dumpster17 - Tumblr blog

[dumpster17]

“Εάν έχεις μόνο δυο εναλλακτικές λύσεις διάλεξε την τρίτη.”

— παλιά εβραϊκή παροιμία

[dumpster17]

The whole movie was recorded using a simple Canon A200 with a basic video recording feature and NO SOUND. The maximum video length this camera could record was 12-14 seconds (res 320x240). The maximum amount of clips a single flash card could hold was around 20. All visual effects were drawn by hand (mouse really) on each frame. Ninjas, explosions, guns, hackers, samurai, nazis and clones in an epic movie!

[dumpster17]

A digital repository of amateur films (16mm, 8mm, super 8) shot between 1940-1980. Watch the past of many places on earth through the eyes of the people who lived back then.

[dumpster17]

More cowbell!

[dumpster17]

The very best version of the song ever.

[dumpster17]

Πάρε Ένα Κοχύλι απ’ το Αιγαίο

Αυτό το τραγούδι μυρίζει πλαστικό από παλιό mercedes λεωφορείο. Μυρίζει αποτσίγαρα από τα γεμάτα τασάκια στις πλάτες των καθισμάτων του. Φέρνει στην μνήμη ιριδισμούς σαν κι αυτούς που έκανε ο ήλιος του μεσημεριού ανάμεσα στα κίτρινα πυκνά κρόσια που κρέμονταν στο μπροστινό παρμπρίζ και στα ξεφτισμένα πορτοκαλί κουρτινάκια των παραθύρων. Έχει μυρωδιά από Coperton και γεύση από Σικάγο ΕΒΓΑ. Θυμίζει το τσούξιμο από τα σκισμένα στα βράχια του φάρου πέλματα καθώς ίδρωναν μέσα στην παντόφλα Ζήτα-Ελλάς. Αναδύει ντουμάνι από στριφτό τσιγάρο με χύμα καπνό και ροζ τσιγαρόχαρτο του μονοπωλίου.

Θυμάμαι τον οδηγό του λεωφορείου, έναν μονίμως ιδρωμένο, τριχωτό, φριχτό τύπο, ο οποίος δεν συμμερίζονταν προφανώς την ποιητική διάθεση του στιχουργού κι ερμήνευε... τοπικιστικά το τραγούδι που παίζονταν συχνά τότε στο ραδιόφωνο. Με την χαρακτηριστική προφορά έλεγε “Παρ’ ένα κοχύλ��� κι πάρε κι ένα αρχιδ’ απ’ του Αιγαίου, π’ πάνε ούλες οι αδερφές ικεί. Που θα βρεις ρε καλυτερ’ θάλασσα απ’ του Ιόνιου ρε μαλακά;” Δεν είχε δει ποτέ του το Αιγαίο είναι σίγουρο και γενικά σύμφωνα με τις περιγραφές του (γλώσσα δεν έβαζε μέσα όσο οδηγούσε), λίγο πιο πέρα από τα 5-6 χωριά που εξυπηρετούσε καθημερινά με το λεωφορείο του, πρέπει να υπήρχαν δράκοι, πανούκλα, έρεβος, τα Σόδομα και τα Γόμορρα.

Κι όμως για μένα αυτός ο άνθρωπος έκανε την πιο ωραία δουλειά του κόσμου. Κράταγε ένα τιμόνι τυλιγμένο με δέρμα από φίδι, καθόταν σε μια καρέκλα πλεγμένη με κόκκινα πλαστικά σχοινιά που –σαν τραμπάλα– στις λακούβες τον έκαναν να πηγαίνει πάνω-κάτω, κινούσε με χάρη τον μακρύ και σε σχήμα “Γ” λεβιέ των ταχυτήτων –πάντα μόνο με τον παράμεσο και το μικρό δάχτυλο στο οποίο είχε ένα τεράστιο χρυσό δαχτυλίδι– και κυρίως είχε δικό του ανεμιστήρα στη κεντρική κολώνα του παρμπρίζ κάτω από ένα μικρό εικονοστάσι με λαμπάκι. Όλα κι όλα. Τα μπινελίκια μπινελίκια κι η πίστη πίστη. Κάθε φορά που ξεκινούσε το δρομολόγιο έκανε το σταυρό του.

Η μάνα μου συνήθως κάθονταν σε μια από τις μπροστινές θέσεις και με κράταγε στα πόδια της γιατί τις περισσότερες φορές το λεωφορείο ήταν γεμάτο και με όρθιους. Κάθε φορά που ο οδηγός έβριζε μου έκλεινε με τα χέρια της τα αυτιά για να μη ακούω. Εγώ όμως άκουγα κι η αλήθεια είναι πως είχα εντυπωσιαστεί από το πρωτοποριακό γλωσσικό ιδίωμα που είχε εφεύρει αυτός ο άνθρωπος και είχε ως βάση των πάντων την λέξη “κωλοτρυπίδα”. Όταν ήθελε να χαιρετίσει κάποιον έλεγε “που είσαι ρε κωλοτυπίδα;” Όταν ήθελε προσθέσει εγκαρδιότητα στον χαιρετισμό έλεγε “που είσαι κωλοτρυπίδα μου γλυκιά;” Όταν ήθελε να επιπλήξει κάποιον έλεγε “μα τι κωλοτρυπίδας είσαι ρε” κι όταν θαύμαζε κάτι το αποκαλούσε “πολύ κωλοτρυπιδάτο”. Όταν ήθελε να εκφράσει κούραση, καταπόνηση, έλεγε “μου γύρισε η κωλοτρυπίδα σαν κάλτσα” ενώ χρησιμοποιούσε την “κωλοτρυπίδα” και ως μονάδα μέτρησης, όταν κάποιοι έψαχναν –και ψάχνουν ακόμα– την ενοποιημένη θεωρία της φύσης. Δεν έλεγε ποτέ “είχα φορτώσει καμία 10ρια ανθρώπους” αλλά “είχα φορτώσει καμία 10ρια κωλοτρυπίδες”. Πιθανόν στο μυαλό του η κωλοτρυπίδα προηγούνταν του ανθρώπου, κάτι που στο πεδίο της φιλοσοφίας πιστεύω προσεγγίζει σε ενδιαφέρον τις πλατωνικές ιδέες.

Πολύ μου την έσπαγε που πάντα κατεβαίναμε πρώτοι, στην πρώτη στάση, γιατί το σπίτι μας ήταν σχετικά κοντά στην θάλασσα. Θεωρούσα πως μπορούσα να μάθω πολλά απ’ αυτόν τον άνθρωπο. Τα απογεύματα έπαιζα τον οδηγό λεωφορείου με καπάκια από κατσαρόλες και ξύλα. Νομίζω πως το συγκεκριμένο τραγούδι τότε το ακούγαμε από τον Δάκη, αλλά ο Χατζής το λέει καλύτερα.

[dumpster17]

The rules of punctuation in a reference doc.

[dumpster17]

A skeptic’s guide to climate change. Independent, non-governmental, and open-source environmental science. Data, and analysis of the highest quality.

[dumpster17]

[dumpster17]

Προς επίρρωση ενός κειμένου του 2016.

[dumpster17]

What a Sound!

[dumpster17]

Μακράν το καλύτερο από όλα τα “ο Χίτλερ ανακαλύπτει…”

[dumpster17]

My Top 30 Bruce Springsteen Songs