happilyevr

[happilyevr]

देवळाकडे सायकल ठेवली आणि दुर्बिण गळ्यात अडकवून चालायला सुरुवात केली. डोंगराच्या पायथ्याशी जाई पर्यंत अर्धा तास लागला. अंतर जेमतेम 100 ते 150 मीटर असेल पण तितक्यात खूप पक्षी दिसले. एका पिंपळाच्या झाडावर भरपूर वेगवेगळ्या प्रकारचे पक्षी होते. त्या खाली अजून एक झाड होत त्याला फळ आली होती. त्यावरह�� starling, bulbul, barbet असे सगळे होते. आजुबाजुला भातशेती होती. थोडी कापलेली, थोडी अजून कापायची बाकी होती.

थोडं पुढे गेल्यावर एका माडावर बाया सुगरणी च्या घरट्यांचे झोके होते. पंधरा दिवसांपूर्वी गेले होते तेव्हा त्यांचं घरटी बनवण्याच काम चालू होतं. आज त्यामानानं जरा कमी बाया पक्षी दिसले.

डोंगर चढायला सुरवात केली तेव्हा कुणगे (भातशेती) संपून जंगल सुरू झालं. पक्षी दिसायचे कमी झाले पण call येत होतेच. ते call पण थोडे बदलले. Beat you, Malabar whistling thrush chi शीळ असे आवाज यायला लागले. 

जंगलातले साग वाऱ्यावर आपली पानं झटकत होते. वाऱ्याबरोबर ती तरंगत खाली येत होती. संपूर्ण वाटेवर जाळीच्या सागपानांची चादर घातल्यासारखी दिसत होती.

या डोंगरात वर एक वाडी (वस्ती) आहे. आज तिथे जायचं ठरवून निघालेले. वाटेत त्याच वाडीतून सकाळी कामाला जाणारी किंवा dairy वर दूध नेणारी माणसं cross होत होती. डोंगरावर पूर्ण चढतीचा रस्ता आहे. वर थोड्या अंतरावर two wheeler जाते आणि तिथून पुढे पुन्हा पायवाट. मोठ्या गाडीचा रस्ता नाही.

वर वाडीत पोचले तेव्हा एक माणूस भेटला, त्याने सांगितलं की या वाडीला डोंगरवाडी म्हणतात आणि इथे 20 22 घरं आहेत. प्रत्येक घराच्या सभोवती आपापली भात शेती आहे त्यामुळे घरं एकमेकांच्या फार जवळ नाहीत.

थोडं पुढे एक पत्र्याची शेड दिसली. आधी वाटल स्मशान भूमी असेल. अजून जवळ गेल्यावर शेडच्या आत घंटा दिसल्या. मग वाटल की मंदिरच असेल, स्मशानात कुठे घंटा असतात. तरी मी तिकडे न वळता सरळ गेले पुढे. पुढे आणखी थोडी घरं दिसली. मग वाटलं की असं घरांच्या मधोमध स्मशान नसावं. परत येताना तिथे जाऊन पाहिलं. ते मंदिर नाही पण छोट देवस्थान होत. मग तिथेच थोडा वेळ बसले. आत दोन पाषाण आहेत. एकावर भरपूर जास्वंदीची फुलं आणि दुसऱ्यावर फक्त 2 3 गुलाब वाहिलेले. पाषाणामागून छोटंसं हिरवं गवत डोकावत होत. तो अजूनही निसर्गातला देव आहे याची साक्ष जणू! निसर्गातला देव आणि देवातला निसर्ग! आजूबाजूला लावलेल्या टाइल्स पेक्षा डोळ्यांना हे जास्त सुखावणारं होत.

देवस्थानासमोर तुळस होती आणि त्यापुढे एक चाफ्याच झ��ड. तुळस सुकलेली पण जिवंत होती. तिच्या सुकलेल्या फांदीवर पण एक जास्वंदीच फुल वाहिलं होतं. हे कोकणातल्या तुळशी पूजेचं typical दृश्य आहे. काही फुलं तुळशी वृंदावनावर आणि एक तुळशीला.  

हे सगळं बघता बघता मी सोबत आणलेली उकडलेली रताळी खाल्ली. 

तितक्यात वरून एक घार उडत येऊन शेजारच्या झाडावर बसली. तसे 2 3 कावळे मोठ्याने ओरडू लागले आणि 2 pond heron पण ओरड��� उडाले.

त्याच झाडाखाली देवाच्या बाजूने एक पाण्याचा छोटा झरा वाहतो. तो cross करून एक आजी वर आल्या. कमरेवर एक घमेले - त्यात डोक्याला आणि कमरेला काम करताना बांधायचे टॉवेल आणि एक कोयती (छोटा गोलाकार कोयता). माझी चौकशी करून ती पुढच्या कुणग्यात (शेतजमीन) गेली. डोक्याला, कमरेला बांधून तिनं भात कापायला सुरुवात केली. तिच्या मागोमाग 5 मिनिटांनी एक आजोबा आले. हातात एक पंचा आणि कोयती. त्यांनीही तिच्या सोबत जाऊन भात कापायला सुरुवात केली. थोड्या वेळाने ते दोघं एकाच लयीत काम करतायत अस वाटायला लागलं. थोडं कापून झालं तस आजोबांनी त्याच्या पेंढ्या बांधल्या. एक पेंढी डोक्यावर घेऊन ते तो झरा पुन्हा क्रॉस करून पलीकडे गेले. जाताना  झऱ्याकडच्या झाडाच्या फांदीला त्यांचा डोक्यावरचा भात थोडा अडकला. परत येताना ते ती तेवढी अडकलेली फांदी कोयत्याने तोडून आले. 

आणि मग एक एक पेंढी घेऊन जात राहिले. नंतर परत डोक्यावरचा भात झाडात अडकला नाही. आजी कापत होतीच. अशा माझ्या समोर जवळ जवळ 10 फेऱ्या त्यांनी मारल्या आणि एक कोपरा भात कापून झालं. आजींच्या सोबतीला एक दोन बगळे आणि drongo होते. तितक्यात मागच्या मोठ्या आंब्याच्या झाडावरून दोन मलबार pied hornbill उडत आले त्यांना थोडा वेळ बघून मी परत निघाले. येताना उतार असल्याने फार वेळ लागला नाही. वाटेत रस्त्यावरच एक खार दिसली. पटकन हातात घेता आली असती इतकी जवळ होती. 

वाटेत जंगलात पडलेली 2 3 सागाची पानं मी मला घेतली, त्यावर चित्र काढायच्या ambitious project सोबत. 

अशा प्रकारे आजची सुट्टीची सकाळ सफळ संपूर्ण!

[happilyevr]

I remember soaking my pillow with tears for nights that seemed endless. All I could do then was to stare at seiling with blurry vision and hope that this too shall pass! I had to convince myself that this suffering has to end. Now I know that the universe was listening to this. Thus it sent me my best friend back in my life, then came the book that she first suggested, then requested and later urged me to read. She talked so much about the book and convinced me that it's the perfect time of my life now to read it. Recently having read a novel almost after 4 years I had a little confidence that I would be able to finish this book as well. So I started. Then I got into it. Slid off a bit in between but I held on. And so my friend while taking updates every once in a while. Then I dived into it! No doubt I fell in love with Liz as much as her writing! How can someone be so honest with their emotions and also word them so convincingly! In some of the book reviews I read that "..she took me with her on the journey .." and it was true for me too. Being there in the relatable situations I didn't even mind if she were to use names and people from my life in there. Hahaha But jokes apart, Liz gave me the strength to stand back on my feet through my friend of course! She has assured me that it is okay to feel what you feel, it is okay to overthink and then let go, it is okay to be vulnerable. And so on and so many things that a depressed soul would want to hear. The cover page of book reads a line 'One Woman's Search for Everything' - Liz opened windows of endless possibilities of 'everything in life' through this book. And lastly, after dragging it for three months, I think it was destined that I completed the book here at Nikunj. Because the ending of the book closed a loop of my life which I was so intuitive about! I remember myself 6 or 7 years ago sitting here on the terrace - the acorn full of potential - as Liz says, when I think it all started and this me today - already existent oak- pulling myself through all these years of roller coaster! Destined as I say, I had to be here with the book to finish it here!

[happilyevr]

I have spent almost every summer and winter vacation here- swimming in this river every day with my sister.. @dhanashri_prathamesh Never thought one day we would come with our kids doing the same thing! Time flies just like that but mother earth stays there nurturing generations! I went to the river today to relive those childhood memories and realised that no river has the same water that you dipped in a minute ago! It just flows and so does life.. so much water has gone under the bridge in these years! Though refreshing it is not reliving! You can only cherish old memories and make new ones every time. Experiences shape our lives so much that we look at things around us so differently. Those trees and rocks have been there for years. I saw them then, I remembered them and I saw them now - standing still and grounded. Yet, I as a person looking at them is so different. #rememberingchildhooddays #nativevillage #vacationmode #backtoroots

[happilyevr]

आर्य रविंद्र ! पत्र

मी ‘Mitch Albom’ चं ‘Tuesdays with Morrie’ पुस्तक वाचलं तेव्हा तसाच एक हाडाचा शिक्षक-माणूस मी माझ्या आयुष्यात अनुभवलाय म्हणून मला ते पुस्तक कळलं. नाही तर मला ती अतिशयोक्ती वाटली असती. किंवा आणखी एक शक्यता अशी कि, हे पुस्तक मी वाचलं म्हणून मला माझ्या आयुष्यातलं या माणसाचं महत्व कळलं. यंदा जवळ जवळ नऊ वर्षांनंतर मी त्यांना भेटले. गेली काही वर्षं मी मनापासून प्रयत्न करतेय कि मी त्यांच्याविषयी लिहावं, पण कधी ते जमलं नाही. ते बळ माझ्यात न्हवतं, पण आता आलंय बहुदा. त्यांना भेटून मला खूप गहिवरून आलं, फार बोलणं जमलं नाही. पण भेटण्याच्या समाधानानं मन पुरेपूर भरलं. ते तसेच होते, ९ वर्षांपूर्वीचे, बदल माझ्यात झालेला. गुरूचा शिष्य आता मोठा झालेला. ते एक खूप प्रभावी व्यक्तिमत्व आहे. पण त्यांचा प्रभाव ते कुठे दाखवून देत नाहीत. तो समोरच्याला स्वतःहून जाणवण्याची ते वाट पहातात. माझ्या बाबतीतही तेच झालं. मला त्यांचं महत्व, त्यांचा प्रभाव खूप उशिरा कळला. मला त्यांची किंमत न्हवती असं कधीच न्हवतं. पण फक्त किंमत आहे हे माहीत असून उपयोग नसतो, ती नेमकी किती आहे हे माहित असावं लागतं. आणि मी हे पुस्तक वाचलं तेव्हा ती किंमत लाख मोलाची आहे हे समजलं. त्या दरम्यान आमच्या वाटा वेगवेगळ्या झालेल्या होत्या. त्यांच्याकडून मी कित्ती काय काय शिकले हे मला उशिरा कळलं होतं, आणि तेव्हा परत नव्याने शिकणं, किंवा त्याची उजळणी करण किंवा नवीन काहीतरी शिकणं शक्य न्हवतं. आयुष्यातलं शाळा हे पुस्तक बंद होऊन ४-५ वर्षं उलटली तेव्हा मी हे पुस्तक- ‘Tuesdays with Morrie’ वाचलं. एका शिकवण्याचा ध्यास घेतलेल्या, हाडाच्या आणि मनाच्या शिक्षकाच्या आयुष्यातील शेवटच्या काही कालावधीतील ही गोष्ट आहे. त्यांच्या शेवटच्या course ची गोष्ट. आणि ती गोष्ट सांगणारा लेखक म्हणजे त्या शेवटच्या course चा एकमेव विद्यार्थी. या course चा विषय होता ‘how to die’. पण नकळत त्यातून त्यांनी आयुष्यं कसं जगावं - how to live’ हेच इतकं सुंदर शिकवलंय कि वाचणारा प्रत्येक माणूस- विद्यार्थी आयुष्याच्या प्रेमात पडावा. जगण्याच्या प्रेमात पडावा. पुस्तकाच्या शेवटी लेखक एक प्रश्न करतो, ‘Have you ever had a teacher like this?’ त्यावेळी मला एकच व्यक्ती डोळ्यासमोर आली. इतकच नव्हे तर पुस्तकं वाचताना प्रत्येक पानावर, प्रत्येक ओळीवर मला तीच व्यक्ती आठवतं होती ती म्हणजे- “आर्य रवींद्र”. आमच्या सहावीच्या वर्गाला ते प्रथम वर्गशिक्षक म्हणून आले आणि दहावी पर्यंत कायम राहिले. त्यांच्या बद्दल प्रेम, आपुलकी या भावना कधीच जाणवल्या नाहीत, होती ती कायम दहशत आणि दरारा. आता फक्त त्या ऐवजी मनःपूर्वक आदर आहे. शाळेत ते ‘मराठी’ आणि ‘समाज शास्त्र’ शिकवायचे. दोन्हीही विषय माझे अगदी कट्टर शत्रू. त्यामुळे त्यांच्या शिकवण्याच्या पद्धती, त्यांच बोलणं आपसूकच कधी फार खोलवर मनात शिरलं नाही. किंवा मी शिरू दिलं नाही. त्या विषयांची दारं फारशी उघडली नाहीत. त्यात त्यांची जालीम शिस्त आणि वैविध्यपूर्ण शिक्षा. त्यामुळे emotionally, हळवेपणाने कधी त्यांचा विचार क्वचितच केला असावा. जो थोडाफार केला तो इतर वेळी म्हणजे सहली, क्षेत्रभेटी, शिबिरं, कार्यक्रम या काळात जे काही त्यांनी शिकवलं तेव्हा. त्यांचं प्रत्येक गोष्टीचं planning perfect असे. एखादी गोष्ट त्यांना सोपी करून सहज सांगता येत होती. त्यांच्याकडे एखादा विषय बोलायला खूप तऱ्हे तऱ्हे चे संदर्भ असत. वक्तुत्व सुरेख होतं, मुद्देसूद आणि खिळवून ठेवणारं. त्यांचं वाचन अफाट होतं. आणि वाचलेल्या छोट्या छोट्या गोष्टी ते त्यांच्या संदर्भासहित संपूर्ण लक्षात ठेवत. हस्ताक्षर, शुद्धलेखन अप्रतिम होतं. आमच्या कितीतरी प्रकल्पात, वह्यांत ते शिर्षक, अनुक्रमणिका लिहून देत. आम्ही नववी कि दहावी ला असताना आम्हाला ‘समाजसेवा’ नावाचा विषय होता आणि त्याला ३० कि ४० गुण होते. त्या करता आर्यांनी आम्हाला एक १०० पानी वही बनवायला सांगितली होती ज्यात काही निवडक समाजसेवकांविषयी माहिती गोळा करून लिहा, वहीला व्यवस्थित कव्हर घालून, सुवाच्य अक्षरात लिहा अशी सूचना केली होती. त्या वही साठी २० मार्क व उर्वरित छोटीशी लेखी परीक्षा असं काहीसं स्वरूप होतं.  मला सुरवातीला वैताग आला होता कि ३० -४० मार्कांकरिता काय हे नसते उपद्व्याप. नाही तरी माहिती बघूनच लिहिणार त्यात काय मोठी वेगळी आखीव रेखीव वही. ४० मार्कांची परीक्षाच घेतली तर कुठे बिघडलं. पण रवींद्र आर्य! त्यांचा शब्द शेवटचा! म्हणून ऐन परीक्षेच्या आधी १५ दिवस ती सगळी माहिती गोळा करून, व्यवस्थित लिहून काढली. त्या साठी मला आमच्या घरी एक सुंदर पुस्तक मिळालं - ‘खरेखुरे आयडॉल्स’, समकालीन प्रकाशन. त्या पुस्तकात थोडक्यात, वैविध्यपूर्ण आणि विशेष म्हणजे नवीन लोकांविषयी माहिती मिळाली. इतिहासात वाचलेल्या फार जुन्या समाजसुधारकांहून वेगळ्या माणसांची. त्यामुळे माझी ती वही फार छान आणि वेगळी झाली. मला ती करताना खूप मजा आली, इतकी कि ती संपूर्ण आठवण माझ्या अजून लक्षात आहे. त्यावेळी ते सगळं करण्यातून मी एक नवीन पुस्तक आवडीने वाचलं, जे माझ्या कायमचं लक्षात राहिलं. ते वाचून मला नक्कीच एक वेगळी प्रेरणा मिळाली. या सगळ्या गोष्टी आर्यांनी तेव्हा आमच्या मनात, आयुष्यात अशा प्रकारे रुजवल्या हे आता कळलं. त्यांचा दृष्टिकोन तेव्हा कधीच कळला नाही पण आता लक्षात आला कि मन भरून येतं. असो! पण माझी हि वहीची आठवण अजून थोडी मोठी आहे. इतकं सगळं होऊनही मी नेमकी ती वही ज्या दिवशी submit करायची त्या दिवशी घरी विसरले. सगळ्यांनी वह्या दिल्या, मीच नाही. आर्यांना खूप सांगण्याचा प्रयत्न केला, कि मी खरच खूप सुंदर बनवलीय वही, उद्या नक्की देते, एक दिवस मला वाढवून द्या. पण नाही. दुसऱ्या दिवशी मी वही नेऊन ठेवली, मार्कही मिळाले मला, पण स्वतःच्या हाताने ती आर्यांकडे देणं, त्यांनी ती वही पाहणं, आणि त्यांचं कौतुक ऐकणं यातलं काहीच झालं नाही, अशी चूक मी कशी केली याचं मला फार फार वाईट वाटलं. अशीच एकदा त्यांनी आम्हाला आमच्या शाळेतील गाण्यांची व प्रार्थनांची एक वही लिहायला सांगितली, ऐन दहावी च्या वर्षात. तेव्हाही तो नसता ताप वाटला होता. उगाच वेळ फुकट जाणार म्हणून. पण ती वही आजही माझ्याकडे आहे. संपूर्ण नाही पण बरीचशी गाणी त्यात आहेत. ती वाचून आता शाळेचे दिवस आठवतात, त्या गाण्यांच्या चाली आठवतात. तो एक आता अमूल्य ठेवा वाटतो. हेही आर्यांमुळेच! अतिशय अबोल, शांत, सखोल आणि विनयशील व्यक्तिमत्व. म्हणाल तर हट्टी आणि शिस्तीचा जाच करणारे आणि म्हणाल तर जिद्दी आणि दूरदृष्टी असणारे! माझ्या आयुष्यातले माझे एकमेव गुरू! माझ्या आयुष्यात शिक्षक अनेक होते, आहेत व कायम असतील पण गुरू म्हणावे असे हे एकच जाणवले. शिक्षकांकडून शिकणं हे त्यांची बुद्धीे, हुशारीे, निपुणता यातून ज्ञान आत्मसात करणं. पण गुरूंकडून शिकणं म्हणजे या सगळ्या गोष्टींसोबतच त्यांच्या सहवास आणि वागणूकितून जगणं शिकणं.  हे एक अजब नातं आहे जे आयुष्यभर पुरेल इतकी शिदोरी देतं. ह्या अनेक छोट्या छोट्या आठवणी मनात कायमचं घर बनवतात. प्रत्येक वेळी आठवताना एक नवा पैलू उघड करतात, आणि त्यातूनच आयुष्य घडतं. एखाद्याच आयुष्य घडवणं हि इतकी लाखमोलाची गोष्ट आहे, आणि हे गुरू अशी अनेक आयुष्य किती सहज आणि अभावितपणे घडवतात याचं मला कायम नवल वाटतं. शतशः प्रणाम ।। 🙏🏼🙏🏼🙏🏼🙏🏼 प्रिय अश्विनी, खरंतर हे "प्रिय" तुझ्याबरोबर तुझ्यातील वैचारिक प्रगल्भतेला आहे. तुझं ई-पत्र वाचलं...आपल्या शालेय जिवनातील अनेक जाणिवा आणि नेणिवांबद्दल लिहीलस.फार आनंद झाला.कळत नकळत विद्यार्थी म्हणुन मुलांच्या काय अपेक्षा असतात हे समजलं..हा शोध कसा घ्यायचा हेच माहित नव्हतं.शिक्षक विद्यार्थ्यांच्या कमतरतेवर नेहमीच बोट ठेवत असतो.मी तुझ्या पत्रातुन माझ्यातील कमतरता शोधत होतो.कारण स्तुतीपेक्षा परखड विचार विकसनाच्या पाय-या असतात. तुमच्या बरोबर शिकलो ती पाच वर्ष ही तुमच्यासह माझ्या शिक्षकीपणाच्या पायाभरणीची होती.शांत,हुशार,नम्र,प्रामाणिक विद्यार्थी शिक्षकांना आळशी बनवतात.तुमचा संपूर्ण वर्ग विशेषत: तु तर माझा फार अंत पाहिलास.मला कैकदा नामोहरम केलस,हतबल केलस.परंतु तुझ्या आई बाबाचा पूरक व भक्कम पाठींबा हे आमचं बळ होतं.आणि आजचं " पत्र " हे त्या प्रयत्नाचं सुंदर फळ आहे. तु पत्रात माझ्याबद्दल जे लिहिलस त्याचं खरं श्रेय माझे अध्यापक महाविद्यालयाचे प्राचार्य मा.श्री.सुरेशजी नलावडे सर यांना द्यायला हवं.त्यानी मला इतकं दिलय की, ते मांडायला हे माध्यम फार मर्यादित आहे.."विचारांची स्पष्टता आणि वर्तनातील प्रामाणिकपणा हा शिक्षकाचा धर्म" हे त्याचंच वाक्य...आता कळतय हे अंगिकारणं किती कर्मकठीण आहे..जिद्द, हट्ट, शिस्तीचा अतिवापर हे त्यातून येतं. आणि म्हणुनच आज आम्ही सर्व तुमच्या एकमेव वर्गाचं आदर्श वर्ग म्हणुन ऊदाहरण देतो. "Tuesday with morrie" हे मला पुण्याला ABC त जुन्या पुस्तक दुकानात फुटपाथवर xerox स्वरूपात मिळालं. चाळलं तेंव्हा शिक्षकाविषयी काही आहे म्हणुन घेतलं, वाचलं,पुन्हा पुन्हा वाचलं तेव्हा गुरू शिष्याचं नातं किती हळुवार, किती परखड, किती व्यापक असतं हे समजलं.शाश्वत आणि अशाश्वताचा फरक, मानसशास्रीय संकल्पनांचे अक्षर विचार यात सापडले.आणि हीच माझी विषयापेक्षा विद्यार्थ्यांचा, मुलांचा शिक्षक होण्याची सुरवात.मदतीला तुम्ही आणि गुरूकुलाचं वातावरण... परिणाम काय तर आज मी तुझा शिक्षक असल्याचा अभिमान.. तुझ्याबाबतीत मात्र काही अंशी मी कमी पडलो ही खंत न विसरता येणारी. माझ्या काैटुंबिक समस्येची झळ तुझा दोष नसताना तुला सहन करावी लागली.तुला झालेल्या यातना,वेदना मी समजु शकतो. त्याबद्दल मी तुझा व तुझ्या आई बाबाचा क्षमाप्रार्थी आहे. कृपया एक दुःस्वप्न समजुन विसरून जा ही विनंती. त्यादिवशी भेट झाली पण फारच त्रोटक. तुझे अश्रु आणखीनच यातना देऊन गेले. त्याचा अर्थच लागेना.तुझा नंबर होता पण विचार ठाम नव्हता.आजपर्यंत ताण वाढत होता.. आज तुझं पत्र वाचलं आणि विचार शब्दात अवतरले. इतक्या वर्षानंतरही तुझ्याकडुन एक नवीन गोष्ट शिकता आली.. मन:पूर्वक धन्यवाद..! 🤝🤝🤝🤝🤝🤝🤝🤝💐💐💐💐💐💐💐💐

[happilyevr]

Living the Eternity

Having spent quality time together, having built such a worth relationship, you even miss each other together. Such feeling to know that someone is missing you right when you are missing the same person, is very precious. That point, you travel beyond everything, beyond time. You are not actually missing someone, but so connected through minds that unknowingly you live that moment together. Thats something close to telepathy. Missing you when you are missing me! Missing together takes more love than being together !

[happilyevr]

One day you will miss me..!

The day will so come

That day I will not receive your 'miss you' msgs But you will surely remember all of my miss you msgs left unread in your phone.

The day will so come

That day you would wish if you could tell me how you missed me.. But in those memories of parks and beaches you would see the countless lonely times that I had patiently waited..

The day will so come

That day your cell phone may not ring a hundred times asking you to come.. But you would wish a million times to let it ring atleast once..

The day will so come

That day you will cry rains missing me and with oceanfull of love I will be with you.. But you will know a rain drop in an ocean is gone forever..

I know..! One day you will miss me!

[happilyevr]

Blessed House ..!!

One day I found one wounded Woodpecker fallen on ground. I rescued it and with help of some first aid it was back in its habitat the day after. There is one Spiderhunter which comes often through window for evening breakfast. These windows are quite a attraction for all of them. There is one Oriole which uses it as a mirror and keeps calling and playing around for days. On the other hand, a pair of Malabar Pied Hornbills find these windows very scary. Their own reflection scares them as a competitor and their continuous stamping on window sacres me! To my surprise this year they have got their little one along. Being huge, all of them could not sit on window grills at a time, so I tried tying one bamboo connecting my window to the tree trunk alongside. In a few days, they started having their evening preening sessions there. These hornbills have a great family of cousins like Grey Hornbills or Great Hornbill too, who visit once in a while. Pitta comes every seasonal morning to make it good and refreshing. Others like Jungle Babblers , Thrush visit throughout the day to say hello! Black naped Monarch makes his guest appearance once in a blue moon. Around two years back I found one Baya Weaver's abandoned nest and hanged it in the front yard. In few days Munias made themselves at home in the nest. They modified and renovated interior of it. It was so famous in their family that everyone tried to get in. But Alas! One day the nest couldn't take it anymore. They all had a great fall and flew away. Once little handsome Scarlet (Orange) minivet was dancing and flirting around with his beautiful slender girlfriend. In day or two my cat caught the girlfriend. Moreover these cats don't even eat birds most of the time. They just find it funny to catch and play. I burried this little girl in garden under one coconut tree. After 2 3 days the handsome scarlet was back, this time with new girlfriend. He was dancing and flirting again as if to show off his new girl! The life as it ends for one it just goes on for the rests. Few days ago I had made a deep dig in the back yard, I was planning on composting bio waste in it. But the Small blue Kingfisher had a different plan already. It had made a long tunnel like hole along the side of the digging and then it gave me pleasure to observe its nesting. I was amazed to witness its skill to enter the hole or nest within a flash of moment and its flight back out. By the way let me tell you! All of those that I m talking about are my every day friends. I am so proud to have counted 70 species till date and still counting... And yes! I am HOME.. Its all happening around my Blessed House! ❤ Happy Friendship Day to all buddies! 🎉

[happilyevr]

The joy of sharing..!

Thousands of candles can be lit from a single candle, and the life of candle will never be shortened. Happiness never decreases by sharing. Today I am telling a story of one such sharing. Facebook got me this happiness. Its our new generation's everything from birthday wishes to business promotion; from daily instant news updates to personal status updates and what not! There is one book sharing chain going on since some days over facebook, wherein we send a book to an unknown person and then receive many such books from many unknown people. Me, being a book lover participated and became a part of this chain. One of my friend's facebook status read as “Hello book lovers! I am looking for people to participate in a large scale book exchange. All you have to do is…..” So, there I was, standing at the door of happiness and about to enter my first step. As I followed my friend, I received address details of one unknown person through a personal message. I was to send my favourite book as a gift to such person. Generally while buying any gift for someone we think of likings and preferences of that person. But now for me, the canvas was blank. I could send any book that ‘I’ liked. There I realised that the real joy of giving was here. Giving out what you love to give, is the real freedom of giving. Real joy of giving. (Though budget still acted as a constraint, within my budget I was free to fly!) The book to be given had no constraints on language, price or size or even new or used. I had my favourite “Tuesdays with Morrie” by Mitch Albom ready on the list already. So, I bought a new copy. I also wrote a letter with it, about why I liked that book and how I have read and reread it a lot of times and blah blah.. I was supposed to write a message with the book. Mine, turned into a one pager letter! Then I posted it. Today I received one call. But we were not unknown anymore! The book had tied us into a chain already. We are book friends now! The person thanked me wholeheartedly..!! And my joy knew no limits… Another candle had lit. My candle had served its purpose. Happiness is in sharing..!! It is in giving out what you love.. What you share with the world is what it keeps of you! Read a lot..!! Share a lot..!!

[happilyevr]

Time will change you along..

Time will change you along.. Time is the only real witness of our lives; memories, experiences are the evidences it leaves behind.. Time will teach you along.. Time will groom you along.. Time will heal you along.. As time goes, you will know, nobody was worth anybody.. But, everything that happened was worth the time it took.. And so, Time will change you along..

[happilyevr]

still prepared to part ways..

I am prepared to part ways.. But still I dream of you .. Every dream doesn't have you though.. It surely has your shadow... I just walk side by side with it.. No words.. no sharing.. But patient... That one day.. One day I will take your hand in mine & our shadows will merge... And if not.. I am still prepared.... I am prepared to part ways..

[happilyevr]

Reader.. lover.. and now, writer as well.. life be like this.. happilyevr !!

[happilyevr]

Somewhere in those mountains I belong..!!! 😊☺😇😍 #peace of #mind #naturelove #mountainranges #hills (at Nikunj_the Home Stay)

[happilyevr]

Oh my goodness!! Soo much of work is still pending... 😮 ^_^ 😁😆😉 #booksorting #reading #books #catlove #kitty

[happilyevr]

#krishna #theartist #dryleaf

[happilyevr]

#DoNotDisturb #sleeping #kitty #catlove ^_^ (at Nikunj_the Home Stay)

[happilyevr]

It means it's world for it...!! #spider #spiderweb #instafilter

[happilyevr]

In this episode Jerry is ruining Tom's bed time.. The poor Tom is so helpless.. "The Tom & Jerry show.. " ta ta ta-ta-ta-ta.....🎷🎶 and the lion roars ..." 😍😍😘😘😆😆♥♥♥ #tom&jerry #tom #jerry #favourite #cartoon #bedsheet #childhoodmemories