hayatimyalanmis

[hayatimyalanmis]

bana kafayı yedirttiniz

[hayatimyalanmis]

zor oldu ama insanları kurtaramayacağımı öğrendim zor oldu ama yaralı insanlarla arkadaş olmamam gerektiğini öğrendim

[hayatimyalanmis]

duygularımı abartılı yaşıyorum

[hayatimyalanmis]

#sesiminasılkeserim #howtostfu

[hayatimyalanmis]

konuşuyorum konuşuyorum konuşuyorum. gevezelik ediyorum belki. herkesle konuşuyorum. erasmus için bana konaklama ayarlayan birimle konuşuyorum. kendimi hiç yakın hissetmediğim sevgilimle konuşuyorum. oturaklı ve oturaksız arkadaşlarımla konuşuyorum. sefa pastanesi esnafıyla konuşuyorum. peluş kirpim ile konuşuyorum. bazen duvara konuşuyorum, bazense boşluğa. bazen twitterda konuşuyorum. instagramda konuşuyorum. tiktokta konuşuyorum. whatsappta konuşuyorum. burda konuşuyorum. sanırım en çok uyumadan önce konuşuyorum. en çok da seni hissetmekten kaçındığımda konuşuyorum. en çok da seni hissettiğimde konuşuyorum. en çok da seni neden hissettiğimi bilmediğimde konuşuyorum

ekteki şarkı çok fazla kullanılıyor son zamanlarda. insanların, tıpkı benim gibi nasıl da pek çok şeyi topluca yanlış anladıklarını görmek hala şaşırtıcı geliyor. her neyse. demek istediğim şey burdaki my love olarak kullanılan tümlecin sevgili olarak düşünülmesi, ancak bu kelime içinde sahip olduğu sevgiyi ifade ediyor. sen benim değilsin. ama benim sana duyduğum sevgi benim.

aşktan bahsedecek son insanım belki. sevgiden bahsedecek son insanım. bahsetmiyorum da aslında. ama işte. belki de bir tek sensindir

[hayatimyalanmis]

seni öylesine çok, öylesine çok istedim ki. tenin tenime değdiğinde nefesim kesildi, yanımdayken kanımdaydın, ruhumdaydın, nefesimdeydin. bu yüzden mi olmadı diye sorguluyorum bazen. bu güçlü duyguyu es geçip yaşayabilecek misin merak ediyorum. ellerimi tutup öpmek, veya hiç ellerimi tutamayıp öpememek, senin için aynı anlamı mı ifade ediyor? bazen hissiz bir yaşamın önemsiz olduğunu düşünüyorum. sen ona karşı bir şeyler hissediyor musun? benim senden gitmeye ayaklarım el vermiyor. ben nedense, senden başka tene ait olmadığımı biliyorum. belki bu da benim trajedimdi. sevmek istemezken ait hissetmek. 22 yaşımda seni tanıdığımda, hayat benim için çoktan bitmişti. çünkü ben senin tenine hapsolmuştum. ama ben seni tenime hapsetmeye kıyamadım

[hayatimyalanmis]

hayatım yalanmış. derimi yüzmek, cildimi soymak istiyorum. arınmak istiyorum ancak ışığa asla erişemeyeceğimi biliyorum. aydınlığa yürümek istiyorum ancak oranın beni istemeyeceğini, istese dahi bunun gözümü karartacağını biliyorum. biliyorum çünkü öyle gördüm. öyle yaşadım. yaşadıkça sanki her deneyimim benim için bir acı oldu. yaşadıkça dünyanın nasıl da anlamsız ve adaletsiz olduğunu görüyorum. ve yaşadıkça etrafımda gördüğüm güzellikler yavaş yavaş kayboluyor. dahası, artık o güzelliklerin de bir yalan olduğunu düşünüyorum.

arkadaşlarıma, dostlarıma anlatmaya çalışıyorum ama sesimi asla duyuramıyorum. konuşuyorum, haykırıyorum, bazen bağırıyorum, bazen çirkinleşiyorum, bazense nezaket gösteriyorum. hiçbiri bir fark yaratmıyor. kimse benim sesimi duymak istemiyor. sanki kimse gerçek olduğumu kabul etmek istemiyor. çocukluğumdan beri düşündüğüm o fikir yine gün yüzüne çıkıyor. ben bu dünyada bir çöplüğüm. insanların istedikleri kadar kötülük yapacakları, sonrasında ise sorumluluk hissetmemek için ellerinden geleni yapacakları bir çöplüğüm.

bazen düşünüyorum ben kendime değer vermezsem başkaları neden bana saygı duysun ki diye, ama kendime değer verme konusu asla aşamayacağım bir duygu gibi geliyor. ne yaparsam yapayım ki nerden başlayacağımı bile bilmiyorum, kendimi asla değerli görmüyorum. tersine; kendimi karanlık, çirkin, kaba saba, değersiz, satın alınmayacak veya istenmeyecek, istendiğinde ise kullanılıp atılacak, belki bir tuvalet kağıdı kadar yetersiz ve değersiz görüyorum. vücudumdan nefret ediyorum. bir kadın olarak ihtişamlı yaratılmam gerekirdi. güzellik kadının doğasında olmalıydı. tanrı beni ortada bırakıp gitti. benim her şeyde yaptığım gibi, sanırım o da beni yaratırken yarıda bıraktı beni. belki de bir başka iş, bir başka insan daha cazip geldi.

yaşadıkça tükeniyorum. dışarı çıktıkça beynim çöplüklerle doluyor. her gün daha başka bir yalana tanıklık ediyorum. her gün başka bir mücadele veriyorum.

dünyada konuşan tek kişi gibi hissediyorum. söyleyecek bir şeyleri olan, dinlenmek, anlaşılmak için yanıp tutuşan tek kişi gibiyim.

bazı sebeplerden kaderin insan için inanılmaz önemi olduğunu fark ettim. kaderin yalnızca evlilik, belki para konusunda etki ettiğini sanardım. şimdi bakıyorum da ben hiçbir şeyi anlamamışım. her zaman zannetmişim. dahası, kaderin ise yaşamın bütünü olduğunu fark ettim. kader gelecek değildi. kader şimdiydi. geçmiş ve aynı zamanda gelecekti. kader tüm başarılarım ve başarısızlıklarımdı. kader tüm acılarım ve sevinçlerimdi. kader tüm can çekişmelerimdi. ben bunlardan kurtulamazdım. bu düşünceyle yaşamak ızdırap verici geliyor. ama kendime de yalan söyleyemiyorum