duealbini

[duealbini]

Een gouwen feestje.

  Zó leuk!! De kinderen en ik zijn op bezoek geweest bij Goudhaartje en de drie beertjes.

  Het oudste beertje, genaamd Ambrosio, was jarig. 10 Werd hij  en al een week van tevoren had mijn oudste dochter van 9 de uitnodiging voor het feestje op zak. Alles stond erop aangegeven, datum, plek en tijdstip, zelfs met een klein kaartje erbij hoe je rijden moest. Mijn zoon van 7 had het erover op hetzelfde tijdstip eveneens een feestje te hebben, van een zekere Alvaro. Maar er was geen kaartje, geen adres, niks. Behalve de voornaam wist ik niets van die jongen. Zijn beste vriend, Ruben, was met eenzelfde verhaal bij zijn moeder gekomen, maar ja die had eveneens geen uitnodiging meegekregen. Dus behalve een mededeling aan mijn zoontje dat we daar niet aan konden beginnen had ik daar verder geen aandacht aan geschonken.

  Tien minuten voor we vertrokken naar het feestje van Ambrosio maakten de kinderen mij duidelijk dat het ging om twee feestjes van twee kinderen uit hetzelfde gezin. Die van Ambrosio én die van zijn kleinste broertje Alvaro. Dus ik mopperend naar boven en het enige cadeautje dat ik nog had liggen was een klein pistooltje met van die plastic pijltjes die tegen het raam blijven plakken als je ze wegschiet van 2 euro. Dus wij dat rottige dingetje ingepakt en daar gingen we.

  Bij het “huisje” aangekomen - een aardig optrekje in één van de rijkere gedeeltes van Alicante - bleek het inderdaad om twee feestjes te gaan. Echter moeder Goudhaartje had duidelijk de organisatie aangepast aan de grootte van haar kroost en er waren weliswaar twee feestjes, maar die waren strikt gescheiden. Zo had het grootste beertje maar liefst 15 vriendjes en vriendinnetjes op zijn feestje. Het kleinste beertje, moest het doen met een 6-tal vriendjes die aan zijn mondelinge uitnodiging gehoor hadden gegeven.

  En ook de rest van de organisatie  van de feestjes was in dezelfde verhouding. Het oudste beertje kreeg (door die uitnodiging) meer en grotere cadeaus, het kleinste beertje slechts een derde (ik hoop voor het ventje dat ze niet allemaal zo rottig waren als dat van ons). Het kleinste beertje had een klein rond chocoladetaartje. Het grootste een taart van 20 bij 30 cm, in de vorm en kleur van een voetbalveld met bijbehorende voetbalspelertjes er bovenop geprikt.

Het taartje van de kleinste werd op een tafeltje uit het zicht gesmeten. Moeder was namelijk nodig in de keuken om zich met de taart van het grotere jongetje te bemoeien.

Na een aantal minuten het minuscule taartje zo te zien staan met de zes kindertjes er al kwijlend rondom (Benji had zijn vingertjes al een paar keer in de slagroom gestopt) heb ik me er maar mee bemoeid en ben het dingetje gaan snijden en verdelen, terwijl de grotere feestgangertjes zich reeds tegoed stonden te doen aan de voetbal-taart van het oudste beertje.

Dan waren er nog de spelletjes. De oudere kinderen werden beziggehouden met video-games en Spaanse disco, de kleinste gastjes liepen als gekken door de tuin elkaar te schoppen en te molesteren. Het kleinste beertje liep zelfs een dikke blauwe bult onder zijn oog op. Ik hoop dan altijd maar dat mijn zoon daar geen schuld aan heeft, maar vrees tegelijkertijd dan dat dat wel zo is. Door Goudhaartje werd er nauwelijks aandacht aan geschonken (eigen schuld, dikke bult???).

Het middelste beertje, genaamd Rafa, speelde eigenlijk geen rol in het verhaal. Ik vermoed dat hij zich gewoon gedekt opgesteld hield en hoop voor hem dat hij zijn verjaardagsfeest te zijner tijd met niemand anders uit de familie hoeft te delen, anders zie ik het somber voor hem in.

  We zijn maar niet blijven plakken. Heb mijn kinderen nog even gedwongen om Goudhaartje te bedanken voor het feestje en toen zijn we vertrokken. Maar jullie begrijpen,  ik heb sinds die dag niet meer zoveel twijfels over mijn eigen functioneren als moeder. En Goudhaartje? Die krijgt van mij een dikke vette onvoldoende.  

[duealbini]

Dank u, sinterklaasje!

Het Sinterklaasfeest is vreselijk gezellig, maar op een gegeven moment moet je de kinderen toch vertellen, dat “ie” niet bestáát. Dat is als moeder vaak een moeilijke timing, het is bijna nooit goed. De meeste kinderen krijgen van tevoren op school al wel seintjes van hun klasgenootjes, maar als ouder wil je toch wel vaak de eerste zijn om een dergelijke zware melding, die zeker vergelijkbaar is met de-kat-is-dood, zélf aan je kind vertellen.

Mijn zusje is al langer moeder dan ik en zij had besloten er van begin af aan niet om te liegen. Dus ze had van jongst-af-aan aan haar dochter uitgelegd, dat het een leuke traditie was. Dat Sinterklaas gewoon een verklede vent was, maar dat er vroeger wel eens iemand had geleefd die goed voor kinderen was geweest en dat we dat nog steeds vierden.

Nou, dat werkte voor geen meter. Want toen mijn nichtje reeds op zeer jonge leeftijd bij de juffrouw van de klas kwam met dat verhaal wilde de juffrouw daar niks van horen en vertelde mijn nichtje dat haar moeder er niks vanaf wist, wánt Sinterklaas bestond wél. 

Nou, daar stá je dan als eerlijke moeder.

  Mijn zoon is 7 en heeft een vriendje van een half jaar jonger. En wat doet zíjn moeder? Ze vertelt haar kind dat Sinterklaas is doodgegaan. Nou, volgens mij kan je niks ergers doen.  Want zo’n kind gaat daarmee zítten. Bovendien vertelt zo’n jong het tegen de hele school en voor je het weet zijn de gevolgen niet te overzien.

  Toen mijn dochter op haar achtste jaar, al wachtend op een Tandenfee, er achter kwam dat het tandje onder haar kussen midden in de nacht door haar moeder vervangen werd voor een cadeautje (ze was wákker verdorie), toen heb ik maar meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt en haar aangesproken op haar gezonde verstand. Na een “dat-weet-je-toch-wel, dat mama dat doet” ben ik overgesprongen op de Sint:  “En van Sinterklaas, dat-weet-je-toch-óók-wel dat mama die cadeautjes neerlegt?”

En toen begon mijn meisje na te denken. We spraken er nog even over, maar toen het Sinterklaas werd, en we nog steeds Sinterklaas liedjes moesten zingen en schoenen zetten voor haar jongere broertje, werd duidelijk wat zich allemaal in haar hoofd afspeelde.

Regelmatig kreeg ik “lastige” vragen te beantwoorden.

“Ja, maar mama, als Sinterklaas niet bestaat, bestaat dat paard dan ook niet?”

of

“Maar, die Piet, hè mama, kan die dan wél door de schoorsteen”

of

“En als je stout bent, moet je dan tóch in die zak, of bestaat die zak ook niet.”

  En élke keer moest ik antwoorden, dat helemaal niets écht was, maar dat het “erbij” hoorde. Dat de Pieten die we elk jaar op bezoek kregen gewoon mensen waren, die mama kende en ik heb ze zelfs met name genoemd. 

  Ze liep wel altijd verder te denken, maar maakte het me nooit moeilijker. Ze keek me soms, als haar broertje zo blij was als een kind met zijn cadeautjes en een spontaan “dank-u-Sinterklaasje” liep te zingen, gewoon aan met een gezicht van “Wij hebben een geheimpje samen”. Ze heeft nooit iets tegen haar broertje verteld, niet over de Tandenfee, en ook niet over Sinterklaas.

  Want, uiteindelijk… waren álle cadeautjes die ze met Sinterklaas kreeg toch wel heel erg echt. 

[duealbini]

Gênante momenten

Twee gênante momenten vandaag om precies te zijn.  Ik moest vanmorgen voor mijn jaarlijkse medische keuring van het werk. Ik had daarvoor een “plaspotje” meegekregen en moest vanochtend daarin piesen.

“Wat is dat?” vroeg Anouk, die zag dat ik het potje in mijn tas stopte.

Dus ik netjes uitleggen wat het was en waarvoor het was, zoals het een goede ouder betaamt.

Nu wil het geval dat toen we de deur uitgingen, de buurjongen, Javier, eveneens zijn voordeur uitstapte. Meteen zei Anouk (in het spaans) tegen hem: “Mama heeft in haar tas gepiest”.

Tja, dat was natuurlijk niet zo mooi. Ik mompelde nog iets van “medische keuring” tegen de verbeisterde knaap, maar het was al te laat. Hij stond al te grinniken. En ik stond al met een geheel rood hoofd. We zijn maar gauw weg gegaan.

  Het tweede gênante moment kwam al een kwartier later. Bij de school van Benji loopt elke dag zo rond kwart voor 9 een knul, sprékend Keanau Reeves. Zo’n lekker ding met een lekker kontje. Zonnebril op zijn neus. Niet al te klein van stuk. Hij gaat meestal naar de bakker een eindje verderop of komt er net vandaan. In het laatste geval heeft hij altijd een stokbroodje in de hand en loopt daar dan als een bouwvakker, breedgeschouderd en rustig, mee langs.

Afijn, je moet het zien waarschijnlijk, het heeft iets erotisch.

Maar goed, een collegaatje van mij is enkele malen met mij meegereden en elke keer als we hem zagen lopen stootten we elkaar aan.

“Kijk, daar heb je ‘m weer dat lekkertje” of

“Eeeeeeeeh, zie je dat lekkere kontje...”

Vanmorgen merkte ik dus op een bijzonder gênante manier dat je dat dus niet teveel moet doen waar de kinderen bij zijn. Want we kwamen bij de school. We stapten uit de auto en op hetzelfde moment kwam Keanau met zijn stokbroodje de hoek om recht in het zicht van de kinderen. Benji bleef wijdbeens midden op straat, ietwat door de knieën gezakt staan, wees naar de jongen en juichte:  “Hee, daar is-tie”. Waarop hij meteen bijval kreeg van Anouk die zich omdraaide, terug naar me toe kwam rennen: “Mama, mama, hij is er weer!”

Ook haar vingertje ging wijzend in de richting van de jongen. Benji voegde er nog aan toe: “Lekkere KONT!”

GELUKKIG allemaal in het Nederlands, anders was het waarschijnlijk nog erger geweest.

Maar... de jongen had het wél in de gaten. Zijn mondhoeken gingen naar beneden en met een strakke blik liep hij langs ons heen. Daarmee (eveneens gelukkig) mijn blik en mijn hoogrode kleur vermijdend. Ik kon wel door de grond zakken. Ik geloof dat het tijd wordt om een beetje op te passen wat ik allemaal in de aanwezigheid van de kinderen doe en zeg. Want dit kan echt niet. Nú vind ik het wel komisch, want het was gewoon een hele lachwekkende situatie. Maar op het moment zelf voelde ik me niet echt geweldig. Arme jongen, hij zal waarschijnlijk wel vanaf vandaag een ander bakkertje uitzoeken. Jammer....

[duealbini]

Doktertje in de mist

Mijn kinderen hebben pas iets ontdekt…

  Iedereen herinnert zich vast nog wel de tijd dat de seksualiteit zich begon te ontluiken in onze nog niet veranderde kinderlijfjes. Ik denk met name aan de spelletjes die we deden op onze kleine slaapkamertjes met de deuren dicht.

Ook ik heb die fase doorlopen. Vaak liep het uit op een soort SM-festijn, want ja, je kan als 8 of 9 jarige wel in je blote gaan lopen, maar wat moet je dan? Meestal gingen we mekaar eens flink voor de billen meppen, en als mijn moeder dan na een uur van kraaiende kreetjes en ruig gestommel te hebben gehoord met thee en koekjes overdreven luidruchtig de trap op kwam, dan vroeg ze aan haar vluchtig aangeklede kindertjes met een verdachte glimlach:

 “Wat voor spelletje doen jullie?”

Ons antwoord was dan:  “We spelen doktertje!”

Op dat moment was het voor haar duidelijk... en wist zij dat het geen ganzenborden was. Na de thee en koekjes was het meestal afgelopen, want mijn moeder bracht nooit thee en koekjes boven. En je wist het maar nooit, de volgende keer zou ze misschien niet meer zo veel lawaai maken als ze de trap opkwam.

Nu ben ik zelf moeder en met mijn halve Spaanse snoepjes was het ietsje anders. Gedurende een jaartje of 3 gaan ze niet meer samen in bad. Niet alleen omdat dan de badkamer volledig blank stond van al het water dat ze over de rand hadden doen stromen, waardoor ik me bij binnenkomst maar nauwelijks staande kon houden, maar ook omdat ze gewoon niet van elkaars edele deeltjes af konden blijven. Met name voor Benji was het in bad gaan met zijn zusje een pijnlijke aangelegenheid. 

Maar toch, zowel Benji als Anouk  hebben tegenover elkaar geen schaamte. Benji  rolt zich regelmatig op zijn bed om, trekt dan zijn broek naar beneden en laat hup ongegeneerd zijn al dan niet lichtelijk bruine gatje zien. En ook Anouk vindt het leuk om als ze in haar blootje staat eens lekker met haar billetjes te schudden.

  Een tweetal weken geleden had mijn buurvrouwtje, na een avondje oppassen, mij bij terugkomst gemeld “boos” te zijn geworden, omdat de kindertjes vieze spelletjes hadden gedaan. Ze had namelijk op een argeloos momentje mijn lieverdjes samen met een vriendje boven aangetroffen, helemaal ontkleed. 

Het bleek dat ze “mist” hadden gespeeld en ze hadden zich in het donker geheel van hun kleertjes ontdaan. Onderdeel van het spel was dat één van de kindertjes aan het geslachtsdeel van de ander kindertjes moest voelen wie wie was. HOE verzinnen ze het! In Godsnaam!

  Gisteren zat ik aan de telefoon, de kinderen waren boven en het kabaal was oorverdovend. Het was dan ook wel een beetje moeilijk het gesprek te volgen, maar het ging. Op een gegeven moment kwamen de kinderen met vier vriendjes al gillend naar beneden rennen en wilden de trap af naar de kelder. Onze “kelder” is het souterrain, dat gebruikt wordt als logeerkamer. Een hele luxe logeerkamer want er staat een groot bed, er is een muziekinstallatie, er staan computers en er is een douche. Omdat ik op dat moment genoeg had van al dat lawaai maande ik het groepje buiten te gaan spelen.

Nou, dat wilden ze duidelijk niet, want voor het type spelletje dat ze wilden spelen moest het een beetje donker zijn. 

“Dan ga je maar niet in het donker spelen,” zei ik. “Kom op jongens, naar buiten.”

“Ja, maar mama! We willen “nieblas” doen”, kraaide Anouk.

“Nou, dat kan je toch ook buiten!” was mijn resolute antwoord.

Benji keek me aan alsof ik een vies vogelpoepje was. “Neehee, mamaaaa, buiten is de zon en we kunnen de zon toch niet UIT maken?”

Oké, ze mochten naar beneden, maar twee seconden later drong het tot me door… “nieblas” betekent namelijk “mist”. Het was dat blote spelletje waar de buurvrouw zich zo aan gestoord had, en nu met massa’s kinderen beneden !

WAAAH.

  Mijn gesprekspartner aan de telefoon heeft zich een bult gelachen, want ineens riep ik tegen hem: “Oh nee, het is het vieze spelletje! WACHT!”, waarop ik de hoorn op de sofa gooide, en naar de keldertrap stormde om de kinderen op bestraffende toon toe te spreken, dat ik geen blote spelletjes wilde en dat ze als de “wiedeweerga” (mijn favoriete kreet) moesten maken dat ze buiten kwamen.

En hoewel Anouk nog probeerde te zeggen dat ze “het” niet bloot zouden doen, hield ik voet bij stuk en (gelukkig), ze luisterden.

  Ik moet toegeven, het IS gezond en je kunt het als moeder niet tegenhouden. Ze zullen nog wel eens een ander spelletje verzinnen om toch de ontluikende seksuele interesses te kunnen bevredigen. Maar ach, op die manier maken ze er tenminste geen gewoonte van, althans dat hoop ik toch....