elcaddouriouissam-blog

[elcaddouriouissam-blog]

Recensie Bart Defoort

Bart Defoort Quintet nog te braaf

 CONCERTRECENSIE.

Bart Defoort Quintet, De Werf, Brugge, 20 mei 2016 beeld: Guy van de Poel, Jean-Luc Goffinet door: Bartel Debbaut

Bruggeling Bart Defoort draait als tenorsaxofonist al meer dan twintig jaar mee in de Belgische jazzscene. Zo maakt hij sinds het prille begin deel uit van het Brussels Jazz Orchestra. Als bandleider bracht hij recent met ‘Inner Waves’ zijn vierde album uit. “Zieleroerselen”, die hij in De Werf presenteerde met zijn trouwe sparringpartner Hans Van Oost op gitaar en drie nieuwelingen binnen het kwintet: pianist Ewout Pierreux, contrabassist Christophe Devisscher en percussionist Toni Vitacolonna.

Het werd een avond pure jazz. Onversneden en klassiek van opbouw. Gebracht door een kwintet dat met het titelstuk van het album stevig van start ging met solo’s van Defoort en Van Oost, een vervolg krijgend in 'Bright Side', een optimistisch stuk met een knipoog naar Monty Python.

Variatie

Het concert kabbelde van rustig en ingetogen spel met Defoorts klagende tenorsaxofoon in ‘The Yearning Song’, tot het gospelachtige 'No More Church' en de ballade 'Too Late to Tell You'. Het publiek in de overvolle concertzaal wist het te waarderen, toch ging de muziek gebukt onder een gebrek aan variatie. Uitzonderingen daargelaten zoals de up-tempostukken 'Drive By Night' en 'Light Red to Dark Blue' met vingervlug gitaarspel van Van Oost, maar over het algemeen volgden de kwintetleden braaf de solisten in de klassiek opgebouwde composities.

Pas in het slotstuk, het beweeglijke ‘Make That Move’, lijkt het of de musici alle schroom van zich afschudden en de resterende energie gebruiken om eens flink buiten de lijnen te kleuren. Met name percussionist Vitacolonna blinkt uit met vurig spel. Fraai is ook de toegift ‘Still’ van gitarist Van Oost. Helende muziek voorzien van tedere klanken.

Ondanks dat het tweede deel van het concert pittiger en gewaagder spel bevatte, liet het kwintet de vele kansen op moedig spel onbenut. Van de ervaren bandleider Defoort, omringd door musici van een flink kaliber, had men meer mogen verwachten.

http://www.jazzenzo.nl

[elcaddouriouissam-blog]

Brussels Jazz weekend (podium)

Dit weekend vindt in de hoofdstad voor de tweede keer het Brussels Jazz Weekend plaats. Op het Rogierplein musiceren brassbands samen nadat ze in omliggende straten hebben gemarcheerd. Op de Grote Markt trekt de Belgische Jazzlegende Philippe Cathérine het grote publiek aan met zijn freejazz. En op de nieuwe Graanmarkt laten jong en oud zich goed gaan op het ritme van de echte swing. Op vrijdag 25 mei 2018 ben ik weer samen met mijn nicheten op stap geweest. We zijn naar Brussel geweest, want he was jazz weekend. Wij waren naar de grote markt gegaan. En daar hebben we het optreden van Bart Defoort bijgewoond, dat was om 20 uur.

Bart Defoort is een tenor saxofonist in eeen band. Hij is een Belg geboren in Brugge. Hij is opgegroeid in een muzikale familie, zijn vader was een leerkracht van muziek en dirigent en zijn broer is een jazzpianist. En door zijn broer is hij ook in de jazzwereld in gestapt. Hij zelf heeft 17 CD's uitgebracht. Zijn muziek wordt gespeeld in andere Europese landen zoals Frankrijk, Nederland en Duitsland.

Het was anders dan ik had verwacht. Ik had het meer saaier verwacht , maar dat was niet het geval. Ik had ook niet verwacht dat er zoveel mensen gingen zijn, maar dat maakte het wel leuker denk ik. Want er was een zeer leuke sfeer. Ookal vond ik het optreden zelf niet echt intressant, was het wel nog leuk. Het is aan te raden, maar alleen als je met vrienden gaat.

Hij heeft ook een eigen site : http://www.bartdefoort.com

[elcaddouriouissam-blog]

Recensie koningin Elizabeth wedstrijd

TWEEDE FINALEAVOND KONINGIN ELISABETHWEDSTRIJD VOOR ZANG: MAG ZE WINNEN?

 Tweede finaleavond Koningin Elisabethwedstrijd voor zang: mag ze winnen? De tweede avond van deze finale was vrij bijzonder in die zin dat alles zo onvoorspelbaar werd als het voorspelbaar kan zijn. Wat staat vast? Er waren twee goede prestaties, één bijzondere prestatie en spijtig genoeg ook één slechtere.

 De aria van de Koningin van de Nacht van Mozart: is dat wel verstandig om mee uit te pakken en de avond mee te openen? Is dat niet iets te pretentieus? Spijtig genoeg bleek van wel. De Spaanse sopraan Rocio Perez (1990) heeft het hierbij grondig verknald. Ok, ze haalde best hoge noten zonder moeite, maar vaak slordig en schraal klinkend. Tijdens haar stuk Bellini maakte ze een inhaalbeweging, maar helaas. Ook hier was het kwaad reeds geschied. Tijdens Où va la jeune Hindoue uit Lakmé van Léo Delibes moest men hard gaan zoeken om hieruit Frans op te maken. Haar Duitse uitspraak viel trouwens ook nogal tegen. Neen, veel kunstjes willen doen en over de trapeze strompelen. De uit Frankrijk afkomstige mezzo-sopraan Eva Zaïcik daarentegen had een bijzonder warme stem. Vooral haar uitvoeringen van Purcell – Dido’s klaagzang – en Erbarme dich uit de Mattheüspassie van Johann Sebastian Bach waren ontroerend en correct gezongen. Barok is haar ding. Toch miste er iets.

 Het orkest volgde niet lijdzaam genoeg, wat bijzonder spijtig is voor deze kandidate. Ook haar uitvoeringen van Bizet en Mussorgsky waren netjes gezongen, mooi gearticuleerd. Sereniteit troef bij deze finaliste. Ze kan wel eens best bij de eerste zes eindigen, maar veel zal daarbij afhangen van de prestaties morgen. Vier finalisten per dag, waaronder er vier op de laatste avond zingen: dat kan de rangschikking behoorlijk overhoop halen. De revelatie van de avond, of misschien zelfs van de hele finale tot hiertoe, was de française Héloïse Mas (1988). Haar stem komt van zeer diep, en ontpopt zich stevig boven het orkest met een groot lyrisch naturel. De emoties liggen er mooi genuanceerd diepgaand in. Geen enkele uitschuiver, puur zuiver en belevend. Wie gisteren de Koreaanse sopraan nog als potentiële winnaar zag, mag zijn pronostiek definitief veranderen. Héloïse Mas belandt met grote zekerheid in de top drie.

 Er is perfecte techniek aanwezig en daarbovenop nog eens een perfecte inleving. Haar keuze voor Wagner, Bizet, Donizetti en Gounod waren perfect bij mekaar en bij haar passend. De Amerikaanse bariton Alex DeSocio (1987) koos net als de Spaanse kandidate een stukje uit Mozarts toverfluit, maar met het verschil dat hij het er wél goed vanaf bracht. DeSocio zingt met een grote vanzelfsprekendheid en werd tijdens de halve finales wel eens als potentiële winnaar bestempeld. Hij bracht trouwens ook een mooie Rossini, Tchaikovsky en Donnizetti. Maar hij sprong er in al zijn perfectie – mooie articulatie en natuurlijk acteertalent – plots niet meer zo bovenuit. En op dat moment is het toch spijtig dat er geen plichtstuk zang meer is in deze wedstrijd. Er zijn enkele uitschieters positief en negatief, en daartussen een aantal gewoon goede kandidaten die aan mekaar gewaagd zijn. Wordt het dan gokwerk voor de jury, of wat wordt de prioriteit? Moeilijk hoor. Alleszins, Héloïse Mas, onthouden die naam. U hoort hem morgen tijdens de proclamatie gauw weer!

[elcaddouriouissam-blog]

De koningin elizabethwedstrijd (klassiek)

Ik heb de finale gekeken van het koningin elizabethwedstrijd. De wedstrijd vindt plaats in Brussel en staat open voor jonge musici. Er is afwisselend een wedstrijd voor pianisten, violisten en zangers, die om de drie jaar wordt gehouden. En dit ging het over de stem.  

De 12 finalisten waren Germán Enrique Alcántara (30, bariton) Argentinië Marianne Croux (27, soprano) België - Frankrijk Alex DeSocio (30, bariton) Verenigde Staten Van Amerika Yuriy Hadzetskyy (25, bariton) Oekraïne Samuel Hasselhorn (27, bariton) Duitsland Sooyeon Lee (29, soprano) Korea Ao Li (30, basso) China Héloïse Mas (30, mezzo-soprano) Frankrijk Danylo Matviienko (27, bariton) Oekraïne Rocío Pérez (27, soprano) Spanje Charlotte Wajnberg (28, soprano) België Eva Zaïcik (30, mezzo-soprano) Frankrijk De winnaar was de Duitse Samuel Hasselhorn.

De finaleconcerten vinden plaats in de grote concertzaal van het Paleis voor Schone Kunsten te Brussel en worden rechtstreeks uitgezonden door radio, televisie en internet. Later brengt men de finale uit op cd.

Ik heb het gezien op de site van VRT. Het is niets voor mij. Ik vond het langdradig en saai, maar ik vond wel sommige finalisten indrukwekkend. Ik heb gelezen dat het een soort traditie is en ik vind het mooi dat ze het volhouden nen ite willen verbreken. En ik vind het ook straf dat ze deze wedstrijd nog steeds spelen.

[elcaddouriouissam-blog]

Recensie Yvonne, prinses van Bourgondië

'Yvonne, Prinses van Bourgondië': stuiptrekken in de kroonzaal

Freelancejournalist ( Jorik Leemans)

The Play = Yvonne, Prinses van Bourgondië

Gezelschap = Tibaldus

In een zin = Hoewel het stuk at first sight goed lijkt te balanceren, verliest Yvonne, Prinses van Bourgondië toch voortdurend haar evenwicht tussen net niet te veel en trop.

Love at first sight is altijd een beetje sterven. Worden de gevormde hoge verwachtingen ingelost? Ben je na verloop van tijd nog steeds even gecharmeerd? Is de liefde sterk genoeg om kleine ergernissen te verhullen? Sterven wordt het nog meer wanneer je door een slechte metroverbinding al zwetend en bijna te laat aankomt op je afspraakje met Yvonne, Prinses van Bourgondië in de kroonzaal van de Bourlaschouwburg.

Tribunes op het podium bakenen als muren het speelveld af. In het midden van de arena wordt op een diascherm een dialoog afgespeeld tussen een cipier en zijn gevangene. Was deze minimalistische openingsscène een voorbode van wat zich later op de bühne zou afspelen, zouden we hier vanzelfsprekend een uitgebreide beschrijving neerpennen. Maar dat was het niet. Tibaldus, het jonge theatergezelschap van Timeau De Keyser, Hans Mortelmans en Simon De Winne, wil duidelijk koste wat kost tonen wat het in zijn mars heeft, en gooit daarbij alle middelen in de strijd. Jong, fris theater is hun handelsmerk, en dat zal het publiek geweten hebben.

Simon De Winne zet als kamerheer met een klok van een stem het stuk écht in. Yvonne, Prinses van Bourgondië vertelt het trieste verhaal van een jonge vrouw genaamd - hoe kan het ook anders? - Yvonne. Haar pad kruist met dat van de jonge Prins Philip. Hij: knap, monter en luid. Zij het complete tegenovergestelde: een mormel, een slons, een loeder. En bovendien ijzig stil. Bij wijze van grap en zichzelf wijsmakend dat het een mooie daad is, vraagt hij haar ten huwelijk, tot grote ontzetting binnen de kasteelmuren. Bovendien leidt Yvonnes aanwezigheid tot het onthullen van verborgen verledens en onvolmaaktheden in het paleis van koning Ignatius.

Impulsen zijn er genoeg in Yvonne, Prinses van Bourgondië: met een beweeglijk staaltje theater dat baadt in absurdisme heeft het theatergezelschap het gemunt op uw raarste gedachtes en diepst liggende lachspieren.

Er zit talent bij Tibaldus. Ontdaan van alle klassieke theatervormen kiest de groep voor een leeg speelvlak. Impulsen zijn er echter genoeg: met een beweeglijk staaltje theater dat baadt in absurdisme heeft het theatergezelschap het gemunt op uw raarste gedachtes en diepst liggende lachspieren. Hoewel het stuk at first sight goed lijkt te balanceren, verliest Yvonne, Prinses van Bourgondië toch voortdurend haar evenwicht tussen net niet te veel en trop. Al stuiptrekkend en over de vloer kruipend zet David Van Dijcke een voortreffelijke absurde Yvonne neer, maar door de bizarre tekst en de geplande overacting van zijn medespelers is het voor het publiek na een tijdje naar adem happen. Het is moeilijk volgen als de gids zelf de weg niet goed lijkt te kennen.

Van afspraakjes kom je wel vaker van een kale reis thuis, maar zo voelt het niet bij Yvonne. Zij is als de vriendin, die - mits enkele aanpassingen - het weleens tot uw lief zou kunnen schoppen. Hoewel we leerden dat liefde op het eerste gezicht altijd een beetje sterven is en niet altijd sterk genoeg om kleine ergernissen te verhullen, leerden we ook dat er artistiek potentieel in Vlaams Bourgondië huist.

En dat het openbaar vervoer niet te vertrouwen is. Vooral niet op zondag.

Jorik Leemans

[elcaddouriouissam-blog]

Yvonne, Prinses van Bourgondië (Theater)

Op 24 februari ben ik samen met mijn vriendinnen naar een theaterstuk gaan kijken. Dat bevond zich in Kaaitheater in Brussel. Ik ben gegaan omdat mijn één van mijn vriendinen er al naar toe is geweest en ze heeft ons aanbevolen om mee te gaan.

Het werd gespeeld het jonge Gentse theatergezelschap Tibaldus. Tibaldus werd opgericht in 2009 door Timeau De Keyser, Hans Mortelmans en Simon De Winne. Ze ontmoetten elkaar in de dramaopleiding van het KASK, maken sinds hun tweede opleidingsjaar samen voorstellingen en bepalen de koers van het gezelschap. Onder de naam Tibaldus werken zij samen met verschillende acteurs en kunstenaars. Het was hun eerste keer dat ze in de kaaitheater een voorstelling hebben voorgedaan.

Het verhaal gaat over een prins dat zijn prinsenrol beu is en wilt dat duidelijk maken aan zijn ouders. Door de eerst beste meisje van de stad te trouwen en dat was Yvonne. Na dat hij dat duidelijk had gemaakt aan zijn ouders, waren ze er niet mee akkoord. En dat was duidelijk te zien aan hoe dat ze haar behandelde. Ze vonden dat ze er niet uitzag aols hoe dat het moest. Maar hij bleef bij zijn standpunt dat dat zijn verloofde is en blijft. En na een tijd hadden ze allen door dat ze niet de gewoonste was. Want ze was stil en zei niets. En dat zorgde voor chaos en emotie bij het koningspaar.

In het begin kon ik niet echt volgen. Het was nogal verwarrend, maar na een tijdje begreep ik het meeste wel. Er wordt heel wat symboliek gebruikt, waarover je toch wel eventjes moet nadenken eer je de betekenis ervan begrijpt. Maar dat zorgt er juist voor dat je aandachtig blijft, want de zinloze dialogen waren soms wel echt overdreven lang en saai. Persoonlijk vond ik Yvonne ook echt iiritant. Ik had ook soms zin om haar te roepen dat ze iets moest zeggen al was het maar een woordje.

Yvonne, prinses van Bourgondië" is een aanrader en ik heb er erg van genoten.

[elcaddouriouissam-blog]

Intersection (extra)

In mijn vrije tijd keek ik mijn serie op netflix. De naam van de serie is intersection. Het is Turkse serie. En het gaat over een rijke zakenman Ali Nejat die niet echt geïntresserd is in het vinden van zijn leven en een gezin stichten wat zeer onaanvaardbaar is in de Turkse cultuur. Maar daar komt verandering in wanner hij Naz leert kennen. Naz is getrouwd met Umet. Ze is een jonge kinderarts en hij is een autodesigner. Maar huwelijk zal beginnen te breken nadat Ali Nejat hun leven is ingegaan.

[elcaddouriouissam-blog]

Recensie Islam-expo

Dertien eeuwen islamitische beschaving 

15 september 2017 13:51 

Schermvullende weergave Een bomkoffer en een reddingsdeken in het motief van de Europese vlag: de islamexpo in Brussel is niet alleen een goednieuwsshow. Kristof Vadino Welke sporen van dertien eeuwen islamitische beschaving zijn vandaag zichtbaar in Europa? Dat is de inzet van een leerrijke islamtentoonstelling in Brussel.

 Wat opvalt: de cursieve ‘ook’ in de titel. En het wat schoolmeesterachtige uitroepteken. ‘Islam. Dit is ook onze geschiedenis!’ Beschouw de islamexpo in Brussel gerust als een cultuurproject met een maatschappelijke missie. Dat klinkt haast oudmodisch, maar gezien het gecompliceerde en gevoelige onderwerp kan je de organisatoren hun zendingsdrang niet kwalijk nemen.

De tentoonstelling in het Vanderborghtgebouw is een initiatief van Tempora, een Belgisch bedrijf dat over de hele wereld historische expo’s bouwt rond thema’s als herinnering, conflict en oorlog. De missie van deze tentoonstelling, die na Brussel op rondreis gaat naar Duitsland, Italië en Bosnië, is de Europeanen ervan te overtuigen dat ze meer met de islamitische beschaving en cultuur gemeen hebben dan ze - willen - denken.

 Directeur Benoît Remiche: ‘Het extremisme heeft de reputatie van de islam besmeurd. Deze expositie wil de dialoog tussen de islam en Europa versterken en het vertrouwen herstellen.’

Inhoudelijk hinkt de tentoonstelling op twee benen. De eerste twaalf eeuwen zitten in een didactisch korset. De leidende thema’s van de afgelopen veertig jaar - migratie, terreur en vluchtelingen - komen een verdieping lager aan bod in een artistiek parcours. De opsplitsing bezorgt bezoekers het gevoel dat ze twee verschillende exposities bezoeken. Maar dat stoort niet.

 Schermvullende weergave

 De eerste twaalf eeuwen zitten in een didactisch korset. Het historiserende luik begint met de islamitische verovering van Spanje in 711. Een iets te grote namaakbibliotheek met kartonnen boeken moet aantonen welke blijvende stempel dat moment heeft nagelaten op de Europese beschaving. Dan is de kamer over de Ottomaanse erfenis interessanter. Vanaf de 14de eeuw verdeelde de Ottomaanse verovering van de Balkan Europa in een christelijk deel en een Ottomaanse fractie, gedomineerd door een islamitische macht, maar grotendeels bevolkt door christenen.

Geen beschavingsbotsing zonder gewapend conflict: de expo brengt wapens, zwaarden en oorlogskostuums uit die periode samen. Hier wordt de erfenis vormgegeven door een echte bibliotheek, met authentieke boeken zoals de Arabische sprookjesvertellingen van ‘Duizend-en-een-nacht’, die in 1850 in Europa populair werden door hun Engelse vertaling van Richard Burton.

 Ook het luik over de koloniale erfenis van de islam is knap, met foto’s, affiches en aangrijpende getuigenissen over de dekolonisatie van islamitische volkeren in Europa.

Reddingsdeken 

Het kunstparcours legt zich toe op de hete maatschappelijke hangijzers van vandaag, zoals migratie, de gelijkheid van mannen en vrouwen, terrorisme en vluchtelingen. Het is slim van de organisatoren om die ideologisch tere onderwerpen met een kunstsausje te overgieten. Zo kunnen ze eventuele controverse afwenden op de artistieke vrijheid van de geïnviteerde kunstenaars.

Die hebben overigens in hoofdzaak een islamitische achtergrond, alsof de organisatoren willen zeggen dat moslims wel degelijk kritisch durven te zijn voor hun eigen religie.

Ergens staat een koffer met een bom, met - knap contrast - aan dezelfde muur een gouden reddingsdeken voor Syrische bootvluchtelingen in de gedaante van de sterrenvlag van Europa. Erg mooi is ook het werk van Bousha Almoutawakel. De Jemenitische kunstenares zag haar land in twintig jaar veranderen van traditioneel naar oerconservatief. Negen foto’s van een moeder, haar dochter en een meisjespop verbeelden die beschavingsachteruitgang. Op de eerste foto zijn de vrouwen niet gesluierd, op de achtste dragen ze een nikab.

Op het laatste beeld zitten ze achter een gordijn verscholen.

De tentoonstelling ‘Islam. Dit is ook onze beschaving!’ loopt tot 21 januari in het Vanderborghtgebouw in Brussel.

www.expo-islam.be

link recensie: https://www.tijd.be/cultuur/expo/Dertien-eeuwen-islamitische-beschaving/9932807

[elcaddouriouissam-blog]

Expo-islam 

 Op dinsdag 26 december 2017 ben ik op uitstap geweest naar islam expo. Ik ben er geweest met Asma en andere nichten. Deze tentoonstelling vond plaats in Brussel in Schildknaapstraat. De tentoonstelling was in het Vanderborghtgebouw. Het was een cultuurproject met bedoeling om de Islam een vertrouwend beeld te geven in Europa. 

 Ik heb het aangeboden, want ik was benieuwd. En het was ook positief. Het was maar een uur en een half en we hebben wel veel bijgeleerd. Het was intressant om de ontmoeting van Europa en de Islam te horen. Het ging niet alleen over de Islam als godsdienst, maar over een hele beschaving. ontmoeting van Europa en de Islam. Het werd niet alleen verteld, maar ook getoond. Door allerlei kunstvormen en dat maakte het ook interssant. De sfeer was ook zeer leuk er waren zowel moslims als niet-moslims. 

Ik vond het zelf niet zo intressant omdat ik moslima ben, maar omdat ik vind dat je een cultuur nooit helemaal kent. Ik ben iemand die geitresseerd is in verschillende culturen. 

 Het is aan te raden voor mensen die intresse hebben om andere culturen te leren kennen.

[elcaddouriouissam-blog]

Dwaallicht (extra)

Ik heb het boek ‘Dwaallicht’ gelezen van Willem Elsschot. Het is geen boek dat ik opeens uit mezelf ga beginnen lezen. En ook tijdens het lezen vond ik het niet leuk, maar we moesten het lezen voor het vak Nederlands en heb het dus uitgelezen. Maar ik vond het langdradig en niet echt spectaculair. Ik snap ook niet waarom het werd opgenomen in de  literaire canon. Maar wat er wel positief aan was is de taal. Ik vond dat en de vorm ervan wel mooi. Maar dat was dan ook het enige. Het is geen boek dat ik opnieuw zou willen lezen.

[elcaddouriouissam-blog]

1OOO schitterende zonnen (extra)

Ik heb het boek ‘1000 schitterende zonnen’ van Khaled Hosseini gelezen. Ik ben het gaan lezen, omdat mijn mama mijn dat heeft aangeraden. Het boek gaat over de ongeschoolde Mariam, ze is vijftien wanneer ze wordt uitgehuwelijkt aan de veel oudere Rasheed in Kabul. Jaren later moet zij de beeldschone Laila naast zich dulden, die door Rasheed na een raketaanval uit het puin is gered geweest. Hij neemt haar in huis in de hoop dat zij hem de zoon zal schenken die Mariam hem niet kan geven. In eerste instantie overheersen tussen de twee vrouwen gevoelens van achterdocht en jaloezie, maar door de tirannieke houding van Rasheed ontstaat er langzamerhand een innige vriendschap. Ik vond het boek echt mooi en ontroerend. En dat is ook wat er eigenlijk vandaag gebeurt in de Arabisch wereld. En ik vind het daarom echt een aanrader voor degene die graag lezen.

[elcaddouriouissam-blog]

Into the wild (extra)

Tijdens de les godsdienst hebben we de film ‘into the wild’ gekeken. Het is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. En gaat over een jongen die na het afstuderen op zoek was naar vrijheid. En dus is hij liftend naar Alaska gegaan om daar te gaan wonen. Onderweg komt hij mensen tegen waarbij hij hun voorbeeld is. Ik vond de film wel interessant. Het was een pakkend verhaal, vooral omdat het waargebeurd is. En ook er zaten stukjes in die de dag van vandaag nog in onze samenleving gebeuren en dat maakte het ook interessant. Ik raad de film aan maar niet als ontspanning of gewoon voor het amusement. Maar voor degene die graag naar waargebeurde verhalen kijken is het zeker een aanrader.

[elcaddouriouissam-blog]

Black (film)

Ik ben samen met mijn nicht en buurmeisjes naar de film ‘Black’ gaan kijken. De film is van Adil El Arbi en Bilal Fallah. De film is in Brussel opgenomen en gaat over het leven van de ‘probleemjongeren’. Het is gebaseerd op de boeken ‘black’ en ‘back’ van Dirck Bracke. Ik heb de boeken gelezen en vond ze interessant. Dus ik was wel benieuwd naar de film en heb de trailer gekeken en besloot dan om die te gaan zien. Het verhaal gaat over twee groepen ‘Black bronx’ en de ‘1080′. 1080 zijn genoemd naar de postcode van Molenbeek. En de ‘Black Bronx’ zijn van Matongéwijk. Er is een strijd tussen de twee bendes en de regel is dat de 2 groepen niet met elkaar mogen te maken hebben. Maar een van de meisjes van de ‘zwarten’ genaamd Mavela werd verliefd op Marwan een Marokkaan. Toen de beide groepen zijn te weten gekomen dat die 2 een relatie hadden werden ze allebei gestraft op een zeer verschrikkelijke manier. Ik vind de film spannend en leuk. Er zaten emotionele stukjes in. Ik heb vaak spijt als ik naar een film kijk omdat ik zeer kritisch ben, maar deze film was iets anders.

[elcaddouriouissam-blog]

Recensie : BLACK (film)

Regie​:​ ​Adil​ ​El​ ​Arbi,​ ​Bilall​ ​Fallah​ ​|​ ​Cast:​ ​Martha​ ​Canga​ ​Antonio

(Mavela),​ ​Aboubakr​ ​Bensaihi​ ​(Marwan),​ ​Sanaa​ ​Bourasse

(Loubna),​ ​Natascha​ ​Boyamba​ ​(Justelle),​ ​Soufiana​ ​Chilah

(Nassim)​ ​e.a.​ ​|​ ​Speelduur:​ ​95​ ​minuten​ ​|​ ​Jaar:​ ​2015

In 2011 maakte het regieduo Adil El Arbi en Bilall Fallah Broeders, een korte film over twee

broers die ieder op hun eigen manier omgaan met de vooroordelen waarmee ze te maken

krijgen. De regisseurs wonnen er prijzen mee op het filmfestival van Gent en het internationaal

kortfilmfestival van Leuven. Maar belangrijker nog, ze wonnen ook de VAF Wildcard voor fictie,

die hen in staat stelde hun filmdebuut Image te maken. Nu komt een jaar later wederom een film

waarin het duo kijkt naar de achterbuurten. Ditmaal gebaseerd op het tweeluik Black en Back

van schrijver Dirk Bracke.

Black speelt zich af in de Brusselse wijken Matongé en Molenbeek. De jonge Marwan is het

broertje van de leider van een groep Marokkaanse jongeren die zichzelf de 1080 noemen. Het

zijn geen grote criminelen. Ze plegen kleine overvallen en jatten de tasjes van nietsvermoedende

toeristen. Als de politie Marwans broer Nassim oppakt en hij een paar maanden de cel in moet,

krijgt Marwan min of meer de leiding over de groep. Als hij op het politiebureau kennismaakt met

de vijftienjarige Mavela, een jonge Congolese die lid is van de beruchte bende Black Bronx, slaat

meteen een vonk over. Wat de twee zich niet realiseren, is dat hun liefde op de straat verboden

is.

Black lijkt op het eerste gezicht een redelijk standaard liefdesverhaal. Een verboden ontluikende

liefde tussen twee tieners, die elkaar niet kunnen weerstaan en tegen de stroming in toch voor

elkaar gaan. Maar door de manier waarop het verhaal verteld wordt en de setting waarin het zich

afspeelt, is het allesbehalve standaard. Het geheel is bovendien erg heftig. Zo zijn er twee

expliciet in beeld gebrachte groepsverkrachtingen, waarbij je graag wilt wegkijken.

Om het geheel een extra realistisch effect te geven, kozen El Arbi en Fallah ervoor hun

voornaamste castleden van de straat te plukken. Het bleek een gouden greep want het knappe

spel van de jonge en vooral onervaren acteurs komt authentiek over. Vooral actrice Martha

Canga Antonio overtuigt met haar indringende vertolking. Zij is in het begin nog een goedlachs

en lief meisje dat verlegen reageert op de avances van Marwan in het politiebureau. Naarmate

de film vordert, wordt ze steeds harder en zie je die lach op haar gezicht steeds minder vaak

terug. Een sterke rol, maar ze is zeker niet de enige die goed acteert. Ook haar voornaamste

tegenspeler, Aboubakr Bensaihi, heeft heel wat in zijn mars.

Toch moet opgemerkt worden dat de regisseurs, hoe reëel het geheel soms ook lijkt, zich soms

verliezen in clichés. Tenenkrommend zijn de scènes die zich afspelen in een verborgen kerk,

waar Marwan en Mavela hun liefdesnestje van maken. Ze steken er tientallen kaarsen aan en

bedrijven er de liefde. Het is een van de schaarse momenten waarbij El Arbi en Fallah een

andere, wellicht betere keuze hadden kunnen maken. Verder is het een knap gemaakte en meeslepende film die hoge verwachtingen schept voor het volgende project van niet alleen het

regieduo, maar ook de castleden.