iceridekibiri

[iceridekibiri]

Ilık bir esinti var kıyıda Hayli durgun deniz Kalmadı gelgitlerimiz Yükünü beklemiş gemi Biz gelmemişiz. Fevkaladeydi o kasırga O manzara muazzamdı Kusur, bizde anlamdı. Mümkün gecelerde Uykuya dalıp Çok ayıp etmişiz. Şimdi Demir tutmaz kumlardır aşkımız. SÖZ (ŞİİR): ERCAN ÇİFTCİ MECRUH / SALPA

[iceridekibiri]

Artık özgür bırakıyorum seni Söyle düşüncen de özgür bıraksın beni. İkimiz de kırıldık Gördük ikimiz de Benim ağacım kurumaya büyümüş Senin çiçeğin solmaya. Bilir misin Kaç yokuştur Ankara? Bahçesizevleri koşmazsak Ciğer tutunur mu Kuğulu’ya? İnkâr edebilir misin Denk gelişimizin şiirini? Sancılı olsa da anakara Yara bere açsa da yaşananlar Anıtlarda yankılanan sesimizi Tekrar edebilir misin? SÖZ (ŞİİR): ERCAN ÇİFTCİ MECRUH / ANAKARA

[iceridekibiri]

Sen menekşesin

rengini seçe seçe iliştirmişsin ruhuna.

Üstelik yaşama erken bakmışsın.

Özün akarken bıçkın limona kırılır dalım.

Tutar ince belinden sererim yere.

Bil bakalım, endişeni mi seni mi?

Biz seninle yediveren günler biliriz.

Bu yüzden fazlasında delilerimiz.

Delilerimiz deniz diyor

Delilerimiz kefilimiz.

Sokağa bırakıp telaşı

Göğe çizgi çeken dudaklarımızla

Çoğalttığımız sesler delilerimiz.

Öyle bir yerdeki senin kuytun

Sözümü biliyorsun…

SÖZ (ŞİİR): ERCAN ÇİFTCİ

MECRUH / SÖZ

[iceridekibiri]

Güzel, kendini geceye saklar.

Gece, hançerini güzele.

Yitip gider kokusu çiçeğin.

Zaman oluklardan sızar

Geçer vadesi, cemresi düşenin.

Misal,

Bir balık sudan çıkıp, göğü atlar

Son kanadını hep toprağa çırpar kuş.

Yokuş bulabilir insan düzlükte

Okunabilir gözlerden de yok oluş.

"Tüm yenilgiler asildir

Tüm dönüşler yenilgi!"

Kını deşer gece, varsa soracağı.

Güzeli örseler yaz, varsa alacağı.

Ne kabul ne inkâr, insan hep olacağı.

Misal

Yaranın darasını düş, onca literatür tara

İstese saklardı hançerini gece, güzelden.

Güzel, saklardı kendini geceden.

İnsan diyorum hep olacağı.

Güzel, geceye sundu

Gece, aldı bildiğini güzelden.

Söz (Şiir): Ercan Çiftci

Mecruh / Çarpışma

[iceridekibiri]

“Cahildim belki, sönsün diye kül bastım yaralarına.”

— Ercan Çiftci (via iceridekibiri)

[iceridekibiri]

“Kalbimde büyüttüğüm çiçekler bir bir soldu anne.”

— Ercan Çiftci (via iceridekibiri)

[iceridekibiri]

“Böyle olması gerekiyormuş.” kadar acı bir teselli cümlesi yok. Hele ki insan bunu kendi kendine söyleyince daha bi acı oluyor.

[iceridekibiri]

En çokta neye üzülüyorum biliyor musun? Sessizliğimi kullanmalarına.

[iceridekibiri]

Ve yaralarını tek başına sarıyordu.

[iceridekibiri]

İnsan haykıramadığı gerçeği yazıyor, belki okunmak anlatmanın tek yoludur insanlara.

[iceridekibiri]

Anılar acıdır çocuğum.

[iceridekibiri]

“Kim nasıl bilirse bilsin beni İyi veya kötü, hasta ya da yasta. Ben kaçıncı baharı yaşıyorum Saksıdaki çiçeğin gölgesinde Bunu kim bilir beyim Günah mı? Sen onu hırka yapmışsın kendine. Ama dil varmaz söylemeye, Bil ki, arayan bulacaktır, Hükmedemez hiçbir zorluk, Taşı yarıp yükselecekse göğe.”

— Anemon - Ercan Çiftci

[iceridekibiri]

“Sarılmak birleştirir diyoruz bedenleri, iyi ya nedir birleşen dokumuzdan başka? Bizi bir ele bir göze yaklaştıran nedir? Nedir bağlayan sımsıkı hayata seni ve beni? Çoklu sorguların ardından, okşuyor dudaklarımı hüzün. Açtım sana kollarımı, doldur isterim sadece kalbinle.”

— Sorgu - Ercan Çiftci

[iceridekibiri]

“Nereye akıyor bunca su, Dolanıp parmaklarımın arasından, Kime bulaştırıyor elimdeki kiri? Söyle bana mühendis, Bahçedeki kumu ayağa kaldıran sen, Ne yapabilirsin içimdeki çöküntüye? Kapıları kırıldı harap edildi evim.. Koca koca betonlara adını yazdıran sen Silebilir misin aklıma kazınanı? Anlatma bana mühendis, anlatma! Ben doğduğum gün, Beşiğimde sallandım da ölümün.”

— Ercan Çiftci

[iceridekibiri]

“Şu yaşıma çocukluk fotoğraflarım olmadan geldim ben. Çok görmemeli gülmelerin ardından gelen sessizliği. Bil ki, sebepsiz değildir içime alıp tuz bastığım yara.”

— Ercan Çiftci

[iceridekibiri]

Eksikliğe alışkınız biz.

[iceridekibiri]

Terk eder giderim sanıyorsun bu şehri, gitsen bile kalıyor bir şeylerin orada; anıların, insanların, geçmişin, bekleyişlerin, kırgınlıkların kalıyor.