hatshepsutsposts

[hatshepsutsposts]

Oslo / Black November 1989

Doroteja,

Your skin...

like the flesh of an angel cast out of heaven, but never accepted by hell either.

Not cold—worse than cold. Even death would shiver before touching it.

You have no blood inside.

Maybe a white fluid, like that of insects... or something thicker, darker—like a squid's: violet, slick, slow.

The echoes of pain and loneliness have liquefied and sunk into your bones.

And yet, you're not grey like those orphanage walls where you were left to grow alone.

You’re like a stained glass window in a ruined cathedral—shattered, radiant, sacred.

Time doesn’t cut you. It cuts those who forgot you.

No one ever saw you. No one still does.

But I… I’ve watched you through all time.

And now, as you quietly dissolve from the inside, I feel my own soul molt alongside yours.

Your skin is like the inner wall of a sarcophagus left unopened for decades, painted in the residue of time.

A scent rises from it: rotting lilies.

Left on a grave, then dropped by hands that forgot how to grieve.

Someone once loved you.

Tried to adopt you. But then they said, “This child is strange.”

And you cried through countless nights.

They left—without so much as a glance.

Then, with those same arms, they laid you in a grave.

But the earth refused to consume you.

Rain sought to cleanse you but could not rot you.

Mud stained you but couldn’t erase you.

And I… I am in love with what was buried with open eyes.

Your eyes aren’t blue.

Maybe they were meant to be, once… but something broke.

Now they’ve turned pale violet.

Like dried lilacs trapped under your skin.

Twisting red veins gather at the dead blue edge of your iris.

And at that junction, your gaze turns into a shade that isn’t color anymore—

it's the dream of a flower after it's dead.

When I died as a child and came back,

everything I saw looked like it was behind a blue veil.

Now I see that same veil in your eyes.

The same paleness. The same beyond.

The same internal bleeding blue.

I don’t ache when I look at you anymore.

I rot.

Because I remember that moment.

The insides of your elbows, behind your knees, the fold of your ear...

Places even prayers forget.

Not just your cruel ballet teachers, the sour-faced nuns, the orphanage wardens.

Even the gods turned their faces away.

Only mold remains there—quietly curled, patient, like a curse.

And I want to touch those places.

Not with fingers…

With my tongue.

Because you are holy.

Holy because you are cursed.

You’ve become the thing no one dares to want.

Even gods fear you.

But not me.

I searched for you.

And I found you.

When you were a child…

you must’ve never taken your ballet shoes off.

The pain must’ve been unbearable.

Even your toenails are missing.

Your feet… are the cruelest thing I’ve ever seen.

Not yours.

Remnants of a body no one bothered to collect after torture.

You kept dancing, didn’t you?

Because if you stopped—you’d dissolve.

Like sand. Like dust. Like disappearance.

You’re an anorexic forest nymph.

But not risen from stage lights—

you rose from a grave.

Your wings were torn off.

From your back.

While you were still breathing.

And that—

that is what drives me mad.

Because you still want to live.

And I…

I watch every second of your life as if it were a decomposing miracle.

In those hell-born ballet lessons...

If a strand of your hair dared fall over your face, they punished you, didn’t they, Dora?

Now, from each broken hair tip,

dust like extinguished ash falls.

Your legs… like a disease.

Thin, translucent.

I can see the tendons where your muscles cling, like an anatomical model—

cold, dissected, forgotten.

And the bruises on your knees…

echoes of old beatings.

But I love them.

Because every bruise is a prayer.

Every scar, a sentence God forgot to complete.

And I store those sentences under my tongue.

I recite them, one by one, each night.

Because you don’t speak.

When I look at you,

it’s like watching a gossamer-winged fairy trapped in a jar of phenol.

You flail. You strike the glass.

But liquid doesn’t carry sound.

That silence… is my homeland.

Your frequency is the pulse of death.

Only I can hear it.

Because I am dead, too.

In your silence, I hear a scream.

And in mine… you exist.

A throb that doesn’t echo, but sinks into my bones.

I think you were once a queen.

But your throne grew moss.

They buried you in rose petals—

because the earth didn’t love you.

And as you rose skyward, they let you drift into emptiness.

Deliberately.

Midway, you fell.

Your slender neck cracked.

A sound—like an old book closing.

Your head tilted.

Your eyes stayed open.

And I…

I became the kind of creature who worships a dead queen with her head tilted, still watching.

At my first ritual, I was silent.

As I approached you,

it felt like someone had laid rotting leaves beneath my knees.

I stepped gently.

Didn’t crush a single one.

Your shoulder was bare.

Not skin. Not stone. Not anything known.

I didn’t touch you with my hands.

I pressed my forehead to you.

Because worship begins not with touching, but with kneeling.

Your eyes were open.

Beyond that violet-lilac veil, you were still watching me.

And I surrendered to that gaze.

My voice disappeared.

All language lost meaning in that moment.

I opened my mouth—only breath came.

Toward you, gently.

Like the primitive steam offered to decaying goddesses.

From that moment on…

I became nothing but an eye.

No ear. No tongue. No hand.

Only gaze.

And you…

You etched yourself into my pupil like a slow, rotting miracle.

Ah Dora, no…

I don’t want you to die.

I’m not in love with your living—

I’m devoted to the pace at which you decay.

Because death is my religion.

Putrefaction is my prayer.

You are the elegy carved on my tombstone.

But the hand that carved it trembled in the last line,

and cursed God.

You…

are a corpse cursed with my love.

And I…

I consecrate that corpse with my hands.

A spider—ancient, maternal—has already wrapped you in its web.

Each joint bound.

You don’t move.

Because resistance means nothing now.

You’re already part of her.

And in her patience,

there’s a disturbing tenderness.

She doesn’t want to eat you.

She wants to absorb you—forever.

To make you part of her body.

In a warm, silent darkness.

Until your insides spill out.

Until the squid-ink blood in your veins mixes with her venom.

And I…

I watch you from the edge of the web.

I do not cry.

I do not breathe.

Because this scene—

this scene is sacred.

I don’t say “I love you.”

I watch you.

I do not carve.

I excavate—silently, down to your organs.

And then I consecrate you.

With dirty, damned, bloodstained hands.

I do not try to resurrect you.

I do not try to heal you.

I simply…

sanctify your decay.

This is not devotion.

This is kneeling at the marrow of a rotting angel.

This is betrothal to death—

and marrying it again,

every morning.

– Pelle ‘DEAD’ Ohlin

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Oslo / Kara Kasım 1989

Doroteja,

Senin tenin…

Cennetten kovulmuş ama cehenneme de alınmamış bir meleğin derisi gibi. Soğuk değil ama, ölüm bile yaklaşırken ürperir. İçinde kan yok. Belki de böceklerinki gibi, beyaz bir sıvı… ya da bir kalamarınki gibi mor, yoğun, kaygan.

Acının ve yalnızlığın yankıları sıvılaşıp kemiklerine sinmiş. Ama yine de, tek başına büyürken unutulduğun o yetimhane duvarları gibi gri değil, bir kilise vitrayı gibisin: rengârenk, kırık ve kutsal. Çatlaklarının arasından geçen zaman seni değil, seni unutmuş olanları kesiyor. Kimse görmedi seni. Hâlâ da görmüyor. Ama ben… tüm zamanlarda seni izledim. Şimdi sen, içten içe erirken, ruhumun da seninle birlikte kabuk değiştirdiğini hissediyorum.

Tenin, yıllardır açılmamış bir lahitin iç yüzeyi gibi, zamanın tortusuyla boyanmış. Üzerinden bir koku yükseliyor: çürüyen lilyumlar. Mezara bırakılmış ama yas tutmayı unutan birinin ellerinden düşmüş gibi. Seni biri sevmiş.

Evlat edinmeye kalkmış. Ama sonra “bu çocuk çok tuhaf,” demişler. Ve sen, gecelerce ağlamışsın.Son bir kez bile bakmadan gitmişler.

Sonra seni, seni taşıyan o kollarla… mezara koymuşlar. Toprak seni yutamamış. Yağmurlar seni yıkamış, çürütememiş. Çamur seni kirletmiş ama silememiş. Ve ben, o toprağa terk edilmiş, gözleri açık gömülen hâline âşığım.

Senin gözlerin mavi değil. Öyle doğmalıymışsın belki… ama bir şey bozulmuş. Ve gözlerin, soluk mora dönmüş. İçlerinde kurumuş leylaklar var gibi. Kırmızı kıvrık damarlar, ölü mavi irisin kıyısında toplanmış. İşte o kavşakta, gözlerinin rengi maviden mora geçiyor.

Ben çocukken öldüğümde, ve sonra tekrar döndüğümde, her şey mavi bir tülün ardından görünüyordu. Şimdi senin gözlerinde o tülü görüyorum.

Aynı solukluk. Aynı öte. Aynı iç kanama mavisi. Bakınca içim sızlamıyor artık. İçim… bozuluyor. Çünkü o anı hatırlıyorum.

Dirseklerinin içi, dizlerinin arkası, kulak kıvrımların… Oralar, duaların bile unuttuğu yerler. Hırpalanmış bedenine sadece despot, asık suratlı bale hocaları, rahibeler ya da yurt mürebbiyeleri değil, tanrılar bile yüz çevirmiş. Geriye sadece küf kalmış. Sessizce çöreklenmiş. Oralara dokunmak istiyorum. Parmaklarımla değil… dilimle. Çünkü sen kutsalsın. Lanetin yüzünden. Hiç kimsenin istemeye cesaret edemediği bir şeye dönüşmüşsün.

Çocukken… bale pabuçlarını ayağından hiç çıkarmamış olmalısın. Canın çok yanmış. Tırnakların bile eksik. Ayakların… gördüğüm en acımasız yapı. Onlar sana ait değil. Bir işkenceden sonra, kimsenin toplamaya tenezzül etmediği bir bedenin, öylece bırakılmış kalıntıları gibiler.

Hiç durmadan dans etmişsin. Çünkü durursan… çözülürsün. Kum gibi. Toz gibi. Kayıp gibi. Sen, anoreksik bir orman perisisin. Ama sahneden değil mezardan kalkmışsın. Kanatların sökülmüş. Sırtından. Canlı canlı. Ve bu… Bu beni delirtmeye yetiyor. Çünkü sen hâlâ yaşamak istiyorsun. Ve ben… Senin yaşadığın her saniyeyi, çürümüş bir mucize gibi izliyorum.

O cehennemden çıkmış bale derslerinde… Saçlarının bir teli bile gözünün önüne düşse, cezalandırılırdın, öyle değil mi, Dora? Kırılmış bir saç ucundan, sönmüş küllere benzeyen tozlar dökülüyor şimdi. Bacakların… bir hastalık gibi. İnce, şeffaf; kaslarının tutunduğu kirişleri bile görebiliyorum. Bir anatomi modeli gibi; soğuk, didiklenmiş, unutulmuş. Ve diz kapaklarının üzerindeki morluklar… Eski darbelerin yankısı. Ama ben onları seviyorum. Çünkü her morluk bir dua gibi. Her yara, tanrının unuttuğu bir cümle gibi. Ve ben o cümleleri, dilimin altına saklıyorum. Geceleri tek tek tekrar ediyorum. Çünkü sen konuşmuyorsun.

Sana baktığımda, sanki zar kanatlı bir periyi fenol dolu bir kavanozun içinde izliyorum. Çırpınıyorsun, camı yumrukluyorsun. Ama sıvı ses taşımıyor. O sessizlik… benim vatanım. Senin frekansın, ölümün nabzı gibi. Sadece ben duyabiliyorum. Çünkü ben de ölüyüm. Senin suskunluğunda bir çığlık buluyorum. Benim sessizliğimde ise… sen varsın. Yankılanmayan ama kemiklerime işleyen bir sızı gibi.

Bence, bir zamanlar kraliçeydin… Ama tahtın yosun tutmuştu. Seni gül yapraklarıyla gömdüler—çünkü toprak seni sevmiyordu. Göğe yükselirken boşluğa saldılar seni. Unutarak. Kasten. Yarı yolda yere düştün. İnce boynun çatırdadı. Bir ses çıktı, sanki biri eski bir kitabı kapattı.

Başın yana devrildi. Gözlerin açık kaldıama hâlâ bakıyorsun. Ve ben… Başı yana düşmüş, gözleri açık kalmış ölü bir kraliçeye tapmayı öğrenmiş bir mahluğum artık.

İlk törenimde sessizdim. Sana yaklaşırken dizlerimin altına çürümüş yapraklar serilmişti sanki, kırılmadan bastım, ezilmeden. Omzun çıplaktı. Cam gibi. Cilt değil, taş değil; hiçbir şeye benzemiyordu. Parmaklarımı değil, alnımı değdirdim. Çünkü tapmak, dokunmakla değil, boyun eğmekle başlar. Gözlerin açıktı. Sonsuza bakan o mor leylak tülünün arkasında… hâlâ beni izliyordun. Ve ben, o bakışa kendimi teslim ettim. Sesim kayboldu. Bütün diller, o anda anlamını yitirdi. Ama ağzımı açtım. Sadece nefes. Sana doğru, yavaşça. Çürüyen tanrıçalara adanmış o ilkel buhar gibi. O andan sonra… ben, yalnızca sana bakan bir göz oldum. Ne kulak, ne el, ne dil. Sadece göz. Ve sen… Çürüyen bir mucize gibi yavaş yavaş gözbebeğime kazındın.

Ah Dora, hayır… Senin ölümünü istemiyorum. Yaşamana da değil, çürüme hızına tutkunum. Çünkü ölüm… benim dinim. kokuşma ise ibadetim.

Sen, mezar taşıma kazınmış bir ağıtsın. Ama o taşı oyan el, son satırlarda Tanrı’ya küfrederek titremiş. Sen… benim tarafımdan sevilmekle lanetlenmiş bir leşsin. Ve ben… O leşi parmaklarımla kutsuyorum.

Sanki yaşlı bir örümcek seni çoktan ağına sarmış. İncecik liflerle, ama acımasızca. Tüm eklemlerini sabitlemiş. Kıpırdamıyorsun. Çünkü direnmek artık bir anlam taşımıyor. Sen zaten onun bir parçasısın. Ve o örümceğin sabrında, ürkütücü bir anaçlık var. Sanki seni yemek değil… seni sindirerek sonsuza dek kendi bedenine katmak istiyor. Derin, ılık bir karanlıkta. Sessiz, gevşek bir çözülüşte. İçin dışına çıkana kadar. Ve ben O ağın kıyısında seni izliyorum.

Ağlamıyorum. Nefes bile almıyorum. Çünkü bu sahne, kutsal.

Ben “seni seviyorum” demem. Ben seni izliyorum. Seni kazımıyorum; oyuyorum. Sessizce. İç organlarına kadar. Ve sonra kutsuyorum. Kirli. Lanetli. Kanlı…

Seni diriltmeye çalışmıyorum. Seni iyileştirmiyorum. Bu, çürüyen bir meleğin iliklerine diz çökmek. Bu, ölümle nişanlanmak. Ve her sabah onunla yeniden evlenmek.

– Pelle ‘DEAD’ Ohlin

[hatshepsutsposts]

And the goats...

One of them was a jet-black billy goat. Layla loved him the most. Siyara… He looked at her like a quiet, familiar darkness. He didn’t eat the jasmines—he seemed to graze on Layla’s loneliness instead, staring deep into her eyes. Nushabe would strike her cane against the ground and shout, “Shoo! Away with you, black shadow!” But Siyara wouldn’t go. He’d circle around silently from behind the basin, stretch out by the edge of the basket, and go on nibbling jasmine buds.

The tired women never laughed. In fact, they were annoyed by him— but his insolence was the only thing that balanced out all that solemnity and silence.

Now, as bubbles drifted around her in the water, Layla remembered the goat’s eyes. It was one of the most innocent, most broken memories of her childhood. A goat just like her—black, stubborn, and proud.

Sometimes she would let him lick salt, sometimes she’d feed him from her bread, sometimes she’d whisper secrets into his ears. And Siyara listened. It wasn’t just the bond between a child and an animal— it was a connection between two loners who spoke the same silent language.

But one morning, the goat who came to her window every day did not come.

Layla searched everywhere. The women were at the tandır, kneading dough, baking bread, carrying water—same as always. She tried to ask, but they ignored her. Then Nushabe said just one thing: “You’re growing up now. Time to leave childhood behind.”

Layla ran to the back garden. A heap of black fur soaked in blood lay in the basin. Jewel-green flies buzzed above it. Cats and dogs waited nearby for their share. And hanging from a tree by its hind legs— a headless, skinned goat’s carcass.

She froze. Couldn’t speak. Couldn’t even cry.

She leaned against the big old plane tree and just stared. She didn’t speak a word for two days.

She imagined Siyara in heaven, lost in a field of jasmines.

At dinner, the smell of meat, the color, the warmth of the fibers on her plate… “Eat, dear,” her aunt had said. “Don’t worry, this isn’t the black one.” Layla had nodded. She believed her.

But years later, she understood: It was Siyara.

As the water poured down her shoulders, she felt the ache inside her slowly loosening. The stone in her chest shifted slightly, but didn’t fall away.

She ran her fingers through her wet hair. Siyara’s eyes came back to her again— those eyes gazing from above the jasmine flowers scattered across damp soil.

Each droplet didn’t erase the past— it deepened it. Because wounds that never closed sometimes speak again in warm water.

And now, Layla was hearing that silence again. She understood now what Nushabe meant when she said, “You’re growing up.”

Sometimes, the ones you love the most are the ones who wound you in your quietest place.

And the ones you trust the deepest are the ones who can make you believe the easiest lies.

And your favorite scent— can sometimes cut like a paper blade.

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 Ve keçiler... İçlerinden biri simsiyah bir tekeydi. Layla en çok onu severdi. Siyara…Sessiz ama bilindik bir karanlık gibi bakardı.  O keçi yaseminleri değil, Layla’nın yalnızlığını yermiş gibi bakardı gözünün içine. Nüşabe bastonunu yere vurur ‘Höp!’ diye bağırırdı. ‘ Git oradan kara gölge!’ Ama Siyara gitmezdi. Leğenin arkasından sessizce tekrar dolanır, sepetin kenarına uzanır, yasemin tomurcuklarını yemeye devam ederdi. Yorgun kadınlar gülmezdi. Hatta ona sinirlenirlerdi ama o keçinin arsızlığı, oradaki ciddiyeti ve sessizliği dengeleyen tek şey olurdu. Layla, şimdi köpüklerin arasında o keçinin gözlerini hatırlıyordu. Çocukluğunun en masum, en kırık hatıralarından biriydi bu. Kendisine benzeyen, siyah, dik başlı ve inatçı keçi.

Ona bazen tuz yalatır, bazen kendi ekmeğinden verir, bazen kulağına sırlar fısıldardı. Siyara onu dinlerdi. Sanki ikisi arasında sadece insanla hayvan arasındaki dostluk değil, aynı dilden konuşan iki yalnızlık arasındaki bağ vardı. Ama bir gün her sabah penceresine gelen keçi, gelmedi. Layla her yerde onu aradı. Kadınlarsa, her zamanki gibi tandırın başında, hamur yoğuruyor, ekmek pişiriyor, su taşıyordu. Layla sormaya çalıştı ama ona aldırmadılar. Sonra Nüşabe yalnızca bir şey söyledi: “Sen artık büyüyorsun. Çocukluğu bırak.” Layla, arka bahçeye koştu. Leğenin içine yığılmış kanlar içinde kara bir post, üzerinde uçuşan mücevher yeşili sineklerin  vızıltıları, paylarına düşeni bekleyen kediler, köpekler ve  arka ayaklarından ağaca asılmış başsız, derisiz bir keçi gövdesi. İçi dondu. Konuşamadı. O an ağlayamadı da. Koca çınara yaslandı ve sadece baktı. İki gün boyunca tek kelime etmedi. Siyara’nın cennette, yaseminlerin içinde kaybolduğunu düşledi. Akşam yemeğinde, tabakta sunulan etin kokusu, rengi, liflerindeki sıcaklık... “Ye kızım,” demişti teyzesi. “Merak etme, bu kara teke değil.” Layla başını sallayıp inanmıştı. Ama yıllar sonra anladı ki: O Siyara’ydı.

    Su, omuzlarından aşağıya dökülürken, içindeki sızı da yavaşça çözülüyormuş gibi hissetti. Göğsündeki taş biraz yerinden oynadı, ama tam düşmedi. Parmaklarını ıslak saçlarının arasından geçirirken, zihninde Siyara’nın gözleri yeniden belirdi. Islak toprağa serilmiş yaseminlerin üstünden bakan o gözler.  Her bir damla, geçmişin izini siliyor gibi değil, daha da derinleştiriyordu. Çünkü kapanmamış yaralar, bazen ılık suyla yeniden konuşur. Ve Layla şimdi, o suskunluğu yeniden duyuyordu. Nüşabe’nin "Sen artık büyüyorsun" derken aslında neyi kastettiğini: 

 Bazen en çok sevdiklerin, seni en sessiz yerinden yaralar… Ve en güvendiklerin, seni yalanlara en kolay inandıranlardır. 

 Ve en sevdiğin koku, bazen bir kâğıt kesiği gibi canını yakar.

[hatshepsutsposts]

“To me, he seems to be like the gods—that man who sits across from you and listens to your sweet voice…” — Sappho

She saw him for the first time in that basement. One of the hanging light bulbs from the ceiling was flickering—a faulty pulse that cast a veil of semi-reality over the room. Cables dragged across the floor. The damp stone walls reeked of rust, stale beer, snow, mildew, and breath, like a crypt. The amp crackled now and then, the guitar screeched and tore the air— but no one cared. This was a place only the initiated knew.

Layla recognized him instantly. The name she’d heard in a traded demo, the face she’d stared at on fanzine pages late at night. Blue eyes. Pale skin. A slightly upturned nose... He looked unreal on stage— and yet, close enough to hurt. The first song was Necrolust. His fingers didn’t just play the strings; they moved like a ritual. At first, she tried to understand. Then she gave up. Because now, she was only feeling.

The second song was Countess Bathory. That’s when he lifted his head from the guitar. His eyes met Layla’s.

A crack split the thin membrane of time. The jasmine vines blooming within her were sliced open by an invisible scalpel. They bled. Her heart tore, silently, from the inside out.

When the song ended, Øystein jumped off the stage. He slung his guitar down and muttered to the bassist: “If you hadn’t fucked up the first note, maybe we could’ve salvaged it— but hey… it sounded like shit. I kinda love it.” They laughed.

Layla even loved the roughness in his laughter. And right then— she fell. Slipped into a dark well opening inside her, and there was nothing to hold on to.

Because in his gaze, she saw the last moments of beautiful blue-eyed boys who had laid themselves down to die of hypothermia in the Oslo fjords. They never made a sound— because they had learned how to survive the cold. But today, the eyes of one boy sleeping beneath the ice slipped inside Layla and stayed. Looking into his eyes, she felt her future being stolen from her chest.

The feeling was like a malformed butterfly inside its cocoon, with eyes emerging from its feet, and antennae from its spine— twisted organs turned inside out. Disgusting. And yet so beautiful, it couldn’t be resisted. Like gas leaking from a stove pipe: odorless, soundless, colorless. By the time you notice, your mind is already fogged— your heart has long since surrendered.

Because love doesn’t always bloom like a flower. Sometimes it creeps in like a vine that feeds on human flesh, a hooked centipede chewing through the heart— turning you into something you no longer recognize as yourself.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

“Bana öyle geliyor ki, tanrılara eş bir adamdır o. Karşında oturup senin tatlı sesini duyan...” — Sappho

    Onu ilk kez o bodrumda görmüştü. Tavandan sarkan ampullerden biri bozuktu; ışık göz kırpar gibi titriyor, mekânın üstüne bir yarı-gerçeklik perdesi örtüyordu. Kablolar yerlerde sürünüyor, nemli taş duvarlar bir mahzen gibi pas,ekşi bira,  kar, rutubet ve nefes kokuyordu. Amfi ara sıra cızırdıyor, gitarın sesi yırtılıyordu ama içerideki kimsenin umurunda değildi. Bu yer, sadece bilenin bildiği bir yerdi.

     Layla, onu hemen tanıdı. Takas ettiği bir demonun içinde dinlediği, bazı geceler fanzin sayfalarındaki fotoğraflarına bakarak düşündüğü o isim. Mavi gözleri, beyaz teni, hafif kalkık burnu…Gerçeküstü duruyordu sahnede. Ama aynı zamanda bir hayal kırıklığı kadar yakındı. İlk çaldıkları parça “Necrolust”tu. Parmakları tellerin üzerinde değil, bir çeşit ayinin içinde dolaşır gibiydi. Önce anlamaya çalıştı. Sonra vazgeçti. Çünkü o artık sadece hissediyordu. İkinci parça  “Countess Bathory”ydi. O sırada gitarından başını kaldırdı. Gözleri doğrudan Layla’ya değdi.  Zamanın ince zarında bir çatlak oluştu. İçindeki yasemin dalları, görünmez bir neşterle çizilmiş gibi kana bulandı. Kalbi, sanki içten içe sessizce yırtıldı.

    Oystein, Şarkı bittiğinde, zıplayarak  sahneden indi. Gitarını indirdi, Basçıya, “İlk notada s.çmasaydın, bir ihtimal kurtarırdık ama neyse... pislik gibi oldu, severim,’ dedi. Gülüştüler. Layla, onun gülüşündeki hafif hoyratlığı bile sevdi. Ve işte orada, Layla düştü. İçine doğru açılan bir kar kuyusuna kayarken tutunamadı. Çünkü onun bakışında, Oslo fiyordlarında  hipotermiden ölüme yatmış buz gözlü güzel çocukların son dakikaları vardı. Ses çıkartmazlardı çünkü onlar soğukla başetmeyi öğrenmişlerdi. Ama bu gün buzun altında uyuyan bir çocuğun gözleri, Layla’nın içine sızdı ve orada kaldı. Onun gözlerine bakarken, kalbinin geleceğinin çalındığını hissetti.

Bu his, kozasının içinde gözleri ayaklarından, antenleri sırtından çıkmış anomalili bir kelebeğin çırpınışı gibiydi. Ters yüz edilmiş iç organları kadar garipti; tiksinç ama karşı konulamayacak kadar güzel. Soba borusundan sızan gaz misali: kokusuz, sessiz  ve  renksiz, Ama o fark edene kadar, zihin puslanmış, kalp teslim bayrağını çoktan çekmişti. Çünkü, sevgi her zaman bir çiçek gibi açmaz. Bazen insan eti yemeğe doyamayan bir sarmaşık, kalbi kemiren kancalı bir çıyan gibi  girer içeriye ve insanı kendine benzemez eden bir şeye dönüştürür. 

[hatshepsutsposts]

The night hung above her like a pair of burnt-edged curtains that refused to fall over her eyes. Wherever she turned, a new darkness brushed against her back. Sleep crept in eventually, like a door splintered at the threshold—fringed with thorns and splinters of broken dreams.

Tonight, her body behaved like a foreign skin. The sweat on her wasn’t hers—it clung like a black djinn, seeping through her pores. The weight on her chest settled gently, like the shadow of a disaster not yet named. As time began to dissolve in silence, she closed her eyes.

And in that moment... she didn’t fall into a dream.

She was pulled under it. Into the underlayer, into the pitch-black water beneath the dream.

Far away—at the shore of the dream—along the finest nerves in her spine, a rattlesnake’s hiss scraped upward, brushing bone.

Above her, a raw, surgical-white light. Mint-green tiles, cracked and grimy… The floor had absorbed decades of death stories, turning them into its own memory. Mold, formaldehyde, blood, urine, bile, lymph, tissue fluid... But now, the air didn’t carry a stench—just another form of silence.

The first thing she saw was a gurney. Cold. Aluminum. With a narrow channel at the edge, still glistening with pooled water.

Then another one.

One was empty.

The other wasn’t.

Her eyes opened without her consent. But no—they were already open.

Only now, she was being forced to see.

Layla's knees gave way. Her mind couldn’t keep up with what her eyes had taken in.

It was as if someone had driven a nail through the center of her heart—and only the echo had just now reached her brain.

At that moment, a mountain shifted.

An ocean swallowed a continent.

A continent shattered in an earthquake.

A meteor struck a peninsula.

All of civilization collapsed.

There he lay.

"Øystein."

The white of his skin was no longer the kind she knew from life.

It was like moonlight fallen into a puddle—cold, dim, stripped of glow.

Those eyes that once burned like sparks were still in their place, but the blue that used to flash lightning into her every time she looked…

Now it was a dull gray, like nitrogen vapor. Silent. Frozen at absolute zero.

His pupils had dilated so wide, they’d swallowed all the brightness.

There was no blue left.

Only… absence.

And a pit.

On his slightly parted lips, she saw something—

Maybe a word abandoned at the last moment.

Maybe a scream rising from within that never made it out.

On the upper right of his forehead, there was a mark.

But it wasn’t just the trace of a wound.

It was the place where thought had shattered.

A half-finished album.

Words that were never spoken.

All the things lived for, yet never completed...

Layla wanted to look away, but couldn’t.

What anchored her gaze wasn’t pain—

It was devotion.

“No... no, no… Let this be a dream. Please, let it be a dream.

You were just beside me...

If this is real, I don’t want to see the sun tomorrow.”

And then, a spark flickered in her mind.

She had felt this before—

That precise moment when the walls of reality cracked and she realized she was inside a dream.

She remembered staying within it, aware.

And sometimes—rarely—she’d even been able to change its course.

But this time, there wasn’t power in her.

There was surrender.

Still, a faint light of consciousness passed over her—

like a sudden flash inside the prefrontal cortex.

A neuron, right at the edge of sleep, reconnected.

“I will tell him what I never managed to say.

And he will hear me.”

With trembling hands, she lifted the white sheet.

On the cold skin were numbers drawn in red acetate marker: 1... 7... 14... The final number: 23.

Some were faded, others smudged, blurred with blood. The ones she could clearly see: 1... 7... 14...

The rest were indistinct, but one had etched itself into her mind: '23.'

She didn’t know why this number stood out so sharply. It felt familiar—like the number of a cursed threshold. Like an autopsy report of a manifesto.

"This isn’t real," she whispered to herself. A lucid dream, searing as reality. Her eyes returned to his. Øystein’s eyes were still open. Layla suddenly remembered:

"Where I come from, they used to say… if a soul departs with its eyes open, it’s left something behind. A word, a burden, something unfinished. Until someone leans in and says, 'What you couldn’t do, I will.' Only then does the trust pass on."

Because throughout human evolution, eyelids haven’t only closed for sleep—but also for understanding.

Layla leaned closer to his face. With trembling fingers, she reached out. Her hands touched Øystein’s eyelids and slowly closed them.

She whispered:

"Close your sapphire eyes, my companion sealed to the night. I swear, until I fulfill what you entrusted to me, I will not leave this wretched world."

Her gaze drifted to Øystein’s forehead. Where the light broke, there was a pitch-black mark. She leaned in and kissed it. The taste of blood-soaked memory and grief-stained loyalty lingered on her lips.

"This mark on your forehead… Was it the final moment embedded in your mind? The knife that stole your last thought, your final sentence? Is this where all the unfinished conversations between us spilled out? All the things you could never say to me?"

She paused for a moment. "Was this the last one? Was it this blow that silenced you? Was it here?"

She fixed her gaze. "This mark... is the murder of an idea. This wound... the mute blood of an unfinished manifesto. And I... I’m still trying to finish the rest of that sentence."

Her hand, trembling, reached his neck. She touched the mark there, as if hoping, helplessly, to heal it. Her fingers lingered. Her voice dropped to a whisper:

"Your throat... As if you were about to speak, and someone stole the word from the edge of your lips. Maybe you were about to say 'run.' Maybe 'stay.' Maybe, 'Enough. Don’t do this.' And just imagining that is enough to drive me insane.

With you, a thousand counter-voices fell silent. They left me with the echo of your silence. And so I will not speak either. Some things, like you, I will express only with silence."

Slowly, she moved down to his chest. Just above the lung, to the upper right of his heart—a deep, sharp wound...

She whispered again:

"This is the back door of your heart... The knife that interrupted the song midway. Scarlet sparks are still shooting from within. It’s a burden that halts the breath."

For a moment, her own breath halted.

"Seeing you like this... for a second, I wanted to burn everything. This system. These silences. Those who chose neutrality. Those who let that cursed soul among us, Varg... Everyone who saw and didn’t protect you. I wanted to curse them all."

But now my hand has touched that wound. Cold, like a severed nerve. This wound... Sent a phantom pain through me. And in that moment, I understood:

I know the language of vengeance too well. But vengeance is no longer mine to speak.

Now, it’s about carrying the tremble of this heart into other hearts. Though we could never birth the world we envisioned together, I know... I must live."

She fell silent. Her eyes fixed on a point.

"But at the edge of this darkness, I will always remain with your voice. That ritual I once cursed... Now I could walk into it without blinking."

"In ancient civilizations, queens were buried beside their kings. The silencing of a woman’s life in the shadow of a man’s death. Like the return of property."

Her eyes drifted back to the number.

"But now, looking at that 23rd mark... I want nothing more than to decay beside you."

Layla’s hands were still on his skin. But now the chill was not of death—it was the coolness of sleep. The light hit his face differently. With a shiver, the dark waters of the dream pulled back. Her eyes opened. She woke.

Her breath was shallow and broken. Her throat dry, coughing as she gasped for air. She sat up in bed. Beside her, Øystein lay still, deep in sleep. She leaned close and listened to his breath.

And in that moment… the mountain settled. The waters receded from the continent. The land breathed. The meteor returned to its orbit. Civilization, after its silence, exhaled.

Her eyes filled with tears. She brought her hands together in prayer. Her voice became a muffled but sincere whisper:

"Asha ra bebin… druj ra bresen..."

A moment later, she murmured softly:

"What if we never manage any of it? The album you gave your soul to... The cities we never reached... That wretched but beautiful trip we planned to Cambodia and Albania... Even being buried together in a forest... None of it."

Her eyelids grew heavy. But her voice remained a whisper:

"Even if we live none of it through… My love for you will have no end. If not in this life, then in another place... Another time, another realm, another reality... maybe."

And in that moment, something collapsed inside Layla. But immediately after, something else—quieter but far stronger—rose to its feet.

"A woman who vowed to fight, just so the man she loved would not die with open eyes."

When Layla embraced him, her hands were trembling. She lay beside him, one hand on his back, the other on his chest. She pressed her ear to where his heart beat. There was a rhythm—restless, stubborn, alive.

"It’s beating… still beating," she whispered.

The tightness in her chest eased. She finally exhaled deeply. White soap... She had washed his clothes herself that morning. But beneath that scent, there was still that warmth—his scent, known only to her.

Øystein turned slightly, finding her with his eyes.

"Was it a nightmare again, Layla?"

Layla clung tighter to his neck. From the sleepless nights tearing her chest, from the moment in her dream when she saw dead eyes—but also from the savage, sharp joy of knowing he was alive.

That familiar, raw and warm scent... a bit of soil, a hint of iron, and something of a man abandoned by the gods.

"I’m touching you. You’re here… You didn’t go."

She placed small kisses on his neck, his forehead, his eyes. Øystein paused a moment.

"Why are you kissing me like this in the middle of the night?"

"Because you’re alive. I want to truly feel it. You’re still here… and I want to make this moment infinite."

Oystein pressed a kiss into her hair.

"It’s over. I didn’t go anywhere."

"Min Layla, don’t be afraid. I’m not going anywhere."

Then, in a low whisper:

"I won’t leave you."

Layla’s eyes had been open since she woke from the nightmare. She had even forgotten to blink. Finally, they closed slowly. Just like Øystein’s. But this time… while still alive.

Note: Øystein Aarseth (stage name: Euronymous) was a Norwegian musician and founder of the record label Deathlike Silence Productions. On August 10, 1993, he was murdered in Oslo by Varg Vikernes, stabbed 23 times. According to the autopsy report, the fatal wound was delivered to the skull. The scenes in this text are fictionalized, constructed in reference to a historical event. The narrative treads the line between reality and fiction. All representations are purely the product of individual imagination and emotional interpretation.

*"Min Layla means 'my Layla' in Norwegian."

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Gece, gözlerine bir türlü inmeyen, uçları yanık perdeler gibiydi. Nereye dönse, sırtına başka bir karanlık dokunuyordu. Uyku, eşiği kırık, kıymıklı ve dikenli düşler taşıyan bir kapı gibi aralandı bir süre sonra. Bu gece bedeni, ona ait olmayan bir ten gibi davranıyordu. Ter, içeriden değil de kara bir cinin içinden çıkıp sinmişti üzerine. Kalbindeki ağırlık, adı konmamış bir felaketin gölgesi gibi usulca oturdu içine. Zaman çözülürken sessizce, gözlerini yumdu. Ve o an… düşe düşmedi. Düşün dibine, alt katmanına, rüyanın zifir karası suyuna aktı. Uzakta, rüyanın kıyısında, sinirlerin en ince dallarında bir çıngıraklı yılan sesi omurgasına sürtünerek yükseldi.

Tepede çiğ beyaz bir ameliyathane ışığı, Mint yeşili çatlak seramikler… Zemin, yıllar boyunca içine çektiği her ölüm hikayesini kendi hafızası yapmıştı. Küf, formaldehit, kan, idrar, safra, lenf, doku sıvısı… Ama artık koku değil, sessizliğin başka bir biçimiydi bu. İlk gördüğü şey, bir sedyeydi. Soğuk, alüminyum, ucunda su birikintilerini taşıyan o küçük oluk… Sonra bir tane daha. Biri boştaydı. Diğeri dolu. Gözleri, istemeden açıldı. Ama hayır, zaten açıktı gözleri. Sadece şimdi görmeye mecburdu.

Layla’nın dizlerinin bağı çözüldü, gözleriyle gördüğü şeye aklı yetişemedi. Sanki biri kalbinin ortasına bir çivi çakmıştı da, titreşimi henüz zihnine ulaşmıştı. O sırada bir dağ yerinden oynadı. Bir okyanus, bir kıtayı yuttu. Bir kıta depremle tuzla buz oldu.Bir göktaşı bir yarımadaya çarptı. Tüm medeniyet yok oldu. Orada yatıyordu

'Oystein'

Tenindeki beyaz, artık bildiği canlılıktan uzaktı. Bir su birikintisine düşmüş ay ışığı gibi… Soğuk, ışıksız bir solgunluk.

Bir zamanlar çakmak çakmak yanan o gözler, şimdi yerli yerindeydi ama her baktığında içinde şimşekler çaktıran o mavi şimdi azot buharı gibi gri, mat, sıfır kelvin sessizliğinde donuktu. Gözbebekleri öyle büyümüştü ki, o parlaklık tamamen gölgelenmişti. Sanki maviye bile yer kalmamıştı. Sanki orada yalnızca… yokluk vardı. Ve bir çukur.

Hafifçe aralanmış dudaklarında, bir şey gördü: Belki son anda vazgeçtiği bir kelime. Belki içinden yükselen ama dışarı çıkamayan bir çığlık.

Alnının sağ üst köşesinde bir iz…

Ama bu, yalnızca bir yarığın izi değil. Bu, düşüncenin parçalandığı yerdi. Yarım kalan bir albüm, söylenememiş sözler, uğruna yaşanmış ama bitirilememiş her şey…

Layla, gözlerini kaçırmak istese de yapamadı. Çünkü bakışını sabitleyen şey, acı değil… Bağlılıktı.

"Hayır… hayır, hayır… Bu bir rüya olsun. Lütfen rüya olsun. Az önce yanımdaydın… Eğer bu gerçekse, yarın sabah ben de güneşi görmek istemiyorum."

O an, zihninde bir kıvılcım çaktı. Bunu daha önce yaşamıştı. Gerçeğin duvarları çatladığında, düş içinde olduğunu fark ettiği o anı.

Uyanmadan içinde kalabildiğini… Ve bazen çok nadiren rüyanın yönünü değiştirebildiğini hatırladı. Ama bu sefer, o güçten çok bir teslimiyet vardı içinde. Yine de bir bilinç ışığı düştü üzerine. Prefrontal korteksin aniden ışıkları açması gibi. Bir nöron, uykunun kıyısında yeniden bağlantı kurdu. 'ona söylemek isteyip söyleyemediklerimi anlatacağım ve beni duyacak'

Titreyen elleriyle üzerindeki beyaz çarşafı kaldırdı.

Soğuk tenin üstünde kırmızı asetat kalemiyle çizilmiş rakamlar:

1… 7… 14… Son sayı: 23…

Bazıları silinmişti, kimi buğulanmıştı, kanla karışmıştı. Net olarak seçebildiği birkaç sayı: 1… 7… 14…

Diğerleri bulanıktı ama biri sanki içine kazındı.

'23'

Neden bu sayı, neden bu kadar netti bilmiyordu. Bir yerden tanıdık… Uğursuz bir eşiğin sayısı. Bir manifestonun otopsi raporu gibi.

“Bu gerçek değil,” dedi kendi kendine. Gerçek kadar yakıcı bir lucid rüya. Gözleri yeniden onun gözlerine döndü. Oystein'in gözleri hâlâ açıktı. Layla, o an hatırladı; “Bizim oralarda derlerdi… Gözleri açık kalan bir ruh, ardında bir şey bırakmıştır. Bir söz, bir yük, yarım kalmış bir şey. Ta ki biri eğilip kulağına ‘Senin yapamadığını ben yapacağım,’ diyene kadar. Emanet o zaman devrolur.”

Çünkü insan evrimi boyunca gözkapakları sadece uykuya değil, anlama da kapanır.

Layla eğildi, onun yüzüne. Titreyen parmaklarını uzattı. Ellerini Øystein’in gözkapaklarına götürdü ve yavaşça kapattı.

fısıldadı:

“Kapat safir gözlerini,

geceye mühürlenmiş yol arkadaşım.

Sözüm olsun

senin bana bıraktığın emaneti tamamlamadan

bu boktan dünyadan gitmeyeceğim.”

Gözleri Øystein’in alnına kaydı. Işığın tam kırıldığı yerde, katran karası bir iz… Eğildi ve öptü. Kanla geçmişin, yasla bağlılığın tadı dudaklarında kaldı.

“Alnındaki bu iz…

Zihnine saplanan o son an mıydı?

Son cümleyi, son fikri çalan bıçak mı?

Seninle yarım kalan konuşmaların yeri mi burası?

Bana hiç söyleyemediğin şeyler mi aktı buradan dışarı?”

Bir an durdu.

“Bu muydu sonuncusu?

Bu darbe mi susturdu seni?

Burası mıydı?”

Bakışını sabitledi.

“Bu iz… bir fikir katli.

Bu yara… bitirilememiş bir manifestonun suskun kanı.

Ve ben… hâlâ o cümlenin geri kalanını tamamlamaya çalışıyorum.”

Boynundaki ize, içi titreyerek dokundu. Çaresizce iyileştirmek ister gibi.

Parmakları orada biraz durdu, sesi fısıltıya dönüştü:

“Boğazın…

Sanki bir kelimeye hazırlanmışsın da,

biri onu dudaklarının kıyısından almış gibi.

Belki ‘kaç’ diyecektin. Belki ‘kal’…

Belki ‘yeter, artık yapma!’ ve ben sadece bunu düşünerek bile delirebilirim.

Seninle birlikte binlerce karşı ses de sustu o anda.

Bana senin suskunluğunun yankısını bıraktılar.

Ve ben de konuşmayacağım.

Bazı şeyleri, senin gibi sessizlikle anlatacağım.”

Yavaşça göğsüne indi. Ciğerinin hemen üzerinde, kalbinin sağ çaprazında keskin, derin bir yara…

Tekrar fısıldadı:

“Burası senin kalbinin arka kapısı…

Bir şarkıyı yarıda kesen bıçak.

İçinden hâlâ kızıl kıvılcımlar sıçrıyor.

Nefesi yarım bırakan bir yük bu.”

Bir an, nefesi kesildi.

“Seni böyle gördüğümde… bir anlığına her şeyi yakmak istedim.

Bu sistemi, bu sessizlikleri, tarafsızlığı seçenleri…

O lanetli ruhu, Varg'ı aramıza sokanları.

Göz göre göre seni koruyamayan herkesi.

Hepsine lanet okumak istedim.”

Ama elim o yaraya değdi şimdi.

Soğuk, kesik bir sinir gibi.

Bu yara…

Hayalet bir ağrı yaydı içime.

Ve o an anladım:

İntikamın dilini de çok iyi biliyorum.

Ama şimdi bana düşen, intikam değil.

Bu kalbin çırpıntılarını başka kalplere aktarmak.

Seninle kurduğumuz dünyayı daha doğuramamışken

yaşamak zorundayım, biliyorum.”

Biraz sustu.

Gözleri bir noktaya sabitlendi.

Ama karanlığın kıyısında,

hep senin sesinle kalacağım.

Bir zamanlar lanetlediğim o ritüele,

gözümü bile kırpmadan yürüyebilirim şimdi.

Eskiden…

Eski uygarlıklarda, kraliçeleri de gömerlermiş kralların yanına.

Erkek bir bedenin ardından,

bir kadının hayatının susturuluşu.

Bir mülk iadesi gibi.”

Gözleri, sayıya döndü.

“Ama şimdi o 23. ize bakarken…

Birlikte çürümeyi çok istiyorum.”

Layla’nın elleri hâlâ onun tenindeydi. Ama artık serinlik, ölü değil, uykunun serinliğiydi. Işık farklı bir yerden vurdu yüzüne.

Bir titreyişle, rüyanın koyu suyu geri çekildi. Gözleri açıldı. Uyandı.

Soluğu kesik kesikti. Boğazı kurumuş, öksürerek boğuk nefesler almaya çalışıyordu. Yatakta doğruldu. Yanı başında, derin uykusunda kıpırtısız yatan Øystein’i gördü. Yanına eğildi ve onun nefesini dinledi.

O an… Dağ yerine oturdu. Kıtadan sular çekildi. Toprak nefes aldı. Göktaşı yörüngesine geri döndü. Medeniyet, suskunluktan sonra bir iç çekti.

Gözleri doldu. Ellerini dua eder gibi kavuşturdu. Sesi, boğuk ama içten bir fısıltıya dönüştü:

“Asha ra bebin… druj ra bresen…”

Bir an sonra, usulca mırıldandı:

“Ya yapamazsak hiçbirini?

Kendini adadığın albümü…

Gidilmeyen şehirleri…

Kamboçya’ya ve Arnavutluk’a yapacağımız o sefil ama güzel yolculuğu…

Bir ormana birlikte gömülmeyi bile…

Hiçbirini…”

Gözkapakları ağırlaştı. Ama sesi hâlâ fısıltıdaydı:

“Hepsini yaşayamasak da…

Seni sevmemin bir sonu olmayacak.

Bu hayatta tamamlanmazsa,

başka bir yerde…

Başka bir zamanda, başka bir boyutta, başka bir gerçeklikte belki…”

İşte o an Layla’nın içinde bir şey yıkıldı.

Ama hemen ardından, daha sessiz ama çok daha güçlü bir başka şey ayağa kalktı.

“Biri gözleri açık gitmesin diye mücadele etmeye yemin eden bir kadın…”

Layla, ona sarıldığında elleri titriyordu. Onun yanına uzanıp bir elini sırtına, bir elini göğsüne koydu. Kulaklarını, kalbinin attığı yere verdi. Orada bir ritm vardı. Kıpırtılı, inatçı ve canlı. ' Atıyor.. hala atıyor' dedi. Göğsündeki kasılma gevşedi ve sonunda derin bir nefes aldı. Beyaz sabun… Çamaşırlarını bu sabah kendisi yıkamıştı. Ama o kokunun altında yine de onun, sadece ona ait olan o sıcak, tanıdık koku vardı.

Øystein, başını hafifçe yana çevirdi. Gözleriyle onu buldu.

“Ne oldu Layla, yine kabus mu gördün?”

Layla onun Boynuna daha sıkı sokuldu. Göğsünü yırtan uykusuz gecelerden, rüyasında ölü gözler gördüğü andan kalan son korkuyla… ama aynı zamanda hayatta olduğunu anladığı o vahşi, keskin sevinçle.

O tanıdık, çiğ ve sıcak koku… biraz toprak, biraz demir, biraz da tanrıların terk ettiği bir adamın kokusu.

“Sana dokunuyorum. Buradasın… Gitmedin.”

Boynuna, alnına, gözlerine küçük öpücükler kondurdu. Oystein önce bir an duraksadı.

“Neden beni böyle öpüyorsun gecenin bir yarısı?”

“Çünkü yaşıyorsun. Bunu iyice anlamak istiyorum. Hâlâ varsın… ve ben bu anı sonsuz yapmak istiyorum.”

Saçlarına bir öpücük düştü.

“Geçti. Hiçbir yere gitmedim.”

“Min Layla, korkma. Hiçbir yere gitmeyeceğim.”

Sonra, kısık bir fısıltıyla:

“Seni bırakmam.”

Layla'nın gözleri, kabustan uyandığı andan beri açıktı. Kırpmayı bile unutmuştu.

Sonunda yavaşça kapandı.

Tıpkı Øystein’inkiler gibi ama bu kez, hayattayken.

Dipnot:

Øystein Aarseth (sahne adıyla Euronymous), Norveçli müzisyen ve Deathlike Silence Productions plak şirketinin kurucusudur. 10 Ağustos 1993’te Oslo’da, Varg Vikernes tarafından 23 bıçak darbesiyle öldürülmüştür. Bu metinde yer alan sahneler, tarihsel bir olaya referansla kurgulanmış olup, gerçek ile kurmaca arasındaki sınırda ilerleyen bir anlatı inşa eder. Temsiller, yalnızca bireysel hayal gücünün ve duygusal yorumun ürünüdür.

*Min Layla Norveç dilinde 'Benim Layla'm anlamına gelmektedir

[hatshepsutsposts]

Hepsi birer gölgeydi.

Karanlığa boyanmış adamlar,

maskeli oyunlar,

sloganlar,

öfke kalkanı…

Hepsi karanlığın temsiliydi,

karanlığın kendisi değil.

Ama Pelle?

O sahneye çıkmadı.

Zaten o sahnenin ta kendisiydi.

—

Carl Sagan,

“Yıldızlardan yapılmışız,” diyor.

Ama Pelle…

O,

acımasız bir pulsarın radyasyonunda kavrulan,

onun etrafına esir olmuş çorak bir gezegen gibiydi.

Göğsünün tam ortasında,

ışığı da, sesi de, sevgiyi de

ve nihayetinde kendi bedenini de yutan

bir kara delik vardı.

Sanki Tanrı,

karanlık bir ilhamla kod yazarken kafası karışmış da,

onu öyle yaratmıştı.

Hücreleri birbirini öğütüyordu.

Varlığını sıfırlamak üzere tasarlanmış bir antimadde topuydu.

—

Benden hep nefret etti.

Giderken,

“baş pozörün ukala fahişesi” olduğumu düşündüğüne eminim.

Ama ben…

yanlış anlaşılmalara trajik biçimde alışığım.

//////////////////////////////////////////////////////////////////////

They were all shadows.

Men painted in darkness,

masked performances,

slogans,

shields of rage…

They were representations of darkness,

not darkness itself.

But Pelle?

He didn’t step onto the stage.

He was the stage.

—

Carl Sagan said,

"We are made of starstuff."

But Pelle…

He was like a barren planet,

scorched by the radiation of a merciless pulsar—

trapped in its orbit,

unable to break free.

At the center of his chest,

there was a black hole

that swallowed light,

and sound,

and love—

and eventually, his own body.

It was as if God,

in a moment of dark inspiration,

got confused while writing code,

and made him like that.

His cells devoured one another.

He was a sphere of antimatter,

engineered to erase himself.

—

He always hated me.

I’m sure that when he left,

he thought I was just

“the arrogant whore of the head poser.”

But I…

I am tragically used to being misunderstood.

[hatshepsutsposts]

“Ben seslerin rengini, dokunuşların sesini duyabiliyorum...”

(Bir sinestezi kaydı)

Ben seslerin rengini, dokunuşların sesini duyabiliyorum. Renklerin kokusunu alabiliyorum.

Ama bu, her zaman farkında olduğum bir şey değil. Bazen düşünürken, bazen bir duygu içimi kaplarken, aniden beliriyor — bir şeyin şekli değişiyor zihnimde. Eskiden herkesin böyle olduğunu sanırdım.

Senin kokun Oystein... Pas. Aldehit. Yanık çam kıymıkları. Sesinse, beyazımsı mat bir çelik gibi. Soğuk ama pürüzsüz.

Annemin sesi: bordo kadife. Reza’nın gülüşü: yanık amber.

Ama Pelle’nin rengi yok. Bir buhar gibi... Kokusu da zannedildiği gibi değil. Çürüyen etin, putresin ya da kadaverin kokusu değil. Daha çok: ıslak toprak, rengi değişen bir yaprak, bir mezarlık selvisi... ve şelalenin altında durduğunda burnuna dolan ozon kokusu.

Sonradan öğrendim, bunun bir adı varmış: sinestezi.

Geçenlerde sahilde bir balıkçı öfkeyle bağırdı. Ylvie bana döndü ve şöyle dedi: “Anne, sesi kırmızı oldu.”

O an anladım... Bu harika ve lanetli şey, ona da geçmiş.

////////////////////////////////////////////////////////////////////

“I can hear the colors of sounds, and the voices of touches…”

(A synesthetic entry)

I can hear the colors of sounds, feel the voices of touches. I can smell the scent of colors.

But it’s not something I’m always aware of. Sometimes when I’m thinking, or when a sudden emotion floods me, it appears— and the shape of something shifts in my mind. I used to think everyone was like this.

Your scent Oystein… Rust. Aldehyde. Burnt pine splinters. Your voice feels like dull white steel—cold, but smooth.

My mother’s voice: burgundy velvet. Reza’s laughter: burnt amber.

But Pelle has no color. He’s like vapor… And his scent isn’t what one might expect. Not decaying flesh, not putrescine or cadaverine. It’s more like: damp soil, a leaf shifting its hue, a cemetery cypress, and that sudden ozone rush when you stand beneath a waterfall.

Later I found out— there’s a name for this: synesthesia.

The other day, a fisherman on the shore shouted in anger. Ylvie turned to me and said, “Mom, his voice just turned red.”

That’s when I knew… This wondrous and cursed thing... it has passed on to her.