ikwhatthefucktodo - Tumblr blog

[ikwhatthefucktodo]

[ikwhatthefucktodo]

You wont find the same person twice, not even in the same person

- Mahmoud Darwish

[ikwhatthefucktodo]

Σε μιά συνάντηση που δεν έγινε ποτέ.

Πριν 3 χρόνια σε ένα ask ρωτήθηκα αν έχω ερωτευθεί πραγματικά. Και έτσι έγραψα μία ιστορία που είχα ζήσει. Μία ιστορία που ήταν ό,τι πιο όμορφο είχα ζήσει ποτέ και ταυτόχρονα ό,τι χειρότερο είχα ζήσει. Η ιστορία αυτή, πριν απαντηθεί, πριν γραφτεί, έπρεπε και ήθελα να γράψω το μετά. Ένα μετά χρόνια μετά, σε μιά συνάντηση που δεν έγινε ποτέ. Σκεφτόμουν αρκετά να γράψω, προ πέρσι, μετά το άφησα, πέρυσι ήμουν κοντά στο να ξεκινήσω, αλλά πάλι το άφησα. Είπα να γράψω τώρα. Random, κάποια.. Αυτή η ιστορία επειδή την έχω ζήσει, θα μπορούσε να γραφτεί σε βιβλίο ή σε ταινία. Αλλά νομίζω πως η πρωταγωνίστρια όσο όμορφη και λαμπερή να ήταν, δεν θα «άγγιζε» την κοπέλα εκείνη. Αλλά ούτε ο πρωταγωνιστής. Αλλά νομίζω κυρίως αυτή. Κάποτε είχα πει, πως αν έγραφα βιβλίο, θα έγραφα γι’ αυτή την ιστορία. Αλλά δυστυχώς, νομίζω. Θα υστερούσα αρκετά. Και φυσικά δεν θα είχε happy end. Γιατί είμαι εγώ. Και γνωρίζουν πως είμαι απαισιόδοξος, αλλά κυρίως, γιατί δεν πιστεύω στα happy end. Το παρακάτω που θα διαβάσετε δεν είναι ότι έγινε, αλλά ότι πίστευα πως θα συνέβαινε. Αυτή την στιγμή το γράφω, ενώ το έχω φανταστεί το σενάριο στο μυαλό μου χρόνια. Δεν ξέρω πως να αρχίσω. Ξέρω όμως πολύ καλά ποιες λέξεις θα χρησιμοποιήσω. Τουλάχιστον για εμένα. 

Σε περίμενα, όχι τώρα. Αλλά χρόνια ολόκληρα σε περίμενα. Όμως δεν ήρθες. Και εγώ δεν έχω τίποτα να σου πω και ταυτόχρονα έχω τόσα να σου πω. Ξέρεις ποιο είναι το ειρωνικό; Ότι ξέρω πως με φοβάσαι, αλλά εγώ σε φοβάμαι πιο πολύ. Γι’ αυτό κρατώ απόσταση, γι’ αυτό δεν σε αντικρίζω. Γιατί δεν θέλω να σπάσεις την πανοπλία που έχω χρόνια χτίσει. Κάποτε σε πείραζε και δεν ήθελες να με βλέπεις να καπνίζω, τώρα είσαι εντάξει. Ε; Σε τρομάζουν ακόμα οι σιωπές; Δεν έχω τίποτα να σου πω. Δεν ξέρω γιατί ήρθες, γιατί θέλησες να με δεις. Όμως σε παρακαλώ, μην κάνεις βήμα για να με πλησιάσεις, κράτα απόσταση. Αν ερχόσουν και με συναντούσες λοιπόν, θα σου έλεγα. Πως δεν ήσουν και κάτι, πως ερωτεύτηκα και αγάπησα τόσες, πως σε έχω ξεχάσει. Θα μηδένιζα τα πάντα. Θα σου έλεγα λοιπόν πως ήμουν μικρός, και όλα αυτά που σου είπα ήταν μαλακίες, θα σου έλεγα λοιπόν, πως η ζωή μου συνεχίστηκε. Θα σου έλεγα ένα σωρό πίπες, με εκείνο το ειρωνικό υφάκι που μου πάει και σπάει τα νεύρα των άλλων. Και θα σε κοιτούσα εκείνη την στιγμή στα μάτια αν θα σε πονούσα. Να δω αν αισθάνεσαι. Και αν καταλάβαινα και ένιωθα πως κάτι αισθάνεσαι, ίσως να σου έλεγα και την αλήθεια. Ότι όσο εγωιστής κι αν ήμουν, δεν ήθελα ποτέ να είχα δίκιο σε εκείνα που πίστευα και ισχυρίστηκα, που επέμενες με εκείνο το θάρρος που έχουν οι έφηβοι πως όλα μπορούν να συμβούν και να διαρκέσουν για πάντα. Αυτή την αφέλεια. Όμως αυτό το ξέρεις ήδη, στο είχα πει το 2013 στην τελευταία συνάντηση. Θα σου έλεγα το πόσο με γάμησες, το πόσο με άδειασες, το πόσο αυτός ο πόνος με άλλαξε και ούτε που θυμάμαι ποιος στον πούτσο ήμουν τότε. Δεν θυμάμαι τίποτα, ενώ θυμάμαι τα πάντα. Θυμάμαι να περιμένω για μήνες ολόκληρους ένα μήνυμα ή μία κλήση, θυμάμαι να πηγαινοέρχομαι απ’ τα νεύρα μου και λέω «δεν μπορεί, θα στείλει». «Δεν μπορεί, αφού ένιωσε». Όχι, δεν έχεις ιδέα πως ήμουν, μόνιμα νεύρα, ορέξεις για τίποτα, και απλά περίμενα.. περίμενα και περίμενα.. ώσπου πέρασαν τα χρόνια.. Σε περίμενα. Ακόμα κι αν είχα χάσει τις ελπίδες μου, εγώ περίμενα. Είδες ποσό βλάκας ήμουν; Σε πίστεψα. Δεν ήθελα να βλέπω κανέναν, να μιλήσω σε κανέναν, δεν ήθελα τίποτα. Σε χρειαζόμουν και εσύ δεν υπήρχες! Μου έλειπαν όλα, μου έλειπαν τα πάντα, το γέλιο σου, η φωνή σου, η αθωότητα σου, η αγκαλιά σου, η γαμημένη καλοσύνη σου που μου έσπαγε τα νεύρα, πάντα έψαχνες το καλό και να είσαι καλή με όλους! Ποτέ δεν έβριζες.. Όλα. Όλα αυτά που ισχυριζόμουν πως τα απεχθάνομαι και τα μισούσα και δεν τα ήθελα. Το πείσμα σου, η επιμονή σου, η χαζομάρα σου, το πρήξιμο σου, η αισιοδοξία σου. Μου έλειπε να ακούω την ανάσα σου στο ακουστικό, μου έλειπε να κάθομαι να εξηγώ ό,τι δεν καταλάβαινες, μου έλειπε το χαμόγελο σου, η λάμψη που με θάμπωνες. Μου έλειπε να με ηρεμείς. Μου έλειπε να έχω κάποιον να προσέχω. Να νοιάζομαι και να αγαπώ. Γιατί όλα αυτά δεν τα ήθελα. Και εσύ μπήκες με το έτσι θέλω στην ζωή μου και μετά με γάμησες. Εσύ, εμένα! Που όλοι πίστευαν πως εγώ θα σε βλάψω, τελικά εσύ ήσουν αυτή που έβλαψες εμένα. Μην ανησυχείς όμως, έμαθα, είμαι πια ασφαλής. Κανείς δεν μπαίνει, σε κανέναν δεν ανοίγομαι, κανείς δεν μπορεί να μου κάνει κακό. Κανείς. Και αυτό το φως που έχεις δεν το θέλω. Όσο κι αν το χρειάζομαι, δεν το θέλω. Γιατί είναι ψεύτικο, γιατί θα με κάψει. Και έχω συνηθίσει χρόνια το μαύρο. Και πλέον το έχω αγαπήσει. Σε έψαχνα, σε κοπέλες που μπορεί να σου έμοιαζαν, να τις βλάπτω, και όταν καταλάβαινα πως δεν ήσουν εσύ, τις βαριόμουν και έφευγα. Δεν μπόρεσα καμία δικαιολογία να βρω, καμία για το τι έφυγες, με πούλησες και με πρόδωσες. Καμία. Όμως, μπράβο καλά έκανες, ξέρεις γιατί; Γιατί θα περνούσες δύσκολα αν δεν είχες φύγει. Δεν θα άντεχες. Θα ήσουν δυστυχισμένη. Δεν άντεξες, βρήκες τα σκούρα και την έκανες.. είδες πόσο πολύ με αγάπησες; Έτσι αγαπούν. Αλήθεια. Καλά έκανες. Αλλά έπρεπε να με παίξεις όταν βασανιζόμουν; Εμένα με σκέφτηκες; Ελα τώρα. Ποιος νοιάζεται; Εξάλλου τόσοι άνθρωποι γύρω μας είναι, ήσουν μικρή για τα δύσκολα. Δεν χάθηκε ο κόσμος, τελικά δεν μου είπες, βρήκες κάποιον μη-κατεστραμμένο; Σε τρόμαζε και η μοναξιά θυμάμαι. Το σκοτάδι, η σιωπή, οι βροντές. Θυμάμαι ήσουν πάντα κοινωνική, να γνωρίζεις ανθρώπους. Για πες, ακόμα σε ζηλεύουν οι κοπέλες; Θυμάμαι όπου καθόσουν τα αγόρια σε γλυκό κοιτούσαν. Δεν θέλω να ξέρω τίποτα για σένα. Ούτε πως είναι η ζωή σου, ούτε πόσο χαρούμενη είναι. Δεν θέλω να πεις τίποτα. Τρέμω στην ιδέα αν πας να πεις το οτιδήποτε. Μπορεί να με βλάψει. Και αυτή η φωνή που τόσο λάτρευα, είναι ικανή να με σκοτώσει. Σε εκμεταλλεύτηκα σε κάποιες δύσκολες στιγμές μου, σε κάποια δύσκολη περίοδο μου, σε έβαζα εσκεμμένα στην σκέψη μου, για να κρατηθώ. Έπαιζα τόσο με το μυαλό μου, που είχα ξεχάσει την πραγματικότητα. Σε έβαζα στο μυαλό μου, και πατούσα εκεί που μπορούσα να πατήσω. Και έπαιζα ξανά και ξανά το ίδιο replay. Να θυμηθώ το ποιος είμαι, και ποσό δυνατός είμαι, ότι αν θέλω κάτι όλα τα μπορώ. Εγώ πάντα τα πετυχημένο. Ό,τι έβαζα στο μυαλό μου. Άλλωστε ήσουν η μόνη που με ήξερε τόσο καλά. Ξέρεις τι; Πάντα είχα την έγνοια σου, πάντα. Μήπως συμβεί κάτι, πάντα σε προστάτευα, σαν τα μάτια μου. Σε προστάτεψα τόσο, ώστε να μην προστατέψω τον εαυτό μου από σένα. Με σκότωσες, και έπρεπε και μετά και εγώ να σε σκοτώσω. Και αφού σκότωσα ό,τι αγαπούσα, είμαι ικανός για όλα. Αν ερχόσουν δεν θα ήταν για καλό, όμως δεν ανησυχώ. Ξέρω πως δεν θα συμβεί ποτέ. Όλα με πόνεσαν και με πονάνε. Όλα. Αλλά κυρίως ότι μου στέρησες το δικαίωμα να προσπαθήσω. Τελικά ποιός απ’τους δύο μας ήταν ο μικρός πρίγκιπας και ποιος το τριαντάφυλλο; Παρόλα αυτά, ήξερα πως θα έμπαινες στην ζωή μου, απλά δεν ήξερα πως θα ήσουν εσύ. Έπρεπε αυτό το μπλοκ να το είχα κρατήσει τότε, έπρεπε τον υπολογιστή μου απ’ τα νεύρα μου να μην τον είχα σπάσει, έτσι δεν θα σε γνώριζα ποτέ μου.  Μακάρι να μην σε γνώριζα ποτέ μου.

Η κοπέλα απ’ το Λούνα Παρκ.

-Δαιμεώδης

[ikwhatthefucktodo]

Είναι πολύ παράξενο το τι διαλέγει η μνήμη να κρατήσει...

Φτηνά Τσιγάρα

[ikwhatthefucktodo]

Me? cheat? i reread our favorite messages when i miss you

[ikwhatthefucktodo]

Any love I made you feel is yours to keep

[ikwhatthefucktodo]

fuck her as hard as she hates herself

[ikwhatthefucktodo]

[ikwhatthefucktodo]

[ikwhatthefucktodo]

[ikwhatthefucktodo]

sometimes a bitch jus want a love letter u know

[ikwhatthefucktodo]

[ikwhatthefucktodo]

Θεσσαλονίκη, Βούλγαρη

Ιούνιος 2022

[ikwhatthefucktodo]

[ikwhatthefucktodo]

via weheartit

[ikwhatthefucktodo]

[ikwhatthefucktodo]

it's important to remind others that we love them. they need reassurance just like we do.