ellabosmans

[ellabosmans]

Klassiek (opera): Dagboek van een verdwenene

Ook kon ik geen muziekvoorstelling of opera gaan bekijken, opnieuw omdat we niet of amper buiten mogen. Daarom moest ik weer op zoek naar een opera of muziekvoorstelling op podiumaanhuis.be. Zo kwam ik Dagboek van een verdwenene tegen. Ik heb ooit al van die opera gehoord, maar ik heb geen flauw idee meer van waar ik het gehoord heb. Dus besloot ik om deze te kijken en om eerlijk te zijn, ik ben geen fan van opera’s, maar deze opera was aangenaam verassend.

Beginnen doe ik met wat informatie over de voorstelling zelf. De voorstelling is geregisserd door Ivo Van Hove. Samen met componiste Annelies Van Parys brengen ze een antwoord op het aangrijpend liefdesverhaal van Leoš Janáček. Het verhaal gaat over een dorpsjongen die hopeloos verliefd wordt op een zigeunermeisje en alles opgeeft om haar te volgen. Het stuk vormt 22 taferelen voor tenor, alt, vrouwenkoor en piano. De thema’s van de voorstelling zijn vooral passie, ontheemding en identiteit.

Je zou het een wonderlijk thema kunnen noemen voor een ouder wordende man, maar de componist was zelf op dat moment verliefd op een onbereikbaar jong meisje en algemeen wordt aangenomen dat hij zijn onderdrukte hartstocht in de muziek heeft omgezet.

Ik vind het thema zeer mooi. Het is een thema dat je eigenlijk vrij vaak tegenkomt in boeken of in films, ‘ de onbereikbare liefde’. Maar de manier waarop het voorgebracht werd in deze voorstelling, vond ik prachtig.

Janáčeks poëzie wordt gekenmerkt door een mix van wreedheid en tederheid, waarbij zijn muziek de essentie raakt, in een minimalisme dat het einde van het operagenre impliceert 

‘...’ 

Het unieke karakter van deze partituur schuilt in haar minimalisme: er is geen handeling, mise­en­scène of orkest

Ik heb een klein vermoeden dat ‘het minimalisme’ de reden is waarom deze opera mij zo aansprak. Er was geen enorm orkest, maar simpelweg een piano en dat vond ik prachtig. De simpele piano met daarbij (een) stem(men) vind ik een perfecte combinatie, zeker voor dit verhaal. Ik vind niet dat dit verhaal een enorm orkest nodig had en het minimalisme het verhaal juist versterkte.

In het algemeen heb ik genoten van de opera, waar ik zelf verrast om ben. Ik zou hem zeker aanraden als je niet weet wat te doen!

[ellabosmans]

Podium: Elena’s Aria

 De teksOmdat we allemaal binnen moeten blijven en dus geen dansvoorstellingen live mogen meemaken, moest ik een voorstelling op podiumaanhuis.be zoeken. En zo kwam ik Elena’s Aria tegen.  

Elena’s Aria is een dansvoorstelling uit 1984 die hernomen is in 2011. De choreografie is gemaakt door Anne Theresa De Keersmaeker. Ik ging oorspronkelijk naar een dansvoorstelling van haar gaan kijken, maar jammer genoeg werd die afgelast. Daarom vond ik het wel tof om een voorstelling te kijken met een choreografie van Anne Theresa De Keersmaeker.

In de productie die ik heb bekeken is er geen repetitieve muziek, er wordt enkel gebruik gemaakt van aria’s en geluiden op de achtergrond. Deze dansvoorstelling is ook de eerste dansvoorstelling van Anne Theresa De Keersmaeker waarbij er filmbeelden geprojecteerd worden en waarbij tekst een plaats krijgt op de scène.

Ik baseer me op een recensie van e-tcetera.be.

In de nieuwe choreografie van Anne Teresa de Keersmaeker wordt niet gedanst op maar bij muziek, bij een toespraak van Fidel Castro en vooral: in stilte…

Ik vond het zeer speciaal dat er geen ‘echte’ muziek was, dat maakte de dansvoorstelling zeer uniek. Maar of ik het echt leuk vond, is een ander verhaal. Ik vond de dansvoorstelling niet zo boeiend omdat er vaak momenten van stilte in zaten en daardoor kon ik mijn hoofd er niet altijd bijhouden. Buiten het feit dat het geen echte muziek gebruikte, was het decor ook vrij saai. Ik begrijp honderd procent dat er niet veel decor kan zijn bij een dansvoorstelling, maar de grijze, zwarte kleuren die terugkwamen in het decor waren te somber voor mij.

Het contrast tussen tekst en beweging wordt opgeheven en paradoxaal genoeg worden de teksten duidelijker naarmate ze minder verstaanbaar zijn.

Ik begrijp waar ze naar toe willen gaan met tekst gebruiken als ‘muziek’, maar het is gewoonweg niets voor mij. De tekst vond ik bijna nooit verstaanbaar, maar ik weet ook niet of dat de bedoeling was of niet. Maar ik vind het veel leuker om naar een actieve en levendige dansvoorstelling te kijken met veel muziek en veel beweging en kleur.

In het algemeen vond ik het geen slechte dansvoorstelling, maar het was niet mijn ding. 

[ellabosmans]

Opdracht: La Merde

La Merde (De Pest) is een toneelstuk over een uitbraak van een plaag en het gevolg daarvan: een quarantaine voor de hele bevolking van de stad Oran. Je zou kunnen zeggen dat dit exact dezelfde situatie is waarin wij nu zitten en dat is waarom ik La Merde een vrij interessant toneelstuk vind.

Eerst wat meer over het toneelstuk zelf. Oran geraakt in ‘lockdown’ door een uitbraak van een mysterieuze plaag. Iedereen is in de war, weet niet wat te doen. Het leven valt plotseling stil. Tijdens die lockdown probeert een laborant te zoeken naar een serum voor de plaag. Dr Rieux probeert de juiste maatregelen te nemen voor de stab om de bevolking veilig te houden. En een priester zoekt naar betekenis. Het toneelstuk dateert uit 2005 en is gemaakt door SkaGeN. Het is gebaseerd op ‘De Pest’ van Albert Camus.

Ik vond ‘La Merde’ een zeer passend toneelstuk voor de situatie waarin wij nu zitten. De situatie die wordt getoond in het toneelstuk is haast dezelfde situatie die wij nu meemaken: ons leven is ook stilgevallen door een mysterieus virus en niemand weet wat er eigenlijk gebeurt. Ons land, ons continent zelfs onze wereld is in een ‘lockdown’ geraakt. En iedereen doet zijn best: laboranten zoeken naar een oplossing, politiekers nemen cruciale maatregelen…

De acteurs voor dit toneelstuk waren perfect gekozen. Bruno Vanden Broeke faalt er nooit in om mijn aandacht erbij te houden. Van de rest had ik nog nooit gehoord, maar ik vond ze allemaal zeer goed.

De manier waarop het toneelstuk voorgebracht werd vond ik minder. Hiermee bedoel ik dat ik het blauwe scherm snel beu werd. Toneelstukken zijn niet echt mijn ding en het blauwe doek zorgde ervoor dat ik mijn hoofd er niet altijd bij hield. Niet mijn ding dus.

In het algemeen vond ik het een uitstekend toneelstuk, zeer vermakend tijdens deze vreemde periode!

[ellabosmans]

Extra: Call me by your name

Onlangs heb ik de film call me by your name gekeken. De hoofdrol van Elio wordt gespeeld door een van mijn favoriete acteurs gespeeld, dus ik was meteen verkocht! Ik vond het een speciale film met een prachtig, maar ook droevig verhaal. Eerst vond ik de film vrij saai en snapte ik niet waarom er niet veel gebeurde, maar eerdat ik mij focuste op de kleine dingen, vond ik het echt een fantastische fllm. Het is 100% een van de beste films die ik onlangs gezien heb.

[ellabosmans]

Extra: His Dark Materials

His Dark Materials stond al lang op mij ‘to watch’ lijstje. His Dark Materials is een HBO fantasy-serie gebaseerd op een boek. De serie gaat in het algemeen over verschillende dimensies. Dit maakt de serie zeer interessant. In de hoofdrol vinden we Lyra terug, een jong meisje dat leeft in een andere dimensie dan die van ons. In haaar ‘wereld’ heeft elke persoon een ‘Daemon’, dit is een diertje dat het innerlijk van die persoon weergeeft. Als jouw Daemon sterft, sterf jij ook. Dit vind ik een zeer interessant deel van de serie. In het midden van de serie krijgen we een tweede hoofdpersonage te zien die wel in onze ‘wereld’ leeft. De serie is geëindigd met een cliffhanger en ik verwacht dus een vervolg. 

Daarnaast heeft deze serie een van de mooiste, als het niet de mooiste is, openingen ooit die ik dus nooit doorspoel. :)

Ik vind de serie fantastisch en kan niet wachte voor meer, maar je moet echt van fantasie houden om van deze serie te houden. Toch raad ik hem  aan iedereen aan!

[ellabosmans]

Film: Marriage Story

Afgelopen week heb ik de Netflix-film Marriage Story gekeken. Dit is een dramafilm op over een toneelregisseur Charlie, gespeeld door Adam Driver, en zijn vrouw en actrice Nicole, gespeeld door Scarlett Johansson. Het verhaal draait om hun emotionele echtscheiding en hoe hun kind daar ook een grote rol in speelt. De film werd meerdere keren gerenommeerd voor verschillende awards, maar greep vaak mis omwille van de andere twee toppers: Joker en 1917.

Om te beginnen start ik met mijn eigen mening: ik vond het een fantastisch mooie film. Het is een zeer emotioneel verhaal over een zware echtscheiding en dat verhaal pakt echt. Tegelijk bevat de film ook een dosis humor, waarop het een film wordt om bij te lachen en te wenen.

Eerst en  vooral vind ik de keuze van acteurs en actrices voor deze dramafilm per-fect. Ik ben een enorme fan van zowel Adam Driver als Scarlett Johansson en vind hun allebei uitstekende acteurs. Daarnaast ben ik ook een grote fan van het plot van deze film. Het is een echtscheiding tussen twee personen die elkaar helemaal niet haten, maar waarbij het huwelijk gewoon niet verder kan. Daarnaast is dit niet echt een filmplot dat je vaak tegenkomt (of dat ik niet vaak tegenkom).

Om mijn eigen recensie een beetje te verfijnen, baseer ik me op een recensie van https://www.volkskrant.nl.

Het is moeilijk een hoogtepunt aan te wijzen in een film die de ene rake observatie aan de ander rijgt, maar weinig gaat boven de wrang-komische scène waarin Charlie en Henry bezoek krijgen van een vrouw die hun gezinssituatie moet observeren. Of het moet het onverwachte moment zijn waarop Charlie begint te zingen in een café – een scène waarin Driver, geen groot zangtalent, zich zo met hart en ziel stort dat het tot zijn allerbeste, meest aangrijpende werk gerekend mag worden.

Ik ben het akkoord met dit deel van de recensie. Het is echt moeilijk om 1 favoriete scène te zoeken. Persoonlijk vind ik de openingsscène zeer mooi. Ze beschrijven allebei in een brief wat ze mooi of leuk aan elkaar vinden en dit zijn meestal de kleine dingetjes, zoals het feit dat Charlie zeer onhandig is en Nicole écht speelt zoals een kind zou spelen met hun zoontje. Op zo’n moment zou je niet snappen waarom deze twee een echtscheiding willen en daarom is het de perfecte openingsscène. Maar, net zoals de recensie, staat ook de scène van een zingende Charlie in een café in mijn top 3 favoriete scènes.

Ook Johansson is op haar best. Alleen al de acteerprestaties, ook in de bijrollen, maken Marriage Story tot een instant klassieker. Het feilloze scenario doet de rest. Door het prisma van een scheiding laat Baumbach zien wat er van liefde voortduurt: achter elke scheldpartij schuilt een zorgzaam gebaar.

Ook dit deel van de recensie beschrijft mijn mening over Marriage Story perfect. De keuze van acteurs en actrices maakt de film al fantastisch, de geestigheid gecombineerd met emotionele weenmomentjes maakt de film af.

In het algemeen vond ik het dus een geweldige film en zou ik hem aan iedereen aanraden!

Recensie: https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/scheidingsfilm-marriage-story-is-een-instant-klassieker~b3717dc1/

[ellabosmans]

Extra: Bright Brussels

Op donderdag 13 februari ben ik, samen met de aspiranten, naar Brussel gegaan om de wandeling van Bright Brussels te doen. We hebben niet de hele wandeling gedaan, maar hebben toch prachtige spektakels gezien. Ik vond deze wandeling speciaal en origineel. De roze lantaarnpalen verlichtten de wandeling in Brussel. We hebben een lasershow gezien, hebben 2 kerken bezocht, die prachtig verlicht werden door lasers, en nog veel meer. De muziek maakte deze wandeling helemaal af!

[ellabosmans]

Extra: Dark (seizoen 1)

Mijn nicht had me aangeraden Dark op Netflix te kijken. Zij vond dat deze serie nog beter was dan Stranger Things. Ik heb nog maar enkel het eerste seizoen gekeken, maar ik vind het wel een spectaculaire serie. Het plot zit goed in elkaar en is zeer verassend. Het verhaal is ook origineel! Dark is zeker aan te raden, ik denk dat ik snel het tweede seizoen zal bingewatchen!

[ellabosmans]

Extra: Hustlers

In oktober kwam de film Hustlers, met onder andere Jennifer Lopez, Lili Reinhart en Cardi B, uit. Deze film over een groep strippers is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Ik vond het een speciale film, al begreep ik sommige delen van het verhaal niet echt. Hij was een beetje voorspelbaar, maar in het algemeen een goede film over een interessante groep vrouwen. 

[ellabosmans]

Expo: Dalí x Magritte

In de herfstvakantie ben ik samen met mijn ouders naar de tentoonstelling Dalí X Magritte in Het Koninklijke Museum voor Schone Kunsten in Brussel geweest. Beide kunstenaars zetten het surrealistische centraal, daarom werden allerlei werken van Salvador Dalí en René Magritte samen tentoongesteld.

Maar ze verschillen ook in vele opzichten. Daar waar Dali zijn persoonlijke levensgeschiedenis op een haast Freudiaanse manier in beeld brengt, zijn dromen en hallucinaties projecteert, gaat Magritte koeler en afstandelijkertewerk. Hij verwerkt nooit persoonlijke problemen in zijn schilderijen. Voor hem is het innerlijke oog, de innerlijke gedachtestroom belangrijker dan de droom of associatie. Hij schildert niet wat hij ziet, maar wat hij denkt. Als je naar een schilderij van Magritte kijkt, is de kijkervaring vrij eenvoudig. Bij Dali is dat net het tegenovergestelde: zijn werken zijn veel drukker en complexer.

Dalí’s schilderijen waren over het algemeen ingewikkelder en meer gedetailleerd dan die van Magritte. Zo keerden bij Dalí bepaalde elementen terug in enkele schilderijen, die misschien wel een diepere betekenis hadden dan wat ze werkelijk waren. Wat ook opviel, was dat wanneer je altijd op een andere afstand van zijn schilderijen ging staan, je telkens nieuwe details kon bewonderen. Het surrealisme bij Dalí was altijd zeer opvallend en in grote mate aanwezig. In bijvoorbeeld zijn bekende schilderij De bekoring van Sint-Antonius kun je enkele enorme olifanten op zeer dunne poten bewonderen. Aan het begin van de tentoonstelling tonen ze een kort fragment uit de surrealistische film van Dalí en Luis Buñuel. Het is een fragment waar een man het oog van een vrouw opensnijdt. Natuurlijk wordt haar oog niet echt doorgesneden, maar wordt een oog van een rund doorgesneden. Om eerlijk te zijn heb ik niet veel van het filmpje gezien, omdat ik er gewoon niet naar kon kijken.

Magrittes schilderijen waren zachter. Hij gebruikte regelmatig zachtere kleuren in zijn schilderijen waardoor je een kalmer gevoel kreeg. In zijn schilderijen waren er ook elementen die terugkeren, maar dan niet details. De zachte, blauwe lucht bijvoorbeeld keerde regelmatig terug. Het surrealistische was bij Magritte ook aanwezig. Bijvoorbeeld in Dreigend weerkon je het naakte lichaam van een vrouw, een tuba en een stoel als ‘wolken’ in de lucht zien hangen. Over het algemeen waren de schilderijen van Magritte net iets simpeler dan die van Dalí, maar dat zorgde er net voor dat je langer kon nadenken over Magrittes schilderijen.

De tentoonstelling in Brussel is opgebouwd rond de thema's die beide kunstenaars bezig hielden: de droom, het onderbewuste, hallucinaties, de liefde, het creëren van een fictieve wereld, spelen met vormen, zachtheid 'weekheid'. In de tentoonstelling zie je telkens op welke manier ze met het thema aan de slag gingen.

De verschillende thema’s die tijdens de tentoonstelling aan bod kwamen, maakte de tentoonstelling zeer boeiend. Je kon keer op keer zien hoe de thema’s bij beide kunstenaars verwerkt zaten in hun schilderijen, maar dat betekende uiteraard niet dat ze beide dezelfde visie over dat thema hadden.

Ik vond de tentoonstelling heel interessant. Ik vind surrealisme toch wel een van de mooiste kunststromingen, omdat ik zelf enorm veel fantasie heb en zelf af en toe surrealistische zaken teken of schilder. Ik was nog nooit eerder naar een tentoonstelling van Dalí of Magritte geweest, maar ik beklaag het me zeker niet dat ik deze tentoonstelling heb gezien. Integendeel zelfs!  

Bron van recensie: https://plusmagazine.knack.be/vrijetijd/expo-dali-en-magritte-iconen-van-het-surrealisme/article-normal-1519229.html

[ellabosmans]

Extra: The Hustle (film)

Afgelopen jaar kwam de film The Hustle uit. Deze film is een remake van Dirty Rotten Scoundrels, maar dan met vrouwen. Omdat Anne Hathaway en Rebel Wilson de hoofdrolspelers waren, had ik gehoopt dat de film een topper zou zijn, maar dat was hij helaas niet. Buiten enkele lachwekkende momenten was het plot maar flauw en gebeurde er weinig, jammer vind ik. Ik zou hem niet aanraden!

[ellabosmans]

Popconcert: The Vamps

Dinsdag vijf november 2019 hield de Britse boysband The Vamps een indrukwekkend concert in de Ancien Belgique in Brussel. Dit concert was hun negende optreden tijdens hun Four corners tour.

The Vamps bestaat uit vier jonge twintigers. Bradley Simpson is de leadzanger en gitarist, James McVey is de leadgitarist, Connor Ball de bassist en Tristan Evans de drummer.  De groep ontstond in 2012 en in 2014 brachten ze hun eerste album uit, namelijk ‘Meet the Vamps’. Het is een popgroep en focust daarom meer op populariteit dan de diversiteit van de muziek. Hun liedjes hebben dan niet de meest diepgaande teksten, maar is meer gericht op amuseren. Dit betekent niet dat daarom het muzikale verwaarloosd wordt, integendeel, dat heb ik tijdens het concert echt wel gemerkt!

‘The Vamps met One Direction vergelijken is eigenlijk als appelen met peren collationeren, want verschillen zijn er voldoende. Zo is The Vamps wel degelijk een band en speelt elk lid minstens één instrument, wat vanaf openingsnummer “Just My Type” een groot voordeel leek te zijn want de livemuziek zorgde voor extra sfeer. Energie was er in overvloed, ook al was de bovenste etage van de balkons gesloten en waren de staanplaatsen voor drie kwart gevuld’ […] ‘Een grote productie hadden The Vamps niet mee, want meer dan een simpele backdrop en wat extra spots waren op het podium niet te bespeuren. De focus lag dus op de muziek en daar was op zich niets mis mee.’

Ik ben het volledig eens met deze recensie. Alle leden van The Vamps hanteren minstens een instrument. De bandleden van The Vamps leggen de focus op de muziek en maken met verschillende instrumenten een geheel, integendeel tot vele andere boysbands, denk maar aan One Direction of Why don’t we, die dus eigenlijk geen band zijn. Iets wat je dus nooit zal horen bij One Direction, is een fantastische drumsolo of verschillende gitaarriffs. Dat is iets waar The Vamps ons wel mee betoverde tijdens hun live concert.

‘The Vamps staat misschien niet garant voor de meest poëtische, pakkende muziek, maar zorgt vooral voor een positieve sfeer. We kunnen hen dus zeker niet als minderwaardig beschouwen, want hun muziek zorgt gewoon voor pure feel good. Ze brengen hun songs met de nodige overtuiging, al had iets meer afwisseling zeker geen kwaad gekund om nog wat contrasten in de set te steken. Frontman Bradley beheerst alle kneepjes van het vak en je ziet gewoon dat de band toch al wat live ervaring heeft opgedaan.’

Bij dit deel van de recensie kan ik mij maar deels bij neerleggen. Zoals ik al eerder had vermeld, schrijven de leden van The Vamps niet de meest pakkende of poëtische muziek, maar hun muziek is bedoeld om van te genieten en zorgen te vergeten (wat perfect lukt!). Maar ik ga niet akkoord met dat er meer afwisseling nodig was. De band wisselde de hele avond genoeg af. Van rustige liedjes begeleidt door Bradley op de piano tot meezingers waarbij iedereen luidkeels meezong tot heftige liedjes waarbij de hele zaal zat te springen, van liedjes uit hun eerste album tot hun recentste liedjes, alles was aanwezig! Ik vind ook niet dat een popband meer afwisseling moet hebben.  

Kortom, ik heb echt genoten van deze avond. Ik vond alles perfect, van zang tot drumsolo tot gitaarsolo’s. Foutjes heb ik nooit opgemerkt! Het was echt een zeer goed live concert. Ik vond het fantastisch om eens naar een concert te gaan waar de focus lag op de muziek, helemaal iets anders dan wat ik gewoon ben. Ik kende amper tot geen liedjes van ‘The Vamps’ voordat ik de tickets bestelde, maar na deze avond kan ik mezelf wel als fan beschouwen!

Bron van de recensie: https://www.dansendeberen.be