experiencegreece-blog - Tumblr blog

[experiencegreece-blog]

The Lord of the...wheels, now in New Zealand.

Relatives and friends in Sydney were asking Costas why he had chosen New Zealand as the next two-wheeled his destination in remote South Seas . For years he tried to " put the wheel " in the country that offered natural landscapes for the film adaptation of " The Lord of the Rings ." And now he made it! 2800Kms more to come.

 Όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι στο Σύδνεϋ ρωτούσαν με απορία γιατί είχα επιλέξει την Νέα Ζηλανδία ως τον επόμενο δίτροχο προορισμό μου στις μακρινές θάλασσες του Νότου. Εδώ και χρόνια προσπαθούσα να «βάλω ρόδα» στην χώρα που πρόσφερε τα φυσικά της τοπία για την κινηματογραφική μεταφορά του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Όμως, διάφορες καταστάσεις πάντοτε απομάκρυναν την προοπτική να εξερευνήσω το πανέμορφο νησί των ιθαγενών Μαορί, σ’ έναν από τους πιο φημισμένους οικολογικούς προορισμούς στον κόσμο. Τώρα όμως είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου, ήμουν πολύ κοντά στο να αγγίξω το όνειρο. Ή τώρα ή ποτέ…

  Από το αεροδρόμιο του Auckland (Ώκλαντ) με παρέλαβαν δυο παλιοί, καλοί φίλοι, ο Βασίλης και η Νάταλι Βερονικιάτη, τους οποίους είχα γνωρίσει το 1998 στην Νότια Αφρική. Εδώ και δέκα χρόνια έχουν μετακομίσει στην Νέα Ζηλανδία, Τώρα, πως βρέθηκαν να βιοπορίζονται στην άλλη άκρη του κόσμου, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Την τελευταία πάντως φορά που τους είχα συναντήσει ήταν το 2004 στην Αθήνα…

  Κι από το αεροδρόμιο βρεθήκαμε –κυριολεκτικά με τις αποσκευές στα χέρια– στην τοπική αντιπροσωπεία της Harley Davidson, για να παραλάβω μια ασημένια Ultra Glide Limited Edition, με την οποία θα γνώριζα τις ομορφιές του νησιού – για την παραχώρηση της μοτοσυκλέτας είχε μεριμνήσει  η αντιπροσωπεία της Harley Davidson στην Ελλάδα.

  Έτσι, με δεδομένο τον χρόνο που διέθετα (11 μέρες), τις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν (βρισκόμουν στην καρδιά του χειμώνα) και τα must αξιοθέατα που έπρεπε οπωσδήποτε να δω, καταλήξαμε σ’ ένα οδοιπορικό συνολικής απόστασης 2.800 χλμ., ταξιδεύοντας και στα δυο νησιά (βόρειο και νότιο) της Νέας Ζηλανδίας. Αλλά επειδή οι μετεωρολογικές προβλέψεις έδιναν για τις επόμενες 4-5 ημέρες σχετικά καλές καιρικές συνθήκες στο νότιο νησί, αποφάσισα να πάω αμέσως εκεί, μεταθέτοντας για την επιστροφή την γνωριμία με το βόρειο νησί.

  Προηγείτο όμως η γνωριμία με το Auckland, που εσφαλμένα νόμιζα πως εκτελούσε χρέη πρωτεύουσας. Παρέα με τους αγαπητούς οικοδεσπότες μου, περιπλανήθηκα στην παραλιακή περιοχή Waterfront, βολτάρισα στον κεντρικό εμπορικό δρόμο Queen St., διέσχισα την εμβληματική γέφυρα Harbour Bridge (αποτελεί ένα μικρό αντίγραφο της αντίστοιχης του Σύδνεϋ), περιηγήθηκα στην κοντινή περιοχή North Head και απόλαυσα μια συναρπαστική άποψη της πόλης από τον πανύψηλο πύργο Sky Tower, το φουτουριστικό στολίδι μιας πόλης που φημίζεται για τα υψηλά στάνταρ διαβίωσης που προσφέρει στους 1.700.000 κατοίκους της.

Auckland – Wellington 635 χλμ. Αυτή ήταν η πρώτη διαδρομή μου στη Νέα Ζηλανδία. Στο ενσωματωμένο GPS της Harley Davidson έβαλα τις συντεταγμένες του λιμανιού της νεοζηλαδικής πρωτεύουσας, αφού απ’ εκεί θα έπαιρνα το πλοίο για το νότιο νησί. Η ψυχολογία μου; Συγκρατημένη αγωνία και λίγο άγχος: για τις καιρικές συνθήκες καθοδόν, το οδικό δίκτυο, αλλά κυρίως, για την πρώτη επαφή μου με την δίτροχη αστραφτερή “κυρία”.

  Τελικά όλα κύλησαν ομαλά… Ελάχιστη βροχή, υπέροχοι δρόμοι, υποδειγματική σήμανση, γαλήνια βουκολικά τοπία με χαμηλούς λόφους, καταπράσινα ορεινά «στιγμιότυπα» και μια στιβαρή, όσο και ευέλικτη μοτοσυκλέτα, που ανταποκρίθηκε απόλυτα στις δύσκολες απαιτήσεις της στριφτερής διαδρομής, επιβεβαιώνοντας έτσι στην πράξη τα λεγόμενα του Νεοζηλανδού αντιπροσώπου.

  Και μετά από 9 ώρες οδήγησης στην αναπαυτική σέλα της ασημένιας Harley Davidson, με υποδέχτηκαν τα φώτα της πρωτεύουσας Wellington, η οποία και με κοίμισε στην αγκαλιά της εκείνο το βράδυ…

    Η πρόταση του Mike με αιφνιδίασε ευχάριστα και πραγματικά δεν είχα κανέναν λόγο να αρνηθώ. Ιδιαίτερα ενθουσιασμένος από την γνωριμία μας, ο Νεοζηλανδός Harley biker μου πρότεινε να ταξιδέψουμε μαζί από την Christchurch ως το λιμάνι του Picton (340 χλμ.), εκεί όπου θα έπαιρνα το καράβι της επιστροφής για το βόρειο νησί. Ο Mike, αντίθετα, θα επέστρεφε αυθημερόν πίσω στην πόλη του…

  Έτσι, νωρίς το πρωινό της επομένης, οι δυο «ομόσταυλες» Harley-Davidson ρολάριζαν πάνω στον κεντρικό οδικό άξονα 1, με αρχικό προορισμό την παραλιακή κωμόπολη Kaikoura στην ανατολική ακτή του νότιου νησιού (183 χλμ. βόρεια της Christchurch). Ο λαμπερός ήλιος που ανέλαβε να «στεγνώσει» την φύση από τις βροχές των δυο προηγούμενων ημερών είχε ανεβάσει κατακόρυφα και την διάθεσή μας, ενώ για πρώτη φορά είδα τον υδράργυρο στο νότιο νησί να αγγίζει διψήφια νούμερα (11 βαθμούς C). Ο χειμώνας του νοτίου ημισφαιρίου πλησίαζε στο τέλος του…    

  Προσεγγίζοντας την Kaikoura των 2.500 κατοίκων, κατευθυνθήκαμε αμέσως στην προβλήτα του μικρού λιμανιού. Αφού αφήσαμε παράμερα τις μοτοσυκλέτες,  επιβιβαστήκαμε σ’ ένα μικρό ταχύπλοο και βγήκαμε στα ανοικτά για να εντοπίσουμε γαλάζιες φάλαινες που συνηθίζουν να κάνουν την καθημερινή βουτιά τους στα  ωκεάνια νερά της περιοχής. Ήμασταν όμως άτυχοι, οι φάλαινες δυστυχώς μας «σνομπάρισαν», μόνο φώκιες και δελφίνια κολυμπούσαν δίπλα στο μικρό πλεούμενο και έπαιζαν με τα κύματα…

  Φώκιες, όμως, δεν έτυχε να δω μόνο στην θάλασσα, αλλά και στον …δρόμο. Λίγο μετά την Kaikoura, δεκάδες παιχνιδιάρες φώκιες λιάζονταν στην παραλία, δίπλα ακριβώς στην άσφαλτο, ενώ ενδεικτική, όσο και πρωτότυπη, ήταν η πινακίδα σήμανσης που επιστούσε την προσοχή των διερχόμενων οδηγών για την παρουσία των θαλάσσιων ζώων στην στεριά…

Με μια θερμή χειραψία και με τις καθιερωμένες αναμνηστικές φωτογραφίες, αποχαιρετιστήκαμε με τον Mike στο λιμάνι του Picton - 3,5 ώρες μετά αντίκριζα την αστική παραλιακή ζώνη της πρωτεύουσας Wellington. Στη νεοζηλανδική μητρόπολη των μόλις 400.000 κατοίκων παρέμεινα και την επόμενη μέρα για μια σύντομη γνωριμία με τα κυριότερα και πιο αντιπροσωπευτικά αξιοθέατά της: το Κοινοβούλιο, την Εθνική Βιβλιοθήκη, την πλατεία Civil Square, τον Καθεδρικό ναό της πόλης και το εκπληκτικό μουσείο “Museum Te Papa Tongarewa”.

  Όμως, η άμμος στην κλεψύδρα του «NEW ZEALAND TOUR 2015» τελείωνε. Είχα μόλις δυο μέρες στην διάθεσή μου να επιστρέψω στην Auckland για να παραδώσω την ασημένια Harley-Davidson στην τοπική αντιπροσωπεία και να ετοιμάσω κατόπιν τις αποσκευές μου για το μεγάλο αεροπορικό ταξίδι του επαναπατρισμού στην Ελλάδα.

  Στο ενδιάμεσο, ωστόσο, ήθελα –και προλάβαινα με την ψυχή στο στόμα– να επισκεφθώ δυο αρκετά δημοφιλείς προορισμούς του βορείου νησιού. Η τοποθεσία «Hobbiton Movie Set» ήταν ένα οικογενειακό αγρόκτημα (περίπου 10 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της κωμόπολης Matamata και 160 χλμ. νοτιοανατολικά της Auckland), όπου έγιναν τα γυρίσματα των επικών κινηματογραφικών ταινιών «Ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών» και «Hobbit». Παρόλο που δεν τυγχάνω fun των συγκεκριμένων κινηματογραφικών έργων, πραγματοποίησα τελικά μια δίωρη οργανωμένη ξενάγηση στο χώρο και τις εγκαταστάσεις των γυρισμάτων, έναντι τσουχτερού όμως αντιτίμου ($75).

Στο ενδιάμεσο, ωστόσο, ήθελα –και προλάβαινα με την ψυχή στο στόμα– να επισκεφθώ δυο αρκετά δημοφιλείς προορισμούς του βορείου νησιού. Η τοποθεσία «Hobbiton Movie Set» ήταν ένα οικογενειακό αγρόκτημα (περίπου 10 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της κωμόπολης Matamata και 160 χλμ. νοτιοανατολικά της Auckland), όπου έγιναν τα γυρίσματα των επικών κινηματογραφικών ταινιών «Ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών» και «Hobbit». Παρόλο που δεν τυγχάνω fun των συγκεκριμένων κινηματογραφικών έργων, πραγματοποίησα τελικά μια δίωρη οργανωμένη ξενάγηση στο χώρο και τις εγκαταστάσεις των γυρισμάτων, έναντι τσουχτερού όμως αντιτίμου ($75).

  Όλη η ευρύτερη περιοχή της πόλης Rotorua (220 χλμ. νοτιοανατολικά της Auckland), εκτός από κοιτίδα πολιτισμού των ιθαγενών Μαορί, είναι μια τοποθεσία που κρύβει στα σωθικά της τεράστια ενέργεια και θερμότητα. Η ηφαιστειακή γη της Rotorua είναι γεμάτη από αμέτρητες θειούχες θερμές πηγές που αχνίζουν, φαντασμαγορικούς θερμοπίδακες (geyser) και μικρές λίμνες με πολύχρωμα νερά.

  Στο Πάρκο “Way-O-Tape – Thermal Wonderland”,  η πηγή γκέιζερ “Lady Knox Geyser” και οι θειούχες πηγές “Champagne Pool” και “Mud Pool” ήταν «όλα τα λεφτά». Στην δε κοντινή πόλη Rotorua, το “Meeting House Ohinemutu” των ιθαγενών Μαορί και το ��ουσείο Πολιτισμού “Rotorua Museum” μου πρόσφεραν ένα ενδιαφέρον ταξίδι γνώσεων  στα άδυτα του πολιτισμού των αυτοχθόνων Μαορί.    

   Είχε πλέον σουρουπώσει όταν πήγα στο “Meeting House Ohinemutu” της Rotorua, για να παρακολουθήσω μια παραδοσιακή γιορτή των Μαορί. Οι ιθαγενείς κάτοικοι της χώρας, παρά τις διώξεις, την δήμευση της γης τους και την καταπίεση που γνώρισαν από τους αποικιοκράτες, έχουν καταφέρει να διατηρήσουν ζωντανή μέχρι σήμερα την γλώσσα και την κουλτούρα τους.

  Ήταν η τελευταία μου νύχτα στη Νέα Ζηλανδία. Το επόμενο βράδυ, με τις «αποσκευές» της καρδιάς γεμάτες μοναδικές εμπειρίες και παραστάσεις, θα αποχαιρετούσα την πανέμορφη «Aotearoa». Την «Χώρα του Λευκού Σύννεφου», όπως αποκαλούν τον τόπο τους οι περήφανοι Μαορί, που εξακολουθούν να διατρανώνουν με πάθος ότι: «Η γη είναι μια μάνα που ποτέ δεν πεθ��ίνει»…

[experiencegreece-blog]

18.150 Km later...Australian tour 2015 comes to an end

After 40 unforgettable days the journey comes to an end and no more than 18,150 km were recorded to the speedometer of the KTM motorcycle! The «AUSTRALIAN TOUR 2015» is now considered as  another page in Costas Mitsakis' multi-page travel diary.

Από την Αυστραλία στην Νέα Ζηλανδία

Εκείνο το συννεφιασμένο πρωινό, καθώς η παγωμένη πνοή του ανέμου με «έσπρωχνε» από την Μελβούρνη προς το Σύδνεϋ, οδηγούσα ήρεμα και αποφασιστικά την μαύρη KTM πάνω στο ασφάλτινο χαλί των 870 χλμ. του οδικού άξονα Hume Hwy. Κάπου ανάμεσα στις δυο μεγαλύτερες πόλεις της Αυστραλίας, παρεμβαλλόταν ο τελευταίος σταθμός του «AUSTRALIAN TOUR 2015»,  η πρωτεύουσα της χώρας Καμπέρα.

   Αν και μια γαλήνια νηνεμία επικρατούσε στην απύθμενη θάλασσα του ψυχισμού μου, στο νου μου, αντίθετα, «στριφογύριζαν» τα λόγια ενός ιθαγενή Αβορίγινα, με τον οποίο έτυχε να συνομιλήσω τις προηγούμενη μέρα σ’ ένα «Aboriginal Culture Centre» της Μελβούρνης.

«…η άφιξη των λευκών αποίκων στην Αυστραλία τον 18ο αιώνα σηματοδότησε την απαρχή μιας ανελέητης καταδίωξης και εξόντωσης των προγόνων μου, των νόμιμων ιδιοκτητών και κληρονόμων αυτής της γης. Σήμερα, όσοι έχουμε απομείνει (περί τους 100.000) προσπαθούμε να δηλώσουμε με κάθε τρόπο την ύπαρξή μας και να διεκδικήσουν τον τόπο μας που καταπατήθηκαν και λεηλατήθηκαν κατά το παρελθόν… Και μπορεί σαν Αυστραλοί πολίτες που είμαστε να απολαμβάνουμε - τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο- τα ίδια δικαιώματα και προνόμια με τους λευκούς, όμως, η αποδοχή και η ενσωμάτωσή μας στον κοινωνικό ιστό της χώρας είναι σχεδόν ανύπαρκτη… Βρισκόμαστε δυστυχώς στο περιθώριο της τοπικής οικονομικής-κοινωνικής ζωής, με την φτώχεια, την ανεργία, τις ψυχικές ασθένειες και τον υποσιτισμό να πλήττει την συντριπτική πλειοψηφία των Αβοριγίνων…».

Κι ως τραγική επιβεβαίωση στα λεγόμενά του, μοιραία ήρθαν στο μυαλό μου εκείνη την στιγμή οι σοκαριστικές εικόνες των ιθαγενών, που τριγυρνούσαν τρεκλίζοντας και ουρλιάζοντας στους δρόμους των περισσοτέρων κωμοπόλεων της Κεντρικής και Δυτικής Αυστραλίας, παραδομένοι στην αυτοκαταστροφική εξάρτηση του αλκοόλ και των ναρκωτικών. Δυστυχώς…

Σημείο συνάντησης με τους εκπροσώπους της ελληνικής κοινότητας της Καμπέρα και της Ελληνικής Πρεσβείας είχε οριστεί ο ελληνορθόδοξος ναός του Αγίου Νικολάου. Για την πορεία της τοπικής ομογένειας (αριθμεί περίπου 8.000 άτομα) με ενημέρωσε διεξοδικά ο αντιπρόεδρος της κοινότητας κ. Πωλ Λεβεντής, ενώ με ιδιαίτερη περηφάνια με ξενάγησε στις εγκαταστάσεις του «HELLENIC CLUB», το καμάρι των Ελλήνων της Καμπέρα.

  Για πολλούς, η Καμπέρα παρουσιάζει την εικόνα μιας τεχνητής, «αποστειρωμένης» πόλης, με πάμπολλες διοικητικές υπηρεσίες και πρεσβείες και ελάχιστα σημεία τουριστικού ενδιαφέροντος. Ίσως να μην έχουν κι άδικο, αφού το Παλαιό Κοινοβούλιο, το μνημείο  «Australian Memorial War», η Νέα Βουλή και η Εθνική Βιβλιοθήκη είναι τα πιο φημισμένα αξιοθέατα της αυστραλιανής πρωτεύουσας, εκεί που άλλωστε πήγα κι ο ίδιος…

Καθώς η Καμπέρα χανόταν οριστικά από τους καθρέπτες της μοτοσυκλέτας και η απόσταση που με χώριζε από το κοσμοπολίτικο Σίδνευ είχε μειωθεί σε διψήφια νούμερα, είχα πλέον συνειδητοποιήσει ότι «ρουφούσα» τα τελευταία χιλιόμετρα του ταξιδιού μου στους μακρινούς αντίποδες. Και φυσικά το κατάλαβα εμπράκτως το ίδιο απόγευμα, όταν πάτησα φρένο μπροστά στο «PAN – ARCADIAN  HOUSE» του Σύδνεϋ. Εκεί, συγγενείς, φίλοι και ενθουσιασμένοι Αρκάδες, γιορτάσαμε όλοι μαζί την θριαμβευτική ολοκλήρωση του δίτροχου οδοιπορικού μου στην αυστραλιανή ήπειρο. Μετά από 40 αξέχαστες μέρες ταξιδιού και καταγεγραμμένα 18.150 χλμ. στο κοντέρ της μοτοσυκλέτας, το «AUSTRALIAN TOUR 2015» αποτελούσε πλέον μια ακόμα σελίδα στο πολυσέλιδο ταξιδιωτικό μου ημερολόγιο.

   Μπορεί η άφιξή μου στο Σύδνεϋ να σήμαινε την επιτυχή ολοκλήρωση του «AUSTRALIAN TOUR 2015», σηματοδοτούσε όμως παράλληλα την απαρχή μιας άλλης δίτροχης ταξιδιωτικής αποστολής. Επόμενος προορισμός η Νέα Ζηλανδία, το μαγευτικό νησί των Μαορί, εκεί όπου είχα σχεδιάσει μια συναρπαστική περιπέτεια δρόμου. Σε λίγες μέρες το «NEW ZEALAND TOUR 2015» θα ξεκινήσει με μια αστραφτερή Harley Davidson. Μείνετε συντονισμένοι στις οθόνες σας…  

[experiencegreece-blog]

Going South. Searching for the Greek soul in Australian soil

Green hilly plains cultivated with vineyards and wheat fields were a completely differentiated landscape-compared with Outback. This amazing scenery accompanied our colleague Costas Mitsakis on his way to Adelaide.

Ελληνική ψυχή  

  Καταπράσινες καλλιεργημένες λοφώδεις εκτάσεις με αμπελώνες και σταροχώραφα ήταν το τελείως διαφοροποιημένο –σε σχέση με την Outback– τοπίο που με συνόδευε καθοδόν προς την Αδελαΐδα. Στα τελευταία 50 χλμ., οδηγούσα όμως κάτω από το ψυχολογικό βάρος μιας επαπειλούμενης βροχής, η οποία ευτυχώς δεν εκδηλώθηκε τη στιγμή που περνούσα κάτω από τα βαρυφορτωμένα σύννεφα του κατάμαυρου ουρανού – τελικά προσέγγισα στεγνός την πρωτεύουσα της πολιτείας South Australia.

  «Βρε πατριώτη, από την Ελλάδα έρχεσαι;». Ο οδηγός του αυτοκινήτου που σταμάτησε δίπλα μου στα φανάρια, κάπου στα βόρεια προάστια της πόλης, ήταν ο Σταύρος Λεμπέσης. Την προσοχή του είχε τραβήξει αρχικά η ελληνική σημαία στο κράνος και –κατά δεύτερο λόγο– η πινακίδα κυκλοφορίας της ΚΤΜ.

  «Ακολούθησέ με, πάμε στο σπίτι μου για καφέ  να μου πεις να νέα σου» ήταν η πρόσκληση του Σταύρου, την οποία φυσικά και αποδέχτηκα αμέσως. Έτσι, για τρεις ώρες, ο συμπαθής ομογενής (με καταγωγή από την Λακωνία) βρισκόταν κυριολεκτικά κρεμασμένος από τα χείλη μου, ακούγοντας τις ταξιδιωτικές εμπειρίες μου στην Αυστραλία.

Ωστόσο, η κουβέντα μας μοιραία στράφηκε και στην σύγχρονη πολιτικο-οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, η οποία έχει δυστυχώς πληγώσει βαθιά την εθνική περηφάνια, όχι μόνο του Σταύρου, αλλά όλων των ομογενών μας στην  Αυστραλία. Ήταν κάτι που έμελλε να το (ξανά) διαπιστώσω τις επόμενες μέρες στην Μελβούρνη, στην επαφή μου με την ελληνική παροικία της πόλης.

   Την ελληνική Αδελαΐδα την γνώρισα μέσα από τις αφηγήσεις της καλής φίλης Ελένης Βάσσου, που περίμενε με ανυπομονησία την άφιξή μου στην πόλη της. Γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αδελαΐδα (αλλά με πολλά «χιλιόμετρα» στην διαδρομή Αυστραλία-Ελλάδα), η Ελένη αποδείχτηκε ένα ανοιχτό βιβλίο ιστορίας του τοπικού ελληνισμού, που ρούφηξα αχόρταγα την κάθε σελίδα του.  

  Αντίθετα, την τέλεια ρυμοτομημένη Αδελαΐδα των 1.200.000 κατοίκων, που απλώνεται εκατέρωθεν του ποταμού Torrens και χαρακτηρίζεται από μια λειτουργική όσο και υποδειγματική πολεοδομική σχεδίαση, την γνώρισα περπατώντας για δυο μέρες στους δρόμους και στα εκτεταμένα πάρκα της πόλης.

Μετά την Αδελαΐδα, σειρά είχε η Μελβούρνη (760 χλμ. μακριά) να μου ανοίξει την αστική της αγκαλιά. Και φυσικά, για την μετάβασή μου στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αυστραλίας επέλεξα την περίφημη διαδρομή Great Ocean Road (G.O.R),  που οι φήμες την ήθελαν ως την θεαματικότερη παράκτια διαδρομή της Αυστραλίας.

 Πριν όμως η μαύρη ΚΤΜ 1050 ξεκινήσει να ρολάρει πάνω στον G.O.R, προηγήθηκε μια μικρή στάση στην πόλη Gambier, όπου επισκέφθηκα την λίμνη Blue Lake. Πρόκειται ένα ανενεργό ηφαίστειο 4.000 ετών, του οποίου ο κρατήρας έχει μετατραπεί σε λίμνη με περίμετρο περίπου 5 χλμ. και μέγιστο βάθος τα 70 μ. Μοναδικό όσο και συναρπαστικό…

   Ο Great Ocean Road ήταν μια αρκετά ενδιαφέρουσα διαδρομή που ακροβατούσε μεταξύ βουνού και θάλασσας. Σημείο αναφοράς του G.O.R αποτελούσαν οι θαλάσσιοι βράχοι “Twelve Apostles”, μια συστάδα πανύψηλων βράχων (αρχικά ήταν 12, τώρα έχουν απομείνει μόνο 7) που υψώνονταν άτακτα σκορπισμένοι στην αμμουδερή παραλία της περιοχής. Θεωρούνται ως το δεύτερο πιο γνωστό και πολυφωτογραφημένο μνημείο της αυστραλιανής φύσης μετά τα Ayers Rocks…

Με το ταξίδι «AUSTRALIAN TOUR 2015» να έχει μπει στην τελική ευθεία, η υποδοχή που μου επιφύλαξαν τα μέλη του Παναρκαδικού Συλλόγου «Κολοκοτρώνης» ήταν ιδιαίτερη θερμή και συγκινητική. Πρωτοστατούντος του προέδρου κ. Δημήτρη Αλεξόπουλου,  οι Αρκάδες της Μελβούρνης με τίμησαν για το αξιέπαινο εγχείρημά μου να μεταφέρω την ελληνική σημαία σε όλη την Αυστραλία με την μοτοσυκλέτα μου.

   Με δεδομένο ότι η Μελβούρνη είναι η πολυπληθέστερη πόλη σε ελληνικό πληθυσμό της Αυστραλίας (φιλοξενεί περίπου 350.000 Έλληνες), το ενδιαφέρον και η κινητοποίηση της τοπικής ομογένειας ήταν μεγάλη. Μεταξύ άλλων, παραχώρησα μια συνέντευξη στο ελληνικό ραδιόφωνο της Μελβούρνης, η ελληνική εφημερίδα «Νέος Κόσμος»  μου αφιέρωσε ένα εκτεταμένο δημοσίευμα, ενώ  ευπρόσδεκτη ήταν και η πρόσκληση για δείπνο από την Πρόξενο του Ελληνικού Προξενείου της Μελβούρνης, την κ.α. Χρ. Σημαντηράκη, στην ελληνική συνοικία Oakleigh.

  Κι όσον αφορά την πόλη της Μελβούρνης, το γεγονός ότι η πρωτεύουσα της πολιτείας Victoria βρίσκεται μονίμως τα τελευταία χρόνια στις πρώτες θέσεις της λίστας των πόλεων με την υψηλότερη ποιότητα ζωής, τα λέει όλα. Σε μένα τουλάχιστον, η πολυπολιτισμική Μελβούρνη μου αποκάλυψε μια κοσμοπολίτικη μητρόπολη που διέθετε την γνώση και τη δύναμη της ψυχαγωγίας, της κουλτούρας και του καλού γούστου…

[experiencegreece-blog]

Traversing Australia horizontaly

What does it means «Nullarbor»? How to drive on the largest Australian straight? Why Kimba town is famous? What happens when a cold spell from Antarctica reaches Australia's southern shores? Who was the English explorer Edward John Eyre? Our world traveller Costas Mitsakis finds the answers!

Η οριζόντια διάσχιση της Αυστραλίας              

   Τι σημαίνει «Nullarbor»; Πώς είναι να οδηγάς στην μεγαλύτερη ευθεία της Αυστραλίας; Γιατί είναι γνωστή η κωμόπολη Kimba; Τι γίνεται όταν ένα κύμα ψύχους από την Ανταρκτική φτάνει στις νότιες ακτές της Αυστραλίας; Ποιός ήταν ο Άγγλος εξερευνητής  Edward John Eyre;  

  Απαντήσεις σε όλα αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα έμελλε να βρω οδηγώντας στην συνέχεια του «AUSTRALIAN TOUR 2015» από το Περθ στην Αδελαΐδα. Διασχίζοντας οριζόντια όλη την Νότια Αυστραλία, θα ταξίδευα για 3.000 χλμ. πάνω στο ασφάλτινο ίχνος του Eyre Hwy, του μοναδικού οδικού άξονα που συνδέει τη Δυτική με την Ανατολική Αυστραλία.

  Αυτός όμως δεν ήταν ο πραγματικός λόγος που ανυπομονούσα να εγκαταλείψω την πόλη Περθ. Παραδόξως, ένιωθα επιτακτική την ανάγκη να αποδράσω και πάλι στους μοναχικούς δρόμους της Outback. Μου έλειπε η ελευθερία της ερήμου, το ταξίδι της ματιάς στο βάθος του επίπεδου ορίζοντα, η ενδοσκόπηση και η συνομιλία με τον εαυτό μου. Αν και προσπαθούσα πολύ, αδυνατούσα ωστόσο να συμφιλιωθώ με τη νέα αστική πραγματικότητα, αφού η καρδιά μου ζητούσε επίμονα να την ζεστάνω με τα σαγηνευτικά χρώματα και τις παραστάσεις της αυστραλιανής ερήμου. Γιατρέ μου, μήπως τελικά είμαι άρρωστος και δεν το ξέρω;

Αυτό πάντως, σε καμία περίπτωση, δεν σήμαινε ότι «σνομπάρισα» την Περθ των 1.300.000 κατοίκων. Αντιθέτως, η κομψή πρωτεύουσα της Δυτικής Αυστραλίας που βρίσκεται κτισμένη στις όχθες του ποταμού Swan, κοντά στις εκβολές του στον Ινδικό Ωκεανό, με ξενάγησε στον πολιτιστικό πολυχώρο “Perth Cultural Center”, στον Swan Bell Tower, στα καταπράσινα όρια του πάρκου King Park, στον Καθεδρικό  St. Mary, αλλά και σ’ άλλες μικρές γειτονιές της.

   Κράνος, γάντια, μίζα, πρώτη ταχύτητα στο κιβώτιο και επιτέλους… αναχώρηση! Η δίτροχη επέλαση προς την ανατολική Αυστραλία ξεκινούσε με οδηγό τον οδικό άξονα Eyre Hwy. Στην πορεία μου για την Αδελαΐδα θα βάδιζα πάνω στα χνάρια του Edward John Eyre, ενός άλλου πρωτοπόρου εξερευνητή της αυστραλιανής ηπείρου, που το 1841 κατάφερε -μετά από πέντε μήνες ταξιδιού- να ενώσει οδικά την Ανατολική με την Δυτική Αυστραλία, ολοκληρώνοντας επιτυχώς ένα ριψοκίνδυνο εγχείρημα 2.800 χλμ.

Ήταν ένα ραντεβού κυριολεκτικά στα… ψυχρά! Αμέσως μετά την κωμόπολη Noresman (750 χλμ. ανατολικά της Περθ) ανταμώθηκα μ’ ένα κύμα ψύχους που ερχόταν από την Ανταρκτική. Όλη εκείνη την ημέρα ο υδράργυρος φλερτάριζε μονοψήφια νούμερα, ενώ μέχρι το μεσημέρι το θερμόμετρο της μοτοσυκλέτας δεν έλεγε να ξεκολλήσει από τους -4ο C. Πώς κατάφερα τελικά να αντέξω; Απλά, με ζέσταιναν οι αναμνήσεις της τροπικής Βόρειας Αυστραλίας και οι σκέψεις πως ο μικρός Γιωργάκης και η Όλγα απολάμβαναν τα χάδια του ήλιου σε κάποια παραλία της Ελλάδας…

Balladonia, Caiguna, Cocklebiddy, Madura, Mundrabilla, Eucla, WA-SA Border Village, Nullarbor,  Yalata, Nundroo. Μιλάμε για δέκα τοπωνύμια του χάρτη, σκορπισμένα σε μια έκταση 1.300 χλμ. αμέσως μετά την Noserman, που αντιστοιχούσαν στα γνωστά “Roadhouses” (πρατήριο καυσίμων, εστιατόριο και κάποια δωμάτια για διανυκτέρευση).  Δέκα οάσεις ζωής μέσα στο απόλυτο τίποτα της εφιαλτικής περιοχής Nullarbor Plan (nulla arbor σημαίνει στα λατινικά «κανένα δέντρο»).  Η συγκεκριμένη περιοχή ονομάστηκε έτσι από τον εξερευνητή Alfred Delisser, αφού σε μεγάλο κομμάτι της, όχι δέντρο δεν υπάρχει, αλλά ούτε …ραδίκι!

   Και κάπου ανάμεσα στο απρόσμενο πολικό ψύχος και στο εκνευριστικά επίπεδο τοπίο της Nullarbor Plan, είχα να «ξεπετάξω» και την μεγαλύτερη ασφαλτοστρωμένη ευθεία της αυστραλιανής ηπείρου (146,6 χλμ.). Στη διαδρομή Balladonia – Caiguna τα ρουλεμάν του τιμονιού της μαύρης ΚΤΜ αποκοιμήθηκαν – ευτυχώς, όχι ο οδηγός. Φανταστείτε πάντως τι πανικός επικράτησε στην πρώτη στροφή μετά την τρομολαγνική εμπειρία της απόλυτης αυστραλιανής ευθείας…

Τι άλλο με περίμενε στην Nullarbor Plan; Μα φυσικά τα πανύψηλα βράχια Bunda Cliffs, που συνιστούσαν ένα μοναδικό φυσικό «μπαλκόνι» ύψους 90 μ., απ’ όπου είχα την ευκαιρία να θαυμάσω το συναρπαστικό αντάμωμα της Nullarbor Plan με τον Νότιο Ωκεανό.  Καθισμένος  για αρκετή ώρα στην άκρη του απόκρημνου γκρεμού, δεν χόρταινα να βλέπω  τα αγριεμένα κύματα που έσκαγαν με μανία πάνω στα εντυπωσιακά Bunda Cliffs.

   Κι όταν τελικά προσέγγισα την κωμόπολη Kimba (480 χλμ. βορειοανατολικά της Αδελαΐδας), είχα πλέον πραγματοποιήσει την μισή –οριζόντια– διάσχιση της Αυστραλίας (Halfway Across Australia). Ολιγόλεπτη στάση για τις καθιερωμένες αναμνηστικές φωτογραφίες και δρόμο για Αδελαΐδα…

[experiencegreece-blog]

Australian tour 2015-Kostas reaches “Top End”

No one can claim that has experienced the real Australia, if not wander and live for even a few days in the Outback. Our friend and colleague Kostas Mitsakis tried the ultimate adventure of the desert before reaching Darwin city.

ΣΤΟ “TOP END” ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ

 Το θερμόμετρο της μοτοσυκλέτας έδειχνε μόλις 2ο C όταν αποχαιρετούσα εκείνο το παγωμένο πρωινό την τεράστια πέτρινη καρδιά της Αυστραλίας. Μετά από 240 χλμ. διαδρομής, θα συναντούσα και πάλι τον οδικό άξονα Stuart Hwy, ο οποίος θα αναλάμβανε κατόπιν να οδηγήσει την μαύρη ΚΤΜ 1050 και τον σκονισμένο αναβάτη της στον μακρινό αυστραλιανό βορρά. Με ενδιάμεσους σταθμούς τις πόλεις Alice Springs, Tennant Creek και Katherine, ήθελα περίπου 1.650 χλμ. μέχρι να βάλω ρόδα στην πόλη Darwin.   Οδηγώντας για ακόμα μια μέρα πάνω στον Stuart Hwy, τα χιλιόμετρα στο ταξίδι της αφιλόξενης Outback περνούσαν αργά και βασανιστικά. Οι ασφάλτινες ευθείες που χάνονται στο βάθος του ορίζοντα με τραβούσαν βαθειά μέσα σ’ έναν κόσμο αφόρητης μοναξιάς, εκκωφαντικής σιωπής και απελπιστική απεραντοσύνη. Παράλληλα, κάποιες τετριμμένες συνήθεις είχαν αποκτήσει μια άλλη διάσταση στο μονότονο ταξίδι της αυστραλιανής Outback. Η στάση για μια φωτογραφία, ο ανεφοδιασμός σε βενζίνη, η γουλιά του καφέ, η συνομιλία με τους άλλους ταξιδιώτες του δρόμου, η προσπέραση ενός θηριώδη Road Train (η νταλίκα της Outback που ξεπερνά σε μήκος τα 50 μ.), όλα αυτά λειτουργούσαν ως μια αναγκαιότητα για να αντέξω στη ψυχολογική πίεση της καταραμένης μοναξιάς.

Και τελικά τα κατάφερα… Λίγο πριν πέσω σε βαθειά κατάθλιψη, αντίκρισα τα πρώτα σπίτια της πόλης Alice Springs – βρισκόμουν πλέον στα όρια της πολιτείας Northern Territory. Η Alice Springs, ένα αναπτυσσόμενο αστικό κέντρο της Κεντρικής Αυστραλίας, ιδρύθηκε το 1888 και φιλοξενεί σήμερα περίπου 25.000 κατοίκους. Για την πλειοψηφία των ταξιδιωτών, η Alice Springs αντιπροσωπεύει έναν σταθμό ανασυγκρότησης πριν ή μετά από μια πολυήμερη περιπλάνηση στην αχανή Outback. Αυτό ακριβώς το ρόλο έπαιξε και για μένα η Alice Springs.   Επειδή κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι γνώρισε την Αυστραλία, αν δεν περιπλανηθεί και ζήσει για μερικές έστω μέρες στην Outback, θέλησα να βιώσω την απόλυτη περιπέτεια της ερήμου. Έχοντας εφοδιαστεί επαρκώς σε καύσιμα, τρόφιμα και νερό, για τις επόμενες τρεις μέρες οδήγησα αποκλειστικά σε χωμάτινες διαδρομές, «συνομιλούσα» καθημερινά με την τοπική φύση, ξόρκισα κάποιες αδιόρατες φοβίες μου, ενώ τα βράδια έστηνα την σκηνή μου στην μέση του πουθενά, με μόνη συντροφιά μου τον έναστρο ουρανό της Outback. Ήταν μια πραγματικά ανεπανάληπτη εμπειρία ζωής…

Επιστρέφοντας όμως στην Alice Springs, και πριν συνεχίσω την πορεία μου πάνω στον Stuart Hwy, έπλυνα επειγόντως την μοτοσυκλέτα (που είχε μεταμορφωθεί σε μια κατακόκκινη μάζα με ρόδες) κι εγώ χρειάστηκα να μπω ολόκληρος στο πλυντήριο για να ξεβρωμίσω…     Λίγα χιλιόμετρα βόρεια της Alice Springs, στην διαδρομή προς την πόλη Tennant Creek, με περίμενε ο Τροπικός του Αιγόκερου –με τη νοητή υπέρβαση του, βρέθηκα από την Εύκρατη στη Διακεκαυμένη ζώνη. Και φυσικά, οι αναμνηστικές φωτογραφίες που τραβήχτηκαν στο συγκεκριμένο γεωγραφικό σημείο είχαν ως κύριο θέμα τη μοτοσυκλέτα και τον αναβάτη της να ποζάρουν όλο καμάρι μπροστά στο σχετικό μνημείο.     Περίπου 80 χλμ. πριν την πόλη Tennant Creek, έκανα μια στάση στον …Διάβολο, για να επισκεφθώ τα περίφημα Devil’s Marbles. Αμέτρητοι κόκκινοι γρανιτένιοι ογκόλιθοι σε ακανόνιστους σωρούς απλώνονταν σε μεγάλη έκταση, συνιστώντας ένα εξωπραγματικό θέαμα μέσα στο ερημικό τοπίο της Outback - ήταν άλλη μια θαυμάσια έκπληξη του τοπικού οικοσυστήματος. Εδώ συνάντησα και τον σαρανταπεντάχρονο Jerry με το ποδήλατό του, που είχε κατασκηνώνει από το προηγούμενο βράδυ. Με κέρασε καφέ κι εγώ έβαλα την πα��έα – «δικυκλιστική» αλληλεγγύη…

Δεν ξέρω γιατί, αλλά ο Jerry αμέσως μου άνοιξε την καρδιά του – ίσως επειδή ο πατέρας του δίδασκε αρχαιοελληνική και ρωμαϊκή Ιστορία στο πανεπιστήμιο του Σύδνεϋ. Εδώ και δυο χρόνια, ο Jerry ταξίδευε με το ποδήλατό του στην Αυστραλία. Είχε παραιτηθεί από τον αυστραλιανό στρατό (υπηρετούσε ως μόνιμος υπαξιωματικός), αφού δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει το σοκ που υπέστη στο Αφγανιστάν, όταν μπροστά στα μάτια του οι δυο κολλητοί του σκοτώθηκαν από έναν βομβιστή αυτοκτονίας – ο ίδιος γλίτωσε από θαύμα. Παρά την ψυχολογική στήριξη που είχε, ο Jerry προτίμησε να βυθιστεί μέσα στις αναμνήσεις τους, παράτησε τελικά τα πάντα και ξεκίνησε να ταξιδεύει με το ποδήλατό για να αναθεωρήσει την ζωή του και να ξεχάσει…     Δυο μέρες αργότερα, με την άφιξή μου στην πόλη Darwin, η μοτοσυκλέτα είχε καταγράψει 5.850 χλμ. από την αρχή του ταξιδιού και ο υδράργυρος είχε πλέον σκαρφαλώσει στους 30ο C. Τέλος τα ισοθερμικά ρούχα, τα γάντια και η κουκούλα. Στην Βόρεια Αυστραλία (γνωστή κι ως Top End) έχουν αιώνιο καλοκαίρι – κι αυτό μου άρεσε πολύ…  

[experiencegreece-blog]

Finding the Red Heart of Australia

Costas Mitsakis continues the Australian ride to find Coober Pedy, Port Augusta and finally Uluru–Ayers Rock, which he described as the “Red Heart of Australia”

ΣΤΗΝ (ΚΟΚΚΙΝΗ) ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ

  Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, Έλληνα θα βρεις από κάτω… Στην περίπτωση πάντως της υπόσκαφης πόλης Coober Pedy, έμελλε να τους βρω κυριολεκτικά κάτω από την γη! Εδώ έφτασα, διατρέχοντας την απόσταση των 980 χλμ. που χωρίζει την πόλη Broken Hill με την Coober Pedy στη Νότια Αυστραλία. Ενδιάμεσος σταθμός αποτέλεσε η παραθαλάσσια πόλη Port Augusta, που λογίζεται ως η αφετηρία του οδικού άξονα Stuart Highway. Ο συγκεκριμένος δρόμος (μήκους 2.700 χλμ.) τέμνει την Αυστραλία στην μέση, ενώνοντας τα νότια της χώρας με τον μακρινό βορρά. Πάνω στον Stuart Highway θα οδηγούσα τις επόμενες μέρες την μαύρη ΚΤΜ 1050, με απώτερο προορισμό την πόλη Darwin.   Η Coober Pedy των 4.000 κατοίκων πήρε το όνομά της από τη λέξη των ιθαγενών Kura-Pit (σημαίνει «Λευκός άνθρωπος στην τρύπα») και θεωρείται η παγκόσμια πρωτεύουσα του οπαλίου. Από το 1915 που ανακαλύφθηκαν τυχαία τα πρώτα κοιτάσματα οπαλίου στην περιοχή, πλήθος κόσμου άρχισε να συρρέει εδώ, στο Ελ-Ντοράντο της Outback, για να συναντήσει το όνειρό του!

Εξαιτίας όμως των ακραίων κλιματολογικών συνθηκών που επικρατούσαν (μέχρι και 50 C το καλοκαίρι, κάτω του μηδενός τις νύχτες του χειμώνα), οι επίδοξοι οπαλορύχοι λάξευσαν στα σπλάχνα της γης σπίτια, αποθήκες, ακόμα και εκκλησίες! Η Coober Pedy αναδείχθηκε σταδιακά σε μια μοναδική υπόγεια πολιτεία, που έχει να επιδείξει σήμερα πάμπολλα υπόγεια ξενοδοχεία, καταστήματα πώλησης οπαλίου, μουσεία οπαλίου, κατακομβικές εκκλησίες, αλλά και τουριστικά ορυχεία.   Παρόλο που στη δεκαετία του 1960 και του 1970 υπήρχαν εδώ περισσότεροι από 1.500 Έλληνες οπαλορύχοι που έσκαβαν τα σωθικά της άγονης αυστραλιανής γης, η ελληνική κοινότητα του Coober Pedy παραμένει ακόμα δραστήρια με ενεργή παρουσία στην τοπική κοινωνία. Αν κι έχουν παραμείνει στην πόλη περίπου 80-100 ομογενείς, τα μέλη της ελληνικής κοινότητας συνεχίζουν να συναθροίζεται κάθε Πέμπτη στο ιδιόκτητο οίκημα της κοινότητας, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στον ελληνο-ορθόδοξο ναό του Αγίου Νικολάου.     Ο Λευτέρης Ράικος, ο Γιώργος Σίμος, ο Γιώργος Κοτσής και ο Δημήτρης Σουλεΐδης ήταν μερικοί από τους Έλληνες της Coober Pedy που είχα την τύχη να γνωρίσω. Άνθρωποι ζεστοί και φιλικοί, με τουλάχιστον 3-4 δεκαετίες παρουσίας στην πόλη του οπαλίου, άνοιξαν με χαρά την αγκαλιά τους και με ξενάγησαν στην δική τους Coober Pedy μέσα από τα προσωπικά τους βιώματα. Ειλικρινά τους ευγνωμονώ….

  Επόμενος προορισμός το πιο διάσημο μνημείο της αυστραλιανής φύσης. Ο μονολιθικός βράχος Uluru–Ayers Rock με περίμενε 730 χλμ. βορειοδυτικά της Coober Pedy. Με μια μικρή παράκαμψη 240 χλμ. από την ασφάλτινη τροχιά του Stuart Highway, η μαύρη ΚΤΜ φρενάρισε δυνατά μπροστά στον μεγαλύτερο μονολιθικό βράχο του κόσμου.      Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η μεγάλη κόκκινη καρδιά της Αυστραλίας είναι ηλικίας 65.000.000 ετών. Έχοντας διάμετρο 9,4 χλμ., ύψος 348 μ. και διαστάσεις 3,6x2,4 χλμ., ο γρανιτένιος βράχος της Αυστραλίας ξεπροβάλλει στη μέση του πουθενά και αναμφίβολα εντυπωσιάζει με τις καφεκόκκινες χρωματικές εναλλαγές του. Αυτό πάντως που αντίκριζα εκστασιασμένος αντιπροσωπεύει μόλις το 1/3 του συνολικού όγκου του τεράστιου μονόλιθου, αφού τα υπόλοιπα 2/3 βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια της κοκκινωπής γης.

Στα όρια του Uluru–Kata Tjuta National Park, εκτός από τον κόκκινο επιβλητικό μονόλιθο, υπάρχει επίσης μια εντυπωσιακή συνάθροιση μικρότερων βράχων (55 χλμ. δυτικά του Ayers Rock), τα Olgas. Στην γλώσσα των Αβοριγίνων τα Olgas ονομάζονται Kata Tjuta, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Πολλά Κεφάλια» Πρόκειται για μια περιοχή εξίσου σημαντική και ιερή για τους Αβοριγίνες Anangu (όπως είναι άλλωστε και τα Uluru), την οποία φυσικά δεν παρέλειψα να επισκεφθώ.    Μετά την κατακόκκινη εμπειρία του τεράστιου μονολιθικού βράχου, η επιστροφή και πάλι στο Stuart Highway ήταν επιβεβλημένη, προκειμένου να συνεχίσω το ταξίδι μου. Το κοντέρ της μοτοσυκλέτας είχε καταγράψει τα πρώτα 3.500 χλμ. του “AUSTRALIAN TOUR 2015”, ενώ η ηλεκτρονική πυξίδα (GPS) έδειχνε επίμονα τον αυστραλιανό βορρά…

[experiencegreece-blog]

kostas escaped to Australia on a KTM motobike!

Our country defaulted today on its debt, but our colleague and friend Kostas Mitsakis escaped to Australia on 65 days-18.500KM trip. We wish him luck and our first message to him is...STAY THERE!

ΣΤΟ  ΜΕΓΑΛΟ  ΝΗΣΙ ΤΟΥ  ΝΟΤΟΥ 

   Διασχίζοντας εκείνο το ηλιόλουστο απόγευμα με την μαύρη ΚΤΜ 1050 Adventure την φημισμένη γέφυρα Harbour Bridge του Σίδνευ, το δίτροχο οδοιπορικό γνωριμίας και στοχασμού στους αντίποδες της γης είχε επιτέλους ξεκινήσει. Αφετηρία η πρωτεύουσα της πολιτείας New South Wales (Ν.S.W), η πόλη όπου γεννήθηκα πριν από πενήντα χρόνια και πέρασα τα ξένοιαστα παιδικά μου χρόνια. Ήταν η τρίτη φορά που επέστρεφα στο μεγάλο νησί του Νότου για να το εξερευνήσω με μοτοσυκλέτα.

  Κι ενώ μια τεράστια λαχτάρα οδηγούσε το τιμόνι της μοτοσυκλέτας –αλλά και την ψυχή μου– στα μονοπάτια του νέου ταξιδιού στην Αυστραλία, ο λογισμός μου έτρεχε πίσω, στις επτά μέρες που έμεινα στο Σύδνεϋ, περιμένοντας την άφιξη και τον εκτελωνισμό της μοτοσυκλέτας, η οποία ήρθε ατμοπλοϊκώς από την Ελλάδα μετά από 45 θαλασσοδαρμένες μέρες.

  Τι να πρωτοθυμηθώ! Βίωσα συγκι��ησιακά φορτισμένες στιγμές και εκδηλώσεις όταν «χάθηκα» στις αγκαλιές και στα φιλιά των αγαπημένων μου συγγενικών προσώπων - θείοι, ξαδέλφια, κουμπάροι, ανίψια, αλλά και πολλοί γνωστοί. Ανταλλαγές δώρων, απανωτά τραπεζώματα με μπάρμπεκιου και μπύρες, γέλια, αναμνήσεις και ατελείωτες συζητήσεις γύρω από τα τεκταινόμενα στην μητέρα Ελλάδα (για το μνημόνιο και κυρίως για το αναμενόμενο δημοψήφισμα).

Τι άλλο έκανα; Δεν παρέλειψα να περπατήσω για πολλοστή φορά στους δρόμους του κοσμοπολίτικου Σίδνεϋ, που κινείται στους ρυθμούς του μέλλοντος. Με καταλύτη το υδάτινο στοιχείο του ωκεανού, το πολυπληθέστερο αστικό κέντρο της Αυστραλίας είναι μια πανέμορφη πόλη που αντανακλά την κυρίαρχη αγγλοσαξωνική κουλτούρα της χώρας και διαθέτει σύγχρονη αισθητική, υψηλή ποιότητα ζωής και μοναδικά τουριστικά αξιοθέατα  (Harbour Bridge, Opera House, Darling Harbour).

Το γεγονός όμως που έμελλε να χαραχτεί ανεξίτηλα στην μνήμη μου ήταν η υποδοχή και η στήριξη (ηθική και υλική) που γνώρισα από τον Παναρκαδικό Σύλλογο Νέας Νότιας Ουαλίας (Panarcadian Association of N.S.W) – καθότι «Αρκάς» κι εγώ… Το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου (Κώστας Αργυρόπουλος, Στέλιος Θεοδορέλος, Φίλιππος Κοΐνης, Κώστας Κούρτης), με επικεφαλή τον πρόεδρο Παναγιώτη Σουλελέ, οργάνωσαν μια μικρή συγκινητική τελετή αναχώρησης μπροστά από τα γραφεία του συλλόγου, στο προάστιο Randwick. Ένα ανυπέρβλητο συναίσθημα χαράς πλημμύρισε κάθε κύτταρο του κορμιού μου όταν βρέθηκα ανάμεσα σε Έλληνες μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς που ακόμα διατηρούν έντονη στα εσώψυχά τους την ελληνική συνείδηση και την πολιτισμική τους ταυτότητα.

  Μόνο στο Σύδνεϋ άλλωστε υπάρχουν περίπου 200.000 Έλληνες, σε σύνολο 700.000 που βρίσκονται σκορπισμένοι σ’ όλη την Αυστραλία. Πρόκειται για τους περήφανους ακρίτες και θεματοφύλακες του απόδημου ελληνισμού, που βρέθηκαν στους μακρινούς αντίποδες της γης ορμώμενοι από το σύνδρομο του Οδυσσέα. Όπως άλλωστε και ο πατέρας μου! Έτσι, με τις θερμές ευχές των Ελλήνων Αρκάδων, ξεκίνησε η δίτροχη αυστραλιανή περιπέτεια “Australian Tour 2015”. Είχα να διατρέξω περίπου 18.000 χλμ. στο κορμί της Αυστραλίας και ο χρόνος άρχισε να μετρά αντίστροφα.

Τι εστί όμως “Australian Tour 2015” στην πράξη; Η κόκκινη γραμμή του χάρτη περιλαμβάνει οδικό πέρασμα μέσα από έξι πολιτείες (New South Wales, Queensland, Northern Territory, Western Australia, South Australia, Victoria) και γνωριμία με πέντε μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας (Darwin, Alice Springs, Perth, Adelaide, Melbourne). Αναμφισβήτητος πρωταγωνιστής αποτελεί το ερημικό οικοσύστημα της Outback (η επίπεδη αυστραλιανή ενδοχώρα), ενώ στην διάρκεια του ταξιδιού πρέπει να λάβω σοβαρά υπ’ όψιν τις καιρικές συνθήκες του νοτίου ημισφαιρίου (χειμώνας), την οδήγηση σύμφωνα με τα βρετανικά οδικά πρότυπα (οδηγώ ανάποδα), τις τεράστιες αποστάσεις ανάμεσα στα αστικά κέντρα (καταραμένη μοναξιά) και την αυστηρή αστυνόμευση του οδικού δικτύου, κυρίως στις ανατολικές και νοτιοανατολικές περιοχές της χώρας (το πρόστιμο για υπερβολική ταχύτητα είναι $600).

   Δυο μέρες αφότου αποχαιρέτησα το Σίδνεϋ, έφτασα στην πόλη Broken Hill (1.130 χλμ δυτικά). Με μια μικρή στάση στην επαρχιακή πόλη Katoomba (95 χλμ. δυτικά του Σίδνεϋ) για να θαυμάσω τo βραχώδη μνημείο της φύσης “Three Sisters”, προσέγγισα τα δυτικά σύνορα της πολιτείας NSW. Έχοντας αφήσει πίσω μου την οροσειρά Blue Mountains, αμέτρητους κατάφυτους λόφους, εύφορες πεδιάδες και πάμπολλες μικρές κωμοπόλεις, βρισκόμουν πλέον στις παρυφές της τρομερής “Outback”…

[experiencegreece-blog]

Plakas traditional stone bridge is down!

A sad daytoday February 1st for Epirus region and whole Greece.

The one andonly Plakas' Stone bridge has fallen down due to heavy raining.

It was the biggest single arch traditional stone bridge in Balkans... but we believe it was the biggest in the whole world. People from Tzoumerka area already have made an issue in Guinness Records committee, but now it's too late!

This incredible stone bridge stands from 1866 over Arachthos river and was constructed under the design of self-taught master engineer Kostas Bekas. Germans in WWII have put explosives on Plakas Bridge but it didnt fall.

   Έπεσε το γεφύρι της Πλάκας!

Το μεγαλύτερο μονότοξο πέτρινο γεφύρι της Ελλάδας, των Βαλκανίων και του κόσμου ολόκληρου δυστυχώς δεν υπάρχει πιά. Δεν κατάφεραν να το ρίξουν ούτε οι Γερμανοί, ούτε η ΔΕΗ... μονάχα ο παραφουσκωμένος Άραχθος είχε την τελευταία λέξη. Για την ιστορία το πρώτο γεφύρι του 1860 έπεσε όταν ο ποταμός μετακίνησε τον βράχο που στηριζόταν. Το δεύτερο του 1863 έπεσε με εκκωφαντικό θόρυβο την ίδια ημέρα που έβγαλαν τα καλούπια, ακριβώς τη στιγμή που γλεντούσαν, γιορτάζοντας την ολοκλήρωση της κατασκευής! Το τρίτο γεφύρι όμως το έστησε ο μαστρο-Κώστας ο Μπέκας μαζί με ντόπιους μαστόρους το 1866. Παρ’ ολίγον και αυτό να πέσει όταν τα πρώτα πρωτοβρόχια τους ανάγκασαν να βγάλουν γρήγορα τα καλούπια, οπότε το επάνω μέρος πήρε απότομα μιά μικρή απόκλιση! Από τότε όμως μένει ακλόνητο, αν και λίγο στραβό. Σκεφτείτε ότι και οι Γερμανοί προσπάθησαν να το ανατινάξουν στην κατοχή, έκανε μιά μικρή τρύπα στη μεση...και αυτό ήταν όλο!

Ας μην ξεχνάμε ότι πριν την απελευθέρωση των Ιωαννίνων από τους τούρκους στο γεφύρι αυτό ήταν τα σύνορα της Ελλάδας και υπήρχε τελωνείο!

Τα περισσότερα χρήματα για να γίνει αυτό το δύσκολο γεφύρι (απότομος βράχος από τη μιά, πεδινή έκταση από την άλλη) τα είχαν δώσει τότε οι κάτοικοι των Μελλισουργών , 96.000 γρόσια παρακαλώ! 38.000 γρόσια ξανάδωσε (για τρίτη φορά) ο χορηγός Γιάννης Λούλης, 32.000 τα Πράμαντα και 49.000 συν την ξυλεία τα ‘Αγναντα και τα γύρω χωριά, οι κάτοικοι των οποίων πνίγονταν στο ποτάμι για να φτάσουν στα Γιάννενα. Αυτός ήταν και ο λόγος που απορρίφθηκε από την Ε.Ε. το αίτημα της ΔΕΗ να μεταφερθεί το γεφύρι (την δεκαετία του 90)... δεν ανήκε στο ελληνικό κράτος, ανήκε στους κατοίκους της περιοχής που είχαν δώσει τα χρήματα!

[experiencegreece-blog]

UN CONDOR- Documentary from Yannis Kolozis

We are happy that Yannis our friend and young cinematographer took the leap.

Un Condor is a feature length documentary about Sergio Contreras. Sergio put himself in exile in November 1973, a few months after Pinochet overthrew Allende's government in Chile. He was  17 years old. After a long journey he ended up in Sheffield, England. In 2011 he visited Chile again for the first time since he left. We follow him in this journey, trying to sense the similarities and differences between the past and the present.

and following YANNIS words...

"I met Sergio in Sheffield, in 2005, on a documentary screening about Salvador Allende. Since then, the idea of making a documentary about him was stuck in my head. We started making a student project, shooting footage of him telling us his whole life story. His narration intrigued me even more. His optimism and positive energy astounded me. In 2011, when he finally decided to make his first trip to Chile after 38 years, I had to go with him. In this journey, while filming the documentary I learned more about the recent history of Chile, how Pinochet's dictatorship has affected Chile's present. I connected it to what is happening all around the world, in all modern democracies or dictatorships. It became more clear that Sergio's story is the eternal story of people being forced to leave their homes, of people being repressed, of dreams being destroyed. I confirmed that what makes the difference in all these stories, is how people perceive what's going on around them and how they react. This is not a documentary about politics. It's a documentary about life in which politics play a significant role. This is the story of Sergio. This is how he perceived and reacted to everything that came his way.`"

For more info and crowd funding contribution follow the link:

https://www.indiegogo.com/projects/un-condor-documentary

[experiencegreece-blog]

Final countdown for Panamerican crossing 2014. Vancouver-New York- Athens

More than 22.000 Kilometres covered in 74 days. Costas and his KTM bike are now returning safely in Greece. Congrats YOU MADE IT!

Μετά τον επαναπροσδιορισμό της διαδρομής του «PANAMERICAN CROSSING 2014» που έκανα στην Πόλη του Μεξικού, βρέθηκα να οδηγώ στα κατάφυτα δάση του Βορειοδυτικού Καναδά και της Αλάσκας, «περικυκλωμένος» από το φιλικό αίσθημα μιας πράσινης μαγευτικής φύσης, τ’ οποίο όσο περνούσαν οι ημέρες το επιζητούσα όλο και περισσότερο. Ειλικρινά δεν είχα μετανιώσει καθόλου για την μεγάλη αλλαγή πορείας που πραγματοποίησα, αλλά ούτε και για τα επιπλέον χιλιόμετρα που υποχρεώθηκα να κάνω.

    Εκείνο το βράδυ, όταν επέστρεψα και πάλι στην κωμόπολη Dawson Creek, στην αρχή του Alaska Highway, έπιασα τον εαυτό μου να επιζητεί επίμονα ακόμα έναν επαναπροσδιορισμό διαδρομής. Αυτή την φορά όμως ήθελα να μειώσω τα χιλιόμετρα και όχι να τα αυξήσω. Το κοντέρ της μοτοσυκλέτας είχε καταγράψει συνολικά από την αρχή του ταξιδιού 22.000 χλμ. και η σελίδα στο «ημερολόγιο καταστρώματος» έδειχνε την 74η ημέρα. Η αλήθεια είναι ότι είχα αρχίσει πλέον να κουράζομαι (περισσότερο ψυχολογικά παρά σωματικά) και το ταξίδι των 4.800 χλμ. ως την Νέα Υόρκη φάνταζε τώρα ως μια πολύ μακρινή διαδρομή.

    Έχοντας ουσιαστικά ολοκληρώσει το ταξιδιωτικό όνειρο «PANAMERICANCROSSING 2014» οδηγώντας την μαύρη ΚΤΜ από την Αργεντινή στην Αλάσκα, δεν ένιωθα πια τόσο πολύ την ανάγκη να φτάσω οπωσδήποτε στη Νέα Υόρκη. Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που έψαχνα πλέον ένα εναλλακτικό φινάλε για το οδοιπορικό μου. Καλή η Νέα Υόρκη, αλλά τώρα «έπεφτε» λίγο μακριά και η άμμο στην κλεψύδρα του ταξιδιού σύντομα τελείωνε.

    Και τελικά προέκυψε το Βανκούβερ, στις ακτές του Ειρηνικού, απ’ όπου μπορούσα να διώξω ατμοπλοϊκώς την πανύψηλη ΚΤΜ για την Ελλάδα. Και τελικά έτσι έγινε (Dawson Creek – Edmonton – Calgary – Vancouver), όλα τακτοποιήθηκαν μια χαρά. Εγώ όμως δεν θα έφευγα για την Ελλάδα από το Βανκούβερ, αλλά μέσω…  Νέα Υόρκη. Τι νομίζατε, θα άφηνα την ευκαιρία να μην επισκεφθώ το Big Apple, την μητρόπολη του κόσμου; Άλλωστε, το αεροπορικό εισιτήριο που είχα μαζί μου από την αρχή του ταξιδιού έγραφε “NEW YORK - ATHENS”.

    Κάπως έτσι λοιπόν χωρίσαμε με την μαύρη μοτοσυκλέτα. Αυτή Βανκούβερ, εγώ Νέα Υόρκη. Θα βρισκόμασταν πάλι μαζί στην Ελλάδα σε περίπου ενάμιση μήνα. Μέχρι τότε, θα αναπολούσα μόνος μου τις όμορφες στιγμές και τις μοναδικές εικόνες – καρτ-ποστάλ αυτού του ταξιδιού, θα γελούσα με τα απρόοπτα που είχαν συμβεί καθοδόν, ενώ με τα μάτ��α της καρδιάς μου θα αντίκριζα και πάλι όλες εκείνες τις ανθρώπινες μορφές που σημάδεψαν το δίτροχο παναμερικανικό οδοιπορικό: τον Χοσέ στην Κολομβία, τον Αλφόνσο και την Μαργαρίτα στο Κίτο, τον Γιώργο Παπαδόπουλο στον Καναδά, τον Δημήτρη Κότσικα στην Αργεντινή, τον Jerry και την Αmanda στον Παναμά, τον Ροντρίγκεζ στη Γουατεμάλα…

    Άλλη μια «ταινία δρόμου» στα μονοπάτια αυτού του μαγευτικού τόπου που λέγεται Αμερική είχε τελειώσει. Για περίπου τρεις μήνες έζησα μία συναρπαστική περιπέτεια αναζήτησης με φόντο την πληθωρική αμερικανική φύση, που με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο, πρωτοστάτησε στον ανελέητο «βομβαρδισμό» των αντιθετικών εικόνων, συναισθημάτων και εμπειριών που μου επεφύλασσε ο Νέος Κόσμος.

  Και τώρα τι γίνεται; Ανάμεικτα τα συναισθήματα, μετέωρος ο συναισθηματικός μου κόσμος. Θλίψη για ένα όνειρο που τελείωσε, κρυφή χαρά και προσμονή για το επόμενο (όνειρο) που σχεδίαζα να ζήσω κάπου αλλού, σ’ ένα άλλο σημείο της γης. Ευελπιστώ, παρά τα πενήντα μου χρόνια, οι διαδρομές της δίτροχης ζωής μου να συνεχιστούν για πολύ ακόμα, με μόνιμη συντροφιά τις ανησυχίες και τα χτυποκάρδια της ψυχής μου...  

                    ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΧΟΡΗΓΟΥΣ

  Χωρίς αυτούς, το «PANAMERICANCROSSING 2014» θα ήταν απλώς μια άσκηση επί χάρτου:

1)    Στην KTMS.E.E για την παραχώρηση της ΚΤΜ 1190 RAdventure, των αναγκαίων ανταλλακτικών και την τεχνική υποστήριξη.

2)    Στο ταξιδιωτικό γραφείο «ΜΑΡΙΝΕ ΤOURS» για τα αεροπορικά εισιτήρια του αναβάτη. 

3)    Στο κατάστημα φωτογραφικών PHOTOAGORAGR. για την χορηγία του φωτογραφικού εξοπλισμού.

4)    Στο ειδησεογραφικό site www.newsbeast.gr.  

5)    Στο μοτοσυκλετιστικό site www.bikeit.gr.

6)    Στο ταξιδιωτικό portal www.xprgr.com (EXPERIENCE GREECE).

7)    Στο μηνιαίο περιοδικό μοτοσυκλέτας ΜΟΤΟ.

8)    Στο κατάστημα ελαστικών RIDER’SSHOP.

9)    Στην «MOTORIMPORT», την επίσημη αντιπροσωπεία της ARAI στην Ελλάδα, για την χορηγία ενός κράνους ARAI  TOUR -X3.

10) Στην «LeKare – Designs», και προσωπικά στον κ. Λευτέρη Καρέτσο, για τις υπέροχες αερογραφίες που ζωγράφισε στο κράνος.   

[experiencegreece-blog]

"Now Entering Alaska Highway" Four more days riding!

Canada, Alaska, Rocky mountains, Yukon river,  Zero mile, SS Klondike,  Fort St. John and Fort Nelson, Whitehorse are the key words of Costas Mitsakis, our friend. PAnamerican Crossing 2014 has more to show us.

Κάθε φορά που άκουγα για την Αλάσκα, στο νου μου έρχονταν εικόνες με Εσκιμώους μέσα σε ιγκλού, πολικές αρκούδες να τρώνε ψάρια και σκυλιά Huskies να τραβούν έλκηθρα στις παγωμένες εκτάσεις της χώρας. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, η Αλάσκα ήταν ταυτισμένη επίσης με τη γη άπληστων χρυσοθηρών, συνώνυμη της περιπέτειας και του τυχοδιωκτισμού. Μιλάμε για έναν τόπο απελπιστικά μακρινό, όπου ο ήλιος δεν κοιμάται το καλοκαίρι και οι καταθλιπτικές νύχτες του χειμώνα διαρκούν έξι μήνες.  

    Εκεί ακριβώς κατευθυνόμουν μετά την είσοδό μου στον Καναδά. Την προηγούμενη ωστόσο μέρα, όταν βρισκόμουν ακόμα στις Η.Π.Α, φρόντισα να αντικαταστήσω το πίσω λάστιχο της μοτοσυκλέτας, που πλέον είχε «φάει τα ψωμιά του». Το μπροστινό, αντίθετα, υπολόγιζα να το αλλάξω κάπου στον Κεντρικό Καναδά, καθοδόν για την Νέα Υόρκη.

Στο Καναδά λοιπόν, προσπερνώντας τις πόλεις Calgary και Edmonton, η μαύρη ΚΤΜ με οδηγούσε πλέον βορειοδυτικά, με βασικό προορισμό την κωμόπολη Dawson Creek (600 χλμ. βόρεια της Edmonton). Η πρώτη μου διανυκτέρευση στο Καναδά έγινε στην κωμόπολη Whitecourt (130 χλμ. βόρεια του Edmonton), εκεί όπου ο Γιώργος Παπαδόπουλος ήταν ο άνθρωπος που συνάντησα στην ρεσεψιόν του μικρού ξενοδοχείου. Ιδιοκτήτης του παρακείμενου night-club «VAPOR», είδε την μοτοσυκλέτα με την ελληνική πινακίδα στο πάρκινγκ και με αναζήτησε στο ξενοδοχείο.

    Παντρεμένος με Ελληνίδα και πατέρας δυο παιδιών, ο Γιώργος από τον Άσσο Κορινθίας βρέθηκε στον Καναδά σε ηλικία περίπου 21 ετών. Τριανταπέντε χρόνια μετανάστης είναι σίγουρα πολλά, αλλά οι συχνές επισκέψεις στην Ελλάδα ήταν για τον Γιώργο το φάρμακο για την πίκρα της ξενιτιάς. Κάτοχος μιας Harley, ο πρόσχαρος ομογενής μού έδωσε αρκετές χρηστικές πληροφορίες για το δρομολόγιο που θα ακολουθούσα, ενώ στην τρίωρη αντάμωσή μας, η οικονομική-πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα μοιραία μονοπώλησε την συζήτηση. Το όνειρο του Γιώργου; Όταν έρθει ξανά την Ελλάδα να ταξιδέψει παντού, από τον Έβρο ως την Μάνη και από την Ήπειρο ως την Κρήτη, με μια μοτοσυκλέτα…  

     Το επόμενο μεσημέρι έφτασα στη πόλη Dawson Creek. Με αφετηρία αυτήν την κωμόπολη του Βορειοδυτικού Καναδά, θα οδηγούσα πάνω στον περίφημο Alaska Highway, ένας οδικός άξονας μήκους 1.300 μίλια, που αποτελούσε τον Δούρειο Ίππο για την Αλάσκα. Η κωμόπολη Dawson Creek λαμβάνεται ως η επίσημη αφετηρία του Alaska Highway, ενώ το τέλος του σημειώνεται κοντά στην πόλη Fairbanks της Αλάσκας.

    Για πολλούς Αμερικανούς και Καναδούς συναδέλφους μοτοσυκλετιστές αποτελεί όνειρο ζωής να οδηγήσουν πάνω στον θρυλικό δρόμο της Αλάσκας. Εγώ πάντως γελούσα ειρωνικά όταν σκεφτόμουν ότι θα έκανα δυο φορές την διαδρομή του Alaska Highway, γιατί έπρεπε –από την Αλάσκα– να επιστρέψω ξανά στην Dawson Creek, για να κατευθυνθώ κατόπιν ανατολικά προς την Νέα Υόρκη…

    Πριν αναχωρήσω από την Dawson Creek, έκανα μια μικρή στάση στο «Zero Mile» (το σημείο απ’ όπου ξεκινά και τυπικά ο δρόμος της Αλάσκας), ενώ δεν παρέλειψα να φωτογραφηθώ μπροστά  στην τεράστια πινακίδα που σηματοδοτούσε την αρχή του Alaska Highway. Η επιγραφή «YOU ARE NOW ENTERING THE WORLD FAMOUS ALASKA HIGHWAY» ήταν σίγουρα η πρόκληση για να ζήσω τη δική μου ταξιδιωτική περιπέτεια πάνω στον Alaska Highway, έναν οδικό άξονα που ξεκίνησε να κατασκευάζεται στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, με κοινή στρατιωτική συνεργασία ΗΠΑ-Καναδά. Η κατασκευή του Alaska Highway ξεκίνησε στις 9/3/1942 και ολοκληρώθηκε ύστερα από 8 μήνες και 12 μέρες. Η αρχική διαδρομή ήταν χωμάτινη και εργάστηκαν για την ολοκλήρωσής της περίπου 20.000 Αμερικανοί και Καναδοί στρατιώτες.

 Oι μικρές κωμοπόλεις  Fort St. John και Fort Nelson, με νωχελικούς ρυθμούς καθημερινότητας, ήταν οι σπουδαιότεροι σταθμοί στα πρώτα 300 επίπεδα μίλια. Στην συνέχεια, το ασφάλτινο ίχνος του Alaska Highway ξεκίνησε ένα συνεχές ανεβοκατέβασμα βουνών και οροπεδίων, αφού ο δρόμος διέσχιζε τα Βραχώδη Όρη (Rocky Mountains), τους απόλυτους εξουσιαστές του χώρου. Εκστασιασμένος «κολυμπούσα» μέσα σε μια καταπράσινη θάλασσα από δέντρα, καθώς οδηγούσα σε μια περιοχή με τα πλουσιότερα σε πυκνότητα δάση του Καναδά. Είχα την αίσθηση ότι διάβαζα ένα «ζωντανό» βιβλίο Φυσικής Ιστορίας.

    Περίπου 870 μίλια βορειοδυτικά από το «Zero Mile» συνάντησα την πόλη Whitehorse, δίπλα στις όχθες του ποταμού Yukon. Σήμα κατατεθέν της πρωτεύουσας της πολιτείας Yukon αποτελούσε το παροπλισμένο ποταμόπλοιο «S.S.Klondike»,ένα από τα ιστορικότερα ποταμόπλοια της περιοχής, που μέχρι το 1936 ταξίδευε στα ποτάμια των απομακρυσμένων περιοχών του βορρά.

   Στην Whitehorse παρέμεινα δυο μέρες, γιατί χρειάστηκα ιατρική περίθαλψη. Φορτωμένος μ’ όλες τις αποσκευές, γλίστρησα και «μέτρησα» όλα τα σκαλοπάτια στο μοτέλ που κατέλυσα – η κούραση των χιλιομέτρων. Εκτός από την περηφάνια μου, τραυματίστηκε όμως και η ωμοπλάτη μου και οι δυνατοί πόνοι με ανάγκασαν να επισκεφθώ το νοσοκομείο της πόλης, έχοντας για συνοδό την Clara, την συμπαθέστατη ιδιοκτήτρια του μικρού μοτέλ. Ο τραυματισμός ευτυχώς δεν ήταν σοβαρό, μου χορηγήθηκε φαρμακευτική αγωγή και μου συστήθηκε ολιγοήμερη ξεκούραση. Για ποια ξεκούραση μιλάμε τώρα; Την επομένη ετοιμάστηκα να συνεχίσω, αλλά η Clara για να με κρατήσει μακριά από την σέλα της ΚΤΜ, μου παραχώρησε δωρεάν το δωμάτιο. Τι να κάνω, έμεινα να ξεκουραστώ άλλη μια μέρα.

Με δυνατούς πόνους στην ωμοπλάτη (ήταν στιγμές που δεν μπορούσα να κρατήσω σταθερά το τιμόνι) κατάφερα τελικά να φτάσω στα σύνορα της Αλάσκας (295 μίλια δυτικά της Whitehorse). Μετά τον συνοριακό έλεγχο, οδήγησα κατόπιν μέχρι τον οικισμό Tok, όπου κατέλυσα σ’ ένα μικρό ξύλινο μπανγκαλόου, μπας και συνέλθω λίγο. Καταλάβαινα ότι χρειαζόμουν ξεκούραση, αλλά με αντίπαλο τον χρόνο, η προοπτική αυτή μάλλον δεν «έπαιζε».

   Εδώ ωστόσο χρειάστηκε να πάρω μια σημαντική απόφαση: ή συνεχίζω πιο βαθειά μέσα στην Αλάσκα (μ’ ότι αυτό συνεπάγεται για το τραύμα μου) ή ξεκουράζομαι εδώ μια μέρα και μετά επιστρέφω ξανά στον Καναδά. Ταλαντεύτηκα πολύ πριν καταλήξω στο σενάριο της επιστροφής – τουλάχιστον είχα «βάλει» ρόδα στην Αλάσκα, αυτό μετρούσε…

   Με συντροφιά τον Alaska Highway, μετά από 4 «επίπονες» μέρες οδήγησης, έφτασα και πάλι στην κωμόπολη Dawson Creek. Μπροστά μου απλώνονταν οι απέραντες πεδιάδες του Καναδά, ενώ περίπου 4.800 χλμ. με χώριζαν πλέον από το άγαλμα της Ελευθερίας στη Νέα Υόρκη. Το “PANAMERICAN CROSSING 2014” πλησίαζε στην ολοκλήρωσή του…

[experiencegreece-blog]

Listen to your heart! GO to ALASKA!

13.700 kilometers more? No problem from our colleague and Experienced in Greece rider Costas Mitsakis. Crossed Mexico, entrered USA, followed Route 66 for a while , passed Las Vegas and entered Canada. Final destrination? Alaska of course!

PANAMERICAN CROSSING 2014. FROM MEXICO TO USA.

  Εδώ και λίγες μέρες στο μυαλό μου στριφογύριζε επίμονα η ιδέα για μια ριζική αναθεώρηση της διαδρομής του «PANAMERICAN CROSSING 2014». Μετά το Μεξικό, σειρά είχαν οι Η.Π.Α να ανοίξουν τα σύνορά τους στην ΚΤΜ και στον αναβάτη της. Ουσιαστικά, το ταξίδι θα έμπαινε στην τελική του ευθεία, η Νέα Υόρκη δεν ήταν πλέον μακριά.

   Εντάξει, η αμερικανική μεγαλούπολη ήταν ο τελικός μου προορισμός, αλλά εγώ σκεπτόμουν να πάω κάπου αλλού, πριν καταλήξω στην Νέα Υόρκη. Ήθελα διακαώς να συνεχίσω την πορεία μου βόρεια και να φτάσω στην Αλάσκα. Ναι, ήθελα να βάλω ρόδα στην βόρεια εσχατιά της αμερικανικής ηπείρου, ενώνοντας οδικά τα δυο γεωγραφικά άκρα της Αμερικής. Από την Αργεντινή στην Αλάσκα… Ναι, το ήθελα πολύ, σαν «κολασμένος»!

    Στην Πόλη του Μεξικού έπρεπε να παρθεί η οριστική απόφαση. Και τελικά, για ακόμα μια φορά, άκουσα την καρδιά μου και όχι την λογική. Με αφετηρία την μεξικάνικη πρωτεύουσα, θα έπρεπε να διατρέξω άλλα 13.700 χλμ. (Πόλη του Μεξικού – Αλάσκα – Νέα Υόρκη). Σύμφωνα με τα νέα πλάνα, το «PANAMERICAN CROSSING 2014» θα άγγιζε συνολικά τα 27.000 χλμ. - μιλάμε για την απόλυτη παράνοια χιλιομέτρων!

    Η διαδρομή μέσα στις Η.Π.Α φυσικά επανασχεδιάστηκε, στο παιχνίδι του χάρτη μπήκε και ο Καναδάς, ενώ μετά το σέρβις στην τοπική αντιπροσωπεία της ΚΤΜ, το μαύρο «άτι» ήταν κι αυτό έτοιμο να πάει στο μακρινό βορά. Κι εντέλει, ανταποκρινόμενος ολόψυχα στο κάλεσμα της μακρινής Αλάσκας, γεμάτος απέραντη λαχτάρα και προσμονή πάτησα την μίζα και ξεκίνησα…

Η διαδρομή μέσα στις Η.Π.Α φυσικά επανασχεδιάστηκε, στο παιχνίδι του χάρτη μπήκε και ο Καναδάς, ενώ μετά το σέρβις στην τοπική αντιπροσωπεία της ΚΤΜ, το μαύρο «άτι» ήταν κι αυτό έτοιμο να πάει στο μακρινό βορά. Κι εντέλει, ανταποκρινόμενος ολόψυχα στο κάλεσμα της μακρινής Αλάσκας, γεμάτος απέραντη λαχτάρα και προσμονή πάτησα την μίζα και ξεκίνησα…

   Πριν όμως αποχαιρετήσω την μεξικανική πρωτεύουσα, φρόντισα να πλουτίσω τις γνώσεις μου επισκεπτόμενος τα κυριότερα αξιοθέατά της. Το ιστορικό κέντρο με τον Καθεδρικό ναό και το Προεδρικό μέγαρο, η μουσική πλατεία Plaza Garibaldi (γνωστή για τις παραδοσιακές καντάδες που γίνονται σε ερωτευμένους και όχι μόνο), το Εθνικό-Ιστορικό Μουσείο και φυσικά οι ανυπέρβλητες Πυραμίδες Teotihuacan, έγιναν ψηφιακές αναμνήσεις στις κάρτα της φωτογραφικής μηχανής.

   Τίποτα απολύτως δεν συνέβη στα 1.100 χλμ. που διέτρεξα από την Πόλη του Μεξικού ως τα σύνορα των Η.Π.Α. (στην πολιτεία του Τέξας). Και λέω τίποτα, γιατί πολύ συχνά το άγονο Βόρειο Μεξικό γίνεται πρώτη είδηση στα διεθνή Μ.Μ.Ε για τα αποτρόπαια κρούσματα βίας και εγκληματικότητας, τα οποία σχετίζονται με την διακίνηση των ναρκωτικών προς την γείτονα χώρα.

   Η διαδρομή μου στις Η.Π.Α σχεδιάστηκε με σκοπό να οδηγήσω για κάποια χιλιόμετρα πάνω στον διάσημο δρόμο ROUTE 66. Γι’ αυτό το λόγο, αμέσως μετά τα σύνορα κατευθύνθηκα ��όρεια και έφτασα στην πόλη Amarillo του Τέξας, που αποτελεί έναν σημαντικό σταθμό πάνω στην διαδρομή του ROUTE 66. 

    Όλοι οι ταξιδιώτες του ROUTE 66 στο Τέξας, εκτός από ένα δείπνο στο πιο γνωστό μπριζολάδικο (Steakhouse) όλης της πολιτείας (το “The Big Texan Steak Ranch”), θεωρούν επίσης must και μια επίσκεψη στο “Cadillac Ranch” («Αγρόκτημα των Κάντιλακ»). Εδώ, ο εκκεντρικός εκατομμυριούχος Stanley Marsh «φύτεψε» μέσα στο αγρόκτημά του δέκα Κάντιλακ, δημιουργώντας έτσι το πρώτο σουρεαλιστικό μνημείο του αμερικανικού διαπολιτειακού δρόμου. Αμφότερα τα αξιοθέατα του Amarillo δέχτηκαν την επίσκεψή μου.

 Ο διαπολιτειακός αυτοκινητόδρομος ROUTE 66, από το 1926 που ολοκληρώθηκε η κατασκευή του, και για πολλές δεκαετίες, αποτελούσε την οδική διέξοδο εκατομμυρίων Αμερικανών που αναζητούσαν μια καλύτερη τύχη στις εύφορες δυτικές ακτές της χώρας, προκειμένου να ανακαλύψουν εκεί το δικό τους «Ελ Ντοράντο».

   Αυτός ήταν άλλωστε ο κυριότερος άλλωστε λόγος που ο ROUTE 66 αγαπήθηκε με πάθος από τους Αμερικανούς, έγινε τραγούδι, κινηματογραφική ταινία, τηλεοπτική σειρά, μύθος… Σήμερα, ο θρυλικός δρόμος της ελπίδας και του ονείρου, αποτελεί ένα «αντικείμενο πόθου» για τους ρομαντικούς road runners όλου του κόσμου.

    Μέσα στις επόμενες δυο μέρες, οδηγώντας 950 χλμ. δυτικά πάνω στον ROUTE 66 (στις πολιτείες New Mexico και Arizona), αναζήτησα το πνεύμα της ιστορικής διαδρομής, που παραμένει ζωντανό μέσα από τα αμέτρητα αξιοθέατα που υπήρχαν καθοδόν. Κλειστά βενζινάδικα με σκουριασμένες αντλίες, ξενοδοχεία και μοτέλ με χαρακτηριστικές επιγραφές νέον, cafes και εστιατόρια με διακόσμηση που παραπέμπουν στις δεκαετίες 1950 και 1960 και καταστήματα «φορτωμένα» με αμέτρητα αναμνηστικά του νοσταλγικού δρόμου, μου χάρισαν εικόνες οικείες από το σελιλόιντ της δεκαετίας του 1950, ενώ δεν είναι υπερβολή ότι ένιωσα σαν να πρωταγωνιστούσα στην ταινία «EasyRider» - με την μόνη διαφορά ότι δεν οδηγούσα μια απαστράπτουσα Harley, αλλά μια πανύψηλη ΚΤΜ.

   Σκοπός μου όμως δεν ήταν να διατρέξω όλον τον ROUTE 66, αλλά να πάω στην Αλάσκα. Έτσι, στην Αριζόνα αποχαιρέτησα τον ROUTE 66 και στράφηκα βόρεια προς τα σύνορα του Καναδά. Στην διαδρομή μου προς την καναδέζικη μεθόριο, το Las Vegas με προσκάλεσε να παίξω στα καζίνο του. Δεν αρνήθηκα, αφού ήθελα να γευτώ κι εγώ (πάντα με σύνεση και αυτοσυγκράτηση) την χλιδή και την πολυτέλεια αυτής της αστραφτερής πόλης.

    Μετά το Las Vegas, στην πορεία της μαύρης ΚΤΜ παρεμβλήθηκε κατόπιν η πόλη Salt Lake City της πολιτείας Utah (μια στάση ήταν επιβεβλημένη για να δω το περίφημο Καπιτώλιο της πόλης), ενώ η πορεία μου στις Η.ΠΑ. τελείωσε με την είσοδό μου στον Καναδά, στο ύψος της πόλης Calgary. Είχα μπει πλέον στην τελική -αλλά αρκετά μεγάλη- ευθεία για την Αλάσκα…        

[experiencegreece-blog]

Arrival in Mexico after crossing El Salvador and Guatemala

Safe and sound our colleague Costas Mitsakis arrived in the City of Mexico and faced the 18 million people traffic jam! KTM bike needed a service and Costas had to make his plans for the rest of the Panamerican crossing 2014.

Ένα τσιγάρο δρόμος ή μισό ντεπόζιτο βενζίνης... Τόσο χρειάστηκα για να διασχίσω τα 135 χλμ. της Panamericana Routa που διέρχονταν μέσα από τον εθνικό χώρο της Ονδούρας. Ακούγεται αστείο, αλλά η οδική παρουσία μου στην Ονδούρα δεν ξεπέρασε τις δύο ώρες! Περισσότερο χρόνο ξόδεψα στα σύνορα για τις γραφειοκρατικές διαδικασίες εισόδου και εξόδου από την Ονδούρα, παρά στους δρόμους της χώρας…

   Και αμέσως μετά, «Welcome to El Salvador». Η αλήθεια είναι ότι είχε αρχίσει να με κουράζει αυτή η κατάσταση με το συνεχές πέρασμα συνόρων. Πολύωρη αναμονή σε ουρές, γραφειοκρατία, χρήμα, μαυραγορίτες, άγχος και ζέστη ήταν οι συνθήκες που επικρατούσαν στις συνοριακές εγκαταστάσεις. Κι επειδή στα κεντροαμερικανικά σύνορα υπήρχε πάντα αυξημένος βαθμός επικινδυνότητας σε θέματα κλοπής, τις περισσότερες φορές πλήρωνα κάποιον πιτσιρικά για να προσέχει την μοτοσυκλέτα και τις αποσκευές μου.  

Λίγα και πάλι τα χιλιόμετρα στους δρόμους του Ελ Σαλβαντόρ (350 χλμ.), μόνο που εδώ έκανα μια διανυκτέρευση στην πρωτεύουσα Σαν Σαλβαντόρ. Εξονυχιστικός υπήρξε ο έλεγχος της αστυνομίας στην είσοδο της πόλης, ενώ διακριτική ήταν η παρουσία του στρατού σε πολλά κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας.           

   Το επόμενο πρωινό, διασχίζοντας με την μαύρη ΚΤΜ χαμηλά οροπέδια και μικρές εύφορες πεδιάδες, το Ελ Σαλβαντόρ πολύ γρήγορα έγινε παρελθόν και τη σκυτάλη του «PANAMERICAN CROSSING 2014» παρέλαβε η τελευταία κεντροαμερικανική χώρα, η Γουατεμάλα. Όμως, η σφραγίδα της Κολομβίας στο διαβατήριό μου, στάθηκε η αιτία της πρωτόγνωρης ταλαιπωρίας που πέρασα στα σύνορα. Κάποιοι ευσυνείδητοι συνοριοφύλακες θεώρησαν τον μοναχικό μοτο-ταξιδιώτη έναν μεγαλέμπορο ναρκωτικών που κουβαλούσε με την μοτοσυκλέτα του την μισή παραγωγή της κολομβιανής κοκαΐνης… Oι αποσκευές ανοίχτηκαν και ψάχτηκαν όλα τα πράγματά μου, ενώ την μοτοσυκλέτα ανέλαβε να «ελέγξει» ένας ειδικά εκπαιδευμένος σκύλος. Πάλι καλά που δεν καπνίζω ούτε τσιγάρο…

    Η καταπράσινη Γουατεμάλα δικαίως υπερηφανεύεται για το προκολομβιανό της παρελθόν, αφού είχε την τύχη ν' αποτελέσει την εστία ανάπτυξης ενός από τους λαμπρότερους γηγενείς πολιτισμούς της αμερικανικής ηπείρου, των Μάγια. Τα αρχαιολογικά ευρήματα της πολιτιστικής και ιστορικής διαδρομής των Μάγια βρίσκονται κυρίως στην Κεντρική-Ανατολική Γουατεμάλα και στο γειτονικό Μεξικό, αρκετά μακριά όμως από την προκαθορισμένη πορεία μου. Περίπτωση παράκαμψης δεν υπήρχε στο πρόγραμμα, δυστυχώς…

   Παρηγορήθηκα όμως με μια διήμερη διανυκτέρευση και ξεκούραση στην Αντίγουα (Antigua), την πιο τουριστική και γραφική πόλη της Γουατεμάλα. Εδώ έζησα ένα μικρό, γοητευτικό ταξίδι πίσω στο χρόνο: πλακόστρωτα καλντερίμια, πολύχρωμες κεραμόσκεπες –αποικιακού ρυθμού– κατοικίες, πλατείες, καλοδιατηρημένα μέγαρα και επιβλητικές καθολικές εκκλησίες με μετέφεραν στην εποχή της Ισπανικής αποικιοκρατίας, τότε που η Αντίγουα εκτελούσε χρέη πρωτεύουσας της Ισπανικής Αντιβασιλείας της Γουατεμάλα. Αυτή η πόλη ήταν ένα μικρό υπαίθριο μουσείο Ιστορίας… 

    Το γεγονός ότι ήμουν Έλληνας έδειξε να ενθουσιάζει υπέρμετρα τον Ροντρίγκεζ, τον ιδιοκτήτη ενός μικρού café στην κεντρική πλατεία της Αντίγουα. Επειδή όμως ο ίδιος δεν γνώριζε αγγλικά (κι εγώ δεν ήξερα λέξη Ισπανικά), κάλεσε τον αδελφό του για μεταφραστή. Ποιος ήταν ο λόγος; Ο συμπαθής (και μάλλον ευκατάστατος) Ροντρίγκεζ θα παντρευόταν σε δυο μήνες την καλή του και είχαν επιλέξει την Ελλάδα και την Ιταλία για να πραγματοποιήσουν το γαμήλιο ταξίδι τους!

   Καταλαβαίνετε λοιπόν τι «ανάκριση» πέρασα από τον Ροντρίγκεζ - ούτε τουριστικός πράκτορας να ήμουν! Μύκονος, Σαντορίνη και Κρήτη θα φιλοξενούσαν το γαμήλιο όνειρο του ζεύγους, που το τελευταίο βράδυ στην Αντίγουα μου έκανε το τραπέζι σε παραδοσιακό εστιατόριο της πόλης. Άντε παιδιά και καλούς απογόνους…

   «Viva Mexico» φώναζα δυνατά μπροστά στην συνοριακή μπάρα του Μεξικού, που  με καρτερούσε 285 χλμ. δυτικά της Αντίγουα. Η Κεντρική Αμερική είχε πια τελειώσει και το Μεξικό, ο καινούριος οικοδεσπότης μου,  ήταν ο τελευταίος «διάδρομος» για να φτάσω στις Η.Π.Α. Περίπου 1.950 χλμ. είχα να οδηγήσω μέσα στο Μεξικό, με την κόκκινη γραμμή του χάρτη να περνά από την Οχάκα (Oxaca), την Πόλη του Μεξικού και την Μοντερέι (Monterrey).

Η υποτροπική χλωρίδα που με συνόδευε από την Γουατεμάλα συνέχισε την παρουσία της και στα πρώτα 800 περίπου μεξικάνικα χιλιόμετρα, ενώ στα πάμπολλα στρατιωτικά μπλόκα που υπήρχαν καθοδόν, οι πάνοπλοι στρατιώτες με προτεταμένα όπλα και ανέκφραστα πρόσωπα, ρωτούσα, έψαχναν, κοιτούσαν. Τεταμένη η ατμόσφαιρα στους δρόμους του Νότιου Μεξικού. Όλοι με το δάκτυλο στην σκανδάλη…

   Πάντα έλεγα ότι το GPS είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση του ανθρώπου μετά τον τροχό… Χωρίς αυτό το μικρό μαγικό εργαλείο θα ήμουν χαμένος (κυριολεκτικά) από χέρι, μπαίνοντας στην Πόλη του Μεξικού, την πολυπληθέστερη ίσως πόλη του κόσμου. Οδηγώντας μέσα σ’ αυτό το απέραντο φρενοκομείο των 18.000.000 κατοίκων, με τα ατελείωτα μποτιλιαρίσματα, την χαώδη πολεοδομική έκταση και την ανυπόφορη ατμοσφαιρική ρύπανση, κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό.

   Για δυο όμως λόγους ήταν αναγκαία η παρουσία μου στην μεξικάνικη πρωτεύουσα. Πρωτίστως έπρεπε να κάνω σέρβις στην μοτοσυκλέτα. Ο δεύτερος -και πιο σημαντικός- λόγος ήταν η ριζική αναθεώρηση στα πλάνα του ταξιδιού. Εδώ στην Πόλη του Μεξικού, το «PANAMERICAN CROSSING 2014» μάλλον θα άλλαζε ρότα…          

[experiencegreece-blog]

Panama-Costa Rica-Nicaragua... and cruising with a KTM bike

Our friend and colleague COSTAS MITSAKIS continues on schedule the Panamerican crossing. The Experience Greece message  and the enormous KTM bike were lifted on the air, landed on sailing boat and...had a nice trip in blue Caribbean sea waters . The intermission was short and from Colombia Costas  crossed Panama-Costa Rica and arrived in Nicaragua. See the photos and wait for the next part of the trip

  Γνώριζα ότι τα καράβια που εκτελούσαν το δρομολόγιο από την Καρταχένα στον Παναμά δεν ήταν αμιγώς επιβατικά (με την έννοια που γνωρίζουμε στην Ελλάδα), αλλά ότι θα ταξίδευα στην Καραϊβική μ’ ένα ιστιοφόρο του 1903, ούτε στα πιο τρελά  μου όνειρα δεν το είχα δει. Κι όμως, ήταν το μόνο διαθέσιμο μεταφορικό μέσον που υπήρχε στο λιμάνι της Καρταχένα για τις επόμενες 2 βδομάδες. Δεν είχα λοιπόν άλλη επιλογή και έκλεισα θέση…

    Το συγκεκριμένο πλοίο πραγματοποιούσε μια φορά τον μήνα μια τετραήμερη κρουαζιέρα από την Καρταχένα της Κολομβίας στα νησιά San Blas του Παναμά, ενώ στη συνέχεια έδενε κάβους στο μικρό ψαροχώρι Carti του Βόρειου Παναμά, εκεί όπου θα αποβιβαζόμουν μαζί με την μαύρη ΚΤΜ, για να ξεκινήσω την κεντροαμερικανική διαδρομή μου.

   Υπήρχε όμως ένα μικρό πρόβλημα. Με ποιο τρόπο θα ανέβαινε η μοτοσυκλέτα στο ιστιοφόρο; Την απορία μου έσπευσε να λύσει ο καπετάνιος και το έμπειρο πλήρωμα, που μόνοι τους ανέλαβαν να πραγματοποιήσουν την φόρτωση και την εκφόρτωση της μοτοσυκλέτας, μ’ ένα αρκετά πρωτότυπο όσο και ριψοκίνδυνο τρόπο.

    Έτσι, βρέθηκα μαζί με άλλα 18 άτομα (στην πλειοψηφία τους Ευρωπαίοι τουρίστες) να απολαμβάνω μια ονειρική κρουαζιέρα στα ζεστά νερά της Καραϊβικής, ξεχνώντας για λίγο τις ιστορίες δρόμου που έζησα στην Νότια Αμερική. Για τέσσερεις μέρες, το πρόγραμμα είχε κολύμπι σε τυρκουάζ νερά, επισκέψεις σε παραδεισένια νησιά με κοκοφοίνικες, ψάρεμα και καταδύσεις… Μετά από 8.800 χλμ. ταλαιπωρίας και σκόνης, είχα κι εγώ νομίζω το δικαίωμα να ξεκουραστώ…

Τα ωραία όμως τελειώνουν γρήγορα. Στο ψαροχώρι Carti, αφού η μοτοσυκλέτα ξεφορτώθηκε με αρκετά θεαματικό τρόπο (η αλήθεια είναι ότι λαχτάρησα αρκετά μέχρι να ακουμπήσουν οι ρόδες της ΚΤΜ στην μικρή προβλήτα), σφράγισα το διαβατήριό μου και ξεκίνησα την πορεία μου για την Πόλη του Παναμά, που απείχε μόλις 100 χλμ. δυτικά. Ήμουν και τυπικά πλέον στο έδαφος της Κεντρικής Αμερικής.     

   Επτά, περιορισμένα σε έκταση κράτη, απαρτίζουν τον βασικό κορμό της Κεντρικής Αμερικής. Έξι από αυτά (ο Παναμάς, η Κόστα Ρίκα, η Νικαράγουα, η Ονδούρα, το Ελ Σαλβαδόρ και η Γουατεμάλα) θα δέχονταν τις αμέσως επόμενες ημέρες την επίσκεψή μου. Μέχρι τα σύνορα του Μεξικού είχα να διανύσω περίπου 2.500 χλμ.

   Το εντυπωσιακό κέντρο της Πόλης του Παναμά με τους φουτουριστικούς ουρανοξύστες ήταν μοιραίο να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου στις δυο μέρες που παρέμεινα εδώ. Εικόνες απαστράπτουσας χλιδής και πολυτέλειας που αντικατόπτριζαν την οικονομική ευρωστία της χώρας, που έχει για βασικότερο πυλώνα τις εμπορικές και οικονομικές δραστηριότητες οι οποίες αναπτύσσονται γύρω από την τόσο σημαντική υδάτινη αρτηρία που λέγεται Διώρυγα του Παναμά. Και φυσικά, δεν θα το συγχωρούσα ποτέ στον εαυτό μου αν δεν επισκεπτόμουν την περίφημη Διώρυγα, προκειμένου να δω από κοντά ένα από τα τολμηρότερα τεχνολογικά επιτεύγματα του 20ου αιώνα.

   Καθοδόν για τα σύνορα της Κόστα Ρίκα (495 χλμ. βορειοδυτικά της Πόλης του Παναμά), οδηγούσα λουσμένος κυριολεκτικά στον ιδρώτα. Η πνιγερή –λόγω απίστευτης υγρασίας– ατμόσφαιρα και ο ήλιος των 33ο C είχαν καταστήσει ένα ανυπόφορο μαρτύριο την οδήγηση. Οι δυσβάστακτες τροπικές κλιματολογικές συνθήκες οφείλονταν κυρίως στη γεωγραφική θέση του Παναμά, καθώς η χώρα βρίσκεται τελείως εκτεθειμένη στους δύο ωκεανούς, τον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό.

   Όταν οι συνοριακοί υπάλληλοι της Κόστα Ρίκα αντιλήφθηκαν πως απέναντί τους είχαν έναν Έλληνα, αμέσως με πήραν στην «καζούρα». Η αιτία; Μα φυσικά ο πρόσφατος αποκλεισμός της Εθνικής μας ομάδας στο Μουντιάλ από την Κόστα Ρίκα, και μάλιστα στα πέναλτι!! Δεν πειράζει βρε παιδιά, και εσείς με την Ολλανδία στα πέναλτι αποκλειστήκατε…

Η οργιώδη τροπική βλάστηση που με συντρόφευε στον Βόρειο Παναμά, εδώ στην Κόστα Ρίκα εξελίχθηκε στην μεγαλοπρεπέστερη εκδήλωση φυτικής ζωής που είχα ποτέ γνωρίσει. Ένα απόλυτο πράσινο μονογραφούσε το τοπίο, ενώ μια πλουσιότατη και εξαιρετικά ποικίλη χλωρίδα, αντιπροσωπευτική του τροπικού δάσους, συνιστούσε μια πραγματική γιορτή των αισθήσεων. Αποκορύφωμα, τα μαγευτικά περάσματα μέσα από πράσινα –σχεδόν αδιαπέραστα από τις ηλιαχτίδες– τούνελ που σχημάτιζαν τα γιγάντια δέντρα εκατέρωθεν του στενού δρόμου.

    Είναι γνωστό ότι η Κόστα Ρίκα αποτελεί έναν διεθνή οικολογικό προορισμό, ιδανικό για οικοτουρισμό. Εδώ, ένας φυσιολάτρης μπορεί ν' απολαύσει οτιδήποτε η φύση έχει να προσφέρει μέσα από το ίδιο της το παρθένο περιβάλλον, αφού τουλάχιστον το 30% της χώρας προστατεύεται και είναι ενταγμένο στο σύστημα των εθνικών πάρκων.

   Σε αντίθεση με την συνολική εικόνα της Κόστα Ρίκα, που εντυπώθηκε στα μύχια του μυαλού μου ως ο υπέρτατος τροπικός παράδεισος, η πρωτεύουσα San Jose, μια πόλη 600.000 κατοίκων, δυστυχώς με απογοήτευε! Ήταν ένα άχρωμο και αδιάφορο αστικό κέντρο, που δεν μου πρόσφερε κάτι αξιόλογο να το καταγράψω στη μνήμη μου.

   Σύμφωνα με το πρόγραμμά μου, στη Νικαράγουα, την επόμενη κεντροαμερικανική χώρα του “PANAMERICAN CROSSING 2014”, είχα μόνο 290 χλμ. να διανύσω και μια διανυκτέρευση να κάνω. Έπρεπε ωστόσο να διαλέξω ανάμεσα στην παραλίμνια πρωτεύουσα Μανάγκουα και στην ιστορική πολιτεία Leon. Επέλεξα τελικά την δεύτερη, γιατί ήθελα να επισκεφθώ στο κέντρο της πόλης τον μεγαλύτερο Καθεδρικό ναό της Κεντρικής Αμερικής. Περίπου 100 χρόνια χρειάστηκαν για να αποπερατωθεί το θρησκευτικό αρχιτεκτόνημα της Leon (1747-1840), αλλά το αποτέλεσμα ήταν όντως εντυπωσιακό.

   Μετά την Νικαράγουα, άλλες τρεις χώρες είχαν απομείνει (Ονδούρα, Ελ Σαλβαντόρ, Γουατεμάλα) για να ολοκληρωθεί το κεντροαμερικανικό παζλ. Τρεις ακόμα σταθμούς ενός ταξιδιού γεμάτο χρώματα, γεύσεις, τροπικά τοπία και υπέροχους ανθρώπους. 

[experiencegreece-blog]

8670 kilometres later! LIMA-KITO-CARTAGENA

From Peru to Equator and then Colombia, our colleague, friend and skilful rider Costas Mitsakis continues crossing South America.  Arriving at Cartagena de Indias the odometer of his KTM bike had the impressive number 8670 KM. The Panamerican crossing 2014 continues. Keep in touch.

    Δεν ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που έτρεχα στους δρόμους μιας τριτοκοσμικής πόλης, κυνηγημένος από επίδοξους κλέφτες που εποφθαλμιούσαν την φωτογραφική μου μηχανή. Έφταιγα όμως κι εγώ, ήταν μεγάλη πρόκληση και απερισκεψία να κυκλοφορώ στους δρόμους της Λίμα με μια πανάκριβη φωτογραφική μηχανή. Οι δύο ελαφροχέρηδες, αφού δεν κατάφεραν να μου την αποσπάσουν από τα χέρια με τη πρώτη προσπάθεια, άρχισαν να με κυνηγούν στην περιοχή του κέντρου για να με ακινητοποιήσουν και να πάρουν το πολύτιμο λάφυρο.

    Με τα πόδια να κτυπούν κυριολεκτικά στην πλάτη, έτρεχα με επιδόσεις ισάξιες ενός πρωταθλητή μικρών αποστάσεων. Και τελικά, πώς την γλίτωσα? Μπούκαρα στο πρώτο ξενοδοχείο που βρήκα μπροστά μου και ζήτησα… άσυλο από τον σαστισμένο ξενοδόχο, ο οποίος με φυγάδευσε από την πίσω πόρτα του κτιρίου, από την έξοδο κινδύνου.

   Το πάθημα μάθημα λοιπόν! Τέλος η χαλαρότητα και η ανεμελιά στα μεγάλα αστικά κέντρα της νοτιοαμερικανικής διαδρομής μου. Τι πρόλαβα να δω στην Λίμα? Μετά από αυτό το περιστατικό, τα μνημειακά αξιοθέατα της πόλης πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Η περουβιανή πρωτεύουσα αντιπροσώπευε μια κλασική λατινοαμερικανική πόλη ακραίων αντιθέσεων, στην οποία η πλήρης εξαθλίωση και ανέχεια των πολλών συνυπήρχε με τον πλούτο και την ευημερία των λίγων. Οι ανισότητες του επιπέδου ζωής που υπήρχαν στη Λίμα –αλλά και στα άλλα μεγάλα αστικά κέντρα της Λατινικής Αμερικής– εκδηλώνονταν με τις δραματικές αντιθέσεις που διέκρινα ανάμεσα στις πλούσιες και τις φτωχές συνοικίες της πόλης, ενώ ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ζούσε κάτω από απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης και έσχατης ένδειας.

Με τις χειρότερες λοιπόν αναμνήσεις και εμπειρίες, εγκατέλειπα τα ξημερώματα της 17ης ημέρας του “Panamerican Crossing 2014” την Λίμα με κατεύθυνση τον βορά της χώρας, οδηγώντας την μαύρη ΚΤΜ  πάνω στον οδικό άξονα “Panamericana Norte”. Το υπόλοιπο πρόγραμμα στο Περού περιελάμβανε ακόμα 1.450 χλμ. μέχρι τα σύνορα του Ισημερινού (Εκουαδόρ) και πέρασμα από τις πόλεις Trujillo, Punte και Tumbe.

   Οι ίδιες γεωμορφολογικές συνθήκες μ’ εκείνες που επικρατούσαν στο Νότιο Περού (από την Νάσκα ως την Λίμα), συνόδευσαν -στο μεγαλύτερο μέρος της- την πορεία μου στο Βόρειο Περού. Το άγονο τοπίο της ερήμου συνέχισε να με συντροφεύει σχεδόν έως τα σύνορα του Ισημερινού, ενώ σε πολλά σημεία της διαδρομής ο Ειρηνικός Ωκεανός έκανε διακριτική την παρουσία του, δίνοντας λίγο γαλάζιο χρώμα στο μουντό μοτίβο της ερήμου.  Η διαδρομή από την Λίμα ως τα σύνορα του Ισημερινού ήταν ομολογουμένως τα πιο ανιαρά και αδιάφορα χιλιόμετρα, όχι μόνο στο Περού, αλλά κι όλου του νοτιοαμερικανικού ταξιδιού.    

   Κι ενώ ήμουν έτοιμος λοιπόν να… κόψω φλέβες, έφτασα μπροστά στην συνοριακή πόρτα του Ισημερινού, εκεί όπου η αλλαγή της χλωρίδας που τόσο ανυπόμονα καρτερούσα, εν τέλει συντελέστηκε. Μια υποτροπική βλάστηση άρχισε να στήνει ένα πυκνό και οπωσδήποτε θεαματικότατο πράσινο ντεκόρ εκατέρωθεν του οδικού άξονα, ο οποίος ανέλαβε να με οδηγήσει στην πρωτεύουσα  Κίτο, 540 χλμ. βόρεια των συνόρων. Μαζί όμως με την αλλαγή του οικοσυστήματος, ήρθε δυστυχώς και η αλλαγή στις κλιματολογικές συνθήκες. Με την είσοδό μου στον Ισημερινό, στα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα, ο βαρυφορτωμένος ουρανός θεώρησε φρόνιμο ν’ αφήσει ένα μέρος του φορτίου του πάνω μου – ήταν το υγρό (τροπικό) καλωσόρισμα στην χώρα της μπανάνας!

     Στα σύνορα του Ισημερινού, ένα νεαρό ζευγάρι, ο Αλφόνσο και η Μαργαρίτα, αφού με βοήθησαν στις γραφειοκρατικές διατυπώσεις (τα ισπανικά μου είναι για γέλια), μού έδωσαν την διεύθυνσή τους στο Κίτο και προσφέρθηκαν να με φιλοξενήσουν – τέτοιες ευκαιρίες φυσικά δεν τις χάνω με τίποτα. Έτσι, το άλλο απόγευμα, όταν έφτασα στο Κίτο, είχα εξασφαλισμένη στέγη, τροφή, συντροφιά και ξενάγηση για τις επόμενες δυο μέρες.     

   Όμως, η προσέγγιση του Κίτο με την μοτοσικλέτα αποδείχθηκε μια αρκετά κουραστική υπόθεση, όχι μόνο λόγω της αυξημένης κίνησης που παρουσίαζε ο στενός οδικός άξονας, αλλά κυρίως του ορεινού χαρακτήρα της διαδρομής στα τελευταία 100 χλμ. Η πρωτεύουσα του Ισημερινού βρίσκεται σε ύψος 2.850 μ, μέσα σε μια στενόμακρη κοιλάδα των καταπράσινων Άνδεων, και είναι η δεύτερη σε υψόμετρο πρωτεύουσα παγκοσμίως - μετά φυσικά την Λα Παζ της Βολιβίας.

   Παντρεμένοι μ’ ένα παιδί, οι οικοδεσπότες μου έκαναν τα πάντα για να τιμήσουν και να ευχαριστήσουν τον φιλοξενούμενό τους. Ο Αλφόνσο και η Μαργαρίτα εργάζονταν σε μια εταιρία ως προγραμματιστές ηλεκτρονικών υπολογιστών, μια δουλεία που τους επέτρεπε να αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια τις αυξημένες οικονομικές ανάγκες της καθημερινότητάς τους.

   Κι όσον αφορά την όμορφη πόλη τους, το Κίτο ιδρύθηκε τον 10ο αιώνα από τους Ίνκας, για να περάσει στα χέρια των Ισπανών το 1533. Πρόκειται για μια πόλη με πλούσιο παρελθόν και μ’ έντονα τα ίχνη της αποικιακής περιόδου, ενώ το ιστορικό κέντρο της (χάρη στους πλούσιους αρχιτεκτονικούς θησαυρούς που διαθέτει) έχει ανακηρυχθεί Μνημείο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO.

     Μόλις 25 χλμ. βόρεια του Κίτο, περνά η νοητή γραμμή του Ισημερινού που χωρίζει το βόρειο από το νότιο ημισφαίριο της γης. Στο γεωγραφικό αυτό σημείο (0ο –0ο –0ο), το τεράστιο πέτρινο μνημείο (Mited Del Mundo) που έχει ανεγερθεί αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους επισκέπτες του Κίτο.

   Δεν υπήρχε περίπτωση να μην επισκεφθώ κι εγώ το «Σημείο 0» του πλανήτη μας. Ήταν η τελευταία μου μέρα στο νότιο ημισφαίριο. Όταν την επομένη θα συνέχιζα το ταξίδι μου για την Κολομβία, θα οδηγούσα πλέον στο βόρειο ημισφαίριο της γης.    

   Δυο μέρες πριν περάσω τα σύνορα της Κολομβίας (απείχαν περίπου 180 χλμ. βόρεια του Κίτο), δεκατέσσερις φερόμενοι ως αντάρτες των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC) σκοτώθηκαν στη διάρκεια συγκρούσεων με τον στρατό της Κολομβίας στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας (απ’ όπου θα περνούσα), σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της κολομβιανής κυβέρνησης.

   Δεν είναι μόνο η βιομηχανία της κοκαΐνης που εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες προσπαθούν να «γκρεμίσουν» οι επίσημες αρχές της Κολομβίας. Τα τελευταία 40 χρόνια, η νοτιοαμερικανική χώρα σπαράσσεται επίσης από έναν εμφύλιο πόλεμο, που μόνο την τελευταία δεκαετία μετρά 40.000 ζωές. Ο κύκλος της βίας, του αίματος και της κοκαΐνης παραμένει ανοικτός στην Κολομβία του 2014, ενώ πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται μήπως τελικά η μάχη για την κοκαΐνη και ο εμφύλιος έχουν τον ίδιο κοινό παρανομαστή!

    Αυτός ήταν άλλωστε ο κυριότερος λόγος, που  στην διάρκεια της παρουσίας μου στην Κολομβία, όλοι μου έκαναν την ίδια σχεδόν ερώτηση: «Τι γνώμη έχει ο έξω κόσμος για μας, την υπ’ αριθμόν ένα χώρα στον κόσμο σε επικινδυνότητα, σύμφωνα πάντα με τις αναφορές των διεθνών Μ.Μ.Ε;»

    Έχοντας λοιπόν πλήρη επίγνωση της επικινδυνότητας ενός οδικού πέρασμα 1.350 χλμ. από το έδαφος της Κολομβίας, θα έπρεπε να είμαι πλέον του δέοντος προσεκτικός και επιφυλακτικός απέναντι σε όλους και όλα. Το πρόγραμμα περιελάμβανε στάσεις στις περιβόητες (λόγω καρτέλ ναρκωτικών) πόλεις Cali και Medellin, ενώ η πόλη-λιμάνι Cartagena, στις ακτές του Ατλαντικού, θα ήταν ο απώτερος προορισμός μου.

   Από την Cartagena,ένα πλοίο θα με μετέφερε στον Παναμά, απ’ όπου θα συνέχιζα το διηπειρωτικό μου οδοιπορικό στην Κεντρική Αμερική. Στο ύψος της πόλης Medellin, ο οδικός άξονας «Panamericana Route» διακόπτεται προσωρινά αφού η γεωμορφολογία της παραμεθόριας περιοχής (Darian Gap area) των δύο κρατών, που χαρακτηρίζεται από βαλτώδεις τροπικές εκτάσεις, δεν προσφέρεται για την κατασκευή οδικής αρτηρίας, με αποτέλεσμα να μην υφίσταται οδική σύνδεση Κολομβίας - Παναμά.

Από την Cartagena,ένα πλοίο θα με μετέφερε στον Παναμά, απ’ όπου θα συνέχιζα το διηπειρωτικό μου οδοιπορικό στην Κεντρική Αμερική. Στο ύψος της πόλης Medellin, ο οδικός άξονας «Panamericana Route» διακόπτεται προσωρινά αφού η γεωμορφολογία της παραμεθόριας περιοχής (Darian Gap area) των δύο κρατών, που χαρακτηρίζεται από βαλτώδεις τροπικές εκτάσεις, δεν προσφέρεται για την κατασκευή οδικής αρτηρίας, με αποτέλεσμα να μην υφίσταται οδική σύνδεση Κολομβίας - Παναμά.

   Τα πρώτα 80 χλμ. στην Κολομβία, ως την πόλη Pasto, είχα για παρέα τον Χοσέ, έναν νεαρό συνάδελφο μοτοσυκλετιστή, που συνεπαρμένος από το θέαμα της μαύρης ΚΤΜ, ζήτησε να ταξιδέψουμε παρέα μέχρι την πόλη του – δέχτηκα με μεγάλη μου χαρά. Παρά τις επίμονες παρεκκλίσεις του, δεν διανυκτέρευσα στο σπίτι του, αφού το ίδιο βράδυ έπρεπε να φτάσω στην πόλη Cali. Επειδή το πλοίο από την Cartagena έφευγε μια φορά την εβδομάδα, δεν είχα δυστυχώς την πολυτέλεια να καθυστερήσω ούτε μια μέρα στο πρόγραμμά μου. Αφού ήπιαμε ένα καφέ στο  κέντρο του Pasto, και πριν αποχαιρετιστούμε, ο Χοσέ με συμβούλεψε να μηνοδηγήσω έξω από τον κεντρικό οδικό άξονα, να μην σταματήσω στις υποδείξεις ανθρώπων που δεν φορούν επίσημη στρατιωτική στολή και, φυσικά, να μην ταξιδέψω ποτέ μετά τη δύση του ηλίου.

   Το εκπληκτικό πράσινο μοτίβο των Άνδεων που φιλοξενούσε την διαδρομή Pasto - Cali πρόσφερε ασύλληπτα τρομερές εναλλαγές και ποικιλία ορεινών τοπίων, ενώ μια πυκνή τροπική βλάστηση κυριολεκτικά «έπνιγε» τον στενό, φιδίσιο δρόμο, ο οποίος έφτασε μέχρι και τα 2.800 μ. υψόμετρο. Πάμπολλα τα στρατιωτικά μπλόκα που υπήρχαν εγκατεστημένα σε αρκετά σημεία της διαδρομής, ευτυχώς, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για την παρουσία μου…

   Οι πόλεις Medellin και Cali έχουν συνδέσει το όνομα τους με το διεθνές εμπόριο ναρκωτικών. Η πρώτη αποτέλεσε όλη την δεκαετία του 1980 την παγκόσμια πρωτεύουσα των ναρκωτικών, τίτλος που μεταβιβάστηκε στην δεκαετία του 1990 στη κοντινή Cali, όταν οι βαρόνοι των καρτέλ αποφάσισαν να αλλάξουν έδρα, μετά τον θάνατο του αρχηγού του καρτέλ της Medellin, του διαβόητου Pablo Escobar (1993). Το σπίτι όπου σκοτώθηκε ο Pablo Escobar μετά από μάχη με επίλεκτες στρατιωτικές δυνάμεις, αποτέλεσε τον μοναδικό προορισμό μου στην πόλη Medellin.

     Medellin – Cartagena (620 χλμ.). Η τελευταία διαδρομή μου στην Κολομβία, και κατ’ επέκταση στη Νότια Αμερική. Με την άφιξή μου στην Cartagena, στις ακτές του Ατλαντικού, το κοντέρ της ακούραστης ΚΤΜ είχε καταγράψει συνολικά από την αρχή του ταξιδιού 8.670 χλμ. και εγώ ατένιζα πίσω μου με νοσταλγία όλη την νοτιοαμερικανική υποήπειρο, μετά από 26 μέρες ταξιδιού. Το κοσμοπολίτικο Μπουένος Άιρες, τα άγονα υψίπεδα της Βολιβίας, τις επιβλητικές Άνδεις, το μυστηριακό Μάτσου Πίτσου, την γαλάζια Τιτικάκα…

Τα πρώτα 80 χλμ. στην Κολομβία, ως την πόλη Pasto, είχα για παρέα τον Χοσέ, έναν νεαρό συνάδελφο μοτοσυκλετιστή, που συνεπαρμένος από το θέαμα της μαύρης ΚΤΜ, ζήτησε να ταξιδέψουμε παρέα μέχρι την πόλη του – δέχτηκα με μεγάλη μου χαρά. Παρά τις επίμονες παρεκκλίσεις του, δεν διανυκτέρευσα στο σπίτι του, αφού το ίδιο βράδυ έπρεπε να φτάσω στην πόλη Cali. Επειδή το πλοίο από την Cartagena έφευγε μια φορά την εβδομάδα, δεν είχα δυστυχώς την πολυτέλεια να καθυστερήσω ούτε μια μέρα στο πρόγραμμά μου. Αφού ήπιαμε ένα καφέ στο  κέντρο του Pasto, και πριν αποχαιρετιστούμε, ο Χοσέ με συμβούλεψε να μηνοδηγήσω έξω από τον κεντρικό οδικό άξονα, να μην σταματήσω στις υποδείξεις ανθρώπων που δεν φορούν επίσημη στρατιωτική στολή και, φυσικά, να μην ταξιδέψω ποτέ μετά τη δύση του ηλίου.

   Το εκπληκτικό πράσινο μοτίβο των Άνδεων που φιλοξενούσε την διαδρομή Pasto - Cali πρόσφερε ασύλληπτα τρομερές εναλλαγές και ποικιλία ορεινών τοπίων, ενώ μια πυκνή τροπική βλάστηση κυριολεκτικά «έπνιγε» τον στενό, φιδίσιο δρόμο, ο οποίος έφτασε μέχρι και τα 2.800 μ. υψόμετρο. Πάμπολλα τα στρατιωτικά μπλόκα που υπήρχαν εγκατεστημένα σε αρκετά σημεία της διαδρομής, ευτυχώς, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για την παρουσία μου…

   Οι πόλεις Medellin και Cali έχουν συνδέσει το όνομα τους με το διεθνές εμπόριο ναρκωτικών. Η πρώτη αποτέλεσε όλη την δεκαετία του 1980 την παγκόσμια πρωτεύουσα των ναρκωτικών, τίτλος που μεταβιβάστηκε στην δεκαετία του 1990 στη κοντινή Cali, όταν οι βαρόνοι των καρτέλ αποφάσισαν να αλλάξουν έδρα, μετά τον θάνατο του αρχηγού του καρτέλ της Medellin, του διαβόητου Pablo Escobar (1993). Το σπίτι όπου σκοτώθηκε ο Pablo Escobar μετά από μάχη με επίλεκτες στρατιωτικές δυνάμεις, αποτέλεσε τον μοναδικό προορισμό μου στην πόλη Medellin.

     Medellin – Cartagena (620 χλμ.). Η τελευταία διαδρομή μου στην Κολομβία, και κατ’ επέκταση στη Νότια Αμερική. Με την άφιξή μου στην Cartagena, στις ακτές του Ατλαντικού, το κοντέρ της ακούραστης ΚΤΜ είχε καταγράψει συνολικά από την αρχή του ταξιδιού 8.670 χλμ. και εγώ ατένιζα πίσω μου με νοσταλγία όλη την νοτιοαμερικανική υποήπειρο, μετά από 26 μέρες ταξιδιού. Το κοσμοπολίτικο Μπουένος Άιρες, τα άγονα υψίπεδα της Βολιβίας, τις επιβλητικές Άνδεις, το μυστηριακό Μάτσου Πίτσου, την γαλάζια Τιτικάκα…

   Η Cartagena de Indias ήταν το τελευταίο –και ίσως το πιο αστραφτερό– αρχιτεκτονικό διαμάντι της Νότιας Αμερικής. Κτισμένη στη νοτιοδυτική ακτή της Καραϊβικής, είναι χωρίς αμφιβολία το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα ισπανικής αποικιακής αρχιτεκτονικής στην ευρύτερη περιοχή. Περπατώντας στην παλιά πόλη της Cartagena, μέσα σ’ έναν λαβύρινθο από Καθεδρικούς ναούς, κρύπτες, παλάτια και καλοδιατηρημένες κατοικίες αποικιακού ρυθμού, αντίκρισα μια ρομαντική πολιτεία που δεν απορρίπτει το ιστορικό της παρελθόν, αλλά αντίθετα το προβάλει με δυναμικό τρόπο στους επισκέπτες της. Αντιβασιλείς, μαρκήσιοι, έμποροι χρυσού και ασημιού, μάγισσες, σκλάβοι, πειρατές και Ισπανοί κονκισταδόρ έχουν «κτίσει» εδώ και αιώνες τον μύθο της Cartagena, μιας πόλης που μετά την δύση του ηλίου γλεντούσε ξέφρενα στους ρυθμούς της ρούμπας και του merengues.

     Έπρεπε όμως να φύγω, το καράβι δεν θα με περίμενε για πολύ ακόμα. Προορισμός μου ο Παναμάς, η αφετηρία απ’ όπου θα ξεκινούσα την κεντροαμερικανική διαδρομή του “PANAMERICAN CROSSING 2014”.      

[experiencegreece-blog]

KEEP ON RIDING. FROM LA PAZ to LIMA

1.650 More Kilometres. Panamerican crossing 2014 continues and our colleague in Experience Greece project Costas Mitsakis riding a KTM bike arrived at Lima. He followed the hi-altitude road La Paz – Puno – Cuzco – Abancay – Nazca – Lima. Keep on riding Costas!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑ ΠΑΖ ΣΤΗ ΛΙΜΑ

   Η βολιβιανή πρωτεύουσα Λα Παζ, χτισμένη σε μεσοσταθμικό υψόμετρο 3.632 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, είναι η υψηλότερη πρωτεύουσα στον κόσμο. Δικαίως λοιπόν καμάρωνα για την επιτυχία μου να «βάλω ρόδα» στην πρωτεύουσα που είναι πιο κοντά στον ουρανό από κάθε άλλη πρωτεύουσα στον κόσμο...

   Για δυο μέρες η Λα Παζ με κράτησε κοντά της και φρόντισε να μου αποκαλύψει τα πιο γοητευτικά θέλγητρά της: το Κυβερνητικό Παλάτι και τον Καθεδρικό ναό στην κεντρική πλατεία Murillo, την μπαρόκ εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου, την παλιά πόλη με τα αποικιακά κτίσματα και τις πολύχρωμες παραδοσιακές αγορές της. Όμως, το κερασάκι στην τούρτα ήταν η βόλτα με το τελεφερίκ, «πετώντας» πάνω από την μισή πόλη. Το θεαματικότερο, ίσως, αστικό πανόραμα που έχω δει ποτέ…

   Ποιά ήταν όμως η συνέχεια στο πρόγραμμα του  “Panamerican Crossing 2014” ? Από την πρωτεύουσα της Βολιβίας έπρεπε να φτάσω στην πρωτεύουσα του Περού, την Λίμα, στις ακτές του Ειρηνικού, περίπου 1.650 χλμ. βορειοανατολικά. Οδήγηση πάντα πάνω από τα 3.600 μ., ενώ η εκπληκτική ορεινή φύση των Άνδεων και οι ιστορικές μαρτυρίες των προκολομβιανών πολιτισμών της περιοχής ήταν τα δυο βασικά στοιχεία που είχε να μου προσφέρει η συγκεκριμένη διαδρομή (La Paz – Puno – Cuzco – Abancay – Nazca – Lima).  

Ξεκίνησα λοιπόν από την μυστηριακή  πόλη Τιχουανάκου (Tiwanaku), ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά και λατρευτικά κέντρα της προκολομβιανής περιόδου (βρίσκεται 72 χλμ. βορειοδυτικά της Λα Παζ και μόλις 20 χλμ. νότια της λίμνης Τιτικάκα). Εδώ, μέσα στη στείρα απεραντοσύνη του βολιβιανού οροπεδίου, σε ύψος 3.860 μ., αντίκρισα έκπληκτος τα ερείπια της πόλης Τιχουανάκου. Μνημεία με τεράστιους λαξευμένους ογκόλιθους, πελώριοι γρανιτένιοι μονόλιθοι και  τελετουργικά σύμβολα δηλώνουν παρών στο ραντεβού ενός αρχαίου πολιτισμού με την τοπική Ιστορία.  Η προέλευση και οι αρχιτέκτονες που δημιούργησαν την Τιχουανάκου χάνονται στην ομίχλη του παρελθόντος, ενώ για την πλειονότητα των ντόπιων η Τιχουανάκου αντιπροσωπεύει ένα διαχρονικό κέντρο λατρείας για τους Θεούς των Άνδεων.

     Μόλις ξεμπέρδεψα με το μάθημα Ιστορίας στην Τιχουανάκου, πέρασα γρήγορα τα σύνορα από την Βολιβία στο Περού και αμέσως μετά με ανέλαβε η λίμνη Τιτικάκα. Πρόκειται για την ψηλότερη πλεύσιμη λίμνη της γης (3.812 μ.) και την μοιράζονται το Περού και η Βολιβία. Γαλάζια νερά και απάνεμα ήρεμα τοπία συνιστούσαν έναν φυσικό καμβά ασυναγώνιστης ομορφιάς, που με υποχρέωσε να προβώ σε εκατοντάδες φωτογραφικά κλικ.

    Στην παραλίμνια πόλη Πούνο πέρασα την πρώτη μου νύχτα στο Περού. Ήταν όμως μια δύσκολη βραδιά, αφού ταλαιπωρήθηκα αρκετά από μια ελαφριά γαστρεντερίτιδα. Παρόλο αυτά, την επομένη βρήκα την δύναμη και το κουράγιο να ανέβω στην μοτοσυκλέτα και να οδηγήσω μέχρι το Κούσκο (390 χλμ. δυτικά), την αρχαία πρωτεύουσα των Ίνκας. Η Μέκκα του πολιτισμού των Ίνκας είναι η αρχαιότερη πρωτεύουσα όλης της αμερικανικής ηπείρου και τα «είχε όλα»: πολιτισμό, χρώμα, ιστορία. Γι’ αυτόν άλλωστε το λόγο, στη ψυχή μου το Κούσκο ταυτίστηκε μ’ ένα συμπυκνωμένο Περού, μια αντιπροσωπευτική μικρογραφία όλης της χώρας.

Όμως, ένα ταξίδι στο Περού δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ολοκληρωμένο αν δεν περιελάμβανε μια επίσκεψη στο κοντινό Μάτσου Πίτσου, το θρυλικό σύμβολο της χώρας –ήταν κάτι που το γνώριζα πολύ καλά. Γι’ αυτό και απαρνήθηκα –έστω για λίγο– την μοτοσυκλέτα μου και παρέα μ’ ένα γκρουπ τουριστών ξεναγήθηκα μια ολόκληρη μέρα στην πόλη-οχυρό των Ίνκας, που ποτέ δεν πατήθηκε από την μπότα του Ισπανού κονκισταδόρ. Τυλιγμένη μ’ ένα πυκνό πέπλο μυστηρίου, η ινκαϊκή πολιτεία των Άνδεων συγκλονίζει με το σκηνικό της εκπληκτικής ορεινής φύσης, αλλά κυρίως με την ιστορικότητα του χώρου - πολλοί ντόπιοι πιστεύουν ότι το Μάτσου Πίτσου αποτελεί έργο Θεών και όχι ανθρώπων…

   Περίπου 650 χλμ. χώριζαν το Κούσκο από την πόλη Νάσκα, η οποία βρίσκεται σε πολύ κοντινή απόσταση από τις ακτές του Ειρηνικού ωκεανού. Με την άφιξή μου στην Νάσκα θα περνούσα πλέον στις δυτικές ακτές της νοτιοαμερικανικής υποηπείρου.  Θα είχα δηλαδή διασχίσει την Νότια Αμερική οριζόντια, από τις ακτές του Ατλαντικού (Μπουένος Άιρες) στις ακτές του Ειρηνικού (Λίμα).

   Εκείνη την ημέρα, χρειάστηκαν 14 ώρες οδήγησης για να ολοκληρώσω το ιδιότυπο αυτό νοτιοαμερικανικό coast to coast. Η ορεινή διαδρομή Κούσκο – Αμπανσάι – Νάσκα ήταν μεν πανέμορφη, αλλά εξαιρετικά επίπονη, με άπειρες ανοικτές και κλειστές στροφές. Το εγχείρημα να φτάσω στις ακτές του Ειρηνικού δύσκολο, αλλά σίγουρα άξιζε τον κόπο. Ήταν μια από τις πιο συναρπαστικές ορεινές διαδρομές που έχω ποτέ κάνει, και όχι τυχαία θα κατέχει μια ξεχωριστή θέση στις αναμνήσεις μου.  

   Ο αείμνηστος συγγραφέας Έρικ Φον Ντένικεν,  μέσα στις σελίδες των βιβλίων του «Άρματα των Θεών» και «Επιστροφή στα άστρα» υποστηρίζει ότι οι μυστηριώδεις διάδρομοι που είναι χαραγμένοι πάνω στην άγονη πεδιάδα της Νάσκα (έργο του 900 – 600 π. Χ.) είναι κοσμοδρόμια που κατασκεύασαν στο παρελθόν άγνωστοι επισκέπτες από το διάστημα. Αν και μέχρι σήμερα οι επιστήμονες προσπαθούν να δώσουν μια πειστική απάντηση στο ερώτημα: «Ποιος κατασκεύασε και για ποιο λόγο τους διαδρόμους αυτούς;», άλλες θεωρίες μιλούν επίσης για την χρησιμότητα των διαδρομών σε περιόδους λειψυδρίας ή σε αστρολογικές μελέτες.

    Η διήμερη παραμονή μου στην πόλη Νάσκα ήταν επιβεβλημένη, προκειμένου να σχηματίσω κι εγώ μια σαφέστερη εικόνα και γνώμη για τους περίφημους διαδρόμους. Πληρώνοντας 120$, επιβιβάστηκα σ’ ένα μονοκινητήριο αεροπλάνο Τσέσνα και πέταξα πάνω από τις επίμαχες περιοχές της Νάσκα. Εκτός από τους συγκεκριμέν��υς διαδρόμους, υπήρχαν επίσης διάσπαρτες γιγάντιες μορφές ζώων (πιθήκου, φάλαινας, κόνδορα, κλπ) μήκους πολλών δεκάδων μέτρων, που εντυπωσίαζαν για την τελειότητα του σχεδιασμού τους. Ποιο ήταν τελικά το δικό μου συμπέρασμα? Ακόμα το σκέφτομαι…

    Για την άφιξη μου στην περουβιανή πρωτεύουσα Λίμα (445 χλμ. μακριά από τη Νάσκα), υπεύθυνος ήταν πλέον ο γνωστός οδικός άξονας “Pan-American Route”, που ξεκινά από το Μπουένος Άιρες και τελειώνει (ή αντιστρόφως αρχίζει) στο Λος Άντζελες των Η.Π.Α. Ο “Pan-American Route”, όπως δηλώνει και η ονομασία του, διατρέχει όλη την αμερικάνικη ήπειρο ενώνοντας την Βόρειο με τη Νότιο Αμερική και θα αποτελούσε πλέον το ασφάλτινο χαλί πάνω στο οποίο θα κυλούσαν οι τροχοί της ΚΤΜ, μέχρι τα σύνορα των Η.Π.Α.

   Διατρέχοντας τις βόρειες παρυφές της ερήμου Ατακάμα, και κάτω από έναν γκριζωπό ουρανό, η Λίμα με υποδέχτηκε το απομεσήμερο της 14ης ημέρας του ταξιδιού μου. Το δεύτερο νοτιοαμερικανικό ετάπ (Λα Παζ – Λίμα) είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία…

[experiencegreece-blog]

FROM BUENOS AIRES TO LA PAZ

Our friend and colleague Costas Mitsakis covered the first leg of 2900 Km, riding the KTM bike through Argentina to Bolivia. He passed Cordoba, Salta, San Miguel de Tucuman, San Sebastian de Jujuy and visited the salty lake Uyuni, the world's highest (3.850 m above sea level). Experience Greece rider now he is preparing himself for the second leg of the trip. Stay tuned.

Ακολουθεί η ανταπόκριση του Κώστα Μητσάκη σε άπταιστα... ελληνικά!

Κάθε φορά που ξεκινώ ένα μικρό ή μεγάλο δίτροχο ταξίδι στους δρόμους του κόσμου έχω πάντα άγχος. Για τα χιλιόμετρα μπροστά μου, για τις δυσκολίες και τα απρόοπτα που θα συναντήσω καθοδόν, τις όμορφες εικόνες που πρέπει να απαθανατίσω φωτογραφικά, για τα τυχόν καπρίτσια της μοτοσυκλέτας…. και για πολλά ακόμα.

   Όταν εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό εγκατέλειπα το ηλιόλουστο Μπουένος Άιρες και ξεκινούσα την παναμερικανική διαδρομή μου με προορισμό την Νέα Υόρκη, προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά και πως με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να αφήσω το άγχος να καταστρέψει την ομορφιά του ταξιδιού. Εδώ που τα λέμε, όταν έχεις να διασχίσεις απ’ άκρη σε άκρη όλη την αμερικανική ήπειρο, είναι να μην έχεις και λίγο άγχος? Ήξερα πάντως πως το καλύτερο αγχολυτικό φάρμακο είναι ο χρόνος και τα χιλιόμετρα. Όσο θα περνούσαν οι μέρες και θα έμπαινα πιο βαθειά μέσα στο ταξίδι, τόσο λιγότερη θα ένιωθα την πίεση του άγχους.

    Κοντά στο τέλος της πρώτης μέρας είχα φτάσει στην πόλη Cordoba, περίπου 700 χλμ. βόρεια του Μπουένος Άιρες. Εύκολα σχετικά χιλιόμετρα, μέσα από επίπεδες εκτάσεις (τις γνωστές πάμπες) και αραιοκατοικημένες περιοχές. Στην Αργεντινή είχα να διασχίσω συνολικά 1.940 χλμ. με κατεύθυνση τον γεωγραφικό βορά της χώρας. Μιλάμε για μια πορεία κυριολεκτικά «ανηφορική», αφού ξεκινώντας από το επίπεδο της θάλασσας, θα έφτανα στα σύνορα της Βολιβίας, σε υψόμετρο 3.650 μ. Και μετά τα σύνορα, θα ανέβαινα κι άλλο…

   Το θέμα των ημερών εδώ στην Αργεντινή (αλλά και σε όλο τον κόσμο) ήταν το Μουντιάλ. Μπορεί η ελληνική Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου να αποκλείστηκε από τους «8» του Μουντιάλ από την Κόστα Ρίκα, τα λόγια συμπάθειας και παρηγοριάς που άκουσα εδώ στην “ποδοσφαιρομάνα” Αργεντινή με εξέπληξαν. Η ελληνική σημαία που κοσμούσε το κράνος μου δήλωνε από μακριά την εθνική μου καταγωγή, με αποτέλεσμα, όπου καθόμουν για καφέ ή φαγητό, όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι μαζεύονται γύρω μου και στήναμε ένα μικρό αθλητικό πηγαδάκι.

   Αξέχαστη θα μου μείνει η περίπτωση ενός νεαρού πρατηριούχου στην πόλη Salta που με κέρασε την βενζίνη, ως παρηγοριά για τον άδικο αποκλεισμό της ελληνικής ομάδας. Σύμφωνα πάντως με τα δικά μου γκάλοπ, η συντριπτική πλειοψηφία των Αργεντινών δεν πιστεύει πως η ομάδα τους θα πάρει το παγκόσμιο κύπελλο. Ένας κούκος (ο Μέσι) δεν φέρνει την άνοιξη, έλεγαν χαριτολογώντας…

   Μετά την πόλη San Miguel de Tucuman, οι πάμπες παραχώρησαν την θέση τους σ’ ένα λοφώδες τοπίο, που ανέλαβε να με συντροφεύσει μέχρι περίπου την πόλη San Sebastian de Jujuy. Παράλληλα, ο δριμύς χειμώνας του νοτίου ημισφαιρίου με καλωσόρισε στην βόρεια Αργεντινή μ’ ένα διαβολεμένο κρύο που είχε καθηλώσει τον υδράργυρο σε μονοψήφια νούμερα κοντά στο μηδέν. Για τις επόμενες μέρες χρειάστηκε να επιστρατεύσω όλα τα όπλα που διέθετα προκειμένου να αντιμετωπίσω το τσουχτερό κρύο: γάντια, κουκούλα, ισοθερμικά, κονιάκ, ξηρούς καρπούς…

    Η εισαγωγή στο άγονο και απόκοσμο τοπίο των υψιπέδων της Βολιβίας ξεκίνησε αμέσως μετά την πόλη San Sebastian de Jujuy. Ο δρόμος άρχισε σταδιακά να σκαρφαλώνει πάνω σε γυμνές βουνοπλαγιές, το υψομετρικό όργανο έπιασε  «δουλειά» δείχνοντας συνεχώς πάνω από τα 3.000 μ. και η κάρτα της φωτογραφικής μηχανής «γέμιζε» αποκλειστικά με ορεινά στιγμιότυπα.  

    Στα σύνορα της Βολιβίας έφτασα τρεις μέρες αφότου είχα αποχαιρετήσει την αργεντίνικη πρωτεύουσα. Οι σύντομες συνοριακές διατυπώσεις μου άνοιξαν την πόρτα στην επόμενη χώρα του διηπειρωτικού οδοιπορικού, ενώ μια γρήγορη ματιά στον χάρτη μού υπενθύμισε ότι η κόκκινη γραμμή που ένωνε τα σύνορα (Villazon) με την πρωτεύουσα La Paz είχε μήκος περίπου 970 χλμ. και περνούσε από τις πόλεις Potosi, Challapata και Oruro.  Όλη η πορεία μου στο έδαφος της Βολιβίας «έτρεχε» πάνω στην οροσειρά των Άνδεων, ενώ υψομετρικά οδηγούσα συνεχώς πάνω από τα 3.700 μ. Το ψηλότερο σημείο της διαδρομής ήταν η πόλη Potosi, που είναι κτισμένη στα 4.070 μ. Προβλήματα στην λειτουργία της μοτοσυκλέτας λόγω του υψομέτρου δεν υπήρχαν, όμως, η μερική έλλειψη οξυγόνου προκαλούσε αναπνευστική δυσφορία, μυϊκή ατονία και πονοκεφάλους στον οδηγό της.  

   Βολιβία λοιπόν, άλλος κόσμος. Ινδιάνικες οι φυσιογνωμίες των ντόπιων, με ηλιοκαμένα και ρυτιδιασμένα πρόσωπα, καλοσύνη, χαμόγελα, φτώχεια, αξιοπρέπεια και καρτερικότητα. Ταπεινά και εξαθλιωμένα τα χωριά, με πλινθόκτιστες κατοικίες δίχως υποδομές και μέλλον. Άγονος και άνυδρος ο τόπος, δεν είχε τίποτα να προσφέρει για να θρέψει τους ανθρώπους του.

   Από την προκαθορισμένη πορεία μου ήταν αδύνατον να μην κάνω και μια μικρή παράκαμψη 240 χωμάτινων χιλιομέτρων (δυτικά του κεντρικού οδικού άξονα) για να επισκεφθώ την περιοχή της αλμυρής λίμνης Uyuni. Πρόκειται για την ψηλότερη αλμυρή λίμνη στον κόσμο (3.850 μ.) και το σουρεαλιστικό θέαμα της πάλλευκης λίμνης άξιζε αναμφίβολα την ταλαιπωρία της χωμάτινης παράκαμψης και τις δυο μέρες που θυσίασα από το χρονοδιάγραμμα της Βολιβίας.

   Στο κοντινό χωριό Uyuni που διανυκτέρευσα, εντελώς τυχαία συνάντησα κι ένα γκρουπ 4 Ελλήνων τουριστών που είχαν έρθει οδικώς από την La Paz για να δουν την αλμυρή λίμνη Uyuni. Φανταστείτε την έκπληξή τους όταν αντίκρισαν στην ασπρόμαυρη ΚΤΜ τα ελληνικά αυτοκόλλητα και συνειδητοποίησαν ότι η μοτοσυκλέτα μπροστά τους ήταν εκείνη για την οποία μέρες νωρίτερα διάβαζαν στην ιστοσελίδα για το επικείμενο ταξίδι της στην αμερικανική ήπειρο. Το ελληνικό γλέντι που οργανώσαμε το ίδιο βράδυ στο μικρό ξενοδοχείο σίγουρα θα το θυμούνται οι ντόπιοι για χρόνια…   

   Στην πρωτεύουσα La Paz έβαλα ρόδα την 7η μέρα του ταξιδιού, έχοντας καταγράψει στο κοντέρ της μοτοσυκλέτας τα πρώτα 2.910 χλμ. Αντιμετωπίζοντας  σοβαρό προβλήματα προσανατολισμού, λόγω κάποιας δυσλειτουργίας του GPS, ταλαιπωρήθηκα αρκετά μέχρι να φτάσω στο τελικό μου προορισμό, κάπου στο κέντρο της πόλης. Έστω κι έτσι όμως, το πρώτο ετάπ (Buenos Ayres – La Paz) του νοτιοαμερικανικού σκέλους  είχε ολοκληρωθεί…