. zeg gewoon 'mama'". En oke, als zij dat niet graag hoort lol cava. Maar hun 'mama' en 'papa' noemen in conversaties maakt ze ook wel menselijker eigenlijk.

Het moest er echt een keer uit, anders voelde het alsof het allemaal nooit gebeurd was en ik para ben en gemeen ben tegenover mijn ouders.

Maar ik ben er echt over. Ik ben ook geen vijftien meer en hierover blijven dweilen voelt nutteloos en een beetje dom. Geeft een beetje de vibe van victim mentality tbh. Generaties zijn zo opgevoed en we all turned out to be fine :)).

Ouders en de omkering van affectie

Deze video (ref tiktok video van _haja_j) is ZO waar. Mijn ouders hebben zich altijd afstandelijk en emotioneel niet beschikbaar opgesteld in mijn opvoeding en jeugd. En nu proberen ze me soms een knuffel te geven en wanneer ik daar awkward op reageer zeggen ze 'oh nee helene is zo cold' of 'oh helene houdt niet van knuffels :('. Ja hallo? Ik vraag me af hoe dat zou komen? Ik werd letterlijk nooit geknuffeld als kind??? Ik werd van de leeftijd van misschien 3 tot 16 nog nooit geknuffeld geweest door jou, waarom moet ik het plots heel aangenaam en leuk vinden als je me komt omhelzen? Ik vind het oncomfortabel omdat jij mij zo hebt opgevoed. Jullie raakten me nooit aan als kind, dan is het toch logisch dat ik zo word? Ik word afgeschilderd als deze emotioneel unavailable, koude persoon terwijl ik enkel ben geworden wat jij hebt gecreëerd.

Ik ben enkel wat jij van mij gemaakt hebt mama.

Ik heb hun jarenlang moeten vasthouden en meehuilen door verdriet, rouw en ziekte. Beiden hebben ze in mijn armen gehuild. En wat krijg ik ervoor in de plaats? Toen ik huilde in mijn tienerjaren werd ik ofwel 1) uitgescholden, a la "ga fucking studeren ipv zo emotioneel te zijn 你就情绪这么多！要是你花这些时间学习的话" ofwel 2) bespot en uitgelachen 哇！好委屈啊！met een fucking vies gezicht erbij. Fuck off alsjeblieft.

Mama, ik hou jou vast bij ruzies en dood. Ik huil mee met jouw rouw omdat ik fucking empathie heb. Ik doe nachten door met jou, ik waak bij het kaarslicht en de incens. 我跟着你守夜。你哭时我也跟着你哭。我看到你哭我心疼。

而你呢？

你看着我就想���，因为我毁掉了我，回调了你，回调了我们全家。

Ik snap er niets van. Mijn papa had eens i love u achtig iets proberen zeggen omdat ik had gezegd dat ze dat nooit zeiden (wat ik ook niet erg vond?? ik ben er echt oke mee hoor) en toen ik daar enorm awkward op reageren zijn zij altijd zo van 'oh'. Ja nuh uh.

Onze relatie is zo omdat jullie het zo hebben gevormd met jullie eigen handen. Ik ben daar volledig oke mee. Waarom jullie niet?

[demaanwordtouder]

En wat mij ook irriteert is hoedanig ze verwachten dat ik wel emotionally available ben voor hun. Vroeger ook al, altijd al geweest. Een van mijn eerste herinneringen van mijn jeugd is dat ik huilend in de auto zat, de auto razend op de burggravenlaan, huilend, smekend om te stoppen. Ik zie niet in waarom een vijfjarige jouw relatieproblemen zou moeten oplossen? Ik heb ook altijd bij ruzies al als postbode haast moeten heen- en weer lopen tussen die twee. Omdat 2 veertigjarigen niet capabel zijn zelf te communiceren. En omdat mama er steevast van overtuigd was dat ik de enigste was waar papa naar luistert werd alle schuld en last van communicatie met papa op mijn schouders gezet. ‘爸爸只听你’ Ik heb hem moeten smeken en smeken om te antwoorden, want surprise surprise hij luisterde en reageerde ook niet op mij. like???? Waarom is jullie brein zo onontwikkeld wtf.

Waarom moet ik jullie wel allebei vasthouden bij berichten van kanker. Waarom moet ik jullie vasthouden bij berichten van overlijden. Jullie geven geen shit om mij. Misschien meen ik dit niet helemaal. Ik weet het niet. Ik vond dat vroeger niet zo erg, weet je. Het zijn zware tijden en ik word er oprechtig droevig van wanneer zij pijn lijden. Maar die video doet me er wel over nadenken, waarom moet ik jou vasthouden bij leed, maar het enigste wat ik krijg is spot.

Weet je, in principe vind ik die relatie niet zo erg. Als ik het gewoon zie als een symbiotische relatie -- ik krijg onderdak, eten, geld, basically alles wat ik nodig heb, en jullie krijgen emotionele steun. Eigenlijk vind ik dat best prima.

Maar stop gewoon met mij te proberen knuffelen en lovely dovely te doen. Onze relatie is volledig opgefucked en zo zij het.

Ouders en de omkering van affectie

Deze video (ref tiktok video van _haja_j) is ZO waar. Mijn ouders hebben zich altijd afstandelijk en emotioneel niet beschikbaar opgesteld in mijn opvoeding en jeugd. En nu proberen ze me soms een knuffel te geven en wanneer ik daar awkward op reageer zeggen ze 'oh nee helene is zo cold' of 'oh helene houdt niet van knuffels :('. Ja hallo? Ik vraag me af hoe dat zou komen? Ik werd letterlijk nooit geknuffeld als kind??? Ik werd van de leeftijd van misschien 3 tot 16 nog nooit geknuffeld geweest door jou, waarom moet ik het plots heel aangenaam en leuk vinden als je me komt omhelzen? Ik vind het oncomfortabel omdat jij mij zo hebt opgevoed. Jullie raakten me nooit aan als kind, dan is het toch logisch dat ik zo word? Ik word afgeschilderd als deze emotioneel unavailable, koude persoon terwijl ik enkel ben geworden wat jij hebt gecreëerd.

Ik ben enkel wat jij van mij gemaakt hebt mama.

Ik heb hun jarenlang moeten vasthouden en meehuilen door verdriet, rouw en ziekte. Beiden hebben ze in mijn armen gehuild. En wat krijg ik ervoor in de plaats? Toen ik huilde in mijn tienerjaren werd ik ofwel 1) uitgescholden, a la "ga fucking studeren ipv zo emotioneel te zijn 你就情绪这么多！要是你花这些时间学习的话" ofwel 2) bespot en uitgelachen 哇！好委屈啊！met een fucking vies gezicht erbij. Fuck off alsjeblieft.

Mama, ik hou jou vast bij ruzies en dood. Ik huil mee met jouw rouw omdat ik fucking empathie heb. Ik doe nachten door met jou, ik waak bij het kaarslicht en de incens. 我跟着你守夜。你哭时我也跟着你哭。我看到你哭我心疼。

而你呢？

你看着我就想哭，因为我毁掉了我，回调了你，回调了我们全家。

Ik snap er niets van. Mijn papa had eens i love u achtig iets proberen zeggen omdat ik had gezegd dat ze dat nooit zeiden (wat ik ook niet erg vond?? ik ben er echt oke mee hoor) en toen ik daar enorm awkward op reageren zijn zij altijd zo van 'oh'. Ja nuh uh.

Onze relatie is zo omdat jullie het zo hebben gevormd met jullie eigen handen. Ik ben daar volledig oke mee. Waarom jullie niet?

[demaanwordtouder]

Dit onderwerp is eigenlijk al iets dat ik een tijdje geleden achter me heb gelaten. Onze relatie is best goed nu maar ik heb er nog nooit over gevent en ik denk dat dat wel nodig was.

Om het er voor altijd uit te krijgen en gewoon verder te gaan. Het heeft geen nut om achteruit te kijken, ik hoop gewoon dat mijn broer betere ouders gaat hebben. (Ik betwijfel of dat het geval zal zijn, maar one can hope ig.) Maar het irriteert mij gewoon wanneer ze all lovely dovely proberen te doen alsof ik in juni 24 niet op de verge van zelfmoord zat omdat jullie zodanig lief waren. Like fuck off.

Ze doen alsof er nooit iets gebeurd is. Ze doen alsof ik niet een heel jaar fucking bang was van jou haar en echt niet durfde te praten tegen haar, nog minder haar aan te kijken. Alsjeblieft. Onze relatie is nu eenmaal droog en leeg, laat dat het dan ook zijn.

Ouders en de omkering van affectie

Deze video (ref tiktok video van _haja_j) is ZO waar. Mijn ouders hebben zich altijd afstandelijk en emotioneel niet beschikbaar opgesteld in mijn opvoeding en jeugd. En nu proberen ze me soms een knuffel te geven en wanneer ik daar awkward op reageer zeggen ze 'oh nee helene is zo cold' of 'oh helene houdt niet van knuffels :('. Ja hallo? Ik vraag me af hoe dat zou komen? Ik werd letterlijk nooit geknuffeld als kind??? Ik werd van de leeftijd van misschien 3 tot 16 nog nooit geknuffeld geweest door jou, waarom moet ik het plots heel aangenaam en leuk vinden als je me komt omhelzen? Ik vind het oncomfortabel omdat jij mij zo hebt opgevoed. Jullie raakten me nooit aan als kind, dan is het toch logisch dat ik zo word? Ik word afgeschilderd als deze emotioneel unavailable, koude persoon terwijl ik enkel ben geworden wat jij hebt gecreëerd.

Ik ben enkel wat jij van mij gemaakt hebt mama.

Ik heb hun jarenlang moeten vasthouden en meehuilen door verdriet, rouw en ziekte. Beiden hebben ze in mijn armen gehuild. En wat krijg ik ervoor in de plaats? Toen ik huilde in mijn tienerjaren werd ik ofwel 1) uitgescholden, a la "ga fucking studeren ipv zo emotioneel te zijn 你就情绪这么多！要是你花这些时间学习的话" ofwel 2) bespot en uitgelachen 哇！好委屈啊！met een fucking vies gezicht erbij. Fuck off alsjeblieft.

Mama, ik hou jou vast bij ruzies en dood. Ik huil mee met jouw rouw omdat ik fucking empathie heb. Ik doe nachten door met jou, ik waak bij het kaarslicht en de incens. 我跟着你守夜。你哭时我也跟着你哭。我看到你哭我心疼。

而你呢？

你看着我就想哭，因为我毁掉了我，回调了你，回调了我们全家。

Ik snap er niets van. Mijn papa had eens i love u achtig iets proberen zeggen omdat ik had gezegd dat ze dat nooit zeiden (wat ik ook niet erg vond?? ik ben er echt oke mee hoor) en toen ik daar enorm awkward op reageren zijn zij altijd zo van 'oh'. Ja nuh uh.

Onze relatie is zo omdat jullie het zo hebben gevormd met jullie eigen handen. Ik ben daar volledig oke mee. Waarom jullie niet?

[demaanwordtouder]

Side note op dat punt van "Ik vind het niet erg dat je mij niet knuffelt of me vasthoudt wanneer ik een breakdown heb.":

Ik heb er rust mee gevonden maar als ik hoor van vrienden en hoe hun relatie tot hun ouders zijn is dat soms toch wat zuur. Jolien zei dat ze de nacht voor haar examen (EM denk ik?) een enorme paniekaanval/breakdown had en dat haar mama haar in haar armen had vastgehouden tot ze weer wat kalmer was. En als ik dat hoor is dat soms wel wat zuur ja :) Jaloers misschien. Ik heb ook al enorme mental breakdowns gehad voor examens, maar aint no way dat ik naar mijn ouders zou gaan. Ze stellen zich enorm lief en wtv voor dit schooljaar maar ik zou het gewoon nooit doen.

Onze relatie is nooit dat geweest en zal dat ook nooit zijn. And so be it. Stop alsjeblieft met proberen er iets diepers, emotioneel van te maken. Alsjeblieft.

Ouders en de omkering van affectie

Deze video (ref tiktok video van _haja_j) is ZO waar. Mijn ouders hebben zich altijd afstandelijk en emotioneel niet beschikbaar opgesteld in mijn opvoeding en jeugd. En nu proberen ze me soms een knuffel te geven en wanneer ik daar awkward op reageer zeggen ze 'oh nee helene is zo cold' of 'oh helene houdt niet van knuffels :('. Ja hallo? Ik vraag me af hoe dat zou komen? Ik werd letterlijk nooit geknuffeld als kind??? Ik werd van de leeftijd van misschien 3 tot 16 nog nooit geknuffeld geweest door jou, waarom moet ik het plots heel aangenaam en leuk vinden als je me komt omhelzen? Ik vind het oncomfortabel omdat jij mij zo hebt opgevoed. Jullie raakten me nooit aan als kind, dan is het toch logisch dat ik zo word? Ik word afgeschilderd als deze emotioneel unavailable, koude persoon terwijl ik enkel ben geworden wat jij hebt gecreëerd.

Ik ben enkel wat jij van mij gemaakt hebt mama.

Ik heb hun jarenlang moeten vasthouden en meehuilen door verdriet, rouw en ziekte. Beiden hebben ze in mijn armen gehuild. En wat krijg ik ervoor in de plaats? Toen ik huilde in mijn tienerjaren werd ik ofwel 1) uitgescholden, a la "ga fucking studeren ipv zo emotioneel te zijn 你就情绪这么多！要是你花这些时间学习的话" ofwel 2) bespot en uitgelachen 哇！好委屈啊！met een fucking vies gezicht erbij. Fuck off alsjeblieft.

Mama, ik hou jou vast bij ruzies en dood. Ik huil mee met jouw rouw omdat ik fucking empathie heb. Ik doe nachten door met jou, ik waak bij het kaarslicht en de incens. 我跟着你守夜。你哭时我也跟着你哭。我看到你哭我心疼。

而你呢？

你看着我就想哭，因为我毁掉了我，回调了你，回调了我们全家。

Ik snap er niets van. Mijn papa had eens i love u achtig iets proberen zeggen omdat ik had gezegd dat ze dat nooit zeiden (wat ik ook niet erg vond?? ik ben er echt oke mee hoor) en toen ik daar enorm awkward op reageren zijn zij altijd zo van 'oh'. Ja nuh uh.

Onze relatie is zo omdat jullie het zo hebben gevormd met jullie eigen handen. Ik ben daar volledig oke mee. Waarom jullie niet?

[demaanwordtouder]

Toen ik 15 was vond ik het misschien wel erg dat ik geen emotionele backup of steun had thuis. Maar nu niet meer. Het kan mij niet schelen, ik heb deftige vrienden, en de rest kan ik prima zelf verwerken. Ik vind het niet erg dat je mij niet knuffelt of me vasthoudt wanneer ik een breakdown heb.

Ik kan er zelf mee overweg.

Stop dan ook met proberen. En nu klink IK als de villain, de persoon die niet houdt van zijn ouders. Maar stop gewoon. Ik ga er altijd oncomfortabel en weirded out op reageren, dat is wat jij van mij hebt gemaakt. En Ik ben ook al over de fase dat ik dingen daarop steek (van 'oh ik heb issues omdat mijn ouders emotionally unavailable waren'), ik heb er rust mee gevonden. Waarom kan jij dat niet?

Ouders en de omkering van affectie

Deze video (ref tiktok video van _haja_j) is ZO waar. Mijn ouders hebben zich altijd afstandelijk en emotioneel niet beschikbaar opgesteld in mijn opvoeding en jeugd. En nu proberen ze me soms een knuffel te geven en wanneer ik daar awkward op reageer zeggen ze 'oh nee helene is zo cold' of 'oh helene houdt niet van knuffels :('. Ja hallo? Ik vraag me af hoe dat zou komen? Ik werd letterlijk nooit geknuffeld als kind??? Ik werd van de leeftijd van misschien 3 tot 16 nog nooit geknuffeld geweest door jou, waarom moet ik het plots heel aangenaam en leuk vinden als je me komt omhelzen? Ik vind het oncomfortabel omdat jij mij zo hebt opgevoed. Jullie raakten me nooit aan als kind, dan is het toch logisch dat ik zo word? Ik word afgeschilderd als deze emotioneel unavailable, koude persoon terwijl ik enkel ben geworden wat jij hebt gecreëerd.

Ik ben enkel wat jij van mij gemaakt hebt mama.

Ik heb hun jarenlang moeten vasthouden en meehuilen door verdriet, rouw en ziekte. Beiden hebben ze in mijn armen gehuild. En wat krijg ik ervoor in de plaats? Toen ik huilde in mijn tienerjaren werd ik ofwel 1) uitgescholden, a la "ga fucking studeren ipv zo emotioneel te zijn 你就情绪这么多！要是你花这些时间学习的话" ofwel 2) bespot en uitgelachen 哇！好委屈啊！met een fucking vies gezicht erbij. Fuck off alsjeblieft.

Mama, ik hou jou vast bij ruzies en dood. Ik huil mee met jouw rouw omdat ik fucking empathie heb. Ik doe nachten door met jou, ik waak bij het kaarslicht en de incens. 我跟着你守夜。你哭时我也跟着你哭。我看到你哭我心疼。

而你呢？

你看着我就想哭，因为我毁掉了我，回调了你，回调了我们全家。

Ik snap er niets van. Mijn papa had eens i love u achtig iets proberen zeggen omdat ik had gezegd dat ze dat nooit zeiden (wat ik ook niet erg vond?? ik ben er echt oke mee hoor) en toen ik daar enorm awkward op reageren zijn zij altijd zo van 'oh'. Ja nuh uh.

Onze relatie is zo omdat jullie het zo hebben gevormd met jullie eigen handen. Ik ben daar volledig oke mee. Waarom jullie niet?