devrimsergendiren

[devrimsergendiren]

Yetenekli dansçi çocuklar...

[devrimsergendiren]

CEHALET MUTLULUK MUDUR?

Berlin Max Planck Enstitüsü ve İspanya Granada Üniversitesi araştırıcılarının 2.000'den fazla insanla yaptığı bir çalışmanın sonuçlarını çok ilginç bulduğum için sizlerle paylaşmak istedim. Araştırıcılar deneklere, eşlerinin ya da kendilerinin ne zaman ve ne şekilde öleceklerini bilmek isteyip istemediklerini soruyor. %90’ı eşlerinin, %87’si ise kendilerinin, ne zaman ve ne şekilde öleceklerini bilmek istemiyor. Boşanıp boşanmayacaklarını ve olası boşanmanın ne zaman olacağını bilmek isteyip istemedikleri sorulduğunda, yüzde 86'dan fazlası ‘’hayır’’ diyor. Araştırmayı bizim evde uyguladım. Eşim, benim ve kendisinin ne zaman ve ne şekilde öleceğimizi bilmek istemiyor. Bense bilmek isterim. Aslında bu soru, çok yaygın bir insani eğilime işaret ediyor. Bizler genellikle, bize acı verecek bilgileri öğrenmekten kaçıyoruz. Çok uzun yıllardır hastalarımdan haberleri, geleceği öngören tartışma programlarını dinlemek istemediklerini duyuyorum. Ailesinde Huntington Hastalığı olan bir hastam, hastalığa yakalanmaktan çok korktuğu için sürekli anksiyete ve depresyon yaşıyordu. Bu hastalık, nöronların yapısını bozarak beynin bir bölümünü öldüren, kas koordinasyonu ve algısal beceri kaybına yol açan, genetik geçişli ölümcül bir hastalıktır. Bir testle bu hastalığa yakalanma olasılığını saptamak mümkündür. Hastam ısrarla testten kaçıyordu. Ben aynı durumda olsam ne yapacağımı düşünmüştüm. Büyük olasılıkla bilinmezin kaygısını taşımak yerine gerçeği öğrenmeyi tercih ederdim. Ama araştırmalar, ailesinde bu hastalık olanlardan yalnızca %7’sinin testi yaptırdığını gösteriyor. Bir başka araştırmaya göre insanlar, cinsel yolla bulaşan bir hastalık testinin sonucunu öğrenmekten kaçınmak için gelirlerinin bir kısmından vaz geçmeyi tercih ediyor. Yatırımcıların, borsanın kötü gittiği günlerde hisselerinin değerine bakmaktan kaçındıkları biliniyor. Gerçekleri öğrenmek isteyenlerle istemeyenler arasında cinsiyet, gelir, yaş veya eğitim gibi konularda bir farklılık yok. Ama daha dışa dönük, yeni deneyimlere açık insanlar, gerçekleri öğrenmeye daha istekliler. Gerçekleri bilmekten kaçınma eğilimi, geleceği bilmenin neden olabileceği acıların bir kısmından vazgeçmemize yardımcı olduğu için bu denli yaygın. Cehaletin, okuma-yazma bilmemek olduğunu sanıyoruz. Oysa cehalet, eğitim ve öğretim düzeyinden tamamen bağımsız bir körlük durumudur. Bilgiye, gerçeğe direnmektir! Çoğumuz cehaletin mutluluk olduğuna inanıyoruz! Siz de kendinize sorun! Ölümcül bir hastalığı taşıyıp taşımadığınızı anlamak için bir test yaptırır mıydınız? Ne zaman ve ne şekilde öleceğinizi bilmek ister miydiniz?

Dr. Şafak Nakajima

[devrimsergendiren]

Herşeyi Yak

Beni yak kendini yak herşeyi yak Bir kıvılcım yeter ben hazırım bak İster öp okşa istersen öldür Aşk için ölmeli aşk, o zaman aşk Aşk için ölmeli aşk, o zaman aşk Seni içime çektim bir nefeste Yüreğim tutuklu göğsüm kafeste Yanacağız ikimiz de ateşte Bir kıvılcım yeter hazırım bak Aşk için ölmeli aşk, o zaman aşk Allahım Allahım ateşlere yürüyorum Allahım acı ile, aşk ile büyüyorum. Beni yor hasretinle sevginle yor Sevgisizlik ayrılıktan daha zor Dilediğin kadar acıt canımı Varlığın da yokluğun da yetmiyor Varlığın da yokluğun da yetmiyor. Allahım Allahım ateşlere yürüyorum Allahım acı ile, aşk ile büyüyorum Beni yak kendini yak herşeyi yak Bir kıvılcım yeter ben hazırım bak İster öp okşa istersen öldür Aşk için ölmeli aşk, o zaman aşk Aşk için ölmeli aşk, o zaman aşk Seni içime çektim bir nefeste Yüreğim tutuklu göğsüm kafeste Yanacağız ikimiz de ateşte Bir kıvılcım yeter hazırım bak Aşk için ölmeli aşk, o zaman aşk Beni yak kendini yak herşeyi yak Bir kıvılcım yeter ben hazırım bak İster öp okşa istersen öldür Aşk için ölmeli aşk, o zaman aşk Aşk için ölmeli aşk, o zaman aşk ...

Duman  

[devrimsergendiren]

Sıra ayakkabı da ...

[devrimsergendiren]

Kaddafi Kimdir ?

Kaddafi’nin Ankara Kara Harp Okulu Mezunu olduğunu, Kıbrıs barış harekatında Amerika’ya kafa tutarak, Türkiye’ye yardım ettiğini, 1970`lerdeki petrol krizi sırasında Türkiye`ye ucuz petrol veren tek lider olduğunu, Amerikan ambargosunu yararak, Türk Silahlı Kuvvetleri’ne 25 tonluk roket ve 4 uçak dolusu askeri mühimmat hibe ettiğini, Türkiye’ye gönderilecek malzemelerin uçaklara yüklenmesinde bizzat yardım ettiğini ve sırtında uçaklara malzeme taşıdığını, Amerika ve İngiltere’nin Libya’daki tüm askeri üslerini kapattığını, Kendi Uçaklarındaki Libya bayraklarını çıkararak, Türk Bayrağı takıp, Kıbrıs’ın güneyinde Rum şehir ve limanlarını bombalayarak Türk çıkarmasına yardım ettiğini, Ve; Libya’da evlerde kullanılan elektrik bedava, su ve doğalgaz zorunlu ihtiyaç kapsamında olduğu için bedava, Libya’da eğitim ve sağlık hizmetleri bedava. Libya devleti, tüm hastalara ilacı hiçbir ücret talep etmeden verildiği. Benzinin litresi 0.08 Euro, yani bir Libyalı’nın bir litre benzine ödediği para Türk Lirası’yla yaklaşık 20 kuruş olduğu, Libya ulusal bankaları faiz almadığı. Libya vatandaşları hiçbir şekilde vergi ödemediği. Libya hem Afrika’da hem de tüm dünyada en borçsuz ülke olduğu Libya’da arabalar fabrika çıkış fiyatına satıldığı, Nakliye bedellerini devletin karşıladığı Yurtdışında burslu okuyan öğrencilere Libya devleti iadesiz olarak aylık 1650 Euro burs verdiği Libya’da tüm üniversite mezunları bir iş bulana kadar maaşa bağlandığı. Libya’da evlenmek isteyen tüm çiftlere devlet 150 metrekarelik daire verildiği Libya’da istisnasız olarak her aile aylık 300 Euro yardım aldığını. Petrol gelirlerinin yüzde 90’ı Libya halkına gittiğini, Biliyor muydunuz?

[devrimsergendiren]

Anti-Revisionism in the United Kingdom The Second Wave: the Radical Youth Wants a Party: The Late 1960s  The original anti-revisionist impetus of the first wave might have ultimately stalled if it had not been rejuvenated by the second wave of activism fuel by the radicalised youth. These were drawn from a number of sources – student members of the Revolutionary Socialist Students’ Federation (RSSF), youth from the Young Communist League (YCL), and activists who were radicalized in the Schools Action Union (SAU) – all determined to form a revolutionary party. The YCL was the youth group of the CPGB. The RSSF was a radical national student group launched in June 1968 to unite revolutionary-minded students across the UK. The SAU was formed in London in January 1969 at a meeting attended by members of the Free Schools Campaign, Secondary School Students Union and various regional groups. The SAU’s basic demand was for students to have a say in how schools were run. The SAU was not a Marxist-Leninist group, although members self-consciously involved themselves in what they regarded as a movement of revolutionary youth, describing themselves as Maoist or anti-revisionist Marxist-Leninist. In the YCL, any challenge to the CPGB “Party line” were criticised as sectarian and dogmatic, and the heavy-handed manner in dealing with differences fuelled discontent in small pockets throughout the organisation. One London branch, the St. Pancras YCL, was unusual in that its leading members and activists considered themselves opponents of the British Road to Socialism. They were to form the nuclei of the Camden Communist Movement in 1967 and go on to participate in a succession of Marxist-Leninist organisations including the Joint Committee of Communists (JCC) and the Revolutionary Communist League of Britain (RCLB). The key London Branch of RSSF in particular proved to be a rich source of Maoist activists. Organisations like the Revolutionary Marxist-Leninist League (RMLL), led by Manchanda, one of those charismatic characters that populated the margins of student Maoist organisations in England, drew many of its members from the RSSF. Its off-spring include the Association of Communist Workers, launched in 1969 and led by law lecturer Harpal Brar (who later would found the Communist Party Great Britain (Marxist-Leninist)) Edward Davoren, an RMLL activist who broke with the group in August 1969 went on to lead the Irish National Liberation Solidarity Front that published Irish Liberation Press and had at its core the Communist Workers League of Britain (Marxist-Leninist) that publicly emerged in 1972-73. The main point is that the Maoist organisations of the second wave were consciously created in a process that saw the ranks of those expelled from the CPGB for their anti-revisionist politics reinforced by politically active students that were too Marxist for the YCL and numerous activists radicalised by events on the international scene, particularly the Cultural Revolution in China and the wars of resistance fought in Vietnam and elsewhere in the Third World. There was an enthusiasm and a desire to change the world for the better. By 1968, the movement was dominated by radicalised petty-bourgeois youth and intellectuals eager to “make revolution”. The drive to form a new Party resulted in the formation of the Communist Party of Britain (Marxist-Leninist) (CPB (ML)) in Easter 1968, Led by a former executive member of the Communist party and the Amalgamated Union of Engineering Workers (AEU) leader, Reg Birch. A few hundred strong at its height, the CPB (ML) had the advantages of a recognised trade union leader as its founder, geographical representation across the country, and a working class base. It produced a newspaper, The Worker, starting in January 1969 and enjoyed international recognition by both Albania and China. The CPB (ML) seemed attractive to those looking for a serious political force: it offered the opportunity to rectify the stunted development of the movement by providing an organisation organically connected to the working class in Britain. With a pedigree of both trade unionism and Communist Party activity, Chairman Birch offered the possibility of gathering the best forces of the Marxist-Leninist movement around the standard he had raised. Many wanted a unified centre to build the movement around; after all, Britain’s Maoist were a minority tendency in the creative political constellation of a British Left swamped by revisionists and Trotskyists. Those disgusted with the squabbling that seemed to dominate the activities of many anti-revisionist circles looked forward to the opportunity for serious political work in trade unions and campaigns directed at winning working class support in the appropriate Leninist fashion. Nonetheless, the CPB (ML) had its critics. In September 1969 the loose affiliation of groups and activists in and around the Joint Committee of Communists that had coalesced out of activists from the YCL, students and a sprinkling of veteran anti-revisionists, formed the Communist Federation of Britain (Marxist-Leninist). The CFB (ML) was essentially the reconstituted JCC, still politically stunted by its insistence on organising as a federation of groups. As a result, it lacked a coherent leadership to weld the organisation into an interventionist focused force. It published a monthly newspaper Struggle starting in December 1969 and a theoretical journal the Marxist-Leninist Quarterly. Throughout the 1960s, Britain’s Maoists were incapable of acting as a unified movement. Certainly the use of the term movement is an accurate one, reflecting the continuing existence and even proliferation of small active groups. All too often, the smaller the group, the more introspective its members were and too much of the movement’s energy and effort was devoted to bitter interminable polemics directed at “comrades” in other organizations.

[devrimsergendiren]

Heute vor 73 Jahren, am 22.02.1943, wurden die drei Mitglieder der Widerstandsgruppe „Weiße Rose“ Sophie Scholl, Hans Scholl und Christoph Probst nach einem kurzen Schauprozess in München hingerichtet. Der BDAJ gedenkt ihrer und schöpft aus der Zivilcourage dieser Menschen Mut und Hoffnung. Sie sind auch Vorbilder für uns.

Wir erinnern auch an die Worte von Goethe, die Hans Scholl an die Wand seiner Zelle kritzelte, kurz bevor er hingerichtet wurde: „Allen Gewalten zum Trotz sich erhalten.“ So wollen wir uns und unsere Menschenwürde „erhalten“. In Sivas, Maras ebenso wie in Auschwitz. In Cizre, Sur ebenso wie in Solingen und Mölln.

[devrimsergendiren]

Seni gidi Anarşist koyun :)