herhangiikii2

[herhangiikii2]

MUAH!

[herhangiikii2]

[herhangiikii2]

Dreaming of the night with digital artist Catrin Welz-Stein

[herhangiikii2]

Tissue Paper Stop Motion Animals for Nepia

Rodney Groups : twitter | facebook | wordpress | website

[herhangiikii2]

Fizik kanunları, yüksekten düşen bir cismin ağırlığı sebebiyle gittikçe hızlanacağını söyler. Böylece, kilometrelerce yukarıdan dökülen yağmur suları dünyaya birer mermi gibi inmeli değil mi idi? Bir sağnak yeryüzünde ne var ne yoksa tahrip etmeli, kafataslarımızı delip, beyinlerimize işlemeli değil mi idi? Hâlbuki sadece ve sadece “Allah’ın rahmet sıfatının bir çeşit tecellisi olduğu için” göklerden inen yağmur damlaları bizi okşarcasına akar gider ve ölüm yerine hayat, felaket yerine bereket getirir. Siz istediğiniz kadar yağmurun havaya sürtünmesi ile hızını kaybettiğini iddia edin durun, damdan başımıza bir kova dökülsün, bakalım sürtünme tesiriyle hızını kaybediyor mu kaybetmiyor mu?.. Aslında dediğimiz kanunu da koyan O değil mi?

[herhangiikii2]

İdama mahkûm birisi, zindanın süslenmesinden zevk alabilir mi? Ebedi bir aşk isteyen bir kalbi, fani sevgiler tatmin edebilir mi? Dünya kadar bir cennetle ancak tatmin olan bir ruh, bazen suyu,elektriği bile kesilebilen uyduruk villalarla kandırılabilir mi? “Madem bu dünya geçici bir imtihan meydanıdır, imtihanda rahat olmaz” deyip geçici sıkıntıları, zahmetleri hoş karşılar. “Bu dünya bir karalama defteridir” der, düzeltemediği pislik ve karışıklıklarla zihnini bulandırmaz, kendi amel defterini temiz tutmakla meşgul olur. “Mevla görelim neyler, neylerse güzel eyler” der, pencerelerden seyreder, içlerine girmez. Günah, gaflet ve isyana düşmüşse bile “ Allah’ın rahmetinden ümit kesilmez” der, daima açık olan tövbe kapısından girip yeni bir beyaz sayfa açar. Bu dünyada da hakiki huzur ve saadeti bulur. Sadece çağımızın değil çağların hastalığı olan depresyondan kurtulmanın yolu çağlar ötesi mesaja kulak vermektir.

[herhangiikii2]

Allah, küçük şeylere büyük görevler yükler, gurura kapılanlara dersi, en acizlerle verir. Aczini öğrenmemiş miydi, bir sivrisinekten Nemrud? Kabil almamış mıydı, ilk dersi bir kargadan? Ebabil kuşları, Kâbe’yi yıkmak için gelen Ebrehe ordusuna, küçük gagalarıyla nasıl fırlatıyordu, küçük kızgın taşları! Ya Sevr Mağarası’ndaki olay? Örümcek ağı ile bir çift güvercin, küfrün gözlerini etmemiş miydi kör?

[herhangiikii2]

Ne zaman bir yağmur bulutu görsem, aklıma, orta büyüklükteki bir yağmur bulutunun içinde 300 bin ton su taşıdığı gelir… Öyle pamuk gibi yumuşacık, tüy gibi hafif gözüken bulutların, aslında yüz binlerce ton ağırlığında olmalarına rağmen, gökyüzünde, düşmeden ipsiz ve direksiz durdurulmalarını ibretle seyrederim… Ve rüzgârın önüne katılıp, ormanlardan yaylalara, bağlardan bahçelere, köylerden şehirlere, ülkelerden kıtalara taşınmalarını, dağları, derin puslu vadileri, geniş düz ovaları ve engin mavi denizleri aşmalarını hayal ederim… Yüz binlerce ton suyu, dünyanın bir köşesinden, bir başka köşesine, gürültüsüz patırtısız alıp götürülmesine hayret ederim… İşte size Allah-ü Teâlâ’nın güç, kudret ve azametine gösterilebilecek eşsiz bir örnek daha… 

[herhangiikii2]

[herhangiikii2]

[herhangiikii2]

”Belki daha güzel cümleler kursaydım ona, severdi beni” dedim içimden. Ama insan kalbinin yettiği kadar yazabiliyor. Ellerinin yetişebildiği kadar uzanıyor uzaklığa. Ayaklarının dayanabildiği kadar yürüyor uzun yollarda. 

Benim ne kalbim yetti güzel cümleler kurmaya, ne de ellerim yetişti uzaklığa.

Okuduğum bütün kitapların içine koydum, satır aralarına sıkıştırdım. Yürüdüğüm sokaklara onun adını verdim, dönüş yollarını uzattım. En sevdiğim şarkıya sesini de ekledim. Her gece dualarımın arasına dahil ettim.

Sonra ihtimalleri sıraladım tek tek, içlerinden ilkine yazmıştım onu ve o en güzel ihtimaldi."Oralarda bir yerdeyken sen ve en güzel ihtimalken, bir şey gelmiyor elimden." 

[herhangiikii2]

Umutsuzluğa kapılır gibi olduğumda orta boy bir harita alıp önüme sanal bir yolculuk yapıyorum kalemimin tersiyle. Buradan yola çıkıyorum dört saniye sonra yanına geliyorum. Çok özlediğim zamanlar daha küçük haritalar kullanıyorum. Hani şu ders kitaplarının arkasında olanlardan. O zaman aramızdaki mesafe iyice kısalıyor. Bazen de iki elimde iki kalem, biri senin oradan biri de benim buradan aynı anda harekete geçiyor. İki saniye içinde ortalarda bir yerlerde buluşuyoruz. Sonra kapıya çıkıp bir sigara içiyorum. 

[herhangiikii2]

Mesafe kavramı sadece kilometrelerle ölçülmüyor. Başta aramızda kilometreler vardı. En büyük sorun-du. Ama onun iki sözü o kilometreleri yok edip yanımdaymış gibi sıcaklığını hissetmeme yetiyordu. Sonra aramıza kalpler girdi. Ve ben bu uzaklığı kilometrelerle ölçemedim.

Ben istedim ki bütün uzaklıkları şu iki kolumun arasına sıkıştırayım. Şu iki kolumun arası sana yetsin. Ama insanın her istediği olmuyor işte. 

[herhangiikii2]

Ne anlatıyorsa artık :)

[herhangiikii2]

[herhangiikii2]