i-am-not-alive - Tumblr blog

[i-am-not-alive]

"Να προσέχεις, παρε με όταν φτάσεις"

"Θα προσέχω μην ανησυχείς"

.

.

.

.

.

.

"Όλα καλά;"

"Ναι μόλις περάσαμε την Λάρισα σε λίγο φτάνουμε, θα τα πούμε από κοντά "

.

.

.

.

.

.

Μαμα συγγνώμη

Συγγνώμη που όταν μου είπες να προσέχω δε φαντάστηκα πως θα ήταν η τελευταία φορά που θα το άκουγα

Μαμα συγγνώμη που δεν κατάφερα να γυρίσω σπίτι

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα

Μαμα δεν πρόλαβα

Δεν πρόλαβα να καλυφτω

Δεν πρόλαβα να προσέξω

Μαμα... Δεν πρόλαβα να ζήσω...

[i-am-not-alive]

Θέλω μια αγκαλιά

Μια αγκαλιά να μου ζεστάνει την ψυχή

Θέλω ενα χάδι

Ενα χάδι στα μαλλιά να μου πει πως όλα θα πάνε καλά

Θέλω μία ανάσα

Μια ανάσα να μου δώσει πάλι ζωή γιατί μάλλον ξέχασα να αναπνέω

Θέλω ένα βήμα

Ενα βήμα πιο κοντά σε εμένα να νιώσω την παρουσία σου

Θέλω ένα όνειρο

Ένα όνειρο που θα μου δώσει δύναμη να συνεχίσω

[i-am-not-alive]

Λατρεύω τα ταξίδια

Όμως πάντα το ταξίδι της αναχώρησης με ενθουσιάζει περισσότερο από της επιστροφής

Κοιτώ από το παράθυρο την διαδρομή και χαμόγελω

Σε κάθε διαδρομή, όσο απομακρυνομαι από την Αθήνα

Νιώθω ο εαυτός μου

Και ας είμαι λαγχανιασμενη επειδή έτρεξα για να προλάβω το τρένο

Νιώθω δυνατή

Φεύγω από το σπίτι μου και νιώθω σπίτι μου μια πόλη "ξένη"

Νιώθω πως ανήκω παντού,εκτός από την Αθήνα...

Νιώθω ο εαυτός μου παντού, εκτός από την Αθήνα

Το ταξίδι της επιστροφής είναι πάντα μελαγχολίκο

Φεύγω πάντα με την υπόσχεση ότι θα ξανά γυρίσω

Εύχομαι να ζήσω την στιγμή που το εισιτηριο μου θα αναγράφει προορισμό την Αθήνα και δεν θα σημαίνει την επιστροφή στην καθημερινότητα μου.

[i-am-not-alive]

Ένα γράμμα στην κοπέλα εκείνη που αγάπησε (όπως αγαπούν στα 16)

Θα αλλάξεις

Όλο αυτο θα σε άλλαξει

Αγάπησες με όλο σου το είναι έναν άνθρωπο τόσο πεζό

Δεν άξιζε την αγάπη σου

Σου συμπεριφερθηκε σαν σκουπίδι

Όμως συνεχίσες να τον αγαπάς

Τρία χρόνια μπροστά τώρα αγαπάς τον εαυτό σου

Μπορεί να μην ερωτεύεσαι πια( ή μάλλον έτσι πιστεύεις)

Όμως αγαπάς τον εαυτό σου

Ξέρεις τι θέλεις

Ξέρεις να βάζεις όρια

Απαιτείς σεβασμό

Έχεις Αξιοπρέπεια

Αγάπησες

Και τωρα

Έγινες αυτό που είσαι

Και αν ρωτάς εμένα άξιζε τον πόνο σου

[i-am-not-alive]

Ενα εισιτηριο τρένου ή κτελ

Ενα εισιτηριο πλοίου μου δίνει ανάσα

Ένα ταξίδι μεγάλο ή μικρό μου δίνει δύναμη συνεχίσω

Αυτή η πόλη με πνίγει

Και εσύ;

Εγκλωβισμένος στο ταξίδι σου

Ένα ταξίδι που ανάσα δεν σου δίνει άλλα παίρνει

Εσύ

Αποκλεισμένος από όλους και όλα

Σε θυμούνται άραγε οι "φίλοι" σου;

Προχωράνε την ζωή τους χωρίς εσένα;

Μήπως σε περιμένει κάποιος;

Οταν υπάρξει στην θάλασσα σου ταραχη

Ποιος θα νοιαστεί;

Και αν μια μερα βρεθείς σε κάποια στερεά, ξεβρασμενος από το κύμα.

Θα σε αναζητήσουν;

Και ίσως αυτό που εγώ αναζητώ να είναι ένα ταξίδι στον Αχέροντα

Και ίσως τα πλοία μας βρεθούν εκεί

Στην πύλη του Άδη

Αν το αντίτιμο έχουμε πληρώσει στον σκοτεινό βαρκάρη .

Καλό μας ταξίδι λοιπόν.

Εις το επανιδείν...

[i-am-not-alive]

Θέλω να αγαπήσω

Θέλω να αγαπηθω

Θέλω να νιώσω

Για μια φορά να νιώσω ζωντανή

Να ζήσω

Να μην επιβιωνω

Να ονειρευτω

Να αφεθω

Θέλω να πετάξω

Το βήμα μου να μην είναι τόσο βαρύ

Η βαρύτητα να μην με τραβάει προς τα κάτω

Να μην πνίγομαι

Θέλω να νιώσω...

[i-am-not-alive]

Ή ταν ή επί τας

Συγγνώμη.

Σε εκείνο το κορίτσι θα ζήταγα συγγνώμη.

Συγγνώμη που δεν μπόρεσα να σε βοηθήσω

Συγγνώμη που δεν έγινα αυτή που ονειρευοσουν.

Έγινα όμως ο εαυτός μου.

Δεν ξέρω αν το θεωρείς αρκετό

Αλλά αυτή είμαι

Και ειμαι αληθινή

Είχε ορκιστεί να πολεμισει μέχρι την τελευτ��ία της πνοή

Σε μια μάχη που όλοι πέφτουν νεκροί

Ποιος είναι ο νικητής;

Αυτός με τα περισσότερα λάφυρα;

Μα τα λαφυρα ήταν οι αναμνήσεις και ομολογώ δεν ξέρω αν είναι αρκετα...

[i-am-not-alive]

Το ταξίδι που δεν έκανα τότε για να σε βρω

Το έκανα τώρα

Σε μια πόλη που πια δεν είσαι εκεί

Σε μια πόλη που δεν ερωτεύτηκα

Σε μια πόλη που δεν με ξενάγησες εσύ

Αλλά που μόνη μου εξερεύνησα

Όχι στην δικιά σου πολη.

Και ίσως, αν είχα έρθει τότε να μου φαινόταν διαφορετικη

Αλλά αυτή η πόλη είναι εξίσου όμορφη και χωρίς εσένα.

[i-am-not-alive]

Η τελευταία συνάντηση

Και εκείνο το βράδυ είπα το τελευταίο αφέσου και χάσε.

Ο χαμένος τα παίρνει όλα λένε, μα εγώ γιατί νιώθω ότι εχω μείνει με ενα τίποτα;

Βρέθηκα κάτω από το σπίτι του.

Ενδόμυχα ήθελα ενα τελευταίο του άγγιγμα.

Ενα τελευταίο φιλί.

Μία τελευταία αγκαλιά.

"Μπορείς να κατέβεις για λίγο ή είναι πολύ αργά;"

"Και ποιος ο λόγος;"

"Θέλω να σε δω (μια τελευταία φορά)"

"Σε 10' κατεβαίνω"

Σε αγκάλιασα, μου χαϊδέψες την πλάτη και ένιωσα την ηττα μου.

Το άγγιγμα σου τρυφερό για πρώτη φορά

Σαν να είχες κάτι εύθραυστο μπροστά σου

Ή απλά δεν ήταν πια δικό σου

Για πρώτη φορά επέλεξες να μην δράσεις, μα να μιλήσεις, να ακούσεις και να συμβουλέψεις.

Για πρώτη μα και για τελευταία φορά ένιωσα ότι νοιάζεσαι...

Ίσως βέβαια να ήταν και λύπηση...

[i-am-not-alive]

Νιώθει κενη

Απόλυτο κενό

Θέλει να νιώσει.

Θέλει να ονειρευτεί.

Δεν ζει.

Επιβίωνει.

Η ημέρα αυτή δεν απέχει από την προηγούμενη.

Αλλά ούτε και από την επόμενη...

Δεν ακούει την μουσική που αγαπά.

Δεν διαβάζει τα βιβλία που διάβαζε.

Δεν γράφει όπως έγραφε.

Δεν είναι εκείνη.

Δεν γνωρίζεις τις ανυσηχιες της.

Δεν γνωρίζεις τους στόχους της.

Δεν είναι αυτή που γνώρισες τότε.

Ούτε εγώ την γνωρίζω πλέον...

[i-am-not-alive]

κάποιες μέρες  είμαι η Έναστρη Νύχτα του Βαν Γκογκ

άλλες, είμαι απλώς το σημείωμα αυτοκτονίας του

[i-am-not-alive]

Εντάξει;

Γράφω πόνο πάντα χαράματα, με ένα πόνο που τραβάει κάτω άμματα και βουρκόνοντας θολώνουνε τα γράμματα απόψε θα είναι δύσκολα τα πράγματα.

Και το γράφω σε χαρτί ή στης κόλασης το χάρτη; Κάθε τσιγάρο μου θυμίζει το γαμημένο Μάρτη. Παραπατώντας γύρισα από το πάρτι και χαραξα το χέρι μου με άχτι.

Αν πτώμα εκείνο το βράδυ με δεις, ίσως να ήταν ανάδρομος ο Ερμής και σιγουρα δεν φταίει πως τελειώσαμε εμείς. Αλλά δεν θα νιώσεις τύψεις εξαρχής, γιατί ήμουνα απλά ένας σεβνταλής

Και στη τελική τι θα με νοιάξει; Αν αύριο η μέρα θα χαράξει. Αφού κάτι μετάξι μας δεν θα αλλάξει. Μου λεγες 'τα θέλω σου να κάνεις πράξη' Ποιος το πτώμα μου θα θέλει να κοιτάξει; Έκανα αυτό που ήθελα εντάξει;

[i-am-not-alive]

Το πυρ το εξώτερον

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Επιζητούσα την φυλάκιση μου

Δίνοντας μου την ελευθερία της επιλογής

Δεν κρύφτηκα

Την αθωότητα μου δεν προσποιήθηκα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Ήθελα να νιώσω την δύναμη

Την κυριαρχία στην ζωή

Όχι μια μαριονέτα ταπεινή

Τα πυρά, το νήμα μου θα κάψουν

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Έκανα λάθη

Μα θα υποστώ τις συνέπειες

Χωρίς περιττές ενέργειες

Θα δεχτώ τον βασανισμό μου

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Η κόλαση μου είναι εδώ

Επέλεξε να ζήσω

Όντας αναπόσπαστο κομμάτι μου

Δεν πέθανα με εκείνη και ας την ξερίζωσαν βίαια από πάνω μου

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Δίκασα τον εαυτό μου στην ζωή αυτή

Μέσα στο κελί

Ποια θεία δίκη

Στον δικό μου πετροκαταλύτη

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

[i-am-not-alive]

Καταστάσεις παρελθόντος

Μια εικόνα είναι ίση με χιλιάδες συναισθήματα. Πάλι μπροστά μου η εικόνα της. "Απλά θέλω να είναι καλά" λέω καθώς σκρολάρω βιαστικά. Με βαυκαλίζω με ψεύτικες ελπίδες πως έχει τελειώσει. Ευεπίφορος στις σκέψεις μου σπάει η άμυνα και φουσκώνει το πρόβλημα σαν να μην πέρασε ποτέ, σαν την εμφάνιση της λυκαυγής. Το συναίσθημα γνωστό, λιποψυχώ στην γνώση του τι με περιμένει. Η ταχυπαλμία έχει γίνει ορατή από ώρα, σαν αποσπερίτης προοικονομεί τον ερχομό του ηλίου. Οι πρώτες ακτίνες γίνονται ορατές, τρέχω προσπαθώντας να ξεφύγω από το φως. Η ταχύπνοια μου προκαλεί σπασμούς, κάνοντάς με ανήμπορο να συνεχίσω. Η ρίγη απλώνεται σε όλο μου το σώμα, ενώ ο πόνος στο στήθος μεγαλώνει. Οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν όλο και πιο κάθετα στο απροστάτευτο κορμί μου. Φτάνει μεσημέρι. Δεν έχω τη δυνατότητα να διακρίνω την οθόνη του κινητού μου, καθώς φαίνονται όλα τόσο θολά. Ίσως φταίνε τα δάκρυα, όμως νιώθω πως χάνω τον έλεγχο. Δεν νιώθω τα χέρια μου, ούτε τα πόδια μου.

Ο ήλιος πέφτει. Ζαλισμένος αισθάνομαι το στόμα μου στεγνό, χωρίς τη δυνατότητα να μπορώ να κάνω κάποια κίνηση. Ο ουρανός είναι στα καλύτερά του μενεξεδένια χρώματα, καθώς αποχωρίζεται το αστέρι που του αποφέρει ζωή. Και εγώ συνεχίζω να τρέμω, κρυώνοντας στα μουσκεμένα από την εφίδρωση σεντόνια μου. Τα δάκρυα στεγνώνουν μετά την τελευταία οπτική επαφή με τον ήλιο. Το λυκόφως φαίνεται αρκετό ώστε να επαναφέρω την ανάσα μου. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα, όλη αυτή η "μέρα" ήταν οι αναμνήσεις της προσπάθειας του πιο φωτεινού αστεριού με τη μεγαλύτερη επιρροή πάνω μου να με ζεστάνει. Και το έκανε. Αρκετά σφοδρή η επαφή μου με την θάλασσα.

Με εκτίμηση, Ίκαρος.

[i-am-not-alive]

«Suicide note»

Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν με ενδιέφερε να είμαι άνθρωπος

Ήθελα πάντα να γίνω ένα ποίημα ή ένα τραγούδι, ήθελα να γίνω ταινία, μια ελπίδα που κρεμάστηκε γιατί ποτέ κανείς δεν άκουσε αυτή την επιθυμία

Είδα άλλα κορίτσια με όμορφα μαλλιά και λουλούδια στα χέρια να γίνονται ιστορίες, που ο πόνος τους ακούστηκε και θα ακούγεται σε βράχια και σε τοίχους μέσα από πίκρες μελωδίες

Γι’ αυτό αποφάσισα να κρατήσω ως το τέλος μια στάση, και εφόσον δεν μίλησα ως τώρα, είναι θαρρώ καλύτερα να φύγω σιωπηλά κι ας γραφτούν στον απόηχο μου τα καλύτερα τραγούδια.

Σ.Π

[i-am-not-alive]

Το κορίτσι με τα λουλούδια στο πρόσωπο

Στέκεται ημίγυμνη κρατώντας τα ανθη μπροστά στο πρόσωπο της

Τα μαλλιά της ανέμελα

Ο λαιμός της

Τα χείλη της

Το στήθος της

Τα λουλούδια είναι πανέμορφα για εκείνη

Τόσο όμορφα που σύντομα θα μαραθουν

Όπως κάθε ωραίο πράγμα

Δεν διαρκει πολύ

Ίσως για να μπορούμε να το εκτιμήσουμε

Δεν ένιωθε ωραία

Ένιωθε όμως sexy στο πορτραίτο με τα λουλούδια

Κρύβει το πρόσωπο της πίσω από τα ανθη

Άραγε τα λουλούδια να αισθάνονται την παρουσία της στον χώρο;

Αναζητούν από εκείνη λίγο νερό για να παρατείνουν την ζωή τους

Ποιος ποτίσε την δικιά της ψυχή;

Τον εμπιστεύεται

Όπως δεν εμπιστεύτηκε ποτέ ξανά άνδρα

Τις ανασφάλειες της ξέχνα

Βάζει τα λουλούδια σε ενα βάζο με νερό

Κάθεται και τα χαζεύει

Δεν πιστεύει στον έρωτα πια

Όμως η αύρα των λουλούδιων ήταν ερωτική

Και δεν ήταν τριαντάφυλλα

Είχαν την δικιά τους ομορφιά

Μακάρι να μπορούσε να δει την δικιά της ομορφιά όπως βλέπει ολοφανερά αυτήν των λουλούδιων που κρατάει.

[i-am-not-alive]

Και το κρεβάτι αυτές τις μέρες με καταπίνει

Δεν έχω δύναμη να υπάρξω

Δεν έχω έμπνευση να γράψω

Το βήμα μου για την σχολή είναι πιο αργό

Κρύβομαι στην κουκούλα του φούτερ μου

Τα ακουστικά στα αυτιά μου

Τα χέρια μου στις τσέπες

Κάνει κρύο

Η ενέργεια μου σχεδόν μηδενική

Επιστροφή στο κρεβάτι

Μουσική

Η μαμά ανησυχεί

Μια παλιά μου μούσα με θυμήθηκε

Γίνομαι επιθετική και σχεδόν ειρωνικη

Τον παλιό μου εαυτό θα αναζητεί

Στην ζωή μου να ενταχθεί επιθυμει

Δεν τα κατάφερε, είμαι πλεον πιο σκληρή

Γράφω αφιλτραριστες φράσεις με καμία συνοχή

Είναι περίεργη εποχη

Παριστανω ότι κοιμάμαι

Η μόνη πηγή φωτός η οθόνη του υπολογιστή

Το φως στα γυαλιά μου αντανακλα

Μα εγώ μια σκοτεινή φιγούρα

Που το πρωί θα παριστάνει πως χαμόγελα.