familythemovie-blog - Tumblr blog

[familythemovie-blog]

Video gemaakt op: 5 & 6 januari

De tien beelden die ik heb geschoten voor mijn onderzoek naar een concept verbeelden een aantal levendige herinneringen die teruggaan naar de eerste 10 jaren van mijn leven. Ik kom uit een gezin van nachtmensen. Mijn moeder is de enige uit ons gezin die het voor elkaar krijgt om op een doordeweekse avond voor 11 uur te slapen. Mijn vader, zus en ik leven en werken liever in de nacht en slapen graag uit tot lang nadat de zon is opgekomen. Toen wij allen nog in hetzelfde huis woonde zorgde dit weleens voor conflict. In de weekenden zaten we als gezin vaak tot diep in de nacht aan de keukentafel waar we spelletjes deden, elkaar verhalen vertelden of naar muziek luisterden. Als ik uiteindelijk naar bed moest, ik bleef natuurlijk een kind, kwam ik altijd nog zo’n twee of drie keer per nacht naar beneden om nog een paar minuutjes bij mijn familie te zitten. Mijn vader gaf me dan, zoals hij dat noemde, ‘muzikale opvoeding’. Er ging een cd van Pink Floyd of Roxy Music in de cd speler en ik moest luisteren naar wat ik hoorde. Ik heb ook hele sterke herinneringen aan deze momenten maar dat is niet waar ik mijn beelden op heb gebaseerd. De beelden van toen die ik nog vaak herken in de nachten in mijn studentenkamer in Utrecht, gaan over de doordeweekse nachten. Op deze nachten was het belangrijk dat mijn vader, zus en ik rekening hielden met mijn moeder, die ’s ochtends vroeg op moest en dus niet wakker gehouden wilde worden door haar nachtbraker familie. Het huis was dan stil en de lichten bleven uit. Wij slopen door de gangen en liepen op onze tenen de trap op om mijn moeder niet te wekken. Slapen deden we echter nog steeds niet. Mijn vader schreef vaak tot vroeg in de ochtend door aan zijn filmplannen en mijn zus rookte sigaretten en dronk witte wijn terwijl ze haar wiskundehuiswerk voor de volgende dag nog eens na ging. Ik moest in bed liggen en verstopte me daar onder de dekens om nog een stukje van mijn stripboek te kunnen lezen. Soms mocht ik van mijn vader nog even in bad met het idee dat ik daar wel moe van zou worden. Er werd weinig gepraat want mijn moeder is een lichte slaper. De reden dat deze herinneringen me nog zo goed bijstaan is omdat de sfeer in het huis meteen veranderde wanneer er zo’n nacht aanbrak. Het huis, enkel verlicht door kaarsjes of gedimde lichten, werd in mijn kinderbrein een soort mysterieuze, betoverde plek waar zich merkwaardige dingen voordeden. Het was er stil en omdat we dichtbij een kerk woonden was het geluid van de kerkklok, die steeds een later uur aankondigde, goed hoorbaar.

Vanaf het balkon van ons huis kon ik uitkijken op het schuurtje achter in de tuin. Daar stonden een paar tuinstoelen en een tafeltje. In de zomer zaten mijn vader en zus daar tot laat te kletsen en te roken omdat daar niemand last van ze had. Later zat ik daar zelf met mijn vrienden.

Als ik niet kon slapen mocht ik van mijn vader nog even in bad. Zolang het bad nog niet vol was wachtte ik op de zoldertrap en las ik nog even in mijn boek. 

Mijn vader werkte vaak door tot vroeg in de morgen. Dit deed hij op de studeerkamer, vergezeld met een fles whisky en een pakje shag. Als ik ’s nachts naar de wc moest en de zoldertrap afging om naar de badkamer te gaan hoorde ik, vanachter de deur van de studeerkamer die op een kiertje stond, het getik van zijn vingers op het toetsenbord van de computer.

Vroeger las ik veel boeken. Veel meer dan dat ik (jammer genoeg) nu nog doe. Die boeken hielden me als geen ander wakker en ’s nachts kroop ik met een zaklamp onder de dekens om na mijn bedtijd nog even door te lezen. Als ik voetstappen op de trap hoorde was de zaklamp makkelijk uit te doen en onder mijn kussen te verstoppen.

Mijn moeder luisterde tijdens het inslapen altijd naar de nachtradio. Dit begon met ‘met het oog op morgen’ en eindigde met het nieuws. ‘Gute nacht Freunde’ van Reinhard Mey was het intro en het outro van deze radioshow. Ik heb nog sterke herinneringen aan de nachten waarin ik bij mijn ouders in bed sliep en naar deze radioshow luisterde. Ik begreep niet waar de show over ging want ik was nog jong maar was er na een tijdje gewend aan geraakt om voor het slapen ‘Gute nacht Freunde’ te horen. Ook de bekende tonen voordat het journaal begint staan me nog goed bij.

[familythemovie-blog]

Onderzoek naar crisispleegzorg

Wat is crisispleegzorg

Crisispleegzorg is een variant van pleegzorg waarbij een pleeggezin een plek kan bieden aan kinderen of jongeren die acuut hun eigen gezin moeten verlaten. De situatie bij het kind thuis is dan zo bedreigend dat er geen tijd is voor een volledige opvangprocedure. Vanaf het moment dat het kind moet worden opgevangen wordt er binnen 48 uur een pleeggezin geregeld waarbij het kind terecht kan. Dit kan een netwerkgezin of een bestandsgezin zijn. Netwerkgezinnen zijn gezinnen die bekend zijn bij de familie van het kind. Dit zouden andere familieleden, vrienden of kennissen kunnen zijn. Bestandsgezinnen zijn pleeggezinnen die in het register van de pleeghulp organisatie. Een kind verblijft maximaal 4 weken bij een pleeggezin wat zich enkel aanbiedt voor crisishulp. Binnen die 4 weken wordt er beslist over de vervolgstappen voor het kind. Het kan zijn dat het kind na deze tijd naar huis gaat maar als de situatie hier nog niet veilig genoeg voor is kan het kind door naar een nieuw pleeggezin. Wanneer een gezin zich aanbiedt voor crisis -en voltijd of langere opvang kan het kind na deze 4 weken ook blijven. Wanneer het kind na 4 weken nog niet naar huis kan zijn ambulante zorg en een fasehuis ook een optie. Wanneer een pleeggezin onderdak biedt aan een kind dat crisisopvang nodig heeft, komt er minimaal één keer per week een pleegzorgbegeleider langs. Deze biedt de nodige hulp voor de eerste weken. Na een aantal weken neemt de komst van de begeleider af. Dit komt echter niet vaak voor bij crisisopvang gezinnen omdat kinderen hier vaak maar 4 weken verblijven. Een gezin dat crisispleegzorg aanbiedt kan op ieder moment van de dag een telefoontje van de afdeling ‘bemiddeling en matching’ van de pleegzorgorganisatie ontvangen met de vraag of er plek is voor een kind of tiener. Het gezin kan dan accepteren of weigeren. Wanneer het gezin accepteert krijgt het kort de situatie van het kind te horen en, als dit bekend is, de tijd dat het kind bij het gezin zal blijven.

Voor wie is crisispleegzorg bestemd?

Crisispleegzorg is bestemd voor kinderen of jongeren tussen de 0 en 18 jaar oud. Kinderen komen in aanraking met crisisopvang wanneer hun ouder(s) niet meer goed voor het kind kunnen zorgen. Dit kan verschillende redenen hebben. Soms ligt het gevaar bij de ouders omdat zij kampen met gedragsproblemen of verslavingen. Soms heeft het kind last van gedragsproblemen en is het opvoeden van deze kinderen voor de ouders te zwaar. Kinderen met een beperking komen ook in aanmerking voor crisisopvang maar via een aparte organisatie. Dit is de William Schrikker groep. Deze groep zoekt pleegouders die geschikt zijn voor het verzorgen van kinderen met een fysieke of mentale beperking. De persoon die de keuze maakt over de uithuisplaatsing van kinderen is de kinderrechter. Sommige kinderen kampen met ernstige gedrag- of hechtingsproblemen. Voor deze kinderen is een woongroep soms beter geschikt dan een pleeggezin. Hier kunnen ze namelijk ook professionele hulp ontvangen.

Wanneer komt een gezin in aanmerking voor crisispleegzorg

Of een gezin in aanmerking komt voor (crisis)pleegzorg wordt vastgesteld door pleegzorgorganisaties. Zij bekijken de gezinssituatie en beoordelen het gezin dan op 6 criteria die zo benoemd zullen worden. Naast deze 6 criteria moet je als pleegouder voldoen aan de volgende eisen:

- U bent minimaal 21 jaar;

- U heeft een stabiele leefsituatie;

- U krijgt een een Verklaring van geen bezwaar van de Raad voor de Kinderbescherming

Deze VGB wordt wordt uitgereikt door de Raad Voor De Kinderbescherming (RVDK) De RVDK doet onderzoek naar de situatie van de aspirant-pleeggezinnen. Zo wordt ieder lid van het gezin opgezocht in het strafblad archief (justitieel documentatieregister) om hier diens verleden en huidige situatie te bekijken. Dit geldt ook voor de kinderen van de pleegouders als deze 12 jaar of ouder zijn. Wanneer een gezin beschikt over een VGB kan een pleegzorgorganisatie zien dat het geschikt is als pleeggezin. Voor het zijn van een pleegouder maakt geslacht, sexuele geaardheid, of de status van de relatie tussen twee ouders (getrouwd of niet) niet uit. Ook kan een pleegouder alleenstaand zijn en is er geen maximale leeftijd. Wel maakt een medische verklaring soms deel uit van de procedure om pleegouder te worden. Iets wat wordt aangeraden is dat aspirant-pleeggezinnen met kinderen hun kinderen betrekken in het opvangproces. Zo is het belangrijk om met het kind in gesprek te gaan over het nieuwe familielid wat ieder moment zou kunnen komen logeren. Leg kinderen uit wat voor leuke voordelen er zitten aan een extra kind of tiener in huis. Het wordt aangeraden om onderdak te bieden aan kinderen die ouder of jonger zijn dan de kinderen die al bij het gezin horen. Dit omdat pleegkinderen zich anders kunnen gaan vergelijken met deze kinderen en doordat pleegkinderen vaak een problematische achtergrond en daardoor een slecht zelfbeeld hebben is dit niet goed voor het kind. Echter geldt dit niet voor crisisopvang pleeggezinnen omdat zij een zeer tijdelijke opvang zijn en de nood voor een plekje dan te hoog is om deze eis te stellen.

Hier de 6 criteria waar pleegzorgorganisaties op beoordelen:

- U biedt een kind een stabiele en veilige omgeving

- U voedt een kind op zonder hem of haar pijn te doen

- U helpt een kind een positieve kijk op zichzelf te ontwikkelen

- U bent open, positief en duidelijk in contact met anderen

- U werkt goed samen en kunt het ouderschap delen

- U kunt goed inschatten welke uitwerking het pleegouderschap op uw eigen situatie heeft

Feiten en getallen (2017)

Pleegouders ontvangen een onkostenvergoeding, deze wordt door de belastingdienst niet meegeteld als inkomen.

In 2017 hebben 23.206 jeugdigen voor korte of langere tijd bij pleegouders gewoond. Dat is een toename van ruim 700 kinderen in vergelijking met 2016.

Sinds 2000 tot 2017  is het totaal aantal pleegkinderen gestegen van 8.000 naar 18.000.

83% van de nieuwe pleegzorgplaatsingen in 2017 betreft voltijdpleegzorg.

In 2017 verbleef 13% van alle pleegkinderen korter dan 4 weken bij het toegewezen pleeggezin.

Waarom is dit onderzoek relevant voor mijn filmconcept

Dit onderzoek is relevant voor mijn filmconcept omdat dit concept/verhaal gaat over een crisisopvang-pleeggezin. Ik had voor dit onderzoek vrijwel geen kennis van pleeggezinnen en de procedure waarin zij een kind opvangen maar heb mijn kennis van dit onderwerp nu kunnen verbreden. Om mijn verhaal, wanneer ik dit uit ga werken, zo realistisch en geloofwaardig mogelijk te maken is het noodzakelijk om te weten hoe een opvangprocedure verloopt en hoe een pleeggezin gerepresenteerd moet worden. Zo weet ik nu dat een pleeggezin na een oproep binnen 48 uur een kind of tiener zal opvangen en is het voor mijn verhaal dus niet geloofwaardig om dit wachten langer dan twee dagen te laten duren. Uit verhalen van ervaringsdeskundigen las ik dat het in de praktijk zelfs korter duurt dan 48 uur en meestal zit rond de 1 tot 5 uur. Dit is informatie die ik allemaal mee kan nemen wanneer ik begin met het script. 

Gebruikte bronnen

Vragen over pleegzorg - Mamaliefde [Blogpost]. (2018, 23 oktober). Geraadpleegd op 13 januari 2019, van https://www.mamaliefde.nl/blog/vragen-over-pleegzorg/

Crisispleegzorg - Mamaliefde [Blogpost]. (2018, 24 februari). Geraadpleegd op 13 januari 2019, van https://www.mamaliefde.nl/blog/wat-zou-jij-doen/

De Zwaan, I. (2018, 4 juli). Pleegkind is verrijking voor gezin [Persbericht]. Geraadpleegd op 13 januari 2019, van https://pleegzorg.nl/wp-content/uploads/2018/07/Reportage-2018-07-04-VK.pdf

Kenter jeugdhulp. (z.d.). Crisispleegzorg - Kenter Jeugdhulp. Geraadpleegd op 13 januari 2019, van https://kenterjeugdhulp.nl/hulp-bij/pleegzorg/crisispleegzorg-2/

Koen & Tischa - Supergewone Mensen Gezocht. (2015, 21 september). Geraadpleegd op 13 januari 2019, van https://www.supergewonemensengezocht.nl/verhalen/koen-tischa/

Ontdek de pleegouder in uzelf [Test]. (z.d.-b). Geraadpleegd op 13 januari 2019, van https://pleegzorg.nl/pleegouders/ontdek-de-pleegouder-in-uzelf/

Pleegzorg Nederland. (z.d.). Wanneer ben ik geschikt als pleegouder? Geraadpleegd op 13 januari 2019, van https://pleegzorg.nl/pleegzorg/wanneer-geschikt-als-pleegouder/

Pleegzorg Nederland. (z.d.-b). Soorten pleegzorg. Geraadpleegd op 13 januari 2019, van https://pleegzorg.nl/pleegzorg/soorten-pleegzorg-2/

Pleegzorg Nederland. (2018, juli). Factsheet PLEEGZORG 2017 [Dataset]. Geraadpleegd op 13 januari 2019, van https://pleegzorg.nl/wp-content/uploads/2018/06/Factsheet-pleegzorg2017-DEF.pdf

Rijksoverheid. (z.d.). Hoe word ik pleegouder? Geraadpleegd op 13 januari 2019, van https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/pleegzorg/vraag-en-antwoord/hoe-word-ik-pleegouder

[familythemovie-blog]

(Carel Wilink - De zilveren bruiloft)

Op 13 januari bezocht ik het museum MORE in Gorssel, Gelderland. MORE is is een museum voor modern-realistische kunst en is een aantal jaar geleden opgericht door het echtpaar Melchers. Hans en Monique zijn grote kunstliefhebbers en hadden, voor de oprichting van het museum, geen goede plek om hun enorme collectie aan moderne kunst te exposeren. Sinds 4 jaar kan iedereen de kunst in Gorssel komen bekijken. Er hangt een semi-permanente tentoonstelling met de naam DWARS KIJKEN. Deze tentoonstelling is opgebouwd uit de eigen collectie van Hans en Monique. De werken die hier zijn te zien zijn bijna allemaal gemaakt door hedendaagse modern-realistische schilders en beeldhouwers. Dit was voor mij een reden om museum MORE te bezoeken omdat ik mijn kennis van kunst graag verbreed door middel van kunstenaars die nog steeds actief zijn. Zo kan ik de ontwikkeling van stijl en thema goed volgen. Ik vind het fascinerend om te zien hoe moderne kunst in de tijd dat ik leef zich zo erg heeft ontwikkeld naar nieuwe vormen en stijlen. Bij deze tentoonstelling hingen ook een aantal schilderijen van Carel Willink, een schilder waarvan ik het werk erg bijzonder vindt. Veel van Willinks werk roept een bepaald gevoel van chaos en tegelijkertijd verlatenheid op. Dit komt omdat Willink vaak stormachtige, catastrofale luchten schildert. Op deze schilderijen lijkt de lucht boos te zijn en zijn toorn op de aarde uit te roepen. Tegelijkertijd spreken de werken van Willink van eenzaamheid omdat de landschappen en stads portretten die hij schildert vaak verlaten zijn. De enige mensen die op zijn schilderijen staan vluchten voor de aankomende storm of verwonderen zich over iets wat zich boven hen afspeeld. Neem bijvoorbeeld ‘De Zeppelin’. Hier visualiseert Willink vier mannen die naar een enorme Zeppelin staren en zwaaien. Wat er ook precies in de lucht hangt op Willinks schilderijen, het is altijd iets almachtigs. Willink wilde zelf niet benoemd worden als magisch-realistische kunstenaar. Toch vind ik dat veel van zijn werken magisch-realistische aspecten hebben omdat ze droomachtig en mysterieus zijn.

Naast alle familieportretten die ik in MORE tegenkwam vond ik een werk van wederom Carel Willink het fascinerends. ‘De zilveren bruiloft’ komt uit 1924, de tijd dat Willink veel experimenteerde met verschillende modernistische stromingen zoals het expressionisme en het dadaïsme. Naar eigen zeggen heeft hij iedere stroming met ‘isme’ in de naam rond die tijd wel uitgeprobeerd. Willink was rond deze tijd in Duitsland waar hij kennis maakte met de avant-garde. ‘De zilveren bruiloft’ heeft Willink bij zijn terugkomst in Nederland geschilderd. Na dit werk is Willink zich weer gaan focussen op wat meer realistisch werk zoals ik eerder benoemde. ‘De zilveren bruiloft’ is sterk geïnspireerd door het werk van Fernand Léger, een franse schilder, beeldhouwer en filmmaker die zelf veel werk heeft geleverd binnen het kubisme. Over de oorsprong of gedachten achter ‘De zilveren bruiloft’ is vrijwel niets bekend behalve dat Willink na dit werk het roer weer helemaal omgooide en terugkeerde naar het modern-realisme. Men zou dus kunnen stellen dat ‘De zilveren bruiloft’ dient als de afsluiting van Willinks periode van experimenteren met de avant-garde stromingen.

Wat ik zelf zie als ik naar ‘De zilveren bruiloft’ kijk is een groep feestgangers die, verdeeld in paren, non verbaal contact maken met elkaar. Allereerst de zilveren bruid en bruidegom, gekleed in donkere kleding, zitten naar elkaar toe gekeerd en kijken elkaar in de ogen. De twee lijken naar elkaar te glimlachen wat niet verrassend is op een feestdag. De vrouw in de witte jurk aan de rechterkant van het schilderij zou de dochter van het echtpaar kunnen zijn. Zij houdt een glas rode wijn in haar rechterhand en met haar linkerhand houdt ze de hand van een jongen vast die naast haar staat. De vrouw en de jongen kijken elkaar ook vreugdevol aan. Zij zouden moeder en zoon of broer en zus kunnen zijn. Het eerste lijkt mij het waarschijnlijkst. Dan als laatste de twee violisten. Ook zij maken oogcontact en hebben een glimlach rond hun mond. Misschien zijn ze tevreden over hun samenspel of over dat ze op een zilveren bruiloft mogen spelen. Wat voor mij in ieder geval blijkt uit het schilderij is dat deze zilveren bruiloft met plezier wordt gevierd. Man en vrouw lijken de vader en moeder van de vrouw met de witte jurk en hiermee de grootvader en grootmoeder van het jongetje. In het schilderij zit nog een schilderij verstopt. Dit lijkt onderdeel van het decor waarin de paren zich verbinden. Op dit schilderij staat een (Nederlands?) winterlandschap met een mooi gekleurde lucht afgebeeld. Ik zou graag willen weten of Carel Willink een onderliggende betekenis gaf aan dit schilderij in het schilderij. In mijn hoofd zou dit schilderijtje het huis van de familie af kunnen beelden. Misschien wel het huis waar ze zich, op het grotere schilderij, in bevinden. Ik heb het geprobeerd op te zoeken wat dit binnen de kunst semiotiek betekend maar heb geen betekenis kunnen vinden. De interessante omgeving waarin de feestgangers zich bevinden komt vanuit de invloed van Fernand Léger. Hij schilderde veel hoeken en buizen en dit heeft Willink hier ook gedaan. De tafel met glazen achter het echtpaar samen met de stenen waar de mensen op zitten lijken geïnspireerd te zijn door de klassieke oudheid. Dit was een tijdperk dat Willink vaker terug liet komen in zijn schilderijen zoals ‘Chateau en Espagne’. 

Een inzicht dat ik heb gekregen is bij dit schilderij is de werking van het mysterie rondom de geschilderde personages. Ik weet wie het zilveren echtpaar is maar verder weet ik eigenlijk niets en bedenk ik mijn eigen verhaal er bij. Het zou interessant kunnen zijn om een verhaal over een familie te vertellen maar de daadwerkelijke familiebanden in het midden te laten, voor de kijker om zelf iets te interpreteren. Dit heb ik ook eerder gezien in ‘Shoplifters’ en werkte daar erg goed. 

[familythemovie-blog]

Recensie: Mustang

In een Noord-Turks kustplaatsje lopen 5 zusjes hun weg van school naar huis. De zomervakantie is aangebroken. Het is warm en broeierig. De meisjes steken met hun witte schooluniformen af tegen de omgeving, gekleurd door pastel- en aardetinten. Hun wandeling langs het strand brengt de zusjes op het idee om te gaan zwemmen. Dat een paar jongens van hun school ditzelfde plan hadden is alleen maar leuk en spannend. Wanneer de meiden klaar zijn met hun onschuldige spel en huiswaarts keren, wacht hen daar een slechte boodschap. De buurvrouw heeft de meiden in het water gezien en over hun obscene gedrag geklaagd. Vanaf dit moment veranderd alles voor de meisjes. Ze worden achter slot en grendel gezet en worden, geleidt door de conservatieve normen van hun familie, onderworpen aan een tal van vervelende situaties. Op het hoogtepunt van dit alles worden de meisjes één voor één uitgehuwelijkt. De kracht van het vijftal neemt af bij ieder meisje wat uit het huis verdwijnt. Lale, het jongste zusje, neemt alles waar en besluit het hef in eigen handen te nemen wanneer ze ook haar eigen noodlot ziet naderen.

‘Mustang’, geschreven en geregisseerd door Deniz Gamze Ergüven, heeft qua verhaal iets weg van de film ‘The Virgin Suïcides’. Toch is er een groot verschil tussen de gezusters Lisbon en deze Turkse meiden. Deze doen de titel van de film, die op hun relatie slaat, eer aan. Mustang. De Meisjes zijn net zo fier en krachtig en weten, ieder op hun eigen manier, te rebelleren tegen het onrecht wat hen wordt aangedaan. De film is een prachtig portret van 5 jonge meiden die zichzelf en elkaar ontdekken in een bijzonder beklemmende situatie. Het verhaal is geschilderd tegen het doek van een conservatieve, Islamitische samenleven en in deze context zeker verfrissend. ‘Munstang’ is een heldinnenverhaal voor jonge meiden waarin zeker niet alles goed komt maar waarin de mustang haar spirit niet zal verliezen.

Mustang,  1 October 2015 (Nederland) Recensie geschreven op: 11 Januari

[familythemovie-blog]

Recensie: Black

Een eeuwenoud verhaal in een nieuw, Vlaams-Marokkaans jasje gegoten. Dat is ‘Black’ van de twee jonge makers uit ons buurland; Adil El Arbi en Bilall Fallah. Filmmakers zoals onder andere Steven Spielberg en Baz Luhrman gingen hen voor met ‘West Side Story’ en ‘Romeo+Juliet’. In de Brusselse wijk Molenbeek worden conflicten daarentegen niet opgelost met dansnummers of lange dialogen. In ‘Black’ wordt er gevochten en, zo nodig, gedood. Dit gegeven wordt alleen maar wreder wanneer men zich realiseert dat de vijandige partijen in ‘Black’ bestaan uit bendeleden waarvan de meesten niet ouder zijn dan 18 jaar.

De Congolese Maleva en de Marokkaanse Marwan ontmoeten elkaar op het politiebureau wanneer zij beiden zijn opgepakt voor een kleine criminaliteit. De vonk slaat over en de twee besluiten af te spreken, nog zonder vermoeden naar wat dit teweeg kan brengen. Al snel komen de twee tieners er achter dat de bendes waarbij zijn behoren geen positieve blik hebben op Maleva en Marwans prille verliefdheid. Het koppel probeert, als poging om elkaar te redden, de vrede in hun bendes te bewaren maar de aangewakkerde woede van de andere bendeleden lijkt moeilijk te sussen. Pogingen tot het verlaten van de bende zijn ook tevergeefs. Wie eenmaal lid is van de bende blijft lid totdat, in Maleva’s geval, degene toestemming krijgt om te vertrekken. De spanningen lopen op tot aan het alles beslissende gevecht in een metrostation. Hierbij worden de verschrikking van de straatcultuur in Molenbeek pas echt duidelijk. Maleva en Marwan verlaten, zoals het klassieke verhaal verteld, het toneel.

‘Black’ is rauw en meedogenloos. Het publiek krijgt een indrukwekkend beeld op de roerige tienerjaren die, in deze maatschappelijke context, sterk worden beïnvloed door het opgroeien in één van de meest beruchte achterstandsbuurten in België. ‘Black’ vertelt het verhaal van familiebanden die je, tegen wil en dank, worden opgedrongen en die je je gevoel van moraliteit doet vervagen totdat er enkel nog één doel overblijft: overleven.

Black,  14 January 2016 (Nederland) Recensie geschreven op: 8 januari

[familythemovie-blog]

Literatuurverslag / vlog over het boek 'Laat me nooit alleen' van kazuo ishiguro in het kader van het familieblok, AVM jaar 2. 

[familythemovie-blog]

Recensie: Kleine Ijstijd

Een groep ex-bandleden komt na de dood van hun geliefde vriend en frontman Kas samen in een landhuis in Limburg om zijn as over het heuvellandschap uit te strooien. Na de breuk van de band zijn de vrienden allen een andere weg ingeslagen. Nu ze zich weer in het huis verzamelen waar ze een half jaar terug Kas zijn begrafenis hielden, stijgt de temperatuur en begint het water in de doofpot met oude geheimen te borrelen. Met de komst van Delphina, de knappe, jongere vriendin van één van de bandleden staat ieders verstandhouding op scherp en wordt er iets aan het licht gesteld wat groter en belangrijker is dan enkel wat drama van vroeger.

Paula van der Oest, de maakster van ‘Kleine Ijstijd’ heeft een welbekend maar goed werkend recept gepakt wat een mooie, hartelijke film heeft opgeleverd. Ze heeft de vriendengroep in een familiair jasje gegoten waardoor de jarenlange vriendschap tussen de bandleden geloofwaardig over komt. Ze kunnen kibbelen, elkaar in de haren vliegen maar ook liefhebben en lachen zoals een familie dat doet. Het gezamenlijke gemis naar vroeger, naar betere tijden, verbindt deze vrienden met elkaar. Ze hebben, na de dood van hun zanger Kas, allen voor een nieuw bestaan gekozen en delen in zekere zin nog maar weinig. Wanneer de avond aanbreekt en de wijnfles open wordt getrokken komt ook het verdriet en gemis naar hun vriend naar boven. De film wordt geleid door een hint van melancholie maar wordt ook luchtig gehouden door de komische dialogen tussen de ex-bandleden die eigenlijk allemaal in een flinke midlifecrisis verkeren. De manier waarop Paula haar ‘familie’ heeft neergezet is inspirerend. Het zijn archetypes die toch niet in het cliché vallen en dat komt voornamelijk door de oprechte emoties die ze tonen en de zwarte kanten die tijdens het verhaal naar boven komen. Een groep volwassenen die terugverlangt naar het zorgeloze en avontuurlijke van hun vroegere jaren.

Kleine Ijstijd,  19 October 2017 (Nederland) Recensie geschreven op: 4 januari

[familythemovie-blog]

Recensie: De helaasheid der dingen

“God schiep de dag en wij slepen ons erdoorheen” is het motto en tevens een goede beschrijving van het leven van de familie Strobbe. De dertienjarige Gunther Strobbe woont met zijn vader Celle, zijn Oma Meetje en zijn drie ‘nonkels’ Breejen, Petrol en Koen en het Belgische dorpje Reetveerdegem. Gunther groeit op in een familie van dronkenlappen, werklozen en agressievelingen. De dagen glijden aan de familie voorbij waarbij er weinig meer gebeurt dan drinken, feesten en nonchalante sekspartijen. Naast het zijn van een verschrikkelijk voorbeeld voor Gunther fungeert de familie ook nog eens als tikkende tijdbom die vroeg of laat zal moeten ontploffen. Met ieder doldwaas idee van de vier broers verslechtert de situatie in het smerige arbeidershuis in Reetveerdegem. Er worden wedstrijden naaktfietsen, bierzuiptoernooien en andere bizarre evenementen georganiseerd. Vader Celle probeert Gunther in zijn opvoeding wat bij te brengen maar kan het, door de drank, niet laten om van tijd tot tijd onnodig de harde hand te gebruiken. Ook de ooms zijn met Gunther begaan. Ze leren hem op hun eigen manier de lessen van het leven en verzekeren hem zijn naam altijd eer aan te moeten doen. “Ge zijt een Strobbe” zeggen ze. De bom ontploft wanneer de familie in het oog valt van de kinderbescherming en Gunther wordt overgehaald tot het verhuizen naar een internaat. Vanaf dit moment moeten de mannen hun manier van leven eens kritisch gaan bekijken. Kiezen ze voor een beter en gezonder bestaan of besluiten ze niets te doen en zich over te geven aan de helaasheid der dingen.

Deze drama film, geregisseerd door Felix van Groeningen, belicht een familie die als geen ander waarde hecht aan een vals bestaan. De Strobbes zijn trots op hun naam en zullen deze tot het einde der tijden verdedigen. De karakters leiden zelf stuk voor stuk een triest leven en de melancholie van verloren liefdes is zichtbaar in alles wat ze doen. Een erg mooie verfilming van het boek van Dimitri Verhulst.

De helaasheid der dingen,   8 October 2009 (Nederland) Recensie geschreven op: 30 december

[familythemovie-blog]

Recentie: The Virgin Suicides

Het leven van een groep tienerjongens verandert drastisch wanneer zij horen over de mislukte zelfmoordpoging van hun buurmeisje Cecilia Lisbon. Deze gebeurtenis zorgt voor flink wat oproer in de rustige woonwijk in Detroit. De buurt, inclusief de jongens, begint hevig te speculeren over Cecilia’s beweegredenen. De vraag ‘waarom?’ wordt aan het meisje niet gesteld en blijft hierdoor ook onbeantwoord. Wanneer Cecilia een week later nog een zelfmoordpoging doet en zichzelf succesvol aan een spijl van het tuinhek weet te spietsen, weten haar streng gelovige ouders genoeg. Cecilia’s vier oudere zussen zullen direct in bescherming moeten worden genomen. Dit heeft vervelende gevolgen voor het sociale leven van de meisjes. Op het moment dat de Lisbon zusjes de buurt inwisselen voor hun slaapkamers, betreden ze onbewust een podium in de hoofden van de jongens. Een podium met een tragisch decor waarin de meisjes dienen als hoofdrolspeelsters. Geen enkele beweging blijft nog onopgemerkt en ieder verkrijgbaar flintertje van één van de zusjes wordt verzameld en tentoongesteld. Wanneer Lux Lisbon, na het jaarlijkse schoolbal, niet gehoorzaamd aan de wensen van haar ouders , zijn alle zusjes hier het slachtoffer van. De voordeur gaat op slot en de buitenwereld is enkel nog te aanschouwen door het slaapkamerraam. Na een tijd van wegkwijnen maken de meisjes de beslissende keuze om niet toe te geven aan de toorn van hun vader en moeder. Ze weten te ontsnappen en laten de jongens hiermee in totale verwarring achter.

The Virgin Suïcides is enorm sferisch en voert de kijker mee naar een eeuwige, zorgeloze zomer in de jaren 70. Er heerst echter een ondergronds verdriet in het leven van de meisjes waar niemand aandacht aan lijkt te schenken. Een gevoel van melancholie en weemoed geeft de gehele film door hints naar het einde. De bloedmooie zusjes gaan op in elkaar en zijn allen samen een karakter op zich. Het karakter van een mysterieuze, ongelukkige, jonge vrouw naar wie niet wordt geluisterd en die snakt naar een uitweg. Dit gegeven, wat Sofia Coppola zo goed in beeld heeft gebracht, schijnt een zeer interessant licht op de film omdat zij hier de sterke band tussen de zussen zo bijzonder laat zien.

The Virgin Suicides, 21 september 2000 (Nederland) Recensie geschreven op: 26 december

[familythemovie-blog]

Recensie: Shoplifters

Aan het randje van de Japanse hoofdstad Tokyo woont de familie Shibata. Dit gezin is, net zoals vele gezinnen in Japan, overgeleverd aan de onverbiddelijke gruwelen van extreme armoede. De familie leeft van dag tot dag en schraapt, door middel van winkeldiefstallen, de eerste levensbehoeften bij elkaar. In deze moeilijke omstandigheden is, wonderlijk genoeg, aan aandacht en zorg geen gebrek. Dit blijkt wanneer Osamu, de vader, en zijn zoon Shota op één van hun dieventochten in aanraking komen met de kleine Yuri. Ze treffen het meisje aan wanneer zij, gekleed in enkel een zomerjurkje, bezig is met het verzamelen van bierdopjes op het balkon van haar huis. Yuri wil niet spreken maar de littekens op haar armen zeggen genoeg. Het kind wordt meegenomen en eenmaal thuis, opgenomen in de familie. Met Oma’s pensioen, Aki’s bijverdiensten als stripper, Nobuyo’s dagloon en de winkeldiefstal weet de familie dit zesde mondje ook te vullen.

Kore-eda Hirokazu weet in Shoplifters het publiek te ontroeren, te verrassen en te laten twijfelen. De kijker wordt, bij iedere nieuwe onthulling, steeds nieuwsgieriger. Wie is deze familie eigenlijk en welke geschiedenis delen zij met elkaar? Dit realistisch drama brengt ons beeld van recht en onrecht aan het wankelen. Allereerst wordt het gevoel van oneerlijkheid weggenomen bij het zien van de winkeldiefstallen. Dit komt omdat de familie zo vertederend is. De kleine criminaliteiten maken plaatst voor iets groters en de vraag komt op of de Shibata’s het medeleven van de kijker nog wel verdienen.

Kore-eda stelt een belangrijke vraag aan de kaak; wat maakt mensen een familie? Is dit enkel een bloedband of misschien nog meer? Zijn de Shibata’s niet aan elkaar verbonden door het delen van een uiterst uitputtend bestaan waarin zij, meer dan ieder welvarend gezin, onvoorwaardelijk en belangeloos de zorg voor elkaar dragen?

Manbiki kazoku (originele titel) 13 december 2018 (Nederland) Recensie geschreven op: 19 december

[familythemovie-blog]

Een gesprek met Gizelle over haar familie (deel 2)

[familythemovie-blog]

Een gesprek met Gizelle over haar familie (deel 1)

[familythemovie-blog]

Een collage van verschillende stills uit familiefilms -en series die ik heb gezien en nog een keer wil kijken voor inspiratie (deel 3)

[familythemovie-blog]

Een collage van verschillende stills uit familiefilms -en series die ik heb gezien en nog een keer wil kijken voor inspiratie (deel 2)

[familythemovie-blog]

Shoplifters, The Virgin Suïcides and more..

Hier ben ik. Terug van weggeweest. De feestdagen en kerstvakantie heeft het bloggen even op stil gezet maar hiermee ook het hoofd wat rust gegund. Er is nu weer ruimte voor nieuwe ideëen. Ik heb in deze vakantie aardig wat (familie)films gekeken en wil er twee even uitlichten. 

Shoplifters. Shoplifters zag ik met mijn vriendin in het Louis Hartlooper Complex. Zij had een artikel over de film gelezen en stelde voor deze in de bioscoop te bezoeken. Zelf had ik even snel online de synopsis opgezocht maar verder geen tijd besteed aan verdere recenties of het bekijken van de trailer. Tijdens het kopen van de kaartjes zag ik voor het eerst de poster van de film hangen en kreeg ik dus een beetje een beeld van hoe de karakters er uit zouden zien. Eenmaal in de zaal werd er gefluisterd dat Shoplifters was genomineerd voor een oscar. Met deze verzameling van informatie ging ik de film in. Het kostte me even, ongeveer een kwartier, om in de film te komen en ook het trage tempo te vatten. Uiteindelijk heeft de 2 uur durende film me niet per sé verrast, want ik had geen verwachtingen, maar zeker enorm ontroerd en geïnspireerd. De karakters en hun relatie tot elkaar wordt pas laat in de film duidelijk wat een meeslepende werking heeft voor het verhaal. Het heeft me na laten denken over de betekenis van en de voorwaarden voor het zijn van een familie. Wie bepaald aan wie deze naam gegeven mag worden? Kan je ook voor je familie kiezen? Shoplifters zorgt zeker voor wat denkstof. Mijn vriendin vertelde, na de film, over een verhaal van haar vader die werkt in de zorgbranche. Hij regelt noodhulpgezinnen voor kinderen die dit nodig hebben. Ook hier is er sprake van kiezen voor een familielid. Uit de combinatie van deze verhalen kwam een klein conceptidee.

The Virgin Suïcides. The Virgin Suïcides keek ik met mijn familie in mijn ouderlijk huis op tv. Ik vond de film op de filmlijst in de module van dit blok en kon me herinneren dat deze film meerdere malen ter sprake was gekomen in de laatste les voor de vakantie. Sofia Coppola, de schrijfster en regisseuze, was mij al bekend en de films die ik van haar had gezien vond ik erg interessant. Verder wist ik niets van de film en was mijn moeder de enige die hem al een keer had gezien (al wist ze dat niet zeker en heeft ze de hele film lang getwijfeld). Wat mij boeide aan The Virgin Suïcides was het idee van de Lisbon zusjes als deel van een tragisch decor. De meisjes worden, bijna als dierentuindieren, geobserveerd door een groep jongens uit hun buurt Ze Kiezen er uiteindelijk voor deze stalkers het einde van hun noodlottige verhaal van dichtbij te laten bekijken en de jongens hiermee in totale verwarring achter te laten. Er zitten veel interessante symbolen in de film die een aantal vragen ontrafeldenmaar ook naar het einde lijkt te hinten. Zelf vond ik de metafoor van de iep in de voortuin erg mooi. Wanneer de meisjes de boom willen beschermen tegen het omzagen legt één van de rooiers uit dat de ene zieke boom alle andere bomen in de tuin ook ziek zal maken en ze allemaal dood zal laten gaan. Dit wijst op het jongste zusje Cecilia die als eerste zelfmoord pleegt. Door deze metafoor lijkt de film te insinueren dat Cecilia hiermee de gedachten in haar zusjes hun hoofd heeft geplant. Het is een opmerkelijke film met wederom veel stof tot nadenken.

Films die ik verder heb gekeken maar al wel een keer had gezien zijn; Sense and Sensibility Novecento De helaasheid der dingen

[familythemovie-blog]

Een gesprek met Dagmar over haar familie (deel 2)

Dagmars verhaal over haar vader en zijn visie op kinderen krijgen deed me nadenken over mijn eigen vader. Ook hij had ooit voor zichzelf besloten dat hij geen kinderen wilde omdat hij geen kinderen wilde laten opgroeien in een maatschappij zoals deze. Dit is iets wat vaker naar boven is gekomen in gesprekken met vrienden. Vaak zijn het de vaders die om deze reden geen kinderen willen. Zelf heb ik het idee dat dit bij mijn vader te maken had met zijn eigen jeugd die niet geweldig is geweest en waarin mijn vader niet genoeg aandacht kreeg van zijn ouders. Of dit ook het geval was bij Dagmars vader heb ik jammer genoeg niet gevraagd. Ik vind vind het idee van geen kinderen willen krijgen om bovenstaande reden een interessant gegeven voor een verhaal. Zeker omdat er onderzoek kan worden gedaan naar wat er dan precies zo verkeerd is aan een maatschappij zoals deze en waarom iemand die niet geschikt kan ervaren voor het opvoeden van kinderen. Ook ben ik benieuwd naar wat er uiteindelijk voor de ommekeer kan zorgen. Bij Dagmars vader was het zo dat zijn vrouw hem voor de keuze stelde dat hij óf kinderen met haar moest nemen óf dat ze bij hem weg zou gaan. Bij mijn vader was het zo dat er opeens iets in hem veranderde toen mijn moeder hem vertelde dat ze zwanger was. Dat er toen en soort ‘vader knopje’ aan ging. Dat is tenminste wat hij zegt.

[familythemovie-blog]

Een gesprek met Dagmar over haar familie (deel 1)