hetleukeleven26 - Tumblr blog

[hetleukeleven26]

officieel.

is het al officieel? dat is de vraag die mij nu het meeste gesteld wordt. Straks gaat het zijn: gaan jullie al samen wonen? Wanneer komt de hond? Willen jullie kinderen? Vanaf het moment dat je uit spreekt dat je voor iemand valt, dat iemand speciaal is, dat iemand mij ook leuk vindt, dat is het moment dat de hokjes beginnen. Het hetero normatieve hokjes denken waar ik mijzelf, helaas, ook schuldig aan maak. En mijn vrienden met mij. Het is geen onwil, mijn vrienden zijn geïnteresseerd in mij en mijn leven met mijn date. Maar de hokjes geven druk. Druk om vaart te maken, druk om iets uit te moeten spreken, druk om iets uit te moeten vinden. De maatschappij legt druk op mijn date. Is het al officieel? Ik zou kunnen denken, zoek het uit, ik bepaal zelf het tempo van mijn date. Maar ik leg mijzelf die hokjes ook op. Het maakt mij minder ontspannen. Dus ik was ook zeker blij toen mijn date en ik hadden besloten om ‘exclusief’ te zijn. Maar was het toen ook al instagram-official, een pre-la, gewoon daten? Dus, is het al officieel? 

[hetleukeleven26]

i k e a.

Hej. Dat is één van de eerste Zweedse woorden die naar mijn hoofd wordt gegooid, als ik deze enorme winkel binnen loop. Vastberaden dat ik vandaag echt die kast ga bestellen, loop ik met mijn hoofd omhoog de winkel in. De winkel die gezelligheid uitstraalt, de winkel van de Zweedse balletjes, Smalland en een enorm arsenaal aan inrichtingen, die ik zelf nooit zou bedenken. Ik had verwacht dat ik hulp zou kunnen krijgen bij het samenstellen van een Ikea kast. Maar nee, dit moest achter een computer, tussen een corona afscheiding met een mondkapje op gebeuren. Vastberaden als ik was, deze sterke en onafhankelijke vrouw, is het mij gelukt om deze kast samen te stellen, een bezorgdatum af te spreken en de kast af te rekenen. Maar deze sterke en onafhankelijke vrouw voelde zich in die winkel een beetje alleen. Kwam dit door het mondkapje, waardoor iedereen boos lijkt te kijken? Komt het doordat ik toch wat angst voor corona in mijn lichaam heb zitten? Of kwam het doordat ik er geen uitje van had gemaakt? Volgens mijn vrienden is naar de Ikea gaan namelijk een uitje. Naar de Ikea gaan is niet iets wat je in een paar uur doet, waar je niet heen gaat met de trein en je vergeet al helemaal niet de Zweedse balletjes te eten. Deze sterke en onafhankelijke vrouw is met de trein, op een regenachtige dag, in haar regenjas naar de Ikea gegaan. Dat de taak uiteindelijk wel volbracht is, had toch het gevolg dat deze vrouw zich niet feministisch voelde. Volgende keer toch maar naar mijn vrienden luisteren en 6 uur uittrekken voor een uitje naar de Ikea. Hej!

[hetleukeleven26]

[hetleukeleven26]

ik lief je. ik liefje. ik en liefje. liefje, ik lief je. manier van samen zijn, van iemand lief vinden, van jou houden. fijner dan, ik houd van jou. of ik hou van jou. houd met een d? aan, ik lief je is niets fout. gewoon. ik lief je. lief jij mij?

[hetleukeleven26]

[hetleukeleven26]

geef mij een nieuwe bladzijde. een nieuwe bladzijde zodat wanneer deze vreemde periode over is, ik die uit mijn leven kan scheuren en ernaar kan kijken en kan denken: zo dat hebben we ook weer mooi overleefd.

[hetleukeleven26]

mijn oma.

mijn oma. mijn oma die mijn opa ontmoette via een contactadvertentie in de krant. mijn oma die een echte Amsterdamse is. mijn oma die lang voor ‘oude oma’ (zoals we mijn overgrootoma noemen) heeft gezorgd. mijn oma die zo met liefde voor mijn mama, mijn oom en mijn opa heeft gezorgd. mijn oma die zo van fietsen hield. mijn oma die nogal eigenwijs was. mijn oma die van reizen hield. mijn oma die elke vrijdag kwam oppassen. mijn oma die altijd klaar zat met een kopje thee na een lange schooldag. mijn oma die altijd met ons naar de kaasboer ging. mijn oma die het moeilijk vindt om over haar emoties te praten. mijn oma die mij haar grootste kleindochter noemt. mijn oma die mij vroeger de bijnaam madelief gaf. die oma, mijn oma, zij is het leven aan het vergeten. het proces in haar hoofd zorgt voor verwarring, paniek en angst. op sommige momenten is mijn oma helder maar de meeste momenten neemt de wolk in haar hoofd het over. mijn oma is nu bij vlagen verdrietig en in paniek. mijn oma die nu af en toe haar balans in haar hoofd verliest. mijn oma die soms vergeet wie ik ben. mijn oma die mijn mama veel zorgen geeft. dit is nu mijn oma. dit is nu de oma om wie ik veel geef. dit is wat ons nu verdriet doet. maar dat is het gelukkig niet alleen. mijn oma zegt nu regelmatig dat zij van ons houdt. mijn oma krijgt nog steeds een lach op haar gezicht als ze haar kleinkinderen ziet. mijn oma vindt het nog steeds heerlijk om in de zon te zitten. mijn oma geniet nog steeds van een wit wijntje. mijn oma houdt nog steeds van een mooie bos bloemen. dus ondanks dat, is dit nu mijn oma. 

[hetleukeleven26]

schrijven.

Schrijven is verwerken. Na een lange hectische dag op de afdeling alle informatie over de patiënt via de tractus methode opschrijven. Het voelt alsof het hokje waar ik de hele dag informatie heb verzameld open gaat en dan in één keer leeg is. Ergens voel ik mij dan ook leeg. Opgelucht dat ik alles heb kunnen onthouden, alles wat de patiënt mij heeft verteld, alles wat belangrijk was. Schrijven is verwerken. Neem een liefdesbrief. Die worden nu bijna niet meer geschreven maar neem van mij aan, vroeger wel. Ik heb er zelf ook menigeen geschreven naar mijn ex-vriendje. Wellicht in de vorm van een e-mail maar een liefdesbrief, dat was het zeker. Jammer dat dat nu weinig meer gedaan wordt. In een whats appje kan je toch minder je gevoel kwijt. De blauwe vinkjes geven aan dat iemand het gelezen heeft en koortsachtig kijk je naar “aan het typen..”. “Bedankt lieverd”. Dat voelt toch iets anders dan wanneer je een lange brief vol mooie zinnen terug krijgt. Schrijven is verwerken. Zoals nu, deze blog. Dit is mijn manier van verwerken. Eigenlijk is dat raar, want ik houd van praten. In mijn familie noemen we dat leuteren. Soms kan ik praten om het praten. Maar zoals ik schrijf, zo kan ik niet goed praten. Behalve tegen mijn patiënten. Zoals gisteren toen een patiënt zei: “ik ben aan het wachten tot ik dood ga”. Of de dag ervoor toen ik samen met de dokter een patiënt een bepaalde keuze in de behandeling aan het uitleggen was. Dan kan ik groot praten, dan lijkt het alsof mijn mond sneller gaat dan mijn gedachten. De patiënt begrijpt gelukkig meestal wel wat ik bedoel. Verwerken is nodig, gedachten verzetten is nodig, dus schrijven is mijn verwerken.  

[hetleukeleven26]

[hetleukeleven26]

eenzaamheid.

Eenzaamheid. Koning Willem Alexander zei het volgende: “Het coronavirus kunnen we niet stoppen, het eenzaamheidsvirus wel.” Stiekem vind ik dat niet zo’n mooi woord. “Eenzaamheidsvirus”, want is het wel zo negatief als het woord doet suggereren. Niemand wordt blij van alleen zijn, mensen zijn sociale dieren. We hebben mensen, gezelligheid en liefde om ons heen nodig. Ook ik. Maar ik kan goed alleen zijn. Na een dag hele dag gek doen in het ziekenhuis tegen mijn patiënten, ben ik blij dat ik thuis even tegen niemand hoef te praten. Eigenlijk is alleen zijn een negatief woord. Ik kan goed op mijzelf zijn. Ik ben op mijn gemak met mijn eigen gezelschap. Dat klinkt al veel beter.

Mensen hebben het moeilijk nu. Social distancing, 1,5 meter afstand houden van elkaar, niet zomaar op bezoek kunnen gaan bij de mensen waar je van houdt. Dat is moeilijk. Dat maakt het eenzaam. Maar de gedachte dat je niet zomaar mensen kan zien. Dat maakt het zwaar. Het idee dat je alles alleen moet oplossen, zeker als je in het ziekenhuis werkt, als je voor je familie een risico vormt, als je bang bent voor besmetting. Dat maakt het zwaar. Ook al ben ik soms een introvert, 50% van de tijd ben ik een enorm extravert persoon. Ik ben het liefst omringd door mijn familie of vriendinnen, keihard lachend om het volgende rare verhaal onder het genot van een cappuccino. Dat maakt deze tijd zwaar. Maar het is niet anders. Shit got real. Dus is het nu zaak om een hier een positieve draai aan te geven. Leren om goed eenzaam te zijn. Want dat is iets anders dan graag op jezelf zijn. Dus skype iets vaker met je vrienden, familie of collega’s. Stuur een kaartje, schrijf een brief, maak foto’s en dan komen we hier wel uit. Want juist nu merk je wie je loved ones zijn en met die zekerheid kan je alles aan.

[hetleukeleven26]

A moment of total, physical, mental and every other kind of love. So that is my theory, that these moments of impact define who we are. A moment of impact. A moment of impact has potential for change, has ripple effects far beyond what we can predict.

The Vow. 

[hetleukeleven26]

suriname.

Suriname. Het land dat mij blijft verbazen en tegelijkertijd zo blij maakt. Ik wilde al deze indrukken een keertje op papier zetten. Want er valt hier zo veel te leren en te ontdekken. Suriname. Het land waar je als meisje niet rustig over straat kan lopen of fietsen, mannen in auto's stoppen naast je en zeggen dat je er mooi uit ziet. Of ze maken kus geluiden over straat (ja, dit gebeurt echt). Suriname, het land waar de inwoners in eerste instantie wat bot over kunnen komen, dat was in het begin even wennen. Maar waar je als je ze eenmaal kent hard mee kunt lachen. Surinames lachen hard en veel. Soms om grapjes die wij als Nederlanders niet goed snappen. Suriname, waar ze erg gehecht zijn aan beleefd zijn. De dag begin met iemand groeten en wanneer je dit niet doet word je gezien als arrogant. Ik heb nog nooit zoveel mensen gegroet als hier. Maar het voelt nu al helemaal als normaal. Suriname, waar soort bakken boven de grond zijn gemaakt waar het afval in kan worden bewaard, zodat de zwerfhonden het niet opeten. Suriname, waar uiteten gaan rond de 5,00 euro kost en het eten zo puur en lekker is. Je proeft de liefde van de kok in het eten. Suriname, met haar mooie natuur, grote wateren en veel regen. Man, wat kan het hier regenen, de hemel breekt open soms. De temperatuur zakt dan en een half uur later is het weer zonnig en heel warm. Suriname, het land waar je overal langs de weg groente en fruit kan komen, wat er vaak beter uit ziet dan in de supermarkt. Suriname, waar verschillende bevolkingsgroepen vreedzaam naast elkaar kunnen wonen. Er is hier een moskee, een kerk en een synagoge op loopafstand van elkaar. Dat vind ik zo mooi. Daar mogen we in Nederland nog wel wat van leren. Elke bevolkingsgroep heeft zijn eigen soort vlag, met een eigen kleur. Zo hebben de Hindoestanen gele en rode vlaggen voor hun deur staan. Zo is hun huis herkenbaar. Suriname, waar wij met zuster worden aangesproken. "Zuster Laura" klinkt het regelmatig over de gang. Ook spreken we hier met U en vraag je vaak hoe het gaat. Gisteravond gingen wij uiteten en de ober begon met "Goedenavond, alles goed met u?" Ik voelde mij heel decadent op dat moment. Suriname, waar in het ziekenhuis geen stuwbanden zijn voor het bloed prikken, dus er wordt een handschoen maar als stuwband gebruikt. Soms zijn er dingen op in het ziekenhuis dus creatief werken is hier vereist. Ook hoorde ik laatst dat ik op een Nederlands tempo door de gang van het ziekenhuis loop te rennen. De verloskundigen van mijn afdeling vermaakten zich kostelijk om mijn rode en bezweette hoofd nadat ik twee patiënten + hun inboedel van kamer had verwisseld. Zusters dragen hier trouwens een jurk en een short. Dit ziet er erg netjes uit. Wij hebben ook een short laten maken. Mijn vriendinnetje draagt hem met trots, ik wat minder, want ik krijg het er enorm warm in. En niemand heeft zich er nog aan gestoord dat ik hem niet aan heb :). Suriname, het land waar ik mij van te voren wat zenuwachtig over maakte, want enge insecten en al het onbekende. Maar we kunnen ons prima redden in een hutje aan het strand waar de stroom soms even uit valt. Of in ons eigen studentenhuis waar het water er soms ook uit ligt, door kortsluiting in de tank. Suriname, het land wat voor ons nu voelt als thuis.

[hetleukeleven26]

[hetleukeleven26]

lovely australia.

Here I am. Back in the plane, destination AMS. ETA Friday 07:20. I’m surrounded by 3 children, but they haven’t screamed too loud yet. The kid next to me is playing a lot of games on his phone and he’s only 4years old I guess. What happened to just playing with color pencils? Anywho, my name is Laura, I’m 26 years old and the past few weeks I’ve got to be a real SYDNEY SIDER. My holiday to see my brother, Ivar, was only 2,5 weeks long but it felt like I’ve been away for ages. The hospital and sick patients seem so far away. Can I even be a nurse when I come back?

The screen in front of me tells me, we’re now flying across the Uluru. This is a very important place for the indigenous people of Australia. I’ve read a book about the past of these people and honestely, I was shocked by it. Sometimes its difficult to understand that the world or the one I’m living in, wasn’t always this free. This trip made my feel so grateful for everything that I have in my life. But okay enough with the sentimental stuff.

Australia, this very very very big country. Australia with its fine beaches, temperature differences from 15degrees in only one day and incredible views. Australia, where I’ve seen a lot of animals I couldn’t even imagine not seeing a zoo. Australia, with its local people who are so friendly and want to help you with everything. Australia, where alcohol is so expensive you stop drinking immediately. Luckily I wasn’t only a tourist here. I’ve got to experience the real student life here as well! Cooking in the kitchen of Queen Mary Building of the Sydney UNI has been the highlight of my holiday. No I’m over exaggerating but just seeing my brother with his friends and the laugh they all shared was so nice.

I’ve learned alot, for instance dutch people are the loudest people I know, when they are feeling comfortable ofcourse. I also learned that some people can’t cook and I learned that my brother is almost never happy with the way he cooked his meal J. I learned a lot of nice one-liners from Fabian himself, for example that it’s sometimes good to feel pain, cause then you know you’re alive. Where he gets that crap….. Oh and I learned that 26 is very old!!! Like, I’m closer to 30 than to 20. My god…. I also learned a new meaning to the word zus. it's what my colleagues and I say to each other because it is short for 'zuster', which means nurse in dutch. but thanks to Charlotte, I can never hear another tone when I say hey zus. I mean heyyyyy zussssss.

I learned a lot about myself either! Just going to Melbourne without further planning thought me so much. And ofcourse the band with my brother improved a lot. Driving at the left side of the road for the first time, me being totally scared.. what else do you need than the reinsurance from him?

I’m looking forward to my own bed, when there’s no girl eating crisps at 0700 AM waking me up. But I’m not looking forward to losing the feeling I had in Australia. The laid back vibe, the beach so near to me and always someone to talk to, even though I was only a ‘solo’ trip. I have the feeling this won’t be the last time I’m here.

Hey, how are you going? I’m fine mate. Cheers!

[hetleukeleven26]

first time.

De lucht is oranje en rood. Er vliegen vogeltjes voor mijn raam. De tulpen in mijn huis staan in bloei. Op de televisie is een dokter hartstochtelijk aan het huilen. Maar de wereld staat in brand. Dat kunnen we wel stellen. Nieuwe feiten en gebeurtenissen volgen elkaar op. En we moeten hier allemaal mee om gaan.

Op de afdeling mijn eerste patiënt met COVID – 19 verpleegd. De sfeer is gespannen, het protocol wordt om het uur aangepast en vragen worden niet beantwoord. Na een uur is het echt tijd om bij mijn patiënt te gaan kijken, die ik hoor hoesten door de dichte deur van de kamer. Bij binnenkomst ligt mijn patiënt op bed, happend naar adem. De kamer is sober ingericht, alle niet nuttige dingen zijn eruit verwijderd en in de hoek staat een po-stoel. Deze situatie voelt bijna onmenselijk. Mijn patiënt moet zijn behoefte doen in dezelfde ruimte als waar hij eet. Het eten, dat vervolgens alleen op plastic en karton geserveerd kan worden. COVID – 19, de ziekte die je krijgt van het coronavirus. Het virus dat angst zaait, mensen overneemt en mijn werk heel anders maakt. Dit is niet waarom ik dit beroep heb gekozen. Om in een sobere kamer in een geel pak, met masker, handschoenen en een spatbril naar mijn patiënt te moeten kijken. Maar toch weet ik dat het nu niet anders kan. Ik moet mijzelf beschermen om mijn omgeving niet te besmetten. This is no joke. Dus ga ik die avond een keertje extra bij mijn patiënt naar binnen en leg ik hem opnieuw uit wat benauwdheid betekend.