emmadeserrano

[emmadeserrano]

Agrippina - 2 april 2017

Esthetica: Activiteit 6 klassiek (opera)

AGRIPPINA, POLITIEKE SOAP IN HET OUDE ROME 

Door Stephan Moens - 26 maart 2017

Opera Vlaanderen herneemt de bijzonder amusante en zelfs leerzame productie die de Franse regisseuse Mariame Clément maakte van Haendels Agrippina. Het komt niet zo vaak voor maar de reprise is op vele vlakken beter dan de eerste reeks. Dat is grotendeels te danken aan de fulminante dirigent Stefano Montanari.

Clément liet het oude Rome voor wat het was en maakte met veel esprit en een overkokende fantasie een persiflage op tv-soaps, met name het iconische ‘Dynasty’ uit de tachtiger jaren. De verschillende decors ervan (het kantoor, de salon, de slaapkamer, de badkamer, het restaurant van de tennisclub…) worden in sneltreintempo door toneeltechnici in elkaar geschoven.

Ze dienen alle doeleinden die de deurenkomedie vraagt en toelaat. Details zoals de overvloedig vloeiende whisky, het schuim van het bad, de porseleinen hond, de kleerkast vol lingerie en schoenen kunnen indien gewenst allegorisch geïnterpreteerd worden. Een video die boven het gebeuren wordt geprojecteerd veruitwendigt objecten, houdingen en gevoelens worden door ze uit te vergroten. Vaak vergaat je bij het zien daarvan het lachen. Met name het hypocriete happy end wordt op een eveneens aan tv-series ontleende manier in historisch onderbouwde horror omgeturnd.

Dat alles zorgt voor een opmerkelijk – en in opera tamelijk zeldzaam – evenwicht tussen genoeglijk entertainment, intelligente interpretatie en onopdringerige moraal, die Haendel zelf zeker zou geapprecieerd hebben. Haendel was niet alleen een groot componist en een bedrijvige opera-impresario maar ook een briljant musicus en improvisator en een fulminante persoonlijkheid.

Beide laatste kenmerken zijn ook van toepassing op dirigent Stefano Molinari, die niet alleen de partituur met grote toon, aanstekelijk enthousiasme en veel nuance en fantasie dient maar ook zelf af en toe de viool ter hand neemt om avontuurlijk te improviseren. Dat is – ook door het altijd aanwezige risico – opwindend, net zoals een opvoering onder de componist moet geweest zijn.

Poppetje

Emotie en fantasie ook te over bij de zangers. Ann Hallenberg blijft als Agrippina de met gemak tussen leugen en bedrog switchende bitch maar ook de ouder wordende vrouw en moeder die bezorgd is om haar decorum en nalatenschap. Als zangeres is zij nog gegroeid en beheerst ze zonder moeite het podium, getuige haar bijna als een waanzinsaria geïntoneerde aanroeping van de goden ‘Pensieri’.

Ann Hallenberg blijft als Agrippina de met gemak tussen leugen en bedrog switchende bitch

Naast haar de opkomende bitch Poppea: het poppetje Dilyara Idrisova zet zowel haar lichaam als haar kleine maar zeer virtuoze stem in om haar personage de ladder op te boksen. De twee rivalen om de troon zijn Nerone (Renata Pokupic) en Ottone (Tim Mead). Nerone is de rol die tijdens het stuk het sterkst evolueert: van kroonprins “die het niet kan” in het begin via leerling-machiavellist van zijn moeder Agrippina tot gruwelijk dictator-in de-dop. Pokupic geeft het allemaal weer.

Ottone daarentegen wordt door Mead getypeerd als een onhandige romanticus terwijl de rol eerder een opbruisende jonge politicus suggereert die tegen zijn eigen overmoed (en zijn pik) aanloopt. Nochtans zou zijn krachtige contratenor ook dat laatste aankunnen. Nu maakt hij vooral indruk in gevoelige aria’s zoals zijn lamento in het tweede bedrijf.

Eigen ervaring 

Zondag 2 april ben ik naar het operastuk ‘Agrippina’ gaan kijken in de opera van Antwerpen. Ten eerste moet ik al meedelen dat het niet zomaar een opera was, zoals ik gewoon was. De opera duurde immers 4u30 lang en was in de sfeer van de jaren 80 opgebouwd. Op het eerste zicht dachten we dat het wat lang zou zijn zo 4u30, maar dit bleek naar mijn mening niet zo te zijn. Ze herhaalden wel vaak zinnen tijdens het stuk maar juist hierdoor werd het duidelijker en kon je ook goed kijken naar de mimiek van de personages en wat er op de scène allemaal gebeurde. Verschillende mensen beweren dat operazangers niet kunnen acteren. Bij deze opera werd de cliché en het vooroordeel tegengesproken want de regisseur had veel aandacht geschonken aan de acteerprestaties van de personages dat ook in de praktijk bleek. Tijdens de opera waren er ook enkele humoristische stukjes, dit maakte het luchtig, fris, nieuw en zeker niet langdradig. Het gevoel dat je krijgt als iedereen in zo’n grote operazaal aan het lachen is, is zo machtig dat het je ontroerde.  De regisseuse blijkt over een zeer goed gevoel voor humor te beschikken want wanneer we Poppea voor het eerst zien op het toneel, krijgt die een boeket bloemen. Vervolgens nog een. En nog een. De humor zit daar in de herhaling en het feit dat er te weinig plek is op den duur voor al die boeketjes bloemen van al die mannen die haar aanbidden.

Inhoud

Het verhaal zit vol intriges, jaloezie, strijd om macht, veraad. Het begint bij Agrippina, gespeeld door Ann Hallenberg (moeder van Nerone en vrouw van Claudio). Zij wil de macht grijpen door haar zoon Nerone, gespeeld door Renata Pokupić , op de troon te krijgen. Maar Claudio staat daarvoor in de weg. Agrippina kreeg ‘droevig nieuws’, haar man Claudio, is omgekomen op zee. Ze is dolblij en ziet eindelijk de kans om de macht te grijpen door middel van listen. Ze krijgt de hulp van Pallante en Narciso die alles zouden doen voor Agrippina en dat doen ze ook. Ze gebruikte hen als het ware. Dit deel was wat erotisch getint en zorgde voor grappige taferelen. Nerone wordt gespeeld door een vrouw omdat deze de stem van een jonge man beter kan nabootsen. Een paar dagen later hoorde Agrippina dat Claudio toch werd gered en dus jammer genoeg niet overleden was. Claudio was gered geweest door Ottone, aan wie hij de troon beloofde voor zijn daad. Hierop volgde heel wat ingewikkelde listen en verdragen tussen mensen die eigenlijk elkaar zelf aan het misleiden waren en vals speelden. Dan hebben we Poppea, een meisje dat door velen bemint wordt nl. door Ottone, Claudio én Nerone. Voor de verandering was Agrippina bij Poppea ook met een list bezig nl. Poppea moest Claudio jaloers maken door op Ottone verliefd te zijn, wat Poppea echt was, om te verhinderen dat Ottone keizer werd. Het verhaal zit vol wraak maar uiteindelijk beslist Claudio uit al deze miserie, intriges en samenzweringen dat Nerone keizer wordt en dat Ottone, Poppea mag huwen. 

Zoals de recensent Moens zegt is er inderdaad een evenwicht tussen genoeglijk entertainment, intelligente interpretatie en onopdringerige moraal. Er komt humor aan te pas, diepzinnigere gedachten waarover je moet nadenken en de les die je eruit trekt dat jalousie en listen niet echt de beste oplossing is.

Einde

Op het einde is er een aftiteling waarbij de acteurs het script in handen geduwd krijgen voor een volgende aflevering (die voor zowat alle hoofdpersonages uit zal draaien op een exit als gevolg van moord of zelfmoord), een drankje om te klinken op het einde van de draaidag én een envelop.

‘Wanneer men verliefd is, begint men altijd met zichzelf te bedriegen en men eindigt altijd met anderen te bedriegen. Dat is wat de wereld noemt een romance.’ Oscar Wilde

Decor

Er waren verschillende decors dat telkens weer verschenen en uit elkaar werden geklikt. De Franse regisseuse Mariame Clément verplaatst de opera ‘Agrippina’ naar de set van een soapserie uit de jaren ’80 (Dallas of Dynasty) . Het waren allemaal heel creatieve decors en  de kledij was ook heel grappig bijvoorbeeld werd Ottone afgebeeld met een geruite hemd, een motohelm en een jeansbroek. Heel ongewoon maar leuk. De personages zijn listig en fake, dit kon je zien wanneer ze tussen haakjes hun gedachten zongen, terwijl de anderen er niets van wisten of niet konden horen. Ook symbolische vergelijkingen werden op het scherm boven het decor afgebeeld. Bijvoorbeeld op een moment was er een konijn in beeld. Dit betekende ‘Het konijn komt uit de hoed’, men had eindelijk door hoe listig iedereen was en dat hun vertrouwen niet bestond. Ook kwam er een beeld van eten tijdens een ontbijtmaal. Eerst werd het ontbijt mooi gepresenteerd op de schermen maar een peronage begon woendend te worden en dan werd het eten verscheurd om de schermen als teken van woede. Ook op een moment waren er ja-knikkers op de achtergrond, dus de machines die olie uit de grond halen. Deze kwamen in beeld toen de machtige personen van die tijd aan een lange tafel zaten. Agrippina meldde toen dat Claudio overleden was en ze vroeg aan de andere machtige personen om Nero als keizer te zien. Ze waren allen akkoord en knikten ja, maar toen kwam Ottone de zaal binnen en zei dat Claudio leefde en dat hij keizer mocht worden omdat hij hem had gered. En hiermee gingen de anderen ook mee akkoord, dus ze knikten weer ja.

[emmadeserrano]

Peter Lindenbergh - Rotterdam

Esthetica: Extra 6

In Rotterdam was er een tentoonstelling van Peter Lindenbergh in de mooie kunsthal in het centrum van Rotterdam. Peter behoort al 40 jaar lang tot de meest invloedrijke modefotografen. Al zijn foto’s sinds de jaren 80 zijn in het zwart wit en zijn bepalend geweest voor de ontwikkeling van de modefotografie. Ook zorgde hij voor de carrière van later genoemde ‘Supermodels’ zoals Cindy Crawford, Naomi Campbell,… Zijn werk werd geïnspireerd door film, dans en industriële landschappen. Wat ik leuk vond was dat Lindenbergh niet gefocust was op de kledij die de modellen droegen of de make-up maar eerder legde hij de focus op hun eigen, natuurlijke schoonheid, authenticiteit en eenvoudige kledij zoals witte hemden en een jeans was al wat hij wenste.  Hij fotografeerde veel acteurs en actrices dus je kon wel wat bekende gezichten herkennen tijdens de tentoonstelling. Lindenbergh heeft hij veel foto’s genomen voor het magazine ‘Vogue’ dat in deze kunsthal tentoongesteld waren (dit herkende ik van de Vogue 100 exhibition in Londen 2016).

De foto’s waren vaak zo mooi dat je er wel uren naar kon blijven staren, de natuurlijke schoonheid van de modellen (of bekende mensen). Iedere rimpel, iedere spier, iedere sprankel in hun oog kreeg de aandacht op de foto. Het gaat niet om de kledij en de make-up, het gaat om de simpelste schitterende glimlach of zelfs de stoere serieuze blik die je doet dromen.   ‘A different vision on fashion photography’ was het zeker.

[emmadeserrano]

Gek van surrealisme - 12 februari 2017

Esthetica: Activiteit 5 Expo

 HET BOIJMANS IS GEK VAN SURREALISME 

10 februari 2017 door Evert-Jan Pol

Museum Boijmans Van Beuningen houdt al jarenlang van surrealisme. In 1967 liet het zijn bezoekers voor het eerst kennismaken met die ‘rare’ kunst, in de vorm van een tentoonstelling over Ren�� Magritte. Een halve eeuw later is die Belgische kunstenaar terug in een nieuwe ‘malle’ expositie, samen met vele wel net zo ‘vreemde’ collega’s. Voor wie het nog wist: het Boijmans is Gek van surrealisme.

Deze nieuwe grote presentatie laat zien dat het museum niet alleen staat in zijn voorliefde voor het surrealisme. Het toont namelijk 300 topstukken uit vier (voormalige) privécollecties, die van Roland Penrose, Edward James, Gabrielle Keiller en Ulla en Heiner Pietzsch.

Alleen de laatste is nog in particuliere handen, maar ook niet lang meer. Het echtpaar heeft zijn verzameling geschonken aan Berlijn, die haar wil onderbrengen in het nog te openen Museum des 20. Jahrhunderts. De collecties van de andere drie verzamelaars bevonden zich al in museale instellingen.

Behalve een overzicht van een kunststroming laat de expositie daarom ook nog eens zien hoe belangrijk verzamelaars voor musea zijn. In de zalen pronken stukken die ooit bij iemand thuis stonden of hingen. Dankzij een schenking kwamen ze in het bezit van een museum, waar het grote publiek er ook van kan genieten.

Het is mede te danken aan de Britten Penrose en James dat het surrealisme een belangrijke stroming werd. Ze verstrekten opdrachten en kochten surrealistisch werk aan toen musea er nog geen interesse voor hadden.

Dali’s Mae West Lips Sofa, uit de collectie van het Boijmans, is een van de werken die in opdracht van James ontstonden. De sensuele bank maakt deel uit van de tentoonstelling. Achter het meubel prijkt aan de wand een wereldberoemd portret van James: La réproduction interdite. De verzamelaar kijkt in de spiegel, maar ziet alleen zijn achterhoofd; surrealisme ten top.

Magritte (ook vertegenwoordigd met onder meer een voorstelling van uit een plant ontspruitende duiven) en Dalí (kreefttelefoon) waren zonder twijfel surrealisten. Hun werk was vaak surreëel, alsof de ideeën ervoor regelrecht uit een droom kwamen. Het Boijmans toont echter ook werk van kunstenaars van wie je niet direct verwacht dat ze in deze setting thuishoren, onder wie Picasso. Picasso? Die was toch van het kubisme? Jazeker, maar vooral zijn kubistische schilderijen passen er met gemak tussen. Wat bijvoorbeeld te denken van Femme nue couché au soleil sur la plage, waarin een kronkelend wezen zich tussen piramides voortbeweegt? De expositie zal menig bezoeker zeker verrassen, en dat is altijd fijn.

De tentoonstelling is overzichtelijk ingericht: per zaal staat er één verzameling centraal. Uit de opstelling blijkt dat sommige kunstenaars bij iedere verzamelaar geliefd waren. Hun smaken kwamen nogal eens overeen. Sterker nog: enkele werken wisselden zelfs van verzameling. Zo bezit het echtpaar Pietzsch een Miró dat ooit het eigendom was van Keiller.

Hoewel de tentoonstelling uit zo’n 300 objecten bestaat, oogt ze nergens te druk. Dat komt mede door het ontwerp van Maxwan Architects + Urbanists. Dat bureau scheidde de vier zalen door een futuristische, misschien zelfs wel surrealistische ellipsvormige gang. In die ruimte belicht het museum de verschillende thema’s binnen het surrealisme, met de nodige aansprekende voorbeelden. Deze vijfde zaal completeert de expositie en maakt dat ze ook heel interessant is voor bezoekers die wat meer willen weten over surrealisme.

In 1970 presenteerde het Boijmans het eerste Europese retrospectief van Salvador Dalí, die mede door de komst van de kunstenaar zelf een groot succes werd. Bezoekers stonden uren in de rij. Of dat ditmaal ook gebeurt, is nog afwachten, maar Gek van surrealisme zou zomaar eens een grote publiekstrekker kunnen worden. De presentatie is een heerlijk surrealistisch schouwspel, dus dat zou helemaal niet gek zijn.

Gek van surrealisme, 11 februari t/m 28 mei in Museum Boijmans Van Beuningen, Rotterdam

Eigen ervaring

Toen ik in Rotterdam was in het weekend van 11-12 februari zijn we naar het museum Boijmans van Beuningen geweest. Daar was er dus een tentoonstelling genaamd ‘Gek van surrealisme’. De tentoonstelling bestaat uit vijf segmenten. In vier daarvan staan de verzamelaars en hun collecties van surrealistische kunst centraal. In de vijfde, ellipsvormige middenruimte, wordt er ingegaan op acht belangrijke surrealistische thema’s. De ruimtes vloeien mooi in elkaar over waardoor het heel fijn is om er in rond te lopen en rustig de tijd te nemen om al deze grote werken te observeren. Het voelt helemaal niet druk aan met al die schilderijen omdat het grote ruimtes zijn en elk kunstwerk zijn eigen plaats heeft gekregen met veel ruimte ernaast die het verdient zodat de mensen het helemaal kunnen inspecteren maar vooral bewonderen.

We beginnen bij de eerste verzamelaarster genaamd Gabrielle Keiler (1908-1995). Zij verdiepte zich eerder in het dadaïsme en het surrealisme doordat ze in contact kwam met verschillende belangrijke mensen zoals bijvoorbeeld Peggy Guggenheim, die veel topstukken had op het gebied van surrealisme. Ze besloot dus aan een verzameling van dadaïstische en surrealistische werken te beginnen. In haar zaal zie je haar verzameling van kunst waaronder je ook manuscripten, kunstenaarsboeken, tijdschriften,… kon bewonderen. Doorheen de schilderijen kon je haar hele leven volgen door wat achtergrond te lezen in een boekje, dit hielp je om de context wat te schetsen. Wat je zag op het schilderij moest je vaak zelf uitzoeken. Haar verzameling bestond uit werken van Dali, Ernst, Rousseau, Duchamp, Magritte, Miro en nog zoveel meer bekende kunstenaars. Zelfs kocht ze nog dingen over van andere verzamelaars die in de andere segmenten/ zalen werden besproken.

Dan gaan we door tot bij Roland Penrose (1900-1984). Penrose was heel rijk en besloot om andere kunstenaars te helpen voor de totstandkoming van hun kunstwerken. Hij zorgde ervoor dat surrealisme in het Verenigd Koninkrijk werd geïntroduceerd. Penrose had ook nog een andere soort verzameling nl. een collectie moderne kunst van wereldniveau, die hij heeft aangeboden gekregen van Paul Eluard. Plots had hij dus werken van Picasso, Ernst en de Chirico in zijn huis hangen. Penrose was ook medeoprichter van het ‘Institute of Contemporary Arts’ in London. Als je rondwandelde in deze zaal had je ook wat meer achtergrond van deze man en hoe hij deze kunstwerken had bemachtigd. Penrose was zelfs bevriend met Pablo Picasso. 

De derde zaal is de zaal van Edward James (1907-1984). James heeft op een jonge hoeveelheid een indrukwekkende hoeveelheid kunstwerken aangekocht. Hij zag zichzelf als een persoon die de kunstenaars steunde. Penrose steunde onder meer Dali die toen nog onbekend was, hij kreeg zelfs Dali’s hele productie. Deze twee werkten dus nauw samen bijvoorbeeld zette Penrose Dali aan om de welbekende ‘Mae West Lips Sofa’ te maken en nog enkele andere werken. Eigenlijk was James een soort van mecenas van Salvador Dali. Ook heel veel kunstwerken van Magritte kan je bewonderen in James’ verzameling. In het gedeelte van James zie je niet enkel zijn verzameling van kunstwerken maar is er ook plaats gemaakt voor James’ surrealistische tuin in Mexico. Zijn avontuur en de overweldigende natuur in de jungle van Mexico maakten een grote indruk op James en besloot een stukje jungle aan te kopen. Samen met de lokale bevolking veranderde hij zijn grond in een surrealistische tuin vol met zelfontworpen sculpturen.

Ten slotte in de vierde zaal bemerken we dan de verzameling van Ulla en Heiner Pietzsch (1934 en 1930- …). Door de jaren heen hebben ze een collectie surrealistische en abstract-expressionistische kunst van wereldniveau bijeengebracht.  Een van de meest museale verzamelingen van Duitsland. Ulla’s fascinatie voor het werk komt van de psychoanalyticus Sigmund Freud want Freuds gedachtengang was een grote invloed geweest op het werk van de surrealisten. Het accent van hun verzameling was dus surrealisme natuurlijk maar ook het interbellum (periode tussen WOI en WOII) wat Heiner interessant vond. Vandaag de dag is hun collectie/ verzameling een van de grootste in zijn soort en omvat schilderijen, sculpturen, kunstwerken en objecten van de belangrijkste vertegenwoordigers van het surrealisme.

Dan hebben we ook nog de ellipsvormige gang, hier worden enkele werken tentoongesteld en samen geplaatst door onderlinge samenhang. De werken worden per thema binnen het surrealisme geplaatst. Er wordt onderscheid gemaakt in 8 thema’s: Toeval, automatisme, fabelachtige vrouwen, de paranoia van Dali en nog enkele andere. Deze vijfde zaal zorgde voor verduidelijking en leerde je veel over het surrealisme en zijn verschillende thema’s. 

Maar ook de verzamelaars hebben wat dingen gemeen, ze kopen dus surrealistische werken maar soms hebben ze zelfs een werk overgekocht van de andere verzamelaar,  zo bezit het echtpaar Pietzsch een Miró dat ooit het eigendom was van Keiller.

Het leuke aan het museum was dat jouw eigen inbreng ook gewaardeerd werd en dat je ook genoeg achtergrond kreeg bij de verzamelaars en dus niet gewoon het werk en de titel van het kunstwerk voor je neus kreeg. Zonder de verzamelaars had deze tentoonstelling van ongeveer 300 kunstwerken niet bestaan, zoals Evert-Jan zegt. De stukken die tentoongesteld worden daar zijn echt speciaal en de moeite waard om met je eigen ogen te bekijken, al die bekende kunstenaars bij elkaar. Ook ben ik helemaal akkoord met wat Evert-Jan zegt nl. als je voor een schilderij staat, slaat je fantasie op hol, je mag dromen en het lijkt ook dat je droomt, je krijgt beelden voor je en probeert een verhaal te creëren rond het kunstwerk, soms moeilijker dan bij andere. De kunstwerken verrassen jou maar ook je fantasie zeker en vast!

[emmadeserrano]

Rosas

Esthetica : Extra 5

In februari ben ik naar ‘A love Supreme’ van het dansgezelschap Rosas geweest in het Kaaitheater. Rosas is dus een groep dansers geleidt door hun choreografe genaamd Anne Teresa de Keersmaeker. De voorstelling begon in stilte, er kwamen 4 dansers op het podium die op hun eigen manier dansten maar wel volgens een choreografie en de juiste plaats op het podium. Je zag dus een mix van vrije bewegingen, de mannen draaiden om hun eigen as en dan ook rond elkaar. De lijven en hoofden kwamen soms dicht bij elkaar, wat leek dat ze troost bij elkaar vonden. Er zat dus enorm veel emotie, dynamiek in dit stuk verwerkt. Toen begon de muziek, elke man vertegenwoordigde een muziekinstrument gespeeld in de muziek. Soms een solo van een instrument, soms allemaal tezamen tot een groot spektakel. Ook waren er enkele explosieve momenten wanneer een sprong onverwachts uit het niets ontstond als een vreugdesprong. 

Het was een hele abstracte voorstelling op muziek die niet makkelijk te coderen viel. Soms hoorden we de muziek uitbarsten, maar zagen we de dansers juist stil blijven staan. Soms veranderden de danser ook onderling van instrument. Er zat ook soms wat vertraging op de danser, die iets te laat inzet terwijl het instrument al te horen is. Deze elementen zorgden voor een bevreemdend gevoel dat de aandacht wel trok en het juist speciaal maakte en waar je over nadacht.  

Deze choreografie liet je één voelen met de muziek, alsof je de muziek kon zien en lezen.

(Foto’s van het kaaitheater want tijdens de voorstelling mochten we geen foto’s nemen:

[emmadeserrano]

La La Land - 27 februari 2017

Esthetica:  Activiteit 3 Film

’LA LA LAND4  'La La Land': Mooier dan de meest stoutmoedige dromen

Over La La Land is al veel geschreven, vooral in superlatieven. Maar toch willen wij er daar nog een paar toevoegen, in de mate van het mogelijke. Want deze musical is, zoals ze zeggen, hors catégorie.

Door Ewoud Ceulemans - 23 januari 2017

Wat betekent het woord 'meesterwerk' nog? Het is een term die, net als de superlatieven 'geniaal' en 'briljant', te vaak in het rond wordt geslingerd. Ook door ons. Waardoor het moeilijk wordt onder woorden te brengen wat we nu eigenlijk vinden van La La Land, al sinds de première in Venetië het onderwerp van de ene vijfsterrenrecensie na de andere. Maar sta ons een poging toe.

La La Land is ontegensprekelijk een uitzonderlijke film – een die zich zonder pretentie een feelgood-musical laat noemen en waarin elk denkbaar cliché een verfrissende, nieuwe twist krijgt. Een film ook waarin romantiek geen kleffe bedoening is, maar een mooi jasje waarin ambitieuze dromen verpakt zitten.

Lichtvoetig surrealisme

'La La Land' is spaarzaam met musicalnummers, wat die sequenties des te effectiever maakt

Want Mia (Emma Stone) en Sebastian (Ryan Gosling) zijn romantici van het zuiverste bloed. Hij, een jazzpianist, wil zijn favoriete genre redden van de ondergang door een jazzclub te openen. Zij werkt in een koffiebar, maar droomt ervan om Hollywood-ster te worden. Ze vinden elkaar in hun liefde voor dromen, en uiteraard ook voor elkaar.

Dat is op zich geen verbijsterend originele plot, maar regisseur-scenarist Damien Chazelle, die drie jaar geleden het verzengende Whiplash op de wereld losliet, legt over dat liefdesverhaaltje een onweerstaanbare filter van Hollywood-nostalgie. Een die totaal niet gimmicky aanvoelt, en de plot over kleine mensen en grootse dromen extra kracht bijzet.

Zo is het decor waarin Mia en Seb hun dromen nastreven een geïdealiseerd Los Angeles, “een stad waarin de mensen alles adoreren en niets naar waarde schatten”, merkt Sebastian gevat op. Het is ook een stad waarin Rebel Without a Cause nog gewoon in de bioscoop speelt, en waar de straten om de haverklap worden afgezet om een scène van de volgende kaskraker op te nemen. Zoals ook Chazelle deed voor de verbluffende openingsscène van La La Land met nota bene het drukste stukje snelweg van de stad. Dat krijg je in België nooit voor elkaar.

LA is ook een stad waarin de dames bij de minste gelegenheid felgekleurde cocktailjurkjes dragen, en de heren zich wollen hemdjes en zijden dassen aanmeten. Chazelle laat de film baden in de zon, en heerlijk schemeren bij avondval. Hij creëert een wereld die baadt in een lichtvoetig surrealisme, zonder dat het ooit absurd wordt.

Technisch huzarenstukje

Dat Mia en Sebastian hun dromen en hun liefde uiten in een aantal zing- en dansnummers in de beste Hollywood-traditie – er zijn véél raakpunten tussen La La Land en Singin' in the Rain – klopt perfect binnen die droomwereld. De panache waarmee de 31-jarige regisseur die scènes in beeld zet – van de grootschalige openingssequentie tot het intieme uitje in het planetarium uit Rebel Without a Cause – zou je mond doen openvallen van verbazing, als die al niet voortdurend in een gelukzalige glimlach had gelegen. Vaak zijn de scènes bovendien in één shot opgenomen – technisch huzarenstukjes waarin Gosling en Stone alle ruimte krijgen om te schitteren.

Mocht het nog iets betekenen, dan zouden we La La Land als een meesterwerk omschrijven, even briljant als geniaal

La La Land is weliswaar spaarzaam met musicalnummers, wat die scènes des te efficiënter maakt. Bovendien vergeet Chazelle, ondanks zijn talent voor stijl en vorm, de plot en zijn twee zoekende hoofdpersonages nooit uit het oog. Elk nummer zet een cruciaal moment in de film in de verf. Het tot tranen toe ontroerende einde is daar misschien wel het beste voorbeeld van.

Dromen mag, is wat La La Land vertelt, en als die dromen niet uitkomen, het zij zo. Hoe toepasselijk dat Chazelle met zo'n verhaal een film aflevert die mooier is dan onze meest stoutmoedige dromen. Mocht het nog iets betekenen, dan zouden we La La Land als een meesterwerk omschrijven, even briljant als geniaal. Want ook al stellen die omschrijvingen vandaag niet veel meer voor, Chazelle heeft ze, met Gosling en Stone als adjudanten, net nieuw leven ingeblazen. Waarvoor dank.

Eigen ervaring

Op 27 februari ben ik de film ‘La La Land’ gaan kijken in de kinepolis in Leuven op de bondgenotenlaan. La la land is een film van Damien Chazelle, met als hoofdrol Emma Stone als Mia en Ryan Gosling als Sebastian. Het gaat dus over Mia en Sebastian die hun dromen willen waarmaken en ondertussen verliefd op elkaar worden. Mia wil uitbreken als actrice maar slaagt er na zoveel audities nog steeds niet in om haar droom waar te maken. Sebastian is een Jazzpianist in een restaurant maar is het beu om telkens weer de saaie jazzmuziek te spelen dat iedereen kent en waar helemaal geen inhoud in zit. Hij wil zijn eigen jazzclub oprichten waar de mensen iets kunnen drinken en ondertussen kunnen genieten van de verschillende jazzartiesten. Maar hun beide dromen zijn wat moeilijk om waar te maken nl. Mia blijft maar audities doen en geraakt nooit binnen in de filmwereld. Ook Sebastian wordt ontslagen uit het restaurant en gaat op zoek naar iets anders. Hij wordt beroemd maar niet in het genre dat hij wilde, het is niet echt de jazz dat hem aanstond, maar hij had wel een job en ging op tournée. Uiteindelijk maakt Mia zelf haar eigen toneelstuk en wordt ze gebeld door een groot persoon. Maar doordat ze hun dromen volgen geraken ze meer en meer verwijderd van elkaar. En uiteindelijk komen hun dromen wel waar maar gaan ze elk hun eigen weg.

Deze film is een echte aanrader voor de mensen die houden van musicals want als je daar niet van houdt dan zou het wel wat kunnen tegenvallen en dan zou het wat overdreven overkomen. In het begin vond ik wel dat ze veel zongen maar eigenlijk was de muziek zo mooi dat ik er van genoot en dat het mij minder opviel dat het een musicalfilm was. Zo hard hield ik niet van  musicals omdat er zo teveel in gezongen wordt maar hier heb je echt een verhaal dat tegen de cliché ingaat, er wordt wel veel gezongen maar de boodschappen worden anders overgebracht en het is geen oppervlakkige film. Wat Ewoud ook heeft gezegd is dat de romantiek helemaal geen kleffe bedoening is. Ik ben hier helemaal mee akkoord, de romantiek wordt niet overdreven, het is licht, speels en schattig. Ook de liedjes blijven maar in je hoofd dwalen na het zien van de film. Achteraf besef je dat de liedjes wonder mooi zijn omdat je tijdens de film eerder geconcentreerd was op het verhaal (dit had ik voor). LA wordt wondermooi voorgesteld, de mooie uitzichten, iedereen is gelukkig en dankbaar om er te zijn. De mooie openingsscène waarbij iedereen samen danst en zingt! Het einde is inderdaad droevig, ik had het liefst als happy end gezien maar dit maakt het juist zo anders en specialer.

Op het einde van de film is Mia een bekende actrice geworden en heeft Sebastian zijn eigen zaken opgericht zoals ze allebei wilden. Maar dan wel niet tezamen. Mia wandelt in zijn club met haar man en ineens wordt er een flashback getoond. In deze flashback wordt er een ‘could have been’ getoond. Alles wat gebeurd zou zijn als ze samen waren gebleven of misschien de typische Hollywood eindes zoals iedereen ze graag heeft. Hun leven in de flashback is perfect, zo magisch en een beetje anders dan hun leven in de film zelf, en dat is wat het verschil maakte voor hun toekomst. Het is eigenlijk een flashback waarin er getoond wordt wat ze eigenlijk beide wilden maar dat is mislukt doordat ze hun carrières moesten volgen en zelfs hun gespreide weg moesten gaan. Typische Hollywoods films zouden deze flashback als film gebruiken maar dat doen ze dus niet en dat maakt het juist speciaal. Vaak dacht ik in de film zo van ja nu gaat ze Sebastian tegenkomen en blabla zo die romantische, magische toestand maar daar wil de film juist mee spelen. Ze ontmoeten elkaar juist al negerend. Sebastian heeft haar straal genegeerd. De film gaat in tegen de traditie die we gewoon zijn en brengt je eerder naar een realistischere wereld ook al is de film niet altijd zo realistisch natuurlijk, het blijft een musical met veel fantasie. Ze hebben hun eigen wegen gevolgd om hun dromen waar te maken en als ze tezamen waren gebleven hadden ze hun droom misschien niet kunnen waarmaken.

‘In a place of dreams, not every one of them comes true’

[emmadeserrano]

Réparer les vivants

Esthetica: Extra 4

Tijdens de kerstvakantie ben ik naar de film ‘Réparer les vivants’ van de regisseur Katell Quillévéré. Het is een gloednieuwe film die pas uitgekomen was de 1ste november en we zijn deze film gaan kijken in een gezellig filmzaaltje namelijk in de ‘Actor’s studio Bxl’ in het hartje van Brussel. En het verhaal draait toevallig ook rond een hart. Het gaat namelijk om Simon en zijn vrienden die na een momentje surfen, terug naar huis aan het rijden tot op een moment wanneer ze een accident voor hebben. Simon belandt in het ziekenhuis en is hersendood. Zijn ouders zijn helemaal over stuur want ze zullen Simon nooit meer kunnen spreken. Tegelijkertijd speelt er een andere verhaallijn. Hier gaat het om een vrouw rond de 50 wiens hart niet zo goed meer werkt. De verhaallijnen komen dan samen wanneer de ouders van Simon beslissen om Simon’s hart aan deze vrouw te schenken (anoniem) en zo heeft Simon het leven van een vrouw kunnen fixen. Het is een heel traag verhaal maar de beelden zijn enorm mooi, rustig, diepzinnig. Mooie keuze van muziek en alles is in détail uitgewerkt. Ook is het leuk dat er wat flashbacks aan te pas kwamen om wat meer achtergrond te krijgen. De scène waar Simon zijn vriendin verlaat om te gaan surfen voor zijn dood is dan symbolisch echt weggaan geworden. Het verhaal brengt het dagelijkse leven van een donor, chirurgen, de gelukkige ontvanger... in beeld en dat is wat juist zo ontroerend is. Het verhaal is levensecht en wel een hard onderwerp.

[emmadeserrano]

Boyhood

Esthetica: Extra 3

In het begin van het jaar heb ik de film ‘Boyhood’ gezien van de regisseur Richard Linklater. De film ‘Boyhood’ vertelt een verhaal over Mason (hoofdpersonage) die gedurende 12 jaar (van het eerste leerjaar totdat hij 18 wordt) gefilmd werd.  De ouders van Mason zijn gescheiden en hij en zijn zus moeten met veel problemen kampen. In de film wordt er vooral nadruk gelegd op de relatie met zijn ouders, stiefouders en ook zijn vrienden. Het gaat over opgroeien en het vormen van zijn eigen identiteit maar ook over het vormen van een familie terwijl de tijd voorbij raast.

Ik vond de film heel interessant en ook wel aangrijpend want jammer genoeg gebeuren deze dingen dagelijks; ouders die scheiden, problemen op school of met vrienden, het puberen van jongeren. Je leert uit je fouten en je probeert je eigen weg te volgen en door te gaan met je leven. Hierdoor ga je op 18 jarige leeftijd een sterker persoon zijn vol rijke ervaringen (slechte en goede momenten), vol wijsheid en kennis van de wereld en de mens.

Dat is ook wat zo fascinerend is aan de film, je maakt echt veel momenten mee uit het leven van Mason en het lijkt zo echt. Je ziet hem groeien en veranderen op verschillende vlakken en uitgroeien tot een volwassen persoon.

[emmadeserrano]

Dagboek van een beschermengel - Jess-Cooke

Esthetica: Extra 2

In de herfstvakantie heb ik het boek ‘Een dagboek van een beschermengel’ gelezen van Carolyn Jess-Cooke. Het was de eerste keer dat ik een fantasieboek las en na het lezen was ik heel blij dat ik dit gelezen had want eigenlijk doet het wel deugd om even te ontsnappen van de wereld en je te verdiepen in een boek waar het meeste fictie is. Ik houd ook van boeken waar je bij moet nadenken en waar je iets kan uit leren. 

Het verhaal gaat over een meisje die Margot Delacroix heet en wanneer zij op 40-jarige leeftijd gewelddadige wijze om het leven komt, wordt ze teruggezonden naar de aarde als haar eigen beschermengel. Ze krijgt van Nandita (een engel die haar opvolgt) de opdracht om haar leven, vanaf haar geboorte tot aan haar dood, nog eens over te doen - inclusief alle vergissingen die ze heeft gemaakt, alle ellende die ze heeft doorstaan en de dingen die haar het meest spijten. Ze mag echter niets veranderen, het enige wat ze mag doen is toekijken en ervan leren. Margot waakt over haar dierbaren en beseft dat de problemen van haar zoon grotendeels te wijten zijn aan haar eigen gedrag (ze is verslaafd aan alcohol). Ze sluit een pact met een demon en geeft haar plaats in de hemel op om het lot van van haar zoon te veranderen. Maar doordat ze even op aarde was om het lot van haar zoon te veranderen, heeft dit heel veel van haar eigen toekomst in de war gebracht en veranderd.

Door dit boek ben ik zelfs meer en meer beginnen geloven dat mensen beschermengelen hebben en dat het soms niet anders kan dat er een ongeluk gebeurt want een beschermengel moet sommige erge dingen laten gebeuren en kan het vaak niet tegenhouden omdat het kwade te sterk is.

[emmadeserrano]

Oceanographic - Valencia

Esthetica: Extra 1

Oceanogràfic

Toen ik in de herfstvakantie naar Valencia ben geweest, zijn we naar het ‘Oceanogràfic’ geweest. Het Oceanogràfic is het grootste aquarium van Europa. Het is een waar paradijs voor degenen die houden van het leven onder water. Je kan er verschillende dieren bewonderen zoals verschillende soorten vissen, belugas (een soort dolfijn), vogels enzovoort. Je kan er door tunnels wandelen waar je omringd bent door een gigantisch aquarium met vissen, haaien, platvissen... Het is alsof je een kleine reis rond de wereld maakt maar dan in een klein gebied. De architect van dit gebouw is Felix Candela en het gebouw draagt  bij aan de futuristische en betoverende uitstraling van het complex ‘ La Ciudad de las Artes y las Ciencias’ (zie verder). 

La Ciudad de las Artes y las Ciencias

In Valencia heb je een gedeelte van de stad waar je speciale gebouwen kan bewonderen in een soort van futuristische stijl. Het complex heet ‘La Ciudad de las Artes y las Ciencias’ of ‘De stad van kunst en wetenschap’. De ontwerper van dat complex is Santiago Calatrava, een heel bekende ontwerper/architect/...  die graag uitpakt met zijn futuristische gebouwen en werken. In dit geweldige gebouwencomplex zijn enkele van de modernste wetenschappelijke en kunsttentoonstellingen te bezichtigen. Bovendien heeft Calatrava gebruik gemaakt van het element water in zijn ontwerp, waardoor het geheel een magische en futuristische uitstraling heeft gekregen. Het ontwerp van de gebouwen is adembenemend want zo’n speciale gebouwen zie je niet elke dag.

En dan geef ik nog een laatste weetje mee: In Valencia staat er een ‘Torres/ Puerta De Serranos’, dit is een toren/ stadspoort van onze familie Deserrano die in de 16de eeuw in Valencia leefde. Long story short, we have our own little city gate. 

[emmadeserrano]

Bazart - 9 oktober 2016

 Esthetica: Activiteit 2 Pop

BAZART IN DE AB

09/10/2016 om 11:13 door Nick De Leu

‘Is er plaats voor mij’, vraagt Mathieu Terryn in Bazarts meest recente single ‘Chaos’. Voor de zanger nog net wel, maar daarmee zat de AB tjokvol.

Ook zaterdagavond was de Brusselse concertzaal uitverkocht. Net als bij hun eerste passage, in mei dit jaar. En menig festivaltent deze zomer. Én anderhalve Lotto Arena komend voorjaar. Om maar te zeggen: de Bazart-hype dendert ongenadig voort.

Meer zelfs: ze zwelt aan. Op het balkon vooraan het podium toonde een groep tienermeisjes een springerige hysterie die we dit jaar enkel bij Justin Bieber zagen - mekaar bij de schouders grijpen en in het gezicht schreeuwen, zichzelf koelte toewapperen wanneer Terryn hen een steelse blik toewierp. Achteraan de zaal stikte het dan weer van de veertigers die al jaren niet meer in een concertzaal waren geweest, maar nu toch eens kwamen kijken naar die onontkoombare radiorakkers. Met een glas champagne in de hand.

Laat de drummer van de ketting

Dat drankje was toepasselijk, want Bazart vierde de release van hun langverwachte debuutplaat Echo. Die werd in de AB integraal gespeeld, met alle gevolgen van dien: ‘Kloon’ zorgde halfweg de set voor een potje surplacen. Op Echo lijkt de zweverige synthsong een rustpunt, maar in de AB bleek het voor velen het sein om meer bier te gaan halen. ‘Bon, tijd voor iets anders, denk ik’, zei Terryn na afloop. We konden hem alleen maar gelijk geven.

Gelukkig hield hij woord. ‘Nacht’ en vooral ‘Zonder’ kregen potiger versies aangemeten, de microfoons van synthspelers Oliver Symons en Simon Nuytten werden opengedraaid voor meer effect, en we haalden opgelucht adem toen Terryn bij ‘Echo’ de lauwe parlando-versie van op de plaat weer inruilde voor doorleefde zang. Als de band zijn live-drummer nu ook nog eens van de ketting durft laten in nummers als ‘Open’ - Robbe Vekeman moet vaak vier minuten zonder variatie voortsjokken - zit er écht een moordset in.

‘Gewoon nog eens doen’

‘Zonder jullie zouden we hier niet staan’, trok Terryn halfweg de set een pot stroop voor het publiek open. ‘Bedankt om onze plaat te kopen.’ En of ze dat deden: één week na de release staat Echo op 1 in de Ultratop - ongezien bij een debuut van een Belgische groep. Met dank aan hun hippe, sexy electropop, maar ook aan het Nederlands waarin ze zingen. Zelfs met teksten die neigen naar het nonsensicale worden ‘Tunnels’, ‘Zienderogen’ en ‘Koortsdroom’ tomeloos meegezongen. Laat het een les zijn voor veel andere jonge Vlaamse bands.

Maar ook Bazart moet nog leren. Voor ‘Goud’ zei Terryn: ‘bij onze vorige AB-passage wilde ik het dak eraf, en dat werkte goed. Op de zomerfestivals heeft het ook gewerkt, dus gaan we dat nu gewoon nog eens doen’. In die laatste vier woorden schuilt gevaar: de band mag niet te veel teren op het gegarandeerde springmoment dat die megahit oplevert. Zeker niet wanneer ze eind maart twee Lotto Arena’s moeten opzwepen. Daar kom je met een klein uurtje spelen, zoals in de AB, niet zonder kleerscheuren weg. Benieuwd hoe ze dat flikken.

Bazart (****), gezien op 9/10 in AB, Brussel

Eigen ervaring

GLINTS

Het concert van Bazart begon met het voorprogramma van een debuterende band genaamd GLINTS, die zich vindt in het genre pop, electronica en hiphop. Dit was een heel nieuw genre voor mij en ik luister er ook niet naar in het dagelijkse leven.  De muziek van de band geeft een soort van onheilspellend gevoel maar dat maakt het juist zo mysterieus en interessant. De zanger van de band GLINTS is Jan Lemmens, een jongeman uit Antwerpen met een Britse achtergrond. Dread, de eerste single ooit van Glints, vond ik een heel goed nummer waar je gewoon rustig op kon bewegen en je rustig op kon voelen maar het gaf ook wel een raar gevoel aan, een beetje hypnotiserend zelfs. De single ‘Dread’ gaat over deze onverschilligheid naar zaken die ooit belangrijk voor je waren.

BAZART

Dan kwam Bazart aan de beurt, een indie-pop uit België die Nederlandstalige muziek maakt. Hun groep werd opgericht door zanger Mathieu Terryn en zanger/gitarist Simon Nuytten. Bazart probeert de kleinkunst in de Vlaamse betekenis populair te maken onder het Belgische publiek en dit lukt hen de laatste tijd goed want het Belgisch publiek hapt is al dol van Bazart.

Toen we de tickets voor Bazart hadden gekocht waren ze nog niet super populair, maar toen op 9 oktober was het dus een heel ander verhaal. Er waren veel jonge meisjes aanwezig maar eigenlijk was het nog een redelijk gemengd publiek (vooral jongeren) die heel veel liedjes vanbuiten kenden en met volle borst meezongen. Doordat de AB heel vol zat zorgde dit ook voor een geweldig samenhorigheidsgevoel zo bijvoorbeeld wanneer iedereen samen zingt en roept. De zanger zorgt wat voor de show en maakt de zaal warm om er een lap op te geven en heel de zaal is mee om er allemaal van te genieten. Ik kende echter maar de bekendste liedjes van Bazart en achteraf had ik toch spijt dat ik niet met alle liedjes kon meezingen. Ik vind het ook super dat er nu zo’n jonge Belgische boysband is en dat ze hippe muziek maken in het Nederlands want ik heb het niet zo voor de Nederlandstalige Schlager liedjes, of de oudere Nederlandstalige groepen. Ook vind ik het leuk dat er gevoel in hun liedjes zit en niet zo een of ander domme tekst over weet ik veel wat zoals in Amerikaanse liedjes bijvoorbeeld. Wat ik heel leuk en belangrijk is dat de groep echt kan zingen want tegenwoordig kan je ook zanger worden zonder goed te kunnen zingen en dan wordt alles bewerkt met de computers. Bij Bazart is dat dus niet zo, Mathieu Terryn (voornaamste zanger) kan heel goed zingen maar zonder zijn achtergrond zanger is het natuurlijk niet hetzelfde. Oliver Symons (zang, gitaar en synthesizer) en Simon Nuytten (zang/ gitaar) zorgen voor hele mooie stemmen waardoor als je alle stemmen samen hoort het heel mooi klinkt. De 2 achtergrondzangers (Oliver en Simon) zingen hoger dan Mathieu en door effecten met een toestel kunnen ze coole stemmen laten klinken. Dan heb je nog de drummer en de basgitarist die heel goed zorgen voor de achtergrondbeat en de basgitarist. Dus samen vormen ze dus een heel goed team die niet over gezever zingen en toch iets van gevoel bij het publiek opwekken door hun teksten en melodieën. 

[emmadeserrano]

Cold Blood - 19 september 2016

Esthetica: Activiteit 1 Podium, theater

Een levensgedicht voor de dood 19 september 2016 om 03:00 uur | CHARLOTTE DE SOMVIELE

Regisseur Jaco Van Dormael en choreografe Michèle Anne De Mey puren een vleug schoonheid uit onze eindigheid.

Dansende handen verbeelden de dood. Julien Lambert

Met Kiss & cry hadden filmregisseur Jaco Van Dormael en choreografe Michèle Anne De Mey een wereldhit te pakken. De voorstelling met de dansende handen, waarin choreografie, muziek en livecinema elkaar naar een betoverende climax stuwden, liet niemand onberoerd. Cold blood bouwt verder op dit gouden recept, maar dan minimaler. Grote thema's schuwen Van Dormael en De Mey nochtans nog steeds niet. Waar Kiss & cry je meenam op een melancholische liefdesreis van een oude vrouw, kijken we nu in het gezicht van de dood. Een stem vraagt ons de ogen te sluiten, waarna we zeven mogelijke doden beleven. We zien en horen deze laatste herinneringen niet alleen, we proeven en ruiken ze ook. Scenarist Thomas Gunzig benadert ons stervensuur met een grote zintuiglijkheid en absurde lichtheid. Zijn ‘mensjes’ sterven banaal en willekeurig, haperend in het bh-haakje van een prostituee of verrast door een sneeuwstorm. Gunzigs scenario blijft echter wat te versnipperd en impressionistisch om het geheel samen te houden. Geladen door songs van David Bowie of klassieke aria's, flakkeren gevoelslijnen op en sterven ze weer weg, waar Kiss & cry die steeds dieper liet doorwerken. Hoewel de beelden vaak een stuk abstracter zijn in het voorstellen van een onvoorstelbare dood (schimmige wolken, een geometrisch waterballet, paarse bloemen als vanitastafereel), voelt Cold blood toch net iets te sterk aan als een sequel van Kiss & cry dan als een nieuwe stap.

Advertentie

Niet dat de film je niet af en toe laat slikken. De nano-interpretaties van Béjarts Boléro of de Hollywoodiaanse tapdans met vingerhoedjes tonen hoezeer de makers zich ook bewust zijn van het geheugen van ‘hun’ medium. Die gevoeligheid delen de performers die dit technisch complexe raderwerkje trekken. Ontroerend is de aanblik van het collectief, dat met een grote tederheid en compassie de beelden voor je ogen tot leven brengt.

Nachtjapon

Cold blood is geen treurdicht. Het toont vooral de poging van de mens om uit de eindigheid toch nog een vleugje schoonheid te puren. Tegenover de memento mori op het scherm, staat de levensvreugde van de crew die zelf nog steeds verwonderd lijkt om wat ze uit hun vingers toveren. In een dubbele beweging tonen ze de constructie van de fictie, maar ook hoe graag we in de illusie worden meegezogen. Vooral de gracieuze Michèle Anne De Mey is een genot om te volgen. Hoe ze met een opgewonden glimlach naar het scherm kijkt wanneer ze haar vingers tot een poppetje vormt. Of hoe ze, in een nachtjapon, haar eigen zelfmoord verbeeldt. De camera, die haar filmt door een miniatuurraampje, draait haar projectie om waardoor ze lijkt te verdrinken in een zee van eenzaamheid. Het iconische beeld van Pina Bausch in Café Müller dringt zich niet toevallig op: hun beider doorleefdheid is uitzonderlijk.

INFO

Cold Blood

Jaco Van Dormael,Michèle Anne De Mey, Collectif Kiss&Cry rating@3

Gezien op 17/9 in KVS, Brussel. Nog op 4 > 8/10 in Charleroi Danses; ­14 > 22/12 in Théâtre de Namur en 8 > 17/3 weer in KVS, Brussel.

Eigen ervaring

Samen met mijn gezin en Chloé van mijn klas zijn we gaan kijken naar ‘Cold Blood’. Vorig jaar hadden we echter al de voorstelling ‘Kiss and Cry’ mogen bewonderen en dit was al een heel mooie voorstelling dus deze keer was ik wel benieuwd wat voor nieuws ze gingen verwerken in hun stuk. De beide voorstellingen zijn gemaakt door hun handen en miniatuurwerken voor te stellen als mensen en als de echte wereld rondom de ‘mensen’ of handen.

De voorstelling begint wanneer een stem ons meesleept naar een andere wereld, een droom.

'Het is donker.

Je ogen zijn open, maar je ziet niets.

Je hebt je telefoon uitgezet

Dat heeft men je gevraagd.

Je zegt bij jezelf dat je in het theater bent

En toch ben je al ergens anders

Je zult zeven doden sterven

Zonder angst en zonder vrees.

Elke dood is verbazend.

Elke dood is de eerste.

De dood, dat is als het leven.

Er zijn er geen twee gelijk.'

Valentijn Dhaenens

In Cold Blood worden zeven sterfgevallen magisch mooi in beeld gebracht met weinig meer dan wat maquettes, enkele dansende vingers en enkele camera's. Er worden verschillende sterfgevallen van de banaalste (sterven door een intolerantie aan puree) tot de hedendaagse en jammer genoeg realistische (sterven door zelfmoord) in beeld gebracht zoals Charlotte De Somviele zei. De dood wordt in de voorstelling mooi in beeld gebracht ook al gaat het over een van de ergste momenten in het leven. Alle sterfgevallen werden heel symbolisch voorgesteld waardoor je zelf gaat moeten nadenken wat er juist gebeurd was en dat is juist heel verrijkend. Wondermooi om te zien en ook om in te zien. 

Het decor is tot in de kleinste details uitgewerkt, bijvoorbeeld de camera ging op een ogenblik door een miniatuurhuis en daar hingen zelfs portretten op van hun handen zoals bij de mensen (een kader met een hand als mens voorgesteld met een das om). Het decor lijkt super reëel doordat er speciale technieken toegepast zijn geweest, namelijk door het licht, het perspectief, compositie enzovoort. Ook de muziek en de stem zijn heel overweldigend, bij elke dood komt er wel een ander mooi nummer aan te pas van klassieke muziek tot muziek van in de jaren stillekes. De muziek zorgt voor en grimmige sfeer maar ook voor een vrolijke sfeer op sommige momenten. Het neemt je mee een zorgt voor een bepaald gevoel bij elke specifieke scène. Elk gevoel dat ze willen duidelijk maken, maken ze duidelijk door kleine elementen zoals de muziek maar ook het licht en de kleuren. De stem van Valentijn Dhaenens neemt je helemaal mee door het verhaal en laat je tot rust komen met zijn zachte, zware stem die een aangrijpend verhaal vertelt.

Uit de ogen van het publiek

Je kon naar de voorstelling kijken vanuit veel aspecten. Ten eerste kon op het groot scherm kijken waar het gefilmde deel op kwam wat heel heel overweldigend was want je kreeg een beeld te zien dat ze met al die mooie decors hadden gerealiseerd. Door het mooi perspectief, de vloeiende dansende handbewegingen, de mooiheid van de kleine dingen te benadrukken en de creativiteit van de voorwerpen gebruikt voor het decor werd het allemaal tot een mooi geheel gebracht. De kleine dingen zoals een hand die over een arm gleed waardoor je alle mooie details van een menselijke arm waarnam, door de compositie en het licht zorgden ervoor dat je gefascineerd naar het beeld keek. Hierdoor werd er een magische wereld maar toch realistische wereld gecreëerd. Ten tweede kon je ook kijken naar de mensen die het allemaal realiseerde, de mensen waarvan de handen werden gefilmd die bezig waren met hun choreografie. Ten derde kon je kijken naar hoe ze de decors klaarzetten en het beeld vormden door samen te werken. En ten vierde kon je ook kijken naar de persoon die de stem insprak om het verhaal te vertellen. De stem van Valentijn Dhaenens die een hele zachte en aangrijpende stem had waardoor je helemaal mee was met het verhaal. Je zat hierdoor midden in het verhaal. 

Ik merkte soms dat ik met open mond stond te staren naar wat ze allemaal in beeld hadden gebracht met zo’n kleine voorwerpen en een paar camera’s. Ik was verwonderd van hun creativiteit en hoe ze er op kwamen om een absurde dood in beeld te brengen en het gevoel erachter uit te lokken bij het publiek. Dit zorgde ook wel voor interactie met het publiek.

Zelfs koningin Mathilde en Hilde Crevits waren erbij om van dit prachtig stuk te genieten.