gokcenkarad

[gokcenkarad]

Ben iyi bir insanım. Hatta hayatta hep iyi olmak daha iyi olmak için çabaladım. Hayatta insanın başına en büyük kötülükler gelsede iyi kalmak mümkün mü? Sana vurana el uzatmak sahiden? Seni kırıp geçeni sevmek? Yılların kırılmışlığına sünger çekebilmek? İnsan kendini görmezden gelerek mutlu yaşayabilir mi?

[gokcenkarad]

Sakin ve dinginim şimdilerde. Zihnim çözemediği meseleleri kabullenip, eğlencesine bakmayı öğendi sanırım. Böylece herşey kolaylaştı ve yaşam dengelendi. Düşüncelerim ile duygularım uyumla uysallaştı. Rayına girmiş bir tren gibi yoluma devam ediyorum. Ara sıra düşünmüyor değilim, yol nereye gidiyor, olmak istediğim ben miyim? Sonra keyfine dönüyorum yolculuğun.

[gokcenkarad]

Artık bıraktım mücadele etmeyi, yaşam insana bazen vazgeçmek gerektiğini öğretiyor kızım.

Direndim ilk zamanlar, anlaşılmak gibi bir umudum vardı. Sonraları yağmurlar yağdı içime içime, önceleri dışarı akardı gözlerimden. Kızardım mesela konuşurdum ve hatta gerekirse kavga ederdim. Sonraları kırıldım çokça, çok kırıldım. Budanan bir ağaç gibi yeşerttiğim, özenle uzattığım dallarım söküldü bedenimden bir bir. Kocaman bir testere ile ruhumu paramparça etti. Kırgınlığım kızgınlığım bundandı. Yaralara bakıp, düşünmekten vazgeçtim sonraları. Köklerim sağlamdı. Yeniden yeşerdikçe yeniden kırıldım. Çıkıp gidemiyordum ya bu topraktan. Öyleysr nasıl kalmalıydım yaşamda. Yanımda filizlenmiş bir yaşamdın sen. İçime umut, içime neşe kattın kızım. Fark ettim ki sen ve ben yanyana olduk mu, hiç bir testere sökemezdi köklerimiz karışmıştı bir kere birbirine. Budanan ağaçlar gibi yeniden yeşillenmeyi, vazgeçerek öğrendim kızım.

Artık bırakmıştım mücadele etmeyi, yaşam insana bazen vazgeçmek gerektiğini öğretiyor kızım. Ve yanına eli testereli kimseyi yanaştırmamak için, öğreniyor insan. Yeniden kendin olabilmek harika. Herşeye ve herkese rağmen kendin kalabilmek. Çiçekler açmak istiyorsa insan, bazen vazgeçmeli umut ettiklerinden bile. Yeni bambaşka umutlar beslemeyi öğrenmeli.

Sen gölgemde filizlenirken, ben güneşte kavruldum çokça. Ziyanı yok. Biz böyle iyiyiz. Ben mücadelemi de sevdim, vazgeçmişimide. Attığım her adım ikimize. Vardığım her yer biz.

[gokcenkarad]

İçimdeki yazmak hevesini birtutkuya dönüştürmek ve artık ona zaman ayırmak istiyorum. İçin bu kontrol edilemez isteği yerine getirmeden gidiverirsem bu dünyadan, yarım kalacak hikayem. İnsanı insan yapan duygularıyla düşünceleriyle etiyle kemiğiyle, onun hikayesi değil mi? Dünya üzerinde her insan farklı bir yaşam öyküsü içinde aslında. Ama bu öykülerin büyük bir çoğunluğu bir sonraki nesilin anıları arasında kaybolup gitmiyor mu? Yaşamda öğrenilen her şeyin, her deneyimin yeri yaşayan kişide çok derin izler bırakırken, onunla birlikte mezara gitmesi büyük haksızlık gibi geliyor bana. Bü yüzden yazmamış olmak, yaşlı bir teyze olup ölüm döşeğinde hayatı sorgularken belki büyük bir pişmanlık olacaktı benim için. O yüzdeb tüm zamansızlıkları, tüm yaşam koşturmacasını bir kenara ittirip, uygun bir zaman kollamadan...