haxi-riz - Tumblr blog

[haxi-riz]

Riz IV - Zast

Imię: Zast Rasa: Diabeł 8 pieczęci Wiek: 458 lat ludzkich Pochodzenie: Dziewiąty krąg piekła Umiejętności: Zmiennokształtność, Podstawowe zdolności magiczne, Władanie ogniem, Mistrzowskie posługiwanie się mieczem oraz batem

Historia: Zast to tylko ludzkie imię, jakie diabeł przybrał na potrzeby przebywania na ludzkim planie. Jego prawdziwe imię znają nieliczni, co wynika z mocy wiążącej diabły. Jeżeli ktoś zna prawdziwe imię, może podporządkować sobie wolę danego bytu. Dlatego też Zast nikomu go nie zdradził. Jego jedynym prawdziwym panem jest władca dziewiątego kręgu - Asmodeusz. Jemu tylko służy nie tyle ze względu na związanie prawdziwym imieniem, ale z szacunku oraz oddania. Dlatego też Zast pełni funkcję generała oraz nadzorcy planu Asmodeusza, który władca dziewiątego kręgu sukcesywnie realizuje na planie materialnym.

Zast jest również urodzonym aktorem, co mocno współgra z jego diabelską naturą. Wśród ludzi niemal nikt nie jest w stanie rozpoznać w nim jego prawdziwego pochodzenia. Dla mieszkańców świata materialnego jest on idealnym rycerzem. Oddanym, wierny, prawym oraz sprawiedliwym. Zawsze gotowym udzielić pomocy i nieść zagładę demon. Swoją drogą walka z demonami to jedno z głównych zajęć diabłów, chociaż mało kto o tym wiedział.

Lubi: zabijać, siać terror, zapach siarki, czarne róże Nie lubi: demonów, materialnych, małych piesków i kotów, budyniu Motto: "Płoń pomiocie chaosu, płoń!" Fact about: -jest lojalny do bólu, często nawet aż nad to

-uwielbia walkę oraz okrucieństwo, chociaż unika tego przy materialnych

-ciekawią go smoki i ich natura

-kocha nad wszystko ogień

[haxi-riz]

Riz III -  Zaard

Imię: Zaard Rasa: Człowiek Wiek: 35 lat Pochodzenie: zapomniana przez ludzi wioska, dawno temu zniszczona Umiejętności: łańcuch bojowy, którym Zaard jest w stanie posługiwać się z mistrzowską precyzją i gracją. 

Historia: Zaard urodził się w niewielkiej wiosce ukrytej w górach. Założona wiele lat temu przez klan wojowników łańcuchów strzegła tajemnicy swego kunsztu. Było wiele osób, które umiały walczyć przy pomocy łańcucha bojowego, jednak mieszkańcy wioski Zaarda umieli go niemal ożywić. Uczynić czymś więcej niż jedynie kawałkiem metalu.

Wioska jednak była zamknięta przed światem, a co za tym idzie wymierała powoli. Z roku na rok rodziło się coraz mniej dzieci. Te zaś które przetrwały poród nie zawsze były zdolne szkolić się w tajemniczej sztuce walki łańcuchem. Zaard tak naprawdę nie był potomkiem rodzin z tą tradycją. Przygarnięty jako sierota przez jednego z dziewięciu mistrzów miał wprowadzić nową krew. Nie doszło jednak do tego. Podczas wyprawy w głąb gór, która była częścią jego szkolenia, wioska została całkowicie zrównana z ziemią. Nikt nie przeżył, nic nie ocalało, prócz spopielonych zgliszczy. Po powrocie młody Zaard próbował odnaleźć kogokolwiek przy życiu, licząc na to, że inni mogli mieć tyle szczęścia co on. Niestety tak nie było. Z obcego uczącego się dawnej sztuki, stał się jedynym znającym tajniki walki łańcuchem bojowym. Ze zgliszczy swego dawnego domu udało mu się odnaleźć kilka nadpalonych rycin dotyczących szkolenia. Postanowił zgłębić tą wiedzę, a pewnego dnia przekazać ją dalej.

Lata mijały a Zaard stawał się coraz lepszy. Jednak wraz z upływem lat chęć przekazania wiedzy malała w nim. Stał się oschły, a w jego wnętrzu zagościła pustka. Posiadając jedynie umiejętności walki został łowcą nagród, najemnikiem. Łapał się każdego zajęcia, która pozwalało mu przelewać wiedzę w praktykę. Zabijał z początku tylko bandytów oraz potwory, z czasem, gdy zlecenia stawały się bardziej dochodowe, nie patrzył już na to kto jest jego celem. Stał się widmem z legend. Zabójcą którego nadejście obwieszczał szczęk łańcuchów.

Pewnego dnia coś go zmieniło, jednak jest to opowieść na inny dzień. 

Lubi: łańcuch bojowy, zapach krwi, adrenalina podczas walki, dźwięk powietrza przecinanego przez łańcuch, szczęk łańcucha Nie lubi: samotność, bezczynność, cisza Motto: "Słyszysz to ... śmierć nadchodzi."

Fact about: -Mimo swojej przeszłości oraz zawodu, nie jest złą osobą

-Nie potrafi odnaleźć się w społeczeństwie, co czyni go strasznym "creepem"

-Preferuje proste jedzenia, woli kasze z omastą niż wyszukaną pieczeń na winie

-Jego łańcuch nosi imię Saix

[haxi-riz]

2: Barabasz

Imię: Barabasz. Tak naprawdę nikt nie wie jak się nazywa, od niemowlaka znajdował się w sierocińcu. Nigdy nie odnaleziono jego rodziców. Rasa: Chimera: 50% człowiek 30% ośmiornica 20% anioł. w HC V zajmuje miejsce lidera grupy jaki i snajpera. Często też jest strategiem. Wiek: 33 lata Pochodzenie: Sierociniec z którego pochodził znajdował się w niewielkim mieście w Holandii. Jednak jak tylko skończył 16 lat przeniesiono go do specjalnej jednostki wojskowej. Umiejętności: Barabasz jest chimerą, więc część jego mocy i wyglądu przejmuje od zwierząt. Jego cechą charakterystyczną są macki wychodzące z ust. Często dusi nimi ofiary. Potrafi oddychać pod wodą i ma lepszą regenerację niż normlany człowiek. Ma też wyostrzony wzrok. Historia: Wyjątkowo cichy i tajemniczy. Wstąpił do Hitler Commando V jako drugi. Prawie nic nie wiadomo na jego temat. Lubi: Noc, przesiadywanie na dachach, grać w Starcraft'a, wszystko co zboczone, ale pozostaje z tym w ukryciu. Nie lubi: Tłumów, słodyczy, wtrącania się w cudze sprawy Motto: "Licz tylko na siebie" Fact about:

Grupa krwi: A Rh+

W młodości miał problemy z narkotykami. Czasem jeszcze swędzą go ręce od głodu i pozwala sobie na niewielkie dawki. Pod tym względem bardzo mocno pilnuje go Faron. Jako jedyny wie o jego przeszłości jako ćpuna.

Jeśli chodzi o relacje z resztą członków zespołu to stara się trzymać na uboczu. Prawdopodobnie łączy go coś bliższego z Vaską. To on ją wciągnął do zespołu i jako dziecko uratował przed śmiercią. Przez większość czasu pracy razem wiązał ich raczej niezależny związek, często kończący się w łóżku, nigdy jednak nie wyznali sobie otwarcie miłości. Szczególnie, że Barabasz nigdy nie chciał wtrącać się w małżeństwo Vaski, nawet jeśli było fikcyjne. Jednak bardzo mu zależy na dziewczynie, i kiedy okazuje się, że porywa ją Waren wpada w szał. W ten jeden jedyny moment pokazał swoją prawdziwą, naturę potwora. Połączenie ośmiornicy i anioła. Ogromna poczwara z pozlepianymi skrzydłami.

Nie jest to jednak jego jedyny związek, choć już mniej oficjalny i bardziej nieprzyzwoity. W okresach wyjątkowej samotności, lub całkowitego spicia Faron i Barabasz potrafią skończyć w bardzo dwuznacznych sytuacjach.... z resztą nie tylko z nim...

Ale tak na serio to przyjaźń między Barabaszem i Axisem jest tak mocna jak z Faronem. Może jedynie pod innym względem. Z Faronem łączy go przyjaźń braterska, natomiast Axis jest wsparciem podczas walki i Barabasz wie, że zawsze może na niego liczyć. Często też spotykając się nocami na dachach i rozmawiają o życiu. Jako, że Axis raczej rzadko przebywa na terenie ich jednostki i nie bierze udziału we wszystkich kłótniach, sporach i dramach, jest idealny do wysłuchania wszystkiego i oceny z boku. Nawet jeśli Barabasz stara się nie brać udziału w sporach to jest odpowiedzialny za swój zespół.

Jako, że Barabasz wychowywał się w wojsku i raczej trzyma się na uboczu często zdaża mu się robić... głupie rzeczy. Spróbuj mu jednak zwórcić uwagę, jestem ciekawa czy stracisz jedynie język.

[haxi-riz]

Riz: II

Imię: Rodgren Rasa:  Czerwony Smok Wiek:  1567 Pochodzenie:  Pradawne czasy, kontynent bez nazwy. Umiejętności:  

Jako czerwony smok Rodgren posiada pełną kontrolę nad domeną ognia. Nie tylko potrafi jak każdy z jego gatunku zionąć ogniem, ale również zna przeróżne zaklęcia czy umiejętności związane z tym żywiołem.

Potrafi przybierać różne formy, co pozwoliło mu na spokojną egzystencję przez te wszystkie lata.

W formie ludzkiej po mistrzowsku posługuje się mieczem i tarczą. W walce jednak preferuje dwuręczne ostrze. Zwłaszcza, że pomimo zmiany kształtu zachowuje swoją siłę, szybkość oraz wytrzymałość.

Pancerz Prawości – jest to jedyna rzecz z jakiej Rodgren korzysta niezależnie od swej formy. Magiczny pancerz, który pozwala właścicielowi na walkę z wszelkimi istotami chaosu. Początkowo służył on jako święty artefakt Orderu Prawa, jednak podczas atak na ich siedzibę w Theradom został stracony. Od tego momentu Rodgren z dumą go nosi.

Wygląd: Jako smok ma ponad 3 metry wysokości, niemal 4, oraz 12 metrów długości.  Rozpiętość jego skrzydeł dochodzi do 28 metrów. Na jego widok niejednemu śmiałkowi zamarło ze strachu serce. Dlatego też preferuje on swoją ludzką postać nad smoczą.

Jako człowiek ma ponad 190cm wzrostu. Zmęczoną życiem twarzą z kilkudniowym zarostem. Przez prawe oko i policzek przechodzi spora blizna. Średniej długości włosy koloru czarnego mienią się gdzieniegdzie  czerwienią, ukazując ślady jego prawdziwej natury. Oczy Rodgrena zawsze pozostają takie same. Błękitne, niczym lodowate lustro jezior. Odziany zawsze w swój zielony pancerz, z długim rubinowym płaszczem na plecach.  Rzadko kiedy nosi broń przy sobie. Głównie dlatego, że może przywołać z ognia dowolną broń dla siebie. Jednak zazwyczaj nie potrzebuje broni.

Historia:  Ciężko powiedzieć skąd wziął się Rodgren. To tak jakby szukać początku życia. Wiadomo jednak, że był dość nietypowym smokiem ze swego gatunku. Nie wykazywał żądzy bogactwa, jak większość jego braci, czy chęci siania zniszczenia. Gdy był jeszcze młodym jaszczurem, wędrował pod różnymi postaciami po świecie.  Poznawał inne rasy, jak również ich zwyczaje. Z czasem jednak nie widział wśród nich niczego wartego uwagi. Jedynie chęć zagłady i dążenia do końca świata. Widząc to zaszył się w wysokich górach, gdzie po prostu istniał. W niewiedzy przed wszystkimi rasami w koło uczył się ich kunsztu. Nie tylko prostych rzeczy, ale również i ich magii, co przychodziło mu z wielką łatwością.

Nikt tak naprawdę prócz samego Rodgrena nie jest w stanie powiedzieć co się z nim działo przez te wszystkie stulecia. Ci którzy go spotkali, a nawet i poznali kim naprawdę jest, już dawno nie żyją. Dlatego tez nie wiadomo w jaki sposób przystał on do ataku demonów na Theradom, a później zajął miejsce jako domniemamy przywódca Orderu Prawa. Możliwe, że gdy przyjdą jakieś większe zmiany, będzie dane poznać historię tej potężnej istoty. Lubi:  Baraninę, czytać książki, święty spokój, przesiadywać w głównej sali Orderu Prawa rozmyślając  nad wszystkim i niczym. Nie lubi: Braku zorganizowania, niedopieczonego jadła, hałasu, zimna, gdy ktoś mu przeszkadza Motto:  „Ludzie. Tacy głośni, tacy pewni siebie … tacy krusi.” Fact about:

-Jego pancerz jako magiczny artefakt dostosowuje się do rozmiaru właściciela. Niezależnie czy jest w swojej prawdziwej formie, bądź jako człowiek, zawsze leży jak ulał.

-Blizna na oku wygląda jakby pochodziła od ognia, jednak jako smok, jest na niego odporny.

-Lubi słuchać muzyki, choć to ukrywa.

-Ma zapędy taneczne.

[haxi-riz]

Riz: I

Imię: Farlem Vile Rasa: Cień (Zmaterializowana ciemność) Wiek: 5 lat / Wygląda na 38 lat Pochodzenie: Z wnętrza ludzkich serc Umiejętności:

Eskalacja ciemności – Farlem wyczuwa negatywne uczucia przepełniające serca tych, których spotka. Niezależenie czy są to ludzie bądź zwierzęta. Przy odrobinie koncentracji jest w stanie wzmocnić te uczucia. Powodując paniczny strach, niewypowiedzianą rozpacz, załamanie czy gorejący gniew. Są to tylko przykłady, gdyż każde negatywne uczucie można spotęgować.

Manifestacja mroku – Farlem potrafi wydobyć z osoby, którą spotka, jej wewnętrzny mrok. Często jest to wzmacnianie Eskalacją ciemności. W ten sposób osobnik traci swoją mroczną część. Negatywne uczucia w pewien sposób zanikają. Jednak nie jest to niszczenie wewnętrznego zła. Ono przybiera formę i staje się materialne. Wtedy też śmiałek musi stawić prawdziwemu koszmarowi czoła, nie tylko wątpliwościom zrodzonym w sercu. Historia: Farlem nie jest istotą żywą. Nie urodził się, a raczej powstał. Farlem tak naprawdę jest manifestacją ciemnej strony pewnego mędrca.

Dawno dawno temu, w krainie której nazwy nikt już nie pamięta, żył pewien mędrzec. Całe swoje życie pragnął poświęcić dobru i pomaganiu tym w potrzebie. Jednak zawsze coś mu towarzyszyło. Uczucie zwątpienia, braku pewności, złość i tym podobne. Wiedział, że niezależnie od tego co robił, te uczucia pozostawały w jego sercu. Poprzestał więc na szerzeniu wszelkiej pomocy i ruszył w daleką podróż. W ten sposób chciał oczyścić swe serce i dusze, by pozostało w nim tylko dobro. Podróżował długie lata, odwiedzając znachorów, wysokich magów, szukając ich rady. Spędzał długie miesiące w królewskich bibliotekach, wczytując się w starożytne, często nawet zakazane księgi. A wszystko po to, by wyzbyć się wątpliwości i zwątpienia. W końcu odnalazł wzmiankę o pewnym miejscu. Gdzie wszystko miało mieć swój początek. Gdzie narodziło się nie tylko życie, ale światło i mrok. Gdzie swój początek miało dobro i zło. I choć była to tylko niewielka wzmianka, bez konkretnego położenia, postanowił się tam udać.

Podróż była pełna niebezpieczeństw. Jednak największą przeszkodą, był wewnętrzny mrok, który mieszkał w sercu mędrca. Nie mniej jednak, chęć osiągnięcia spokoju i przyjęcia jedynie dobra, pchała go do przodu. Pytanie jednak brzmiało, czy naprawdę pchało go tam dobro?

W końcu dotarł do miejsca wspomnianego w zwojach. I chociaż nie wyglądało jako piękna kolebka życia, czuć było płynącą od niej energię. Wkroczył więc do jaskini położonej głęboko w górach. Usiadł przy jedynym źródle wody i zaczął medytować. Nie wiedział, dlaczego. Jego ruchy były jakby nie on nimi sterował. Jakby ciało samo kierowało się do tego, co ważne. Co najbardziej istotne w tym miejscu. Nie wiedział ile czasu spędził w jednej pozycji. Czuł jakby trwało to wieczność. A wszystko to było przepełnione spokojem. W końcu, gdy odzyskał kontrole nad swym ciałem, otworzył oczy. Gdy spojrzał za siebie ujrzał postać, stworzoną jakby z ciemności. Jedynie o pustych oczach spoglądającą na niego. Nie czuł w sercu lęku, ani zwątpienia. Wtedy też zrozumiał, że to, ten cały mrok w jego wnętrzu, stał teraz przed nim.

Nowy byt spojrzał na mędrca. Wyciągnął w jego stronę swą rękę. Jednak nic się nie stało. Na obu ich twarzy pojawiło się zdziwnie.

-Kim jesteś? - zapytał mędrzec.

-Jestem tym, co powstało z twego wnętrza. Istniałem w tobie, jako jedynie cząstka. Teraz jednak, jestem czymś więcej. Jestem … żywy. - mówił powoli mrok, choć nie posiadał ust.

-Co się teraz stanie? - ponownie zapytał mędrzec.

-Każdy ruszy w swoją stronę. - z tymi słowami z pleców ciemności wystrzeliły ogromne czarne skrzydła. Zakryły niemal całe wpływające do jaskini światło rzucając potworny cień. - Ty nie jesteś mną, ani ja tobą. Nie jesteś również tym, kim byłeś przed przybyciem tutaj. Jesteśmy przeciwnościami. Z pewną różnicą. - dodał na końcu. - Ty jesteś śmiertelny.

Po tych słowach cień zniknął. Mędrzec udał się w drogę powrotną, jednak nigdy nie dotarł do świata cywilizowanego. Zaginął gdzieś po drodze, a ci, którzy go znali, stwierdzili iż wyprawa go pochłonęła. Nikt jednak nie wiedział, że z tej wyprawy zrodziło się coś, co będzie nękać ludzi i stawiać im prawdziwe wyzwania.

Lubi: negatywne uczucia[dzięki nim istnieje], wystawiać ludzi na próby, manifestować swoją siłę i ukazywać słabość, strawę materialnych Nie lubi: wszelkiego rodzaju pozytywnych uczuć oraz szczęścia, wszystkiego co ciepłe, jemioły, czerwonych buraków Motto: W każdym jest mrok. W każdym. Fact about:

nie posiada ściśle określonej formy, dlatego często zmienia wygląd

brakuje mu czegoś w sobie, jednak nie potrafi odnaleźć na to pytania

wędruje nie mając celu

próbuje znaleźć sposób na stanie się czymś więcej

nie musi jeść, pić, ani spać

[haxi-riz]

1: Keyria

Imię: 'Keyria' Key Gatson, ale porzuciła swoje nazwisko dla własnego bezpieczeństwa. Rasa: Opętana : dziewczyna jest zwykłym człowiekiem, ale zaklęto w niej demona, który udostępnia jej część swoich mocy. Wiek: Wygląda na 19 lat, ponieważ jej ciało przestało się starzeć i zawsze będzie wyglądać tak samo. Tak naprawdę ma 22. Pochodzenie: Dziewczyna urodziła się w niewielkiej mieścinie na dalekim wschodzie. Jej rodzice nie byli zbytnio bogaci a przez to, że dziewczyna urodziła się z bardzo słabą odpornością większość pieniędzy wydawali na jej leczenie. Umiejętności: Dziewczyna dopiero uczy się obsługiwać jakąkolwiek broń, nie idzie jej to za dobrze z powodu jej wątłej siły. Posiada jednak dar, który udostępnia jej zaklęty demon. W momentach zagrożenia dziewczyna wytwarza wkoło siebie aurę zagrożenia i wywołuje u wszystkich istot panikę. Z początku jest ona lekka, uczucie świerzbienia w głowie, jakby ktoś obserwował cię za plecami. Coś groźnego. Im dłużej i bliżej przebywa osoba w jej aurze tym uczucie strachu i paniki narasta. Przeciwnik nie potrafi sobie odpowiedzieć co stwarza to zagrożenie, ale z każdą chwilą wzrasta niepokój i strach o własne życie. W końcu jedynym racjonalnym wyjściem jest ucieczka. Im dłużej stawia się opór tym mocniejsze jest gryzące uczucie w głowie na karku i w klatce, jakby na skraju wzroku czaiła się nieuchwytna dla oczu bestia, która czeka na odpowiednią chwilę by rozszarpać przeciwnika na strzępy i zadać długą śmierć w agonii. Zazwyczaj dziewczyna może tę moc kontrolować, ale czasem demon sam decyduje czy towarzystwo, w którym się obraca jest dla niego bezpieczne. Dziewczyna jest dla niego jak powłoka i wolałby by pozostała nienaruszona. W bardzo skrajnych przypadkach jej dar może powodować śmierć. Jeśli jej życie naprawdę jest zagrożone i nie ma możliwości ucieczki jej aura paniki rośnie bardzo szybko i osiąga w pewnym momencie stan krytyczny, gdzie jedyna ucieczka przed paniką i strachem to samobójstwo. Pośpiesznie zadana śmierć by uniknąć tej długiej w agonii strachu i bólu. Historia: Key Gatson większość swojego krótkiego życia spędziła w dom lub łóżku, była bardzo miłą, delikatną i spokojną dziewczynką. Niestety któregoś dnia w domu wybuchł pożar. Dziewczyna zamknięta w swoim pokoju nie miała gdzie uciekać. Na szczęście ogień udało się opanować nim strawił dom i jego mieszkańców. Nikt nie zginął. Ucierpiała jedynie mała Key. Jej lewa ręka była cała oparzona i spękana. Lekarze zrobili co mogli by odratować rękę dziewczyny, niestety nigdy nie odzyskała w niej władania. Przez ciężko gojące się rany i liczne zakażenia, dziewczyna chorowała jeszcze częściej. Pewnego dnia ktoś się nią zainteresował. Mała, biedna istotka za odpowiednie wynagrodzenie została sprzedana przez rodziców, którzy popadali przez leczenie w coraz większe długi. Przejął ją pewien kult interesujący się wyciąganiem demonów z ich otchłani do naszego świata. Dziewczyna stara się nie wracać do tamtych dni myślami. Czasem jeszcze nachodzą ją wspomnienia jako koszmary senne. Dziewczyną była przywiązana na dużym drewnianym stole. Jej nagie ciało pokrywały różne znaki wymalowane czarnym i czerwonym tuszem. Nie wiedziała co mówią ludzie zebrani nad nią, czuła jednak ciążący jej na klatce niczym ogromny głaz medalion. Solidny, metalowy medalion w kształcie koła, który wyglądał jak lustro. Pamięta jedynie ogromny ból, jakby coś rozdzierało ją od środka i próbowało wyjść na zewnątrz. Szarpała się ile tylko mogła aż w końcu całkiem opadła z sił. Otoczyła ją ciemność a potem nie było już nic. Wszyscy myśleli, że rytuał się nie udał. Dziewczyna zmarła zanim cokolwiek się stało. Medalion nadal pozostawał tylko zwykłym lusterkiem. Aby pozbyć się dowodów schowali jej ciało w worek z kamieniami i wrzucili do wody. Rytuał jednak się udał, tylko po czasie. Dziewczyna zbliżała się coraz bardziej do dna kiedy medalion rozbłysł światłem na na tafli lustra pojawiło się oko. Z jej głowy wyrosły rogi a bezwładną ręka pokryła się twardą skorupą i pulsującymi światłem żyłami. Znów mogła nią ruszać. Co więcej, bez problemu rozerwała pazurami worek choć nie miała siły ruszyć najmniejszym choćby mięśniem. Udało się jej wypłynąć choć była już na skraju przytomności. Nie pamięta, kto ją odnalazł. Wiedziała tylko, że obudziła się potem w czyimś domu. Lubi: Jest wyjątkowo dziewczęca więc lubi wszystko co ładne i urocze, kocha zwierzęta choć często się jej boją. Bardzo lubi słodycze i mogłaby je jeść bez przerwy. Nie lubi: Nie lubi przemocy, jest płochliwa i bardzo łatwo można ją wystraszyć. Nie kończy się to jednak zbyt dobrze, dla drugiej osoby bo częstotliwość jej strachu zazwyczaj odbija się na straszącego. Wstydzi się swojej ręki, więc jak może raczej jej nie pokazuje innym. Motto: póki co brak Fact about:

Postać wzorowana jest na moim starym OC,którego też tu opiszę w swoim czasie. Nazywała się Koi i również była opętana. Zmienił się jej wygląd i umiejętności, ale obie posiadają podobną historię i podobny medalion z okiem. Medalion ten jest okiem zaklętego demona. Można to nazwać łącznikiem demona z światem zewnętrznym. Inaczej komunikuje się w głowie dziewczyny.

(Koi - mój stary OC)

Ciało dziewczyny jest zawsze chłodne ponieważ jest jedynie skorupą. Umarła podczas obrzędu i jedyna rzecz, która podtrzymuje ją przy życiu to demon... prawdopodobnie. Tak naprawdę nigdy nie dostała zapewnienia, że nie uda się rozdzielić ją i demona pozostając przy życiu. Dlatego nadal poszukuje wyjścia z tej sytuacji.

Dziewczyna ma swoje zwierzątko, które bardzo kocha i w sumie ono ją też, nawet jeśli czasem się jej boli. Bywa to jednak rzadko z czystej głupoty małego mopsika, którego nazwała Fałdka. Nie odstępuje jej na krok choć jak tylko może spałby całymi dniami, albo leżał, ewentualnie toczył się w stronę dziewczyny. Kocha drapanie po brzuchu i ciasteczka z czekoladą, natomiast nigdy ci nie pobiegnie za piłką.

Dziewczyna musi się często ukrywać ponieważ ścigają ją łowcy demonów z jej rodzinnych stron. Przybrała wstępnie historię, że pochodzi z rodu smokołaków, ale jako wybrakowane potomstwo musiała odejść.

[haxi-riz]

Schemat

Imię: imię/nazwisko/ksywka/przydomki itp. Rasa: jeśli jest można dodać profesję Wiek: na ile wygląda ile ma Pochodzenie: ogólnie, konkretnie, jak kto woli Umiejętności: dary, moce, zaklęcia, broń,którą się posługuje Historia: przeszłość postaci Lubi: ulubione rzeczy, jedzenie, miejsca, zachowania, drobne przyjemności Nie lubi: rzeczy do których ma niechęć, których nie lubi robić, oglądać, mieć do czynienia Motto: powiedzonko, cytat, myśl przewodnia Fact about: ciekawostki z życia postaci, jeśli ma zwierzątko, co to jest jakie ma umiejętności

wszelkie grafiki wiążące się z postacią są jak najbardziej mile widziane :D