ineverthoughticaredthatmuch

[ineverthoughticaredthatmuch]

Bazi kadinlar gercekten cok guzel. Bir kadin var. Sadece sesini duymak, urettigim islerimde ve hayata yaklasimima ilham veriyor… Cumle devrik ama anlam guclu.

[ineverthoughticaredthatmuch]

Yobaz, sekse karsi. Yobaz, aska karsi. Yobaz, yapamadigi her seye karsi.

[ineverthoughticaredthatmuch]

Uzaktan popstarlar

Daft Punk’in Giorgio’su caliyor YouTube’ta. Daha gunesin batmasina biraz daha var. Ve bulasiklari yikamam gerek. Cok sogan yedim yine. Bu kadar cok sogan yedigimin ertesi gunu agzimda aci bir tat ile uyaniyorum. Ofise gidip filtre kahve icene dek bu tat gecmiyor. Artik her gun kahve iciyorum. Ispanyolca bilmek isterdim. Bir kere daha neyin daha dogru oldugundan emin degilim. Bugun yuzeysel bir herifin Facebook’ta yaptigim bir paylasimin altina yazdiklari kafama takildi. Bir yoruma bu kadar takilmami hazmedemiyorum. Sanirim bunun da ego ile bir ilgisi var. Istiyorum ki yazdigim cizdigim her sey muthis bir sayginlik uyandirsin. Belki de en once bunu degistirmeliyim. Onemsiz oldugumu ve bir yandan da en degerli seyimin yine kendim oldugunun daha cok farkinda olmaliyim. Cok zor ama yapilabilir bence. Kendimi biraz az onemsiyor olsaydim belki bir iliskim bile olabilirdi.

Bence kimsenin arkadasi yok. En azindan dusundugumuz gibi. Uzaktan herkes popstar gibi bir sey bence. Uzaktan.

Zaten her sey uzaktan cok guzel. Siyasi gondermesi yok bu son yazdigimin. Siyasi soylemler soyleyenin gotune girsin mi? Girsin bence. Oyle cok daha iyi olurdu. Ortada hic dusuk zeka urunu soylem kalmazdi.

Dusunebilecegin en zor soruyu bul hadi. Sonra bir surprizim var sana degerli okuyucu.

[ineverthoughticaredthatmuch]

Bir denemeye giris.

Bir gece vakti. (Gecenin rengi: Siyaha calan cok koyu mavi.)

Hizla yol alan bir tren. Trenin ikinci vagonunda seyahat eden yalniz bir adam. Pencere camindan disari bakiyor. Fakat cam bugulu. Hava soguk. Cok soguk. Disarida korkunc bir firtina var. Ara ara trenin ruzgardan sarsildigini hissediyor ya da oyle saniyor. Gordugu sey sadece bulanik renkler ve yansimalar. Adam derin bir dusunceye dalmak uzere. Uc hafta oncesini dusunuyor. Gecen bu son uc hafta icinde olan bitenler onu bu yolculuga mecbur birakmis durumda. Yuzunde hicbir ifade yok; sadece disari bakmakla yetiniyor. Sol elini habire yumruk yapip sikiyor ve yavasca koyu mavi pantolonu uzerinden bacagini kasiyor. 

Kucuk bir cocuk giriyor vagona. Ucretsiz gazete dagitiyor yolculara. Adam yuzunde beklenmedik kocaman bir gulumseme ile cocuga tesekkur ederek bir gazete aliyor ve usulca onundeki yolcu koltugunun cebine sikistiriyor. Bunu yaparken yuzundeki gulumseme coktan kayboluyor. 

[ineverthoughticaredthatmuch]

Cok

Buraya yazdiklarim deneysel. Bunu, bu yazma eylemini her gun devam ettirdigim takdirde mutlaka bambaska bir yone sapacagini ve beni sasirtacagini dusunuyorum. Gecen hafta bu sehirde tanistigim bir insanla benzer konulari tartistik. Birakmama, pes etmeme uzerine -fazlasiyla sikici bir takim icerikler-

Eski zamanlarda arkadasim olarak gordugum, oyle hissettigim bir hatun vardi. Bir insanin arkadas olup olmadigini anlamak icin bu kadar huzunlu seyler mi yasamak gerekiyor?

Su son yazdigim paragraf beni suclu hissettirdi. Yasadigim kotu seylerden daha uzucu olan kisim arkadasim gordugum insan ya da insanlarin oyle olmadigini/ olmadiklarini anlamakmis gibi bir anlam cikiyor ortaya. Aslinda ben bunu epey dusundum. Boktan hikayeler karsisinda yanibasinda insanlari gorememek adami darma duman ediyor. 

Cok koyuyor, cok...

[ineverthoughticaredthatmuch]

ilk defa

Biraz once bu bloga ilk defa bir seyler yazdim. Okurken fark ettim ki -okurken cok sey fark ettim

[ineverthoughticaredthatmuch]

Tabula rasa

Bos bir yuzeye bakmak her seferinde heyecan verici. Ayni zamanda sikintili bir yolculugun da baslangici. Bunu, buraya ilk hangi cumleyi yazsam acaba diye bir suru fikir arasinda yuzerken dusundum... #tabularasa Uretmek ve sanatla hasir nesir olmak insanin derinlerinde korudugu butun karanligi disavurmasina sebebiyet veriyor. Iste bu yuzden durmadan uretiyorum. (Sebebi bu mu gercekten? Gercek olan su: Hayatin butun pisligi ile bas edebilmek icin uretim metoduna fazla alistim bence ben. Dusunmememi, gecmise takilip kalmamami sagliyor. Ayni zamanda yasadigim an icinde de var olamiyorum bu icsel sancilar surerken...) Iste bu yuzden yalniz bir adam oldum ben. Bunu hem istemiyorum; hem de koru korune bagliyim. Haz veren bir yani var.

Bir sey, ugras ya da bir kisi haz, motivasyon, ilham ya da orgazm vermiyorsa yasamimda yeri yok. Buna benzer bir yaziya denk geldim Instagram’da bugun. Yine Instagram kullanmaya basladim. Bu sefer baska bir amaci var fakat. Artik biraz daha bu sekilde yaklasacagim olaylara ve seylere hayatimda.

Bir arkadasim var. Senelerdir ondan cok hoslaniyorum. Bana fazlasiyla cekici geliyor. Kurdugum bazi duslerim var onunla ilgili.

Yalnizligin bana iyi gelip gelmedigi hakkinda pek bir fikrim yok. Fakat sunu iyi biliyorum: Bir baska insanin hayatima girmesine izin verdigimde zihnimde yarattigim butun bu bir tuhaf dunyam alt ust oluyor. Yapamiyorum kolay kolay. Arkadaslik bile bir hayli yorucu iken duygusal bir iliski buyuk yuk benim icin. Iste bu nedenle gecenin bir saatinde oturmus bilgisayarimin karsisina bunlari yaziyorum buraya. Yazmiyorum; kendim ile bas basa kaldikca zihnimden kendiliginden dokuluyor butun bu satirlar ve dusunceler. Zaman gectikce fark ediyorum ki icimde muazzam bir evren var. Surekli kendimin bilmedigim baska baska yonlerini kesfediyorum -hala. Karanlik ve aydinlik butun taraflarim ile. Bir baska insani -bir kadini- kesfetmek de bu kadar keyifli ve deneysel. Fakat kendi bireysel islerime ve projelerime -ve uretime- o kadar kendimi kaptirmis durumdayim ki saniyorum bir suru durumu da iskaliyorum bu yaslarimda. Bir yandan cok sey de kazaniyorum elbette. Fakat bu yogun tempo ve surekli calisma hali hep boyle mi surecek?

Son iliskilerimi dusundukce icim sikisiyor. Hic mutlu degildim. Ozgur degildim.