fovamai
Fovamai
Φόβε, φόβε, είσαι εδώ;
Ζούμε στην εποχή του φόβου. Το φάρμακο για τον φόβο είναι η ελευθερία. Κι αυτό που βλέπεις, είναι ένα παράθυρο ελευθερίας ενός ακόμη ανθρώπου που παλεύει με τους φόβους του.
Σε θέλω μαζί μου.
Γιατί μαζί με την ελευθερία έχει και αγάπη.
Τόση όση αντέχεις.
Για να είσαι ευτυχής.
735 posts
Don't wanna be here? Send us removal request.
Last Seen Blogs
techgooseinventoryofinfosep2022
Techgoose's Inventory of Info September 1 2022
koshka-matryoshka
neko-chan's marshmallow bed
asmatullah1232-blog
Untitled
toonist-artist
!Guh-Huh!
pomio-blog
recreational dreamscape
Text
Καλή αρχή, αστέρι μου.
Όταν σε βλέπω μέσα στους ανθρώπους, είμαι ολόκληρη ένα χαμόγελο.
Θα είμαι τριγύρω όσο με επιθυμείς και παντού όποτε με χρειάζεσαι.
0 notes
Text
"τόση ζωή, να συνεχίζεται ομαλά, παρά τα ατέλειωτα βάσανα των ανθρώπων και τη γνώση ότι όλα θα τελειώσουν".
"...κι αμέσως αισθάνθηκε τη βαριά σκιά του πατέρα του, με τον τρόπο που μιλούσε για τα πράγματα, να τον ακολουθεί πάντα, σε όλη του τη ζωή..."
"Αυτό ήταν το πρόβλημα με τις γυναίκες που δεν ήταν πια ερωτευμένες. Το πέπλο του έρωτα έπεφτε από τα μάτια τους και κοιτούσαν βαθιά μέσα σου και καταλάβαιναν τα πάντα για σένα".
"Ξέρεις τι βρίσκεται στην καρδιά του μισογυνισμού; Είναι το να μη θέλεις να δίνεις, του είπε. Είτε όταν πιστεύετε ότι δεν πρέπει να μας δώσετε δικαίωμα ψήφου είτε όταν δεν μας δίνετε ένα χεράκι με το πλύσιμο των πιάτων - είναι όψεις του ίδιου κέρματος".
"Τότε την είχε κοιτάξει στα μάτια και είχε δει εκεί για μία ακόμα φορά την αντανάκλαση μιας άσχημης πλευράς του εαυτού του".
Book: Πολύ αργά πια, Claire Keegan, Μεταίχμιο 2023
0 notes
Text
«Μου είπε τότε ότι τα ονόματα είναι δοτά, ενώ οι πεποιθήσεις, οι ιδέες, καθώς και τα αισθήματα, είναι πράγματα που εμείς καλλιεργούμε και έχουμε την αποκλειστικότητά τους. Αντιθέτως, στη λογοτεχνία, μου τόνισε, ο συγγραφέας έχει το προνόμιο να διαλέγει τα ονόματα των ηρώων του και μόνο εφόσον τα ονόματα αυτά είναι ταιριαστά, τότε μόνο οι ήρωες μπορούν ν’ αποκτήσουν οντότητα και ζωή. Σ’ ετούτο η λογοτεχνία υπερτερεί της ζωής.»
«Η έλλειψη συγκέντρωσης -δεν έχω αμφιβολία- είναι αρρώστια της εποχής μας. Παλιά, κι ας μην είχαν ηλεκτρικό ρεύμα και αυτοκίνητα, τηλέφωνα, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, οι άνθρωποι ήταν πιο γαλήνιοι, συγκεντρωμένοι στον εαυτό τους και στους δικούς τους.»
«Θα μπορούσα να γράψω διατριβή. Όχι βεβαίως σαν μία από τις εκατομμυριοστές διατριβές που τα σοφά ιδρύματα έχουν εθίσει σε αυτές τους σπουδαστές τους. Τι θα έκαναν όλοι αυτοί αν εμείς, εγώ και οι όμοιοί μου, δεν είχαμε την τρέλα να γράφουμε ιστορίες;»
«Κάποτε πίστεψα στη φιλία τυφλά. Μια έννοια ιερή τότε, τ’ ομολογώ. Σήμερα, χωρίς ν’ απαρνιέμαι τους φίλους εκείνους -στους παλιούς προστέθηκαν καινούργιοι-, έμαθα να τους τοποθετώ σε λιγότερο εξιδανικευμένη βάση. Όσο πιο νέος είσαι, τόσο ψάχνεις να βρεις τους όμοιούς σου, ή αυτούς που συμπληρώνουν όσα λείπουν από εσένα. Είσαι στην αρχή της ζωής κι είναι φυσικό να βρίσκεις ομοϊδεάτες, συμμάχους, εταίρους. Τώρα πια δεν υπάρχει τίποτα πιο απογοητευτικό απ’ τους φίλους που ξεθύμαναν και βλέπει ο ένας στα μάτια του άλλου τος προδοσίες που μεσολάβησαν, τους έρωτες που αποδείχτηκαν μάταιοι, τα όνειρα που έμειναν όνειρα, για να μην πω για τις ρυτίδες και τ’ άσπρα μαλλιά, που αυτά κοστίζουν περισσότερο.»
«Δεν με πειράζει ο πληρωμένος έρωτας. Στο βάθος είναι ανέξοδος. Δεν παίζονται αισθήματα. Παραείναι ακριβά τα αισθήματα για να τα σκορπίζουμε στον πρώτο τυχόντα.»
«Μήπως είμαι κι εγώ ένας δισεκατομμυριούχος της σκέψης και των παραισθήσεων, κάποιος που έχει την πολυτέλεια να πλάθει με τη φαντασία του, τη στιγμή που δισεκατομμύρια άλλοι άνθρωποι το μόνο που φαντάζονται είναι το φαγητό και η στέγη που στερούνται;»
«Ο μόνος τρόπος να εξηγήσεις τα πράγματα που δεν εξηγούνται είναι να τα ονειρευτείς.»
«Όποιος δεν αμφιβάλλει δεν είναι καλλιτέχνης πραγματικός.»
«Αντίθετα με όσα πρεσβεύει η Εκκλησία, για μένα τουλάχιστον οι αυτόχειρες είναι άγιοι μιας παράλληλης θρησκείας.»
«Μην αφήνετε τη λύπη να σας παρασύρει, τέκνον μου· μπορεί να είναι κάτι που χωρίς αυτήν οι άνθρωποι δεν ζούνε, όμως οφείλουμε ν’ αντιστεκόμαστε, είναι απαραίτητο για να προχωρά η ζωή. […] Όμως οι άνθρωποι δεν ζούνε χωρίς αντιφάσεις. Είναι ο σταυρός και ο θησαυρός τους.»
Book: Ο θησαυρός του χρόνου, Μένης Κουμανταρέας, Εκδ. Πατάκη 2014
0 notes
Text
«Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο απ’ το παιδάκι που κοιμάται. Και το πιο σκάνταλο φαίνεται αγγελούδι.»
«Ασ’ τη να μάθει στον πόνο… Όποιος δεν πόνεσε σ’ αυτή τη ζήση, άψητη κεφαλή είναι. […] Ο πονεμένος τον πονεμένο νιώθει… Ο απόνεγος νομίζει -ο έρμος- ότι είναι αφέντης στη ζωή… Ενώ εκείνη μας κουμαντάρει και φέρνει τ’ απάνω κάτω…»
«Ωχου, θάλασσά μου! Πόσο σ’ αποθύμησα!... Πού ‘σαι Μικρασία μου! Γη της Επαγγελίας!... Πώς τα ‘χασα όλα!... Άντρα, παιδί, πατρίδα!... Την ομορφιά την ίδια έχασα!... Ξέχασα τι είναι όμορφο!... Μόνο για τ’ απαραίτητα φρόντιζα. Το ψωμί, το γάλα, τα παιδιά. Ώχου! τόσα χρόνια μου ‘λειψε η θάλασσα!... Να βουτήξω μέσα με το κεφάλι. Να πλέουν τα μαλλιά μου σα φύκια δεξιά κι αριστερά. Μου ‘λειψε η ομορφιά!... Τώρα το καταλαβαίνω. Σ’ ένα τροχό δέθηκα και γύριζα αδιάκοπα. Δουλειές, παιδιά, πρόβατα, χωράφια, στενοχώριες… Φύγαν τα καλύτερά μου χρόνια σε μια στιγμή!...»
«Δεν του φταίει ο Φώτος μου, το ξέρω… Οι καιροί του φταίνε. Πάει κατά το γκρεμό ο κόσμος, γι’ αυτό. Σου λέει -ο Γιάννης- άδικα πήγα!... Κανείς δε σκέφτεται τη θυσία μου… Όλοι την τσέπη τους κοιτάνε τώρα… Δε σκέφτονται πια!... Να τους δώσει ο θεός ένα μυαλό ανθρώπινο κι αυτοί να σκέφτονται σα ζώα.»
Book: Το έβδομο ρούχο, Ευγενία Φακίνου, Εκδ. Καστανιώτη 2009
0 notes
Text
«Γιατί η γραφή να μας κάνει να κυνηγάμε τον συγγραφέα; Γιατί δεν τον αφήνουμε ήσυχο; Γιατί δεν μας αρκούν τα βιβλία; Ο Φλωμπέρ ήθελε να αρκούν: Ελάχιστοι συγγραφείς πίστεψαν περισσότερο από αυτόν στην αντικειμενικότητα του γραπτού λόγου και στην ασημαντότητα της προσωπικότητας του συγγραφέα· κι όμως εμείς επιμένουμε ανυπάκουα να μελετάμε.»
«“Ο καλλιτέχνης οφείλει να πείσει τους μεταγενέστερους ότι δεν υπήρξε ποτέ”. Για τους θρήσκους, ο θάνατος καταστρέφει το σώμα και ελευθερώνει το πνεύμα· για τον καλλιτέχνη, ο θάνατος καταστρέφει την προσωπικότητα και ελευθερώνει το έργο.»
«Ίσως η αγάπη για έναν συγγραφέα να είναι η αγνότερη, η σταθερότερη μορφή αγάπης.»
«Στα βάθη της καρδιάς μου, δεν καταφέρνω να μην πειστώ ότι οι συνάνθρωποί μου, με κάποιες εξαιρέσεις είναι τελείως άχρηστοι». Κι αυτό το λέει ο άνθρωπος (ο Φρόυντ) για τον οποίο οι περισσότεροι, στο μεγαλύτερο μέρος αυτού του αιώνα, πίστευαν ότι κατανοούσε βαθύτατα την ανθρώπινη καρδιά. Είναι λίγο ενοχλητικό, δεν βρίσκετε;»
«Μπορείς να περιγράψεις το κρασί, τον έρωτα, τις γυναίκες και τη δόξα υπό την προϋπόθεση ότι δεν είσαι μέθυσος, εραστής, σύζυγος ή ενεργός στρατιώτης. Αν συμμετέχεις στη ζωή, δεν τη βλέπεις καθαρά: υποφέρεις ή τη χαίρεσαι υπερβολικά.» (Φλωμπέρ)
«Ο Φλωμπέρ σάς μαθαίνει να κοιτάτε την αλήθεια και να μην κλείνετε τα μάτια μπροστά στις συνέπειές της· σας μαθαίνει μαζί με τον Μονταίνι να κοιμάστε στο μαξιλάρι της αμφιβολίας·»
«Νιώθει την ίδια συμπόνια για αυτά τα θύματα όπως και για τους σκλάβους που πέθαναν αιώνες νωρίτερα γυρνώντας τη μυλόπετρα κάποιου τυράννου. Σας σοκάρει αυτό; Αυτό θα πει να έχεις ιστορική φαντασία. Αυτό θα πει να είσαι πολίτης, όχι μόνο του κόσμου, αλλά και όλων των εποχών. Είναι αυτό που ο Φλωμπέρ περιέγραψε ως «εν Θεώ αδερφός σε καθετί που ζει, από την καμηλοπάρδαλη και τον κροκόδειλο ως τον άνθρωπο». Αυτό θα πει να είσαι συγγραφέας.»
«Οι τιμές ατιμάζουν, οι τίτλοι υποβιβάζουν, η εργασία αποβλακώνει» (Φλωμπέρ)
«Κριτικοί! Αιώνια μετριότητα που παρασιτεί σε βάρος της μεγαλοφυΐας, καθώς τη δυσφημεί και την εκμεταλλεύεται!» Φλωμπέρ
«Οι δήθεν μορφωμένοι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο ανίκανοι να ασχοληθούν με την τέχνη. Τους διαφεύγει ακόμα και το τι είναι η τέχνη, Βρίσκουν τους σχολιασμούς πιο ενδιαφέροντες από το ίδιο το κείμενο. Θεωρούν πιο σπουδαίες τις πατερίτσες από τα πόδια.»
«Καθώς η ανθρωπότητα τελειοποιείται, ο άνθρωπος εκφυλίζεται. Όταν όλα θα είναι μονάχα η αντιστάθμιση οικονομικών συμφερόντων, τι χώρος θα απομένει για την αρετή; Όταν η Φύση καθυποταχτεί τόσο ώστε να χάσει όλες τις αρχικές μορφές της, τι θα απογίνει η πλαστική τέχνη; Και ούτω καθεξής. Στο μεταξύ, η κατάσταση θα γίνει ζοφερή.» (Φλωμπέρ)
«Γιατί σκίζονται να μετατρέψουν τη μάθηση σε παιχνίδι; Τους αρέσει να την κάνουν παιδική υπόθεση, ακόμα κι αν απευθύνεται σε μεγάλους. Ιδίως αν απευθύνεται σε μεγάλους.»
Book: Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ, Julian Barnes, εκδ. Μεταίχμιο 2017
0 notes
Text
«Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα, δυστυχώς, ο άνθρωπος είναι γεμάτος σπηλιές, κουβαλάει μέσα του τόσα πρόσωπα και πράματα, που δεν αλλάζουν αυτόματα, μόνο με τη συμμετοχή του σ’ έναν δίκαιο αγώνα. Χρειάζεται άλλο σόι δουλειά για ν’ αλλάξει…»
«Ρε γαμώτο, ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς, να πούμε ταίριαζε να ‘μαστε επαναστάτες, δηλαδή άνθρωποι που καιγόμαστε από πάθος για τη ζωή, ρομαντικοί, ευαίσθητοι, ερωτευμένοι μέχρι θανάτου με τον άνθρωπο και τη λευτεριά του, να τραβάμε χαμογελώντας για το εκτελεστικό απόσπασμα, να υπομένουμε βασανιστήρια, φυλακές, κακό, και να ‘μαστε νερουλοί, νερόβραστοι, χωρίς φωτιά μέσα μας, σ’ όλη μας τη ζωή χωρίς πάθος, χωρίς ένα φάλτσο, νότες πειθήνιες μέσα στο πεντάγραμμο, που ακούνε μονάχα το μαέστρο.»
«Είναι δύσκολο πια να ξεχωρίσεις πού βρίσκεται η μπέσα, η παλικαριά, ή η ανθρωπιά, που θα ‘λεγαν οι μορφωμένοι, αυτή που βγαίνει ίσα από μέσα μας σα μαχαίρι, που δεν καθορίζεται απ’ όξω σαν μια εξαιρετική στάση, αλλά την κουβαλάμε μέσα μας, σαν μια μνήμη ή σαν συνηθισμένη καλημέρα…»
«Δεν ξέρω πώς, αλλά κάθε φορά που με στριμώχνουνε άγαρμπα, τίποτα δεν μπορώ να σκεφτώ από ήρωες και τα τέτοια, ούτε μπορώ να θυμηθώ κανένα επαναστατικό τραγούδι να το λέω από μέσα μου για να παίρνω θάρρος, τίποτα, σου λέω, απλώς γυρίζω πίσω, γίνομαι ξανά πιτσιρικάς στο μαχαλά μας, φοβάμαι, αλλά κοιτάω και πώς να τους τη φέρω. Όποιος έχει περάσει από τέτοια κόλπα και λέει πως δε φοβάται, δε λέει απλώς ψέματα, είναι μαλάκας και επικίνδυνος. Φόβος! άλλο τίποτα. Βουνά ολόκληρα, σου λέω… Αλλά όπως κάναμε πιτσιρικάδες με τα φαντάσματα, θυμάσαι; σκοτάδι πίσα το δρομάκι, εκεί στο στοιχειωμένο σπίτι όπου σφάχτηκαν τα δυο αδέρφια, όμως έπρεπε να περάσουμε, πώς αλλιώς θα πηγαίναμε σπίτι; Ε, φοβόμασταν - δε φοβόμασταν; Και περνάγαμε – δεν περνάγαμε; Ε, κάτι τέτοιο ήταν και δω, μόνο που το δρομάκι είναι πολύ μακρύ, ο πόνος άλλο πράμα, και τα στοιχειά ζωντανά.»
«Όπως και να ‘ναι, προτιμώ τους ανθρώπους με τα πάθη τους και τα στραβοπατήματά τους, από κείνους τους ήσυχους και αποστειρωμένους.»
«μιλάνε για λαούς, μιλάνε για μάζες… και δεν κατάλαβαν ποτέ πως ο κάθε άνθρωπος είναι ένας κόσμος ολόκληρος, είναι μια ολόκληρη ιστορία… Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως όταν ο άνθρωπος ξανακατακτήσει την ανθρωπιά του, όταν αρχίσει να δημιουργεί ανθρώπινο πολιτισμό, να γράφει πια την ιστορία κάθετα, όχι για λαούς και για μάζες, αλλά για τον Παύλο, για τη Ρηνιώ, για την Ελένη, για το μαστρο-Στέφανο… τότε μονάχα οι άνθρωποι θα ξέρουν τι κοστίζει η ιστορία, τι κοστίζει η συμμετοχή, τι θα πει η φράση «εκατό χιλιάδες νεκροί» ή «βασανίζεται ένας άνθρωπος σε κάποια ασφάλεια». Τότε οι άνθρωποι θα ξέρουν τι θα πει φυλακή, τι σημαίνουν τα πολιτικά λάθη…»
«Εντάξει, συντροφάκο, υποφέρουμε, αλλά σίγουρα θα μας γράψει η ιστορία, έστω και στ’ αρχίδια της, θα μας γράψει…»
«Όλοι αυτοί οι ανθρωποφύλακες, όλοι αυτοί που ασχολούνται με το κυνήγι και το φύλαγμα των ανθρώπων, πρέπει να είναι ειδικής πάστας αγριάνθρωποι. […] Γιατί, τι σκατά θα είσαι άμα δεν μπορείς να εμπιστευτείς έναν άνθρωπο, μια ανθρώπινη ματιά, ένα ανθρώπινο χαμόγελο, τον ανθρώπινο λόγο; Άμα δε διαθέτεις ένα χαμόγελο, μια στοργική ματιά, άμα δε θυμώνεις, δε βρίζεις, γενικά άμα από άνθρωπος γίνεις ένα κλειστό όστρακο; Νομίζω μάλιστα πως όλες αυτές οι χαμούρες, χωρίς να το ξέρουνε ίσως, αυτό γυρεύουν να πετύχουν από μας. Η υπογραφή που μας ζητάνε, αυτή καθεαυτή, δεν έχει καμιά σημασία, είναι το πρώτο ρήγμα στην ανθρώπινη ουσία μας. Η κερκόπορτα από την οποία θα μπουν για να μας αλώσουν, να μας μετατρέψουν από ανθρώπους σε αντικείμενα.»
«Είμαι αποφασισμένος να πεθάνω. Αυτή η απόφασή μου καταστρέφει όλους τους μηχανισμούς καταπίεσης, εξοντώνει όλους τους εχθρούς, τους έχω στο χέρι, εγώ αποφασίζω πια για μένα και όχι αυτοί.»
«Εμείς χτυπιόμασταν για κάποια πολύ μεγάλα πράγματα που μας κέρδισαν, που έτσι κι αλλιώς τα βαφτίσαμε ζωή.»
«Τότε ο βάτραχος πήγε κι έφερε έναν τενεκέ βενζίνα, τον άδειασε μέσα στο κελί απ’ τον χαφιέ της πόρτας, και του ‘βαλε φωτιά. Έτσι τον κάνανε αρχιφύλακα. Σ’ αυτή τη χώρα, πάντα βραβεύονται οι γενναίοι. Τι να πεις.»
«Κείνο που σου ξαναλέω είναι ότι ήσουνα τυχερός που σκοτώθηκες νωρίς. Δε μιλώ για τις ταλαιπωρίες μας, ούτε για τη δυστυχία χιλιάδων ανθρώπων απ’ τους καλύτερους του λαού μας. Η μεγάλη δυστυχία είναι που μας άφησαν σαν καλαμιές στον κάμπο, χωρίς προοπτική, χωρίς μύθο, χωρίς ιδεολογία, χωρίς ελπίδα, έρμους και έρημους, μ’ έναν άδειο ουρανό πάνω απ’ τα κεφάλια μας, να σέρνουμε το καρότσι της ζωής μας. Ενώ εσύ πρόλαβες και πέθανες σαν αητός…»
«Θέλω να ζήσω, ρε γαμώτο, έστω κι αυτό το πράμα, όπως την κατάντησαν τη ζωή μου, χρόνια τώρα, αιώνες, δεν ξέρω, θέλω να ζήσω έστω και μέσα σ’ αυτή την ποντικοπαγίδα.»
«Δηλαδή, κοίτα να δεις, εγώ το χαφιέ ή το φύλακα που με βασανίζει ούτε τον ξέρω ούτε με ξέρει, από πού τόσο μίσος; Με βασανίζουν με τόση ευχαρίστηση, λες και τους έχω κάνει το μεγαλύτερο κακό, κι όμως συναντιόμαστε για πρώτη φορά στη ζωή μας.»
«Ρε γαμώτο, γιατί είναι υποχρεωτικό όλοι ν’ αντέξουν μέσα στο σφαγείο, όλοι να συμπεριφέρονται όπως ορίζουν τα εκάστοτε μέτρα και σταθμά; Τότε, πού θα ‘ναι η ποικιλία; Πιστεύω πως εκείνο που καθορίζει τον πολιτισμό μας και τη δυνατότητα εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας, είναι η μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, η ποικιλία της συμπεριφοράς του. Τέλος, νομίζω πως κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι αμετάκλητα τούτο ή το άλλο, δεν μπορεί να έχει μια μόνιμη και αμετάκλητη ταμπέλα. Κάθε άνθρωπος έχει τεράστια περιθώρια προσαρμογής, αντοχής και ανανέωσης, χωρίς γι’ αυτό να είναι ανάγκη να έχει την ταμπέλα του εξαιρετικού.»
«Έξι μήνες και έκανε απόδραση. Εμείς επ’ αόριστον και δεν κουνάμε το δαχτυλάκι μας, μη μας παρεξηγήσουν· και είμαστε κι επαναστάτες. Τι να πεις… Ρε συ, σκέφτομαι καμιά φορά πόσο χάνει, όχι μόνο η επανάσταση, αλλά και η κοινωνία ολόκληρη, που στερείται αυτούς τους ανθρώπους, γεμάτους πάντα από ταλέντα, τόλμη, ευρηματικότητα και φαντασία. Ερωτευμένους πάντα με την ελευθερία και την ανάγκη να χαρούν, ν’ απολαύσουν τη ζωή τους με οποιοδήποτε κόστος. Αλλά έλα που όταν μπουν κι αυτοί στο κόμμα, μετατρέπονται σε σεμνές κυρίες και δεσποινίδες… Όταν τους σκέφτομαι, μου έρχεται πάντα στο νου ο στίχος ενός μεγάλου μας ποιητή, του Εμπειρίκου.
Έκαναν οίστρο της ζωής τον φόβον του θανάτου.
Αυτή η ομορφιά του ελεύθερου ανθρώπου-ζώου, που δε δέχεται καμιά εξάρτηση, κανένα καθήκον, που προσπαθεί να αντλήσει τη χαρά και την απόλαυση της ζωής από κάθε στιγμή και με οποιοδήποτε κόστος…»
«[…] να μάχεσαι, να μην παραδίνεσαι, ν’ αντιδράς, αυτό σε έσωσε. Γιατί όταν αντιστέκεσαι, όταν παλεύεις, γεννάς δυνάμεις μέσα σου, αυτές δε σ’ άφησαν να χαθείς…»
«Δεν υπάρχει πιο πικρή, πιο αδυσώπητη μοναξιά απ’ αυτόν τον μικρό σωρό ρούχων και αντικειμένων του εκτελεσμένου μπροστά στην πόρτα της φυλακής.»
«Τόσοι νεκροί, τόσος αγώνας, τόσα βάσανα, και πάλι από την αρχή… Όχι, μη νομίσεις πως παραπονιέμαι. Έτσι ή αλλιώς χαράξαμε τον δρόμο μας, ποτέ δεν ήμασταν αντικείμενα κάποιας μοίρας, απλώς βρεθήκαμε στο κέντρο του τυφώνα σε μια στιγμή που η επανάσταση έγινε πολιτική, και μάλιστα σε παγκόσμια κλίμακα, σε μια στιγμή που η ιδεολογία, ο ρομαντισμός, ο ανθρωπισμός μας, μπαλσαμώθηκαν από τις σκοπιμότητες του πολιτικού παιχνιδιού. Έτσι, ενώ η συμμετοχή εξακολουθούσε να έχει υψηλό κόστος, ένταση και πάθος, η επαναστατική πράξη κατάντησε αξιοθρήνητος πολιτικαντισμός, ασφυκτικά κλεισμένος μέσα στο πεντάγραμμο του συστήματος. Για πολλούς από μας η συμμετοχή αποτελούσε περισσότερο ατομική στάση ανθρώπινης αξιοπρέπειας παρά έκφραση των επαναστατικών μας οραματισμών, γιατί πολύ σύντομα βρεθήκαμε μπροστά στο δίλημμα αν θα περπατάμε όρθιοι ή με τα τέσσερα. Δε μας άφησαν καμιά άλλη επιλογή. Κολλημένοι στον τοίχο υπερασπίζαμε, με φοβερά υψηλό κόστος, την ανθρώπινη ουσία μας. […] Πάντως, θέλω να σημειώσεις πως μονάχα για τη ζωή μου δεν παραπονιέμαι. Και δε γουστάρω καθόλου να με λυπούνται.»
«Εσύ όμως μπορείς να περάσεις στη δική μου θέση; Να τα παρατήσεις όλα, λεφτά καριέρα, οικογένεια, σπίτια, να δεθείς μ’ ένα όνειρο και να το κυνηγήσεις, ν’ αγαπήσεις με πάθος τους ανθρώπους και την ελευθερία τους, να μπεις στην καρδιά της εποχής σου, και από απλός θεατής να γίνεις δημιουργός της ιστορίας;»
«Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που επανδρώνουν τον μηχανισμό της εξουσίας, ποτέ δεν μπόρεσα να τους καταλάβω, δε μιλώ για τους βασανιστές, για τους άλλους λέω, τους γραφιάδες, τους δικαστές, τους συνοδούς, όλους αυτούς που διεκπεραιώνουν την ανθρώπινη δυστυχία, που περνάει η δυστυχία από μπροστά τους κι αυτοί γράφουν, σφραγίζουν, ρωτάνε τόσο αδιάφορα. Τα μάτια τους είναι νεκρά, καμιά ανθρώπινη ανταύγεια, ούτε ένα παίξιμο των βλεφάρων.»
«Φαντάζεσαι αυτούς που κάνουν κουμάντο σ’ αυτό το κόμμα που αντικειμενικά εκπροσωπεί, με βάση την ιδεολογία και τη θεωρία του, τον υψηλότερο πολιτισμό της εποχής μας, τον ουσιαστικότερο ανθρωπισμό, φαντάζεσαι λοιπόν αυτούς τους τύπους που βρίσκονται επικεφαλής σ’ αυτό το κόμμα, να βασανίζουν τους συντρόφους τους, τα παλικάρια του δημοκρατικού στρατού, στα μπουντρούμια της ασφάλειας των διαφορετικών σοσιαλιστικών χωρών, γιατί είχαν κάποιες διαφορετικές εκτιμήσεις και απόψεις από τις δικές τους;»
«Σκέφτομαι, όταν μ’ αυτό τον ανελέητο τρόπο αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους που έχουν διαφορετική αντίληψη από μας, τι σκατά «Σοσιαλιστική Δημοκρατία» θα φτιάχναμε αν είχαμε έρθει στην εξουσία!»
«Δε λυπάμαι που πεθαίνω. Για το μόνο πράγμα που λυπάμαι, είναι ότι πεθαίνω μετά το θάνατο του ονείρου.»
Book: Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς, Χρόνης Μίσσιος, Εκδ. Γράμματα 1985
0 notes
Text
«Εγώ απ’ την πλευρά μου γαντζώνομαι από τρεις σκέψεις του Χριστού. Τις τρεις άγκυρες που μας άφησε κληρονομιά για να υπερνικάμε τη θύελλα. […] Η πρώτη είναι το δικό μας αυτεξούσιο. […] Η δεύτερη άγκυρα που μας προσφέρει ο Χριστός είναι η ανάστασή Του. Κάθε στιγμή η ζωή ξαναρχίζει. […] Και τέλος, η τρίτη άγκυρα. Η ζωή ξαναγεννιέται μέσα από τη δουλειά.»
«Μην ξεχνάς όμως ότι το να βγάλεις κάποιον απ’ την κόλαση, είναι σαν να βγάζεις εσένα τον ίδιο.»
«Τούτες τις μέρες, ένα ερώτημα με τριβελίζει ασταμάτητα: τι πιο ωραίο μπορεί να μας προσφέρει η ζωή; Δυο πράγματα, πιστεύω, τελείως αντίθετα. Κατ’ αρχάς, μια απίστευτη διαύγεια. Έτσι, αυτό που κοιτάζεις είναι σαν να το φωτίζουν χίλιοι προβολείς, καταλαβαίνεις τα πάντα. Και μετά το ακριβώς αντίθετό του. Η ικανότητα να ονειρεύεσαι. Να φαντάζεσαι αυτό που δεν θα τολμούσες να διανοηθείς καν.»
«"Βλέπεις", συνέχισε ο Έλιοτ, “για να ας αρέσει ο κόσμος, πρέπει ν’ αλλάζει.”»
«Θέατρο σημαίνει μπαίνω στη θέση του άλλου. Ζω τις συγκινήσεις του σαν να ήμουν αυτός… […] Θέατρο σημαίνει ανακαλύπτω τον άλλον. Τον ακούω. […] Ν’ ακούς, ν’ ακούς…. Ν’ ακούς υπομονετικά. Και προπάντων, να μην κρίνεις.»
Book: Το παιδί που μετρούσε τον κόσμο, Metin Arditi, Εκδ. Πατάκη 2018
0 notes
Text
«[Η θάλασσα] … είναι το σύμβολο της ελευθερίας και της αναγέννησης. Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο απ’ το να πλέει ο άνθρωπος ανάσκελα στη θάλασσα. Νιώθει σαν να έχει επιστρέψει στην αρχαία μήτρα όλων. Κοιτάζει πάνω του τον ουρανό και μισοκλείνει τα μάτια από το εκθαμβωτικό φως και την απόλαυση της ελευθερίας. Κάνει μικρότατες κινήσεις με τα χέρια και τα πόδια, ίσα ίσα για να διατηρηθεί σ’ αυτή τη θέση, και προσπαθεί να παραμείνει έτσι όσο το δυνατόν περισσότερο…»
«Όσο ταξίδευα, ένιωθα καινούργιος. Σαν να μην ήξερα. Να μην είχα διαβάσει τίποτα. Ένα άγραφτο χαρτί…»
«Είμαι κουτσός, σαν ανάπηρος, γιατί ποτέ δεν είπα «Αχ, μανούλα μου. Αχ, μάνα μου». Την αποκαλώ πάντα «μητέρα», λες και γράφω βιβλίο. Λες και είναι μυθιστορηματική ηρωίδα κι όχι πραγματικό πρόσωπο. Το προσφιλέστερο των ανθρώπων…»
«Και σκέφτηκε ότι ήταν αλήθεια πως δεν υπάρχουμε πραγματικά παρά μόνο όταν κάποιος άλλος μας βλέπει να ζούμε. Να κάνουμε απλά, καθημερινά πράγματα, να τρώει μαζί μας, να πίνουμε παρέα, να μιλάμε και να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας. Σ’ αυτό διαφέρουν, σκέφτηκε, οι άνθρωποι από τα σφουγγάρια, τα σκυλιά και τα πουλιά. Χρειαζόμαστε τον άλλον για να ορίσουμε ή -στην περίπτωσή του- να ξαναορίσουμε τον εαυτό μας. Να ξαναβρούμε την πλήρη αίσθηση του ποιοι είμαστε, μέσα από το βλέμμα και την αποδοχή του άλλου.»
«Έχουν μεγάλο πείσμα τα βουνά. Κάθονται και περιμένουν το χιόνι σαν εραστές την ερωμένη τους.»
(Book: Οδυσσέας και Μπλουζ, Ευγενία Φακίνου, Εκδ. Καστανιώτη 2010)
0 notes
Text
"...η επιθυμία της γραφής ήταν ακόμα εκεί..."
"Μολονότι αναγνώριζα την επιτήδευση που χαρακτήριζε τις διατριβές και λοιπές πανεπιστημιακές εργασίες, ήμουν περήφανη που διέπρεπα σε αυτό το πεδίο, πίστευα πως ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσω για "να ζω ανάμεσα σε βιβλία", όπως θα έλεγαν και οι γονείς μου, και για ν' αφιερώσω τη μελλοντική ζωή μου σε αυτά".
"Είχα συχνά την εντύπωση ότι δεν εισχωρούσα αρκετά βαθιά στην ουσία των πραγμάτων, θαρρείς και με συγκρατούσε κάτι απ' το μακρινό παρελθόν μου, κάτι που έχει να κάνει είτε με τον κόσμο της εργατικής τάξης απ' τον οποίο προέρχομαι, έναν κόσμο ενστικτωδώς επιφυλακτικό απέναντι σε κείνους που "σπαζοκεφαλιάζουν", είτε με το σώμα μου και τη θύμηση όλων αυτών μέσα μου".
"Η συνήθεια που έχουν ορισμένα κορίτσια να αφηγούνται με το νι και με το σίγμα την καθημερινότητά τους μου ήταν ανυπόφορη".
"Όπως στον οργασμό, όπου αστραπιαία νιώθεις ότι βρίσκεσαι "στην καρδιά του σύμπαντος"..."
"Στην τουαλέτα της εστίας, έφερα στον κόσμο ζωή και θάνατο την ίδια στιγμή".
"Πιθανόν ο αληθινός σκοπός της ζωής μου να είναι μόνον αυτός: το σώμα μου, οι αισθήσεις μου, οι σκέψεις μου να γίνουν γραφή, με άλλα λόγια, κάτι το κατανοητό και το οικουμενικό, κι έτσι η ύπαρξή μου να διαλυθεί μες στη ζωή και στο πνεύμα των άλλων".
(Book: Το γεγονός, Annie Ernaux, Εκδ. Μεταίχμιο 2021)
0 notes
Text
"Στην κοινωνιολογία, όπως μου εξήγησε η δασκάλα που είχαμε στη φυλακή, αυτό το λένε απονοηματοδότηση. Μια ζωή εξαντλημένη, που της έχει αφαιρεθεί όλο το περιεχόμενο, αλλά δεν λογίζεται ως πεθαμένη. Μπαίνεις σε σαρκοφάγο πριν σε θάψουν. Και δεν σε κλαίει κανείς, γιατί σε μετράνε για ζωντανή".
"Η ζωή μου, τόσο ανυπόληπτη ίσως για την υπόλοιπη κοινωνία, είναι δική μου. Είναι το μοναδικό που έχω, και μέσα στις σκοτούρες, τα βάσανα και την ασημαντότητά της εγώ δεν την έχω απαρνηθεί".
"Για τους νόμους σας που είναι άδικοι, που μπορούν να σε δικαιολογήσουν πιο εύκολα αν υπερασπίζεσαι το σώμα σου, σαν να αξίζουν τα ντουβάρια περισσότερο από τη ζωή".
"Γιατί ποτέ και κανένας δεν ρωτάει τι φορούσαν οι βιαστές, αν είχαν πιει, τι ώρα γύρισαν στο σπίτι τους, σε ποιους δρόμους περπατούσαν, σε ποια μπαράκια σύχναζαν, αν είχαν έντονη σεξουαλική ζωή. Η δική τους συμπεριφορά αν��κει de facto στην καλά περιφρουρημένη σφαίρα της ηγεμονεύουσας και αποδεκτής τοξικής αρρενωπότητας".
"Από τα πρώτα στάδια της ζωής μας καλούμαστε στην επιτέλεση δοσμένων κοινωνικών ρόλων μέσα από ένα συνονθύλευμα καθημερινών πρακτικών, μικρών τελετουργιών, λόγων και πειθαρχήσεων. Γίνεσαι γυναίκα μαθαίνοντας να προσέχεις, να ακροβατείς ανάμεσα στο να μην είσαι πολύ "προκλητική" αλλά να παραμένεις θελκτική, να αντικειμενοποιείται το σώμα σου και να το παρατηρείς από το μικροσκόπιο του ανδρικού βλέμματος, να οριοθετείς την κίνησή σου και αν ��εν καταφέρεις να διατηρήσεις την άψογη ισορροπία στην πολλαπλότητα των υποχρεώσεων που αναμένουν οι άλλοι από εσένα, να αποδίδεται η πτώση σε δική σου αποτυχία".
(Book: Μια γυναίκα απολογείται, Μαρία Λούκα, Εκδ. Τόπος, 2021)
0 notes
Text
Ὄνειρο σημαίνει
νά μήν ὑπάρχουν σύνορα
κι οἱ βλοσυροί καχύποπτοι φρουροί τους.
Ἐλεύθερα νά μπαίνεις σ᾿ ἄνθρωπο
κι οὔτε τίς εἶ, οὔτε τίς οἶδε.
Κική Δημουλά
1 note
·
View note
Text
«
youtube
«Δεν θα υπάρχω», είπες. Κι έσβησε ο ουρανός.
1 note
·
View note
Link
“Αλλά ο λόγος που αυτή η κασέτα σήμαινε τόσα πολλά για μένα δεν είχε να κάνει με το κάπνισμα, ούτε με τον τρόπο που η Τζούντι Μπριτζγουότερ τραγουδούσε [...] Εκείνο που έκανε την κασέτα τόσο σημαντική ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο τραγούδι: το νούμερο τρία, “Ποτέ μη με αφήσεις”.
“... πράγματα όπως πίνακες, ποίηση και τα σχετικά, είπε πως αποκάλυπταν τον εσωτερικό μας κόσμο, πως αποκάλυπταν την ψυχή μας”.
“Μερικές φορές, με απορροφά τόσο πολύ η δική μου συντροφιά, που αν αιφνιδίως πέσω πάνω σε κάποιον γνωστό, ταράζομαι και χρειάζομαι λίγο χρόνο για να συνέλθω”.
(Book: Μη μ’ αφήσεις ποτέ, Καζούο Ισιγκούρο, 2011, Εκδ. Καστανιώτη)
0 notes
