gecemavisibiri

[gecemavisibiri]

bugünü yaşamak varken hâlâ dargınsın yarınlara.

[gecemavisibiri]

[gecemavisibiri]

artık fark ettim ki yapabileceklerim için hevesimi tükettim. eskiden sabahlara kadar yazan ben, şimdi iki kelamı bir araya getirmekten aciz bir mahlûkâta dönmüşüm. zira ne yazdığım mühim değildi, mühim olan yazmaktı lakin şu hâlde kendimden hiç haz etmiyorum.

[gecemavisibiri]

mantığıyla sarmıştı hislerini,yok etmek istercesine.ben bir şekilde içine doğmuştum hislerinin ve bana izin vermişti.nefes alabilmem için.

[gecemavisibiri]

onun sınırları o kadar netti ki içeri nasıl girdiğimi hiçbir zaman çözemedim.bu yüzden çıktığımda tekrar nasıl döneceğimi bilemedim.

[gecemavisibiri]

ali, dönmek istediğin ânıda yerin yok.

[gecemavisibiri]

İncir ağacı teorisi sence doğru mu?

kısmen. kısmen olmasının sebebi de şu bence evet her istediğine ulaşamazsın bazılarından vazgeçmen gerekir fakat bu sadece birine ulaşacağın anlamına da gelmez.

[gecemavisibiri]

çürüme biçimi san/ mak.

[gecemavisibiri]

aslında her şeyin nerede kırıldığını biliyorum. o gün ben sessizdim sen ise orada yoktun. belki vardın ama eksiktin. eksik bi' şeyin varlığıyla oturmak yokluğundan daha ağır geliyor insana. bi' süre sonra sen azalmaya başlad��n. duyulmadan azalan insanlar en gürültülü hatıraları bırakıyor. fark ettirmeden gitmeni fark ettiğimde içimden bi' şeyin sesi kesildi. belki de o ses bendim. kendimi anlatır gibi değil sanki biri beni duysun diye konuşuyordum ama kelimeler birer birer yere düşüyor. kimse eğilip almıyor. sonra sesimi bile kıstım. sessizliğim bile fazlaydı sana. ben seni hiç yüksek sesle sevemedim galiba. içimden söyledim hep. içimden bağırdım. içimden vazgeçtim. senin haberin olmadı. evet hâlâ bazı geceler içimden geçiyorsun. gürültüsüz ama iz bırakarak. sanki kimse bilmese de içimde hâlâ bi' çekmece senin için açık kalmış. üzerine toz da sinmiş. ama yerini değiştiremiyorum. ne zaman adını unuturum desem başka bi' ses geliyor içimden. unutmak için önce içinden söküp atman gerekir diyor. ama o kadar derine gömmüşüm ki elimi uzatsam kendime çarpıyorum. kapıları tam kapanmamış bi' ev gibiyim. rüzgâr eserken ses yapıyor bazı yerlerim. o sesi sen çıkardın şimdi de sustur. kapat artık sesini. ben duyuyorum zaten. biraz dağınık bıraktım seni. bilerek yapmadım. ama elimde bu kadarı vardı. toparlayamadım. toparlamak da istemedim. çünkü bazı insanlar dağınıkken daha gerçek kalıyor. sen de onlardan oldun. bunu yalnızca ben biliyorum.

-a

[gecemavisibiri]

iç cebinde bi' şiir kalmıştı hırkamın neyse kalsın.

[gecemavisibiri]

Dolunay var. Gökyüzüne bu kadar mı uzak kaldın?

belki biraz.

[gecemavisibiri]

gelemezsin çünkü

bu sefer anahtarları değiştirmedim

bu sefer evden taşındım

[gecemavisibiri]

Ece, dolunay

ne?

[gecemavisibiri]

bir konu var. yıllardır var. her defasında açılan ama bir türlü kapanmayan. susuyorum. dokunsalar ağlayacağım sanıyorum, yüzüme bakmıyorlar. bak, ben sana bu satırları bir yıkımdan yazıyorum. küfür dolu ağzımdan dökülen kanları elimin tersiyle siliyorum. sen yanakları al al çocukların olduğu o mahallerden duyamazsın benim yıkık dökük harabemden yükselen sesimi. biraz çık o mahalleden, dünyanın toz pembe olmadığını anla. bak, benim sırtım acıdan dik durmaz oldu. sen hâlâ aynı sokaklarda göğsünü gere gere bir kahramanmışçasına dolanıyorsun. yalan ve yalan. tüm gerçeklerin üstünü mürekkep kalemle çizince yalanlara mı kaldın. bir başına mı kaldın. ne oldu bilmem, merak da etmem. beş yaşındaki meraklı o kız değilim artık. sen şimdi başını okşadığın her çocuğun gülüşlerini duyuyorsun. ben hâlâ her gece kulağımda yankılanan çığlıklarımla geceyi gündüze kavuşturuyorum. fısıltıyı andıran sesimi göğsüme gömüp gıkımı çıkartmıyorum. sen şarkının sesini o kadar açmışsın ki ben çığlık çığlığa kalsam sesim sana ulaşmaz. bak, ben bunu çok iyi bilirim. ağrıyan her bir zerremin ilacını göğsüme saklamış gibi içimi oymak istiyor ellerim. sen elinde çiçek taşıyan kadınların yanındayken benim sigarayı yakarken titreyen ellerimi tanıyamazsın. çiçek kokanların, şiirlere konu olanların yanındayken benim kan kokumu, küfürler işitişimi tanıyamazsın. ben seni tanırdım bir zamanlar. dokuzdan önce. her şey cehennem olunca hatırlayamaz oldum. tanırdım çünkü aynaya bakınca sen vardın. artık göz bebeklerime bile yabancısın.

[gecemavisibiri]

üşüyor musun? özür dilerim, ceket bir işe yaramadı.

artık sadece etrafı izliyorum. uzunca ve yerimi değiştirmeden, bir kamera gibi. senden daha ilginç, ilgi çekici bir şey görmedim. 

örneğin, saçların dağılışı, üstüne sinen gençlik hevesi, sinirlendiğinde alnında oluşan kırışıklığı, eğilip yerden aldığın bir parça gökyüzü, şaşırınca tek kaşının kalkışı. kaç farklı yerden sana baktım bir bilsen, hepsinde ayrı güzel, ayrı saf ve ayrı ipeksi. yüzünde bir kelebek dokusu, ellerin dünyanın bulvarı. kalabalığın haşin yalnızlığı. bu zamana ait olmayan, sanki yüzün ölümsüzmüş gibi kalıcı. tutup güneşin sana dönüşü, ve aynı anda her şeyin ellerinin altında eriyip gidişi. göğsüne düşen kolye, ve gözlerinin ormansı yeşili. ayak bileklerinin altında ezilen insanlık, parmak uçlarına inen altınsı bulutlar, burnunun incecik eğimi, ah! masadaki çiçek bile sana eğimli. dirseğinden omzuna doğru akan nehir, ve bardağı umursamazca tutuşun. sesinin arkasına gizlenen çocuk. 

üşüyor musun? özür dilerim, ne yaptıysam seni kendime ısıtamadım.

[gecemavisibiri]

“Ey Kahraman Türk kadını; sen sürünmeye değil, omuzlar üzerinde göklere yükselmeye lâyıksın.”

-Mustafa Kemal Atatürk

[gecemavisibiri]

Köylüler hortumla, kovayla mücadele ederken yetkili ağızlardan “çalışmalar sürüyor” cümlesi düşmüyor. Hangi çalışma bu? Biri yanarken diğeri ihale mi hazırlıyor? Biri söndürmeye çalışırken öbürü parsele mi bölüyor? Sosyal medyada gündem oluyor, sonra unutuluyor. Her sene yeniden yakılan aynı dağ, aynı ova, aynı sessizlik. Ama kimse hesap vermiyor. Soru soran ötekileştiriliyor, tepki koyan susturuluyor. Ve olan yine halka, yine hayvana, yine emeğe oluyor.