fionainfrankrijk

[fionainfrankrijk]

Vendu

Ons prachtige huis, maison La Forge, is binnen 1 week verkocht. Onwaarschijnlijk snel, vandaar dat het nu pas begint in te klinken. We hadden niet gerekend dat het zó snel zou gaan.

Want ook al zitten er wat ons betreft geen nadelen aan dit droomhuis vast, die zijn er natuurlijk heus wel. Maar je hebt die ene persoon nodig, dat ene stel, die er verliefd op worden en de nadelen voor lief nemen. Zoals het bij ons ook is gegaan. Een zogeheten ‘coup de cœur’.

We hadden kennis gemaakt en afscheid genomen van de aardige Limburgse oppassers die de zomer lang op ons huis zouden letten. Van de tientallen aanmeldingen op m’n oproep, heb ik het hen gegund. Ze leken me betrouwbaar, ze waren enthousiast én het zijn Labrador mensen. Voilà!

Een dag na ons vertrek naar Nederland ging ons huis in de verkoop. Wat eerder dan we bedacht hadden omdat we pas in februari van het volgende jaar naar de notaris willen, dat is namelijk belastingtechnisch gunstiger.

Maar omdat het voorjaar zo mooi is in de Perigord, en huis en tuin dan ook op hun best zijn, besloten we om het al per 1 juni aan te bieden. Degene die het graag wilde hebben, moest dan maar een paar maanden wachten op de oplevering, was onze gedachte. Er waren prachtige foto’s gemaakt waarvan ik enkelen in deze post heb bijsloten. De beschrijving van het huis was in het Frans en Engels (opgesteld door mijzelf); als ik zoekende was, zou ik het direct kopen!

Ik kreeg al heel snel, het huis stond nog niet eens online, een telefoontje van oppas Jos. Hij had Duitse mensen getroffen die om het huis liepen en ze hadden hem aangesproken en gevraagd of ze het huis mochten bezichtigen. Ze dachten dat Jos de eigenaar was. Jos zei dat hij het eerst met ons moest bespreken en noteerde hun naam en telefoonnummer. Props voor Jos!

Ik heb onze makelaar Martina gebeld en ze heeft contact opgenomen en een afspraak gemaakt.

Het blijkt dat deze ze bij chateau les Merles logeerden en getipt waren dat er een huis in het dorp te koop kwam of te koop was. Zo kan het dus ook gaan! Andere Fransen die bij les Merles golfen en ook zoekende waren, waren ook getipt en ook met hen is een bezichtiging afspraak gemaakt.

Spannend was het wel! Vanuit de online presentatie waren er nog geen reacties binnen, maar zoals Martina kordaat riep; ‘je hebt er maar 1 nodig!’

Eigenlijk hadden we op een bepaald moment 3 gegadigden voor ons huis. Een Nederlandse dorpsgenoot had eerder een bezoekje gepleegd nadat ze via via had gehoord dat het in de verkoop ging. Maar ze moest eerst nog haar eigen huis in het dorp verkopen en dat stond al vanaf vorig jaar zomer te koop, dus echt serieus heb ik haar niet kunnen nemen.

De Duisers die als eerste de afspraak met Martina hadden gemaakt waren razend enthousiast. Ik heb ze zelf dus niet ontmoet maar heb het allemaal vanuit Nederland mogen meemaken. Deze fysieke afstand vond ik best prettig.

We zijn dezelfde leeftijd en heten; hou je vast- der Graf und Gravin Von Pfeil! Ze zijn van adel! Het huis kwam iets te vroeg op hun pad maar voldeed aan al hun wensen, ook qua inrichting en stijl. Martina, die goed Duits spreekt, zei dat ze vonden dat de liefde voelbaar was in het huis. Een mooier compliment bestaat niet.

Het zou hun 2e huis worden en ze waren bereid om te wachten tot volgend jaar. Martina zei dat er geen enkel negatief woord over het huis uit hun mond is gekomen, alleen maar lof en bewondering. Na een 2e bezichtiging en een bod waar we het eens over konden worden is ons geliefde huis dus binnen 1 week verkocht aan dit enthousiaste Duitse stel van heuse adel. Meant to be!!

De Fransen haakten af, want het huis was kleiner dan ze dachten en ga zo maar door. Dat kan, dat je je er een andere voorstelling van maakt.

Een bevriende Engelse buurvrouw zei eerder al dat ons dorp steeds meer ‘gentrified’ geworden is. En met deze nieuwe mensen in het dorp is dat zeker een feit!

Als er aan me gevraagd wordt hoe ik me voel dan is mijn eerste antwoord dat ik opgelucht ben. Ik heb geen zorgen over het huis meer, en kan een nieuwe toekomst gaan plannen. Toch heb ik de afgelopen paar dagen een somber gevoel. De twijfels spoken door m’n hoofd;

Hebben we er wel goed aan gedaan? Door afstand te nemen van iets waar we zoveel van houden? Maar de mooie herinneringen zijn me heel wat waard en die neemt niemand van me af. Ik denk dat we nu moeten gaan voor een simpel leven, zonder de zorgen van bezittingen in den verre. Geen extra onderhoud, geen extra werk, geen extra kosten. Pensioneren in Frankrijk is toch niet wat we willen en dat geeft uiteindelijk niet. De gedachte dat we dit Franse avontuur hebben beleefd maakt ons blij en trots.

En Frankrijk blijft in ons hart ♥️, de Perigord kennen we inmiddels op ons duimpje en zullen we blijven bezoeken. En we dragen het stokje van ons Franse leven met een goed gevoel over aan de nieuwe eigenaren.

2026 wordt weer een jaar van veranderingen. Maar; ‘hey, what else is new?!’

[fionainfrankrijk]

Het Besluit

Ik ben in ons Franse huis en de vogeltjes fluiten rondom. Via een vernuftige vogel app, getipt door dochterlief, kan ik nu horen welke vogels het zijn. En het zijn er veel! De meesten ken ik ook uit m’n tuintje in Nederland, maar sommigen komen alleen hier voor, zoals de bosuil en de hop. Het frisse mei groen rondom in combinatie met het vogel gezang is zalvend.

Ik blik terug op laatste kwartaal van 2024 (vanaf oktober dan wel te verstaan want in september was De bruiloft en dat was een droom) als een kwartaal welke ik niet graag in herhaling neem. Naast mijn val (m’n knie is gelukkig voor 90% hersteld en ik ben mobiel), kreeg echtgenootlief een ontsteking aan zijn hartzakje waardoor hij een nacht in het ziekenhuis allerlei onderzoeken moest ondergaan omdat ze maar niet begrepen wat er precies aan de hand was. Na het gebruik van medicijnen is dat incident gelukkig met een sisser afgelopen.

Terwijl we ons verheugden op een familie Kerst in maison La Forge, brak op 24 december 2024 een brand uit in de woonkamer van het huis. De vlammen sloegen 3 meter hoog de lucht in! Ik ben me kapot geschrokken. De oorzaak was een kabel van de energiemaatschappij EDF wat in de fik ging. De elektriciteit in het huis is volledig afgebrand. Men zegt dat we geluk hebben gehad want als we er niet waren geweest was ons hele huis hoogstwaarschijnlijk compleet afgebrand!Mon Dieu! zeggen we dan op z’n Frans.

Gelukkig is ook dit incident met een sisser (!) afgelopen. Echtgenootlief heeft zelf de brand geblust, net voordat de brandweermannen kwamen. Het hele dorp liep uit; spanning en sensatie! Maar iedereen was reuze behulpzaam tot de burgemeester aan toe die een nood kabel vanaf de ‘mairie’ naar ons huis heeft gelegd zodat we electriciteit hadden voor de koelkast en de kerstboodschappen niet hoefden weg te gooien… merci beaucoup!

Nu, vier maanden later, is alles zo goed als opgelost en hersteld. Ik ben alleen 1 geliefd schilderij in de brand verloren, maar ach, het zijn maar spullen. Aangezien het niet onze schuld was hebben we aanspraak kunnen doen op de verzekering. Vanuit Nederland heb ik aangestuurd waardoor we nu de helft van de schade retour hebben. De afspraak staat in de agenda om bij hen langs te gaan om te vragen wat de status is.

Kerst met elkaar is evengoed doorgegaan. Zoonlief had onderweg naar Frankrijk auto pech maar ook dat is opgelost en kwam hij veilig aan. Soms bestaat het leven uit problemen die opgelost moeten worden!

Na de Kerst reden we terug naar Nederland. We vierden Oude jaarsavond bij mijn Amerikaanse nicht en alle zorg gleed even van me af terwijl we grappige spelletjes deden.

De maanden die volgden hebben we eerst onbewust en later bewust, de balans opgemaakt en hebben we het grote en moeilijke besluit genomen. Om. ons Franse huis. te verkopen.

Met pijn ons ons hart namen we deze beslissing. Je zou kunnen zeggen dat we wakker zijn geworden uit de droom. Het liefst heb ik dit prachtige huis dicht bij me want het moet verzorgd, gekoesterd en er moet in geleefd worden. De droom was mooi en wat hebben we ervan genoten (en nog steeds), maar het is ook een grote zorg.

Ik heb er vrede mee inmiddels. Ik ben nu een maand samen met de hondjes hier. Dochterlief heeft me een weekje gezelschap gehouden en dat was heel gezellig. Maar ik ben al afstand van het leven hier aan het nemen en bekijk alles hier met een minder rooskleurige blik dan voorheen.

Ja, het is hier prachtig. De natuur is overweldigend, de dorpjes zijn stuk voor stuk plaatjes, het tempo ligt hier lager. Je vind hier rust en ruimte. Maar er is ook herrie, geroddel en achterklap in zo’n Frans dorp. En dat moet je meemaken om het te weten. En zo’n oud huis is, zoals al gezegd, een hele zorg.

Sinds ik hier ben heb ik de buiten electriciteit op orde laten brengen want dat was door de brand verwoest, het zwembad operationeel gekregen door het zwembad mannetje en schoon laten spuiten door de tuinman, de verwoeste kast in de woonkamer geschilderd, een loodgieter opgetuigd om de lekkage van de gastenbadkamer te verhelpen en ben ik bezig om de lekkende schoorsteen pijp op te lossen. Dit hele waslijstje is dan nog exclusief de contacten en administratieve rompslomp die de verkoop van een Frans huis met zich meebrengt.

M’n insteek was om deze weken aan m’n boek te werken en om de illustraties af te maken voor het kinderboek van m’n nicht. Die plannen zullen moeten wachten tot ik weer terug ben in Nederland vrees ik.

Dus zijn m’n dagen gevuld met het bovenstaande, plus de zorg voor de tuin, lopen met de hondjes, de was en de boodschappen. Klagen doe ik niet, want ik doe het allemaal met liefde. Echtgenootlief komt ons straks ophalen en een lieve buurvrouw en vriendin uit Nederland komt een paar dagen logeren.

Toch kijk ik stiekem al uit naar het volgende hoofdstuk in m’n leven. M’n wens is rust en balans en kwaliteit van leven te hebben in dat ene leven in Nederland. We gaan niet pensioneren in Frankrijk. Mogelijk kopen we een camper en gaan we erop uit met onze labjes. We gaan nog wat mooie reizen maken, nu we nog kunnen qua gezondheid, want daar moeten we op onze leeftijd gewoon aan denken.

De eerste mooie reis dient zich al aan want we vieren onze 40 jarige trouwdag in Zuid Afrika. Wow! Ik ga de ‘big 5’ zien!

Maar voorlopig mogen we nog genieten van onze trots; ‘maison la Forge’. Het mooiste huis in de omgeving. We hebben geen haast. Ik hoop dat de toekomstige nieuwe eigenaren net zoveel van je zullen houden als wij dat hebben gedaan.

Maison la Forge, je t’aime beaucoup. ❤️

[fionainfrankrijk]

Keukenrol wat een lol

Ik heb even niets gepost want ik ben eindelijk mijn familie verhaal aan het opschrijven. Ik heb tenslotte veel tijd op het moment want ik heb een rare val, notabene in m’n atelier, gemaakt en daarmee m’n knie banden gerekt, gescheurd of gekneusd. Dat weten we pas over een week. Als blijkt dat ik niet opknap dan wordt er een foto gemaakt. Dus de foto onderaan de post moet een gemorfde Labrador ik voorstellen gemaakt door een atelier genoot met AI. Hij is bizar!

We gaan nu ook niet naar Frankrijk want dat heeft voor mij in ieder geval geen zin. Ik ben niet mobiel en kan de trap niet op. En dan heeft echtgenootlief het alleen maar druk met op- en neer rijden om de boodschappen te doen en de honden uit te laten.

Dan is het in Nederland wat gemakkelijker want je krijgt meer gedaan in een kortere tijd, de afstanden zijn nu eenmaal korter. Want ik moet een beroep doen op m’n 2 mannen omdat ik de knie niet mag belasten en rust moet houden.

Afgelopen week was zoonlief vrij dus hij had mam dienst. Hij heeft wat taken in huis gedaan, de boodschappen en de honden uitgelaten. Alles met een smile, sterker nog, door het mooie weer had hij ervan genoten om met de meiden door het bos te wandelen. ‘Ik heb alleen geen zakdoeken meegenomen mam, want die kon ik niet vinden!’.

Ok, dacht ik, wat is er mis met vragen waar de zakdoekjes lagen? Maar ik zei niets want ik was natuurlijk blij dat hij überhaupt in z’n vrije tijd de boodschappen had willen doen. En ik zei ook niets van de 50 euro die hij bij de slager had uitgegeven want hey, hij had het allemaal voor mij gedaan.

Vandaag heeft echtgenootlief de boodschappen gedaan. Op het lijstje stonden weer de zakdoekjes en ook servetten. Ik pak de boodschappen op m’n dooie akkertje uit. Met de kniebrace durf ik dat wel aan, maar ik mag geen onverwachte beweging maken.

Ik pak een dubbelpak keukenrollen uit, die niet op m’n lijstje stonden want ik heb ze nog volop op voorraad. En ik pak geen servetten en ook geen zakdoekjes uit de tas. Ik vermoed dat echtgenootlief ze ook niet heeft kunnen vinden en ook niet gevraagd heeft waar ze dan wel lagen. En in plaats daarvan dat dubbelpak keukenrollen heeft meegenomen. Ik zucht m’n irritatie weg.

We hebben het vermakelijke programma B&B vol liefde met elkaar bekeken. We verbaasden ons omdat het merendeel van de mannelijke deelnemers geen vragen stelden aan hun gastvrouwen. Hoe kun je dan ooit iemand leren kennen? Het is iets wat bij sommige mannen hoort en ik weet niet waar het aan ligt, maar het is blijkbaar heel lastig voor hen om vragen te stellen. Heeft het met kwetsbaarheid te maken? Een trotse man geeft zich niet bloot door te vragen?

M’n irritatie ligt niet alleen hieraan. Het is de afhankelijkheid waar ik niet zo goed tegen kan. Plus het mooie herfstweer waar ik op dit moment alleen maar van achter de ramen naar kan kijken.

Wat een lol!

[fionainfrankrijk]

Zwembad

Wat een zaligheid is het om je eigen zwembad te hebben! Met geen pen te beschrijven! In de tijd dat we in de landen Indonesië, Nigeria en in de Emiraten woonden, heb ik in fraaie zwembaden m’n baantjes getrokken en daar voelde ik me heel goed bij.

Maar nu ik in m’n eigen zwembad in de stilte van de ochtend, of bij het vallen van de avond, of zelfs op het heetst van de dag, m’n baantjes mag trekken, geeft dat een àlles overstijgende ervaring. Op- en neer, op- en neer, adem in- en uit in je eigen crystal helder blauw water. Daarbij komt dat de ligging van het zwembad zodanig is dat je tijdens het zwemmen een uniek uitzicht hebt. Dit uitzicht op de toren ‘Don Jon’ van het dorp, is nergens anders ter wereld te vinden. En geeft een compleet gevoel van ‘bien être’.

S ochtends is het het eerste wat ik doe, kijken hoe het water erbij ligt. Moet er wat water bij gevuld worden? Want door de warmte verdampt het water behoorlijk snel. Is het chloor gehalte op peil, de PH waarde oké? Ik check het iedere dag en met m’n net veeg ik de oppervlakte schoon, wat een bijna meditatief karwei is. De zwembad stofzuiger doet z’n werk op de bodem ‘et voila!’ Klaar is het voor de dag.

Dat neemt niet weg dat je soms ook je zorgen hebt. Deze hebben we in de 2 jaar dat we het zwembad hebben al gehad! In het begin bleef het water groen. Deze zomer was het water bij het openen van de zwembad hoes ook weer de kleur van erwtensoep. Het heeft dagen geduurd voordat het water weer helder was. We hebben het water letterlijk een chloor ‘shock’ gegeven. In ons enthousiasme hebben we de chloor onverdund toegediend waardoor de liner (bekleding) van het zwembad een flinke optater kreeg met gevaar op scheuren. Al doende leert men en dat overkomt ons niet nog een keer!

Sinds een paar dagen doet de filter pomp het niet meer. Ik heb iets horen gieren maar wist 1,2,3 niet waar het geluid vandaan kwam. Wel was het me opgevallen dat de pomp niet meer aansloeg. Onze zwembad meneer Jean Paul constateerde dat de pomp stuk was.

Dus heb ik er weer een klus bij om op te lossen, en heeft het de hoogste prioriteit. Over slechts 2 en een halve week is de bruiloft van dochterlief en worden er foto’s in de tuin gemaakt. Ons huis is het startpunt van een fraaie bruiloft in het Franse platteland. Dan moet m’n geliefde zwembad natuurlijk wel weer helemaal top zijn!

[fionainfrankrijk]

Vleermuis en ander gespuis

Het leven ‘a la campagne’ staat vol uitdagingen en er is geen dag hetzelfde. We volgen het ritme van de natuur en zijn zijn onderdanen. Is er storm op komst? We zitten de tuinspullen veilig en klappen de parasollen in. Wordt het warm? We houden de luiken dicht en weren de zon uit het huis!

Soms vraag ik me af of ik meer een vrouw van de stad ben, of een vrouw van het platteland. Misschien ben ik wel van beiden?

Hoe dan ook, ik ben nu wat weekjes alleen en de hondjes en ik zitten in een bepaald ritme. Om de hitte van de dag voor te zijn, kun je ons voor dag en dauw in het bos vinden, waar we van alles beleven. We zien er een hert, ezeltjes en ruiken de vos en wild zwijn. Daarna gaan we de tuin in en krijgt het zwembad z’n dagelijks onderhoud en de plantjes water. De honden vergezellen me en gaan pas naar binnen voor hun ochtend dutje als ik ook naar binnen ga voor mijn 1e kopje koffie in de stilte van de vroege ochtend.

Zo’n ritme is fijn en geeft houvast. O wee als er vanaf wordt geweken, paniek!

Vorig jaar hadden we voor het eerst een nachtelijk bezoek van een piepklein vleermuisje in de slaapkamer. Ik had gedacht dat dat een toevalstreffer was en niet verwacht dat het me nog eens zou overkomen! Maar zo waar; om 2 uur ‘s nachts een paar nachten geleden hoorde ik krassen van nageltjes, gefladder en luid gebonk tegen de verwarming aan. Ik was direct klaarwakker en herkende het geluid. Er was weer een vleermuis in de slaapkamer! Hoe hij binnen is gekomen is me een raadsel omdat ik ultra voorzichtig ben geweest met het openen van deuren en ramen, vooral in de schemerte. En dit keer was er geen echtgenootlief aanwezig om met de handdoek te wapperen! Ik knipte het licht naast m’n bed aan en zag hem als een gek door de slaapkamer zoeven. Het was een joekel van een beest. M’n slaapkamer plafond is vrij laag, dus ik was bang dat hij mij zou raken als ik uit bed kwam. Ik wist nog van de vorige keer dat ze van het licht af vliegen en dat je daar tegenover een raam moet open zetten. Dus deed ik alle lichten aan. Hij werd gek! Ze zijn dan hun oriëntatie kwijt en raken in paniek.

Daarna sjeesde ik m’n bed uit, rende naar de overloop, deed de deur dicht naar beneden, en zette daar de ramen open. Ik rende daarna de badkamer in, deed de deur dicht, en bad dat ie z’n ontsnappingsroute zou vinden. M’n hart bonkte in m’n keel. Ik wenste geen confrontatie aan te gaan met dit dier. Hij moest weg uit m’n huis en het liefst op eigen kracht! Na een paar minuten was het stil. Ik hoorde geen gezoef meer. Zou hij weggevlogen zijn? Die uren die volgden heb ik met alle lichten aan in de slaapkamer geen oog dichtgedaan. Ik had hem niet zien vertrekken, dus zeker weten wist ik het niet!

De volgende ochtend googlede ik ‘Hoe weer je een vleermuis uit je huis?’. Moest ik strengen knoflook voor de ramen hangen?! Alle gekheid op een stokje. Dit is het leven ‘a la campagne’. Er komt van alles onuitgenodigd je huis binnen. In de winter komen de wanten (platte insecten die geen kwaad kunnen maar stinken als je ze plet) hun beschutting zoeken in de warmte van je huis. En, als ze de kans krijgen, zoeken de muisjes ook hun heil in je huis. Weg met die beesten! Daar doen we ook alles aan, maar 100 procent lukt dat nooit met zo’n oud huis vol kieren en gaten. Ik ben al blij dat we geen slang in huis hebben wonen of dat er een steenmarter in het dak zit, want deze laatsten kunnen behoorlijke schade verrichten.

En in de zomer komt er ander gespuis onaangekondigd je huis binnen. Terwijl ik 2 joekels van ‘waakhonden’ heb rondlopen! Na m’n baantjes zwemmen kwam ik opgepept de kamer binnen. Daar trof ik Biba aan die op haar manier heel hyper was. Ze rende cirkeltjes in de kamer, kwispelde en keek steeds naar boven. Ik hoorde het voordat ik het zag. Gefladder! De moed zonk me in de schoenen. Hij was niet weg gegaan maar had zich schuil gehouden in de woonkamer!

Toen zag ik tot mijn opluchting dat het geen vleermuis was maar een vogel. Hoe was hij nu weer binnen gekomen? Dwars door het vliegengordijn gevlogen?! Om gek van de worden! De vogel bleef hoog (m’n woonkamer plafond is wel 3 meter hoog op het hoogste punt) rond cirkelen om daarna te landen op 1 van de balken. Hij moest weg en ik kon er niet bij! Uiteindelijk heb ik de Parijse buurman erbij gehaald en heeft hij de vogel kunnen vangen en in veiligheid kunnen brengen. Het was nog een jong vogeltje zagen we, die volledig de weg kwijt was. Voor de vogel ben ik niet bang, ik ben dol op vogels, maar waar ik niet tegen kan is het feit dat ik geen controle heb op hun gedrag. Het gefladder, wat gaat het doen? Valt het mij aan? Gaat er iets kapot? Wat doen de honden ermee?

Alles is welkom in ons Franse huis. Maar dan op uitnodiging! Weg met al het gespuis!

[fionainfrankrijk]

Een drollig verhaal

In Nederland is het vaak goed geregeld voor de honden eigenaren. In onze gemeente hebben we speciale honden prullenbakken, vaak ook nog met gratis hondenpoepzakjes, waar je de grote boodschap van je hond in kunt deponeren. Alles wordt er aan gedaan om de omgeving ‘poep vrij’ te houden. En vanzelfsprekend is het in Nederland dat als je een hond hebt, je ze uit te laat. Dat het niet altijd gaat zoals gewenst, laat ik in het midden. Het wordt in ieder geval gefaciliteerd!

In ons Franse dorp is het een heel ander verhaal. Ik wil vooropstellen dat m’n ervaring gebaseerd is op leven in een Frans dorp, en niet op de grote stad. Wel weet ik dat je in Frankrijk ook beboet kan worden als je de boodschap van je hond op straat laat liggen.

Met mijn Nederlandse mentaliteit en 2 flinke honden hebbende, ben ik me ervan bewust dat het in principe ‘vervuilers’ zijn. Ik wil niet dat andere mensen last heb van de drollen van mijn meiden in de straatjes van ons Franse dorp. Ben ik ‘dans le forêt’ dan is het een ander verhaal. De meiden zoeken dan ook hun eigen privé plekje op en doen dan tussen het hoge gras netjes hun behoeften. Niemand heeft er last van, het ligt naast de drollen van de reeën en de zwijnen, en het vergaat.

Maar loop ik een rondje in het dorp, dan ruim ik het netjes op in de daarvoor bestemde afbreekbare zakjes die ik altijd bij mij heb. Helaas hebben we geen speciale prullenbakken zoals in Nederland om de zakjes in te deponeren. Toen ik aan de Burgemeester vroeg of het een optie zou zijn om deze in ons dorp te plaatsen was zijn antwoord; ‘Dan zouden we ze alleen voor jou plaatsen want jij bent de enige in het dorp die met de honden loopt’. Dat is niet helemaal waar, maar inderdaad, de mensen in ons dorp die hun honden uitlaten, zijn op 1 hand te tellen. Fransen laten hun honden in de tuin hun behoeften doen, en als de wind verkeerd staat, hebben wij de lucht ervan. ‘No way José’ ga ik de meiden dit gedrag aanleren!

Om een heel rondje met 2 zakjes met drollen te lopen is ook niet fijn, dus was het mijn gewoonte om ze in 1 van de containers te deponeren die in het dorp staan en met regelmaat worden geleegd. Momenteel, op de parking van ‘la Mairie’, staan er wel 5, vanwege het restafval wat de feesten met zich meebrengen.

Maar wat schetste m’n verbazing; het drollen zakje van m’n meiden trof ik onlangs aan onder m’n tuinpoort! Alsjeblieft! 1 zak stront retour! Iemand heeft dus bij het legen van de container, dat zakje eruit gevist, geconstateerd dat het waarschijnlijk van mij was, en me op die manier de les willen lezen!

Vanuit mijn optiek de omgekeerde wereld! Ik doe m’n best om het dorp drollen vrij te houden, maar mag m’n zakjes niet in een container gooien!

De Burgemeester sprak me tijdens een ‘promenade’ erop aan. ‘Ja’, zei ik de boodschap (!) is duidelijk, ik moet de drollenzakjes bij me houden! Een heel verhaal over dat de containers geen compost afvalbakken waren vervolgde.

Prima dan, ik neem de zakjes wel mee naar huis. Te drollig voor woorden toch?!

[fionainfrankrijk]

De conciërge

Soms voelt het alsof ik de conciërge van ons Franse huis ben. In de weken dat ik hier ben heb ik al veel kunnen bewerkstelligen in mijn rol als conciërge.

Het achterstallig onderhoud wat je toch hebt bij zo’n oud huis als je maanden weg bent is min of meer weggewerkt. Door de extreme hitte heb ik niet alles van m’n lijst kunnen doen, maar zo blijft er nog wat over voor als we weer komen in oktober.

De schoorsteen heb ik ook laten vegen. Mochten we hier met Kerst zijn dan is het een fijn idee als de haard schoon is. Helaas constateerde de schoorsteenveger dat onze schoorsteen ‘non conforme’ is. Dat was een onaangename mededeling. Mochten we brand krijgen dan zou de verzekering de schade niet dekking, zei de meneer stellig. Op de factuur staat nu ook naast ‘non conforme’ precies waar het aan schort.

Vorig jaar hebben we door Monsieur Aubertin een spik splinter nieuwe pijp in de schoorsteen laten zetten. Want die was er helemaal niet! De rook ging door de gemetselde schoorsteen naar buiten. Dus nu probeer ik Monsieur Aubertin te pakken te krijgen. Misschien geeft hij garantie en kan hij zijn eigen werkzaamheden herstellen.

Het blijkt dat Monsieur Aubertin ‘en retraite’ (met pensioen) is. Ik heb dit gevalletje dus maar even geparkeerd want er zijn andere kwesties die m’n aandacht behoeven zoals de aankomende Bruiloft! Het bestellen van de croissantjes in het weekend van de bruiloft, de route rijden naar de feestlocatie en het uitproberen van de versiering, hebben de prio. Het wassen van de tuinkussens is in volle gang gaande en dat gaat op tijd lukken.

Helaas zijn m’n bloeiende rozen en de lavatera plant die voor veel kleur zorgden, bijna op hun eind. Maar dat valt op de dag van de bruiloft waarschijnlijk niemand op …

Al met al, de conciërge hoeft zich niet te vervelen!

[fionainfrankrijk]

Olympische Spelen 2024

De zomer Olympische Spelen vonden dit jaar plaats in Parijs. Dochterlief en ik wilden er in eerste instantie fysiek bij zijn, en dat was heel bijzonder geweest. Maar om elke sport in je eigen tijd, op je tv scherm in je woonkamer te aanschouwen was ook geweldig.

En geweldig was het. Ik weet niet hoe ver van te voren ze er mee bezig zijn geweest, maar de organisatie ervan was een waar hoogstandje. Parijs schitterde voor ogen van de hele wereld en was het stralende toneel voor alle mooie sporten die op zo’n zomer spelen vertegenwoordigd zijn. Het aankomen op de Seine van de landen teams vond ik heel bijzonder en de zwemonderdelen in de Seine ook. Het water was getest en schoon bevonden. Er zal niet zo snel meer zo’n unieke Spelen plaatsvinden, met de verlichte Eiffeltoren er overal bovenuit preikend!

Ik moet eerlijk bekennen dat mijn liefde voor Frankrijk een poosje tanende is geweest. Waar dat precies aan ligt weet ik niet zo snel. De ambtenarij? De ongemakken? De extremiteit? Een concreet voorbeeld? Het feit dat ze van honden houden, maar er wordt geen rekening mee gehouden? Of het feit dat het bijzonder lastig is om afspraken met werklieden te maken. Daar moet je bijna om smeken en dan nog weet je nooit wanneer ze precies komen…

Maar met het beleven van de Olympische Spelen kwam m’n gevoel weer terug. Ik vond de romantiek en ook de bewondering voor het land terug. De wijze waarop Frankrijk zich presenteerde, met dansers uit de LBQTH community, en een voorzitter die prachtige slot speech gaf over de verbinding van sport in vrede en inclusie deed me veel.

Ik was trots op Frankrijk. Natuurlijk ook trots op het kikkerlandje omdat we dit jaar een record aantal gouden medailles wonnen, maar vooral trots op mijn adoptie land. Je hebt het geflikt, dacht ik, en wat was het mooi. Dank je wel voor de beelden maar vooral ook dank je wel dat ik weer een beetje verliefd op je ben geworden!

[fionainfrankrijk]

Fête

De maanden juli en augustus zijn de hoogtij maanden in Frankrijk. Aangezien we vanaf begin juli in de CdC zijn, vielen we gelijk met onze neuzen in de boter.

Want sinds ik er ben is het bijna ieder weekend prijs. Cause de Clerans, normaal gesproken een slaperig dorpje, veranderd in een waar Feest Beest!

Ons huis bevind zich te midden van al deze parties. In de vroege ochtend hoor je de opgewonden stemmen van de mannen die achter mijn tuinmuren de feesttenten aan het opzetten zijn. Het begint met ‘Happy day’, wat door het hele dorp plaats vind en waar je onder andere kan bungy jumpen of je laten masseren, tot het Grote dorpsfeest met grandioos vuurwerk, gevolgd door het ‘Fete de chasse’, waar wild zoals wild zwijn, in de omgeving afgeschoten, aan de lange tafels wordt geserveerd. Er volgt nog een marche Gourmand waar men reikhalzend naar uitkijkt. We gaan weer smullen!

Aan deze drukte, zeker als je huis zich temidden ervan bevind, ontkom je niet. Daarom pas ik de Engelse en toepasselijke gezegde toe; ‘if you can’t beat ‘m, join ‘m!’.

Dit is de manier om om te gaan met de drukte, het feest geruis en de manische gezelligheid die er dan heerst. Versiert met vlaggetjes in de kleuren van de Franse vlag, gaat ons dorp er vol in. Ook komen er mensen van heinde en ver ons dorp bezoeken.

De vele complimenten en vragen die ik kreeg ten tijde van over ons huis en dorp, deden me bijna blozen. Het huis stond te stralen in de zon, alsof het wist dat het bekijks kreeg, dat moet ik eerlijk bekennen. Dan vertel ik wat van de geschiedenis, dat het een oude smederij is geweest, hoe lang we eigenaren zijn en wat we eraan veranderd hebben. Ze zijn het eens dat we het meest spectaculaire uitzicht over de ‘Don Jon’ ruïne van het dorp hebben. Dat uitzicht is inderdaad uniek en zal nooit vervelen, in welk jaargetij je het ook bekijkt. De vogels vliegen af en aan, en zo is het niet alleen een statisch plaatje, maar ook een organisch plaatje. Erg leuk dat het anderen opvalt.

Ik heb dus geen last van de feesten die zich rondom ons huis plaatsvinden in deze hoogtij weken. Ik slaap gewoon door de hoempa hoempa muziek heen die tot diep in de nacht door gaat. Dat neemt niet weg dat ik een zucht van verlichting slaak als de stilte en rust is wedergekeerd en alles weer wordt opgeruimd. Op naar volgend jaar!

[fionainfrankrijk]

Maison La Forge

Misschien heb ik eerder een lofzang geuit over ons huis, Maison la Forge? Da’s dan oké maar hier komt ie weer opnieuw!

Dit is alweer de 4e zomer dat ik er ben. En keer op keer ben ik verbaasd en verrast over hoe dit huis mij telkens verwelkomt. Ik ben niet de enige want echtgenootlief voelt hetzelfde. En de kinderen zijn hier ook ontzettend graag. Niet voor niets heeft dochterlief gekozen om vanuit ons huis te trouwen. * 7 september 2024 foto’s een impressie van de start van de bruiloft van dochterlief vanuit La Forge

Als ik in Voorburg ben, en ik denk aan ons huis in Frankrijk, dan is het een soort weemoedige herinnering. Als een oude vriend die je niet ziet, en je je afvraagt hoe het met hem gaat. En je je toch ook wel wat zorgen maakt. Red ie t wel in de lange koude winter in z’n eentje?!

En ik zie er ook altijd tegenop om te gaan, want eerlijk is eerlijk, dat is iedere keer een hele volksverhuizing, het is een lange saaie weg er naar toe en ik weet dat er achterstallig onderhoud zal zijn. Hoe ziet het zwembad water eruit? Doet alles het nog? Oh! Het dak lekt! Het verfwerk heeft een nieuwe laag nodig, de plantjes die het zo goed deden en met liefde vorig jaar zomer door mij verzorgd werden, staan bruin en dor in hun potten.

Maar dan ben je hier en vergeet je die zorgen! Het huis omarmd je als een oude vertrouwde deken. ‘Ik ben zo blij je weer te zien! Wees welkom, zorg voor mij en geniet!’

En dan slaap je heerlijk, je wordt uitgerust wakker en hebt energie! En voordat je het weet is er weer een week voorbij en heb je de klussen gedaan en meer.

Dit is met recht mijn droomhuis. Ik tel m’n zegeningen. Alles waar ik ooit over heb gedroomd geeft dit huis me. De eeuwen oude geschiedenis, (het was vroeger de smederij van het dorp), maar ook het weerzien van onze eigen geschiedenis in de vorm van meubels en kunst in symbiose met het huis raakt me keer op keer.

Dan noem ik het bad op pootjes, de ruime woonkeuken, de oude cave waar de wijn heerlijk koel blijft en de enorm grote living. Hier zie je de bijzondere muur ‘en pierre’, dan boven in de slaapkamer is de ‘walk-in’ closet, op de verdieping is een bibliotheek, we hebben een ommuurde tuin met een prachtig zwembad, een olijfboom, rozen in drie kleuren, een vijgenboom, een buitenkeuken en tot slot heeft het huis een romantisch uiterlijk met een imponerend dak.

Met z’n mosgroene luiken prijkt het aan de rand van het dorp als een waar juweeltje. Maison La Forge je t’aime 🩷

[fionainfrankrijk]

Saakje Kraak (aka Saskia)

Na lange tijd schrijf ik weer een post. Ik ben in Frankrijk, ook na lange tijd. Het leven schrijdt voort, bij ons is er nooit sprake van dat het leven voort kabbelt. En zo is het nu eenmaal.

Op 7 september 2024 trouwt dochterlief vanuit ons huis en dorp in Frankrijk. Een bijzondere beslissing die ze maakte om hier te trouwen. Het zal haar dag nog specialer maken om het geluk temidden van vrienden en familie in ons geliefde Frankrijk te vieren. Ik zie het als mijn taak om ons huis en de tuin voor die dag piekfijn op orde te maken, en ik verheug me op de serene weken die komen gaan om dit in alle rust voor elkaar te krijgen. In mijn hoofd heb ik al een beeld van ons versierde huis gedecoreerd met ballonnen en guirlandes van bloemen.

Een ander plan voor deze zomer is om het familie boek te schrijven. Een hele klus zou je zeggen. Maar ach, het zit allemaal in m’n hoofd. Het enige wat moet gebeuren is het in woorden te gieten.

Maar eerst hadden we het bezoek van Saakje Kraak, aka Saskia! Saskia heeft een paar dagen bij ons gelogeerd en wat was het fijn om haar hier te hebben. Naadloos paste ze in ons leven. In haar mooie Frans maakte ze een praatje met de zwembad meneer Jean Paul, of verwelkomde ze de meneer en zijn dochtertje aan de deur die voor het jaarlijkse dorpsfeest een contributie voor het vuurwerk vroegen. We gingen bij onze Engelse buren langs en Saskia werd direct door hen opgenomen vanwege haar bescheiden interesse in hun leven. Ze is iemand vol belangstelling voor alles en iedereen en dat maakt haar wie ze is en zo ken ik haar.

Zo’n 15 jaar geleden leerde ik haar kennen tijdens een rondreis door Costa Rica en toen al raakten we niet uitgepraat. Ze moedigde me aan tijdens onze gesprekken over de wederzijdse families om m’n familie geschiedenis op te schrijven.

En nu is de cirkel rond. En het familie verhaal is in wording … Saskia bij ons betekende weer diepgaande gesprekken; zoals vanouds. En we hebben gelachen, gezongen en gezwommen en zelfs een klein dansje gedaan!

De meiden en ik hebben genoten. Dank voor jouw vriendschap lieve Saskia. Je bracht een stukje magie met je mee.

[fionainfrankrijk]

Good girls

Onze labrador meiden zijn ‘Good Girls’ met hoofdletters. Het is nog steeds een cadeautje om iedere dag mijn leven met hen te delen.

Zelfs de kleinste meid Pommetje-horle-piep, is een echte Good Girl aan het worden. Ze komt als een kanon aangesjeesd als ze buiten geroepen wordt en doordat ze zo’n aanhankelijk blij ei is vergeef je haar puberstreken. Als je met je 9 maanden je eigen ijsbeer knuffel onthoofd of op de bank springt als we er niet zijn dan valt het mee toch?!

Inmiddels zijn we terug in Nederland en is de zomer voor ons in Frankrijk voorbij. In Frankrijk zijn ze Good Girls want daar zijn het de enige honden in ons dorp die niet blaffen, op de lange autorit op weg naar Nederland zijn het Good Girls want ze geven geen kik, en terug in ons piepkleine huisje ook want daar pakken ze de draad van hun leven probleemloos op. Alles is best en alles is goed wat hen betreft.

In Frankrijk hebben ze geleerd om tijdens de wandeling met de neus op de grond overheerlijke hertenkeutels of zwijnendrollen te vinden en de lekkernij op te eten. Ja, het zijn heuse stofzuigers! In Nederland zouden ze dit missen. Nederland is een schoon land en wild en de sporen ervan vind je niet in de Randstad. Althans, dat was mijn gedachte.

In de week van aankomst was het in Nederland erg warm. Daarom wilde ik m’n Good Girls tracteren op een uitje naar het hondenstrandje in Scheveningen. Samen met ome Frutsel de Norfolk terriër van dochterlief trokken we er op uit. Even later keek ik met lede ogen hoe Biba op het volgeladen strandje een groot stuk plastic met inhoud naar binnen werkte. Hap slik weg! Haar getrainde neus had deze tractatie heel snel in het zand weten te vinden. Wat een knappie he?!

Maar dit was foute boel. Niet lang hierna zat ik met Biba bij de spoedeisende hulp van de Dierenarts. Het stuk plastic moest eruit gebraakt worden en ze had hiervoor een prikje gekregen om de braakneiging op te wekken. Wat was ze misselijk en wat was ik opgelucht toen de boosdoener, een enorme plastic bal, eruit kwam. Haar darmen hadden het niet gered, nee Biba had dit voorval zeker niet overleefd. Ik was dankbaar dat ik het had gezien ondanks het feit dat ik het niet verwacht had op het ‘schone’ Nederlandse strand!

Maar onze grote Good Girl was de volgende ochtend weer volledig zichzelf en gelukkig hebben we op 14 september haar 3e verjaardag kunnen vieren. Een dag ervoor hebben we in Maastricht haar halfzusje Nova gezien en hebben 4 Good Girls heerlijk samen kunnen ravotten, wat werkelijk een genot was om te zien!

Je leven delen met 2 van die kanjers betekent voor mij Geluk. Bij het slechte familie nieuws van laatst hielpen ze me er doorheen en lieten ze me weer lachen. Ik zou niet zonder mijn Good Girls willen zijn!

[fionainfrankrijk]

Een weekendje weg

Als je een weekend weg wil, waar ga je dan naar toe? Juist! Naar je Franse huis! En zo geschiedde het. We waren net een week thuis of we pakten een vliegtuig terug naar het zuiden. Zo gepiept! Sommigen verklaren ons voor gek, maar we doen het gewoon, omdat het kan.

Britse dorpsgenoten hielden een barbecue en zoonlief zijn vakantie was er begonnen. Uiteindelijk ging de bbq niet door maar dat vonden we niet erg. Het was een erg heet september weekend dus het zwembad was een godsgeschenk. Een koele duik nemen onder een strak blauwe hemel met alleen het geluid van de vogeltjes om je heen is toch wel zo een geluksmoment!

Al die jaren zwom ik in andere oorden in andere zwembaden en nu trek ik m’n baantjes in m’n eigen zwembad! Ik ben trots op ons eigen blauwe watertje en het is ook zo fijn als je het genot kunt delen. Zoonlief en vriendin hebben er flink profijt van gemaakt en het zij ze gegund.

We bezochten op zondag de lokale markt waar ik altijd erg van geniet. Ik vind het heerlijk om alle kraampjes af te struinen en het aangeboden lokale waar te bewonderen. Manlief kijkt uit naar z’n hapje oesters met een glaasje witte wijn bij het lokale oester boertje. Daarna doen we een kopje koffie en is het mensen kijken geblazen. Je pikt de Nederlanders en Britten er zo uit! En die waren er nog genoeg!

S avonds genoten we van de overheerlijke culinaire maaltijd van zoonlief waarna we een uitdagend nieuw spel speelden die we met een punt overheerlijke tiramisu van vriendin verorberden. Het verwen weekend is voorbij gevlogen.

Ps: de 1e foto is van de fazant geschoten door onze Franse buurman op de 1e dag van het jachtseizoen. Een beauty!

[fionainfrankrijk]

Zomer 2023 part 3

[fionainfrankrijk]

Zomer 2023 part 2

[fionainfrankrijk]

Zomer 2023 part 1

[fionainfrankrijk]

Ik ben voor het eerst van april tot september in Frankrijk geweest. Het persoonlijke experiment was of ik het langere tijd in m’n eentje zou redden in la douce France.

Ik ben 2x een weekje terug naar Nederland gegaan vanwege de verjaardag van dochterlief en het North Sea Jazz festival in Rotterdam, waar we o.a. Seal en Lizzo gezien hebben. Dat was geweldig maar lijkt alweer een eeuwigheid geleden.

De zomer was lang en heet in Frankrijk. In het begin was het wennen om alleen te zijn en dan is ons huis best groot. Ik ging heen met plannen om te schilderen en te schrijven.

Gek genoeg is daar niets van terecht gekomen. Ik besloot de plannen uit te stellen tot in het najaar in Nederland, overigens zonder schuld gevoel!

Ik was immers druk met m’n Franse huis en haard en de dagen vlogen voorbij. Project tuin was gestart, de honden moesten uit, de boodschappen moesten worden gedaan (dat duurt best lang in Frankrijk), de was en ook het schoonmaken, nadat ik mijn fijne werkster helaas kwijt raakte aan dorpsgenoten. En dan is zo’n dag snel om. Niet te vergeten het entretien (onderhoud) van het zwembad en het water geven aan de nieuwe tuin plantjes. S avonds als manlief belde was ik vaak te moe om lang te praten. En hij andersom ook want bij hem in Nederland ging het werk gewoon door.

Tijdens de hele hete weken liet ik project bibliotheek verven ook maar varen en deed ik mijn best het huis koel te houden door de luiken dicht te houden en de fans te laten draaien. In de woonkamer bleef het door de dikke muren aangenaam koel gelukkig maar op de slaapkamers bleef de warmte hangen waardoor je s nachts bijna je bed uit dreef. Volgend jaar toch maar een mobiele airco aanschaffen, da’s met 38 graden overdag, dalend naar 30 graden s nachts echt geen overbodige luxe!

Het was een andere zomer dan de anderen. Mensen waren veel op- en neer aan het reizen en drukker dan anders met bezoek van familie en vrienden. We zijn niet zo veel als in de andere zomers gezamenlijk naar de zondag brocantes geweest, maar dit jaar zijn we wel een aantal keer naar de avond gourmet markten gegaan die bijna in elk dorp gedurende juli en augustus gehouden worden. Typisch Frans; met z’n allen eten aan lange tafels. Erg leuk, maar niet echt ‘haute cuisine’!

Er waren een aantal dorpsfeesten in ons dorp waaronder het ‘fete de chasse’ (jagers feest) waar we wild zwijn aten wat in de bossen rondom ons dorp is geschoten. Misschien gruwel je ervan als je vegetariër bent. Op 1 van de andere fetes heb ik portretten gemaakt die goed in de smaak vielen. Zittend voor ons huis vroeg ik 4 euro voor een portret. Op een gegeven moment stond men er zelfs voor in de rij!

We hebben best wat boxen afgevinkt deze zomer. Echtgenoot besloot op een gegeven moment te komen om zijn vakantie te houden en heeft wat kleine mankementen opgelost. Fijn dat de voordeur niet meer aanloopt bijvoorbeeld! Ook hebben we het dak laten reinigen en een traploper op de trap laten plaatsen. Dat staat leuk en is een stuk veiliger.

Als klap op de vuurpijl hebben we het laatste weekend van augustus onze trouwdag (38e!) in Bordeaux en in le Cap Ferret gevierd. Bordeaux is een heuse charismatische stad en le Cap (een schiereiland bestaande uit verschillende vissersdorpjes) erg pittoresk. Heerlijk om even uit het roddel circuit van het leven in een klein dorp te zijn! Voor manlief een droom om zoveel verse oesters en zulke heerlijke Bordeaux rose te kunnen drinken!

Morgen staat in het teken van ons vertrek terug naar het kikkerlandje waar het andere leven op ons wacht. Familie en vrienden zullen we weer zien en ik kijk er naar uit. Maar het is altijd een dubbel gevoel want ik zal m’n huis en alles wat ik hier achter laat missen. Het Franse leven. Zit. In. M’n. Hart.