gregoryaa

[gregoryaa]

Το έργο της Ειρήνης για την απραξία.

Στην αρχή σκέφτηκα δύο ωραία ποστεράκια θα ήταν αυτά.

Μετά νομίζω κατάλαβα ότι βλέπω έναν ρυθμό που με ηρεμεί.

Το δεύτερο σχέδιο ειδι��ά, στο οποίο υπάρχει μεγαλύτερη αφαίρεση, με γοητεύει παρά πάνω.

Αισθάνομαι την απραξία της Ειρήνης πιο έντονα.

Νιώθω σαν ��α βλέπω τις χειρονομίες της καθαρά.

Τα ίχνη που αφήνει.

Βλέπω κάποια σχήματα που επαναλαμβάνονται

 δειλά δειλά.

Κι όμως βλέποντας τα όλα μαζί εκλαμβάνω μια δυναμική.

[gregoryaa]

Τελευταία συνάντηση.

Μέσω Zoom αυτή τη φορά.

Ακούγεται λίγο ξενέρωτο αλλά νομίζω βοήθησε.

Πρώτη φορά μπορούσαμε ολ@ να έχουμε πρόσβαση ταυτόχρονα σε κάθε γωνία μιας επιφάνειας.

Και αυτό έγινε μέσω της οθόνης.

Κανείς δεν ήξερε την κίνηση του άλλου και αυτή η ανωνυμία έδωσε αρκετό θάρρος.

Στην αρχή ήμασταν πιο ευγενικοί.

Παρατήρησα ότι ο καθένας μας έδινε χώρο στον άλλον προσπαθώντας να μην σχεδιάσει πάνω από αυτόν.

Αυτό βέβαια δεν κράτησε για πολύ.

Η μαγεία αυτού του συλλογικού σχεδίου φάνηκε όταν δημιουργήθηκαν πολλές στρώσεις.

Όταν όλο αυτό έμοιαζε με μια τεράστια γεωμετρία. Χαοτική.

Όταν όλο αυτό έμοιαζε με ένα παλίμψηστό. Χαοτικό.

Είχε μια παιδικότητα.

Και παράλληλα ένιωθα ότι θα μπορούσαν να είναι αφίσες που διακοσμούν ένα cool μπαρ.

Αφού τελείωσε το μάθημα πήρα στοιχεία από τα συλλογικά αυτά σχέδια και έφτιαξα κάποια επιπλέον κολλάζ.

Είναι η πρώτη φορά σε αυτό το μάθημα που παίζω ψηφιακά.

Και μου φαίνεται σχεδόν περίεργο που τα χέρια μου δεν έχου�� πάνω τους χρώματα.

Ίσως αυτός να ήταν και ο στόχος του μαθήματος.

Να θυμηθώ πως είναι να λερώνεσαι πολύ.

Και να το εκτιμάω όταν μου συμβαίνει.

[gregoryaa]

Άργησα να πάω σήμερα.

Με αιφνιδίασαν. Βρήκα την ομάδα έξω αντί για μέσα.

Να ετοιμάζουν κάτι το οποίο δυσκολευόμουν να καταλάβω τι είναι.

Μετά το είδα.

Μια κοπέλα κράταγε ένα φούξια κουβάρι.

Προφανώς και ήταν φούξια.

Άρχισαν οι περιπλανήσεις.

Υπήρχε το κουβάρι, η άκρη της κλωστής και ενδιάμεσα το χάος.

Το χάος στην προκειμένη ήταν ο εξωτερικός χώρος της σχολής.

Οτιδήποτε στον ενδιάμεσο αυτό χώρο μπορούσε να αποτελέσει τοπόσημο.

Οτιδήποτε στον ενδιάμεσο αυτό χώρο μπορούσε να αποτελέσει σημείο όπου η κλωστή θα διαπερνούσε.

Από εκείνους και εκείνες που κάθονταν χαζεύοντας μέχρι το κλωνάρι που προεξείχε.

Για κάποιους ήταν διασκεδαστικό και για κάποιους άλλους όχι.

Όσοι πέρναγαν βιαστικοί ήταν φαναρά εκνευρισμένοι.

Η κλωστή για εκείνους ήταν εμπόδιο στην πορεία τους.

Για την ομάδα ωστόσο ήταν το μέσο καθοδήγησης.

Το ίδιο μέσο για άλλους ήταν καθυστέρηση και για άλλους εξέλιξη.

Μετά από ένα σημείο οι κλωστές κυριαρχούσαν.

Και το τοπίο θύμιζε λαβύρινθο.

Η περιπλάνηση αυτόματα έγινε πιο δύσκολη.

Αυτό ωστόσο θεωρώ ότι έφερε πιο ενδιαφέροντα αποτελέσματα στο χαρτί.

Οι χάρτες απέκτησαν μια μεγαλύτερη πολυπλοκότητα.

Μεγαλύτερη έγινε και η θέληση μου να τους διαβάσω ή να τους αποκρυπτογραφήσω.

Ενώ ολ@ βρισκόμασταν στον ίδιο χώρο και οι διαδρομές που κάναμε ήταν παρόμοιες,

η αποτύπωση του καθενός ήταν ιδιαίτερα ξεχωριστή.

[gregoryaa]

Δεν ξέρω πως φτιάχνει κανείς χάρτη χωρίς να έχει κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό του.

Δεν ξέρω από πού ξεκινάμε.

Και στους περισσότερους χάρτες που έχω κάνει υπάρχει μια αρχή.

Αυτό που αυτόματα σκέφτομαι για να ξεφύγω από την άβολη αρχή είναι να σχεδιάσω χωρίς αρχή.

Κάνω σχεδόν με κλειστά μάτια άναρχες γραμμές.

Νιώθω ότι είναι πιο ξεκάθαρο τώρα.

Ακολουθώ τις γραμμές βάζοντας χρώματα και γίνεται πιο ζωντανό.

Ψυχογεωγραφικοί χάρτες.

Ανάλυση εαυτού.

Ο καθένας φτιάχνει τον δικό του αυτοσχέδιο κόσμο στο χαρτί του.

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν βούταγες σε αυτόν.

Στον δικό μου πάντως δύσκολα περπατούσες.

Βέβαια μπορεί να μην χρειάζεται καν να περπατάς εκεί.

Φουλ ψυχεδέλεια.

(μου ήρθε η Άννα τώρα στο μυαλό).

Αυτή βέβαια μιλάει για έρωτες.

Και εγώ για χάρτες

Τι και αν οι δικοί μου χάρτες ήταν ερωτικοί χάρτες.

Βέβαια οι χάρτες μου είναι περίπλοκοι.

Και τα ερωτικά μου όχι.

Σκατά.

Βασικά, ό,τι θέλω κάνω.

Αποφασίζω λοιπόν ότι οι χάρτες μου είναι οι φανταστικοί περίπλοκοι ερωτικοί μου χάρτες.

��που ο κόσμος εκεί δεν περπατάει.

Τι πιο ταιριαστό για έναν ερωτικό χάρτη.

Θα με ευχαριστούσαν όσοι χάνονταν στον χάρτη μου.

Σίγουρα θα χάνονταν ρε.

Αφού είναι περίπλοκοι.

Τέλειο. Ταίριαξε.

Α ρε ‘Αννα.

[gregoryaa]

Πρώτο βήμα ήταν η συλλογή.

Η συλλογή των μέσων.

Το μέσο αποτελούσαν τα φυτά.

Αυτό απαιτούσε μια μικρή περιπλάνηση.

Ξεκίνησε από το δρόμο για τη σχολή και συνεχίστηκε εκεί, στον εξωτερικό χώρο της σχολής.

Ακολούθησε η αποτύπωση.

Τα φυτά ήταν η αποτύπωση ή το υλικό;

Και τα δυο.

Καθόμαστε σε ένα μεγάλο τραπέζι.

Το χαρτί του ενός είναι πολύ κοντά στο χαρτί του άλλου.

Κάθε χαρτί είναι και ένας μικρός κήπος.

Μικροί κήποι που δημιουργούν έναν μεγάλο κήπο.

Τόσο μεγάλο όσο η έκταση του τραπεζιού που τον φιλοξενεί.

Ο ένας κήπος έδινε στον άλλο.

Στο μεγάλο αυτό τραπέζι στρώθηκε ένα μεγάλο χαρτόνι.

Πλέον ο μεγάλος κήπος δεν συντελείται από άλλους μικρότερους αλλά είναι ένας αυτόνομος.

Έχουμε ολ@ πλέον την ευθύνη του.

Είμαστε ολ@ δημιουργοί του.

Θυμάμαι όταν δημιουργήθηκε το πρώτο ποτάμι.

Μου είχε φανεί επαναστατικό σαν προσθήκη ανάμεσα στα φυτά που κυριαρχούσαν.

Και παράλληλα αποτέλεσε έμπνευση.

Κάθε παραμικρή κίνηση του ενός ήταν δυνατή ώστε να καθοδηγήσει ή να εμπνεύσει τον άλλον.

Δεν ήταν πια κήπος.

Και αυτό ήταν ωραίο.

΄Ηταν ένα παράθυρο ανοιχτό στο οτιδήποτε ο καθένας είχε φανταστεί ή είχε βιώσει.

Η δική μου προσθήκη θύμιζε τον κήπο της γιαγιάς μου. (πάλι)

Δεν ξέρω αν το κάνω ασυναίσθητα αυτό.

Μου αρκούσε που όταν το εντόπιζα στο χαμό με ικανοποιούσε.

[gregoryaa]

Δεν ξέρω ακόμα αν ήταν ένα χάσιμο χρόνου το σημερινό.

Αν γενικά το αίσθημα της βαρεμάρας είναι χάσιμο χρόνου ή απλά μια μεγάλη παύση.

Έχω ακούσει ότι οι παύσεις είναι πολύ σημαντικές.

Ειδικά αν τις βάλει κανείς τη σωστή χρονική στιγμή.

Έχω ακούσει ακόμα ότι οι παύσεις μπορούν να είναι πιο δυνατές και από τις πιο ζωηρές ενέργειες.

Δεν ξέρω αν αυτοί που τα λένε αυτά, τα λένε επειδή τους βολεύει.

Ή τέλος πάντων επειδή απλά θέλουν να ονομάσουν πιο ωραία την βαρεμάρα τους.

Όπως και να έχει, βαρίεμαι ναι.

Ναι, βαρίεμαι.

Μάλλον αυτός ήταν και ο σκοπός.

Άλλωστε οι περισσότεροι μάλλον έχουμε στο μυαλό μας την βαρεμάρα ως απότελεσμα και όχι ως σκοπό.

Απραξία λοιπόν.

Εφαρμόζω την απραξία.

Πράττω την απραξία. Κι όμως.

Παύση

Παύση

Παύση

Παύση

Παύση

Π α  ύ  σ  η

Τώρα δηλαδή μπορεί και να έκανα κάτι πιο δυνατό.

Αυτό που συνέβη ωστόσο σήμερα ήταν μια συλλογική παύση.

Την συλλογική παύση την έχω συνδέσει την ένδειξη σεβασμού και το αίσθημα της οικειότητας.

Εστιάζω στο δεύτερο περισσότερο.

Σαν όταν μπορείς να μοιράζεσαι με ένα φίλο σου την σιωπή.

Σαν όταν τον/την καλείς σπίτι σου για να βαρεθείτε μαζί.

Έτσι ήταν και το σημερινό.

Μια πρόσκληση σε σπίτι.

[gregoryaa]

Ένα μεγάλο συμπόσιο το σημερινό.

Στο κέντρο υπάρχουν φρούτα.

Δεν θα φάμε μάλλον.

Αρχίζω να τα αγγίζω και να επεξεργάζομαι στα χέρια μου σαν να ήταν η πρώτη φορά που τα έβλεπα.

Προσπάθησα να ξεχάσω πως είναι η μυρωδιά τους, η γεύση τους, το χρώμα τους, η υφή τους, το σχήμα τους.

Ξεκινάω με τη φράουλα.

Χωρίς κάποιο κριτήριο. Μου φάνηκε η πιο αστεία.

Η δυναμική εμφανίζεται μπροστά μου.

Αντικαθιστά τις τέμπερες που έφερα.

Σαν να βρίσκομαι σε κάποια επιστημονική μελέτη την τοποθετώ στο χαρτί και την τεμαχίζω.

Αφήνει ίχνη πρωτό��νωρα.

Ανάλογα την πίεση που θα ασκήσω μπορώ να πάρω και άλλη απόχρωση.

Συνεχίζω και με άλλα φρούτα.

Άπειρες σφραγίδες φρούτων.

Μία τραχεία επιφάνεια που δημιουργεί νέα σχήματα.

Μπλέκω τα χέρια μου σε όλο αυτό.

Δανείζομαι και από τους γύρω μου.

Λιώνω με βία ό,τι βρω στο τραπέζι πάνω στο χαρτί ή τα αγγίζω με ευλάβεια πάνω του.

Η αντίθεση αυτή δημιουργεί ένα αποτέλεσμα το οποίο στην αρχή με απωθεί λόγω της πολτοποίησης των υλικών.

Ωστόσο, στη συνέχεια αυτό το μπέρδεμα με ευχαριστεί.

Με γοητεύει το πώς μπορώ να συνδυάσω την πρώτη ύλη με τη γραφική ύλη.

Το πώς μπορώ δηλαδή να περάσω με το μελάνι ανάμεσα στα ίχνη που έχουν δημιουργηθεί.

Αντιλαμβάνομαι ότι όταν τρώω, ζωγραφίζω.

Και όταν ζωγραφίζω μάλλον θα τρώω.

[gregoryaa]

Δυσκολεύτηκα να το βρω.

Έκανα πολύ μικρές και διστακτικές κινήσεις στην αρχή.

Νιώθω ότι την ενέργεια του να ρίχνω νερό στο χαρτί την έχω συνδέσει με το λάθος.

Ότι αν τύχει να συμβεί, θα είναι καταστροφικό.

Αλλά τώρα, αυτό θέλω.

Τώρα είναι το μέσο μου.

Στην αρχή απλά πιτσιλάω, πολύ διστακτικά.

Αφαιρώ νερό με τα χέρια μου

Ξανά ρίχνω

Ξανά αφαιρώ

Μέχρι να καταλάβω πως μπορώ να ελέγχω τις κινήσεις μου.

Αρχίζει να μαρέσει.

Μου θυμίζει το τυφλό σχέδιο.

Δεν διακρίνω κατευθείαν αυτό που κάνω και έχει πλάκα.

Σηκώνω το χαρτί κόντρα στο φως και τότε αποκαλύπτονται.

Το πώς πέφτει πάνω του το φως αλλάζει τις σκιές.

Μπορώ απλά κουνώντας το χέρι μου να έχω σε κάθε κίνηση και άλλο αποτέλεσμα.

Πλέον δεν με νοιάζει τόσο.

Τσαλακώνω το χαρτί.

Μοιάζει με οροσειρά.

Αν το τσαλακώσω κι άλλο γίνεται μεγαλύτερη.

Άρα το νερό μάλλον είναι κάποιο ποτάμι.

Αν και απουσιάζει το χρώμα, αυτό που γεννιέται είναι πιο δυνατό

Πιο φυσικό.

Φεύγει από τη μία διάσταση και αισθάνομαι μια μεγαλύτερη σύνδεση μαζί του.

Μπορώ να το αγγίξω από κάθε του γωνία.

Το χαρτί μου, θυμίζει τοπίο.

Το δικό μου τοπίο.

Έχω αφεθεί πιο πολύ.

Πιο πολλά νερά

Και πάνω μου ακόμη.

Λούτσα γίναμε.

[gregoryaa]

Ίχνη και σημάδια στο χαρτί, διάσπαρτα, χωρίς σκέψη.

Ακολουθούν διαφορετικές ταχύτητες και υφές.

Τα υλικά παύουν να είναι στα χέρια μου και είναι τα χέρια μου.

Ρίχνω νερό.

Ανακατεύω.

Τα χαλάω.

Ξανά βάζω τα χέρια μου πάνω στο χαρτί με βιαιότητα.

Χάος που αρχίζει να βγάζει λογική.          

Λογικό χάος. Χάος με μορφές.

Χαοτικές μορφές.

Αρχίζω όντως να βλέπω κάτι εδώ.

Το έχω ξανά κάνει αυτό. Όπως όταν έψαχνα μικρή να βρω μορφές και παραστάσεις ολόκληρες στο μωσαικό της γιαγιάς μου.

Τώρα ωστόσο φτιάχνω το δικό μου μωσαικό.

Δεν είναι όσο ωραίο ήταν της γιαγιάς μου.

Θυμάμαι το δικό της είχε και ρωγμές.

Ωραία λοιπόν, σκίστο.

Τώρα το παιχνίδι είναι διπλό. Είμαι και ο κατασκευαστής και ο χρήστης.

Ανάμεσα σε άλλους κατασκευαστές και χρήστες.

Νιώθω τυχερή που δεν βάλαμε παρκέ τελικά.

Ίσως τώρα να έλεγα άλλα. Πιο ωραία.

Συνεχίζω αυτό το κάτι και γίνεται όλο και πιο μεγάλο, πιο οικείο.

Η μία από τις μορφές που εμφανίζονται μου θυμίζει τον μπαμπά μου όταν κάθεται τα καλοκαίρια στο μπαλκόνι και χαζεύει έξω.

Μπορεί να κάθεται έτσι, σχεδόν αμήχανα, ακίνητος, για ώρες.

Αυτό εμένα με έκανε να μπορώ να τον απομνημονεύσω με λεπτομέρεια.

Για αυτό του έφτιαξα και μια καρέκλα.

Μία άνετη καρέκλα.

Σαν αυτή που είχε σπάσει.

[gregoryaa]

Η ελεύθερη σκέψη αποδεσμεύει το χέρι και το μέσο.

Αφήνει το αποτέλεσμα στην τυχαιότητα.

Νέοι κανόνες προστίθενται.

Μαθαίνω να γράφω χωρίς να σκέφτομαι.

Καταλήγω να γράφω πιο πολλά από όσα σκέφτομαι.

Ή πριν απλά δεν έγραφα όσα σκεφτόμουν.

Πρότεινα κανόνα. Ήθελα να βρίσω, οπότε αυτό πρότεινα.

Για μένα δούλεψε.

Έβρισα.

Δηλαδή έγραψα.

Βρίζοντας.

Ελπίζω να βοήθησε.

Το έχω ξανά πει ότι μοιάζει με ψυχοθεραπεία ε;

Αλλάζουν τα δεδομένα και η τυχαιότητα αυξάνεται.

Ό,τι γράφω μετατρέπεται σε ένα ενιαίο σύνολο, χωρίς κανόνες στο τέλος.

Παιδικότητα, αφήνομαι.

Έχω να δω μουτζούρες μου και να είμαι η μόνη που βγάζει νόημα σε αυτό, από το νηπιαγωγείο. Και πιο πρίν ίσως. Σίγουρα πιο πριν. Στο νηπιαγωγείο μου είχαν ήδη κράξει τις μουτζούρες.

Η μαμά μου τις χαιρόταν πολύ με αυτές τις μουτζούρες τότε.

Τώρα είναι σε φάση «Αχαα, ωραία είναι… σπίτια κάνετε;»

Χα χα χα. όχι.

Γίνομαι χάλια (και έχω πει να μην βάζω λευκά τις Τετάρτες).

Είναι μουτζούρα, είναι πολλές μουτζούρες και όταν οι μουτζούρες μπλέκονται κάτι γεννιέται.

Μπορώ να δω τις στρώσεις πίσω από τα υλικά και τις χειρονομίες.

Όχι όμως για πολύ. Κάποιες στρώσεις καλύπτουν ολοκληρωτικά τις προηγούμενες.

Μοιάζει σαν η κάθε νέα, γενναία κίνηση να γεννά ένα καινούριο έργο.

Μαμά, κοίτα.

Μαμά, κάνω μουτζούρες.

Μαμά, σου άρεσαν.

Μαμά, μου αρέσουν.

[gregoryaa]

Σώμα ,ψυχή, μαζί ή χωριστά;

Το επιφανειακό και το μη.

Από μέσα προς τα έξω και από έξω προς τα μέσα.

Ορατό μέσα, αόρατο έξω ή και το αντίστροφο.

Αδιαπέραστο σώμα που όμως διαπερνάται.

Δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που το διαπέρασα.

Επαναπροσδιορίζω την έννοια του σώματος, των οργάνων του σώματος.

Το μέσα μου είναι το στομάχι μου ή η ενέργεια μου;

Το μέσα μου είναι οι φλέβες μου ή η διάθεση μου;

Ψυχοθεραπεία κάνουμε ρε;

Νομίζω ότι αυτό που κάνω είναι να γίνομαι για λίγο παρατηρητής.

Σαν να βγαίνω για λίγο Ε Ξ Ω από το Σ Ω Μ Α μου και να χαζεύω τις κινήσεις μου.

Ίσως αυτό ΜΕ βοηθά στο να ΜΕ παρατηρώ καλύτερα και να μπορώ έτσι να ΜΕ αποδώσω ολοκληρωτικά.

Μια αυτοβιογραφία.

Από τα τριχωτά μου χέρια μέχρι τα τριχοειδή μου αγγεία.

Δεν ξέρω βέβαια αν αυτό είναι αρκετά μέσα. Ίσως πάει κι άλλο.

Σίγουρα πάει.

Όλο αυτό ενισχύεται από την ανάγνωση κειμένων που πραγματοποιείται στο μάθημα.

Έχω την αίσθηση ότι παίρνω τις λέξεις που ακούω και ασυναίσθητα (διότι δεν τους δίνω πολλή προσοχή) τις μετουσιώνω σε εικόνες (σχέδια).

Το αποτέλεσμα στο χαρτί είναι σαν ένα υβρίδιο. Σχηματίζονται μπερδεμένες μορφές.

Που ίσως είμαι εγώ.

[gregoryaa]

Σπάσιμο καλουπιού, αίσθημα ελευθερίας.

Κλείνω τα μάτια. Όχι πολύ πιστά στην αρχή.

Νιώθω ότι πολλές φορές έχω την ανάγκη να επαληθεύσω τις κινήσεις μου.

Ωστόσο σιγά σιγά αυτό φεύγει.

Ο φόβος απέναντι στο λευκό κενό χαρτί ελαφρώς μειώθηκε.

Δεν είμαι καν σίγουρη αν μπροστά μου υπάρχει όντως ένα κενό λευκό χαρτί.

Η σύνδεση ανά��εσα σε εμένα και στο υλικό που τυχαία ή μη επιλέγω μεγαλώνει.

Πολλά υλικά.

Η τυφλή επαφή μαζί του με κάνει να κατανοήσω καλύτερα το σχήμα του, την υφή του, τις δυνατότητες του.

Εγώ, το υλικό και το χαρτί αποτελούμε μια ενιαία μάζα, ένα ενιαίο έργο, ένα ενιαίο αποτέλεσμα.

Το αποτέλεσμα στο χαρτί, τα σημάδια στα χέρια μου και η παραμόρφωση του υλικού συμπληρώνουν το ένα το άλλο.

Η αποτύπωση είναι ελεύθερη και κάθε φορά μοναδική.

Μια μοναδική χορογραφία χαράξεων πάνω στο χαρτί.

Η χειρονομία των κινήσεων δημιουργεί ταυτόχρονα μια μοναδική μουσική επένδυση.

Εμπνέομαι από τους γύρω μου. Αντλώ στοιχεία από τους ήχους που παράγουν και τα μεταφέρω ως κινήσεις στο χαρτί. Ένας ομαδικός αυτοσχεδιασμός.

Η μουσική αυτή επένδυση γίνεται όλο και πιο έντονη.

Δημιουργείται ένας μουσικός αυτοσχεδιασμός όπου τα όργανα μας είναι τα υλικά μας.

Είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε ολ@ μαζί και το να χτυπάμε μελάνια με τα χέρια ταυτόχρονα μπορώ να πω ότι δεν μου έχει ξανά συμβεί σε πρώτη γνωριμία.

Περίεργο.

Καλό.

Αλλά περίεργο.