dorpsgenoten - Tumblr blog

[dorpsgenoten]

Over mannelijke achterkanten en goed gestileerde auto’s

Mijn vader had de eerste auto van het dorp. Mijn deftige meneer van een vader die nog wist hoe je met een hoed een dame kon groeten. Hij reed in imposante vooroorlogse Amerikanen en wekte daarmee de interesse van de totale vrouwelijk populatie in deze buurt. En daar ging het al mis…

Genetische mutatie. Auto-mutulatiegen geboren: Jezelf een leven lang kwellen door te kwijlen bij mooie auto’s. Ik ben er mee geboren. Not ladylike. SO WHAT! Ik ga me er niet voor verontschuldigen! Ik hou van auto’s, maar niet zomaar van auto’s. Ik hou van auto’s met motorvermogen, waar je het asfalt mee tegen de voorruit van je achterbuurman kunt smijten door even gas te geven. Die auto’s waarbij er slurpende geluiden uit de benzinetank komen vanaf het moment dat je ze start. Foute auto’s die eigenlijk niet mogen. Ik krijg er kippenvel van. Maar er is meer, ik heb een compleet eisenpakket uiteraard. Het oog wil ook wat. Ik kijk naar auto’s zoals ik naar mannen kijk:  ik val zowel op de inhoud als op de buitenkant. Het complete plaatje moet kloppen. Goed gestroomlijnd, niet even snel in elkaar gepleurd maar een doordacht design. En dan het allerbelangrijkste: de achterkant! Een mooi gestileerd kontje. Een mannelijk achterkantje. Ik moet het gevoel hebben dat ik mijn hand er op kan leggen voor een klein corrigerend tikje…

[dorpsgenoten]

[dorpsgenoten]

Inburgeringscursus

Het is al dagen meer dan 30 graden hier in het Drents Friese Wold, en het zwembad is verreweg de beste plek om de middag door te brengen. Het is van een stichting,  die draait volgens mij geheel op vrijwilligers, en is door de collectieve inspanning van de gemeenschap echt prachtig, schoon, goed onderhouden en goed bemand.

Het zal wel door de imposante vrijwillige badmeester komen die voor ons de kinderen door het bad dirigeert dat ik aan de praat kom over het verenigingsleven met een lokale mevrouw naast me. En dan duiken ineens mijn frustraties op over de hedendaagse  ik-mentaliteit, die zeker ook heerst bij veel leden van verenigingen in de Randstad:

Dat men eigenlijk niet meer weet wat verenigingsleven is, zelden klaar staan om het werk te doen, vaak ook slechts een dienst afneemt, en direct klaagt als die dienst niet naar tevredenheid is.

Of is dat iets typisch van de Randstad? vraag ik me af.

Nee hoor, zegt de mevrouw stellig. Weet je, Noaberschap, dat hebben we hier nog steeds. Dat je wat voor de gemeenschap doet, zoals dat vrijwilligerswerk, en dat je naar elkaar omkijkt. Dat wordt ook van je verwacht hier in de dorpen als je hier woont, dat je actief deelneemt aan onze samenleving.  Het wordt je ook nagedragen als je het niet doet, wat logisch is. Iedereen moet zijn steentje bijdragen. En dan zijn er van die mensen van buitenaf die hier komen wonen die helemaal nergens iets mee te maken willen hebben. Dat vind ik prima dat je daar voor kiest. Iedereen mag leven zoals hij zelf wil. Maar dan moet je ook niet zeuren als je het ergens niet mee eens bent, en ook geen eisen stellen aan de gemeenschap. Dat recht heb je dan verspeeld hoor.

Zo is het, bedenk ik. Hoe simpel kan het leven zijn. We leven allemaal samen in dit land, en dat noaberschap, dat is nog steeds heel hard nodig om harmonieus samen te leven. En als je jezelf daar niet in kunt vinden omdat je ego te groot is, dan verspeel je toch echt je recht op dat samen leven.

Misschien hebben ze dan hier, op de grens van Drenthe en Friesland, nog wel wat hutjes op de hei voor je.

Afbeelding: https://pixabay.com

https://www.bosbadvledder.nl/

[dorpsgenoten]

Volmaakt

Het gekke van fictie is, dat het in je hoofd zo echt kan zijn, dat je op elke hoek van de straat verwacht je hoofdpersonen tegen te komen. Ergens moet toch een spoor van die passie zijn, of een stille kus, of misschien alleen een glimlach die lang geleden gegeven is? Ik ben sinds lange tijd weer in de omgeving waar mijn roman speelt en zoek onbewust herkenning. In gezichten, in situaties, in het onuitwisbare verlangen naar een droomwereld die in mijn gedachten nog steeds tastbaar echt is. Maar ik realiseer het me al snel, ik ben ineens de gefrustreerde lezer van mijn eigen verhaal geworden: er klopt helemaal niets van in het echt!

Het huis, mijn mooie huis dat ik in gedachten stukje bij beetje gerenoveerd heb, blijkt totaal onbereikbaar vanwege een van voor tot achter opengebroken straat. In de Zaagkoele is de modernisering genadeloos en niet heel fraai toegeslagen, en begraven doet men hier al helemaal niet bij de kerk. Mijn korenveld met bloemen is omgeploegd, er staat een groot en onbegrijpelijk bord bij. Zulke borden betekenen meestal niet veel goeds, het vermoeden dat er nooit meer korenblauwe bloemen in Doldersum zullen groeien is groot. En ja, ik heb toch echt diverse locaties bij elkaar geplakt in mijn hoofd tot 1 niet bestaand dorp, want ik ben al snel de weg compleet kwijt in mijn eigen hersenspinsels.

Het zou voor mij een complete desillusie kunnen zijn, ware het niet dat…

de heide zelden zo mooi in bloei stond als dit jaar, ik sta er met tranen in mijn ogen en prijs mezelf gelukkig dat ik er zomaar mag lopen. De pannenkoeken in de Zaagkoele, dat zijn nog steeds de lekkerste van Nederland en voor wat betreft dat niet helemaal bestaande dorp, Google maps weet alles! Het huis, mijn mooie droomhuis, staat heel beloftevol weer te koop, gerenoveerd door de huidige eigenaar zonder dat het ons 1 zweetdruppeltje en 1 cent gekost heeft, en we dromen ineens weer volop verder over wonen hier, ver weg van ons huidige huis, in deze prachtige omgeving.

De fietstochten langs alle plekjes uit het verhaal zijn plezierig. Het is rustig zomerweer, de mensen zijn vriendelijk, ik heb een fijne fiets en de glimlach wil niet meer van mijn gezicht. Want ik besef weer dat ik juist hier de woorden kreeg om in mijn gedachten een vader terug te vinden die ik al zo ontzettend lang moet missen, zomaar ineens na een half mensenleven vol ongrijpbare flarden van gemis de herinneringen voor altijd vast kon houden in simpele woorden en gevoel, en zelf kon maken tot iets dat ik kon accepteren.

Wat een volmaakt weerzien.

[dorpsgenoten]

De vermoorde onschuld

‘Mijn vrouw wil dit graag, ze maakt al die dingen zelf..´ Jan kijkt aarzelend om zich heen, zijn uitleg klinkt als een verontschuldiging. Hij staat midden in de uit de hand gelopen hobby van zijn echtgenote en weet zich er overduidelijk geen raad mee. ‘Dus ik heb dit pandje maar gehuurd voor haar´, gaat hij verder, en tilt iets omhoog wat uiteindelijk in iemands tuin moet gaan pronken.

Eind jaren ’90 is het eigen-huis-en-tuin gebeuren een daverend succes en velen willen een graantje mee  pikken. Zo ook de vrouw van Jan. Ze maakt grote decoratieve voorwerpen.

‘Wie zou dit willen hebben?´ vervolgt Jan op een verontschuldigende toon. We staan samen in het gloednieuwe winkelpand, vol met ideeën van zijn vrouw, waar hij waarschijnlijk niets van begrijpt, en ik vind hem aandoenlijk, een beetje sullig zelfs. ‘Ze knutselt wat, maar ja…’ Hij kijkt weer om zich heen en slaakt een zucht. Hij ziet hier geen winst, dat is me wel duidelijk.

Ik ben naar hem toegestuurd om een leuk stukje te schrijven, ter ere van de opening van zijn winkel, en zijn aandoenlijkheid raakt me.

´Als ik er nu eens van maak: alle objecten worden in eigen atelier ontworpen, klinkt dat niet  beter?´   Jan zijn ogen lichten op, hij lacht ineens. ´Ja, JA! Atelier! Ha ha! Dat klinkt veel beter!´ ‘En misschien kan je vrouw ook ontwerpen in opdracht?’ probeer ik. Jan lacht nu voluit, jazeker kan ze dat! Ik suggereer nog wat volzinnen om het geheel nog meer op te leuken en Jan ziet ineens weer het licht,  heeft zomaar weer een geweldige, bijzondere vrouw.

`Joh Jan, het komt goed, ik maak er wat moois van´, beloof ik tot besluit. Jan slaakt een zucht van opluchting  en schudt me langdurig en dankbaar de hand.

Als Jan dood wordt gevonden in een bestelbus, bij mijn moeder om de hoek, kan ik het bijna niet geloven. En ik wil de geruchten eigenlijk ook niet geloven, over drugs, en de verkeerde mensen tegenkomen op het verkeerde moment, ik kan niet geloven dat dit over die sullige vriendelijke man gaat, die zoveel voor zijn vrouw over had dat hij iets waar hij totaal niet in geloofde toch ondersteunde. Maar Jan is toch echt vermoord, en mijn onschuld ook.

Afbeelding:https://pixabay.com/images/id-780540/

[dorpsgenoten]

Get a room, een niet erotisch verhaal

rijdagavond, mooi weer. Wat ga je doen met je vrije tijd als toch echt wel minimaal 50 jarige hete bink? Een beetje vreemdgaan misschien? Goed idee! ‘Lekker’ wijf (geschatte leeftijd ook minimaal 50) opgepikt en gaan. Zij weet wel wat, ergens in het bos, het is verboden terrein maar yolo.

Bij de ingang van een paardenbak zijn jullie het er beiden over eens: dit is het wel. Er staat een fiets en er zijn sproeiers aan, en ergens in de verte lijkt iemand te zitten maarja, je hebt erg veel zin dus, je raadt het al:

YOLO!!

Dat je op een gegeven moment ineens die kudtsproeiers over je heen krijgt, dat is dan weer behoorlijk flauw, maar daarmee dringt het idee dat je hier eigenlijk niet mag zijn, en er iemand in de buurt is die dit totaal niet kan waarderen, nog steeds niet te volle tot je door, dus je schuift een stukje op en gaat gewoon door. Zij ook overigens, die stoort zich al helemaal nergens aan dus Y  O  L  O!!

Dat er ineens, uit het niets (tenminste, dat denk je, maar ze moest echt 100 meter lopen voor ze bij je was), een kudtwijf (ook minstens 50 jaar oud overigens, dus die had het moeten begrijpen!) op jullie afkomt, behoorlijk boos, die nijdig snauwt dat dit privé terrein is, DAT IS SCHRIKKEN! Niet eerder bedacht dat er iemand zou kunnen zijn hier: Fiets, sproeiers aan, geen Blote Ahnung, echt.

En dat dat kudtwijf dus vervolgens tergend langzaam het pad af gaat fietsen voor jullie uit ZODAT JE ER NIET EENS LANGS KAN MET JE OOTOOTJE TERWIJL JE NU TOCH ECHT HEEL SNEL WEG WILT HIER WANT JEZUS DIT IS ECHT GÊNANT STEL JE VOOR DAT JULLIE HERKEND WORDEN!!! Dat is pas echt lullig. Volgende keer toch maar een kamer nemen.

Hier het Kudtwijf: Gevalletje jammer voor jullie, ze hoopt dat jullie flink zijn afgekoeld van de sproeiers. En voor volgende keer: dan belt ze 112, direct nadat ze de sproeiers op jullie heeft gezet natuurlijk, want dat was veel te leuk.

Dan weet je dat. Fijn weekeind.

[dorpsgenoten]

Vrouwenvoetbal of voetbalvrouwen

‘We moeten tegen de meiden,’ zegt mijn zoon. ‘Die zijn best goed,’ zeg ik. Hij knikt, ja, een selectie-elftal zelfs.

We zitten hier in de aanloop naar de vakantie nog even midden in de voetbaltoernooitjes. Voor een 13 jarige is voetbal de hele wereld, en er kunnen natuurlijk geen wedstrijden genoeg aangeboden worden. Hij gaat ervoor, selectie- elftal of niet. Ik weet niet hoe het verder in het land verdeeld is maar de meiden doen het best goed in dit dorp, en het zijn er veel bij onze vereniging. We hebben aardig wat meidenteams en ook in de omgeving kom je ze veel tegen, naadloos in gemengde teams opgenomen. Voor mij, een moeder uit de tijd toen de wereld nog plat was, is dat nog steeds een klein wonder. Meiden in het mannenbolwerk, ik kijk er vol bewondering naar, want in onze tijd… Wij mochten mee, ter decoratie langs de lijn, voetbalvrouwtjes…

Maar nu de wedstrijd. De jongens gaan er redelijk blanco in, ‘we moeten gewoon goed voetballen.’ Goeie instelling! Je niet laten intimideren door dat woordje ‘selectie’, ondanks dat je zelf heel wat lager speelt!

De meiden knallen er direct in: ‘Die keeper van hun is echt slecht!’ gilt er eentje over het veld. Goeie binnenkomer. Die jongen doet zijn best, echt. Ik zie onze keeper nog kleiner worden dan hij al is. ‘Moet jij niet vlaggen?!’ snerpt een middenveldse dame tegen een grensrechter. Hij zwijgt en verbijt zichzelf. De jongens grinniken ervan, nu nog wel. Even later tegen de scheidsrechter: ‘Jij fluit alleen maar voor hun!’ Binnen 7 minuten is de verwarring compleet. ‘Als we zo gaan spelen hou ik er mee op. Dit is niet eerlijk!’ De dame in kwestie gaat demonstratief stilstaan in het veld en vouwt haar armen over elkaar. Een blok beton waar een van onze nog steeds niet veel gegroeide verdedigertjes zichzelf letterlijk op stuk loopt. Ze is 2 keer zo groot. Ik zie de jongens denken: waar hebben we het over??? Wij zijn gewoon aan het voetballen hoor… Eentje mompelt er nog iets richting een tegenstander. NIET DOEN! FOUT! ‘WAT bedoel jij eigenlijk daarmee?! NOU?! Mevrouw gaat met haar armen in haar zij recht voor de domkop staan en kijkt hem furieus aan. ‘Oh niets hoor…’, mompelt hij, en probeert in zijn puberale wanhoop onzichtbaar te worden. De coach van het dameselftal kopt hem er nog even in: ‘Die jongen zit zeker bij je in de klas Chantal? Ha Ha.’

We zijn de weg compleet kwijt. Wat de score is na afloop weet niemand en wie er gescoord heeft ook niet. Het doet er ook niet meer toe, we mogen van het veld. Opgelucht. Tegen zoveel gezanik kan niemand op. ‘Wat een stomme wedstrijd,’ zeurt een dame nog na. Ik zucht opgelucht, dag meiden, tot ooit.

Ik, als volleerd voetbalvrouwtje, doe een nabeschouwing. Ik snap het nu denk ik, mannen, vandaar dat we geen WK spelen. Neem een voorbeeld aan onze selectie-meiden, en verdeel en heers. Lul je tegenstander compleet onder de groene zoden en commandeer scheidsrechters in het rond tot ze van voren niet meer weten dat ze van achteren leven. Dat *niet lullen maar voetballen* dat werkt al lang niet meer, sorry. De wereld is per slot van rekening rond tegenwoordig.

[dorpsgenoten]

Internationale vrouwendag 2018, wat hebben wij nu nog te zeuren?

Een paar dagen geleden had ik een gesprek op Twitter, over hoe het vroeger was in Nederland, in de tijd van onze moeders en grootmoeders. Over vrouwen die misschien wel wilden werken maar verplicht thuis moesten zitten omdat de wet dat nu eenmaal voorschreef. Want mijn moeder, en mijn oma, waren tot 14 juni 1956 handelingsonbekwaam. Zij moesten volgens de wet hun echtgenoot om toestemming vragen voor alle officiële handelingen die ze wilden doen en werden ontslagen uit hun functies in overheidsdienst op het moment dat ze in het huwelijk traden, het was hun ook wettelijk verboden te werken.

Ik ben 54, in mijn jeugd waren de meeste vrouwen thuis. Daar werd niet over gemopperd, het was zo. Het werd in mijn omgeving eerder vreemd gevonden als vrouwen werkten, ja de boerenvrouwen, de winkeliers en de vrijgezelle vrouwen, dat was geaccepteerd, maar verder was je thuis. Getrouwde vrouwen hoorden niet te werken, het was in de ogen van de vakbonden zelfs een verworven recht: nooit meer terug naar de 19e eeuwse toestanden van vrouwen die onder slechte arbeidsomstandigheden moesten werken om te overleven. En het idee werd nog eens gekoesterd door de nog stevig gelovige samenleving, het gezin als hoeksteen van die samenleving, daar hoorde een vrouw bij achter het aanrecht.

Met dat voorbeeld voor ogen heeft het mij en waarschijnlijk veel van mijn leeftijdsgenoten wel enig denkwerk gekost om onszelf achter dan aanrecht vandaan te krijgen. We haalden diploma’s en universitaire graden, kregen goed betaalde banen en kinderen en oeps… daar ging het alsnog mis. Met hetzelfde gemak belandden velen van ons weer geheel of gedeeltelijk achter dat aanrecht. Want iemand moest toch voor die kinderen zorgen, en tja, dat konden wij als de beste, dat zat nu eenmaal al generaties lang in onze gewoontes gebakken. Als ik nu naar mezelf kijk, mijn kinderen zijn tieners en ik werk nog steeds niet full time. Buiten het feit dat de arbeidsmarkt ook niet echt meewerkt voor ons leeftijdsgenoten, eigenlijk vind ik het wel prima zo, een luxeprobleem, of een luxe, ik mag maar hoef niet. Hier is de echtgenoot nog steeds keurig de kostwinner, zoals het heurt. En als ik de berichtgeving over dit onderwerp volg, ben ik niet de enige, vergeleken met de andere Europese landen werken Nederlandse vrouwen nog steeds de minste uren, komen veel vaker direct al in deeltijdfuncties terecht en doen er weinig aan om dit te veranderen. De Nederlandse vrouw werkt gemiddeld 29 uur, tegenover 37 uur van de man.

Echter er is 1 verschil met oma’s tijd: het is nu onze eigen keuze, en niet opgedrongen vanuit wetgeving en sociale druk. Het feit dat we door minder te werken economisch ook minder zelfstandig zijn en als niet gewenste consequentie financieel dus kwetsbaar zijn, is onze eigen keuze, niets of niemand staat ons in de weg om dit te veranderen. Alleen wij zelf, maar blijkbaar vinden we het met zijn allen nog steeds wel makkelijk zo. Het is vandaag 8 maart, Internationale Vrouwendag, een dag om weer even stil te staan bij onze verworven rechten. Die hebben we in dit land, we hebben alles wat we nodig hebben om gelijk te zijn aan mannen. We moeten niets en mogen alles, en hebben helemaal niets meer te zeuren. Het enige dat we nog moeten leren, is de ballen krijgen om onze rechten optimaal te gebruiken.

SUCCES DAARMEE!

Bronnen:

Internationale vrouwendag 2018

Nederlandse vrouwen werken de minste uren van Europa

Vrouwen tot 1956 handelingsonbekwaam

Vrouwen in de jaren 50

[dorpsgenoten]

Oostvaardersplassen, de denkfout van de maakbare natuur

Jaren geleden was ik er enkele keren op bezoek, met de boswachter mee de Oostvaardersplassen in. Voor mij toen iets bijzonders, zulke grote hoeveelheden dieren bij elkaar vind je nergens en er dan tussen te mogen lopen, ze te mogen observeren, dat waren dagen om nooit te vergeten. Het was in het vroege voorjaar, misschien twee weken later dan nu, de natuur moest nog ontwikkelen en de dieren die we zagen, zagen er verbazend goed uit. Geen uitgemergelde lijken, geen overduidelijk gebrek aan eten en toch, was er toen al die 30 % regel: een sterfte van 30 % is ‘normaal’ in de winter in een natuurgebied. Blijkbaar had Staatsbosbeheer goed opgeruimd alvorens publiek toe te laten na de toen ook strenge winter, die 30 % was al lang weg toen wij kwamen.

De maakbare natuur Het verbaast mij al mijn hele leven: in Nederland denken we dat we natuur kunnen maken. We wijzen een gebied aan, zetten er een groot hek omheen en gooien er wat uitheemse door mensen gefokte dieren in die het in theorie in het wild zouden moeten kunnen gaan doen. Dat die dieren het in de Oostvaardersplassen zo goed zouden gaan doen had niemand voorzien, een klein maar cruciaal denkfoutje in het Oostvaardersplassendebacle. Dieren planten zich nu eenmaal voort in een rap tempo en dan zit je ineens met overschot.

En wat doe je met dat overschot? ‘Normaal’ beleid is dus 30 % te laten hemelen in de winter, een ‘natuurlijk’ verloop of door afschot, of spontaan van zwakke en oude dieren. Het klonk mij destijds nog plausibel in de oren, we waren immers in de ‘wilde’natuur, survival of the fittest, Darwin in optima forma. Natuurlijk stelden we toen vragen: kan het niet anders, kunnen we geen corridor maken, dieren herplaatsen, bijvoeren??? Allemaal bekende vragen die toen met nee beantwoord werden, net zoals nu. Want we hadden hier zo’n mooi stukje natuur gemaakt, en kijk eens wat een succes! Dan moeten we ook de ballen hebben om het als natuur te behandelen. Redelijk overtuigd ging ik naar huis en dacht: als we die natuur willen moeten we dus niet zeuren.

Maar wij Nederlanders bleven wel zeuren, jaar na jaar na jaar. En terecht. Want dit is geen natuur. Dit is een jaarlijks weerkerende dramasituatie waar niemand, behalve misschien nog een paar overjarige gedragsbiologen, in Nederland op zit te wachten. Want hier is nog een cruciale denkfout gemaakt: wij Nederlanders willen helemaal geen natuur! Wij willen niet geconfronteerd worden met die 30 % zwakke en oudere dieren, wij willen alleen dieren zoals ik ze toen zag: gezond, goed de winter doorgekomen en overduidelijk bezig met de naderende lente.

Eigenlijk, als we eerlijk zijn, willen wij dat Nederland  een grote kinderboerderij is, waar we op zondag onze kinderen even kunnen luchten zonder ze vuil te maken. Waar we ze, zonder hun tere zieltjes te bevlekken, kunnen confronteren met de gemaakte werkelijkheid zoals wij die willen zien: keurige gezonde jonge dieren, waar we met zijn allen blij tussendoor kunnen huppelen, waarna we in ons keurige Vinexhuis terugkomen met genoeg ‘natuur’ in ons hoofd voor de rest van de week. (Gelukkig zorgt het kinderboerderijbeheer er dan wel netjes achter de schermen voor dat elk jaar opnieuw grote hoeveelheden van die lieve keurige knuffeldieren mogen hemelen, als dank voor ons vermaak, want ook hier betekent voortplanten survival of the fittest: de jonge leuke gezonde dieren mogen blijven en de rest komt op ons bord. Alleen weten we het dan niet en dan is het prima.)

Wat ik me nu dus afvraag: omdat al die jaren op alle aangedragen opties voor het Oostvaardersplassendebacle een ‘nee’ blijft komen, en we moeten toch wat. Kunnen we nu aub stoppen met het ‘maken’ van natuur in dit land? NATUUR. MAKEN. KAN. NIET! Buiten dat, wij Nederlanders kunnen dat idee ‘natuur’ gewoon niet handelen, dat zit niet in onze keurige terrashogedrukreinigende en ramenzemende volksaard, daar hoef je geen gedragsbioloog voor te zijn, dat snapt echt iedereen.

Dus wat mij betreft zou een goede oplossing zijn: de huidige veestapel minimaliseren (lees afschieten, ja we moeten er even doorheen) er lekkere biologische scharrelbiefstukjes van maken want dat vinden we breedmaatschappelijk best wel ok, en een klein, jong gezond clubje dieren overhouden waar we een leuke kinderboerderij met dito (goed achter de schermen verstopt) beleid mee opzetten, zodat we nog weer een leuk uitje voor de kinderen erbij hebben, lekker de ‘natuur in’. Maar dan wel snel, want aan uitgehongerde karkassen zit geen biefstuk.

[dorpsgenoten]

De maakbare wereld, een tuinblog

Zondagmiddag, de zon schijnt eindelijk, en ik hoor mijn buurvrouw een beetje vinnig haar man opdrachten geven. ‘Nee niet daar, dat wordt te veel, daar langs de rand is het leuk.’ De net gekochte planten worden in de compleet leeg geschepte, nieuw aangelegde tuin gerangschikt.

Ik bedenk hoe kaal het daar moet zijn en huiver, ik hou zo van oude tuinen, het mysterie, het wilde, het romantische… Maar ik begrijp het, waarom ze de mooie oude tuin die bij het buurhuis hoorde weg hebben laten graven, de bijna een eeuw oude appelboom hebben gerooid en de oude kas hebben gesloopt, ik begrijp waarom ze alles letterlijk  compleet vernield hebben en opnieuw begonnen zijn.

De wereld is nieuw en maakbaar, daar achter die schutting.

Onze huizen, en dus ook onze tuinen, zijn meer dan 80 jaar oud en je krijgt dus nogal wat ongewenste woekeraars gratis bij de aankoop van je dure huis. Wij kochten er destijds, 13 jaar geleden, een paarhonderd vierkante meter zevenblad, een stuk of 30 flink doorgeschoten coniferen, 15 m2 braamstruik en nog een paar meter brandnetel bij. Het mosveld lag in het midden daarvan, en het gras had al jaren geleden besloten dat het in de voormalige perken beter toeven was. Maar wij konden dat hebben, naast het opknappen van het in vooroorlogse staat zijnde klushuis, zouden wij die tuin ook in oude glorie herstellen, dat wisten we zeker. En dat betekende niet compleet leegscheppen, zoals de nieuwe buren nu hebben gedaan. Want dat resulteert steevast in het leuke Eigen-huis-en-tuin-Gamma sfeertje wat je nu juist niet bij een klassiek herenhuis als het onze wilt. Nee dat betekende, restaureren wat de moeite waard was, met beleid snoeien en kappen, de oude structuur herstellen en alleen aanplanten wat echt paste.

Enkele jaren hebben we echt geloofd dat we het zouden redden, dat we het zouden winnen van het mos, de coniferen en het zevenblad. Dat de bramen lekker zouden zijn als we ze goed snoeiden en de groenten het zouden winnen van de slakken en de meeldauw. Maar nu, al die jaren later, na poging nummer zoveel om het zevenblad uit de perken te krijgen, na het wegkappen van de braam en alle coniferen, na het verliezen van de prachtige oude magnolia en rododendron die het loodje legden na de zoveelste overstroming door de hedendaagse monsterregenbuien, leggen wij ons er bij neer. Het gras vindt het gewoon fijner in de perken, en het heeft best leuke bloeihalmen, als afwisseling tussen de bloemen. Mos is ook groen en zevenblad… dat bloeit schitterend! If you can’t beat it….

[dorpsgenoten]

Briefje aan Anne Fleur Dekker

Lieve Anne Fleur,

Neem me niet kwalijk dat ik je lief noem, maar op de verjaardag van mijn eigen, bijna net zo oude Anne Fleur, krijg ik spontaan moedergevoelens voor jou, de naamgenoot van mijn dochter die zo onder vuur ligt. En vanwege die moedergevoelens moet me even iets van het hart. Neem me dat ook vooral niet kwalijk, soms heb je als moeder het gevoel IEMAND MOET HET DOEN. Vandaar.

Ik heb bewondering voor jou, zeker weten. Toen ik zo oud was als jij, had ik geen lef, en weinig openlijke mening, want ik speelde het brave meisje uit het keurige milieu. Dat werd er van me verwacht. Nu was er geen Twitter, geen Facebook, maar toch, ik had best wel op een leeg krat bier kunnen gaan staan op marktdag in Leiden om luidkeels mijn ongenoegen te verkondigen over god, de politiek en mijn buren. Maar ik deed het niet. Laf hoor. Ik heb dat moeten leren, dat heeft een half leven geduurd en dat is zonde. Dat wens ik niemand toe.

Maar nu mijn punt. Natuurlijk vergelijk ik heel moederlijk,  jou met mijn eigen Anne Fleur. En dan zie ik iemand die nadenkt voordat ze schrijft, die al haar woorden op een goudschaaltje weegt, tegenover iemand van wie ik nu niet het gevoel heb dat ze altijd even goed nadenkt over wat ze de eeuwige jachtvelden van het internet instuurt. En ook dat laatste is zonde. Want ook de consequenties van dat laatste wens ik niemand toe. En die consequenties heb jij de laatste tijd helaas in alle hevigheid over je heen gekregen.

Dus, lieve Anne Fleur, ik maak me als moeder zorgen om jou. En vraag me af: is er nu niemand die jou lief is, die jou eens een nuttig cadeautje kan geven? Een leuke mediatraining, of gedegen advies voordat je iets roept op het internet? Misschien is het een leuk cadeautje voor jouw eigen verjaardag?

[dorpsgenoten]

Dag van de arbeid; voor niets gaat de zon op

Het is de Dag van de Arbeid vandaag. Wat een toeval dat ik juist vandaag weer het gevoel heb steeds wild om mij heen te  moeten schoppen om mensen er van bewust te maken dat alleen de zon voor niets opgaat. Dat niemand onbeperkt alles voor niets kan doen.

U kent hem of haar wel, De Kleine Zelfstandige. Degene die hard werkt voor weinig. Degene die een dure opleiding heeft gevolgd, veel ervaring heeft opgedaan door alles aan te pakken wat op het pad kwam. Degene ook die blijkbaar nog al eens vergeet te melden dat ze niet aan het hoofd staat van een liefdadigheidsinstelling. Eigen schuld dus blijkbaar dat ik weer eens het gevoel heb grotendeels misbruikt te worden.

Waar aan het begin van mijn werkzame leven deze mentaliteit al begon te groeien in het bedrijfsleven, is het nu ook gemeen goed geworden onder particulieren. Je gaat er tegenwoordig blijkbaar op voorhand vanuit dat een geleverde dienst gratis is, tot het tegendeel bewezen is. En als er al iets is afgesproken moet dat ‘tegendeel’ trouwens constant herhaald worden. Liefst schriftelijk, in veelvoud via de app en dagelijks mondeling want anders vergeet je gemaakte prijsafspraken voor het gemak of probeert er nog goedkoper vanaf te komen dan je al was.

‘Oh, ik heb nu geen geld… We hadden toch een tientje afgesproken..?’ Nee. Dat hadden we niet. En vervolgens schaam ik me misplaatst omdat ik het gevoel heb te moeten zeuren om geld.

Maar waarom schaam IK me eigenlijk? Ik heb mijn eind van de afspraak keuring gehouden.

Het is vandaag de Dag van de Arbeid. Ga jij je eens lekker schamen dat je die niet wilt betalen!!

[dorpsgenoten]

Met de dood bedreigd, wie kaatst kan de bal verwachten.

Vanochtend plaatste ik deze link naar een interview met de met de dood bedreigde Anne Fleur Dekker op Twitter. Ik volg Anne Fleur op Twitter, ze doet regelmatig pittige uitspraken aan het adres van Wilders en Baudet. Met name een, volgens haar zeggen, sarcastisch bedoelde, uitspraak aan het adres van de heer Wilders heeft de gemoederen onder zijn aanhang hoog doen oplaaien. Met als gevolg een onophoudelijke stroom bedreigingen via de social media, zo ernstig dat ze heeft onder moeten duiken omdat ze vreest voor haar eigen veiligheid.

Ook op mijn tweet kreeg ik reacties als: ‘haar eigen schuld, dan moet ze maar niet’… en ‘ze wordt niet de mond gesnoerd, maar op de feiten gewezen’.

Er verbaast mij in gevallen als deze steeds 1 ding: de vrijbrief die men momenteel op het internet denkt te hebben om iemand ‘op de feiten te wijzen’ door bedreigingen. Ik krijg het zelf ook nog wel eens naar mijn hoofd als ik er op Twitter iets pittiger inkom als de gemiddelde huis- tuin en keukenleuteraar: het gezegde ‘wie kaatst kan de bal verwachten’ heeft men tegenwoordig hoog in het vaandel. Prima, daar kan ik inkomen, en in zoverre ‘eigen schuld’, dan moet je maar nadenken over de reikwijdte van je uitspraken.

Maar

Ik loop tegen een hele grote ‘maar’ aan. Hoe ver ga je dan vervolgens in je reacties?? Is een bedreiging door iemand een vrijbrief om compleet los te gaan voor wat betreft je eigen bedreigingen aan het adres van diegene? Blijkbaar zijn er geen grenzen meer voor bepaalde internetgebruikers.

Bedreiging met geweld, ook schriftelijk, wordt als misdrijf strafbaar gesteld in art 285 van het Wetboek van Strafrecht. Ik ben en blijf misschien naïef, maar in mijn ogen blijft dit de grens waar wij ons met zijn allen aan hebben te houden. Wij ( ja, ook jullie, degenen die anderen via het internet bedreigen) hebben deze grens namelijk met zijn allen op democratische wijze, door middel van onze eigen gekozen volksvertegenwoordigers, afgesproken. Misschien wordt het tijd dat we ons aan die afspraken gaan houden.

[dorpsgenoten]

Vluchtelingenproblematiek

Wat ben je blij als je na maanden eindelijk de vrije wereld in mag. Je danst door de tuin, achter de rond wervelende blaadjes aan. Eindelijk vrij, een nieuw begin in een nieuwe buurt. Hoopvol verdwijn je uit het zicht, je bent een sociaal wezentje dus zoek je meteen aansluiting. Verderop zie ik al gauw een dikke witte het schuurdak opvliegen en in no time ben je terug, je wil weer naar binnen. Dat ging niet helemaal goed, vermoed ik. Ik vind later wat kleine korstjes op je huid, stille getuigen van een kleine aanvaring.

Maar je blijft volharden, de buitenwereld trekt en elke dag opnieuw verken je je terrein en geniet je van de zon. Tot er zich ineens opvallend veel buurtbewoners aandienen: op de schutting, verstopt achter een struik, omtrekkende bewegingen om het huis makend, het lijkt wel of iedereen ineens interesse in je heeft. En dat dat niet met vriendelijke bedoeling is merk ik aan jou: je wil het terras niet meer af. Je gluurt vanonder een stoel de tuin in en elk bezoekje duurt maar kort, het is een behoorlijke conflictsituatie hier in mijn tuin.

De brutale lapjeskat die als eerste op de rand van het terras zit om jou grommend te imponeren, krijgt van mij een bak water over zijn brutale kop. En de dikke rooie die het zelfs waagt tot naast jouw stoel, om jou uit je eigen tuin te jagen, krijgt een fikse tik van je. Goedzo! Eigen schuld! Het is wel duidelijk dat de integratie hier in de buurt nog helemaal niet soepel verloopt.

Je wordt er een beetje triest van, je wil ineens niet meer naar buiten. Maar ik gun je je nieuw verworven vrijheidsrecht zo heel erg dus ik spreek iets met je af. We gaan alleen samen naar buiten voorlopig, en ik wacht op je tot je weer binnen bent. Helaas is het nodig.

[dorpsgenoten]

Verknipte verkiezingen

Of ze nog werkt, vraagt de kapster aan mijn buurvrouw, net nadat ze mij al een 3e graads verhoor heeft gegeven over mijn turbulente beroepsleven vol hollen en stilstaan. Ik sta op dat moment even stil, en heb zelf al flink moeten bedenken welke draai ik daaraan zou geven om geen gezichtsverlies te lijden tegenover haar, de full time werkende, de hele wereld over reizende, kinderloze, bloedmooie, jonge… enfin, je begrijpt het wel. Tegen zoveel machtsvertoon, daar kunnen wij middelbare vrouwen- met- kinderen, kraaienpoten en stiekeme grijze haren niet tegenop. Mijn buurvrouw stottert wat en begint over buikvet… BUIKVET??? Wat doe je nou trut!! Daar maak je het niet veel beter mee hoor! Wat moet bloedmooi en jong wel denken van buikvet! Ik schaam mij plaatsvervangend voor mijn leeftijdgenote en duik wat dieper weg onder de hete lampen.

Ja… ehhh, die overgang, hormonen, mompelt buurvrouw verder. Vandaar dat ik op de fiets ben, anders kom ik te veel aan… En heb je daar wel tijd voor dan, zo’n end fietsen? juicht kapster. Goffer, denk ik, nu kun je er niet mee onderuit…

Ja…, ja, ik werk niet… dus, stottert de buurvrouw onvermijdelijk. Ik kreeg daar te veel stress van, in mijn werk was het niet mogelijk vroeg thuis te zijn voor de kinderen, ik kon dat niet combineren, dus dan maar niet werken. Oh… antwoordt kapster, en je man werkt wel full- time?? Ik hoor de verbazing in haar stem.

Zeker… ja, natuurlijk, ik ben dan thuis en hij… Meer uitleg krijgt de buurvrouw er niet uitgeperst.

Ik krijg medelijden met haar. Ik krijg medelijden met elke vrouw in haar positie. Dat we potverdomme onszelf moeten schamen voor het feit dat we thuis willen zijn voor de kinderen! Dat we ons moeten schamen voor onze keuzes! En dat er niet gewoon in elke functie een regeling is zodat zowel man als vrouw thuis kunnen zijn voor die kinderen als het nodig is. Zonder die stress en schaamte.

Ik was afgelopen zomer in Denemarken. In dat land is elke werknemer, man EN vrouw, elke dag om 4 uur thuis voor de kinderen. En Denemarken is een van de productiefste landen van Europa, ondanks die ‘korte’ werktijden, of, liever gezegd, juist daardoor. Mooi geregeld.

De partij die dat voor elkaar krijgt in ons land, krijgt mijn stem.

Bron:

Waarom Denen zo weinig werken en een van de productiefste volken van Europa zijn

Afbeelding:

Jo_Johnston

/ Pixabay

[dorpsgenoten]

De goeie vrede

Ik vraag me vaak af, wekelijks zelfs, hoe ver je moet gaan voor die goeie ouwe vrede. Ik ben namelijk best een flexibel persoon in het gebruik. Ik begrijp de consequenties, doorzie gedrag, en weet prima hoe ik mezelf moet aanpassen om verdere escalatie te voorkomen. Ik doe dat ook braaf, week in, week uit. En dan komt het punt dat je merkt dat je op exploderen staat, dat je staat te trillen op je benen en weet dat je grens al lang en breed overschreden is. En dan nog kan ik braaf net doen alsof er niets aan de hand is, omdat ik weet dat de persoon tegenover me niet voor rede vatbaar is, anders denkt, en dat discussie slechts energieverspilling is. Maar ik heb nog zoiets als eigenwaarde. Dat is best een groot punt van aandacht. En het conflict in dat kader kost mij ook enorm veel energie, dus eigenlijk is het kiezen tussen twee kwaden. Omgaan met andere mensen is lastig, ik weet het, maar waar ligt die grens tussen alles maar slikken voor de goede vrede en je eigenwaarde verliezen?

Ik weet het even niet meer…. vraagje: hoe doen jullie dat?

Afbeelding:

Prawny

/ Pixabay

[dorpsgenoten]

Een beetje dom

Als je een ouder dier in huis krijgt moet je altijd maar afwachten in hoeverre de opvoeding en socialisering is gelukt bij vorige eigenaren. Ze hebben nu eenmaal geen gebruiksaanwijzing op de rug vastgepind meegekregen. Bij onze 8 jarige kat Garfield valt dit alleszins mee: Hij is zindelijk tot in het extreme, klauwt niet, klimt niet, sloopt niet, en doet nooit iets ongevraagd. Als hij niet zeker is of zijn gedrag getolereerd wordt in dit huishouden, doet hij het voor je neus, en wacht je reactie af: wil je het niet, OK, dan weet ik dat, doen we niet meer, deal.

Best geweldig, hij doet zijn uiterste best  om een voorbeeldige huisgenoot te zijn en dat is hij ook op deze manier. Grappig is dat hij alles wat hij wil gaan doen luidkeels aankondigt, hij heeft voor al zijn plannen miauwtjes, in alle toonaarden. Ook meldt hij zich weer op dezelfde manier als hij iets gedaan heeft. Is de kattenbak vies: dat weten wij direct, geen twijfel mogelijk. Alleen sommige meldingen zijn iets minder handig voor hem persoonlijk.

Gaat hij ‘stiekem’ naar boven om in een bed te kruipen, ja, als je het meldt is het niet stiekem, Garfie. Zit je op het aanrecht, dan zeg je dat van te voren, dus restjes opeten, daar komt het nooit van. En luidkeels je plannen melden om je grote liefde, het stuk kaas uit de koelkast, te gaan roven…. tja, jongen, wat moet ik hier nu van zeggen… Hoe aandoenlijk je gedrag ook is, zo kom je nooit bij die kaas die je zo graag wilt. Je bent toch, ondanks je bewonderenswaardige aanpassingsvermogen, een beetje dom.

Garfield is afkomstig uit Dierenasiel Bommelerwaard, waar nog veel meer leuke, lieve dieren wachten op een nieuwe baas!