fikret-i - Tumblr blog

[fikret-i]

Yaş geldi kırka çıktı.

Bayramlaşmaya giden değil bayramlaşmaya gelinen taraf olmaya az kaldı.

[fikret-i]

Yaş 40! Kemale erdim diye kendimi avutsam da şaire göre ömür sermayemin çoğunu tüketmiş bulunmaktayım. Niyazi-i Mısrî'nin "Günde bir taşı bina-yı ömrümün düştü yere, Can yatar gafil, binası oldu viran bîhaber." dediği gibi, vücudum kabir tarafına bir inişten koşar gibi gidiyor. Burada misafiriz ve buradan da diğer bir yere gideceğiz. Said Nursi Hazretlerinin, "Misafir olan kimse, beraberce götüremediği bir şeye kalbini bağlamaz. Bu menzilden ayrıldığın gibi, bu şehirden de çıkacaksın. Ve keza bu fâni dünyadan da çıkacaksın. Öyle ise, aziz olarak çıkmaya çalış." Temennisine mazhar oluruz inşallah.

[fikret-i]

Bismillah! İlk aşı uygulamam.

Ya tutarsa? İhtimaliyle, tutması ümidiyle...

[fikret-i]

Tehlikeli yollar üzereyiz hep.

Allah istikametten ayırmasın.

[fikret-i]

İçinde oluşan fırtınaları kimseye anlatamıyorsun. Biliyoruz ki anlatsak da anlamayacaklar. Anlasalar da çare olamayacaklar. Dışarıdan her şey güzel görünüyor olabilir; maddi cihetle güzel de gidiyordur belki. Ya kalbin? Ya ruhun? Feryad eden sessiz çığlıkların... Kimse bilmese de kendi kendine ne acılar yaşıyorsun ey biçare insan!

[fikret-i]

Sizin mi'racınızı tebrik ve Mi'rac Sahibi'nin (A.S.M.) sünnet-i seniyesine sizi ve bizi tam muvaffak eylemesine rahmet-i İlahiyeden niyaz ediyoruz.

Her mü'minin namazı, onun bir nevi Mi'racı hükmündedir.

Allah, bu mübarek geceyi bizlere bereketli kılsın inşallah.

[fikret-i]

Sayfamın anonlarla dolmasından bıktım. Anonlarınızın sorularını herkes okumak zorunda değil. Yaşınız kaç? Nerelisiniz? Sevgiliniz var mı? Tamam da bunlardan bize ne? Artık çok anon paylaşanı takipten çıkacağım.

[fikret-i]

Tek başıma yolculuk yapmayı seviyorum. Yol, bana beni hatırlatıyor. Geride kalan yollar hatıralarımı, gideceğim yollar hayallerimi temsil ediyor. Muhasebe imkanı buluyorum. Yaptığım yanlışların ağırlıkları çökerken üstüme ileriye ümitle bakıyorum. Hatalarımın tekrarı olmaması noktasında kendimle sözleşirken... Olması muhtemel güzelliklerin ihtimalini düşünüp mutlu oluyorum.

Yola çıkıldı evet. Biliyorum ki az bir dikkatsizliğim yoldan çıkaracak beni. Ve dahi sonrası, ya felç ya ceset. Kalan ahirki hayatımda da şayet varsa biraz müddet; yapılacak yanlış-doğru, götürecek beni, ya Cehennem ya Cennet. Yeryüzü dahi beyaz kefenini giyiyorken seni faniye meftun eden bu derin gaflet, nedir Fikret?

[fikret-i]

Hepimizin kimsenin öğrenmesini istemediğimiz ayıplarımız var. Halk bir öğrense belki kimimizi taşlayacak. En hafifimize de kınayarak kinayeli kinayeli baktıracak ayıplar. Ey nefsim! Serkeş basiretsiz nefsim. Halkın öğrenmesinden hicap duyduğun hataları, günahları Ĥalık da görüyor bilmez misin? Nedir sendeki bu kadar rahatlık.

[fikret-i]

2006 yılından beri devam ettiğim idarecilikten ve sınıf öğretmenliği alanından din kültürü ve ahlak bilgisi öğretmenliğine alan değişikliği yapmış bulunmaktayım. Yeni alanımda öğretmenliğimi hakkıyla yapabilmeyi, sühuletle hayırlı talebeler yetiştirebilmeyi Rabbim nasip eder inşallah.

[fikret-i]

Rabbim kahramanlarımızın şehadetlerini kabul eylesin. Bu felakete sebebiyet verenleri, kalbinden zerrece de olsa bu olaydan mutlu olanları cehennemin dibine yollasın inşallah.

[fikret-i]

Bugün Cuma Namazı için ilçedeki Merkez Camiye gitmiştim. Cami kalabalıktı. Kışlık namazgah olarak kullanılan cam bölmenin arkasında yer bulup oturdum. Sonra önüme doğru baktım ki; babam. Bölmenin iç tarafında dizleri ağrıdığı için ayaklarını uzatarak sırtını da cama dayayarak oturuyordu. Camdan ona bakarken kendi yansımamı fark ettim. Sanki ona değil de gelecekteki ‘Ben’e bakıyordum. Kendimi Babam olarak tahayyül ettim. Ben de 35 sene sonra şayet ölmez isem o vaziyette olacağım. Yıllar önce o dizler sağlamdı. Babam dimdik ayakta, en ağır işleri yapmaktaydı. Çocukluğum geldi aklıma doksanlı yılların ortaları, benim ortaokul zamanlarım. Hiç unutamadığım bir anım var babamla ilgili: Bir gün çok hasta olmuştum. Tabi o yıllarda pratisyen hekime dahi ulaşmak çok zordu. Askerdeyken sıhhiyelik yapmış, döndükten sonra da askerde öğrendiği birkaç bilgiyle sıhhiyeliğine devam eden bir adam vardı. Her hasta olan yanına gider, o da her gelene bir-iki iğne yapar gönderirdi. Sonradan öğrendim penisilin dediğimiz antibiyotik ve ağrı kesici ateş düşürücü iğnelerden yapıyormuş. Bizim buralar engebelidir, tepelere kurulmuştur evler. Evimiz tepenin en yukarısında, sıhhiye dediğimiz adamın evi de diğer tepenin en yukarısında idi. Arada bir iki km mesafe var. Babam beni sırtına aldı zorlana zorlana o adamın yanına götürdü sonrada yine sırtında evimize kadar getirmişti. Ortaokul yıllarımdı; işte büyükçe idim. Ayaklarımın sallanarak ara ara yere değdiğini hatırlıyorum. Ateşin etkisiyle pek kendimde değilim tabi. Ahh az bir gücüm olsaydı babama o zahmeti verir miydim hiç. Babamı çok seviyorum. Fakirlik zamanlarımıza rağmen bana yokluğu hissettirmemeye çalıştı hep. İyice yaşlandı. Ömrü nihayete ermek üzere. Ben babamdan razıyım. İnşallah o da benden razıdır. Allah onu ve tüm fedakâr babaları iki cihanda da incitmesin.

[fikret-i]

Bazen kaçmak istiyor insan. Güzel addedilen şeylerden dahi kaçmak. Ayak bağı olanlardan da baş üstünde tutulanlardan da...

[fikret-i]

En güzel pozları, masum çocuklar ve yavrular verir.

Tüm öğretmenlerimizin, öğretmenler günü kutlu olsun

[fikret-i]

Öyle çıkarcıyız ki kendisini sevmeyen bir maşuku, kendisini sevdirsin diye yıllarca dua edip hunharca kabul olmasını bekleyen bir aşıktan farkımız yok bizim. En nihayetinde ikisi de mutlu olacaksa neden olmasın? 😊

[fikret-i]

Bizi hayattan küstüren, hayatı bize zindan eden musibetler, felaketler, yokluklar, mahrumiyetler değil! Şimdi ve geçmişte mutlu olduğumuz, lezzetlerde kaldığımız anlar ve anılardır. Nasılki çirkin güzelin derecesini hissettirir. Aynen öyle de ferahlı, mesrur anlar da sonra gelecek sıradan günlere dahi musibet nazarıyla baktırır. Öyle sevinçlerimiz olmuş ki nötr, sıkıntısız zamanlar dahi bizi boğar, bizi perişan eder olmuş.

[fikret-i]

Bazı zamanlar günahlar içinde öyle boğuluyoruz ki resmen dibi görüyoruz. Böyle zamanlarda insanın hakikat konuşası gelmiyor. Çünkü söylediklerine kendisi dahi inanmıyor. Haktan hukuktan bahsederken kendi kendine "peki ya sen?" diyor. Mübtela olduğu seyyiatından da bir türlü vazgeçemiyor. Öyle ümitsizvari bir hal üzre bunalımda geçen zamanlar. Sorsan ne bekliyorsun bu diplerde? Diyecek: bir ışık, bir kıvılcım... Korkarım Azrail'in tokatından hasıl olacak kıvılcımla ayıkacağız. Ey Rabbim! Gayrete tevessül edecek irade nasip eyle.