geceyemeftunay - Tumblr blog

[geceyemeftunay]

Bilmiyorum

Gün geçtikçe sanki daha da yalnızlasıyorum. İnsanlara olan nefretim artıyor kırgınlıklarım artıyor. Kimseye tahammül edemiyorum kimsenin gerçekten beni sevdiğine inanmıyorum. Bilmiyorum. Gün geçtikçe daha fazla içime dönük yaşamaya başladım. İçimden sürekli kitap okumaktan başka bir şey gelmiyor. Bu dünyadaki insanlardan kitap okuyarak kaçtığım dönemlere tekrardan girdim. Yorgun hissediyorum. Ancak bu yeni bir şey değil. Sürekli girdiğim aptal beklentilerin boşluğa düşmesinden yoruldum. İnsanlara olan güvenim gitgide azalıyor. Kendimle olan konuşmalarım arttı. Beni yine benden başka kimsenin anlayamayacağıni düşündüğüm anlardayım. Belirli bir olay yok hayatımda çoğu şey yolunda. Yinede karamsarlık ve mutsuzluk beni içine çekiyor. Hep birilerini anlamaya çalıştım, dinledim, destek oldum, çabaladım. Bu çabayı kimse benim için göstermedi. Ağlamak üzere olduğum anlarda bile fark edilmiyorum. Bu artık beni üzmüyor. Alıştım. İnsanlara katlanmak gittikçe zor hale geliyor. Eskiden tahammül edebiliyordum. Bilmiyorum. Kimse fark etmese de duvarlarım eskisinden daha sağlam. Hayatımda yeni birini istemiyorum. Daha fazla insan tanımak istemiyorum. Tanıdıklarımdan da hayatımdan çıkarmak istediğim çok fazla insan var. İki üç kişiyle devam edebilirim gibi geliyor. En sevdiğim dediğim insanlara karşı bile bir soğuma oluşuyor içimde. Çünkü herkese karşı içimde biriken hayalkırıklıkları var. Anlaşılmıyorum. Bütün bu hissettiklerimin sonunda bambaşka bir insan olabilirim, bambaşka bir yerde olabilirim. Bilmiyorum. Önemli de değil.

[geceyemeftunay]

Rüya

Şimdi neredeyim ben. Bulmak istersen beni en son bıraktığın yerdeyim. Aynı çıkmaz sokağın aynı kaldırım taşındayım. Biliyorum gelmezsin ama yinede bir umuttur bekliyorum. Beklediğim aslında sende değilsin artık. Beklediğim ölüm, beklediğim soğuk, bir avuç toprak beklediğim.

Bu hayatın kaçıncı durağındayım, kaçıncı  darbesindeyim meçhul. Gidenlere değil kalanlara ağlıyorum artık. Kalan büyüklüğüm giden çocukluğum, kalan mutsuzluksa giden mutluluğum, kalan nefretse giden sevgi şimdi. 

Biliyor musun ama neyi farkettim? Neden yoksun demiyorum artık, neden vardın diyorum. Noktasının virgülünün birbirine karıştığı bu hayatımda son noktayı sen koydun. Gidişin ile netlik kazandı aslında bazı şeyler. Ben hep yalnızdım, ruhum hep acı içindeydi. Sadece kendimi kandırmıştım yalnız olmadığıma, sevildiğime, mutlu olabileceğime inanmıştım. Oysa şimdi bakınca yalanmış herşey, eksikmiş. Uyandım artık herşeyin toz pembe olduğu o rüyadan. Duvarlar ördüm etrafıma kendi içimde daha mutluyum en azından.

Sen benim kimseye güvenmeme sebebimsin. Ama bırak insanlar beni soğuk bilsin. Gidişin ile buz tutan kalbim ile sevilesi bir insan olmayı beklemiyorum zaten. Ben artık ebedi yalnızlığa mahkum birisiyim.

[geceyemeftunay]

Mış Gibi Yaşamak

İnsan bir psikoloğa ihtiyaç duyuyor belkide daha çok dinlenip anlaşılmaya ihtiyaç duyuyor. Buna hep çok ihtiyacım var ama hiç karşılık bulamadım. Tam tersine insanların hayatında hep bir rehabilitasyon merkezi oldum. Dinledim, saatlerce dinledim tavsiyeler verdim iyi olana yönlendirmeye çalıştım, kırıklarını sarmaya çalıştım, mutluluğu öğretmeye çalıştım. Belki o insanlardan birazcık bile vefa görseydim kendim de iyileşirdim. Ruhumun kanamasını durdurabilirlerdi. Ama tam tersine o insanlar benim yardımımla yaralarını sardıkları an ilk yaraladıkları kişi ben oldum. Ne acı değil mi didinip durduğun insanların hayatında sadece bir yara bandı görevi görmek. Sevdiğim insanlar için her şeyi yaparken beklediğim tek şey sevilmekti. Biraz olsun anlaşılmaktı ama ben hep hayal kırıklığı içinde kaldım. Belki bir çok insanın göz yaşını dindirdim ama ben hep tek başıma ağladım. Düştüm kendim kalktım, yaralarımı kendim sardım. Mutluyum gibi yaptım iyiymişim gibi yaptım. Hayatımı hep kendimi ve en çok insanları kandırarak yaşadım. Yani hep -mış gibi yaşadım. Sanki mutluymuşum gibi, kırılmamışım gibi, güçlüymüşüm gibi, sanki ben hiç ağlamazmışım hep güçlüymüşüm gibi, sevilmeye ihtiyacım yokmuş gibi, hiçbir şey umrumda değilmiş gibi yaptım. En kötüsü de insan bir zaman sonra kendini de inandırıyor bu duruma. Sen ağlamazsın sen umursamazsın, yok yok kırılmadın, o kim ki beni kıracak diyorsun. Aslında sen ne kadar düşünmeyi bıraksan da kendini kandırsan da içinde derin yaralar açılıyor. Bunu kimse görmüyor hatta bazen sen bile. Çünkü insanlar senin tarafından iyileştirilmeye alışmış senin gücüne alışmış. Oysa bilmiyorlar ki sen hepsinden daha kırıksın.