efillavin

[efillavin]

Kabuslarım olup, uyandıran... Ruhumun hislerini dondurup , ağlatmayan bir acı...

Kaynak: efillavin

[efillavin]

"Bu kadar kırgınlıkla anca böyle... Kimsesiz biri olabildim."

Kaynak: efillavin

[efillavin]

"İçimde koca bir sessizlik var ama o sessizliğin içinde de çok fazla şey bağırıyor."

Kaynak: efillavin

[efillavin]

"Küçük ama dayanıklı sığınağım çöktü ve ben tam da altında kaldım. "

Kaynak: efillavin

[efillavin]

"Sana verdiğim değeri heba ettin!.. Ama hâlâ.... Kalbimin kırgınlığı bile sana duyduğum sevginin yanında... Benden geriye hiç kalır. "

Kaynak: efillavin

[efillavin]

Gökyüzünün karanlık tarafında çiçeklerin açmasını bekliyorum.

Kaynak: efillavin

[efillavin]

Yıldızlar yasını güneş battıktan sonra ışıklarını titreterek sessizce haykırırmış.

Kaynak: efillavin

[efillavin]

Karanlık çatı katında asılı kalmış tozlu anılar... Bu rutubette mevsimler dönmüyor. Ve... Hep aynı resim; yıpranmış sandıklar, eskimiş raflar, siyah beyaz fotoğraflar... Zaman ilerledikçe, masum sevinçleri çalmış... sanki görevi gibi!..

Kaynak: efillavin

[efillavin]

Unutursun belki varlığını, bir an bir harf dokunur, eskisinden beter kanar... yara.

Kaynak: efillavin

[efillavin]

Her defasında... Kırılacak kadar büyük bir parça kalmadığını sanıyorum, taa ki un ufak olmuş binlerce parçadan başka biri kırıldığında, yanıldığımı acıyarak anlıyorum.

Kaynak: efillavin

[efillavin]

Birkaç satır yazdım ama... Elim ne ince kağıdı buruşturup atmaya ne de defterimin yaprakları arasına koymaya gidiyor.

Kaynak: efillavin

[efillavin]

Ruhumun yıllar önce unutulduğu o köşede, suskun bir kızın... Yazısız yarasının geride bıraktığı ağır acısıyla hiç tanışmak istemezdim.

Kaynak: efillavin

[efillavin]

"Bazen duyduğumuz kelimeler, farkında olmadan kalbimizin kırık bir köşesine merhem sürer. Ve... Bazense kırıkları ufalayıp, toz eder!.."

Kaynak: efillavin

[efillavin]

Birkaç çizgi... Ve bir iz...

Günler önce okuduğum ama aralıksız aklımda dolaşan bir soru var." Biri senin çabalayınca ne hissediyorsun?"

Cevabım pek net değil. Yinede... Bu soru bana hep, yıllar önce hayatımda varolan ama artık sadece anıları kalan bir adamı hatırlatıyor.Sesinin kalın ama naif tonu yavaş yavaş silinsede... Kalemi kâğıtta kullanışı; harflerin ona özgü kıvrımları, kalemin yardımıyla bıraktığı sayılar onun imzası gibiydi. Ne kadar zorluk geçtiğini , hayatın onu ne kadar yıprattığını kalem tuttuğu parmaklarındaki nasırlardan, neye kızdığını bile hatırlayamacağı kaşının yanındaki çizgilerden, saçlarının uzadıkça uçlarının sarışınlaştığını ve dudaklarının yanındaki tebbüssüm ettiğinde daha da derinleşen izlerden anlıyordum. İnce ayrıntısına kadar izlerdim. Onu dinlerdim, yorgunken bile... Sanırım hissettiğim hayranlıktı. Şimdilerde; zihnimde ona dair bir cümle dolaşır." Seni senden daha iyi kimse tanıyamaz. Kendinin farkında ol!" İşte... Şartlarım hep zordu. Hâlâ zor ama umut..."Umut hep var." O hayattan giderken bile umut vardı.

Dehşetengiz günden kalan, artık kalbimde yaşayan birinin anısına...

Kaynak:efillavin

[efillavin]

Bu benim hikayemse, neden sayfaları yırtık? Kelimelerinin üzeri neden karalanmış? Neden harfler yutulmuş? Zaman neden sadece dış kapağını eskitmemişte, kalan yapraklarını da yıpratmış? Bunlar neyse, peki ama... Neden kağıt değilde, küf kokuyor hikayem?

Kaynak: efillavin

[efillavin]

Hiç kış mevsiminden çıkamadım ki, ruhumun üzerine hep kar yağıyor!.

Kaynak: efillavin

[efillavin]

Gerçek bir enkaz... Sadece binaların çökmesi değil!..

kaynak: efillavin