indispensible

[indispensible]

[indispensible]

Çok incitmişler seni, için içini o kadar kemirmiş düşüncelerin seni öyle esir etmiş ki. İçine kapanmışsın, beynine gömülmüşsün. Aynı şeyleri istemişsin hep, aynı hayalleri kurmuşsun. Birer birer kaymışlar ellerinden. Birinci gün ağlamışsın buna, uyumamışsın, boğulmuşsun. İkinci gün silmişsin gözlerini, koca bir bardak su içmiş, makyajla bir şeyleri kapatmış çıkmışsın. Ben de ayağa kalkabiliyorum demişsin. Üçüncü gün sancınla alay etmişsin, uyuşturmuşsun içini, beynini. Uyuşturmak bazen boğuluyor gibi olsan da nefes almaktır sanmışsın. Nefes alamamışsın.

[indispensible]

Kimse senin nelerle başa çıkmaya çalıştığını, neleri yendiği, yenemediğini, kimlerin yanında olmak istediğini, nelerin ağrıttığını başını, neler hissettiğini, neleri hissetmekten korktuğunu, içini, senden daha iyi bilemez. O yüzden dik yürü hep, kendine, sadece kendin lazımsın.

Sabahattin Ali

[indispensible]

[indispensible]

Bazen yapayalnız hissedersin kendini.Halsiz, yorgun, kötü ve en acısı da yapayalnız...

Hep çevrende "Ben yanındayım" sesi gelir, hep "Gitmicem, yanındayım yalnız değilsin" sesi...

Ama bir müddet sonra onlarda giderler.

Hatta sonradan hiç yanında olmadıklarını bile anlarsın...Sonuç olarak yine sen kalırsın.

Yine yapayalnız yine tutsak yine üzgün.

Herkesin o dilindeki alışıldık ama gerçek olmayan söz ; "Hep yanındayım"...

Sadece bu gelir kulağına. Ama yine sonunda tek başına, bir köşede oturmuş ağlarsın. Birilerine içini dökmeyi istersin ama kimse olmaz. Birilerine sarılmaya ihtiyaç duyarsın ama kimse olmaz. Birileriyle eğlenmek, gülmek hatta ağlamak bile istersin ama o da olmaz. Ağlamanı bile kimseyle paylaşamazsın...

Ama artık alıştım. Artık korktuğumda, ağladığımda, üzüldüğümde, kötü düşüncelere dalıp gittiğimde; acımı, üzüntümü, sevincimi ya da korkumu kimseyle paylaşamadığımda kendime diyorum ki;

Korkma ! ben yanındayım ..✒️📖

[indispensible]

[indispensible]

[indispensible]

Kimsem kalmadı artık baya bi yalnızım

[indispensible]

[indispensible]

[indispensible]

Birinize bile anlatamadım, birinize bile.

[indispensible]

100 defa söyledim sana hüzünlü değilim, mizacım böyle. Bak şarabımla beraberim. Çocukluğumdan beri hayaller kuruyorum. Şarabımdan ayrılmadan hemde. Ben şarabımdan ayrılmıyorum. O da bana bunca gidene rağmen hala hayal kurdurtmaya devam ediyor.

Ne olmuş yani büyük adam olamadıksa? Hayallerimizi satmadık ya?

[indispensible]

[indispensible]

[indispensible]

hiç umrumda değil zannederken suratıma çarpan habersiz duygusallıklarımdan çok sıkıldım. ellerimden tutmayanların bileklerine tırnaklarımla tutunmaya çalışmaktan çok sıkıldım. gereksiz yükselen hislerimden çok sıkıldım. boktan püsürden kırılan kalbimi söküp atasım var, güçlü olamıyorsan yaşama be kardeşim. yetmedi mi?

[indispensible]

“Kendimle savaşırken bütün duygularımı kaybettim,o kadar çok yaslandım ki kendime,başka birine sığınmayı öğrenmedim hiç.”

[indispensible]

Asıl soyadı Süreyya olan Cemal Süreya’nın eksik y'sinin hikayesi şöyledir;

Cemal Süreya ve Sezai Karakoç üniversitede yakın arkadaşlardır ve aynı sınıftalardır. Sınıflarında bir de ''Muazzez Akkaya'' isminde bir kız vardır. İki arkadaş gizliden gizliye Muazzez’e aşıktır. Sınıfta gün içerisinde birbirlerine Muazzez’e duydukları ilgiyi anlatarak Muazzez'e yazdıkları şiirleri birbirlerine okurlar. İki şair arasında zamanla kızışan aşk, 'ben elde ederim, sen edersin' derken 'kim elde edecek?' şeklinde iddiaya dönüşür.

İddiayı Cemal Sürey(y)a kazanırsa; Sezai Karakoç'un soyadı ''Karkoç'' olacak, Sezai Karakoç kazanırsa; Cemal Süreyya'nın soyadı “Süreya” olacaktır.

Girdikleri iddiayı Sezai Karakoç’un kazanması üzerine Cemal Süreyya, soyadındaki bir “y” harfini sildirir.

İlerleyen zamanlarda Muazzez, bir iddia sonucu Sezai Karakoç'un kendisi ile birlikte olduğunu öğrenir. Kişisel problemleri de olan Muazzez bunu kaldıramaz, okulu bırakır, memleketine gider ve orada nişanlanır.

Bunu öğrenen Karakoç kahrolur ve ona ithafen Türk Edebiyatı’nın önde gelen şiirlerinden biri olan Mona Roza’yı yazar.

Yağmurlardan sonra büyürmüş başak,

Meyveler sabırla olgunlaşırmış.

Bir gün gözlerimin ta içine bak;

Anlarsın ölüler niçin yaşarmış,